[AF] I Will Be Forever Yours

Catie · Geplaatst: Za Sep 11, 2004 10:00

Dit is mijn nieuwe Fanfic en ik hoop dat jullie deze leuk zullen vinden ^^ Oja in het begin lijkt het heel erg Non-Hp maar ik verzeker jullie dat het niet Non-Hp is, dat wordt later duidelijk. Hier gelden de algemene regels voor het reageren::
Reageren doe je in het ReactieTopic of per PB!
Als eerst de proloog van het verhaal::

Proloog

Het was een donkere onheilspellende nacht en de tovenaars en dreuzels stonden tegenover elkaar. Een grote ruzie was uitgebroken tussen de twee groepen en die nacht was de nacht van de ondergang. De tovenaars hadden hun magie maar de dreuzels gebruikte hun eigen wapens en het liep uit op een hels gevecht. Uiteindelijk bleven er twee kleine groepjes leven. Een klein groepje dreuzels en een klein groepje tovenaars. Ze ging beide hun eigen weg en het leven werd weer opgebouwd. De dreuzels hadden hun technieken verbeterd en konden mensen maken die precies zo waren zoals de ouders wilde. Elk mens had een chip in zijn lichaam waardoor hij nooit een fout kon begaan en ze altijd wisten wie het was. De tovenaars hadden niet zulke chips en werden Rebellen genoemd. De Rebellen pleegde aanslagen op de gemeenschappen en steden waar ze ook woonde. Ze waren op zoek naar de boeken die hun waren afgenomen en deden er alles aan om die te krijgen. Het verhaal begint in het jaar 3200, 700 jaar later na oorlog.[/url]

Catie · Geplaatst: Zo Sep 12, 2004 20:23

In aanraking met Rebellen:

Naam: Isabella Kortwing
Leeftijd: 16 jaar
Geslacht: Vrouwelijk
De les was begonnen en iedereen was gescand. Isabella zat bij Geschiedenis en ze kregen net een opdracht. Er werden blaadjes doorgegeven en ze keek verveeld naar het blaadje. ‘Geschiedenis is zo saai,’ dacht ze, ‘En nu een stomme opdracht over de oorlog die 700 jaar geleden woedde.’ Het was haar laatste lesuur en Isabella verveelde haar. Ze speelde met haar vingers. “Juffrouw Kortwing, wilt u even opletten,” zei haar leraar. Verveeld keek ze op en stak haar tong uit toen hij niet keek. Ze las snel haar blaadje door en hoorde dat de leraar zei :”Juffrouw Kortwing u gaat met Juffrouw Laika.” Ze keek om en zag Selena zitten, ze ging niet veel met Selena om maar zover ze wist was ze wel aardig. De bel ging na een tijdje eindelijk en het weekend was begonnen. Zuchtend liep ze het lokaal uit en voelde een warme hand op haar schouder. Verbaasd keek ze om en zag Selena staan. “Als je kan kunnen we vanmiddag al eraan gaan werken,” zei ze rustig.
“Dat is goed maar ik moet wel even mijn ouders ervan op de hoogte stellen,” antwoordde ze verveeld.
“Dat kan je wel bij mij doen als je wilt.”
“Dat is goed.”
Ze liepen zwijgend naar buiten toe en liepen naar de fietsen. Rustig fietste ze naar het huis van Selena en daar belde ze haar moeder. “Mam, ik ben bij Selena voor een opdracht dus ik kom later thuis,” zei ze rustig.
“Dat is goed schat, tot vanavond,” zei haar moeder en die hing op.

Ze liepen naar boven toe en pakten hun spullen voor de opdracht. Ze probeerde zich te concentreren maar dat lukte niet goed. Haar gedachtes dwaalde steeds af en plotseling ging de kleine tv aan die Selena op haar kamer had. Verbaasd keken ze naar de tv en luisterde naar de nieuwslezer: Zojuist is er een aanslag gepleegd op het World Center in onze stad. De Aanslag is gepleegd door Rebellen en er zijn drie Rebellen opgepakt, de rest is ontsnapt en verder is er niemand gewond geraakt. Isabella keek naar Selena en zag dat ze lijkbleek was geworden maar toen de drie namen werden opgenoemd kreeg ze al wat meer kleur. Selena zette de tv uit en vroeg nerveus :”Zullen we maar verder gaan?”
“Goed idee,” zei ze rustig.
Ze gingen verder aan hun opdracht en Isabella hoorde dat er een deur openging. Ze hoorde gestommel en gepraat en Selena liep naar de deur toe. Ze verdween even en kwam even later weer boven. “Mijn ouders zijn net thuisgekomen,” zei ze rustig, “Ik heb ze even begroet.”
“Dat is goed,” zei Isabella rustig terwijl ze onderzoekend naar Selena keek.

Ze gingen weer verder en na een tijdje werd Isabella steeds nieuwsgieriger en vroeg uiteindelijk :”Selena ben je een Rebel?”
“Hoe kom je daar nou bij,” vroeg Selena verbaasd.
“Het was gewoon een vraag en ik zweer je dat ik het niet zal vertellen.”
“Als ik het zou zijn zou ik het niet vertellen.”
“Dat is waar en daarom zeg ik je dit omdat ik je vertrouw: Ik wil ook een Rebel worden, ik heb een hekel aan die regels enzovoort.”
“Wacht even,” mompelde Selena en ze liep weg.
Verbaasd bleef Isabella zitten en wachtte even. Ze probeerde rustig na te denken en wilde weten wat Selena aan het doen was.

Na een tijdje kwam Selena terug met een vrouw die haar moeder moest zijn. Isabella keek haar aan en de vrouw vroeg :”Is het waar wat Selena mij vertelde?”
“Dat ik een Rebel wil worden,” vroeg Isabella, “Dat is waar.”
“En waarom wil je dat worden?”
“Ik haat dit systeem en ik haat het om zo te leven, iedereen is zoals ze het willen en ik wil zo niet zijn, ik wil mijn eigen leven leiden.”
“Je klinkt als een echte Rebel meisje, als je wilt kan je er vanavond al één worden maar dan moet je hier blijven slapen.”
Isabella knikte en kreeg de telefoon. Ze belde haar moeder en binnen een paar minuten was het geregeld. Ze zou die nacht bij Selena blijven slapen maar haar moeder zou nog wat spullen langs komen brengen. Al snel stonden haar spullen daar en namen de ouders van Selena haar mee.

Ze liepen naar een kast en gingen plots naar beneden toe. Het was een lift en toen ze beneden kwamen zag ze een heel ondergronds huis. Ze liepen naar een kleine kamer, het leek een operatiekamer en verbaasd ging ze zitten. “Je weet Isabella dat Rebellen geen chip hebben,” zei de moeder van Selena, “Daarom gaan we jou chip verwijderen, zo hebben ze geen controle over je maar, er zal wel iets aan je veranderen en dat kan positief of negatief zijn.”
“Waar zit die chip dan,” vroeg ze nieuwsgierig.
“Meestal zit er één in je nek en soms ook nog op een andere plaats en om die op te zoeken moet je even hier gaan staan.”
Ze wees naar een hokje en verbaasd ging Isabella erin staan. Even later liep ze eruit en zag een röntgenfoto van haar lichaam en zag in haar nek en arm twee kleine plaatsen zitten. “Dat zijn de twee chips die verwijderd moeten worden, het is pijnloos want je bent onder narcose en het is veilig,” zei een man, “Weet je zeker dat je ermee doorgaat?”
“Ja ik weet het zeker,” zei Isabella rustig.
Ze werd onder narcose gebracht en toen ze wakker werd lagen er twee kleine chips in een bakje naast haar en Selena zat naast haar bed. “De operatie is succesvol gelukt en de chips zijn verwijderd zoals je ziet,” zei ze vrolijk.
“Dus nou ben ik daar vanaf,” zei Isabella blij.
“Inderdaad maar, het houd ook in dat je dingen zult moeten doen voor de Rebellen, Selena doet zelf ook mee,” zei een mannenstem achter haar.
Verbaasd keek ze om en zag een vriendelijke man staan. Hij glimlachte naar haar en liep naar haar toe en vroeg :”Wat denk je voor ons te kunnen doen?”
“Ik kan heel goed met computers overweg en mijnmoeder werkt bij het WFC en mijn vader doet in beveiligingen, ik weet daar dus veel van en kan ze gemakkelijk kraken,” zei ze rustig.
“Daar hebben we iets aan, je kan ons prima helpen maar, voordat je begint zullen we je een training geven.”
“Wat voor een training?”
“We trainen iedereen op snelheid, ontsnappen, zacht zijn en onzichtbaar zijn.”
“Interessant.”
“Inderdaad maar eerst mag jij gaan rusten.”
Selena hielp haar uit bed en ze gingen terug naar boven toe, daar gingen ze meteen naar bed toe.

Catie · Geplaatst: Do Sep 16, 2004 9:06

De Eerste Opdracht

Isabella was nu al twee maanden een Rebel en werd getraind. Ze voelde dat ze steeds sneller was en steeds beter werd in de dingen die ze moest kunnen. Ze spioneerde thuis voor de Rebellen en lette op wachtwoorden, ze toonde meer interesse in het werk van haar vader en moeder en probeerde meer met de computer. Haar ouders merkte de verandering niet op, ze vonden het alleen maar fijn. Isabella deed dingen op de computer voor haar moeder en kwam zo makkelijk in het systeem van het WFC en leerde alles kennen. Ze was voorzichtig maar werd nooit betrapt. Haar ouders vertrouwde haar volkomen en ze had er geen spijt van wat ze deed. Isabella deed niet mee met de echte aanslagen, zij kwam van pas bij kleine inbraken om de boeken te jatten die ooit waren ingenomen door de dreuzels en afgenomen van de tovenaars. Ook deed ze meer met geschiedenis en kende de hele geschiedenis uit haar hoofd vanaf de oorlog tussen de tovenaars en dreuzels.

Het was zaterdagmiddag en ze zat bij Selena thuis. De ouders van Selena kwamen binnen en zeiden :”Komen jullie meiden, vanavond hebben jullie een opdracht.” Ze keken elkaar aan en liepen naar beneden en met de lift gingen ze naar beneden. Ze gingen naar een kamertje waar dezelfde man stond die haar had gevraagd waar ze goed in was. Er stond nog een jongen van ongeveer 21 jaar en een oudere man in de kamer en de man begon te spreken :”Vanavond gaan wij het WFC in, uit betrouwbare bron hebben ze op de 86ste verdieping een kamer waar dus boeken van ons liggen en Isabella zal de beveiliging gaan kortleggen, denk je dat je er klaar voor bent Isabella?”
“Helemaal, ik heb gisteren nog in het beveiligingssysteem gezeten van het WFC, ik kan ervoor zorgen dat alleen op die verdieping alles plat ligt zodat het niet opvalt en aangezien ze een feestje hebben zullen ze het daar drukker mee hebben.”
“Een feestje, dat komt mooi uit en nu mag iedereen zich gaan voorbereiden.”
Iedereen verliet de kamer en ze liepen terug naar boven toe. Isabella liep samen met Selena naar boven toe waar Selena haar een zwart pak aanreikte. “Met dit pak val je minder op in het donker,” zei ze glimlachend, “We moeten wel je haar zwart spuiten maar, maak je geen zorgen het is er binnen no-time uit.”
“jij hebt dat niet want jij hebt al zwart haar,” zei Isabella lachend.
“Dat is een voordeel ja.”
Isabella deed het zwarte pak aan en keek in de spiegel. Het pak stond haar goed en ze wist dat ze met dit pak sneller zou zijn omdat er geen luchtweerstand zou zijn. Selena liep naar haar toe met een bus zwarte haarverf en spoot haar haren snel zwart en ze was klaar.

Ze liep achter Selena aan en kreeg een spaceboard in haar handen geduwd. ‘Is er iets beter dan een spaceboard, ze zijn supersnel en vliegen tenminste,’ dacht ze glimlachend. Ze slopen naar buiten toe en het was helemaal donker. Ze activeerde haar spaceboard en schoot ervandoor, al snel had Selena haar ingehaald. Even later kwamen er nog twee mensen bij die hun naar het WFC gebouw leidde. Ze slopen het terrein op en lieten de spaceboards achter. Ze liepen naar een hoek en Isabella sloot de computer snel aan. De ouders van Selena en de jongenman klommen naar boven toe naar de 86ste verdieping en gaven een seintje dat ze boven waren. Isabella maakte contact met ze via een microfoontje en ze logde in op het beveiligingssysteem. “Als ik nu zeg is de stroom op de 86ste verdieping helemaal afgesloten en kunnen jullie meteen de 3de kamer van links in, daar liggen de boeken,” zei ze. Ze voerde een wachtwoord in en drukte op enter. “NU,” zei ze. Ze had de camera’s ook uitgeschakeld en ze keek naar boven toe. Ze zag een rode straal en zette de stroom weer aan. Even later stonden ze weer beneden met een paar boeken en geruisloos liepen ze van het terrein af, ze vertrokken met de spaceboards en kwamen veilig met de boeken bij Selena aan.

De volgende dag werd ze vroeg wakker en wilde weten wat er in de boeken stond. Ze wist dat de boeken naar het ondergrondse huis waren gebracht en ze kleedde haar eerst om en daarna liep ze zacht naar beneden toe en ging met de lift naar beneden. Ze liep naar het kamertje toe en klopte op de deur. “Binnen,” werd er geroepen. Voorzichtig opende ze de deur en zag een man zitten die in de boeken keek. De man keek verbaasd op en zei :”Isabella wat doe jij hier?”
“Ik was nieuwsgierig naar de boeken en ik herinner me opeens dat ik u naam niet ken,” zei ze zenuwachtig.
“Mijn naam is Rob Hulst en ik verwachtte je eigenlijk al.”
“Oja?”
“Ik had verwacht dat je de boeken wilde zie en je mag ze van mij zien.”
Verbaasd liep ze naar de boeken toe en opende een boek. Het boek heette: Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.Nieuwsgierig opende ze het boek en las over vampiers en weerwolven. Gefascineerd keek ze naar het boek en las alles snel door. “Dit is wat de regering wil verbergen voor ons, ze vinden het te gevaarlijk maar, dit moet terugkomen,” zei Rob.
“Dat is toch zonde,” zei ze boos.
“Inderdaad maar, nu is het tijd om terug te gaan Isabella.”
Isabella knikte en liep de kamer uit, terug naar boven toe. Toen ze bovenkwam was het hele huis nog stil en ze sloop terug haar bed in.

Catie · Geplaatst: Za Sep 18, 2004 15:36

Weg!

Een paar weken verstreken en de zomer kwam eraan. Het was een mooie zaterdag en Isabella was samen met Selena bij haar thuis. De ouders van Isabella waren niet thuis en dat kwam perfect uit. “Ik heb gehoord over een nieuw systeem waardoor ze Rebellen kunnen ontdekken, mijn vader weet er meer van,” zei Isabella.
“Als ze zo’n systeem krijgen hebben we grote problemen,” zei Selena geschokt.
“Niet als we wat dingen veranderen en het mislukt.”
“Slim idee.”
Isabella pakte haar vaders laptop en logde gemakkelijk in, ze ging opzoek naar het programma en binnen een kwartier had ze alles gevonden. “Maar Isa, zullen ze de tekenen dan nog niet hebben gemaakt,” vroeg Selena onrustig.
“Nee, mijn vader zou de tekeningen maken, hij is zich daar nu ook op gaan storten en die tekeningen maakt hij altijd thuis en ze zijn nog niet gemaakt,” zei Isabella grijnzend.
“Gelukkig maar.”
Isabella veranderde wat database en sloeg alles op daarna deed ze een kleine disk in de laptop en verspreidde een virus. “Sorry pap maar dit is nodig,” zei ze.
“Een virus, wat voor een Isa,” vroeg Selena.
“Het infecteert dit programma waardoor er geen veranderingen kunnen worden gemaakt en oudere versies niet terug kunnen komen.”
“Wat ben jij gemeen zeg.”
“Alles is klaar en nu alles afsluiten.”
Snel sloot ze de laptop af en haalde de diskette eruit en stopte die veilig in haar zak. Ze slopen de kamer uit.

