[AF] De verdere avonturen van Fred en George

Pottergirl · Geplaatst: Za Jul 10, 2004 10:03

Hallo mensjes!
Hier is mijn FanFiction, over Fred en George!
Veel leesplezier (hoop ik!)!
Commentaar is altijd welkom!
-x-
Pottergirl

HOOFDSTUK 1

De bel van Tovertweelings TopFopShop rinkelde als een razende.
Fred en George Wemel, de eigenaren van de winkel, renden van hot naar her om de enorme hoeveelheid klanten te bedienen en het geld in de magische kassa rinkelde.
‘Fred! Zijn er nog Achtervolgende Fopwolken in het magazijn, of zijn die uitverkocht?’, Riep de stem van George door de winkel.
‘Ik zal even voor je kijken!’, Riep Fred terug, en hij snelde het magazijn in, onderweg een verdwaalde klant op de stellingen met Ton-Tong Tofees wijzend.
Hij keek het magazijn door, vond de laatste doos met Achtervolgende Fopwolken en liep haastig terug naar George.
‘Hier! Ik moet verder!’, Zei Fred gehaast en liep naar de kassa, waar een rij van vijf tovenaars een een jonge heks stond.
De zaak liep prima, en Fred en George, de Wemel-tweeling, hadden al snel flink verdiend aan hun fopmateriaal.
Vanaf hun jeugd waren ze al gefascineerd bezig geweest met fopspullen, en nu ze volwassen waren hadden ze al een paar jaar hun grote droom in vervulling zien gaan, een eigen winkel runnen aan de Wegisweg, de straat met de belangrijkste winkels voor tovenaars en heksen in Groot-Brittannië.
Hun moeder was er eerst op tegen geweest, en ze was laaiend geweest toen ze had gehoord dat twee van haar zoons Zweinstein, School voor Hekserij en Hokus-Pokus, hadden verlaten op hun twee bezems.
Nu, een lange tijd later, kwam ze regelmatig hun winkeltje bezoeken, samen met de rest van de familie.
Hun oudere broers Charlie en Bill kwamen regelmatig even kijken, en ook hun jongere broer Ron was vaak van de partij.
Ginny, hun enige zusje en de jongste van het gezin, ging ook graag mee en vond de winkel helemaal geweldig.
Ze hadden eigenlijk nog een broer, Percy Wemel genaamd, maar die was een paar jaar geleden in de fout gegaan.
Hij had ruzie gehad met vader en moeder Wemel en woonde nu in zijn eentje in Londen.
Ze hadden al heel lang niets meer van hem gehoord, terwijl Molly Wemel, de moeder van het gezin, regelmatig een brief stuurde naar Percy.
Hij had zelfs een paar jaar geleden het lef gehad om de speciale zelfgebreide trui van Molly terug te sturen, waardoor Molly erg van streek was geraakt.
Elke keer als per ongeluk het gesprek over Percy begon te gaan, zei Molly niets of veranderde ze snel van onderwep.
Dit was niet het enige wat er aan verdriet gebeurd was de afgelopen jaren in de familie Wemel.
Arthur, de man van Molly, werkende op het Ministerie van Toverkunst, was ontslagen door de nieuwe Minister van Toverkunst, Lucius Malfidus.
Droebel, de vorige Minister van Toverkunst, was opgestapt nadat hij een jaar lang ontkent had dat Jeweetwel herrezen was, iets wat vervolgens bewezen werd door Albus Perkamentus, hoofd van Zweinstein, en Harry Potter, de jongen die bleef leven.
Malfidus was in de ogen van de Dooddoeners en volgelingen van Jeweetwel een goede Minister van Toverkunst, en ze hadden er veel profijt van, omdat ze nu alles konden doen voor Jeweetwel zonder bestraft te worden.
Iedereen wist dat Jeweetwel het al 18 jaren had gemunt op Harry Potter, de jongen die de Avada Kedavra-vloek van Jeweetwel had overleeft, en over wie de profetie was gegaan.
De profetie ging over een jongen die aan het eind van de maand juli geboren zou worden en door Jeweetwel zelf gemerkt zou worden.
Deze jongen zou Jeweetwel verslaan en ervoor zorgen dat hij nooit meer terug zou keren.
Harry Potter was de beste vriend van Ron, de jongere broer van Fred en George, en kwam ook regelmatig in Tovertweelings TopFopShop.
Ook de beste vriendin van Ron en Harry, Hermelien Griffel, kwam vaak mee de winkel in.

Pottergirl · Geplaatst: Za Jul 10, 2004 10:56

HOOFDSTUK 2

De dag was voorbij en George hing het bordje ‘Gesloten’ voor de deur.
‘Het was echt druk vandaag!’, Zuchtte Fred toen hij de deur op slot deed.
‘Ja, ik denk dat ze zich thuis afvragen wanneer we nou eindelijk thuiskomen!’, Zei George.
Alsof het bijna automatisch ging, zoals elke avond na een dag hard werken, Verdwijnselden ze precies tegelijk.

