[AF] Harry Potter en het Geheim

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 12:05

Hey, mensen! Ik begin mijn verhaal te 'herschrijven'. Foutieve zinnen en woordjes ga ik (proberen allemaal) verbeteren Groetjes en voor de mensen die mijn verhaal nog niet kennen... begin maar te lezen Very Happy

Het was een aangename dag ergens in mei. Harry zat tegen een boom, vooruit starend. Verdiept in zijn gedachten. Hij had geen zin om gestoord te worden, want hij moest iets doen...
Iets wat hem in de problemen kan werken, maar dat zou hij toch niet erg vinden. Het moest gedaan worden, dacht Harry. Anders zou het allemaal uit de hand lopen.

Hij keek ondertussen naar het meer... daar zag hij Cho samen met haar groepje. Hij voelde iets borrelen in zijn maag. Nee, hield Harry zich sterk voor. Dat is over. Dat is voorbij...
Hij keek op zijn horloge.
Nog 5 minuten.
Dan zou hij het doen, maar was het wel een goed plan?
4 minuten.
Zou het wel werken? Stel dat ik faal? Dan zou het allemaal voor niets zijn geweest.
3 minuten.
Harry voelde twijfels... Ik kan het misschien zo laten...
2 minuten.
Het zou beter zijn zo, niet? Of moet ik het doen?
1 minuut.
Wat moet ik nu doen?

De tijd was verstreken. Ik moet me hier weg maken, dacht Harry. Weg! Hij stond op en maakte aanstalten om te rennen.
Tot plots:
"NEE!" Harry schrok zich een hoedje. Hij verstopte zich vlug en keek wie er zo schreeuwde. Hermelien en Ron kwamen de binnenplaats uitgelopen. Het zag er naar uit dat Hermelien Ron probeerde te vermijden. Ze liep nu richting de boom waar Harry zo juist had gezeten.
"Hermelien!" zei Ron kwaad. "Geloof me het is waar!" Harry, die echt geen zin had om het gekibbel tussen die twee aan te horen, ging zitten. Hij concentreerde zich liever op een klein vogeltje die nu op zijn schoot was gesprongen. Het was een lief, klein, geel kanarietje. Hij aaide het en vond het raar dat het vogeltje niet weg vloog. Hij keek niet om naar Hermelien en Ron en toch werd er plots nieuwsgierigheid gewekt bij Harry. Hij hoorde woorden als 'Victor' en 'houden van'. Hij aaide het beest nu afwezig over zijn kop en gaf meer aandacht aan het gesprek.
"Hermelien het is waar! Luister nu eens!" riep Ron.
"Oh, wat weet jij er nu van! Jij maakt me dat gewoon weg wijs! Jij haat hem!" tierde Hermelien. Ze trok bijna van frustratie haar haren uit.
"Nu haat ik hem inderdaad, Hermelien. Nu wel!" schreeuwde Ron."Wat hij je heeft aangedaan!"
"Hij is niet zo! Hij zou het nooit doen!" riep Hermelien die nu op het punt zat om te gaan huilen.
"Hij heeft het toch gedaan, Hermelien, hij heeft het toch gedaan..." zei Ron wat kalmer.
"NIETES!" krijste Hermelien en barstte in tranen uit.
"HERMELIEN, ACCEPTEER HET NU! VICTOR BEDRIEGT JE!!!" schreeuwde Ron zo hard dat het vogeltje op Harry zijn schoot weg vloog. Het verbaasde Harry dat niemand de twee hoorden ruzie maken. Fluisteren deden ze namelijk niet.

Hij kroop nu wat dichterbij, maar nog steeds vastberaden om zich niet te mengen tussen de twee. Hermelien huilde het uit. Ron stond er wat hulpeloos bij. Hij trok een gezicht dat uitzag dat hij het erg vond om haar daar te zien huilen.
"Hermelien, hier is een brief. Die kwam gisteravond binnen samengebonden met een uiltje dat nog kleiner was dan Koekeroekus. Volgens mij was dat de eerste brief die hij ooit gebracht had, want hij maakte salto's toen ik het eraf haalde.
De brief was gericht naar een Dorienna Choclov en niemand van Zweinstein heet zo hier. Ik heb het zelfs nagecheckt én omdat niemand zo heette, maakte ik de brief open, las het en werd boos. Het was een liefdesbrief. Op het laatste stond: Nee, ik ga niet meer met Hermelien Griffel. Ik houd van jou nu, mijn lieve Dorienna. Kusjes je Victortje Kruml."
"En denk je dat ik dat geloof? Snikte Hermelien."Denk je dat echt?"
"Hermelien," zei Ron. "Hier is die brief, lees ze maar." Ron overhandigde de brief en wreef door zijn haar van frustratie. Hermelien daarentegen las de brief misschien wel 5 keer door.
"En?" zei Ron."Geloof je me nu?" Hermelien antwoordde niet. Ze barstte alleen weer in tranen uit.
"Ja, Ron. Ik geloof je nu echt. Het is zijn handschrift... en... en..." Hermelien barstte nog erger in tranen uit.
"Het was toch maar een stuk chagrijn en er zijn Zwerkballers genoeg, lachte Ron schaapachtig, Zwerkballers zoals mij bijvoorbeeld." Hermelien was nu wat gekalmeerd en keek naar Ron.
"Je hebt gelijk, Ron, je hebt gelijk..." Ze snikte even.
Daarna ging Ron wat dichter bij haar staan en gaf haar een knuffel. Harry lachte even. Ze hebben zich eindelijk volwassen gedragen en hun ruzie zelf opgelost.
"Rustig maar, Hermelien. Het komt wel goed. Vergeet hem maar..." Ron wreef troostend over haar rug. Hermelien keek Ron nu aan en zei gesmoord:
"Bedankt, Ron."
"Het is niets," zei Ron.

