[AF] The night that everything changed..

Molly · 2e jaars Verdiend: 46 Sikkels Woonplaats: Your womb

Hiya!! Ik heb al twee fanfics voor deze gehad maar die heb ik nooit afgemaakt. Ik ga me nu dus maar gewoon bezighouden met korte(re) fics! Hier dus een Lupin-story!!

The night that everything changed..

"Remus ga je niet te ver weg?" Opperde zijn moeder hem.
"Ja mam!" Antwoordde hij.
De vijfjarige Remus Lupin rende door het bos op zoek naar een mooie sterke boom die zijn vader kon omhakken. Grijnzend stond hij stil. Een prachtige boom stond voor hem.
"Pap!! Ik heb er een gev-.." Remus stem stokte. Om zich heen was nergens enig spoor van zijn ouders te bekennen.
"Pap!?!? Mam?!!?" Schreeuwde Remus met tranen in zijn ogen. "Waar zijn jullie?!!"
Geen antwoord.
Remus rende een stuk terug. Vanuit de verte hoorde hij vaag geroep van wat waarschijnlijk zijn ouders waren. Hij rende op het geluid af.
Takken striemden zijn gezicht en wortels deden hem struikelen.
"MAMA?!!? PAPA!?!?" Schreeuwde Remus nogmaals. "Waar zijn jullie?!!?"
Hij naderde het geroep, hoewel dit alleen maar zachter was geworden. Plotseling hield het geroep op. Net als Remus.
Verwilderd keek hij om zich heen.
"Mam..? Pap..?" Remus fluisterde nu. Een plotselinge angst had hem overvallen. Hij was niet alleen...

Remus opende zijn ogen met een schok. Wild keek hij om zich heen. James mompelde iets onverstaanbaars vanuit zijn bed, Peter maakte nog steeds de piepende geluidjes en Sirius snurkte nog even hard als altijd.
Niets aan de hand dus...
Maar slapen lukte nu niet echt meer.
"Remus..? Wat is er?" Hoorde hij James nu vragen.
"Niks..niks.." Antwoordde Remus met een bezweet gezicht."Gewoon een droom.."
Remus zag in het licht van de halve maan hoe James' silhouet zich weer op bed legde en verder sliep. Opgelucht haalde Remus adem.
"Trusten." Mompelde hij en hij sloot zijn ogen.