‘Jullie zijn laat!’, Zei Molly Wemel bijna beschuldigend tegen haar tweelingzoons.
‘Het was erg druk in de winkel, mam, we moesten overwerken.’, Stelde George haar gerust.
Ze wisten allemaal hoeveel Molly om familie gaf.
‘Jullie eten staat op tafel.’, Zei Molly, en de tweeling ging snel zitten.
De anderen waren al klaar met eten, en waren hun vrije tijd aan het benutten.
Het nieuwe schooljaar op Zweinstein begon bijna weer, maar aangezien Ron Wemel, Harry Potter en Hermelien Griffel vorig jaar afgestudeerd waren, zochten ze naar een verdere opleiding.
Ginny Wemel daarentegen zou dit jaar aan haar laatste jaar op Zweinstein beginnen, en zat nerveus voor zich uit te staren.
Arthur Wemel las de krant, twee keer voor de zekerheid, om te kijken of er een baantje voor hem instond.
Hij was al een poos op zoek naar een nieuwe baan nadat hij ontslagen was door Malfidus.
Alle tovenaars en heksen die niet achter Jeweetwel stonden, wilden dat Malfidus meteen werd afgezet, maar nu de Dooddoeners teveel macht hadden konden ze niet zoveel doen tegen de Duistere Macht.
Jeweetwel had bijna vrij spel doordat de Schouwers ontslagen waren, en alle veiligheidsmaatregelen tegen Jeweetwel opgeheven waren.
Harry Potter, de jongen waar Jeweetwel het al zo lang op gemunt had, was in groot gevaar, en dat wist hij zelf ook.
Hij woonde niet meer bij zijn oom en tante, Herman en Petunia Duffeling en hun aller-irritantst zoontje Dirk, maar hij had een huis gekocht in Londen en kwam regelmatig naar de familie Wemel.
Ook Hermelien Griffel had een huis gekocht in Londen, en woonde vlakbij Harry.
Ron, Harry en Hermelien waren vanaf hun eerste jaar op Zweinstein vrienden geweest, en waren dat ook gebleven na hun avonturen op Zweinstein.
Fred en George begroetten iedereen en begonnen toen als gekken hun eten naar binnen te schrokken.
Binnen een record-tijd hadden ze hun eten op.
‘Waarom zo’n haast?’, Vroeg hun vader verbaasd.
‘We moeten nog even wat doen boven.’, Zeiden Fred en George tegelijk, en met een grote grijns op hun gezicht stormden ze de trappen naar hun kamer op.
Toen ze op hun kamer waren, pakten ze tegelijk een doos met spullen.
‘Waar gaan we vandaag aan werken?’, Vroeg Fred.
‘Geen idee, wat wil jij?’, Zei George.
‘Laten we de nieuwe versie van de Spijbelsmuldoos eens testen.’, Lachte Fred.
‘Goed idee!’
De Spijbelsmuldozen hadden ze geïntroduceerd in hun zevende jaar op Zweinstein, het jaar waarin ze school vaarwel hadden gezegd en er vandoor waren gegaan op hun bezems.
In hun Fopshop waren de Spijbelsmuldozen een groot succes onder studenten en leerlingen van Zweinstein, en de oudere doos was aan een nieuwere versie toe.
‘De Braakbabbelaars zijn nog steeds goed. De Neusbloednoga’s zijn inmiddels aan een vernieuwende smaak toe, want er zijn klachten gekomen dat de smaak tegenviel.’, Somde Fred op.
‘Ja, laten we beginnen met de Neusbloednoga’s.’, Beaamde George.
Na een poosje bebloede doekjes te hebben verwisseld om hun neus hadden ze ook door dat de smaak van de Neusbloednoga’s niet helemaal perfect was.
‘Volgens mij moeten we nog wat rozenblaadjessap toevoegen…’, Zei Fred vertwijfeld.
‘Misschien moeten we eens aardbeienextract proberen?’, Stelde George voor.
Nadat ze allebei de ideeën hadden geprobeerd, kwam aardbeienextract het beste uit de verf.

Blij, omdat ze de nieuwe Neusbloednoga hadden uitgevonden, liepen ze weer naar beneden.
Hun vader zat met zijn hoofd in zijn handen over de krant gebogen, nog steeds proberend een baan te vinden.
Opeens kreeg Fred een ingeving.
‘Pap, kom anders bij ons in de winkel werken!’, Zei hij enthousiast.
George knikte geestdriftig.
‘Ja, pap! Kom op! Dat word gezellig!’
Arthur Wemel zat nadenkend te kijken.
Hij keek naar zijn vrouw, die in de keuken naar de gebeurtenissen stond te kijken.
‘Je moet het zelf weten, Arthur!’, Riep ze vanuit de keuken.
Arthur Wemel twijfelde.
‘Pap, als je bij ons komt werken, kunnen we de winkel uitbreiden en verdienen we meer! Dan hebben we eindelijk eens wat meer geld!’, Zei George.
Arthur keek zijn zoon aan.
‘Misschien heb je gelijk.’, Mompelde hij.

Pottergirl · Geplaatst: Za Jul 10, 2004 20:26

HOOFDSTUK 3

‘Kom op, pa!’, Zei George.
Arthur twijfelde.
‘Oke, maar op een voorwaarde.’, Zei hij tenslotte.
‘En dat is?’, Vroeg George.
‘Dat ik genoeg dagen vrij krijg!’
Fred en George grijnsden hun identieke grijns.
‘Natuurlijk pa.’, Zeiden ze tegelijk.
‘Dan doe ik het.’
Fred en George juichten, Molly glimlachte, Ron keek op uit zijn boek over de Cambridge Cannons en Ginny juichte met de tweeling mee.
Arthur glimlachte en omhelsde Molly.
‘Jullie gaan vet veel verdienen, pa!’, Zei Ron enthousiast.
De vrolijke sfeer bleef die avond hangen en Fred en George kletsten honderduit over hun winkel en hoe de zaken liepen.
Ook vertelden ze van hun verbeterde Neusbloednoga.
‘Gelukkig, ik vond die Noga’s altijd al niet echt lekker!’, Zei Ron, en toen de tweeling verbaast en verontwaardigd opkeek, grinnikte hij.
‘Geintje.’
Die avond sliepen Fred en George snel, en de vrolijke gedachten vormden prettige dromen.

‘George, George! Wakker worden! Kleed je aan, we moeten naar de Fopshop!’
De stem van Fred klonk nog vaag en ver weg in de oren van George, maar hij begreep de boodschap.
Hij ging rechtop zitten en keek de kamer door.
Fred had zich al aangekleed en stond ongeduldig bij zijn bed.
‘Pa is al aangekleed, het ontbijt staat klaar!’
George sprong snel uit zijn bed, schoot in zijn werkgewaad en sprintte achter Fred aan de trappen af naar beneden.
Het ontbijt stond op tafel en Arthur zat al te eten.
‘Eindelijk, sl-sl-slaapkoppen!’, Zei hij, terwijl hij zelf een grote geeuw onderdrukte.
Fred en George grijnsden.
Nadat ze wat hadden gegeten namen ze afscheid van Molly, Ginny en Ron en Verdwijnselden.