Nu keek Harry met zijn mond open naar de twee. In godsnaam! Dat is het allerlaatste wat ik gedacht had dat zou gebeuren! Daar stonden de twee!
Mond op mond, elkaar te zoenen! Harry staarde naar ze. Het duurde wel een eeuwigheid voordat ze ophielden. En nog bleven ze dan in elkanders ogen kijken.
Vooruit dan, dacht Harry. Ik ben weg. Ik laat ze wel alleen, maar hoe moet ik nu weg? Ach, ik ga ze eens plagen. Hij stond op en liep naar ze toe alsof hij net van het kasteel kwam. De twee bevrijdden zich uit elkanders armen en keken hem met een nietsontziende blik aan alsof hij uit de lucht was gevallen.
"Hoi," zei Harry terwijl hij naar ze toe liep."Ik ga even langs Hagrid. Was het trouwens lekker?" vroeg hij nonchalant. Hermelien bekeek hem en aan haar blik te zien, had ze een vermoeden wat Harry bedoelde. Ron daarentegen had het nog steeds niet door.
"Wat was lekker?" vroeg hij. Harry keek naar de twee en proestte het uit.
"DE TORTELDUIFJES, natuurlijk. Waren die lekker?" Ron snapte het nog steeds niet.
"Zeg, ik ben naar Hagrid. Als je me nodig heb ik ben daar," zei Harry nog schuddebuikend van het lachen . Hij vertrok en hoorde Hermelien nog tegen Ron zeggen:
"Volgens mij heeft hij ons zien staan te zoenen..."
Toen hij bijna bij Hagrid was, herinnerde hij zich dat hij nog iets moet doen... Iets wat hem in de problemen kon werken... Iets...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:34

Hij moest iets gaan doen... Ja, hij moest het gewoon. Het zou een vuile streek zijn dat wel, maar toch zou hij wreken.
Harry klopte op de houten deur van het hutje. Hagrid deed open.
"Hallo, Harry. Hoe issie? Fijn dat je langs komt. Zin in een koppie thee?" vroeg Hagrid.
"Nee, dank je, Hagrid. Even niet. Moet nog bekomen van die schok die ik net heb meegemaakt," lachte Harry.
"Schok?" vroeg Hagrid niet begrijpend.
"Och, het is niks extra ordinair, of zo," lachte Harry alweer. "Het is gewoon dat Ron en Hermelien een koppeltje zijn, meer niet."
"Meer niet?" brulde Hagrid. "Meer niet? Harry, dat is gewoon een mirakel dat die twee bij elkaar zijn. Hoe ben je er achter gekomen?" vroeg Hagrid nog steeds brullend van het lachen.
"Ik heb ze zien zoenen," zei Harry "Heel stiekem." Hij had geen zin om het hele verhaal over Victor te vertellen. Hij had andere dingen aan zijn hoofd. "Zeg, Hagrid. Bij dezen, ik denk dat ik maar eens opstap. Ik zie je nog. Daag," zei Harry.
“Je bent er pas,” zei Hagrid beduusd.
“Ja, ik weet, maar nog veel huiswerk… Je kent dat wel.” Hij stond op beende zich door de reusachtige stoelen en aaide muil nog over zijn snoet.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:35

Toen Harry naar buiten ging, zwaaide Hagrid hem nog na.
Hij was doodmoe.

Ik denk dat ik maar eens naar bed ga, dacht Harry.
Als ik het natuurlijk wil doen, moet ik fit zijn. Maar moet ik het doen?
Is het niet te grof en kan hij daardoor niet gewond raken? Maar ik wil dat hij gewond raakt! Maar stel dat ik hem zijn leven afpak? Nee, zo erg kan het niet zijn. En trouwens hij zal merken dat er iets mis zal zijn.

Harry lachte boosaardig. Het is zijn eigen schuld. Zijn eigen schuld! Harry's voeten hadden hem naar het portret van de Dikke Dame geleid.
“Felix,”zei Harry en kroop door het gat. Hij beende zich door de talloze leerlingen van Griffoendor en ging zonder welterusten te zeggen naar bed.

Drie uur.
Harry lag in zijn hemelbed. Lekker warm en soezerig. Hij wilde opstaan, maar had twijfels.

Wat ik nu ga doen is echt niet iets voor mij.
Echt niet voor een Griffoendor, meer voor een Zwadderaar.

Iets schoot hem te binnen. Een Zwadderaar? Nee, het kan niet waar zijn? Mijn emoties, spelen ze een rol? Ja, ik voel hem... Ik voel hem. Hij maakt gebruik van me. Hij wil dat ik het doe! Hij dwingt me.

Harry zweette nu.
Hij greep naar zijn kussen. Hij moest zich verzetten.

Hij mag niet binnendringen. Nee, hij mag niet binnendringen...

Zijn litteken barstte van de pijn. Hij voelde hem. Hij voelde...Voldemort

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:36

Harry stond op. Hij moest frisse lucht hebben. Hij moest naar buiten. Hij kleedde zich aan en nam zijn onzichtbaarheidmantel uit zijn hutkoffer. Toen hij de deur van de slaapkamer wilde opendoen, snurkte Marcel zo hard dat Harry zwoer dat hij dacht dat er misschien een kreukelhoornige snottifant hem een bezoekje bracht. Maar het gekke dat aan hem knaagde was dat Ron er niet was. Het was nu ongeveer half vier. Waar zou hij uithangen?

Och, mij een zorg, dacht Harry.

Harry zwierf nu door de gangen van Zweinstein. Onzichtbaar. Hij voelde zich iets beter. Nu had hij niet meer het gevoel meer dat Voldemort hem bezat, maar toch voelde hij zijn aanwezigheid....Er ging een lichtje branden in Harry's hoofd. Hij lachte weer boosaardig. Hij haastte zich naar de west toren. Hij lette nog niet eens of zijn onzichtbaarheidmantel goed zat. Het kon dus zijn dat men ergens een zwevend hoofd, hand of voet zag.

Nu stond Harry voor de ingang van de leerlingenkamer van Ravenklauw. Hij is hier een keer geweest. Zijn maag kriebelde. Ja, hij is hier een keer geweest. Toen hij Cho had gevolgd.

Nu het volgende probleem. Hoe kom ik binnen? Vorige keer was het wachtwoord: Parabool. Zou dat nu nog steeds zijn? Waarschijnlijk niet.

"Parabool," fluisterde hij.
Niets gebeurde. Daar zat hij dan, zijn plan viel in duigen.

Dan zal ik maar terug gaan, dacht hij.

Op weg naar zijn afdeling, sleepte hij zijn voeten door de gangen, teleurgesteld omdat hij zijn plan, oh, zijn wraakzuchtige plan, niet kon uitvoeren. Maar dit was Harry niet. Dit kon Harry niet zijn, dacht hij.