Ze liepen naar buiten toe en liepen de stad uit. Aangezien Isabella aan de rand woonde waren ze al snel buiten. Ze liepen naar het bos en al snel zaten ze in de bomen. “Dit is mijn favoriete onderdeel bij het ontsnappen,” zei Isabella lachend.
“Die van mij ook, in de bomen ben je minder snel te pakken,” zei Selena terwijl ze naar een andere boom sprong.
De rest van de middag oefende ze nog even en gingen aan het eind van de middag terug naar haar huis. Toen ze bij Isabella ’s huis kwamen zagen ze de auto van Isabella ‘s vader daar al staan. Rustig alsof er niks aan de hand was liepen ze naar binnen toe en zag Isabella verdrietig op een stoel zitten. “Pap wat is er,” vroeg Isabella.
“Er zit een virus op mijn pc, het hele plan stond erop en de uitwerking en alles is weg,” zei hij verdrietig.
“Bedoel je dat je opnieuw moet beginnen?”
“Ja en het probleem is dat ze volgende week willen beginnen en ik dus alles opnieuw moet maken en wil je me nu alleen laten?”
“Goed pap, ik zou vanavond toch bij Selena eten.”
Ze liepen de kamer uit naar hun fietsen en Isabella voelde zich rot van binnen. Ze wilde haar vader geen verdriet doen maar het was voor haar bestwil en die van de andere Rebellen. Toen ze bij het huis van Selena aankwamen wilde ze naar boven lopen maar de ouders van Selena namen hun mee naar beneden.

Beneden gingen ze naar een kamertje en daar zat Rob al te wachten. “Je moet iets doen Isabella,” zei hij meteen, “De regering heeft iets uitgevonden om Rebellen te vinden en jij moet inbreken.”
“Dat is al gedaan,” zei Isabella.
“Jou vader kan daar wel wat mee te maken hebben en dus moet je informatie lospeuteren.”
“Dat is allang gedaan.”
“Euh wat?”
“Ik heb vanmiddag een virus op zijn laptop gezet waar alles opstond, alles is weg.”
“Dat heb je gedaan zonder onze toestemming!?”
“Ja want, anders zou het wel eens te laat kunnen zijn.”
“Je bent ongelofelijk stom geweest maar, je bent wel een echte Rebel en één van de betere, nou als dat is opgelost kunnen jullie gaan.”
Ze liepen het kamertje weer uit en de rest van de dag ging rustig voorbij.

Er gingen twee weken voorbij toen haar vader plots zei :”Alles is opgelost, ik heb een beter systeem bedacht en ze zijn al bezig met alles uitvoeren.”
“WAT,” zei Isabella geschrokken.
“Dat vanaf overmorgen elke Rebel in deze stad snel is opgepakt.”
“Dat meen je niet!”
“Rustig Isabella, het is alleen maar beter, door die crash met mijn laptop heb ik betere ideeën gekregen.”
“Ik moet even weg.”
Geschrokken rende Isabella ze kamer uit en ze pakte haar fiets. Ze racete naar Selena toe en drukte op de bel. Na een paar seconden werd de deur opengedaan en keek Selena haar verbaasd aan. “Problemen,” zei ze vlug en ze liep naar de kast. Selena rende haar achterna en ze gingen naar beneden toe.

Beneden vroeg Selena :”Isa wat is er aan de hand?”
“Geen tijd we moeten iedereen hier hebben,” zei ze snel.
“Daar is een makkelijke manier voor.”
Selena rende naar een klein kamertje en ze rende achter haar aan. Ze zag hoe Selena op een rode knop drukte en er een alarm afging. Plotseling liep iedereen naar een kamer toe en Selena trok haar mee. Verbaasd zag ze een grote kamer met vooraan een verhoogd stuk. Ze zag Rob staan en wilde wat zeggen. Voordat ze wat kon zeggen werd ze meegesleurd door Selena. Selena duwde Isabella op het verhoogde stuk en maande iedereen tot stilte. “Vertel het ze Isa,” zei Selena dringend.
“We zitten in de problemen,” zei Isabella snel in de microfoon, “Mijn vader vertelde me net dat vanaf overmorgen de apparaten in werking gaan om Rebellen op te sporen!”
“WAT,” werd er geroepen.
“We zijn niet meer veilig,” riep een ander.
“STILTE,” riep de stem van Rob.
Hij liep naar voren toe en zei :”We moeten zo snel mogelijk hier weg, iedereen gaat naar onze plek, daar zullen ze ons niet vinden, en jullie zullen de boeken en andere spullen meenemen.” Hij wees op een klein groepje jongens en iedereen verdween. “Isabella, het is goed van je dat je dit hebt gemeld maar ook jij moet nu de stad verlaten,” zei Rob, “Vanavond breken we in en halen je spullen maar, eerst ga jij je ouders vertellen waar je bent.” Ze knikte droevig.

Ze liep naar boven toe en Selena sloeg een arm om haar heen. “Het komt wel goed Isa,” zei ze troostend.
“Bij jou gaan je ouders nog mee maar, ik moet alleen,” zei ze terwijl de tranen gingen stromen.
“O Isa, we zullen een manier verzinnen om dat systeem te omzeilen ik beloof het.”
“Gelukkig heb ik jou nog.”
Selena omhelsde haar en daarna liepen ze naar boven toe om spullen te gaan pakken. Ze hielp Selena met inpakken en pakte meteen de tassen in voor haar ouders. Ze zette de tassen beneden neer en Isabella belde haar moeder. “Mam met mij, ik blijf vanavond bij Selena slapen dus ik zal vanavond niet thuis zijn,” zei ze door de telefoon.
“Heb je geen spullen nodig,” vroeg haar moeder.
“Nee, ik had laatst nog wat hier laten liggen en dat was schoon, dus ga vanavond maar rustig naar bed en doe de groeten aan pap.”
“goed schat, tot morgen.”

Ze hing op en keek Selena droevig aan. Ze liepen naar beneden en pakte wat eten en drinken. Na een tijdje werd het steeds donkerder en hoorde ze een auto. De deur ging open en de ouders van Selena kwamen binnen. Verbaasd liepen ze de woonkamer in en de moeder van Selena vroeg :”Waarom staan er ingepakte tassen in de gang?”
“We moeten hier weg mam, vanaf overmorgen kunnen ze ons snel opsporen en zijn we niet meer veilig,” zei Selena.
“En Isabella dan?”
“Die gaat met ons mee, vanavond breken we in en halen we haar spullen op.”
“O Isabella wat vreselijk voor je.”
Selena ’s moeder kwam naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Isabella liet alles gebeuren en wachtte. Toen het donker was zette ze alles in de auto en reden naar haar huis.

Isabella stapte uit met Selena en ze gingen aan het werk. Ze klommen naar boven toe en Isabella opende haar slaapkamerdeur. Ze pakte haar tas snel in zonder licht en pakte een familiefoto van haar en haar ouders. Daarna klommen ze terug naar beneden en verlieten de stad geluidloos. Op weg naar een plek die Isabella niet kende.

Catie · Geplaatst: Di Sep 28, 2004 20:22

Veilig of Niet?

Ze reden snel over de wegen naar een onbekende plek en ze viel al snel in slaap. Na een tijdje werd ze wakker en stonden ze stil. De vader van Selena had zijn raampje opengedraaid en zei :”We gaan op bezoek bij familie, mijn moeder ligt op sterven en daarom gaan we nu.”
“Dan is het goed, rij maar door en veel sterkte,” zei een man.
De man hief zijn hand op en een slagboom ging open ze konden verder rijden. Ze voelde iets op haar schouder en zag dat Selena met haar hoofd op haar schouder lag. ‘Ik kan beter maar weer gaan slapen,’ dacht ze verdrietig. Ze sloot haar ogen weer en viel al snel in slaap.

Toen ze wakker werd was het licht en reden ze op een verlaten weg, overal waar ze keek was het droog en stonden geen tot weinig planten. Selena was ook al wakker en keek uit het raam. Het was stil en na een uur kwamen ze in een klein stadje aan. Ze zette de auto aan de kant en stapten uit. Snel liepen ze een restaurantje in en bestelde wat te eten. Na het eten stapte ze weer in en reden verder. Aan het eind van de middag veranderde het landschap en kwamen er meer bomen, heuvels en bergen tevoorschijn. Op een gegeven moment kwamen ze op een parkeerplaats en stapten ze weer uit. “Vanaf hier zullen we verder gaan met een paard en onze spullen zullen worden gebracht,” zei de vader van Selena, “En de auto zal worden vernietigd.”
“Dan kunnen we hier niet meer weg,” zei Selena geschrokken.
“Dat wel maar, we zullen ons moeten verbergen totdat we iets weten om dat systeem te omzeilen.”

Ze liepen naar een stal en zagen iets van honderd paarden zien. Er werden 4 paarden gehaald en al snel waren ze op weg naar het bos. Ze gingen door het bos en kwamen uiteindelijk bij de bergen, ze gingen een bergpas in die doodliep. Verbaasd keek ze Selena aan en zag toen dat er een muur openging. Ze reden naar binnen toe en verbaasd keek Isabella rond. Overal waar ze keek stonden huizen en flats, er was een supermarkt en zelf een bioscoop. Ook liepen overal mensen rond en toen ze stopten stonden ze bij een reusachtige manege. De paarden werden gestald en ze liepen naar een kantoortje. Toen ze binnen waren zei de vader van Selena :”Wij zijn de familie Laika en hebben Isabella Kortwing bij.”
“Johan Laika, Nina Laika en Selena Laika klopt dat,” vroeg de man.
“Ja dat klopt.”
“En zij is Isabella Kortwing?”
“Dat klopt ook.”
“Uw appartement is eigenlijk voor drie ingedeeld en zij heeft een apart appartement maar ze lijkt me te jong om alleen te wonen.”
“Inderdaad, we zorgen wel dat er plaats voor haar is.”
“Dat is goed, appartement 982.”
“Bedankt.”
De man gaf een sleutel en ze liepen richting de appartementen.

Na een paar minuten waren ze bij het appartement aangekomen en gingen ze naar binnen toe. Het was een aardig groot appartement en had 2 slaapkamers en een woonkamer. Isabella en Selena liepen naar de kleinste slaapkamer en zagen één bed staan en een grote kast. De vader van Selena kwam binnen en zei :”We zullen een dubbelslaper van dat bed maken dan kunnen jullie hier samen slapen.”
“Dat is goed pa maar, wanneer komen onze tassen,” vroeg Selena
De bel ging en haar vader zei :”Daar zullen ze zijn.”
Hij liep even weg en Isabella ging op het bed zitten, binnen een paar minuten was hij terug met hun tassen. Hij zette ze in de kamer en liep weg. Langzaam begonnen ze met uitpakken en deelde de kast in. “Eigenlijk maakt het niet uit of we da kast splitsen,” zei Isabella.
“Nee dat is waar, we hebben elkaars maat en dus maakt het niet uit, we moeten er alleen op letten dat we niet iets aandoen van elkaar terwijl de ander het wil dragen,” zei Selena lachend.
Ze legde alles bij elkaar neer en er werd geen onderscheid gemaakt.

Er gingen een paar dagen voorbij en het werd drukker in de stad. Er werden tv’s binnen gebracht die illegaal werden en niet konden worden opgespoord. Isabella zat op haar kamer waar nu een dubbelslaper stond en keek tv. Het nieuws was bezig en ze zag haar ouders.
Klopt het dat uw dochter al een paar dagen weg is?
Ja, dat klopt en we missen haar verschrikkelijk, ze ging bij een gezin logeren en daarna is ze verdwenen en dat gezin ook.
Ze zette de tv uit en begon zachtjes te huilen. Ze miste haar moeder zo erg en haar vader. Ze pakte de foto van haar nachtkastje en keek er lang naar. Het leek zolang geleden dat ze zo gelukkig was en met haar ouders, de tijd dat ze nog geen Rebel was. Ze kwam al een tijdje haar kamer niet uit en praatte weinig.

Die avond werd er geklopt op de deur en zei ze :”binnen.” Rob kwam binnen en ging naast haar zitten. “Je mist je ouders is het niet,” vroeg hij. Ze knikte en zei niks. “Ik weet hoe je je voelt, zo voelde ik me ook toen dit gebeurd,” zei hij, “Ik was nooit van plan om een Rebel te worden en kijk wat er nu met me is gebeurd.” Isabella glimlachte even. “Zo mag ik het zien,” zei Rob, “Weet je wat jij moet doen, je moet deze kamer eens uit, er lopen genoeg mensen van jou leeftijd rond.” Daarna verdween hij. Isabella bleef nog even zitten en stond toen op. Ze pakte een rok uit de kast en een shirtje en liep naar de douche. Snel sprong ze onder de douche en toen ze klaar was deed ze haar blonde haar in een staart. Ze liep naar de woonkamer toe en zag Selena zitten. Ze keek het nieuws maar, glimlachte toen Isabella binnenkwam. “Gelukkig kom je je kamer weer uit, nou eigenlijk onze kamer,” zei Selena glimlachend.
“Je hebt gelijk, ik moet niet mijn hele leven daar blijven, zullen we naar de bios gaan,” zei Isabella.
“goed idee, even mijn schoenen aandoen Isa.”
Binnen een paar minuten stonden ze buiten en liepen naar de bios toe.

Toen ze bij de bios aankwamen keken ze welke films er bezig waren en gingen naar binnen toe. Ze keken een films over magie en hadden het geweldig naar hun zin. Toen de film was afgelopen liepen ze pratend naar buiten toe en knalde Isabella tegen iemand op. Ze viel achterover en werd door iemand opgevangen. “Bedankt,” zei ze.
“Geen dank, dat is het minst wat ik kan doen voor de onhandigheid van mijn vriend,” zei een zachte jongensstem.
“Nou heb ik het weer gedaan,” zei een andere jongen.

Verbaasd keek ze op en zag dat de jongen die haar had opgevangen zwart haar en groene ogen had. De andere jongen had ook zwart haar maar bruine ogen. Beide waren ze wel knap en hadden een gebruinde huid. “En hoe heten jullie,” vroeg de jongen met groene ogen.
“Mijn naam is Isabella en dat is Selena,” zei Isabella.
“Ik ben Kai en dat is Jer ook wel Jeremy,” zei de jongen met de groene ogen.
“Aangenaam kennis te maken,” zei Selena.
“Inderdaad, hebben jullie zin om wat te gaan drinken?”
“Lijkt me heel leuk,” zei Isabella lachend.
Ze liepen naar een restaurantje dat ernaast was en gingen op het terras zitten. Ze wachten even en toen kwam er een ober die vroeg :”Wat willen de dames en heren drinken?”
“Doe mij maar aan Bacardi,” zei Kai.
“Mij ook,” zei Jeremy.
“Doe mij maar een cola,” zei Selena.
“Een cola,” zei Jeremy verbaasd.
“Ik heb nou geen zin in een Bacardi.”
“en wat wilt u,” vroeg de ober.
“Doe mij ook maar aan Bacardi,” zei Isabella.
Verbaasd keek Selena haar aan en ze keek haar verontschuldigend aan.