Zodra het bordje ‘Gesloten’ omgedraaid was, en ‘Open’ vertoonde, kwamen er heksen en tovenaars binnen.
Ze liepen langs de stellingen vol doosjes en fopartikelen, en ze verdienden goed vandaag.
De zaak liep als een trein, en aan het eind van de dag hielpen Fred en George de laatste klanten.
Toen ze naar het magazijn liepen, waar hun vader de dozen aan het uitpakken was, stuitten ze op iets vreselijks.
Hun vader lag vastgebonden en bewusteloos op de grond.
Hij had een prop in zijn mond en een doek over zijn ogen.
Het magazijn was overhoop gehaald en alle spullen waren weg.
‘Pa!’, Riepen Fred en George tegelijk.
Ze gingen snel op hun knieën naast het bewusteloze lichaam van hun vader zitten en probeerden hem bij te brengen.
Fred haalde water en George probeerde hem rechtop te laten zitten tegen een stelling.
Fred gooide wat water over het hoofd van Arthur, en uiteindelijk kwam hij bij.
‘Pa! Wat is er gebeurd?’, Vroeg Fred.
Arthur schudde zijn hoofd.
‘Water…’, Mompelde hij, en hij ging weer liggen met zijn ogen gesloten.
‘Fred, haal nog wat water.’, Zei George, terwijl Fred al bijna weer bij de kraan was.

Pottergirl · Geplaatst: Ma Jul 12, 2004 13:21

HOOFDSTUK 4

‘Pa?’, Zei Fred zacht.
Arthur knipperde met zijn ogen en keek versuft in het rond.
‘Pa, wat is er gebeurd?’
Hij probeerde het zich te herinneren, maar hij herinnerde zich alleen en enorme klap op zijn hoofd…
‘Ik… ik weet het niet meer…’, Mompelde hij verwart.
Fred en George keken elkaar bezorgd aan.
‘Pa, kun je lopen?’, Vroeg Fred.
Arthur probeerde te gaan staan, wankelde even en greep zich vast aan de stelling, maar bleef toen staan.
‘Naar… huis…’, Mompelde hij.
‘Ja, we gaan naar huis pa.’, Stelde George hem gerust, hoewel hij nadacht.
Hoe kregen ze hun vader mee naar huis?
‘Pa, denk je dat je sterk genoeg bent om te Verdwijnselen?’, Vroeg George voorzichtig.
Arthur had net het water opgedronken dat Fred voor hem gehaald had, en stond nu iets steviger op zijn benen en keek iets minder versuft uit zijn ogen.
‘Ja… Ja, ik denk het wel.’, Zei hij.
‘Tegelijk?’, Vroeg George?
Fred telde af.
Op ‘drie’ Verdwijnselden ze.

‘Arthur! Arthur! Wat is er gebeurd?’
Dat was het eerste wat Fred en George hoorden toen ze Verschijnselden in de woonkamer.
‘Ma!’, Riep Fred.
Molly rende door de kamer naar haar man.
Arthur lag op de grond, flauwgevallen.
De concentratie die ze nodig hadden om te Verschijnselen was hun vader fataal geworden.
Hij was flauwgevallen en Molly haalde water.
Ron en Ginny stonden met open monden te kijken naar hun vader die met een wit gezicht op de grond lag.
Molly kwam weer terug met een enorm glas water in haar handen.
‘Fred, George! Is er niets met jullie gebeurd? Wat is er eigenlijk gebeurd?’, Vroeg ze, terwijl ze met water op Arthurs gezicht depte.
‘We weten niet wat er is gebeurd, ma. Pa was in het magazijn de boel op orde aan het maken, en toen we terugkwamen om naar huis te gaan lag hij daar, bewusteloos! Hij was nog net in staat om de Verschijnselen, maar hij was nog heel erg zwak.’, Legde Fred uit.
George was naast zijn vader geknield en probeerde hem bij te brengen.
Er volgde een stilte waarin Molly nog meer water op Arthurs gezicht depte en George nog meer pogingen ondernam om zijn vader bij te brengen.
Uiteindelijk trok Ginny een conclusie, Ginny, die de hele tijd stil had toegekeken.
‘Mam, ik denk dat hij op bed moet gaan liggen, dat is in ieder geval zachter. En als Fred en George niet weten wat er is gebeurd moeten we wachten tot pap wakker is.’
Molly stemde hier mee in en met z’n allen tilden ze het lichaam van Arthur op en brachten het naar bed.

De volgende dag besloten Fred en George de winkel een dag te laten voor wat hij was en bij hun vader te blijven.
Ze gingen naast het bed van hun vader zitten.
Uiteindelijk, aan het eind van de middag en na heel veel koppen thee voor Fred en George, werd Arthur wakker.
‘Pa! Je bent wakker!’, Riep Fred, en door zijn roep kwamen Ginny, Ron en Molly de kamer binnenstormen.
‘Pap! Pap!’, Gilde Ginny.
‘Pa, wat is er gebeurd?’, Vroeg Ron.
Molly kwam achter hen aan de kamer binnen en probeerde hen stil te krijgen.
‘Jongens! Jullie vader is net wakker! Stil zijn!’, Riep ze, nog meer lawaai makend dan de vier kinderen tegelijk.
Arthur probeerde rechtop te gaan zitten en Molly stopte een extra kussen achter zijn rug.
‘Vertel ons wat er is gebeurd Arthur!’, Drong ze aan. ‘Wat is er gebeurd in de Fopshop?’
Ze zaten met z’n allen om Arthur heen toen die begon met vertellen.