Ik ben een Griffoendor. Waarom zou ik zoiets sluw als een Zwadderaar doen? Waarom? Omdat Voldemort in je aderen vloeit, antwoordde een stemmetje in Harry's achterhoofd. Voldemort, mijn hoela, dacht Harry weer. Hij mag mij niet overmeesteren, hij mag het niet! Maar denk eens na, zei het stemmetje weer in Harry's achterhoofd. Je vindt jezelf op een Zwadderaar lijken. Je vind je plan sluw en je zegt dat hij je niet mag overmeesteren. Harry, denk eens na. Hij overmeestert je nu al!

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:37

Harry liep terug naar zijn leerlingenkamer. De gangen waren verlaten en alles was donker.
Hij nam zijn toverstok en fluisterde:
"Lumos."
Het puntje van zijn toverstok lichtte op. Het kon Harry helemaal niet schelen als hij betrapt werd. Hij wilde gewoon zo vlug mogelijk terug zijn. Hij wilde verlost zijn van dat stemmetje in zijn hoofd, van de haat die door zijn aders stroomde.
Harry scheen wat door de verdieping. Vijfde verdieping, wist hij zich te oriënteren. Vlakbij het standbeeld van Boris de Beteuterde.
Harry liep verder, met nog steeds een lichtbundel voor zich uit.

En dan...
Harry haastte zich vlug achter een ridder. Hij vergat dat hij een onzichtbaarheidmantel aan had en verstopte zich goed. Ondertussen hoorde hij twee stemmen. Twee bekende stemmen. Ook dat nog, dacht Harry. Die twee... Arg ...Daarmee dat hij niet in zijn bedje lag. Stoute, stoute Ron en Hermelien.
"Nox," fluisterde Harry. Zijn toverstok gloeide niet meer.
Hij keek nu recht naar de rug van Ron. De maan scheen op Hermelien haar gezicht. Ze zag er beeldschoon uit. Zo blij. Zo in de zevende hemel.
Nu, dacht Harry, gaan de poppen dansen.

"Wat is dit zo avontuurlijk. Zo romantisch," zei Hermelien.
"Wat wil je anders met mij erbij. Ik behandel je als een prinses. Jij bent mijn liefde voor altijd. Ik houd van je met heel mijn ziel. Als ik jou zie, Hermelien, dan leef ik. Ik leef!" zei Ron met zijn meest romantische stem. Harry werd er ziek van.
Hermelien, zo verbaast dat iemand zoals Ron zo lief kon zijn, zei:
"Houdt toch op met die Romeo gedoe en kus me!"
Ron gehoorzaamde. Hij bracht zijn lichaam dicht bij dat van Hermelien. Zette zijn hand in haar nek en keek haar recht in haar ogen.
"Ik houd van je," fluisterde hij teder.
"Ik houd meer van je," fluisterde Hermelien nu terug.
"En ik het me..."
Ron kreeg de kans niet om uit te spreken, want Hermelien zoende hem nu volop de mond.

Daar zag Harry even een tong weg flitsen. Hij lachte zich kreupel. Dit is al de tweede keer dat ik hun stiekem zit te bespieden. Dadelijk zou je zeggen dat ik jaloers ben, dacht Harry.

Nu liet het verliefde koppeltje elkaar los en keken ze elkaar diep in de ogen. Tot plots:
"Ha ha ha!" proestte Hermelien het uit. "Dat iemand zoals jij zo lief kan zijn! Ik denk dat ik écht van je houd," lachte Hermelien en kuste Ron nog eens, maar dan zachtjes.
Ron, die zich plots verloste uit haar greep, nam zijn toverstok en schreef een paar letters in de lucht:

Een knuffel in jouw armen
geven me het veilige gevoel
ver weg van alle pijn
Een kus op jou lippen
met je handen rond mijn dijen
alsof je hebt ontdekt
de wonderen van de wereld
de wondere woorden die je zegt
verwarmen mijn hart
als een mooie zomerse dag
wanneer je mijn tranen ziet
kom je langs me zitten
en mijn angsten verdwijnen
ik hou van jou voor wat je doet
voor de dingen die je zegt
en voor te zijn wie je bent
jij... Hermelien Griffel

Hermelien las het. Er sijpelde een traantje langs haar wang. Ze was nog nooit zo emotioneel geweest. Ron kwam bij haar en veegde het traantje weg en liep naar achter. Het gedicht glom nog steeds fel in de lucht. Nu begon Ron het te zingen. Harry vond het gewoonweg fantastisch van hem! Hij had deze kant van Ron nog nooit gezien.
Harry glimlachte en gaapte.

Voor dat ik naar bed ga, ga ik eens wat plezier beleven.

Harry stond op, liep naar Ron die daar nog steeds aan het zingen was. (De wonderen van de wereld ...) Hermelien kon zich niet meer bedwingen en kwam rennend naar Ron toe en wat deed Harry? Harry de Stouterik liet Hermelien struikelen. Ronneponnie ving Hermelienie op en vroeg of ze haar niet bezeerd had.
Het duo keek rond. Niemand te zien.

Oh, wat vind ik het fijn, zo fijn om onzichtbaar te zijn, dacht Harry.

Hij kreeg weer een inval. Terwijl Ron verder begon te zingen, ging Harry de Stouterik weer ten aanval!
"Silencio," fluisterde hij.
Rons stem verdween. Hij zong nog steeds verder als iemand die onder het venster van zijn geliefde met een banjo zong, maar hij had nog steeds geen idee dat hij nu geen stem meer had. Hermelien, die rond keek, maar niemand zag, sprak nu een tegenbezwering uit en Ron zong verder zonder dat hij wist dat hij een tijdje geen stem meer had gehad. Harry lachte zich kreupel.

Wat ben jij toch een stouterik, zei hij tegen zichzelf.

Na een laatste blik op het paar, vond hij dat hij hier niets meer te doen had. Hij slenterde toen maar naar de toren van Griffoendor.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:38

Eenmaal aangekomen bij zijn bed, plofte Harry neer en viel direct in slaap. Wat een nacht!

