[AF] Gevangen in een Geheim

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Jan 02, 2005 12:04

Hay allemaal!
Ik ga weer eens beginnen met een nieuwe fictie.
EDIT: Voordat jullie gaan lezen wil ik even iets nieuws aankondigen: De WALL OF FAME! Op deze lijst wil ik degenen bedanken en in het zonnetje zetten vanwege de reacties die ze me stuurden... De lijst is nog erg klein Crying or Very sad

Dus nog een reden om mij een reactie te sturen!

~* tea *~
~* Patricia_hazelaar *~
~* laartjuh *~
~* HP_HG_RW *~
~* SchadowCat *~
~* daffie *~
~* xXxbrietjuhxXx *~
~* brokje *~
~* ¤lady darkmoon¤ *~
~* my *~
~* ryan *~
~* hvl *~
~* miss fredjuh *~

Veel plezier met mijn vijfde fictie hier!

ps:groetjes!

Citaat:

GEVANGEN IN EEN GEHEIM

**proloog**
In een hoek gedreven en gevangen.Geen enkele
uitweg is mogelijk, je kunt geen kant op
met deze omstandigheden. Een taak. Om je geheimen
verborgen te houden. De reden is zo afschuwelijk,
dat niemand hem wil horen. Als het uit zal komen,
is er geen ontsnapping meer mogelijk. Lieve Lezers,
dit verhaal gaat over Tessa. Wat zij doormaakt wil
niemand beleven. Ik vertel dit verhaal aan jullie met
een boodschap, die vanzelf duidelijk zal worden.
Lees en kom terecht in een wereld van verdriet,
liefde en vriendschap. Lees hoe Tessa zichzelf leert
kennen op een manier die wij allen verafschuwen.

Angstig kroop ik nog dieper weg, terwijl de geluiden van buitenaf maar nauwelijks tot me doordringen. Mijn kleine kerker leek het enige wat baatte in mijn leven.
Een huivering ging door me heen en de angst nam bezit van me. Ik zat te trillen in een hoekje van de koude kerker terwijl plots een geluid toch tot me doordrong: voetstappen.
Zelfs van het geluid van de voetstappen leek angstaanjagend. Ik sloeg mijn armen om mijn opgetrokken benen en regendruppels drongen door het kleine gat tegen het plafond naar binnen. Een plasje water vormt zich direkt onder het raam , naast de stenen deur.
Door het traliesje in de deur keken twee grijze, kille ogen me minachtend aan en nogmaals trok een huivering door me heen. Ik knipperde met mijn ogen tegen eht plotselinge licht toen de stenen deur traag open werd geduwt.
'Tss... zie haar daar nou zitten,' klonk de koude stem.
Met ogen tot spleetjes geknepen staarde ik boos terug. De angst verdween als sneeuw voor de zon en ik wilde al fel opstaan , toen ik bedacht dat dat neits zou uitmaken. Zonder toverstaf kon ik nergens beginnen en ik zakte weer inen.
"nou even goed nadenken," dacht ik bij mezelf.
'Nu begint het kleine meisje toch bang te worden he?'
Met vuurschietende ogen keek ik hem aan. Ik voelde me zo machteloos ,d at ik op springen stond van woede.
'Hoe durf je me een kleine meisje te noemen?' siste ik woedend. De man leek even van zijn stuk gebracht door mijn plotselinge uitval, maar hij herstelde zich vlug. Zijn koude stem doorbrak de gespannen stilte.
'Wat is je naam?'
'Hoef jij niet te weten!' ik spuugde de woorden bijna uit, zo verafschuwde ik hem.
'Crucio'
Ik ontweek de rode straal en stond behendig op. Mijn vettige, klitterige haar plakte aan mijn gezicht en het zweet liep over mijn rug. Het was benauwd warm in de kerker.
'Crucio!' zei de stem nu geiiriteerd. Dit keer raakte hij zijn doel. Ik slaakte binnensmond een snerpende, doordringende gil. In werkelijkheid lag ik stilletjes op de vloer te stuiptrekken, terwijl mijn botten in brand leken te staan en de pijn me verblindde. Eindelijk hief de stem de vloek op en keek me zo mogelij nog minachtender aan.
'Hoe luidt je naam?' vroeg hij nogmaals. Koppig zweeg ik.
'Tessa....' klonk een galmende stem plots door de ruimte. De man knikte, zijn grijze ogen strak op mij gericht.
'Tessa dus...'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Jan 03, 2005 23:07