Pottergirl · Geplaatst: Za Jul 24, 2004 21:09

dit keer niet zo'n lang stuk... ik had geen tijd Razz

HOOFDSTUK 5
‘Ik liep het magazijn in om wat spullen op te bergen,’ begon Arthur, ‘toen ik iets hoorde ergens achterin het magazijn. Ik liep er naartoe om te kijken wat het was.’
Hij stopte even, en dacht zo te zien diep na.
‘Verder… ik kan me alleen de klap herinneren…’, zei hij vaag.
‘O nee, ik weet nog iets. Ik zag… ik zag… het Duistere Teken….’, voegde hij er doodsbang aan toe.
Hij zat met zijn hoofd in zijn handen op de stoel, masseerde zijn voorhoofd met zijn knokkels.
‘Pa, hoorde u wie de spreuk uitsprak?’, Vroeg Fred voorzichtig.
‘Ik hoorde alleen… een fluisterende stem… precies waar het geluid vandaan kwam.’
Fred knikte.
‘Ik ga naar de Fopshop.’, zei hij.
George sprong ook op.
‘Ik ga met je mee.’
Ze Verdwijnselden nog voor Molly hen tegen kon houden.

Eenmaal in de Fopshop aangekomen, liepen ze het donkere magazijn in, zoekend naar aanwijzingen.
‘Zie jij iets?’, fluisterde Fred.
George schudde zijn hoofd.
‘Wacht… kom eens hier…’, zei Fred opeens.
George liep naar hem toe, en keek waar Fred naar wees.
Wat ze toen zagen was afschuwelijk.
Een gat in de muur… en daarachter lag iets… verminkt… een lichaam…

Fred liep langzaam op het gat in de muur af.
Hij draaide voorzichtig met zijn hand het lichaam om, met het gezicht naar zich toe.
Fred schrok, en sloeg zijn handen voor zijn mond.
‘Wat is er?’, Vroeg George, vlak achter hem.
‘Wie is het?’
Maar Fred zei niets. Hij kon niets meer zeggen.
Hij kon het George niet aandoen te vertellen wie daar lag.
‘Fred!’, zei George nu iets dringender.
‘Wie?’
‘Dit geloof je niet, George.’, zei Fred zwak, eindelijk de moed gevonden om iets te zeggen.
‘Laat zien!’, zei George nu, de dwingende ondertoon nu overduidelijk in zijn stem.
Fred ging aan de kant.
George’s gezicht was precies zoals Fred het had voorspeld.
‘Nee… dat kan niet…’
George trilde van top tot teen.
‘Dit kan niet.’

Pottergirl · Geplaatst: Zo Jul 25, 2004 19:06

Mensjes bedankt voor de vele lieve reacties Embarassed

Dit keer niet zo'n lang stukje, inspiratieloos Confused

HOOFDSTUK 6
George trilde zoals hij nog nooit eerder had getrild.
Hij keek om en zag het natte gezicht van Fred.
Nat.
Nat van de tranen.
'Dit... dit kan niet...', stamelde George nog eens, verbijsterd.
Hij draaide zich om en gooide zijn armen om Fred heen.
Ze huilden.
Ze huilden samen.
Het was Leo Jordaan, de beste vriend van de tweeling.

'Hoe... hoe kan dat gebeurd zijn?', vroeg Ron, met bevende stem.
Fred en George zaten geschockeerd in de woonkamer.
Molly was bezorgd geraakt omdat Fred en George zo lang weg waren.
Ze was naar de Fopshop Verdwijnselt en vond daar de huilende en van top tot teen trillende tweeling, bij het verminkte lichaam van Leo Jordaan.
Ze schudde haar hoofd.
'Geen idee. Waarschijnlijk een Dooddoener.'
Ze keek naar haar tweeling.
Ze zaten met hun armen om elkaar heen op de bank, trillend, met natte gezichten.
De angst en afschuw was duidelijk in hun ogen af te lezen.
Het was stil.
Fred en George op de bank, Molly met Ginny in haar armen op een stoel, Ron stond er wat onhandig bij.
Arthur lag op bed, hij had het al gehoord van Molly.
Zijn reactie was alsof hij het niet kon bevatten.
Hij had Molly aangestaard alsof ze een vreemde was.

Plotseling begon Molly te snikken.
Ze kon haar kinderen en man niet zo zien.
Het was te erg.
Ron liep naar haar toe, omhelsde haar.
Ginny gaf haar een zoen op haar gezicht.
'Mam.', zei Fred.
Dat was het eerste wat hij had gezegt nadat hij George had tegengehouden te kijken naar Leo's lichaam.
Hij liep naar Molly toe, klopte haar op haar schouder.
George volgde hem, geruststellend mompelend, voor zover hij dat op dit moment kon.
'Fred, George. Hou op. Ik stel me aan.', snikte ze.
'Jullie gaan door een veel ergere tijd dan ik op dit moment.'
Fred schudde zijn hoofd.
'Nietwaar, ma. Jeweetwel doet iedereen pijn.'
Zo stonden ze daar.
Snikkend, elkaar troostend.
Zich afvragend hoe iemand zo slecht kon zijn.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Jul 25, 2004 20:07

HOOFDSTUK 7
Arthur had de ouders van Leo Jordaan een uil gestuurd.
De uil was teruggekeerd zonder brief, maar niet lang daarna waren de ouders van Leo Verschijnseld in de woonkamer.
'Hoe kon dit gebeuren?', stamelde de vader van Leo Jordaan, toen het nieuws eindelijk tot hem was doorgedrongen.
De moeder van Leo kon niets anders uitbrengen dan hysterische snikken en haar tranen doorweekten haar zakdoek.
'We hebben geen idee. We vermoeden een Dooddoener.', zei Arthur, naar zijn schoenen starend.
Dit was een van de moeilijkste momenten van zijn leven.
Lichamelijk voelde hij zich beter, emotioneel was zijn brein een omgewoelde massa.
Molly zat in haar schommelstoel, haar ogen staarden nietsziend door het raam naar buiten.
Fred en George keken elkaar af en toe aan met rood-omrande ogen en hun identieke monden als een rechte lijn.
Ze konden het afschuwelijke beeld niet uit hun hoofden zetten.
Het beeld van het lichaam van Leo.
De ouders van Leo hadden het lichaam uit de Fopshop gehaald, en zouden het overmorgen, vrijdag, gaan begraven.