Harry droomde dat Ron en Hermelien gingen trouwen en dat professor Anderling en Sneep de boogie-woogie aan het dansen waren op het feest. De band zelf bestond uit professor Banning aan de gitaar, professor Zwamdrift achter de drum, professor Stronk aan de basgitaar en professor Perkamentus als zanger. Ze droegen allemaal opvallende gewaden, knalrood met paarse spaghettibandjes.
Draco en zijn 'gang' deden gezellig mee. Toen voelde Harry iets zacht langs zijn wang strelen. Hij draaide zich om en zag Cho.
"Hallo," zei Harry wat zenuwachtig.
"Hallo," zei Cho zachtjes. "Kom mee, ik moet je iets zeggen."
Harry volgde Cho. Hij hoorde Perkamentus nog zingen:
"Goed voor je grijze cellen! Stamp je hersenen maar vol, met deze song. Shoepiedoeba..ba..baba!"
Nu waren Harry en Cho alleen. Harry keek haar vragend aan. Toen begon Cho Harry te likken op zijn neus.

Harry werd wakker.
"Knikkebeen! Maak je weg! Stom kat, ik ben niet om te likken!"
Harry stond op. Gooide het gordijn van zijn hemelbed opzij en kleedde zich aan. Hij keek uit het raam. Het was een prachtige dag. De zon scheen, geen wolkje in de lucht en de vogeltjes floten blij. Harry was moe. Die nacht was echt onvergetelijk geweest.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:38

Harry ging naar de Grote Zaal met wallen onder zijn ogen. Aangekomen aan de Griffoendor talfel zette hij zich neer tussen Ron en Hermelien, gewoon om de twee te plagen. Het zag er weer eens overheerlijk uit, het ontbijt.
Harry schepte spekjes en karbonaadjes op zijn bord en begon te smullen. Achter Harry zijn rug keken Ron en Hermelien elkaar vragend aan en ook een klein beetje geïrriteerd omdat Harry nu juist tussen hun zat.
"Och, jullie kunnen nu toch een keer van elkaar zitten. Je gaat er heus niet dood van, ofwel?" vroeg Harry, die wist dat ze dit, oh, zo erg vonden. Maar wat Harry niet verwachtte, was dat Ron plots een stervende Romeo begon na te spelen.
"Hermelien, (kuch, kuch) gij schone jonkvrouw (kuch, kuch) laat me niet alleen. Zonder u sterf ik meteen! (kuch, kuch) Zie me hier, niet binnen uw handbereik. Nog even (kuch, kuch) en dan verlaat mijn ziel mijn tedere lichaam en zal ik wachten (kuch, kuch) totdat gij, mijn schone jonkvrouw, uw laatste zucht blaast (kuch, kuch)."
Hermelien giechelde blozend naar Ron.
"Bah, ik heb geen honger meer!" zei Daan. "Tussen mij en Ginny is het echt niet zo." Hij stond op en liep naar Ginny, die net de Grote Zaal binnen wandelde en gaf haar een kusje op haar wang.

Toen iedereen zich weer concentreerde op hun ontbijt, fluisterde Marcel:
"Zijn Ron en Hermelien een koppeltje?"
"Nee, Marcel ze zoenen elkaar zomaar, " antwoordde Harry ironisch.
"Wat raar. Ik zou meteen vragen of we dan een koppel zouden zijn," zei Marcel niet begrijpend.
"Ja, ja, Marcel dat zullen ze doen," zei Harry wezenloos.
Marcel begreep er geen snars van en at dus maar verder.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:38

"Oké," zei Hermelien. "We hebben nu Toverdranken. Dus kunnen we beter op tijd komen, anders lust Sneep ons rauw.
"Rauw? Ik ben lekkerder gaar, Hermelien," zei Ron met een knipoogje.
"Ja, ja schiet nu maar wat op," zei Hermelien een klein beetje geïrriteerd, want een les missen was erger dan als we nog één dag te leven hadden.

Het trio begaf zich naar de kerkers.
"Dit is al het zesde jaar dat we bij die verdomde Zwadderaars zitten!" zei Harry met een blik op Malfidus en zijn 'gang'.
"Is het soms een ritueel geworden dat wij bij die idiote mensen les moeten volgen?" vroeg Harry boos.
"Harry! Let op je woorden!" siste Hermelien nu, want Sneep kwam met brede passen aangelopen.
"Ik ben gewoon. Gewoon, me zelf niet vandaag," zei Harry. Hij voelde zich inderdaad raar. Er hebben zich zoveel gebeurtenissen afgespeeld vanaf Hermelien en Ron bij elkaar waren. Hij had het gevoel dat hij veranderd was. Veel verandert.

Ja, Harry, je bent veranderd, zei dat vervelende stemmetje weer in Harry zijn achterhoofd. En weet je waarom? Ik zal je gedachten eens opfrissen.

Voldemort, Harry.

Voldemort... Nu je occlumentie toch redelijk onder de knie hebt, komt hij niet meer in je dromen voor. Nee, Harry. Niet meer in je dromen, maar in werkelijkheid. Hij behandelt je als een marionet. Hij beïnvloed je emoties, Harry.

Maar dat mag hij niet, dacht Harry. Hij mag het niet!

Daar zat Harry akoniet te bewerken voor zijn toverdrank. Samen met Ron en Hermelien zat hij altijd in hun gebruikelijke hoekje in de klas. Hij mocht van geluk spreken dat hij een A had gekregen voor zijn theorie en praktijk, anders zat hij hier niet.
"Harry," fluisterde Hermelien. "Wat heb je toch? Ik weet dat je niet jezelf bent vandaag, maar dit kan zo niet verder. Je bent helemaal, niet Harry-achtig. Is er iets wat wij niet weten?"
"Ja, jongen. Zeg het eens tegen papa Ron"
"Niet nu, later," besloot Harry.

Na Toverdranken hadden ze een fijne les Bezweringen. De Asseccarus-bezwering. Leuk als iemand kleddernat was. Met deze spreuk liet je hem dan opdrogen. Hermelien daarentegen vond het maar niets, want zij kreeg een emmer water over haar hoofd gegoten en toen Ron haar opdroogde waren haar haren een bos waar je makkelijk in kon verdwalen.
Ron vond het schattig staan, maar Hermelien zei dat hij moest oppassen of hij mocht geen handjes meer houden. Harry lachte. Humor deed zijn gedachten laten vergeten dat Voldemort hem wellicht bezat, in werkelijkheid dan.