IJzig keek ik de andere kant uit. Mijn naam uit zijn mond te horen, voelde alsof mijn naam bedorven werd. Mijn naam mocht een dooddoener nooit uitspreken, daarvoor waren ze te verschrikkelijk!
'Crucio!' riep ik fel uit. Mijn vloek trof zijn doel goed en de stem gilde.Het was een koude, verbaasde gil, doordrongen van pijn en haat. Even genoot ik van de pijn, tot ik plots voelde dat ik geen haar beter was als hem. Gauw hief ik de vloek op en maakte me klaar voor de gevolgen.
'Jij vuil modderbloedje!' siste de man met zijn lijzige stem. Ik sperde mijn ogen wijdopen. Hoe durfde hij me zo te noemen? Hoe durfde hij?
'Jij....'
'Kleine stoute Tessa,' grinnikte de stem. Toen draaide hij zich om en liep met grote passen mijn kerker uit. Met koude ogen keek ik hem na.

Maar zodra de stenen deur achter hem dichtsloeg , voelde ik de angst weer tot diep binnenin me wegkruipen. Ik rilde en keek naar de afgebrokkelde muren. Er moest toch een manier zijn hier weg te komen? Ik slaakte een diepe, angstige zucht en probeerde de benauwde warmte te negeren. Zweet liep over mijn rug toen ik eindelijk in slaap viel.

Toen een streepje lciht zich door de tralies wurmde, opende ik voorzichtig mijn ogen. Twee paar grijze ogen keken me doodringend aan en fel stond ik op.
'Wat moeten jullie?' sneerde ik tegen ze.'Ben ik zo fascinerend?'
'Wel met jou afkomst,' zei de stem van de ander. De stem van gister schraapte alleen zijn keel.
'Hou je mond, Draco. Ik ben hier de baas,' zei de stem kil, zonder zijn blik van mij af te wenden. Ik staarde brutaal terug.
'Wat moeten we toch met jou?' zei de stem. Draco stond op en liep weg. Zijn silouet tekende zich scherp af tegen het licht van buiten.
'Laat me dan vrij,' snauwde ik woedend.
'Daar ben je veel te kostbaar voor.'
'Kostbaar!?! Dus nu hebben mensen ineens een waarde?' opstandig staarde ik de twee grijze ogen aan. De kilheid ervan kon je bijna voelen en ik rilde kort.
'Jij hebt een onschatbare waarde. En je blijft heir ent zo lang opgesloten tot je je naam waard maakt!'
'De naam Tinkels staat voor trouw, het is geen smerige naam zoals die van de Malfidussen!'
'Tss...' deed weer een andere stem. Ik probeerde een ander persoon te onderscheiden in de donkerte, behalve de man die mij gevangen hield.
'Je hebt het toevallig wel tegen een malfidus,' zei de man koel.
De andere stem schraapte zijn keel en mengde zich in eht gesprek.
'Dus jij bent trouw?' zij hij minachtend.
'Meer dan jij?'
'Houd je bek, trutje! Je hebt naar ons te luisteren en niet tegen te spreken!'
Beduusd door de felheid van deze onbekende man hield ik mijn mond. Toen ze eindelijk weer vertrokken keerde mijn angst weer terug. mijn felheid en moed om hun tegen te spreken was verdwenen als sneeuw voor de zon.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 10:15

De onbekende man keerde de volgende dag alleen terug. Plotseling was mijn moed verdwenen. Normaal werd ik al kwaad als ik mijn gevangenhouders zag, maar nu kromp ik nog dieper ineen en staarde ik omhoog.
'Crucio,' fluisterde de stem.
'Aaah!' dit keer gilde ik wel. Mijn gil had zoveel kunnen waarmaken , als mijn kerker niet onder de grond lag. Ik kneep mij ogen stijf dicht en de pijn kroop langs mijn vel naar mijn hoofd. Het sloeg tegen de grond door het stuiptrekken en bijna onmiddelijk zonk ik weg in een diepe duisternis.