Na een tijdje hadden ze hun drinken op en liepen terug naar hun appartement. Het was stil en Isabella vroeg :”Ben je boos op me dat ik ook een Bacardi nam?”
“Nee, ik had het alleen niet verwacht,” zei Selena.
“Sorry, ik vind Bacardi ’s wel lekker maar niet om teveel van te drinken.”
“Het geeft niet tenslotte ken ik je nog niet mijn hele leven.”
Selena glimlachte even en ze gingen naar binnen toe. Ze liepen de woonkamer in en zagen de ouders van Selena naar de tv kijken. Tranen stroomde over de wangen van Selena ’s moeder. “Mam wat is er gebeurd,” vroeg Selena bang.
“De familie Bextor is opgepakt toen ze de stad wilde ontvluchten, hun zoontje is omgekomen toen ze achterna werden gezeten,” zei de vader van Selena.
“Niet Andrew dat mag niet!”
“Jawel, het was Andrew en Lisa ligt zwaar gewond in het ziekenhuis, en haar ouders liggen ook in het ziekenhuis, ze zullen waarschijnlijk weer een chip plaatsen en ze eerst in de Gevangenis stoppen.”
Selena begon te huilen en ze sloeg een arm om haar heen. Selena zakte door haar knieën en Isabella kon haar net houden. Ze bracht Selena naar de slaapkamer en liet haar op het bed zitten.

Selena bleef maar huilen en voorzichtig vroeg Isabella :”Waren het goede vrienden.”
“Ja hele goede vrienden, Sharon was mijn moeders beste vriendin en haar man en kinderen waren altijd vrolijk en aardig,” zei Selena zacht.
“Ik snap hoe je je voelt, 5 jaar geleden kwam er een gezin om die ik goed kende, het hele gezin kwam om bij een auto-ongeluk.”
“Ik ga denk maar naar bed.”
Selena stond op en deed haar pyjama aan, daarna klom ze naar boven toe en ze hoorde haar snikken. Isabella deed haar pyjama ook aan en klom in haar bed, al snel viel ze in slaap.

Er ging een week voorbij en Isabella probeerde Selena te troosten totdat er een oproep kwam. Iedereen moest zich verzamelen op het plein en snel gingen ze erheen. Ze stonden bijna vooraan en iemand tikte haar op haar schouder. Verbaasd keek ze om en zag Kai staan. “Weet jij waarvoor we hier zijn,” vroeg hij.
“Nee, we hoorde opeens het alarm en zijn zo snel mogelijk hierheen gegaan.”
Plotseling verscheen er een groep op het podium en stapte er een man naar voren toe. Hij maande iedereen tot stilte en iedereen keek naar hem. Hij zei :”We hebben alweer problemen, via buiten weten we dat we verraden zijn en dus moeten we hier weg!” Mensen begonnen te schreeuwen en de man zei :”Iedereen Stil! We weten niet wie het is maar we moeten hier weg, we zijn niet veilig meer!”
“Morgen zal iedereen de stad hebben verlaten,” zei een andere man.
Geschrokken keek iedereen elkaar aan en de man zei :”Iedereen moet een paar belangrijke dingen meenemen daarna zullen we in groepen de stad verlaten.”
Iedereen ging terug naar huis en pakte de belangrijkste dingen in daarna gingen ze naar de enige uitgang van de stad. “Iedereen is in een groep ingedeeld, hoe lager je groepnummer hoe eerder je vertrekt,” zei een man. Daarna begon hij de groepen op te noemen en Isabella zat bij Selena en haar ouders. Ze waren de laatste groep.

Catie

Ontsnapt uit de klauwen

De eerste groep vertrok al snel en na een tijdje kregen ze een seintje dat alles veilig was. Zo ging elke groep naar buiten toe maar toen de groep voor de laatste groep ging kregen ze geen seintje. “Er is iets mis,” riep een jonge vrouw, “Het is volgens mij allemaal een val!”
“Rustig Cindy,” zei Rob.
“Hoe kan ik rustig doen als we hier gevangen zitten!”
“We komen hier wel weg, echt waar.”
Isabella luisterde niet meer naar het gesprek maar keek naar de groep. Ze zag Kai en Jeremy staan en liep naar hun toe.

Ze keek hun even aan en vroeg toen :”Hoe denken jullie erover, komen we hier weg?”
“Ik denk het wel Isabella,” zei Kai geruststellend.
“Ik hoorde van Rob dat iedereen in deze groep de beste zijn in ontsnappen,” zei Jeremy.
“Laten we het hopen, in principe wil ik mijn ouders weer zien maar, als ze dit van me weten zit ik diep in de problemen,” zei Isabella.
“Weten je ouders dit niet, zijn dat je ouders dan niet,” vroeg Kai terwijl hij naar de ouders van Selena wees.
“Nee, mijn ouders zijn geen Rebellen, mijn vader doet in beveiliging en mijn moeder werkt voor het WFC.”
“Dan weet je daar dus alles van.”
“Klopt, ik weet wachtwoorden van dingen en kan makkelijk in hun computers komen.”
“Dat is geweldig!”
Even glimlachte Isabella en keek om haar heen. Ze zag een paar spaceboards liggen en plots kreeg ze een idee.

Ze liep naar Rob toe en zei :”Rob, doen die spaceboards het?”
“Ja hoezo,” vroeg hij.
“Als we die spaceboards nou iets veranderen en er iets nieuws indoen zodat ze kunnen vliegen.”
“Vliegen?”
“Niet te hoog maar hoog genoeg om over bomen heen te vliegen.”
“Wat een geweldig idee, weet je hoe je dat moet doen?”
Ze knikte en liep naar een spaceboard. Al snel was ze bezig met het spaceboard voor een deel uit elkaar aan het halen. Ze veranderde wat database en ging aan de slag. Aan het eind van de middag en begin avond was de eerste klaar voor de eerste test.

“Weet je zeker dat je hem zelf wilt testen,” vroeg Rob.
“Ja, het is mijn idee en ik moet hem testen,” zei Isabella een beetje zenuwachtig.
“Oké, maar zorg wel voor veiligheid.”
Ze deed een helm op en stapte op. Ze merkte meteen dat er iets anders aan was, hij ging sneller en toen Isabella op een knopje drukte ging hij schuin omhoog. Ze deed verschillende dingen en toen ze landde zei ze :”Hij is veilig en doet het goed.”
“Geweldig,” riep Kai.
Verschillende mensen juichte en wilde hem ook uitproberen. Isabella ging verder met de andere spaceboards terwijl iedereen op het spaceboard ging dat al klaar was. Niemand viel of raakte gewond en iedereen merkte het verschil. Zo gingen er twee dagen voorbij en uiteindelijk hadden ze spaceboards voor iedereen die veilig waren.

Ze kwamen bij elkaar en Rob zei :”Iedereen moet zijn pak aan, daarmee gaan we waarschijnlijk nog sneller en jullie weten de formatie nog?” Iedereen knikte en ging zich verkleden. Al snel was iedereen klaar en gingen ze klaar staan. De deuren werden geopend en Isabella zag tussen iedereen door een grote groep militairen staan. Die keken verbaasd toe en gingen in de houding staan. “En Gaan,” riep Isabella. De voorste rij ging en ze gingen recht om de militairen af. De andere rijen volgden en Isabella hoorde iemand zeggen :”Niet schieten, het zijn kinderen!”
“Omhoog,” schreeuwde Isabella.
De eerste rij ging omhoog en vloog over de militairen heen en de rest volgde hun. Die keken verbaasd omhoog en een paar mannen schreeuwde. Isabella vloog achteraan naast Selena en merkte dat Selena achterbleef. “Selena wat is er,” vroeg ze geschrokken.
“Er is iets mis met mijn spaceboard,” zei Selena bang.
“Selena spring er nu bij mij op ik hou je wel!”
Selena sprong en Isabella pakte haar hand. Het spaceboard stortte naar beneden toe en ontplofte. ‘Er was inderdaad iets mis mee, een spaceboard hoort niet te ontploffen,’ dacht ze. Snel vloog ze naar Rob toe die ook achteraan vloog en die nam Selena over omdat, zijn board meer kon houden.

Als snel merkte ze dat ze langzamer ging en ze riep :”Gaan jullie, haal de rest in ik red me wel!”
“Nee Isa,” riep Selena.
“Gaan!”
Isabella vloog richting het bos en verloor de controle over haar spaceboard. Ze viel en kwam in een boom terecht. Haar spaceboard viel op de grond en bleef liggen. Ze hoorde stemmen en zorgde dat ze haar niet zagen. “We hebben dat ding gevonden,” riep een man. Er liep een groepje militairen onder haar die in de bomen keken of ze haar zagen. “Het meisje is spoorloos baas,” riep dezelfde jongen.
“Blijf hier, ze zal wel terug komen voor dat ding,” zei een zware stem.
Isabella duwde wat bladeren opzij en zag een man staan. Hij keek woedend uit zijn ogen en liep weg.

Isabella stapte verkeerd en de boom ritselde. Een jongen richtte zijn geweer op de boom en wilde schieten. “Niet schieten, straks zit die meid erin en dan heb je een probleem,” zei een jongen, “We hebben een verdovingsgeweer nodig.” De jongen haalde zijn pistool naar beneden en ze ademde opgelucht. Toen de jongens niet keken sprong ze naar een andere boom en keek naar hun. De jongens hadden het niet gemerkt en stonden om het board. Plotseling liep een jongen even weg en ze volgde hem geruisloos. Hij legde zijn geweer neer en Isabella pakte het geweer terwijl ze ondersteboven hing. Daarna sloop ze terug. Ze zag dat ze kon schieten precies op de zwakke plek waardoor het board zou ontploffen. Geconcentreerd richtte ze en schoot. Ze hoorde een knal en sprong naar een andere boom toe terwijl de jongens geschrokken achteruit stapte en struikelde.

Ze bleef in de boom zitten en het werd avond. Ze bleef elke minuut wakker en toen het ochtend werd sprong ze naar een andere boom om even te bewegen. Isabella werd moe sloot haar ogen even. Plots voelde ze iemand ademen in haar nek opende haar ogen. Een hand bewoog en ging om haar middel. Ze draaide zich om en keek in de ogen van een militair. Hij was rond de 20 en grijnsde. “Die beloning is voor mij,” zei zacht en grijnzend.
“Dat dacht je,” zei Isabella terwijl ze hem achteruit duwde. Ze sprong naar een andere boom en merkte dat de jongen haar achterna sprong. Hij sprong soepel en gemakkelijk en hij kwam haar vaag bekend voor.

Ze zat even in een boom en kon hem nergens ontdekken maar ze lette op. Hij was dichtbij dat voelde ze. Ze voelde weer dezelfde ademhaling. “Verrader,” fluisterde ze.
“Je weet het dus en hoe,” antwoordde hij.
“Alleen iemand die een Rebel is geweest kan zo goed bewegen en geruisloos.”
“Goed zo, je hebt je les geleerd.”
“Ik wed dat jij de plaats verraadde.”
“Dat klopt en nu eis ik de beloning voor mij op, de andere zijn allang gevangen en je bent de laatste.”
“Je liegt.”
“Nee, de andere zijn gevangen genomen en jij bent de enige die nog vrij rondloopt en ik eis niet alleen de beloning op maar zal ook jou opeisen.”
“Dat zal je nooit lukken.”
“Het is me degelijk al gelukt, je kan niet meer ontsnappen aan me, ik was de beste met de opleiding, slechts één heeft mij verslagen.”
“Dan zit je nu met een probleem want, ik was diegene die jou heeft verslagen.”
Ze sprong snel en behendig en voelde dat zijn hand haar miste.

Hij vloekte en sprong haar achterna, toen ze bij de laatste boom was sprong ze uit de boom en rende laag over het veld heen. Ze wist dat de jongen haar nog achtervolgde want ze hoorde hem. Het eind van het veld kwam in zicht en ze stond een aan afgrond. Beneden in de afgrond was een rivier. Ze draaide zich om en zag de jongen staan. “Je kunt niet verder nu,” zei hij grijnzend.
“Dacht je dat,” zei Isabella.
“Snel zal ik de beloning opeisen en jou.”
“Nooit van mijn leven, ik sterf nog liever.”
“Nee dat is zonde, binnenkort zal ik bekend staan als de vanger van de laatste Rebel en als de man van de laatst gevangen Rebel.”
“Dan moet je me eerst vangen.”
Ze draaide zich om en dook het water in. “Dat water is te ondiep om te springen,” riep de jongen. Ze wist niet wat er zou gebeuren, was het de waarheid en zou ze sterven of niet? ‘Alles is beter dan hier zijn,’ dacht ze en ze sloot haar ogen.

Catie

Oké nu zal het dus echt Hp worden. Het begin leek nogal Non-Hp maar vanaf dit hoofdstuk wordt het Hp ^^

Zweinstein

Ze voelde het ijskoude water om haar lichaam sluiten en raakte bewusteloos. Ze opende haar ogen en zag een plafond. Verbaasd ging ze rechtop zitten en merkte dat ze hoofdpijn had. Ze keek om haar heen en zag dat ze in een bed lag, het was geen bed van een ziekenhuis. Er stonden een soort schotten om haar heen en ze duwde een schot weg. Ze lag in een grote zaal waar allemaal bedden stonden. De hele zaal was leeg en er kwam iemand binnen. Twee jongens kwamen binnen, eentje leek zijn arm te hebben gekneusd. “Madame Plijster,” riep een jongen met zwart haar een bril. Er kwam een vrouw aangelopen en die vroeg :”Wat is er gebeurd Potter?”
“Ik denk dat Marcel zijn arm heeft gekneusd of gebroken,” zei de jongen met het zwarte haar.
“Leg hem daar maar neer Potter.”

De jongen legde liep naar een bed toe en liet de andere jongen zitten. “Enig idee wie daar zal liggen Marcel,” vroeg de jongen.
“Hopelijk een Zwadderaar,” zei de jongen die Marcel heette.
“Ik ga even kijken.”
De jongen liep naar haar toe en schoof een schot opzij en keek haar verbaasd aan. Even verbaasd keek zij de jongen aan. De jongen had groene ogen en een litteken op zijn voorhoofd in de vorm van een bliksemschicht en zwart warrig haar. Hij droeg een soort uniform en vroeg toen :”Wie ben jij?”
“Dat kan ik ook aan jou vragen,” zei Isabella.
“Ik ben Harry, Harry Potter en jij?”
“Isabella Kortwing.”
“Welke afdeling zit je?”
“Afdeling?”
“Potter wat doe je daar,” zei een stem.
Geschrokken verdween de jongen en ze grinnikte even.

Even later verdwenen er voetstappen en liep er iemand naar haar bed toe. Een vrouw zette het schot weg en keek haar aan. “Hoe gaat het,” vroeg ze vriendelijk.
“Het gaat,” antwoordde Isabella.
“Mooi, professor Perkamentus verwacht je in zijn kantoortje dus kleed je maar aan en ga.”
“Wie is professor Perkamentus en waar ben ik?”
“Je bent op Zweinstein en Perkamentus is het hoofd van deze school, heb je wel een schooluniform?”
Isabella schudde haar hoofd en de vrouw liep weg. Even later kwam ze terug en had een stapeltje kleding bij die Isabella aan moest doen. Snel was Isabella omgekleed en had alles aan. Verbaasd keek ze in de spiegel en zag haarzelf staan in een uniform. Er kwam iemand binnen en ze zag een oude vrouw staan. “Minerva, zou jij haar even naar Perkamentus willen brengen, hij wilde haar spreken zodra ze wakker was,” zei de vrouw.
“Dat is goed Poppy,” ze de vrouw die Minerva heette.
Verbaasd volgde ze de vrouw en keek verbaasd naar de gangen en muren.