Middag was aangebroken. Harry die geen zin had om zich vol te proppen met frietjes, zat daar wezenloos te staren. Hij dacht aan die nacht. Die nacht voordat hij Ron zijn serenade zag. De rede omdat hij was opgestaan, was dat hij moest boeten. Ja, hij moest boeten. Hij behandelt haar niet goed. Hij zal boeten!

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:39

Na niets te eten hebben gehad, moest Harry samen met Ron naar Waarzeggerij. Hermelien daarentegen moest naar Voorspellend Rekenen.

Maar voordat ze naar hun lessen vertrokken, gingen ze nog even naar de binnenplaats, waar het er beeldig uitzag. De zon scheen neer op het gras en de bloemen openden hun blaadjes. Er was geen zuchtje wind.
Verscheidene leerlingen zaten liever in de schaduw, terwijl het trio zich lekker op het zachte gras neer zette…

Het was bijna lestijd. De binnenplaats was al leeg en het trio lag nog steeds genietend op het gras.
"Het wordt tijd dat we ook maar eens gaan," zei Harry.
Ze stonden op en Ron gaf Hermelien nog een afscheidskus. Harry deed alsof hij braakneigingen kreeg...
"Harry, pas op! Als je begint over te geven dan ga ik voortaan vóór je gezicht een kus geven en niet zomaar een kus! Een kus die je écht laat overgeven! Dus houdt op met je kinderachtig gedoe!" zei Hermelien kwaad.
Harry keek Hermelien verbijsterd aan.
"Her-er-me-lien," stotterde Harry verbaast. "Ik bedoel er niets mee." Hij keek haar met open mond aan. Ron stond daar maar te kijken.
"Als je dat maar weet!" zei ze. "Je moet het maar accepteren dat wij niet zoals Cho en jij waren." Haar ogen waar kleine spleetjes geworden. Professor Anderling ontwaakte weer in haar, dacht Harry. Hij zag de tucht overvloeien.
"En doe je mond dicht!" zei ze alsof Harry een kleuter is die nog beleefdheidsregeltjes moest leren. Harry was sprakeloos. Hij had Hermelien nog nooit over zoiets zo'n drama zien maken. Maar er kraakte iets in Harry's hoofd. Ze heeft een nog iets gezegd. Iets cruciaal. Iets niet passend dat in deze scène werd gemaakt. Nu ontwaakte hij.
"HERMELIEN, HOU JE MOND OVER CHO EN MIJ! DAT IS VERDOMME OVER! IK WIL ER NIETS OVER HOREN!" Er stroomde een paar tranen over Harry's wang. Het was nu Hermelien haar beurt om te verschrikken. Haar gezicht verbleekte.
"Sorry, Harry, ik bedoelde het ook niet zo. Ik weet dat het over is, maar het punt is Ron en ik zijn niet zoals jullie toen waren. Wij durven wel een kusje te geven."
"MAAR DAAROM HOEF JE MÍJ NIET MET JULLIE TE VERGELIJKEN!" schreeuwde Harry. Ron liep naar Hermelien, hij wilde er voorzorgen dat ze geen zenuwinzinking kreeg. Ze stond te beven...
"EN WIE ZEGT DAT IK DAT NIET DURF? EEN KUSJE GEVEN IN HET OPENBAAR!" tierde Harry verder.
"WEET JE HARRY?" begon Hermelien nu, die al haar moed weer verzameld had.
"IK ZEG DAT! IK ZEG DAT JE DAT NIET DURFT!!!" Harry ontplofte nu.
Hij liep naar Hermelien toe, pakte haar schouders vast en kuste haar op de mond. Liet haar toen vlug los en liep de binnenplaats uit richting de eiken deur. Ron en Hermelien hoorden hem nog schreeuwen:
"KUSJE, MIJN HOELA!"
Daar zaten Ron en Hermelien, allebei geschokt van wat gebeurd was. Ron omdat hij juist zijn beste vriend zijn liefje had zien kussen. Hermelien omdat zíj die kus gekregen had...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:39

Harry was furieus. Hij zou zeker een kus in het openbaar durven geven en zeker als hij nog met Cho was. Hermelien hoeft hem niet te vergelijken met Ron en haar. Ze heeft het recht nog niet eens! Dat van Cho is helemaal over, dacht hij boos.

Hij trok de eiken deur open en liep met grote passen richting waarzeggerij.
"Hé, Potter! Wat is er? Heb je gehuild?" Harry herkende de lijzige stem.
"Je bent zeker jaloers dat Wemel met die Modderbloedje er vandoor is gegaan, hé. Eindelijk ben je niet er niet in geslaagd om Sint-Potter te spelen." Harry draaide zich om en keek hem woedend aan.
"Ik heb een woord voor je, Potter. Zwak." Malfidus lachte zich kapot en Harry die zo al pissig was, liep op hem af met zijn toverstok in de aanslag.
"Hou je bek, Malfidus," fluisterde Harry met zijn toverstok een centimeter van Malfidus zijn neus af. Korzel en Kwast verroerden geen vin. Harry was nog nooit zo kwaad geweest. Haat vloeide door zijn aderen. Voldemort borrelde actief in zijn lichaam. Harry grijnsde boosaardig.
"Denk je echt dat ik bang ben, Potter. Na wat je mijn vader heb aangedaan, denk je dan echt dat ik bang ben?" zei Malfidus met een grimlach.
"Explositus," zei Harry en Malfidus werd achteruit geblazen alsof een bom voor zijn gezicht ontplofte. Korzel en Kwast liepen naar hem toe. Harry die er genoeg van had liep naar Waarzeggerij, waar hij waarschijnlijk een uitbrander zal krijgen omdat hij een dikke twintig minuten te laat was.

En inderdaad, Harry kreeg een uitbrandertje van de centaur Firenze.
"Harry Potter, dit akkefietje stond niet in de sterren geschreven. Wat hebt u gedaan om dit te veroorzaken?"
"Sorry, meneer er was iets tussen gekomen," zei Harry.
"Voegt u zich maar toe bij de rest. Nog zo iets en ben ik verplicht je te straffen," vervolgde Firenze.
"Oké," antwoordde Harry beleeft. Harry liep naar Ron (die er op een of andere manier eerder was) en keek hem nijdig aan. Hij had geen zin om te praten. Hij voelde alleen maar de haat. De haat...