'Tessa Tinkels....'
Abrupt sperde ik mijn ogen open. De duisternis was weg en een koude plens waater werd over mijn gezicht gegooid.
"Crucio...'
Weer slaakte ik een doordringende, pijnlijk gil. Ik sloeg achterover tegen de grond en terwijl mijn botten in brand leken te staan, kwam een traan op. Een traan van pijn en radeloosheid. Toen de onbekende man eindelijk de vloek ophief en de deur weer sloot, begroef ik mijn gezicht diep in mijn armen en huilde ik met harde verwrongen snikken. Ik voelde me zo machteloos...
Ten einde raad gaf ik de hoop om ooit te ontsnappen op. Ik was gedoemd hier mijn leven weg te laten rotten...

Ik huiverde en staarde weer naar het kleine plasje water. Het werd met de dag groter en als iemand binnekwam , kreeg hij akelig natte voeten. Ik grijnsde flauwtjes zakte tegen de muur naar beneden. Boos ramde ik met mijn vuisten tegen de grond en liet mijn blik naar het plasje water glijden. Het was helder en fris. Ik kroop dichterbij en hoopte dat ik er wat van kon drinken. Een bos met vuil haar gleed voor mijn ogen en toen ik het wegstreek met mijn vingers, keek ik recht op de voeten van mijn bezoeker.
'Hallo, Tessa,' grijnsde die Draco. Met ee felle blik keek ik op en ging staan. Ik proberede m zo lang mogelijk te maken en uiteindelijk was ik groter als hem. ik grinnikte. Hoe oud zou hij zijn? 18? Niet veel ouder als ik, in ieder geval.
PLosteling besefte ik wat voor geweldige kans dit was. In een flits dook ik op hem af , duwde zijn pols met toverstok tegen de muur en gaf hem een knietje op een zeer pijnlijke plek.
Hij kromp ineen van de pijn en keek me woedend aan. Duizenden gededachtes schoten door me heen. Wat had ik gedaan? Niet erg slim, ik moest de weg door dit kerkerdoolhof zien te vinden.
'Jij bitch!' fluisterde Draco. Ik grijnsde even vals en verdween om de hoek. Toch wel een goede zet, dacht ik opgetogen. Nu had ik een dooddoener op zijn nummer kunnen zetten.
Vreugde en blijdschap trok met een warm gevoel door me heen toen ik eindelijk zelf de stenen deur achter me sloot. Maar tegelijkertijd liep het koude zweet over mijn rug van spanning. Ik moest weg hier, en gauw ook. Mijn verzwakte benen sleepten me door de koude stenen gang. Eindelijk kwam ik aan bij nog een duer. Met een krakend geluid trok ik hem aarzelend open. Nu de vrijheid plots zo dichtbij was , was het ook angstaanjagend. Ik zat al bijna 2 jaarhier opgesloten. Vroeger was het Voldemort die me martelde, maar sinds een tijdje was hij verdwenen. Ik had geen idee hoe, want ik had totaal geen contact met de buitenwereld gehad. Na Voldemort was het ene Wormstaart die me martelde, maar die deed het zo slecht dat sinds een paar dagen die Malfidus op me lette.
Mijn wonden waren alweer open zodra Malfiduds izijn toverstok nog maar ophief. Het ergste was dat ik neit eens wist waarom ik gemarteld werd.
'Kom op, Tess, houd je hoofd er even bij,' fluisterde ik tegen mezelf. Er moest een manier zijn hier weg te komen.
Behoedzaam schuifelde ik de trap op. Ik barstte van de energie van het vele stilzitten , maar mijn benen waren zwak en overal had ik wonden.
Diagonaal door mijn oog liep een diepe, bloedende snee. Terwijl het bloed langzaam in mijn oog sijpelde, probeerde ik haastig de houten trap op te komen. Een paar treden kraakten maar ik negeerde het en liep door.Ik had dikke kans dat ik gepakt werd, maar ik moest dit toch proberen. Hijgend stapte ik eindelijk de bovenste trede op. Draco's toverstok zat in mijn hand geklemd toen ik opkeek en alleen maar stille duisternis zag.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 10:39