De volgende ochtend was Remus de eerste die in de leerlingenkamer zat. De hele nacht had hij wakker gelegen en liggen woelen in zijn bed.
James, Sirius en Peter liepen opgewekt pratend de leerlingenkamer in.
"Hee moon! Goed geslapen?" Vroeg Sirius terwijl hij in een stoel neerviel.
Remus kreunde.
"Eh...dat vat ik op als een nee..." Zei Sirius die zijn wenkbrauwen optrok. "Ík heb geslapen als een roos!"
"Reus...Je hebt geslapen als een reus Padfoot.." Zei James met een grijns. "In iedergeval snurk je als een reus...."
"Ach hou je kop.." Mompelde Sirius.
Remus glimlachtte. Wat zou hij moeten zonder zulke vrienden. Hij dacht terug aan zijn eerste jaar toen James, Sirius en Peter nog niet wisten van...van zijn geheim.
De eenzame volle manen in de Shrieking shrat, met veel pijn en bloed.
Plots merkte Remus dat er tranen over zijn wangen rolden.
"Hee Moony!!" Meteen zaten James en Sirius geknield voor hem met Peter daarachter. "Wat is er?"
Remus glimlachtte.
"Niks...laat maar.." En hij stond op.

~~~~~~~~

"Help...! Help me!"
Daar was het geroep weer! Wie weet waren het zijn ouders die in een moeras vastzaten of.. een monster... Remus slikte..
Het moest een monster zijn...Wie weet wel het monster uit zijn kast.. Zijn vader had het monster weggejaagd en nu...Nu kwam het Remus' vader halen!
Hij begon te rennen, steeds sneller. Zijn moeder had altijd al gezegd dat hij een geboren sprinter was.
Na een tijdje het geroep te volgen kwam hij aan op een open plek. Er was niemand te bekennen hoewel het geroep nog steeds hoorbaar was.
Remus keek boven zich. Een volle maan stond aan de hemel.
Hij hoorde achter zich het geluid van een brekende tak.
Met een ruk keek hij om...

"Meneer Lupin?" Vroeg de lerares met een bezorgd glimlachje. "Gaat alles wel goed met u?"
Remus keek op en schrok. De hele klas stond om hem heen!
"Wat doe ik op de grond?" Merkte hij opeens op.
"Je bent flauwgevallen maatje.." Zei James hoewel deze keer niet de vrolijke toon in zijn stem klonk. "Gaattie?"
"Hoe denk je dat het met jou gaat als je net van je stokje bent gegaan!?!?" Beet Sirius hem toe.
Remus glimlachtte. Hij vond het heerlijk als er ruzie over hem gemaakt werd.
"Jongens! Rustig!" Probeerde de lerares James en Sirius te kalmeren. "Breng meneer Lupin even naar de Ziekenboeg willen jullie?"
"Mevrouw! D-dat hoeft echt niet het ga-.." Remus greep met een kreun naar zijn hoofd. "Ik heb alleen wat hoofdpijn..."
"Niet tegensputteren meneer Lupin! Vort!" En weg was de lerares.
"Zoals gewoonlijk ben je weer onze reddende engel Remus!" Zei James met een grijns. "Nou missen we een stuk van de les!"
"Nou we zouden best iets belangrijks kunnen missen.." Zei Peter zacht.
Zoals gewoonlijk werd genegeerd wat Peter zei en werd Remus wild omhoog getrokken van de vloer.
"Peter heeft gelijk jongens! Straks missen jullie nog iets belangrijks." Zei Remus snel. Hij wou totaal niet naar de ziekenboeg. Want daar zou hij weer moeten slapen. Maar als hij niet zou gaan zou hij misschien wel weer flauwvallen...
Hij zuchtte.
"Pech dan.." Antwoordde Sirius en hij trok Remus met zich mee. "Kom op!"
"Rustig Sies! Straks gaat ie weer van zijn stokje!" Zei James met weer een bezorgde ondertoon in zijn stem.
"Ja ja.." Mompelde Sirius. "Dat zit wel goed hoor.."
Remus voelde zijn slapen dreigend hard bonken en had het gevoel alsof zijn hoofd elk moment kon ontploffen.
Hij kreunde en even werd het weer zwart voor zijn ogen.
James, Sirius en Peter konden hem nog net opvangen voordat hij van de trap zou vallen.
"Ik zei het je toch Padfoot!!" Sneerde James naar Sirius.
Sirius werd rood.
"Nou..Ach..Laat maar.." En boos stampte hij vooruit.
Remus, James en Peter glimlachtten even naar elkaar en volgden Sirius toen grijnzend naar de Ziekenboeg.

"Zo, hier gaat U lekker van slapen meneer Lupin..." Zei Madame Pomfrey terwijl ze het drankje in een lepel schonk. "Drink maar op.."
Remus fronsde zijn wenkbrauwen angstig.
"S-slapen?" Vroeg hij met een klein stemmetje.
"Ja..U hebt gewoon een slaapgebrek." Was het antwoord van Pomfrey. "Welnu, opschieten! Ik moet nog een patiënt helpen die een pollepel heeft ingeslikt!"
"Een pollepel?" James en Sirius sprongen meteen enthousiast op. "Helemaal ingeslikt?!? Dat moet ik zien!"
En weg waren Sirius en James. Peter was al eerder vertrokken..Hij had "Huiswerk".
Remus dronk met een vies gezicht het drankje op en het voelde meteen alsof iemand met een reuzenhamer zijn hoofd in stukken had geslagen en weer in elkaar had geplakt met Sneep's haarvet.
"Madame Pomfrey?" vroeg Remus slaperig.
"Ja?"
"Eh...Wat nou als je een probleem hebt en je zit er heel erg mee?"
"Waarom wil je dat weten?"
"Nou eh...een vriend van mij heeft zo'n eh.. probleem..."
Madame Pomfrey sloeg geïrriteerd haar armen over elkaar heen.
"Dan moet hij er met iemand over praten, meestal lucht dat heel erg op."
"Dank u.." Antwoordde Remus beschaamd.
Madame Pomfrey glimlachtte en liep toen gehaast weg.
Remus zuchtte. Langzaam vielen zijn ogen dicht. En heel langzaam werd het landschap van een donker maanverlicht bos zichtbaar voor Remus' ogen.