Ze kwamen bij een standbeeld en de vrouw zei :”ChocoKikkers.” Verbaasd keek ze de vrouw aan en die wees met haar hand op de trap die was verschenen. Isabella liep de trap op en hoefde niet te lopen en toen ze boven was zag ze een grote deur. Voorzichtig klopte ze op de deur en de deur ging open. Ze stapte naar binnen toe en zag een vriendelijke oude man achter een bureau zitten. “Ga zitten,” zei hij vriendelijk. Isabella ging op een stoel zitten en keek de man aan. “Vertel me eens, wat is je naam,” zei de man.
“Isabella Kortwing,” zei ze snel.
“Enig idee waar je bent?”
“Zweinstein hoorde ik maar welk jaar is het?”
“Het is het jaar 2004.”
“Maar, dan ben ik terug in de tijd gegaan.”
“Ik denk het ook, jij bent door een tijdpoort gegaan en uit welk jaar kom je?”
“Het jaar 3200, 700 jaar na de grote oorlog die de meer dan de halve wereld heeft uitgeroeid.”
“Dat ziet er dan niet goed voor ons uit maar, is alle tovenarij ook uitgeroeid?”
“In het gevecht stonden Tovenaars en dreuzels tegenover elkaar, van elke groep bleven er een paar mensen over, de tovenaars werden de Rebellen genoemd, zij probeerde boeken te stelen die van hun waren.”
“Hoe weet je dat?”
“Ik ben zelf een Rebel maar, we werden verraden en zijn gevlucht.”
Het was even stil.

De man keek haar nadenkend aan en zei toen :”Het beste lijkt mij dat jij hier een opleiding gaat volgen en je zal denk aan je zesde jaar beginnen aangezien het mij lijkt dat je 16 bent.”
“Hoe weet u dat?”
“Gewoon een gokje, het schooljaar is pas net begonnen dus dat komt uit, morgen krijg je je spullen en zal je worden ingedeeld of wil je liever vanavond al worden ingedeeld?”
“Liever vanavond en ik weet niet maar misschien kan ik vandaag mijn spullen krijgen.”
“Dat is goed en dan mag je nu even in de haard stappen.”
Verbaasd keek ze Perkamentus aan en liep naar de haard toe en stapte erin. Perkamentus pakte een zakje en gaf haar een soort zand. “Zeg duidelijk: De Wegisweg en gooi het zand,” zei hij. Verbaasd maar duidelijk zei ze :”De Wegisweg.” Ze liet het zand vallen en het leek alsof ze werd weggezogen. Ze kwam in een andere haard terecht en stapte uit de haard en vlak daarna verscheen Perkamentus.

Ze liepen de winkel uit naar een andere winkel. Toen ze binnenkwamen kwam er meteen een man tevoorschijn. “Ik wil graag dat zij een goede stok krijgt Olivander,” zei Perkamentus.
“Tuurlijk,” zei de man en hij liep weg. Hij kwam terug met een stapel doosjes en haalde uit het eerste doosje een stok. Hij gaf de stok een Isabella en Perkamentus fluisterde :”Even een zwiep mee geven.” Ze gaf een zwiep ermee en een vaas viel op de grond. “Die niet,” zei de man. Zo gingen ze een paar stokken af en de man gaf haar steeds een andere. “Even denken, dit is een zeer bijzondere stok, zevenentwintig centimeter, niet erg buigzaam, ebbenhout en de kern van volwassen gouden eenhoorn, zeer zeldzaam en daar heb jij een haar van in je stok zitten,” zei de man terwijl hij haar een stok gaf. Ze gaf een zwiepje en ze kreeg het warm, er kwamen kleine vogeltjes uit die werden gevolgd door witte duiven. “De perfecte stok hebben we voor jou gevonden,” zei de man vrolijk.

Daarna liepen ze naar verschillende winkels en haalde boeken en gewaden. Toen ze terugkwamen op Zweinstein was het tijd voor het avondeten. Ze stond vooraan in de Grote Zaal en keek een beetje nerveus. Ze zag sommige naar haar kijken en over haar fluisteren. Iedereen werd stil toen Perkamentus begon te spreken :”Vanavond zal er een nieuwe leerlinge worden ingedeeld, ze is overgeplaatst van een andere school en zal aan haar 6de jaar beginnen en dan zal ze nu worden gesorteerd.” Ze ging op het krukje zitten en de sorteerhoed werd op haar hoofd gezet. “Moeilijk ben je, je past overal maar ik weet het toch al, ik plaats je in Griffoendor!” Een tafel klapte luid en ze liep naar de tafel toe en ging zitten.

Catie

Vrienden

Ze zat naast een meisje met bruin haar en die zei :”Ik ben Hermelien Griffel en hoe heet jij?”
“Isabella Kortwing.”
“En ik ben Ron Wemel,” zei een jongen met rood haar.
“En mij ken je al,” zei Harry die grijnsde.
“Waar ken je hem van,” vroeg Hermelien verbaasd.
“Ik heb hem vanmiddag ontmoet,” zei Isabella.
“Van welke school kom je?”
“Gewoon een school.”
“Is dat jou stok, die is net nieuw.”
“Dat komt omdat ik hem vanmiddag heb gehaald, mijn andere was gebroken.”
“Welke kern heeft hij, die van mij heeft drakenbloed.”
“Een gouden haar van een eenhoorn.”
“Hermelien stop nou met vragen, ze is hier net,” zei Harry.
Hermelien hield haar mond en keek even boos naar Harry. Harry glimlachte naar Isabella en hij deed haar denken aan Kai.

Na het eten liep ze met Harry, Ron en Hermelien mee naar boven toe. Ze kwamen bij een portret aan en Harry zei :”Drakenvleugel.” Verbaasd keek ze Harry aan en zag toen dat het schilderij open ging en er een kamer tevoorschijn kwam. Ze liepen naar binnen toe en Hermelien nam haar mee naar de meisjesslaapzaal. Ze liet haar zien waar ze sliep en vroeg :”Waar kom je echt vandaan?”
“Wat bedoel je,” vroeg Isabella.
“Je komt niet van een andere school of wel.”
“Nee inderdaad, ik mag van Perkamentus niet vertellen waar ik vandaan kom maar, ik vertouw je.”
“Ik zal het niet verder vertellen.”
“Het klinkt heel vreemd maar ik kom uit de toekomst, ik kom uit het jaar 3200, ik was een Rebel en ben net ontsnapt.”
“Hoe is het in de toekomst zijn er veel tovenaars.”
“Je begrijpt het niet helemaal, in de toekomst leven geen echte tovenaars meer er zijn geen stokken meer, wel boeken, de regering probeert er alles aan te doen om tovenaars ook wel Rebellen tegen te houden.”
“Vreemd maar hoe kom jij dan hier?”
“Een tijdpoort, toen ik ontsnapte dook ik het water in en ben ik door een tijdpoort gegaan.”
Het was stil en ze keek uit het raam.

Ze keek naar het Bos en zag een lichtflits, het begon te onweren. Zachtjes zong ze en keek naar de bliksem. “Misschien kan je beter gaan rusten, ik zie je morgen wel,” zei Hermelien en weg was ze. Isabella ging in de vensterbank pakken en pakte haar stok. Ze herinnerde de spreukenboeken die ze had doorgelezen en herinnerde de spreuken en bewegingen. “Accio boek,” zei ze zacht. Een boek kwam naar haar toegevlogen en ze ving het behendig op. Ze opende het boek en begon te lezen, ze testte van alles en toen de andere meiden binnenkwamen kende ze al aardig wat spreuken. “Jij bent die nieuwe,” zei een meisje, “Ik ben Belinda en dit is Parvati en jij bent?”
“Ik ben Isabella,” zei ze afwezig.
“Lange naam, heb je geen afkorting?”
“Sommige noemen me Isa en andere Bella maar ik haat de naam Bella.”
“Waarom,” vroeg het meisje genaamd Parvati.
“Het doet me aan iemand denken.”
De meiden gingen zich omkleden en stapten hun bed in. Isabella bleef voor het raam zitten en keek naar buiten toe. De bliksem was prachtig vond ze en toen Hermelien binnenkwam zat ze nog steeds voor het raam.

Catie

Problemen

De volgende dag zat Isabella nog steeds in het raamkozijn. Ze had veel nagedacht en ze miste haar ouders. Ze had niet geslapen en alleen maar nagedacht. Ze probeerde te herinneren wat er was gebeurd nadat ze was gedoken, de tijdpoort was niet meteen verdwenen dat wist ze. Er was iets aan de hand en het was niet goed. Ze had het gevoel dat er nog iemand in deze tijd was beland maar wie wist ze niet. Ze deed haar uniform goed en liep naar haar bed toe. Op haar bed lag een rooster en was aangestreept welke dag het was. Vandaag hadden ze twee uur Toverdranken, een uur Geschiedenis van de Toverkunst dan lunch. Daarna hadden ze twee uur Verzorging van Fabeldieren. Isabella pakte haar tas in en liep naar beneden toe. Ze wist nog precies waar de Grote Zaal was en hoe ze er moest komen. In de Grote Zaal was het rustig en ze ging zitten. Ze pakte een broodje en deed er ham op. Daarna pakte ze haar Toverdranken boek en begon te lezen.

Na een tijdje legde ze haar boek weg en pakte nog een glas drinken. Ze wilde opstaan toen Hermelien naast haar kwam zitten. “Heb jij de jongens gezien, ze zijn te laat,” zei Hermelien.
“Nee niet gezien,” zei Isabella.
“Ben je klaar met eten, dan kunnen we alvast gaan.”
“Dat is goed, we hebben Toverdranken toch?”
“Inderdaad, voor Toverdranken moeten we in de kerkers zijn en onze leraar is Sneep.”
Ze gingen de bocht om iemand zei :”Als we daar niet Griffel hebben.” Verbaasd keken ze om en Isabella zag een jongen met blond haat staan die arrogant keek. “En die nieuwe,” zei hij.
“Ik mag dan misschien nieuw zijn maar dat houdt nog wel in dat ik een naam heb,” zei Isabella.
“Rot toch op Malfidus, kom Isabella.”
“Niet zo brutaal Griffel, je zou je functie als klassenoudsten maar eens kwijtraken omdat je je niet gedraagt en Isabella je moet weten dat sommige mensen beter zijn dan andere.”
“Dat klopt, de een is aardig en de andere is een eikel.”
Daarna draaide ze zich om en liep met Hermelien verder naar de kerkers.

Bij het lokaal aangekomen leunde ze tegen de muur aan en zag Hermelien glimlachen. “Wat is er zo leuk,” vroeg ze.
“Hoe jij tegen Draco Malfidus sprak, hij had het echt niet verwacht,” zei Hermelien lachend.
“Ik hou er niet van als andere mensen slecht praten over andere maar, soms vind ik het niet erg.”
“En wanneer is dat?”
“Als ik ze zelf ook niet aardig vindt.”
Hermelien grinnikte en Isabella zag dat het drukker werd. Er kwam een man aan met zwart vettig haar die de deur opendeed en iedereen liep naar binnen toe. Als laatste liep Isabella de klas in en zag dat er nog een plek vrij was naast Hermelien. Ze ging naast Hermelien zitten en keek naar de leraar.

Zonder dat de leraar keek zei hij :”Juffrouw Kortwing ik wil niet dat je daar gaat zitten, Griffel zal je vast wel gaan helpen met je drank dus ik zet je ergens anders neer.” Verbaasd keek ze Hermelien aan en pakte haar tas op. De leraar keek even rond en zei toen :”Jij gaat daar zitten naast de Jongeheer Malfidus.” Isabella zuchtte en liep naar Malfidus toe. Ze zette haar spullen neer en keek weer naar de leraar. Hij zei :”Vandaag hebben we een ingewikkelde drank, het is een drank waarmee je iemand een halfuur kan laten doen wat je wilt op een paar dingen na dan.” Hij keek even door de klas en vervolgde toen zijn zin :”Sommige in deze klas zullen de drank vast verpesten maar diegene die hem goed maken mogen hem ook laten testen en de aanwijzingen staan op het bord.”

De aanwijzingen verschenen op het bord en ze pakte haar spullen en begon. Ze voelde dat Malfidus naar haar keek maar negeerde hem. Geconcentreerd ging ze verder en merkte dat het best makkelijk was. Na de 3de stap moest je drank blauw zijn en dat was hij ook. “Lubbermans hoe vaak moet ik het nog zeggen, 2 druppels drakenbloed en niet meer,” zei Sneep. Ze keek medelevend naar Marcel en ging toen verder toen Sneep naar haar keek. Aan het eind van de les was haar drank hemelsblauw en deed ze hem in een flacon. Ze leverde de flacon in en Sneep zei niks. Toen iedereen zijn flacon had ingeleverd zei Sneep :”We zullen natuurlijk ook een paar goede dranken testen.” Hij grijnsde en Isabella kreeg kippenvel. “Juffrouw Park, wilt u uw drank testen,” vroeg hij aan een meisje dat voor haar zat.
“Graag professor, mag ik ook kiezen wie het test,” zei ze.
“Dat is goed.”
“Ik kies Lubbermans.”
Marcel trilde en liep naar voren toe, hij kreeg een beker aangereikt en dronk die angstig op. Plotseling keek hij wazig uit zijn ogen en het meisje zei :”Ga dansen Lubbermans.” Marcel begon te dansen en de Zwadderaars lachten. De Griffoendors keken meelevend toe en zeiden niks.

Isabella zag hoe Marcel werd vernederd en keek naar Sneep. Hij leek het ook nog leuk te vinden. Iets knapte er bij haar en ze zei woedend :”Wat ben u voor een leraar!” Iedereen keek haar verbaasd en geschrokken aan. “U laat zomaar een leerling vernederen voor de hele klas en geniet er ook nog eens van,” zei ze woedend, “U mag dan mensen voortrekken dat kan me niet zoveel schelen maar zomaar iemand laten vernederen is niet normaal!”
“20 punten aftrek voor Griffoendor,” zei Sneep grijnzend, “en onder de lunch kom jij naar mijn kantoortje, ik laat niet zomaar mijn les verstoren.”
Iedereen keek haar geschrokken aan en ze wierp een woedende blik op Sneep. Daarna pakte ze haar tas in en liep zonder iets te zeggen het lokaal uit.

Ze liep naar boven toe en keek op haar rooster. Ze keek waar ze Geschiedenis van de Toverkunst had en liep naar de 2de verdieping toe. Toen ze bij het lokaal aankwam ging de bel en liep het lokaal leeg. Ze wachtte even en een paar minuten later kwamen Harry, Ron en Hermelien aangelopen. Samen met hun ging ze naar binnen toe en Hermelien zei :”Je hebt Sneep flink op zijn nummer gezet.”
“Ik vond het gewoon belachelijk wat hij deed.”
“Maar dat is Sneep nou eenmaal.”
De les begon en Isabella viel zoals de rest bijna in slaap. Toen de les was afgelopen vroeg ze nog even :”Waar is het kantoortje van Sneep?”
“Weer naar beneden lopen en in plaats van de 3de gang rechts ga je de 2de gang rechts en dan loop je ertegen aan,” zei Harry.
“Oké, ik zie jullie bij Verzorging van Fabeldieren sowieso en dat is buiten.”

Ze liep naar de kerkers toe en kwam bij het kantoortje van Sneep. Ze klopte op de deur en er werd geroepen :”Binnen.” Ze opende de deur en zag Sneep staan. Ze keek hem aan en Sneep zei :”Zo Juffrouw Kortwing.”
“Dat is mijn naam ja,” zei ze brutaal.
“Ik heb al gemerkt dat je erg brutaal bent en ik wens niet zo te worden aangesproken in mijn les.”
“Als u stopt met het pesten van leerlingen stop ik ook.”
“Ik ben hier de leraar en ik ga geen deal sluiten, jij gedraagt je onder mijn lessen of anders.”
Ze keek hem ongevreesd aan en wachtte rustig af. “Je kunt gaan maar ik wil niet meer dat je je zo gedraagt in mijn les,” zei hij. Ze liep het kantoortje weer uit en zei niks meer.