Ik stond op de drempel om de zwarte ruimte in te stappen , maar ik hield me in.
Wie weet wat voor gevaren hij rijk was? Ik haalde diep en schokkerig adem en mijn hersens toerden op honderd per uur naar een oplossing. Maar ik kon geen enkele vinden. Ik kreeg het benauwd van de vochtige warmte in dit gebouw. Ik haalde diep adem , sloot mijn ogen en zette het op een rennen de donkere kamer door.
Onmiddelijk doorboorde da galmende, doordringen stem de ijzige stilte. Ik rilde toen hij zijn woorden ijzig uitsprak.
'Grijp haar! Grijp haar, ze mag niet ontsnappen! Ze zal moeten boeten voor het onrecht dat ze me heeft aangedaan!Harry Potter hebben jullie laten ontsnappen nadat hij me zo heeft gemaakt , maar Tessa Tinkels ontsnapt niet aan Heer Voldemort!'
Kippevel trok over mijn huid en angstig rende ik zo hard ik kon. Blindelingse paniek nam bezit van me en ik rende in het wilde weg recht vooruit. Door het bloed in mijn oog zag ik eerst bijna neits meer, maar dat baatte niet. Al wat belangrijk was, was ontsnappen.

Ik zag plots een stenen muur op me afkomen. Gauw hield ik halt en zocht wanhopig naar een dorgang.
'Alohomora!' fluisterde ik paniekerig.
'Alhomora!' riep ik uit toen er neits gebeurde. Plots begonnen de stenen te bewegen. Het leek verdacht veel op de doorgang naar de wegisweg vanuit londen, maar ik was te bang om er iets achter te zoeken.
Gauw kroop ik door de doorgang naar een open veld zodra hij tot mijn buik kwam.
Ik wierp blindelings een paar blikken over mijn schouder, toen ik wegrende. Ik hoorde voetstappen. Vluchtige voetstappen achtervolgden me. Stemmen. Ongeruste, boze stemmen. Gekreun. Ik beet op mijn lip en perste alle mogelijke kracht uit mezelf. Ik rende zo hard ik kon en bijna viel ik, maar ik wist mezelf in te houden en door te rennen. Eindelijk kwam ik aan de andere kant van het veld. Ik kroop door de bosjes en kwam middenin een drukke straat. Waarschijnlijk de wegisweg, maar dat zag ik niet eens. Hijgend begon ik iets langzamer te rennen. Met nog een blik over mijn schouder, verdween ik in de menigte.

Ik zag mensen dolgedraaid kranten kopen. Voor Klieder en Vlek stond een hele rij mensen zelfs buiten te wachten, voor ze eindelijk de OchtendProfeet konden kopen. Vele uilen vlogen in het rond om de kranten te bezorgen aan abonnees. De hele menigte leek opgewonden, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Verdriet stroomde door me heen toen ik zachtjes mijn snee aanraakte met mijn vinger.Maar toen ik dat deed , werd er plots een wazig teken zichtbaar op mijn onderarm. Als verstijfd bleef ik staan terwijl ik verward met een mengeling van angst en verdriet daar naar het teken stond te kijken. Langzaam werd het steeds duidelijker , tot ik elk rimpeltje van de slang kon zien. Mijn blik gleed over de slang naar de mond van het doodshoofd, waar het uitkwam. Een rilling trok door me heen toen ik de twee lege oogholtes zag in het spierwitte schedel. Ik slaakte binnensmonds een angstige gil toen het teken heftig begon te prikken. Pijn en verdriet trok door me heen en gauw bewoog ik mijn arm naar beneden. De gescheurde mauw van mijn mantel gleed over het teken heen en ik staarde verstijfd vooruit. Ik was roerloos van verbijstering.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 11:03