Vrijdag was de begravenis geweest.
Er waren veel oude schoolvrienden van Leo geweest, en ook de hele familie Wemel was aanwezig geweest.
Harry en Hermelien waren ook naar de begravenis gegaan, het nieuws hadden ze van Ron per uil gehoord.
Ze konden het niet geloven.
Zelfs Perkamentus was op de begravenis, samen met nog wat leraren, waaronder Professor Anderling, het afdelingshoofd van Griffoendor.
Ze hadden allen gehuild, sommigen uitgebreid en luid, anderen stil en voor zichzelf.
Nu was het maandag, en de tweeling zou weer naar de Fopshop moeten.
Ze zouden het magazijn moeten repareren, en weer aan het werk moeten.
De winkel moest draaiende blijven, het was de enige bron van inkomsten op dit moment.
Tot grote verbazing van de tweeling werd de moord op Leo Jordaan niet eens gemeld in de Ochtendprofeet.
Lucius Malfidus was ook hoofdredacteur van de kranten en tijdschriften.
Van alle kranten en alle tijdschirften, behalve ''de Kibbelaar'', waarvan het hoofdredacteurschap in de handen van meneer Leeflang, de vader van Loena Leeflang, een leeftijdsgenoot en goede vriendin van Ron, Harry en Hermelien.
De vader van Loena had nog controle over zijn eigen tijdschrift, en het tijdschrift was nu een veelgelezen maar schaars blad onder de Strijders van Perkamentus, de tovenaars en heksen die zich hadden verenigd en tegen Voldemort en zijn aanhangers waren.
De naam ''Strijders van Perkamentus'' was eigenlijk de naam van een Verweer Tegen de Zwarte Kunsten-groepje, onder leiding van Harry Potter, toen hij nog op school zat, maar was nu uitgegroeid tot een netwerk van goede tovenaars en heksen, die allemaal fel tegen Voldemort streden.
De bekendste leden van deze groep waren natuurlijk Harry Potter zelf, en het schoolhoofd Albus Perkamentus.
Het was nog een wonder dat Albus Perkamentus nog steeds Zweinsteins schoolhoofd was.
Lucius Malfidus had hem willen afzetten, maar al zijn afgevaardigden waren verslagen door Perkamentus en de overige leraren.

Arthur, Fred en George Verdwijnselden stil naar de Fopshop vroeg in de ochtend.
Ze liepen wat rond, en Fred en George gingen het magazijn in om de schade te bekijken.
Ze konden eigenlijk niet teruggaan naar de plaats waar hun beste vriend was vermoord, en toen ze het gat in de muur zagen, liepen er nog tranen over hun wangen.
Het verdriet was nog vers, en ze konden hun tranen niet bedwingen.
Ze liepen naar het gat toe.
Ze verwachtten niets behalve een gat, groot genoeg om het lichaam van een jongeman in te plaatsen, maar wat ze toen zagen was heel anders dan wat ze hadden verwachten.
'Wat...', begon Fred, maar George was hem voor.
'Wat heeft dit nou weer te betekenen?', snikte hij, met een overslaande stem van de brok in zijn keel.
'Ik... ik heb geen idee... laten we pa roepen.', zei Fred.
Fred haalde Arthur, en die bekeek de situatie.
'Wie dit gedaan heeft, is hier dus door ontsnapt, dat is duidelijk...', zei Arthur vertwijfeld.

Pottergirl · Geplaatst: Ma Jul 26, 2004 7:30

Voor alle lieve mensjes die mijn FanFic volgen of lezen... ik ben tot woensdag aan ut logeren bij m'n opa en oma... dus dan ben ik dr ff nie. Je zult ff geduld moeten hebben srrj Embarassed

Maar let op... binnenkort meer!

Pottergirl · Geplaatst: Wo Jul 28, 2004 19:42

ben dr weer:) gelijk het nieuwe stukje (niet zo lang, geen inspi) van m'n FanFic... lees ze!

HOOFDSTUK 8

'Een trap? Een geheime gang?!', vroeg Fred vol ongeloof aan zijn vader.
Arthur knikte.
'Maar... dan zat die al in dit pand voordat wij er de Fopshop in openden, toch?', vroeg George twijfelachtig.
'Dat denk ik wel.'
Arthurs stem beefde een beetje.
Hij vroeg zich af hoe dit kon.
Een geheime gang, in de winkel van zijn zoons?
Wie? Waarom?
Fred scheen dezelfde gedachten te hebben.
'De enige manier om erachter te komen waar deze gang naartoe leid, wie hem heeft gemaakt en waarom hij er is, is door de trap af te dalen.', zei hij.
George knikte.
'Kom op, Fred. Pa, kunt u op de winkel passen?', zei George, en voordat Arthur iets kon zeggen of hen tegen kon houden, waren Fred en George de gang in en de trap af.

Het was erg donker op de trap, en George pakte al snel zijn toverstok, vlak voor Fred hetzelfde deed.
Tegelijkertijd zeiden ze 'Lumos' en de punten van hun toverstokken verlichtten met een dunne lichtstraal de treden van de trap.
'Hoe lang gaat het nog duren?', vroeg Fred zich ongeduldig hardop af, toen ze al minstens 10 minuten aan het afdalen waren.
Precies op dat moment stapten ze de laatste paar treden van de trap af.
'Niet zo lang dus.', zei Fred zacht, terwijl ze in een lage gang uitkwamen.
Fred en George liepen half gebukt door de lage gang, de ruimte voor hen verlichtend met hun toverstokken.
'Ik ben benieuwd waar we uitkomen.', zei George fluisterend.
Fred knikte, hoewel dat in het donker niet zichtbaar was.
Ze liepen verder, steeds verder...

'Hier komt geen eind aan!', Zei Fred toen ze nog minstens een kwartier hadden gelopen.
De gang was steeds hoger en hoger geworden, en had nu de hoogte van een flinke zaal.
De gang was overigens nog wel erg smal, en Fred en George liepen achter elkaar aan, George voorop.
Uiteindelijk zagen ze een lichtje in de verte.
'Wat is dat?', vroeg George toen hij het opmerkte.
'De enige manier om daarachter te komen is door door te lopen.', zei Fred, en ze liepen richting het licht.