Iedere leerling kreeg de opdracht om op de grond te gaan liggen en naar de sterren te kijken, die net zoals de Grote Zaal een betoverd plafond had. Harry vormde een paar met Marcel. Hij moest proberen de verscheidene sterrenbeelden met elkaar te verbinden, zodat het een ander figuur vormde en zo die toekomst kon voorspellen van Marcel. Hij probeerde het echter niet. Hij zat met zijn gedachte verdiept in iets anders...

Na Waarzeggerij liep hij rechtstreeks naar de bieb. Er was geen vierde lesuur, want die hadden ze 's avonds in de astronomie toren. De bieb zag er nog steeds stoffig uit met tienduizenden boeken op duizenden planken en honderden kasten. Madame Rommella zat bij de Draken Afdeling rustig uitgelezen boeken terug te plaatsen en hier en daar iemand terechtstellen omdat ze de nieuwste uitvinding van de Tovertweeling Top Fop Shop uit probeerde. Harry had de twee nog bezocht op de Wegisweg en ze vertelden hem meteen over hun nieuwste uitvinding.
Vuurspuwende Salsa's. Echt voor iemand die van pittigheid houdt, luidde de reclame.
Harry liep naar de bezweringensectie, pakte daar een paar boeken en leerde daar een paar spreuken uit, die volgens Harry goed van pas konden komen bij zijn plan.

Na wat huiswerk te hebben gemaakt liep hij terug naar de leerlingenkamer. Daar was het niet zo druk, maar toch druk genoeg om niet te worden opgemerkt door anderen, behalve door...
Harry zag dat Hermelien van de meisjes toren kwam. Zij, natuurlijk, zag Harry meteen en liep recht naar hem toe.
"Harry, het spijt me echt, maar jij moet je leren te beheersen!" zei ze.
"Het spijt me ook van die kus, Hermelien," antwoordde Harry.
"Tja, Ron vond het wel een beetje erg," zei ze.
"Jij niet of wat?" vroeg Harry verbaasd.
"Harry, wat denk je wel! Natuurlijk!" zei ze met een blozend lachje en gooide een kussen naar zijn hoofd. Harry lachte.
"Zeg ik moet door. Heb Zwerkbaltraining."
"Oké, geef Ron drie dikke kussen van mij," lachte ze vrolijk.
"Ik zal zien," zei Harry en knipoogde naar haar. Hermelien gooide nog een kussen naar het hoofd van Harry...

Harry liep met zijn Vuurflits over zijn schouder naar buiten. De zon begon te dalen en de vogeltjes begonnen stiller te worden.

Ideaal Zwerkbalweer om te trainen, dacht Harry. Lekker trainen en dan die idioot laten boeten! Ha, ha!

Harry voelde zich opperbest. Het kon hem niet meer schelen wat de gevolgen zouden zijn. Zijn gevoel stuurde hem nu, niet zijn gedachten.

Ook al ben ik Voldemort...

"HIJ ZAL BOETEN!" schreeuwde hij. Vogeltjes vlogen de lucht in.
Harry had van blijdschap geschreeuwd. Hij wist dat hij dit niet was, maar wat ging je er aan doen?

Het op eten? Nee, dacht Harry. HA, HA, HA, dacht Harry boosaardig. Opeten... Hij lachte om zijn eigen flauwe grap.

Hij was bijna bij het Zwerkbalstadium. Hij keek nog naar het meer die zo prachtig was. Zo stil... De inktvis sliep zeker.
Harry duwde de deur van het stadium open en liep naar de kleedkamer...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:40

"Hallo, Harry," zei Ron.
"Hoi, Ron," antwoordde Harry terug. "Klaar om te Zwerkballen?"
"Zeker," zei Ron. "De anderen zijn al op het veld."
"Vindt Ginny het erg dat ze nu Jager is, in plaats van Zoeker?" vroeg Harry.
"Ze vindt het niet zo erg, maar ze heeft tenminste nog een plaatsje in het team en daar is ze blij mee," antwoordde Ron.
Harry keek naar Ron. De stilte viel. Het was een pijnlijke stilte, een pijnlijke stilte die moest gebroken worden. Harry zei:
"Sorry, Ron. Het spijt me echt van die kus. Ik was uit mijn zinnen. Ik kan het woord Cho niet meer horen en ik heb de laatste tijd rare kuren. Ik voel me niet goed. Ik heb neigingen om irritante dingen te doen en iedereen te ‘plagen’. Ik ben net een klein, vervelende, rot jong. Of een synoniem: Een Zwadderaar," zei Harry gefrustreerd.

Wat was hij blij dat hij dit eindelijk kon vertellen. Maar Harry, zei dat stom stemmetje weer in zijn achterhoofd. Je vergeet een klein detail. En niet zo'n onbelangrijk detail, Harry. Ah, je weet het dus.

Ja, ik weet het, dacht Harry. Voldemort ...

Proficiat, zei het stemmetje, Harry Potter verdient de eerste prijs! Harry Pot...

"Ik geloof wel dat je er iets mis is met je," zei Ron die Harry's gedachten afbrak.
"Maar een Zwadderaar ben je niet! Vooruit met de geit. We moeten trainen. Dadelijk komen de Ravenklauwers en die moeten hun spullen nog klaarleggen voor morgen."
"Ah, ja," zei Harry starend naar de kleedkamer. Hij was er niet bij stil gestaan hoeveel er was veranderd nadat hij Aanvoerder was geworden.
Angelique, Alicia en Katja waren nu van Zweinstein en toen waren er twee plaatsen vrijgekomen, die Daan en een meisje van het derde jaar, genaamd Catie hadden ingenomen.
De kleedkamers hadden een nieuw likje gekregen. Het bord, waar Plank vroeger op tekende was nu vernieuwd en de douches hadden nu eerder warm water. Eerst moest je altijd een dikke tien minuten wachten eer je warm water had.