De pauze zou nog een uur duren dus ze had de tijd om nog te eten. Ze liep de hoek om en knalde tegen iemand aan. “Kan je niet uitkijken,” zei ze boos. Ze stond op en zag Malfidus staan. “Jij bent het,” zei ze walgend.
“Zo praat je niet tegen mij weet je, dat is een keer gebeurd en dat gebeurd niet nog eens,” zei hij terwijl hij haar vastpakte.
Hij duwde haar verder de kerkers in en ze kwamen in een doodlopende gang. Hij duwde haar tegen de muur en keek haar aan. “Je hebt prachtige ogen weet je,” zei hij.
“Heel fijn en laat me nu gaan,” zei ze.
“En je haar is zo glanzend en ruikt zo lekker.”
Hij zoende haar in haar nek en pakte haar haren en rook eraan. “Blijf van me af,” fluisterde ze woedend.
“Dat zeg je nu maar straks niet meer,” zei hij grijnzend, “Zeker niet als ik je dit heb gegeven.”
Hij haalde een flacon tevoorschijn waar een hemelsblauwe drank inzat. Ze herkende het drankje meteen en keek hem walgend aan.

Hij zoende haar nog een keer in haar nek en ze probeerde hem weg te duwen. Het lukte niet en hij grijnsde. Hij deed de dop van de flacon en zette de flacon aan haar mond. Ze hield haar mond dicht maar hij kneep haar neus dicht waardoor ze haar mond wel open moest doen. De drank vloeide haar mond en geschrokken slikte ze de drank in. Alles werd mistig in haar hoofd. Malfidus zoende haar weer in haar nek en ze liet het gewoon toe, hij ging steeds hoger en zoende haar toen op haar mond. Er werd haar iets beveelt en ze zoende hem terug. Zijn handen gingen onder haar shirt en wreven zachtjes over haar rug. Hij bleef haar zoenen en na elke minuut begon de mist minder te worden. Op een gegeven moment was de mist helemaal verdwenen en het leek alsof ze ontwaakte uit een droom. Verafschuwend keek ze hem aan en hij grijnsde. Hij zoende haar nog één keer en liet haar toen los. “Loop maar, je kan me niet ontwijken Isabella,” zei hij grijnzend.
“Je bent walgelijk, walgelijk,” zei ze.
“Daar dacht je net anders over.”
Hij grijnsde en ze rende weg. Ze rende naar buiten toe en ging tegen een boom zitten.

Catie

Mensen even de aandacht Razz

Isabella is in het 6de jaar gekomen niet het eerste maar het 6de. Dat is ook gezegd toen ze werd ingedeeld

Voor het eerst naar Zweinsveld

De rest van de week ging langzaam voorbij en elke keer als ze Malfidus tegenkwam werd ze eraan herinnerd. Hermelien probeerde erachter te komen wat er aan de hand was maar ze liet niks los. Ze merkte wel dat Hermelien zich zorgen maakte om haar. Maar ze wilde er niet over praten, eerst wilde ze alles verwerken. Het was vrijdag en alle lessen waren net afgelopen. Ze liep naar buiten toe en liep naar een boom. Ze plofte neer op het vochtige gras en keek naar het meer. Het water bewoog zachtjes heen en weer en het was bewolkt. Ze had net een uur Transfiguratie gehad en ze keek naar haar stok. Om een reden wist ze dat ze een speciale stok had. Ze leerde veel over eenhoorns in boeken en alleen de jongen waren eerst goud. Maar de haar van haar eenhoorn was van een volwassen eenhoorn, haar stok moest wel bijzonder zijn.

Na een tijdje stond ze op en pakte haar tas. Rustig liep ze naar binnen toe en wilde de trap oplopen toen iemand haar arm pakte. Ze draaide zich om en zal Malfidus staan. “Laat me los,” zei ze.
“Nee, waarom zou ik,” zei hij grijnzend.
“Omdat ik je anders vervloek.”
“Dat doe je niet.”
Hij pakte haar andere arm ook en trok haar mee. Ze probeerde haar arm los te rukken zonder succes. Hij trok haar mee een kast in en zoende haar. Ze duwde hem weg en wilde de deur opendoen. Hij hield haar tegen en duwde haar tegen de muur. “Jij gaat nergens heen,” zei hij.
“Laat me gaan,” zei ze wanhopig.
“Nee, ik laat jou mooi niet gaan, je mag me negeren en ontlopen maar ik zal je niet laten gaan.”
Hij ging met zijn tong langs haar nek omhoog en ze rilde. Hij zoende haar in haar nek en speelde met haar haren. Hopeloos probeerde ze hem weg te duwen maar tevergeefs. “Ik doe je niks hoor,” fluisterde hij in haar oor.
Haar been kreeg ruimte en ze schopte hem. Doordat hij het niet had verwacht kon ze ontsnappen en ze rende naar boven toe. In de leerlingenkamer ingekomen rende ze naar boven toe en viel huilend op haar bed.

Na een tijdje voelde ze een hand op haar rug en keek om. Naast haar zat Hermelien en ze vroeg zachtjes :”Wat is er gebeurd?”
“Malfidus,” zei ze zacht.
“Wat heeft hij gedaan?”
“Hij valt me steeds lastig en doet dingen die ik niet wil.”
“Zoals wat Isabella?”
Ze probeerde het te zeggen maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ze keek Hermelien met een betraand gezicht aan en die sloeg een arm om haar heen. Ze fluisterde :”Het komt wel goed, we gaan naar professor Anderling en vertellen alles.” Isabella wilde zo graag wat zeggen maar er kwam geen geluid uit haar mond.

Ze liepen naar beneden toe en Hermelien klopte op een deur. “Binnen,” werd er geroepen. Hermelien opende de deur en duwde Isabella naar binnen toe. “Juffrouw Griffel wat is er aan de hand,” vroeg Anderling.
“Isabella wordt lastig gevallen door Draco Malfidus,” zei Hermelien.
“Hoe bedoelt je dat?”
“Ze kwam net huilend de leerlingenkamer in en toen ik vroeg wat er was zei ze als eerste zijn naam.”
“Valt hij je echt lastig Juffrouw Kortwing?”
Isabella knikte en de tranen bleven over haar wangen stromen. “Hoelang al,” vroeg Anderling.
“Mijn eerste lesdag hier was de eerste keer, ik moest naar het kantoortje van professor Sneep komen en toen ik terugliep nam hij me mee, en voordat ik in de leerlingenkamer kwam weer,” zei ze trillend.
“Als dit nog één keer gebeurd kan hij zijn klassenoudstenbadge verliezen want, dit is niet toegestaan en tot nu toe kan ik nog even niks doen.”
“Misschien kunt u zorgen dat ze met Toverdranken niet naast hem zit,” zei Hermelien twijfelend.
“Daar zal ik het met professor Sneep overhebben en ga nu terug naar jullie leerlingenkamers, morgen mogen jullie naar Zweinsveld.”
Ze liepen het kantoortje uit naar de leerlingenkamer.

Die avond vond Isabella op haar bed een zakje met geld. Verbaasd legde ze het op haar nachtkastje en ging liggen. Al snel viel ze in slaap. De volgende ochtend werd ze tegelijk met de andere meiden wakker, ze deed haar kleding aan en liep met Hermelien naar beneden toe. Ze liepen naar de Grote Zaal en gingen ontbijten. Toen ze net begonnen waren kwamen Harry en Ron bij hun zitten. “Klaar om naar Zweinsveld te gaan,” vroeg Harry.
“Ja hoor,” zeiden Isabella en Hermelien tegelijk.
Ze begonnen te lachen en aten lachend verder. Toen ze klaar waren liepen ze naar boven toe om hun spullen te halen. Isabella pakte het zakje met geld en liep naast Hermelien. “Die gouden zijn galjoenen, de zilveren zijn sikkels en de bronzen zijn knoeten,” fluisterde Hermelien.
“Dank je,” fluisterde Isabella terug.

Ze kwamen bij een dorpje aan toen iemand zei :”Kijk eens wie we daar hebben, Potter en Wemel.” Verbaasd keken ze naar Harry en Ron en Hermelien ging naast hun staan. “En daar hebben we Griffeltje ook,” zei de stem.
“Rot op Malfidus,” zei Harry.
“Waarom zou ik Potter en waar is je vriendinnetje gebleven, die Kortwing,” zei Draco.
“Wat gaat jou dat aan Malfidus,” zei Hermelien scherp.
“Ik mag toch wel belangstelling bieden voor nieuwe mensen.”
“Zolang ze in jou eigen afdeling zitten, kom jongens we gaan.”
Hermelien pakte haar arm vast en trok haar mee en Harry en Ron volgde hun op de voet.

Ze liepen als eerste naar een snoepwinkel en ze zag snoep dat ze nog nooit had gezien. Ze kochten verschillende dingen en toen ze klaar waren liepen ze naar de volgende winkel en keken rond. Aan het begin van de middag liepen ze naar een cafeetje en gingen zitten. De jongens gingen wat drinken halen. “Daar hebben we Griffel en Kortwing weer,” zei Malfidus die voor hun was komen staan.
“Rot op Malfidus,” zei Hermelien.
“Pas maar op, straks raak je je badge nog kwijt.”
“Ik denk eerder dat jij die kwijt zult raken, als je Isabella nog één keer lastigvalt zal je badge worden afgepakt.”
“Waar heb je het over Griffel?!”
“Dat weet je dondersgoed Malfidus en rot nu op.”
Hij werd bleek en verdween. Harry en Ron kwamen terug en gaven hun de boterbiertjes. Ze dronken hun boterbiertjes op en besloten om terug te gaan naar het kasteel. Ze liepen terug en waren aan het eind van de middag terug op school.

Catie

Een Oude Bekende

Er waren 3 weken verstreken en ze had geen last van Malfidus meer. Onder Toverdranken zat ze naast Hermelien en op het moment zat ze in het raamkozijn van de slaapzaal. Het was zaterdag en ze probeerde na te denken. Plotseling kwam Hermelien bij haar zitten en vroeg :”Is er iets?”
“Ik probeer na te denken,” zei ze.
“Waarover?”
“Ik heb gemerkt dat ik zoveel veranderd ben, vroeger durfde ik meer, als iemand me lastig viel haalde ik diegene onderuit maar nu…..”
“Iedereen veranderd.”
“Maar het lijkt alsof ik mijn verleden aan het uitwissen ben, toen ik Rebel was ik nooit bang en wist altijd iedereen af te weren maar nu, is dat allemaal weg.”
“Misschien komt het door de tijdpoort, misschien ben je daardoor veranderd maar, je kan de oude weer worden.”
“Hoe dan Hermelien?”
“Oefen, in je vrije tijd kan je oefenen en misschien willen de jongens helpen en als je klaar bent kan je Malfidus aan.”
Ze glimlachte en Isabella glimlachte terug.

Ze klom uit het kozijn en pakte haar mantel. “Ga je mee naar buiten,” vroeg ze.
“Goed idee,” zei Hermelien terwijl ze ook haar mantel pakte.
Beneden aangekomen besloten Harry en Ron dat ze meegingen en zo gingen ze met zijn vieren naar buiten toe. Ze liepen richting het bos en liepen langs het bos steeds verder van het kasteel vandaan. Ze zagen de uitgang terrein en ze bleven staan. Ze gingen zitten en Isabella ging op een laaghangende tak zitten. Het was stil en ze luisterde aandachtig. Achter haar hoorde ze een takje breken en ze keek om. Ze zag niemand maar wist dat er iemand was. “Wat is er Isa,” vroeg Harry.
“Ik dacht dat ik wat hoorde,” zei ze.
“Ik hoor niks en zie niks.”

Ze zuchtte en voelde iemand ademen in haar nek. Ze herkende de ademhaling en sprong van de tak af. “We zijn niet alleen,” zei ze.
“Hoe bedoel je Isa,” vroeg Harry.
“Er is hier iemand, ik weet het zeker.”
“Maar ik zie niemand.”
Ze deed een stapt opzij en voelde iets door haar haren strijken. Vliegensvlug greep ze in de lucht en voelde iets. Iets zachts en ze rukte het eraf.

Een jongen rond de 20 verscheen. “Jij,” zei ze vol verafschuwing.
“Daar komen we elkaar weer tegen Isabella,” zei de jongen.
“Wat doe jij hier?!”
“Ik laat me niet zomaar een beloning afnemen door jou en je weet dat jij ook mijn beloning zal zijn.”
“Hoe kom je hier?”
“Ik ben je achterna gesprongen maar kwam op een andere plek terecht, ik kwam bij de Heer van het Duister en kwam in aanraking met echte tovenarij.”
“Je bent nog steeds afschuwelijk, je verraadde de Rebellen, je verraadde de mensen die je hadden opgeleid.”
“Zo is het nou eenmaal schat.”
Verbaasd hadden Harry, Ron en Hermelien toegekeken.

“Isa, wie is dat,” vroeg Harry.
“Dat de persoon die ervoor zorgde dat ik hier terecht kwam, de militair die alle Rebellen verraadde,” zei Isabella vol haat
“Inderdaad en als ik het goed heb ben jij Harry Potter,” zei de jongen.
“Wat wil je?”
“Ik wil jou Isabella, de laatste Rebel die vrij rondloopt en terug naar de toekomst.”
“Als ik ooit terug ga, dan ga ik alleen.”
“Grijp ze!”
Razendsnel pakte Isabella haar stok en riep :”Paralitis!” Er kwamen mannen tevoorschijn met zwarte mantels en pakken tevoorschijn. Het waren er veel en Harry, Ron en Hermelien hadden hun stok in de aanslag.

Een man liep naar voren toe en zei :”Goed gedaan Thomas, ze zitten in de val en zoals belooft is het meisje van jou.” Isabella werd ruw vastgepakt en Thomas duwde haar tegen hem aan. “Laat me los,” riep ze woedend.
“Hou je mond kreng,” riep een vrouwenstem.
De mannen liepen dichter naar Harry, Ron en Hermelien toe die hun aankeken met hun toverstokken klaar. ‘Nu is de perfecte tijd om weer te gaan oefenen,’ dacht ze. Ze grijnsde even. Ze haalde Thomas onderuit met haar voeten en maakte haarzelf los uit zijn armen. Ze sprong op de rug van een gekapte man en sloot haar benen om zijn nek. Daarna hing ze achterover en gooide hem over haar heen. “Nu aanvallen,” zei ze terwijl ze de volgende onderuit haalde. “Paralitis,” werd er geroepen en een paar vielen neer. Ze rende zo snel mogelijk weg terug naar het kasteel.

In het kasteel aangekomen zagen ze niemand en liepen snel naar boven toe. Ze liepen de leerlingenkamer in en gingen naar een rustig plekje. “Ik heb jullie wat uit te leggen,” zei Isabella.
“Daar heb je gelijk in maar Hermelien dan,” zei Harry.
“Die wist het al.”
“O, waarom vertelde ze het ons niet.”
“Ik kom niet van een andere school of wat dan ook, ik kom uit het jaar 3200, ik was een Rebel. Wij werden verraden door die jongen, Thomas. Ik ontsnapte maar de rest werd gevangen genomen zonder dat ik het wist, ik was de enige en er stond een beloning op mij. Thomas vond mij en probeerde mij gevangen te nemen.”
“Erg zeg.”
“Ik ben nog niet klaar, ik ontsnapte bijna maar kwam bij een clip en dook daar naar beneden, zo kwam ik hier terecht maar, ik wist niet dat Thomas mij achterna was gekomen.”
“En hoe zit het daar met tovenarij?”
“Alle stokken zijn verloren gegaan, boeken waren er nog maar die had de regering, we jatten de boeken en lazen ze, maar we hadden geen stokken.”
Ze keek hun aan en zag Harry verbaasd kijken.