Pottergirl · Geplaatst: Do Jul 29, 2004 10:03

HOOFDSTUK 9
De gang werd ondertussen steeds hoger en hoger, en Fred en George zouden er nu wel twee keer op elkaar in passen.
Ze liepen verder, en het licht kwam steeds dichterbij.
Het leek alsof het een brandend vuur was, want het flakkerde wild, hoewel er geen wind in de gang woei.
George begon iets sneller te lopen, maar Fred hield hem tegen.
'Stel dat er iemand is daar, en het is een vijandig iemand, een Duister iemand, dan moet hij of zij je niet horen, George. Blijf rustig lopen, voor het geval dat.'
George knikte, en ze liepen langzaam verder.

Uiteindelijk arriveerden ze bij het licht.
Het was inderdaad een vuur, in een open haard.
Het flakkerde wild alsof er een harde wind woei in de doodlopende gang, maar Fred en George voelden niets.
Ze zagen niemand, alleen vuur.
'De gang stopt hier.', merkte George zachtjes op.
'Inderdaad.'
Het was niet de stem van Fred die dit zei, en Fred en George keken allebei verschrikt om.
Een paar donkere gedaantes stonden achter hen.
De middelste had blijkbaar gesproken want hij liep langzaam naar voren, naar het licht toe.
'Wie... wie zijn jullie?', durfde Fred zachtjes uit te brengen.
'Wie wij zijn? Daar zal je snel genoeg achter komen, meneer Wemel.', zei de middelste gedaante.
Hoe wist die man hun naam?
De donkere gedaante stapte nog dichter naar het vuur toe, totdat zijn gezicht verlicht werd.
Fred voelde zich alsof alle adem in een keer uit zijn longen geperst was.
Hij merkte dat George zich net zo voelde, want die stond hijgend van schrik naast hem te trillen.

Het was Voldemort.

Pottergirl · Geplaatst: Do Jul 29, 2004 21:04

HOOFDSTUK 10
De gedachten in Freds hoofd waren als een omgevallen boekenkast.
Wat deed Voldemort in een geheime gang onder hun winkel aan de Wegisweg?
George deed een stap achteruit bij het zien van het witte gezicht van Voldemort.
Zijn rode ogen glinsterden moordlustig en de rechterhand met lange witte vingers gleed langzaam in zijn zwarte gewaad.
Fred reageerde snel door ook zijn toverstok te pakken, terwijl George hetzelfde deed achter hem.
Fred dacht na. Welke spreuk moest hij gebruiken?
Hij dacht terug aan de bijeenkomsten van de SVP in zijn jaren op Zweinstein.
Verschillende schildspreuken hadden ze geleerd, en ook een paar spreuken om de vijandige spreuken af te weren, maar geen aanvalsspreuken.
Fred hoorde de stem van Voldemort al beginnen.
'Ava-'
De gedachten schoten door zijn hoofd.
Er was geen tegenspreuk voor Avada Kedavra, wat moest hij nu doen?
Het scheen dat George hetzelfde dacht, want ze doken tegelijk opzij toen de groene lichtflits hun kant op kwam.
'O, de Wemeltjes gaan verstoppertje spelen!', hoonde de stem van Voldemort.
'Wat moeten we doen?', fluisterde George wanhopig.
Fred schudde zijn hoofd.
'Ik heb geen idee, misschien roepen voor hulp?'
George schudde nu zijn hoofd.
'Ik weet al iets.'
Nog voor Fred hem kon tegenhouden ging George staan, recht voor Voldemort.
'Furninculus!', riep George.
Fred herinnerde zich deze spreuk. Het was de spreuk om zweren op het gezicht van de tegenstander te laten verschijnen.
Fred hoopte dat het lukte.
Voldemort was te snel.
'Protego!', riep zijn stem.
Er kwam een onzichtbaar schild uit zijn toverstok die de zweerspreuk van George afweerde.
'Dus jullie weten hoe het spelletje moet?', zei Voldemort, een duidelijke ondertoon van amusement in zijn stem.
'Jep.', zei George droog, en het volgende moment schreeuwde hij 'Paralitis!', maar Voldemort was weer te snel met een schildspreuk.
Fred ging naast George staan om hem te helpen met wat spreuken die nu in hem opkwamen, maar Voldemort was sneller.
'Crucio!', riep hij, met zijn toverstok op George.
Terwijl George over de grond kronkelde van de pijn, stond Fred een moment verstijfd naar het tafereel te kijken.
Toen schoot hem te binnen dat hij de toverstok van George, die George had laten vallen, niet in de handen van Voldemort moest laten belanden.
'Accio toverstok!', riep hij.
De toverstok van George vloog naar hem toe en belande netjes in zijn uitgestoken linkerhand.
George lag ondertussen op de grond na te hijgen van de pijn.
'George!', riep Fred, en toen George opkeek, gooide hij de toverstok naar hem toe.
George ving hem, en ging snel weer staan.
Op dat moment kwam Voldemort in actie.
Hij riep: 'Accio toverstokken!', rukte daarmee de toverstokken uit hun handen, ving ze op met zijn vrije hand, stopte ze in zijn gewaad en stapte naar voren.

'Wormstaart!', riep Voldemort, en een van de donkere gedaantes achter hem stapte naar voren.
'Ja, Heer.', zei Wormstaart.
'Maak ze af.'
Wormstaart hief zijn toverstok op, riep: 'Avada Kedavra!', richte zijn toverstok eerst op George en een groene lichtstraal raakte de grond.
Hij had gemist, George was opzij gerold.
'O, heb je nog niet geleerd om stil te liggen!', zei Voldemort, en richtte zijn toverstok op George om hem voor de tweede keer de Crucatiusvloek te laten ondergaan.
Dat kon Fred niet door laten gaan en hij sprong voor George, en ving de vloek op.
Hij rolde over de grond van de pijn, schreeuwend en gillend.
'Fred!', riep George, maar op dat moment liet Wormstaart hem dezelfde vloek ondergaan.