"Ron," zei Harry die uit zijn gedachtegang ontwaakte. "Ik moest je nog drie dikke kussen van Hermelien geven."
"Oh, wat lief," zei hij gesmoord. Hij keek Harry aan en wachtte. "Komaan, waar zijn die kussen?"
"Oh, lieve Ronnieponnie," zei Harry met een gemaakte meisjes stem.
"Kom toch hier dan geef ik je een smakkerd op je mond."
"Eh, Harry... Goed in je bovenkamer?" vroeg Ron.
"Ja, ja, komaan laten we trainen," zei Harry.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:40

Harry en Ron vlogen over het veld. De wind scheurde langs ieders oren, terwijl iedereen zijn of haar oefeningen deed.
Harry, die het gevoel had dat hij bijna zonder bezem vloog, had de Snaai al drie keer gevangen. Nu liet hij hem weer los en gaf hem een voorsprong. Hij maakte daarvan gebruik om te zien hoe de anderen er van afwogen. De drie jagers deden het uitstekend! Ginny was vooral de beste, alleen zou ze wat meer snelheid moeten maken. Daan moest nog een klein beetje leren mikken en Catie moest de Slurk nog leren vangen, maar voor de rest was het goed. De twee Drijvers waren niet de gebroeders Wemel, maar Harry kon er mee leven. Ron daarentegen was een Wachtermirakel geworden. Hij ving nu de Slurk op alsof het een kinderspelletje was.

Harry zocht de Snaai. Boven de linker paal van Griffoendor zag hij iets glinsteren. Hij ritste door de spelers heen en zette een sprintje in. Binnen 9 seconde had hij het minuscule dingetje in zijn handen geklemd.

Na wat leek een uur te hebben getraind, blies Harry de aftocht af en riep het team naar binnen.
"Goed getraind," zei Harry "Als jullie zo verder doen winnen we de Cup zeker en vast, maar Daan jij moet oppassen dat je niet tegen de paal botst een van deze dagen. Ginny verblindt je nog eens!"
"Maar ik kan mijn blik niet van haar afhouden! Ze is zo lief!" antwoordde Daan.
"Dat weten we nu onderhanden al, Daan, maar probeer je mikken eens te verbeteren. Dadelijk denken de mensen dat je het op iemand in het publiek heb gemunt," zei Harry serieus "En Ginny verbeter je snelheid en jij Catie de Slurk leren opvangen. Voor de rest is alles Picco Bello!"

Iedereen was al verdwenen en Harry zat nog alleen in de kleedkamer.
Ha, dit was het moment! Dadelijk komen de Ravenklauwers, dacht Harry.
Dit wordt mijn euforie! Ik saboteer zijn bezem en... KABOEM.
Daar ligt hij op de grond.

Harry lachte weer afgrijselijk schel.

Wat heerlijk!

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:41

En inderdaad, Harry zag de Ravenklauwers over het gazon aankomen. Hij zag óók, tot Harry's walging, dat Michel Kriek aan Cho kleefde.
Cho zag er niet bepaald gelukkig uit en Harry wist waarom. En daarvoor ging hij hem laten boeten. Ja, Michel Kriek laten boeten.
Bij die gedachte voelde hij een stekende pijn in zijn voorhoofd.
Alles werd wazig… Alles tolde in Harry's hoofd… Alles vervaagde.

En daar lag Harry op de koude vloer. Onbeweeglijk, vooruit starend naar deur, op de vloer die nog nat was van het douchen.
Op de koude, natte vloer…

En daar lag Harry in de kleedkamer op de vloer. Hij kwam weer bij zijn positieven en zag dat het donker was. Geen wonder, want veertien ogen staarden hem aan.
Harry sperde zijn ogen nu wijd open en zag Cho, die het dichtste bij Harry was. Ze had haar hand in zijn nek.
Oh, zo fijn vond Harry dat. Hij voelde haar zachte hand, zo zacht alsof hij op zijde rustte. Harry kon wel uren blijven zitten zo, maar Cho vroeg:
"Gaat het, Harry?"
"Ja, het gaat wel." Harry was wel nog een beetje duizelig van de klap, maar kon nog net genoeg Cho's haar bezorgde blik zien. Twee jongens van het team en Cho hielpen Harry omhoog.
"Bedankt," zei Harry. "Ik denk dat ik ben uitgegleden over natte vloer en bewusteloos ben geraakt."
"Weet je zeker dat het gaat?" vroeg Cho nog eens.
"Ja, ja, Cho," zei Harry bedankend en keek haar lief aan. Cho wiens gezicht nu bloosde zei:
"Het is niks." Michel Kriek keek Harry vuil aan en trok aan het Zwerkbalgewaad van Cho en legde zijn hand op haar heup. Harry zag dat ze die weg probeerde te duwen, maar hij hield zijn hand stevig daar. Er viel een stilte. Een pijnlijke stilte.
Toen Harry er niet meer tegen kon zei hij:
"Dan ga ik maar eens. Daag mensen, daag Cho." En nu keek Harry op zijn beurt Michel Kriek vuil aan, wiens gezicht nu op Omber leek, een padachtige leerkracht die ze vorig jaar voor Verweer Tegen De Zwarte Kunsten hadden gehad.