Ze glimlachte even en zei :”Die dingen die ik net deed, heb ik geleerd bij de Rebellen, ik wist een lange tijd de technieken niet meer maar, plotseling kwam alles boven.”
“Maar goed ook,” zei Harry lachend, “Je zult het wel moeilijk hebben of niet soms?”
“Ik mis mijn ouders, vrienden en het werk voor de Rebellen en ik weet wat er zal gaan gebeuren.”
“Wat dan?”
“Dat doet er nu niet toe, ik wil even rusten.”
Ze stond op en liep naar boven toe. Ze klom het raamkozijn weer in en keek naar buiten. Het was vreemd maar toen Thomas in de buurt kwam wist ze weer wat ze moest doen en hoorde ze hem van veraf. Het leek alsof alles weer ontwaakte in haar, haar behendigheid en trucjes. ‘Misschien was het wel nodig dat dit gebeurde, zo herinnerde ik me weer wat ik allemaal kon,’ dacht ze. Ze klom uit het raam en ging op haar bed liggen. Al snel doezelde ze in slaap.

Catie

Straf

Het was maandagochtend en verveeld keek Isabella naar professor Kist. Hij had het over reuzen maar ze luisterde niet. Het was saai en ze speelde met haar vingers. De les was eindelijk afgelopen en ze mochten gaan. Ze hadden een uur Bezweringen en liepen naar het lokaal. Ze zat achterin en keek de klas rond. Banning was wat aan het uitleggen en Isabella zag een meisje dat ze nog niet had gezien. Ze had lang zwart haar en een bleke huid. Ze draaide zich om en keek Isabella aan. Ze glimlachte vals en Isabella zag dat ze heldergroene ogen had. Het meisje draaide zich om en pakte de hand van Malfidus. Het deed Isabella niks en ze keek naar Harry. Hij leek op Kai alleen had Kai een gebruinde huid en Harry niet. De les was afgelopen en rustig liep ze het lokaal uit. Ze liep tegen het meisje aan en zei :”Kijk toch uit mens.”
“Zo spreek je niet tegen mij weet je wel wie ik ben,” zei ze.
“Nee en het kan me niet schelen.”
“Ik ben Faran Shadow.”
“Heel leuk kennis gemaakt te hebben, dus niet.”
“Inderdaad, hopelijk tot nooit ziens.”
“Zal moeilijk gaan ik zit helaas bij je op school.”
Isabella keerde haar de rug toe en liep weg zonder iets te zeggen. Ze wilde dat kind het liefst onderuit halen en laten zien wat ze kon maar, ze hield zich in. Haar woede borrelde nog steeds in haar maag.

Ze liep de bieb in en pakte een boek voor na de pauze en liep de bieb weer uit. Ze liep naar beneden en zag Malfidus staan. ‘Ik heb echt zin om hem tegen te komen,’ dacht ze. Ze liep door alsof ze hem niet zag maar hij pakte haar schouder. “Hoi schat,” zei hij. Meteen pakte ze haar stok en zei :”Noem mij nooit schat, nog één keer en ik vervloek je zoals je nooit hebt gezien.”
“Juffrouw Kortwing wat bent u aan het doen,” vroeg de strenge stem van Anderling.
“Ik laat iemand even weten wat ik doe met mensen die mij een naam geven die ik niet wil.”
“Vanavond om 7 uur in mijn kantoortje Juffrouw Kortwing en laat hem nu gaan.”
Geïrriteerd haalde ze haar stok weg en keek hem woedend aan. Hij keek haar grijnzend aan en liep weg, toen hij langs haar kwam fluisterde hij :”Tot straks schat.” Ze wierp hem een vernietigenden blik aan en liep naar de Grote Zaal.

Na het eten liep ze naar de volgende les toe en zo ging de dag snel voorbij. Die avond liep ze om 7 uur naar het kantoortje en klopte ze aan. Meteen opende ze de deur en liep naar binnen toe. “Ga zitten,” zei ze. Isabella ging op een houten stoel zitten en keek strak naar Anderling. “Wat was er aan de hand vanmiddag,” vroeg ze.
“Hij noemde me iets en daar ben ik niet van gediend,” zei ze.
“En wat was dat dan wel?”
“Dat gaat u niks aan.”
“Juffrouw Kortwing, zo wens ik niet te worden aangesproken!”
“DAN MAG EEN LEERLING TOCH OOK WEL VERWACHTEN DAT EEN LERAAR NORMAAL TEGEN HAAR PRAAT!”
Geschokt keek Anderling haar aan en ze zag dat ze een beetje trilde. Geschrokken keek ze naar een spiegel en het leek alsof ze haarzelf niet meer herkende.

Ze keek naar Anderling en zei :”Sorry professor het was niet mijn bedoeling.”
“Morgenavond ook om 7 uur in mijn kantoortje,” zei Anderling.
“Goed professor.”
“En wat was de reden van deze uitbarsting?”
“Ik weet het niet, het zijn allemaal frustraties die ik heb, het is gewoon moeilijk voor me. Van het ene op het andere moment ga ik terug in de tijd en kom ik hier terecht, de dingen die ik eerst altijd kon leken te zijn verdwenen en zijn plots terug gekomen, het is zo verwarrend.”
“Dat is logisch, je moet iets hebben om je gedachtes af te leiden en frustraties, je moet eens met professor Perkamentus gaan spreken maar nu niet.”
“Wat moet ik doen professor?”
“Je kan nu gaan maar morgen mag je strafregels gaan schrijven.”
Isabella liep weer naar buiten toe en leunde even tegen de muur aan.

Daarna liep ze verder. ‘Wat was dat in vredesnaam, dat is nog nooit gebeurd,’ dacht ze. Ze liep naar boven toe en was bijna bij de leerlingenkamer toen ze en hand op haar schouder voelde. “Ik zei toch dat ik je nog zou zien,” zei de stem van Malfidus.
“Laat me met rust Malfidus.”
“Later misschien maar niet nu.”
Ze voelde zijn handen op haar buik en ze draaide zich om en gaf hem een knal. Net op tijd deed hij zin hoofd opzij en ze miste. Ze draaide zijn handen om en liep snel naar het portret en zei het wachtwoord. Snel liep ze naar binnen toe en plofte op een stoel neer. Hermelien keek haar onderzoekend aan en ze gaf een blik van, zeg niks Hermelien. Hermelien ging weer verder met haar huiswerk en Isabella begon ook maar.

De volgende ochtend zaten ze in de Grote Zaal en zei Perkamentus :”Alle lessen Bezweringen zullen vandaag uitvallen.”
“Dan hebben wij vandaag een tussenuur,” zei Harry.
Isabella knikte afwezig. Vandaag hadden ze als eerste twee uur Toverdranken en ze had het voorgevoel dat het niet goed zou gaan. Langzaam liep ze met de rest naar de les toe en gingen achterin zitten. De les liep in het begin rustig af en ze probeerde niks te zeggen of te luisteren naar het afkraken van Sneep. Hij kwam langs haar en wilde wat zeggen. Hij wist niks te bedenken en ze glimlachte vals. Hij keek haar woedend aan en stootte een flesje om. “Kortwing opruimen die rotzooi nu,” riep hij.
“Waarom zou ik, ik stootte dat flesje niet om,” riep ze terug.
“Nu Kortwing, opruimen.”
“Bekijk het maar!”
“Straks mag jij even blijven.”
Hij grijnsde even en Isabella kon haarzelf voor haar kop slaan. Ze pakte haar stok en ruimde het spul op en maakte het flesje weer daarna ging ze woedend verder.

Aan het eind van de les vroeg Hermelien :”Zal ik even wachten?”
“Nee ik zie jullie straks wel,” zei ze en ze liep naar voren toe.
Ze leunde tegen een bureau aan en keek woedend naar een flesje. Sneep ging achter zijn bureau staan en zei :”Ik had je gewaarschuwd Kortwing, ik wens niet zo te worden aangesproken door iemand en zeker niet door een leerling.”
“Als u gewoon normaal doet en geen redenen zoekt om me na te laten blijven zal ik me goed gedragen,” zei ze terwijl ze naar het flesje bleef kijken.
“Dat bedoel ik Kortwing, vanavond strafwerk om 7 uur in mijn kantoortje.”
“Zal moeilijk gaan , ik heb vanavond als strafwerk bij professor Anderling.”
“Morgen en overmorgen 7 uur in mijn kantoortje, die brutale mond van jou word hier niet geaccepteerd.”
Woedend liep ze het lokaal uit en liep naar buiten toe.

Ze wist dat Harry, Ron en Hermelien naar buiten zouden gaan. Ze zag ze naar het huisje van Hagrid lopen en ze rende even naar hun toe. Binnen een paar seconden was ze bij hun. “Hoi,” zei ze.
“Ben je er nu al,” vroeg Harry verbaasd.
“Zo te merken wel.”
“En wat zei Sneep?”
“2 avonden strafwerk in zijn kantoortje.”
“Ik heb medelijden met je Isa.”
Lachend liepen ze verder naar het huisje van Hagrid en zagen hem net achter zijn huisje verdwijnen.

Ze liepen achter hem aan en zagen achter het huisje een paar wezens staan. “Hagrid wat zijn dat,” riep Harry. Verbaasd keek Hagrid om en zwaaide, hij zette de beesten vast en liep naar hun toe. “Dat zijn Buxedissen,” zei Hagrid vrolijk.
“Maar zijn die niet gevaarlijk Hagrid,” vroeg Hermelien voorzichtig.
“Deze niet, alleen de volwassenen zijn gevaarlijk, deze kunnen jullie alleen wat blauwe plekken geven maar, ik heb één volwassenen maar die blijft weg onder de les.”
“Ze zien eruit als mensen, want ze staan maar ze hebben een kleurverandering en hebben geen handen maar bokshanden,” zei Harry verbaasd.
“Klopt Harry, het zijn goede vechters maar, ze geven een speciale vloeistof af die een soort werking hebben als fenikstranen.”
“Dat is handig.”

Ze bleven nog even bij Hagrid en liepen toen naar het meer toe waar ze onder een boom gingen zitten. Het was rustig en het waaide. De Herfst was bijna afgelopen en de kerstvakantie kwam steeds dichterbij. Isabella sloot even haar ogen en lette er niet meer op wat er werd gezegd. Toen ze haar ogen opende waren Harry en Ron weg. Verbaasd keek ze om en zag dat Harry achter Ron aanrende. “Wat is er gebeurd,” vroeg ze verbaasd.
“Ron maakte een grapje en Harry kon daar niet tegen,” zei Hermelien lachend.
“Ik weet wat leuks.”
Geheimzinnige glimlachte ze n klom in de boom. Ze wachtte even en toen Ron voorbij kwam sprong ze uit de boom op zijn rug en Ron lag op de grond. Harry kwam aangerend en zei :”Bedankt Isa..” Verder kwam hij niet want Isabella pakte hem vast en haalde hem onderuit. Lachend stond ze op en hielp de jongens weer omhoog. “Waarom deed je dat,” vroegen ze beide verbaasd.
“Daar had ik gewoon zin in en ik wilde even weten of ik het nog kon,” zei ze lachend.
“Goed gedaan Isa,” zei Hermelien lachend.
“Waar heb je dat geleerd,” vroeg Harry.
“Elke Rebel kon dat, ik was het beste in die opleiding werd mij verteld,” zei ze.

Ze ging het tussenuur en de lunch snel voorbij en ze liepen naar Verzorging voor Fabeldieren. Toen iedereen er was liepen ze naar achteren toe en haalde Hagrid een Buxedis en zei :”Dit is een Buxedis, deze zijn nog ongevaarlijk want, ze zijn nog niet volwassen.” Een paar mensen keken het dier geschrokken aan en Hagrid zei :”Een Buxedis kan zeer goed vechten en alleen een volwassenen kan je doden of erg verwonden, is er iemand die het durfde op te nemen tegen hem?”
“Isabella je kan supergoed vechten volgens mij,” fluisterde Harry.
“Helemaal niet Harry, het is slechts een kleine techniek,” fluisterde ze.
Harry duwde haar naar voren toe en Hagrid zei :”Ah, Isabella, jij wilt het proberen, als je wilt kan je je mantel uitdoen dat is wat makkelijker.”
Ze knikte en deed haar mantel uit en gooide hem op de grond.

Ze voelde iedereen kijken maar lette alleen nog op de Buxedis die Hagrid had losgelaten en naar haar keek. Ze wachtte rustig af en ze hoorde Faran roepen :”Ben je bang?” De Buxedis schoot op haar af en ze ontweek hem makkelijk en gaf hem een trap in zijn rug. De Buxedis kwam voor de groep terecht en draaide zich om en verdween toen. Ze hoorde zijn voetstappen en wachtte even, de voetstappen kwamen dichterbij en waren achter haar. Ze deed een stap opzij en draaide en haalde de Buxedis onderuit. Hij werd zichtbaar zodra ze hem raakte en viel op de grond. Sissend stond hij op en viel direct aan. Ze viel achterover en de Buxedis lag op haar en siste. Ze zette haar benen tegen zijn maag en trapte hem met een grote kracht weg. Hij kwam voor Hagrid terecht en die pakte hem vast. Hij zette hem vast en zei :”Heel goed gedaan Isabella, 20 punten voor Griffoendor.” Ze glimlachte en liep terug naar de groep, sommige keken haar verschrikt aan en ze glimlachte.

Die les moest iedereen met een aparte Buxedis proberen om hem te verslaan en de andere zouden hem verlammen zodra het niet meer ging. Isabella keek een beetje rond en zag dat Draco onderuit werd gehaald door een Buxedis en grinnikte even. Het ging Harry niet slecht af maar uiteindelijk verloor hij ook. Veel leerlingen verloren en Isabella ging nog een keer. Ze won van de Buxedis en glimlachte.

Die avond ging ze naar het kantoortje van Anderling en moest regels schrijven. Toen ze eindelijk weg mocht liep ze vermoeid de trap op. Toen ze halverwege de gang was hoorde ze de stem van Malfidus. Snel ging ze in de schaduw staan en Malfidus liep haar voorbij. Ze zuchtte opgelucht en liep snel door. Ze maakte haar huiswerk en ging naar bed toe en de volgende avond had ze strafwerk bij Sneep. Ze liep naar zijn kantoortje toe en ging naar binnen toe nadat ze had geklopt.

Sneep keek haar niet aan en zei :”Je mag die potten gaan schoonmaken.” Hij wees op een plank met potten en zei toen :”Zonder toverkracht natuurlijk.” Ze liep naar de plank toe en pakte een doekje en begon met schoonmaken. Het leek superveel maar ze was snel klaar en zei :”Ik ben klaar professor.” Verbaasd liep hij naar haar toe en keek alles na. Nergens kon hij wat vinden en zei nors :”Je kan gaan, je bent klaar.” Ze liep opgelucht het kantoortje uit naar boven toe. Halverwege de kerkers zag ze Faran lopen. “Kijk eens wie we daar hebben, onze vechter,” zei ze spottend.
“Jaloers Shadow, ik zag dat jij al snel onderuit was gehaald,” zei ze even spottend terug.
“Denk je nou echt dat ik mijn nagels vuil ga maken aan zo’n beest?”
“Ik denk toch eerder dat je gewoon het niet kan en daarom zo snel onderuit was gehaald.”
“Wie denk je wel dat je bent.”
“Mezelf.”
“Het mag je gelukt zijn om iemand van Zwadderich te verleiden maar ik zal met iets leukers komen.”
“Waar heb je het over Shadow.”
“Daar zul je snel genoeg achter komen, ik zal je een tip geven: prachtige ogen.”
Verbaasd keek ze Faran aan en die liep weg zonder nog wat te zeggen.