Pottergirl · Geplaatst: Vr Jul 30, 2004 9:10

HOOFDSTUK 11
Terwijl Fred en George op de grond lagen te rillen en na te hijgen van de pijn, lachte Voldemort zijn hoge lach.
'Nu jullie eindelijk geleerd hebben hoe jullie moeten stilliggen, kan ik wat plezier met jullie hebben. Ga staan!'
Fred en George bleven liggen.
'Ik zei, ga staan!', zei Voldemort. 'Imperio!'
Fred hoorde een stem in zijn hoofd.
'Staan, ga staan!'
Hij gehoorzaamde langzaam het stemmetje in zijn hoofd.
Ook George ging staan.
'Dat is beter.'
De hoge stem van Voldemort klonk weer door de doodlopende gang, maar een stuk verder weg dan eerst.
'Blijf staan.'
Het stemmetje in Fred's hoofd was nu sterker dan eerst.
'Blijf staan op je plek, blijf staan op je plek, beweeg je niet.'
Fred bleef staan, als was hij gehypnotiseerd.
'Perfect. Omdat jullie zo'n schattige tweeling zijn, zullen jullie bijna tegelijk deze wereld verlaten. Wormstaart, neem de rechtse. Ik doe die andere.'
Opeens werd Fred weer de harde werkelijkheid ingesmeten.
Hij stond voor Voldemort, die zijn toverstok ophief om hem te doden, terwijl Wormstaart hetzelfde deed vlak voor George.
'George!', riep hij, maar George bleef staan.
Hij was niet sterk genoeg om de Imperiusvloek te verslaan.
Wormstaart deed zijn mond open.
'Avada Kedavra!', riep hij, en de groene lichtflits vloog richting George.
Het leek alsof het in slow-motion ging.
'Nee!', riep Fred, en hij sloeg zijn handen voor zijn ogen.
Hij wilde niet zien wat er net gebeurd was.
Hij wilde het niet zien!
Laat het niet gebeurd zijn, laat het een droom zijn.
Hij viel op zijn knieën op de grond.
'Ga staan!', beval Voldemort.
Het stemmetje in Freds hoofd werd weer sterker.
Ga staan, ga staan...
Hij ging staan, haalde zijn handen voor zijn ogen weg...
Het lichaam van zijn tweelingbroer lag bewegingsloos op de grond.
Fred vocht tegen het stemmetje.
'Nee!', riep hij, en toen hij van het stemmetje in zijn hoofd af was, viel hij op zijn knieën naast het lichaam van zijn broer.
'Hij is dood, meneer Wemel.', zei de hoge stem van Voldemort.
Fred kon het niet geloven.
Hij legde zijn hoofd op de borst van zijn broer om te luisteren of er nog hartslag te horen was.
Het lichaam was nog warm, maar de hartslag was weg.
'Nee!', schreeuwde Fred, en tranen stroomden over zijn wangen.
Dit kon niet!
George kon niet dood zijn!
Fred ging staan.
'Jij.', fluisterde hij, zijn stem schor van de brok in zijn keel.
Hij wees naar Wormstaart.
'Accio toverstok!', riep Fred, en tot zijn grote verbazing schoot Voldemort's toverstok uit zijn hand.
Hoe kon dat? Hij wilde ten eerste zijn eigen toverstok, en ten tweede werkte de spreuk terwijl hij geen toverstok vasthad!
Daar kon hij nu even niet aan denken.
Hij had een toverstok en dat was het belangrijkst.
'Crucio!', riep Fred, en hij wees met de toverstok op Wormstaart.
Wormstaart viel op de grond, maar hij kronkelde niet over de grond van de pijn.
'Meen je wel wat je zegt?', zei Voldemort.
'Je moet het echt menen.'
Fred wist dat dit zinloos was.
Hij was uitgeput, hij was zijn broer kwijt, hij kon net zo goed sterven.
'Dood me dan.', zei hij, en hij ging op de grond liggen.
'Dood me. Dood me!'
Hij gooide Voldemorts toverstok in de richting van Wormstaart en Voldemort.
Het had geen zin meer om te leven.
Hij wilde niet leven zonder zijn tweelingbroer, en hij had het hart niet om zijn ouders te vertellen wat hier gebeurd was, als hij hier al levend vandaan kon komen.
Op dat moment hoorde hij voetstappen, veel voetstappen.
'Stop!', riep een bekende stem.

Pottergirl · Geplaatst: Vr Jul 30, 2004 20:40

HOOFDSTUK 12
Het was de stem van Arthur.
'Pa!', bracht Fred moeizaam uit.
Maar zijn vader was niet de enige die eraan kwam.
Hij hoorde meer voetstappen.
Fred keek op en zag de gezichten van Lupos, Tonks, Wolkenveld en Dolleman.
Tonks rende meteen naar het levenloze lichaam van George, terwijl Lupos naar Fred toe kwam lopen.
'Fred, alles goed? Kun je meevechten?'
Fred knikte wazig, ging staan en kwam er toen achter dat Voldemort zijn toverstok nog had.
'Ik ben mijn toverstok verloren. Hij heeft hem...', fluisterde Fred, en hij wees op Voldemort.
'Accio toverstok!', riep Lupos, en Freds toverstok kwam uit het gewaad van een verbaasde Voldemort vliegen.
'George's toverstok ook.', zei Fred.
'Accio toverstok!', riep Lupos nog een keer, en ook de toverstok van George vloog naar hen toe.
'Pak je toverstok en vecht.', zei Lupos snel, en gaf Freds toverstok terug.
Fred rechtte zijn rug, keek richting Voldemort, Wormstaart en de andere Dooddoeners, en bedacht een spreuk.
'Paralitis!', riep Lupos naast hem, en richtte op een van de Dooddoeners.
De spreuk had effect en Fred gebruikte hem richting Wormstaart.
Ook Wormstaart lag verstijfd op de grond.
'Mooie, Fred!', riep Lupos, en het gevecht ging door.
Fred zag niet wat er om hem heen gebeurde, maar opeens hield Lupos hem tegen.
'Het is afgelopen, Fred.', zie hij rustig, en Fred keek hem aan.
Lupos' gezicht was nat van het zweet, en er zat een flinke snee op zijn wang, maar hij glimlachte zwakjes.
Ze liepen naar de anderen.
'Pa!', riep Fred, en nu rende hij naar hem toe.
Arthur omhelsde zijn zoon zo stevig als hij kon.
'Waar is George?', vroeg hij aan Fred toen hij hem had losgelaten.
Fred kon het niet meer hebben.
Hij barstte in tranen uit.
Tonks stond ook op.
'Hier.', zei ze zacht.
Arthur boog zich over het lichaam van George, en luisterde of hij een hartslag hoorde.
Toen keek hij alsof zijn doodvonnis had geklonken.
'Nee...', fluisterde hij. 'Nee!'
Zijn stem weerklonk in de lege gang.
'Arthur...', zei Dolleman, en voor het eerst in zijn leven hoorde Fred een vleugje medelijden in zijn stem.
Tonks omhelsde Arthur, die hulpeloos overeind was gekomen en tranen stroomden over zijn wangen.
Fred kon dit alles niet aanzien.
Hij liep weg.
Hij liep de gang uit.
Hij wilde dat dit de gang van het leven was, dan kon hij zo het leven uitlopen.