Dit had Harry echter niet verwacht. Toen hij de tussendeur wilde openen die tussen de kleedkamers en de tribunes bevond, werd hij tegengehouden.
"Hé, Potter" schreeuwde Kriek. "Wat moet dat!"
"Wat moet?" zei Harry geforceerd. Hij probeerde rustig te blijven, maar slaagde er half in, want zijn stem trilde van woede. Zijn haat heropleefde weer.
"Houd op met mijn lief te verleiden! Je weet dat ze je niet wil! Dus als je nog zo iets probeert, ontmoet je mijn vuist!" riep Kriek dreigend.
"Michel, Michel," zei Harry nu kalmer. "Jij mij niet snappen. Jij niet begrijpen, ik jou boos maken. Ik dacht toch dat je bij Ravenklauw hoorde. Ik dacht dat ze daar intelligente mensen hadden. Blijkbaar niet. Ik zal eens aan Perkamentus vragen of hij jou niet naar een ander school stuurt. School voor Debielen en Mensen Die Niet Snappen Dat Men Ze Uitdagen," zei Harry furieus.
"Houd je bek, Potter. Wacht maar morgen. Morgen op de Zwerkbalwedstrijd. Dan zal je zien dat je niet met mij of met Cho mag sollen!"
"Och, Kriekje. Denk je nu echt dat ik niet weet wat er tussen jou en Cho gebeurd? Denk je dat nu echt? Het is niet dat ik een Griffoendor ben dat ik onwetend ben? Nee, hoor. Je moest eens weten wat ik allemaal weet, Kriekje. Wat ik allemaal weet over jou en Cho!" Kriek zijn uitdrukking veranderde meteen toen hij Harry zijn schaterlach hoorde.
"Ha, ha, ha, ha!" lachte Harry.
"Wacht maar morgen, Potter! Ik maak je af. Je verlaat het veld niet levend!" zei hij met een trilende stem van angst.
"Daar denk ik toch anders over, mijn lieve Kriekje van me," zei Harry plezierig. Harry voelde zijn angst en dat vond hij fijn. Hij zag hoe het zweet van zijn gezicht sijpelde.
"Ik zie je morgen, Pot-te-te-ter," stotterde Kriek. "Wacht maar!" en hij liep terug naar de kleedkamer. Harry riep hem nog na:
"IK ZAL WACHTEN, MIJN LIEVE KRIEKJE!" Harry deed alsof hij naar buiten ging. Hij was echt niet van plan om te stoppen. Nee, dat was hij niet van plan. Hij verstopte zich achter een pilaar en toen de Ravenklauwers weg waren, glipte hij de bezemkast in en pakte Krieks bezem en sprak de ingeoefende spreuken uit.
Morgen, zal ik het veld levend verlaten, maar hij niet, dacht Harry.
'Ha, ha, ha' galmde het door het stadion.
Harry schreeuwde het uit...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:41

Harry liep nu richting het kasteel. De avond was al gevallen en hij voelde een bries langs zijn oren. Het meer zag er betoverend uit boven de volle maan.
Harry voelde zich opgelaten.

Morgen is het zo ver. Cho zal verlost zijn...en ik zal zegevieren.

Harry voelde zijn euforie. Niets kon hem nu stoppen. Hij voelde dat hij leefde.
Halverwege naar het kasteel ritselde iets. Harry keek achter zich.
"Wie is daar?" vroeg hij. Geen antwoord. Alleen de wind die zachtjes floot en de maan die verstoppertje speelde achter de wolken.

Het zal wel een muis zijn, dacht Harry.

Hij liep verder, toch hoorde hij weer datzelfde geritsel. Harry's nieuwsgierigheid werd gewekt.
"Lumos," fluisterde hij. Het puntje van zijn toverstok lichtte op. Rustig liep hij naar het geluid toe, wachtend tot het opnieuw bewoog zodat Harry kon zien wat het was.
Tevergeefs, eenmaal toen hij aangekomen was, zag hij niets. Hij boog zich over een struik in de hoop daar iets te vinden. Plots hoorde hij weer iets, dit keer achter hem.
"Kom te voorschijn," zei Harry. Zijn stem trilde. Dit was niet meer grappig, want nu hoorde hij hetzelfde geluid rechts van hem. Harry wendde zich tot het geluid, dat nu plots links van hem kwam. Harry's hart bonkte in zijn keel.

Hij was bang.

Angstzweet vloeide over zijn gezicht, zoveel zelfs dat je het in een glas kon opvangen. Het geluid ruiste nu rond hem heen. Het hoofd van Harry tolde weer. Alles werd zwart. Daar in de nacht zat Harry, plat op de vochtige grond voor de tweede keer, vandaag.

"AAH!" Harry sprong overeind. Kleddernat van zweet en rillend van de koude. Hij had een kreet geslagen in de nacht. Vol paniek keek hij rond, in de hoop iemand te vinden die hem kon helpen. Harry hijgde. Hij moest hier weg! Dit kon niet meer.

Hagrid, dacht Harry, ik moet naar Hagrid.

Harry liep richting het huisje en terwijl hij dat deed, versnelde hij zijn pas. Het besef van tijd had hij niet. Hij wilde geholpen worden. Tranen biggelde over zijn wangen, tranen die onmiddellijk bevroren in de wind.

Ik wil dit niet, huilde Harry. Dit ben ik niet. Ik wil hier vanaf.

Hij probeerde zich te herinneren wat er gebeurd was, maar niets hielp. Harry stortte neer op de grond en huilde het uit.
"AAH! WAT WIL JE, VERDOMME!" gilde Harry de nacht in. Hij bonkte op het natte gras, zijn knieën deden pijn, tranen konden de zee vullen, Harry zijn wereld viel in duigen.

Hij stopte met huilen. Pijn verspreidde zich door heel zijn lichaam. Het was een gevoel alsof hij bevroor en als scherven van een spiegel uiteen brak.

Harry's geest was waardeloos op dat moment.
Hij was weg. Harry was weg, alleen een omhulsel lag daar nu slap op de grond. In de nacht is iets gebeurd. Iets dat erg was, iets wat verscheurend was.

Harry was dood...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jun 13, 2004 10:42

"Harry, word wakker!" riep Hagrid. Harry verroerde zich niet. Hij zat daar onbewegelijk op de natte grond.
"Harry!" schreeuwde Hagrid nu harder en schudde hem heen en weer. Harry kwam overeind en keek naar wat er zich afspeelde. Zweeg even tot:
"AAH!" Harry slaagde weer een kreet, maar dan in de vroege ochtend. De zon hees zich weer uit het meer en vogeltjes zongen hun lieveling duet.
"Harry, jongen. Wat doe jij hier?" vroeg Hagrid. "Je bent helemaal nat en koud. Wat heb je uitgespookt?" Harry antwoordde niet. Hij zat daar maar wezenloos. Hagrid tilde Harry nu op alsof hij zo licht als een veertje was en liep naar zijn huisje. Harry bungelde in de armen van Hagrid. Hij was futloos, bleek en afwezig. Hij staarde naar Hagrid, die op zijn beurt terug staarde naar Harry en zag dat hij glazige ogen had.
"Jongen, jongen," zei Hagrid. "Wat jij allemaal meemaak." Eenmaal binnen in het verwarmde huisje van Hagrid, legde hij Harry op het reusachtige bed van hem en gaf hem een warme kruik. Hij liet Harry met rust. Hagrid vond dat hij moest rusten tot hij eindelijk klaar was om te vertellen wat er mis was.

Na een halfuur te hebben gezwegen, zei Hagrid uiteindelijk:
"Zo, Harry. Vertel me nu wat er gebeurd is."