Nog steeds verbaasd liep ze naar boven toe en probeerde te bedenken wat ze bedoelde. ‘Prachtige ogen,’ dacht ze verward. Toen ze bovenkwam zei Hermelien verbaasd :”Ben je nou al terug?”
“Ik was snel klaar met schoonmaken,” zei ze afwezig.
“Mag je blij mee zijn, morgen moet je ook toch?”
“Morgen ook, ben benieuwd wat ik dan mag doen.”
“Hopelijk ben je morgen weer zo snel klaar, er is nog tijd om naar buiten te gaan bijvoorbeeld of wat anders.”
“Nee even niet, waar zijn de jongens eigenlijk?”
“Die zijn aan het trainen voor Zwerkbal.”
“Zwerkbal ?”
“Dat is een sport op bezems.”
Ze keek Hermelien aan en sloot toen haar ogen even.

Zo ging de rest van de week voorbij en ze vroeg zich steeds af wie er werd bedoeld. Ze zag Faran vaak en die glimlachte vals naar haar en met de dag werd haar haat voor Faran groter. Er was iets met Faran dat ze niet uitkon staan en dat werd steeds erger. Ze mocht Faran dan amper kennen maar toch haatte ze haar zo erg. Het leek alsof Faran haar aan Bella deed denken. Bella was eerst haar vriendin geweest totdat ze haar had verraden. Het was iets waar ze niet aan terugdacht. Het was slechts 2 jaar geleden. Zij en Bella waren op een feestje en liepen die avond naar huis toe. Ze liepen door een donker steegje en plots werd ze van achter vastgepakt. Ze hadden dingen gedaan waar ze niet aan terug wilde denken en Bella had alleen toegekeken terwijl ze vals glimlachte. Dezelfde valse glimlach had Faran en dat was de reden dat ze haar haatte.

Catie

Een Vrije Middag

Het was koud en er waaide een harde wind buiten. Het was een week voordat de vakantie zou beginnen en ze zaten bij Bezweringen. Isabella keek naar buiten toe en zag plots kleine vlokjes naar beneden vallen. Het was begonnen met sneeuwen. Sneeuw was leuk maar ze moesten nog twee uur Verzorging van Fabeldieren en dat was buiten. Het begon steeds heviger te sneeuwen en ze zag meer mensen naar buiten kijken. Ze liepen het lokaal uit en gingen naar de Grote Zaal. Op het prikbord hing een groot blad waarop stond dat alle lessen die buiten waren uitvielen in verband met de sneeuw die was gevallen. Dus iedereen die buiten les had die had die middag vrij, ook de mensen die Kruidenkunde hadden waren vrij. Ze gingen eerst naar boven toe om hun spullen weg te brengen. Daarna pakte ze hun mantels en liepen warm aangekleed naar buiten toe.

Het was koud en er viel een beetje sneeuw. Ze liepen over het terrein heen en praatte wat. “Isabella wat is er, je bent zo afwezig,” zei Harry plotseling.
“O niks, ik dacht aan iemand,” zei ze afwezig.
“Wie?”
“Faran Shadow, ze zei iets over een jongen ofzo, ik vroeg me af wat ze bedoelde.”
“Faran Shadow, is dat dat meisje met dat zwarte haar en die groene ogen van Zwadderich?”
“Ja dat is zij.”
“Er is iets dat mij niet bevalt aan haar,” zei Hermelien.
“Mij ook, ze lacht zo vals en dat geeft me nare herinneringen.”
“Wat voor herinneringen,” vroeg Harry nieuwsgierig.
“Ik praat er liever niet over, het is nogal pijnlijk.”
Het was stil en ze liepen verder.

‘Ik zou willen dat ik het ze kon vertellen maar dat kan nou eenmaal niet,’ dacht ze. Ze keek naar het meer, er lag ijs op het meer. Slechts een dun laagje maar er lag ijs. Ze liepen naar het meer toe en keken over het meer uit. “Ik ga het ijs op,” zei Harry grijnzend.
“Ben je gestoord geworden Harry, het is veels te dun,” zei Hermelien.
“Nou en, er gebeurd tenminste iets.”
“Harry ik verbied het je!”
Harry grijnsde en liep naar de rand van het meer en stapte op het ijs. Hij ijs kraakte even maar brak niet. Hij liep wat verder een gleed uit. Isabella en Hermelien begonnen te lachen en Ron stapte ook het ijs op. “Kom ook,” zei Harry.
“Ik zou het niet doen meiden,” zei een stem achter hun.
“Hey Hagrid!”
“Ik zou eraf komen jongens, het is te dun.”
“We komen al Hagrid.”
Harry stond op en liep voorzichtig naar de kant. Ron volgde hem en ze liepen terug naar het kasteel en namen afscheid van Hagrid. Toen ze bij de deur aankwamen zei Isabella :”Ik denk eigenlijk dat ik nog even buiten blijf, alleen, ik wil even nadenken.”
“Zeker weten dat er niet iemand mee gaat,” vroeg Hermelien.
“Zeker weten, gaan jullie nou maar.”
“Tot straks,” zeiden Harry, Ron en Hermelien en ze liepen naar binnen toe.

Isabella liep terug naar het meer en ging op een heuveltje zitten. Ze keek naar het meer en pakte een steen die ze op het ijs gooide. Het ijs brak en de steen zonk naar de bodem van het meer. Ze dacht aan haar ouders. Hoe zouden die nu kerst vieren, nu zij er niet was en hoe was het afgelopen met de andere Rebellen. Hoe hadden haar ouders gereageerd toen ze erachter kwamen dat ze een Rebel was. Zoveel vragen spookte door haar hoofd die ze niet kon beantwoorden. Hopeloos keek ze voor haar uit en draaide zich om. Ze wilde het meer even niet zien maar ze wist niet waarom. Ze hoorde plots voetstappen, het waren lichte stappen maar ze wist niet waar ze vandaan kwamen. Ze had teveel gedachten om te weten waar de stappen vandaan kwamen.

Iemand pakte haar bij haar schouders en ze werd naar beneden geduwd. Ze pakte diegene handen en trok hem mee en rollend gingen ze naar beneden toe. Er lag sneeuw in haar gezicht en die veegde ze weg en keek wie er op haar zat. “Jij weer,” zei ze vol verafschuwing toen ze Malfidus zag.
“Inderdaad, ik,” zei hij grijnzend, “en nog steeds heb je prachtige ogen.”
Het drong door dat Faran Malfidus bedoeld had toen ze die aanwijzing gaf. “Daar schrik je van hé,” zei hij grijnzend. Ze wist niet wat ze moest zeggen en probeerde hem van haar af te duwen. Hij duwde haar in de sneeuw en keek haar grijnzend aan terwijl zijn gezicht steeds dichterbij dat van haar kwam. Hij zoende haar en ze keek hem bang aan. ‘Wat was hij van plan,’ vroeg ze zich bang af. Ze keek rond en zocht iemand die haar kon helpen maar ze zag niemand totdat Faran bovenop de heuvel verscheen. Ze lachte vals naar haar en keek toe.
Herinneringen van twee jaar geleden kwamen omhoog en ze zette haar benen tegen Malfidus aan en Duwde hem met een grote kracht weg. Hij had haar handen nog vast en trok haar mee en nu zat zij bovenop. Ze sloeg hem op zijn oog en voelde twee sterke armen om haar eigen armen. Ze rukte haar ene arm los en gaf Faran een knal in haar gezicht en rukte haar andere arm los. Ze stond op en rende naar het huisje van Hagrid want, die was het dichtbije. Wanhopig klopte ze op de deur en riep :”Hagrid doe open, doe alsjeblieft open Hagrid!” Ruw werd ze vastgepakt en ze sleurde haar mee achteren het huisje. Ze werd ruw tegen de grond gedrukt en Faran zei :”Doe het nu Draco.”
“Met plezier,” zei hij grijnzend.
“Laat me met rust,” zei Isabella wanhopig terwijl ze Malfidus weg probeerde te duwen. Hij zoende haar eerst in haar nek en ging steeds lager.

Plots schoot een schim uit de bosjes en Malfidus werd weggeslagen. Faran keek bang en rende weg maar ze werd ingehaald en tegen de grond geslagen. Daarna liep het wezen naar haar toe en zag ze dat het een Buxedis was. Bang keek ze hem aan en zag in haar ooghoeken dat Malfidus en Faran hem smeerde. “Rustig, je hoeft niet bang te zijn,” zei de Buxedis.
“Jij kunt praten,” zei ze verbaasd.
“Ja, maar kom nu ik breng je wel even in veiligheid, ze zullen je vast opwachten bij het kasteel.”
Hij tilde haar op en nam haar mee richting het Bos. Aan de rand van het Bos zei hij iets vreemds en een gat verscheen en hij ging naar beneden toe. Beneden was een heel huis gemaakt en hij zette haar op een boomstronk. Een paar andere Buxedissen keken haar verbaasd aan maar zeiden niks.

Ze keek de Buxedis aan die haar had gered en vroeg :”Waarom redde je me?”
“Ik heb je zien vechten met mijn zoon, je vecht goed en dat respecteer ik en ik laat niet zomaar iemand in de steek die mijn hulp nodig heeft zeker niet iemand van deze school.”
“Waarom niet?”
“Perkamentus redde mijn leven en daarom ben ik er voor Perkamentus, ik bescherm de leerlingen als dat lukt.”
“Wauw.”
“En straks als Hagrid uit het Bos komt zal hij je veilig naar school toebrengen.”
Het was stil en na een tijdje hoorde ze zware voetstappen en de Buxedis pakte haar op en bracht haar naar boven toe.

“Hagrid wacht even,” zei de Buxedis. Verbaasd keek Hagrid om en de Buxedis liep naar hem toe en zette Isabella op de grond. “Wat is er gebeurd,” vroeg Hagrid lichtelijk verbaasd.
“Dat zal ze zelf moeten uitleggen,” zei de Buxedis en hij verdween weer in zijn huis.
“Wil je dan misschien een kop thee, volgens mij is er iets ergs gebeurd.”
Isabella knikte en liep met Hagrid mee. Isabella ging zitten en keek naar haar handen en even later gaf Hagrid haar een kop thee en ging tegenover haar zitten. Er werd op de deur geklopt en Hagrid liep naar de deur toe en deed de deur open. “Hagrid weet jij waar Isabella is,” vroeg de stem van Harry.
“Die zit hier, kom maar even binnen,” zei Hagrid.
Harry, Ron en Hermelien kwamen binnen en keken even verbaasd naar haar en Hermelien leek meteen te weten wat er was gebeurd.

Hermelien liep naar haar toe en ging naast haar zitten en vroeg zacht :”Was het Malfidus?”
“Ja maar, deze keer was Faran er ook bij,” zei ze zacht terwijl er tranen over haar wangen begonnen te lopen.
“Wil je het vertellen?”
“Wat vertellen,” vroeg Harry verbaasd.
“Moet ik het doen Isa?”
“Nee, ik moet het zelf vertellen en jij weet het alleen van de vorige keren,” zei Isabella.
“Doe rustig aan, we zullen luisteren en je niet onderbreken.”
“Toen jullie naar binnen zijn gegaan ben ik op een heuvel gaan zitten en keek naar het meer toe en dacht aan mijn ouders, op een gegeven moment draaide ik me om en hoorde ik lichte voetstappen. Ik wist niet waar ze vandaan kwamen en voelde plots dat iemand me naar beneden duwde, ik pakte zijn armen en nam hem mee. Toen we beneden lagen keek ik wie het was en zag Malfidus, hij zoende me en toen zag ik Faran staan. Ik duwde Malfidus weg met mijn benen maar hij had mijn armen vast dus ik ging mee en nu zat ik bovenop, ik gaf hem een knal tegen ze oog en toen voelde ik de handen van Faran me vasthouden, ik rukte mijn ene arm los en gaf haar ook een knal en ben toen n aar het huisje van Hagrid gerend. Hij was er niet, Malfidus en Faran slepen me ruw mee en legde me op de grond. Faran zei: Doe het nu Draco en hij zoende in mijn nek en ging steeds lager, toen werd ik gered door…..”
“Door mij,” zei een stem.
Verbaasd keken ze allemaal op en zagen de Buxedis staan die haar had gered.

Hij liep naar binnen toe en zei :”De rest van het verhaal is niet veel bijzonders en ik kwam eigenlijk Hagrid wat vragen.”
“Wat wilde je vragen Amras,” vroeg Hagrid.
“Dat drankje voor Nessa, is dat al klaar?”
“Ja, ik zal het even pakken.”
Hagrid stond op en pakte iets en gaf het aan Amras en die liep het huisje uit. Het was stil en iedereen keek naar Isabella zonder iets te zeggen. “Isa, je weet het, professor Anderling moet het weten,” zei Hermelien zacht, “Hij kan hier niet ongestraft mee wegkomen.”
“Ik weet het,” zei Isabella zacht.
“Je hoeft het nog maar 1x te vertellen en dan zal je het niet meer hoeven te vertellen.”
“Wat zal er uitmaken wat er gebeurd, hij zal toch doorgaan en ik kan er niks tegen doen, ik ben bang voor hem, zo bang ben ik nog nooit voor iemand geweest.”
“Wij zullen bij je blijven en zorgen dat er niks gebeurd.”
“Is dit dan eerder gebeurd,” vroeg Harry voorzichtig.
Isabella en Hermelien knikte en Harry ging ook naast haar zitten.

“Waarom heb je dat nooit verteld,” vroeg hij.
“Waarom wel Harry, ze wilde het mij ook niet vertellen,” zei Hermelien.
“Heb je haar gedwongen?”
“Nee, ze vertelde het uit haarzelf maar nu is het enige wat ze wilt is denk rusten.”
“Hagrid, misschien is het handig als jij meegaat.”
Hagrid knikte en ze stonden op. Ze liepen terug naar het kasteel en voordat ze naar binnen gingen droogde ze haar tranen snel af. Ze kwamen veilig aan in de leerlingenkamer en Isabella liep naar de slaapzaal om andere kleding aan te doen. Toen ze weer beneden kwam zag ze professor Anderling staan.

Verbaasd keek ze haar aan en Anderling zei :”Wilt u even meekomen juffrouw Kortwing.” Het was geen vraag wist ze en ze liep achter Anderling aan. Ze liepen naar haar kantoortje toe en ze ging automatisch zitten. “Is het waar dat je Jongeheer Malfidus en Juffrouw Shadow geslagen hebt,” vroeg ze.
“Dat klopt maar, ik had een goede reden.”
“Ik wil weten wat er is gebeurd maar dan jou verhaal.”
“Ze vielen me lastig en niet zo’n beetje ook.”
“Wat deden ze precies?”
“Als u dat wilt weten moet u het maar aan Harry, Ron of Hermelien vragen en anders aan Hagrid, ik heb hun net het verhaal verteld.”
“Waarom wil je het nu dan niet vertellen?”
“Omdat ik het wil vergeten en het liefst zo snel mogelijk, ik wil ook niet weten wat er was gebeurd als Amras me niet had gered.”
“Wie is Amras?”
“Amras is een volwassen Buxedis, ik heb Malfidus alleen een blauw oog bezorgd en Faran een knal in haar gezicht gegeven verder heb ik niks gedaan.”
“Ik zal het verhaal wel aan iemand anders vragen want, jij wilt zo te merken niks vertellen.”
“Dat is logisch.”
“Ga nu maar en pas op.”
Ze stond op en liep het kantoortje uit. Zo snel mogelijk liep ze terug naar de leerlingenkamer.

Catie

Alles Zat!