Pottergirl · Geplaatst: Di Aug 03, 2004 12:13

HOOFDSTUK 13
Fred liep door, en de gang werd steeds lager, zoals hij hoger was geworden toen hij samen met George de andere kant op was gelopen.
George.
Fred kon er nu even niet aan denken.
Hij wilde dat George terugkwam.
Hij wilde dat hij naar George toe kon.
Dit leven had geen zin meer zonder George.
Hij deed alles samen met George.
Hij runde de winkel samen met George, bedacht de fopspullen samen met George, had lol samen met George...
Fred liep verder, de gang was nu heel laag...
Hij kwam in de winkel uit.
Hij liep de winkel uit en liep over de Wegisweg.
Hij werd door verschillende mensen gegroet, maar hij reageerde niet.
Wat moest hij nu?
'Fred!', riep iemand achter hem, maar hij keek niet om.
'Fred, wat ga je doen?', riep dezelfde stem.
Fred keek nog steeds niet om.
De persoon haalde hem in.
Fred keek op toen de persoon hem bij zijn schouders vasthield en stopte.
Hij kon door zijn tranen heen wazig het gezicht van Lupos zien.
'Fred, je moet nu even meekomen. Ik weet dat het moeilijk is, maar wees sterk. Huilen is niet verboden, ik begrijp het volkomen.'
Lupos' stem was zacht, en een duidelijke ondertoon van groot verdriet was ook in zijn stem goed te horen.
'Kom mee.', zei Lupos voorzichtig, en met een zachte duw tegen zijn schouders liep Fred gewillig met Lupos mee.
Ze liepen terug naar de Fopshop, en eenmaal binnen gekomen was het een verdrietige bedoening.
Arthur stond stil midden in de Fopshop, met een blik in zijn ogen die niemand kon ontrafelen.
Hij reageerde op niemand, hij stond daar gewoon en zei niets.
Wolkenveld omhelsde Tonks, Dolleman stond tegen de balie met de kassa aangeleund.
Het leek alsof Fred nu pas weer doorhad wat er aan de hand was.
'Hoe is Jeweetwel ontsnapt?', zei hij met een schorre stem.
Lupos leek te schrikken van de plotselinge vraag.
'Eerst hielden de Dooddoeners ons bezig en een van hen zorgde er met een spreuk voor dat Voldemort - Fred kromp ineen - niet meer verstijfd was. Jeweetwel versloeg ons allemaal in verschillende duels, en daarna is hij met zijn Dooddoeners en Wormstaart ontsnapt.'
Fred knikte.
'Waar is George?', vroeg hij zacht.
Bij het horen van die naam maakte Tonks zich los uit de omhelzing met Wolkenveld en wees op een met een kleed bedekte gestalte op de grond.
'Daar.'
Arthur leek tot leven te komen bij het horen van George's naam.
'Ik ga naar huis.', zei hij zachtjes.
'Molly moet het weten.'
Niemand hield hem tegen en Arthur Verdwijnselde.
'Ik ga met hem mee.', zei Wolkenveld.
Wolkenveld Verdwijnselde achter Arthur aan.
Lupos, Tonks en Fred bleven over.
Tonks liep naar Fred en Lupos toe.
'Fred... Het... Het spijt me echt van je broer. Hij had niet zo aan zijn eind moeten komen.', zei ze.
Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze dit zei.
Lupos probeerde haar te troosten.
'Nymphadora...', zei hij zacht, en hij omhelsde haar.
Fred voelde zich een beetje ongemakkelijk.
'Ik ga ook naar huis.', zei hij nadat een poosje naar de omhelzing had gekeken.
Hij Verdwijnselde voordat Tonks en Lupos de kans kregen om hem gedag te zeggen.

Pottergirl · Geplaatst: Di Aug 03, 2004 20:44

HOOFDSTUK 14
Fred stond in de woonkamer.
Wat hij daar zag was niet bepaald opvrolijkend.
Zijn moeder omhelsde zijn vader, luid snikkend en met haar gezicht verborgen op zijn vaders schouder.
Zijn vader hield zijn moeder stevig vast, zijn gezicht asgrauw en nat van de tranen.
Fred keek even wat er allemaal aan de hand was in de woonkamer.
Verdriet overheerste en hing bijna tastbaar in de lucht.
'Ma...', begon Fred, maar hij kon zichzelf niet meer onder controle houden.
Tranen stroomden over zijn wangen, hij rende de trap op en sprong op zijn bed, met zijn gezicht in zijn kussen.
Hij huilde zoals hij nog nooit had gehuild.
Hij deed alles met George, alles!
Wat moest hij nu?
Misschien had het geen zin meer om te leven...
Bij dat idee schrok Fred van zijn eigen gedachten.
Hij ging rechtop zitten.
Nu kon hij het verdriet van zijn ouders en vrienden al bijna niet aanzien, wat zouden ze dan moeten lijden als hij er ook nog eens vandoor ging?
Hij dacht na.
Hij wist niet wat hij moest doen.
Hij wilde zijn ouders niet nog meer verdriet aandoen, maar hij kon dit zelf ook niet meer aan.
Hij ging op zijn bed liggen en viel van vermoeidheid en verdriet in slaap.