[AF] Dementors

angel_16 · Geplaatst: Ma Nov 15, 2004 19:18

tis mijn eerste nogal korte verhaaltje dat ik zomaar voor de gein heb geschreven.

In het laatste Harry Potter boek staan de dementors niet langer aan de kant van het ministirie.
We vragen ons allemaal af wat er in boek 6 zal gebeuren, hier een kort zelfverzonnen verhaaltje over wat er zou kunnen gebeuren en wat voor gevolgen het zou kunnen hebben als dementors niet langer bevelen van het ministirie zouden aannemen.
Dit verhaal wordt beschreven vanuit het oogpunt van een dreuzel.

Het was een oud gebouw, ik kon de wind horen gieren buiten terwijl ik de vervallen trap op liep. De trap kraakte hevig bij elke stap die ik deed, de zaklamp die ik in mijn hand had scheen nog maar een beetje en gaf een zwak licht. Mijn handen voelde klam en vochtig en mijn adem was jachtig terwijl mijn ogen elk teken van leven probeerde te vinden, ik had spijt grote spijt dat ik dit verlaten oude huis was ingegaan. Mijn vrienden hadden me een scheiterd genoemd en gezegd dat ik nooit naar de bovenste etage zou durven om daar uit het raam naar hun te zwaaien. Ik natuurlijk was zo stom geweest me beledigt te voelen en hun ongelijk te bewijzen, maar nu wou ik dat ik beneden op straat was bij mij vrienden, ze zouden me misschien een scheiterd noemen maar dat was beter dan dit. Ik kwam bij de bovenste trede van de trap en stapte op de overloop van een lange donkere gang, terwijl ik met mijn zaklamp de gang doorscheen zag ik een aantal spinnen wegkruipen in kieren van het hout en spinnenwebben hangen. Aan de spinnenwebben te zien was er al lang niemand hier geweest, ik liep verder terwijl mijn hand licht begon te trillen. Daar aan het einde van de gang was een deur, de deur stond op een kier open en bewoog steeds een beetje door de wind. Dit moest het zijn hield ik mezelf voor, dat moest het raam zijn waaruit ik moest zwaaien want waar kwam anders die wind vandaan wat die deur liet bewegen. Haastig liep ik naar de deur en duwde die met mijn voet open, de kamer was donker en het raam in de hoek van de kamer stond open want er hingen oude smoezelige gordijnen voor die door de wind bewogen. BANG! Een enorme klap kwam van achter me waardoor ik een gilletje slaakte en achteruit deinsde, de deur was achter me dicht gegaan en mijn nekharen stonden overeind van schrik. De wind, het was de wind hield ik mezelf voor terwijl ik richting het raam liep en steeds grotere stappen nam. Het licht van m'n zaklamp begon te knipperen en voordat ik het wist was de kamer pikkedonker en zag ik alleen het vage licht van het raam. Nerveus probeerde ik mijn zaklamp aan te doen, maar tevergeefs want hij werkte niet meer en door mijn onhandigheid liet ik hem uit mijn handen vallen. Een doffe klap en ik hoorde mijn zaklamp wegrollen en even stond ik stijf van angst.
Logisch denken moest ik, ik moest gewoon naar het raam en het gordijn opzij schuiven en dan zou ik mijn lachende vrienden beneden in de straat zien en snel naar beneden kunnen om hun te vergezellen. Ik begon te lopen over de krakend vloer en bereikte het gordijn, met een enorm gekraak zakte echter de vloer onder mij weg en viel ik naar beneden. Even zag ik niks en dacht ik dat ik wakker zou worden en dit alles een nachtmerrie zou zijn geweest, maar helaas voor mij was dit geen nachtmerrie maar levensecht. Langzaam deed ik mijn ogen open en ik voelde aan mijn hoofd die een flinke klap had gemaakt en erg bonkte. Ik kwam voorzichtig overeind en hoorde zacht getrippel bij mijn voeten, het was vast een rat of een muis hiel ik mezelf koppig voor. Nog steeds bonkte mijn hoofd van de pijn en taste ik om mijzelf heen om steun te vinden zodat ik mijzelf kon optrekken en een poging kon doen om te staan. Ik voelde een klamme muur achter me en voelde voorzichtig verder. Een spin moest tussen mijn vingers doorgeglipt zijn want zo voelde het tenminste en ik slaakte een gilletje van schrik. Een hoop stof kwam door mijn gegil naar beneden waarvan ik moest hoesten terwijl ik nog steeds al mijn moed bij elkaar probeerde te schapen om verder te zoeken om mij aan overeind te trekken. Het rook hier muf en het was muisstil, de wind hoorde je hier niet meer gieren dus ik moest me ergens in de kelder als die er was bevinden. Een soort kleed greep ik uiteindelijk beet waaraan ik me langzaam overeind trok. Ik hoorde plotseling iets wat de stilte verbrak, het was een onnatuurlijk geluid, het was een vies roggelend geluid. Tevergeefs riep ik om hulp en ik voelde me machteloos omdat ik niks zag, geen schaduw niks maar ik wist zeker dat er iets op me af kwam of gleed want het was een vreemd geluid. Ongelukkig, dood ongelukkig voelde ik mijzelf worden en toen voordat ik het besefte leek iets de lucht uit mijn longen te zuigen, het was een vreemd gevoel dat niet te beschrijven was. Dit was geen mens was het laatste dat ik dacht voordat alles zwart voor mijn ogen werd.