Het was donderdag en ze hadden net hun laatste les gehad. Ze liepen naar boven toe. Harry, Ron en Hermelien liepen beschermend om haar heen en ze irriteerde Isabella. “Het is heel aardig dat jullie dit doen maar jullie irriteren me eigenlijk wel,” zei ze.
“We willen gewoon dat het niet nog een keer gebeurd,” zei Harry.
“Jaja, maar het is wel irritant, ik lijk net een klein kind dat bescherming nodig heeft.”
“Je bent toch ook een klein kind.”
“Dank je, als ik ook maar één voet buiten de leerlingenkamer zet staan jullie al bij me of iemand van jullie.”
Het was stil en ze liepen de leerlingenkamer in.

Ze deden hun huiswerk en op een gegeven moment zei Isabella :”Ik wil even naar buiten, alleen en maak jullie niet meteen zorgen want er zijn veel mensen buiten.”
“Zeker weten,” vroeg Harry.
“Zeker weten, er zijn genoeg mensen buiten, ik ben heus geen baby.”
Ze stond op en liep naar boven toe om haar mantel te pakken en liep toen weer naar beneden toe. Toen ze buitenkwam zag ze veel mensen, de meeste liepen wat rond of stonden bij het meer. Ze zag een paar mensen op het ijs lopen en glimlachte.

Ze hoort voetstappen en draait zich om maar ze ziet niemand. ‘Er is iemand, ik weet het zeker,’ dacht ze. Ze liep een stukje en hoorde weer voetstappen en snel draaide ze zich om en greep in de lucht en voelde een stof. Ze trok de stof weg en zag Harry. “Wat doe jij hier, dacht je soms dat ik niet alleen kan zijn,” zei ze boos.
“Het spijt me Isa, ik wilde gewoon zeker weten dat alles goed ging,” zei hij verontschuldigend.
“Na dat ene ding lijkt het meteen alsof ik nooit alleen kan worden gelaten!”
“Ik zei toch Sorry.”
“Dat is niet genoeg Harry, ik wil ook nog mijn eigen leven leiden.”
“Ik ga al en het spijt me, ik wil gewoon dat jou niks overkomt.”
Harry pakte de mantel en draaide zich om en liep weg.

Zuchtend liep ze verder richting de muren van het kasteel. Een beetje uit het zicht leunde ze tegen de muur en dacht na. ‘Waarom moet dit nou gebeuren,’ vroeg ze haarzelf af. Ze hoorde voetstappen en een luide ademhaling maar keek niet op. “Is het leuk om ervoor te zorgen dat iemand zijn klassenoudstenbadge kwijtraakt,” vroeg een stem.
“Als ik nu ergens geen zin in heb ben jij het wel Malfidus,” zei ze zonder te kijken.
“Je bent me wat schuldig.”
“Tuurlijk, als ik jou wat schuldig ben dan is er een wonder gebeurd.”
“Door jou ben ik mijn klassenoudstenbadge kwijt en ik wil op zijn minst een schuldvereffening van jou en je raad vast wel wat.”
“Je mag er dan misschien een willen maar je krijgt hem niet.”
“Dat bepaal ik wel.”
Hij pakte haar hand en zoende haar hand.

Ze deed niks en keek niet naar hem. Ze vroeg :”Waarom doe je dit, ik heb jou nooit wat aangedaan.”
“Het zijn je ogen, ze zijn zo mooi en je blik,” fluisterde hij terwijl hij zich naar haar toe boog.
“Dat is geen reden.”
“Voor mij wel.”
Hij zoende haar in haar nek en zoende haar toen op haar mond. Ze deed niks, het kon haar op het moment niet schelen. Van haar mocht de hele wereld vergaan, ze voelde zich te rot en te ellendig om ergens om te geven. Het liefst zou ze in het meer springen en nooit meer boven komen. De wereld gaf toch niet om haar, niemand zou haar missen. Ze voelde handen over haar rug gaan en deed niks. Ze sloot haar ogen even en voelde dat de handen ruw verdwenen. Ze deed haar ogen open en voor haar stond Harry.

Hij keek haar aan alsof hij wilde zeggen, die je wel dat je niet alleen kan blijven. Ze keek hem aan en wendde toen haar ogen af. Harry draaide zich om en ze zag dat Draco achter hem lag. Hij had zijn stok gepakt en richtte die op Harry en stond op. Harry richtte zijn stok op hem en Draco keek hem vuil aan en liep toen weg. Hij draaide zich om en zei :”Ik had je nooit alleen moeten laten.” Isabella zei niks en keek hem niet aan. Hij pakte haar arm en nam haar mee naar boven toe. Ze liep rustig mee en zei nog steeds niks. In de leerlingenkamer liet hij haar eindelijk los en ze ging zitten en keek naar buiten toe. Ze had de aandrang om het raam open te doen en te springen. Ondertussen vertelde Harry wat er net was gebeurd en Hermelien keek geschrokken naar haar en wilde iets zeggen. Ze luisterde niet en zei niks. Hermelien wierp een bezorgde blik op haar en zei niks. Ook onder het eten zei ze niks en ze at weinig.

Toen iedereen van tafel ging zag ze haar kans en liep de bieb in zonder iemand. Ze liep naar achteren en pakte een boek. De tijd ging langzaam voorbij en ze zat helemaal achteraan. Het was bijna tijd om de bieb te sluiten en het leek alsof Isabella een oplossing had gevonden voor haar problemen. Ze wilde niet meer leven, ze wilde weg van deze wereld die haar zoveel ellende had gebracht. Ze pakte haar stok en fluisterde iets terwijl ze met haar stok over haar pols ging. Een diepe snee ontstond en er begon bloed uit te stromen. Ze keek naar haar arm die rood werd, het bloed kwam op haar gewaad en een vlek ontstond. Ze bleef zitten en er kwamen zwarte vlekken voor haar ogen en ze sloot ze. Ze voelde dat iemand haar oppakte en meenam. Ze opende haar ogen even en zag een waas. Ze hoorde iemand zeggen :”Het komt wel goed.” Daarna hoorde ze niks meer en zag ze niks meer. Beelden van haar leven flitste voorbij, van jong naar oud.

Catie

Het Leven gaat door

Ze opende haar ogen en alles was wazig. Langzaam werd alles scherp en hoorde ze verschillende stemmen. “Ik had dit nooit verwacht,” zei een bekende stem.
“Ze heeft veel meegemaakt maar dit had niemand verwacht,” zei een andere stem.
“Het was een geluk dat ze gevonden werd ook al vond Malfidus haar.”
“Voor het eerst in zijn leven doet hij iets goed.”
“Wanneer zal ze wakker worden, ze is bleek en lijkt net een spook.”
“Ze had veel bloed verloren, ze werd net op tijd binnen gebracht, als hij 5 minuten later was gekomen had ze het niet overleefd.”
Het werd stil en ze probeerde rechtop te gaan zitten maar viel weer achterover op haar kussen.

Ze had een barstende hoofdpijn en had het gevoel dat ze niks kon. “Isabella,” riep een bekende stem. Verbaasd keek ze op en zag Hermelien staan. “We waren zo bang Isa,” zei Hermelien.
“Waarom deed je het eigenlijk,” vroeg Harry die naast haar bed ging zitten.
“Wat is er gebeurd,” vroeg Isabella.
“Weet je dat niet meer?!”
“Het lijkt alsof mijn geheugen een groot gat is.”
“Je hebt geprobeerd om zelfmoord te plegen door je pols door te snijden.”
Herinneringen kwamen weer omhoog en ze wist alles weer. Ze wist wat er was gebeurd in de bieb en ze wist weer dat iemand haar optilde.

Ze keek naar haar pols en zag een groot wit litteken. Daarna ging ze rechtop zitten en leunde tegen haar kussen aan. Harry, Ron en Hermelien keken haar verwachtingsvol aan. “Wat,” vroeg ze geïrriteerd.
“Waarom wilde je zelfmoord plegen,” vroeg Harry.
“Wat maakt dat uit, ik leef nog.”
“Isa, je hebt dit heus niet zonder reden gedaan en als jou vrienden willen we dat weten zodat we je kunnen helpen.”
“Waarom ik het probeerde, IK HAAT DEZE WERELD, IK HAAT MEZELF!”
“Isa je hoeft niet te schreeuwen.”
Zonder dat ze het merkte was ze gaan schreeuwen en zag dat Hermelien tranen in haar ogen had. Ze begon zelf ook te huilen en kreeg een woedeaanval. De bloemenvaas die op haar nachtkastje stond gooide ze tegen de muur aan en brak in duizenden stukjes. Alles wat los zat werd weggegooid en bang keken de andere toe. Er zat een waas voor haar ogen en ze voelde een prikje, toen werd alles zwart.

Na een tijd opende ze haar ogen weer en snel was alles scherp. Het was buiten donker maar er brandde een zwak licht in de ziekenzaal en ze stapte haar bed uit. Ze moest zich vastpakken aan het nachtkastje om niet in te storten. Voorzichtig liep ze naar het raam toe en keek naar buiten toe. Het was volle maan en er waren weinig wolken. Ze ging aan het raam staan en opende het raam. De lucht was koud maar fris en ze sloot het raam weer. Ze liep voorzichtig terug naar haar bed en ging liggen. Er spookten weer eens veel vragen door haar hoofd. ‘Waarom had ze doe woede uitbarsting bijvoorbeeld,’ dacht ze. Ze hoorde iemand naar binnen komen en naar haar bed toe lopen.

Naast haar verscheen Draco. “Wat doe jij hier,” vroeg ze verbaasd.
“Ik wilde weten hoe het met je ging,” zei hij zacht.
“Ik heb me beter gevoeld.”
“Ik ga niet vragen waarom je het deed, je zult dat wel vaker hebben gehoord, ik wil je alleen zeggen dat ik blij ben dat je nog leeft.”
Isabella keek hem aan en keek daarna naar haar vingers. Ze voelde hoe hij op het bed ging zitten en hoorde hem ademen. Het voelde vreemd aan, ze was eerst bang geweest voor hem maar om een reden was dat over.

Ze voelde een paar tranen opkomen en liet ze gaan. Ze voelde een hand tegen haar wang die de tranen wegveegde en keek Draco aan. Hij glimlachte en ging wat dichterbij haar zitten. Ze keek hem aan en hij glimlachte. Ze zag dat hij prachtige ogen had en glimlachte even. Hij gaf haar en zoen op haar voorhoofd en zei zacht :”Herstel snel.” Daarna stond hij op en verdween. Ze ging liggen en glimlachend viel ze in slaap. De volgende dag werd ze laat wakker en zag dat het buiten sneeuwde. Die dag mocht ze weg uit de ziekenzaal maar ze moest voorzichtig zijn. Ze liep naar de leerlingenkamer en zag Harry, Ron en Hermelien zitten.

Ze liep naar hun toe en ging zitten. “Hoi,” zei ze.
“Je bent terug,” zeiden ze alledrie verbaasd.
“Ik mocht weg maar moest voorzichtig zijn omdat ik veel bloed heb verloren.”
“Logisch, je had je pols doorgesneden dan is logisch dat je veel bloed verliest,” zei Harry hard en boos.
“Wil je soms dat de hele school het weet ofzo!”
Ze keek Harry woedend aan en stond op. Ze liep woedend naar de slaapzaal en plofte op haar bed neer. Ze keek naar het litteken en wenste dat het er niet was. ‘Waarom moest hij zo doen, hij wist niet eens wat er aan de hand was,’ dacht ze boos. Ze stond op en pakte haar mantel en liep naar beneden toe de leerlingenkamer uit zonder ze aan te kijken.

Snel liep ze naar beneden toe en stapte naar buiten toe. Het was zondag en de meeste waren naar huis toe gegaan. Ze wist dat Faran ook naar huis was gegaan. Dat had ze gehoord en dus zou ze haar in ieder geval twee weken niet zien. Ze liep richting het Bos toe en ging op de koude vloer zitten in de sneeuw. Ze keek een beetje rond en zag aan de linkerkant het huisje van Hagrid staan. Het huisje was niet dichtbij en ze had even geen zin om ernaar toe te lopen om Hagrid te bezoeken. Ze sloot haar ogen en genoot van de frisse lucht. Ze sloot haar zintuigen af en maakte haar gedachtes leeg.

Toen ze haar zintuigen weer op scherp zette merkte ze meteen dat er iemand naast haar was komen zitten. Ze keek opzij en zag Draco. Ze voelde meteen dat er iets mis was. De vorige avond had hij iets vriendelijks uitgestraald maar nu was dat allemaal verdwenen. De bangheid die voor even was verdwenen kwam terug en ze stond op. Hij stond ook meteen op en pakte haar arm vast. “Ik heb je leven gered en krijg niet eens een beloning,” zei hij grijnzend.
“Niet voor alles krijgt men een beloning,” zei ze kil.
“Maar ik zorg er altijd voor dat ik een beloning krijg.”
Hij draaide haar arm om en ze gilde even kort. Hij keek haar aan en zijn andere hand ging onder haar trui. Hij trok haar naar zich toe en zoende haar lang. Ze duwde hem met moeite weg maar hij duwde haar op de grond. “Dit komt me bekend voor alleen deze keer zal niemand je helpen,” zei hij.
“Monster dat je bent,” zei ze.
Ze pakte met haar hand wat sneeuw en gooide het in zijn ogen en duwde hem van haar af en begon te rennen. Ze was zwak maar nog steeds sneller dan hem en kwam veilig in het kasteel aan.

Ze liep de Grote Zaal in en zag Harry, Ron en Hermelien zitten. Hermelien las een boek terwijl Harry en Ron aan het schaken waren. ‘Keek ze maar even om,’ dacht ze wanhopig. Het leek alsof Hermelien het hoorde want ze keek om en keek haar onderzoekend aan. Isabella maakte een beweging van kom even en Hermelien stond op en liep naar haar toe. “Wat is er,” vroeg ze onrustig.
“Ik wil even met je praten, ergens waar de andere ons niet kunnen afluisteren,” zei ze snel.
“De bespreekkamer van de klassenoudsten kunnen we gebruiken, er is bijna geen enkele klassenoudsten.”
“Dat is goed.”
Ze liepen naar de 4de verdieping en gingen een gang in, Hermelien zei iets en er verscheen een deur. Hermelien opende de deur en ging naar binnen toe en ging zitten. Isabella volgde haar en ging ook zitten.

Ze keek naar Hermelien en die vroeg :”Waarover wilde je met me praten.”
“Je bent de eerste wie het zal weten, ik wil dat je weet waarom ik die zelfmoordpoging probeerde.”
“Weet je zeker dat je het wilt vertellen?”
“Ja, jij bent de enige die ik echt vertrouw en waar ik geen ruzie mee heb of wat dan ook.”
“Vertel maar, ik zal luisteren.”
“Het begon na dat ene met Draco en Faran, ik voelde me leeg en had het gevoel dat er niemand was die om me gaf. Elke dag werd het erger en jullie bescherming maakte het er niet beter op, ik voelde me hopeloos en ellendig. De wereld had me alleen maar ellende bezorgd door te zorgen dat ik mijn ouders kwijt raakte en dan die problemen met Draco en Thomas. Ik was zo bang en voelde me steeds leger en uiteindelijk leek dat de enige oplossing die er was, weg van de wereld die mij alleen ellende had bezorgd of wat dan ook.”
“Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen, van buiten lijk je zo gelukkig maar van binnen ben je zo ongelukkig en niemand die het merkt.”
“Dat is het leuke van de wereld, niemand merkt hoe je je van binnen voelt.”
“Zelfs je beste vrienden niet.”
“Hoe bedoel je?”
“Harry en Ron zijn mijn beste vrienden voordat jij kwam en het leek altijd alsof ze niet merkte hoe ik me voelde, ik was een meisje en het boeide niet.”
“Gelukkig hebben we elkaar, we kunnen elkaar tenminste vertrouwen.”
“Gelukkig wel.”