~~~~~~~~

"AARGH!!" Remus viel op de grond neer.
Een levensgrote wolf stond voor hem met een bebloede bek vol glinsterende rode tanden. De wolf jankte en hapte naar Remus' benen.
Snel trok Remus zijn benen weg en trapte met volle vaart tegen de wolf zijn kop.
Het beest brulde vervaarlijk en wendde zijn kop af van de pijn.
Remus had zich inmiddels rechtop gehesen en was ervandoor gegaan. Tranen van angst liepen over zijn wangen en hij stootte een huilerig piepje uit toen hij hoorde dat het monster vlak achter hem zat.
"Nee...Laat me met rust!" Schreeuwde hij naar het monster, in de hoop dat het zou snappen dat het weg moest gaan.
Ook al kon hij goed rennen, hij begon nu wel moe te worden. Zijn benen leken met elke stap zwaarder te worden. Remus hijgde. Zweetpareltjes liepen vanaf zijn rug naar beneden.
Hij wist dat het monster nog achter hem zat. En zo niet, beter weg hier dan dat hij het weer tegen het lijf zou lopen.
Snel keek hij om. Doordat hij achter zich keek zag hij niet wat zich voor hem afspeelde.
WHAM!
Duizelig keek Remus om naar de boom waar hij tegenaan was geknald. Hijgend leunde hij er met zijn rug tegenaan.
"Remus?"
Vanuit de verte hoorde Remus zijn vader schreeuwen. Hij opende zijn mond om terug te roepen maar alles wat eruitkwam was een ijselijke schreeuw.
Toen hij zag waardoor de pijn in zijn middel ontstaan was schrok hij.
De wolf die hem had achtervolgt had zich vastgebeten in zijn middel.
Remus gilde nogmaals van de pijn toen de wolf zijn greep versterkte. Remus voelde al het leven uit zich sijpelen, langzaam..Hij zag beelden van zijn ouders en hijzelf..
"BLIJF VAN MIJN ZOON AF!!" Een man richtte zijn geweer op de wolf waaruit een knal kwam. Het zilveren omhulsel van een kogel viel op de grond neer, net zoals de wolf en Remus.
"Remus!!" Zijn moeder...
Veel gevloek. Zijn vader....
De handen van beiden.
"Het komt wel goed jochie..Dat beloof ik je.."

"Remus!! Remus word wakker!!"
Remus hoordde een stem, een bekende stem.
"James?" Mompelde hij, en meteen barstte hij in tranen uit.
James sloeg verbaasd zijn armen om Remus heen en wiegde troostend heen en weer.
"Nou komaan...zo lelijk ben ik toch niet?" James glimlachtte.
"Nee hoor..." Zei Remus snikkend.
"Slecht gedroomd?"
"Ja..zo kan je het noemen.."
"Wat?"
"Laat maar.."
James zuchtte even.
"Maar ik kwam zeggen dat je weer van de ziekenzaal mag.." Zei James blij. "En..eh..je kan beter ook even gaan douchen.." Vervolgde hij toen hij Remus bezweette lichaam zag.
Remus knikte en haalde zijn neus op.
"Ja is goed...Ik kom er zo aan..."

"Ah, Moony!" Sirius sprong op. "We dachten al waar je bleef!"
Remus glimlachtte.
"Vooral Prongs mistte je ontzettend!" zei Sirius terwijl hij tuitbewegingen maakte.
James zette dreigend een stap richting Sirius die zijn mond grijnzend dichthield en wendde zich toen weer tot Remus.
"Hee man, waar droomde je van? Ja lag helemaal te shaken toen ik je wakker maakte." Vroeg James bezorgd.
Remus was blij dat James niet vertelde dat hij had gehuild. Want huilen hield hij liever...privé.
Remus plofte op de bank neer.
"Heb ik jullie ooit verteld hoe ik ben gebeten?"
Meteen waren de drie vrienden één en al oor.

~~~~~~~~~~

"Er is een bosje bloemen voor U gearriveerd Madame!"
"Wat voor mij?"
"Uhuh.."
"Laten we eens zien.."
Een glimlach verscheen op Madame Pomfrey's gezicht bij het lezen van de tekst:

Dank u voor uw hulp, mijn vriend vond het inderdaad helpen...Dank u.

Afz. Remus Lupin.

FIN