Mijn ogen begonnen plots te prikken en ik knipperde even. Toen liet ik mij blik vlug even rond glijden en sloot me aarzelend aan bij de mensenmenigte. Al gauw werd de Ochtenprofeet me in de hand geduwd en ik begreep de opwinding ineens.
Haastig gleden mijn ogen over de letters naast de foto van Harry Potter.
" HARRY POTTER VERDRIJFT JEWEETWEL OPNIEUW
Al jaren verangstigd Hij Die Niet Genoemd Mag Worden het hele tovenaarsgemeenschap, maar daar is nu definitief een einde aangekomen.
Vorige week, zo meldde Albus Perkamtus, heeft een beslissend duel plaats gevonden. Harry Potter won het van Hem en met slechts wat schrammen keerde hij terug.
Verder wilde het befaamde schoolhoofd niets loslaten. Omstanders van het duel waren niet te vinden en zo gaat opnieuw de vraag rond , of Hij dood is of neit. Verschreidene mensen beweren hem met eigen ogen gezien te hebben na het duel, maar er zijn slechts weinigen die dit soort beweringen geloven.
Opnieuw is het dus Harry Potter, die ons van deze duisterne tovenaar verlost. Nu vragen velen zich af hoe hij dit gedaan heeft. Vele sterke magiers hebben het onlangs al tegen Hem opgenomen, maar geen enkele daarvan keerde terug. Hoe komt het dan, dat het een 18-jarige tovenaar wel lukt, nog maar nauwelijks klaar met zijn opleiding op Zweinstein's hogeschool vor hekserij en Hokes-Pocus?
Deze vraag is er een die niemand kan beantwoorden. Vele mensen zeggen dat het iets te maken heeft met het beroemde litteken, waar onbekende krachten in zouden schuilen. Anderen zeggen dat hij het Medallion van Miriabel in bezit had. Dit was een zeer krachtig, oeroud voorwerp dat eveneens onbekende krachten zou bezitten.
Maar vertrouwelingen van Albus Perkamentus of Harry Potter zeggen dat Potter het gewoon met zijn eigen toverkracht heeft waargemaakt.
Dat Voldemort voor lange tijd uitgeschakeld zal zijn, is absoluut zeker.
Lees pagina 2, 3, 4, 5 en 6 voor meer over de val van Hij Die Niet Genoemd Mag Worden."

Met groeiende verbazing las ik het opluchtende nieuws nog een keer. Dus het was waar, Voldemort was verslagen.
'YES!' gilde ik blij uit. Voor even was ik mijn gevangenschap vergeten en maakte ik de menigte duidelijk dat heel blij was met dit bericht,
Ik gilde nog een blij, maar niemand merkte mij op. Iedereen was druk bezig zelf te gillen van blijdschap, nadat ze net als ik het stuk snel hadden gelezen.
Vol vreugde stak ik mijn toverstok in mijn zak en vergat het Duistere Teken op mijn onderarm. Het ging er nu om, dat Voldemort weg was en we opnieuw een vrij leven konden opbouwen.
Haastig verplaatste ik me in een gescherud gewaad en mantel door de vele drukke straten, op weg naar mijn huisje.

Sorry , klein stukkie... Maar ik krijg helemaal geen reacties! Ik heb ook wel door dat deze veel minder goed is als mijn vorige, maar hij word (hopelijk) wel wat beter! PLease, neem de moeite hem te lezen want dat zou ik heel leuk vinden!

Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 11:33

Eindelijk was ik thuis. Met tranen van vreugde in mijn ogen en een warm gevoel in mijn maag , strompelde ike rnaartoe. Ik was helemaal op en mijn benen tintelden pijnlijk van vermoeidheid. Ik graaide haastig de ketting onder mijn gewaad uit en stak de sluitel due eraan hing in eht slot. Met een zucht keek ik even achterom. Mijn huisje stond helemaal aan heteinde van de wegsiweg. HEt was klein en had maar 1 oipen kamer.
ik verstopte de sleutel weer onder mijn kleding en deed de ddeur zachtjes achter me dicht. Gauw deed ik de grodijnen dicht en stookte het haardvuur hoog op. Het was l warm binnen , maar ik moest gauw eten koken.
Alsof ik nooit was weggeweest. Maar otoen ik de koelkast opendeed , zag ik dat lles was weggerot. Logisch , als het er al twee jaar onbeweeglijk stiltond in een koelkast die bovendien neit mer koelde.
Gauw hing ik een ketel boven de pan en deed er wat water in. Toen strompelde ik naar mijn bed en liet me er slaperig op vallen. Mijn hoofd had ht kussen nog niet geraakt of ik sliep al. Voor het eerst sinds 2 jaar.

'Wakker worden, doornroosje'
Ik schoot overeind toen de lijzige stem me uit mijn slaap wekte. In mijn kerkertje had ik geleerd wakker te worden bij het kleinste geluid.
'Wat moet jij hier?' sneerde ik kwaad. Onmiddelijk griste ik Draco's toverstok onder het kussen en hield hem in de aanslag.
'Ik kom je halen?'
'Tss, zo'n jochie als jij zker!' schamperend keek ik de grijze ogen rechtstreeks aan.
'Ik ben net zo oud als jij dus ik zou je mond maar houden!' Draco stond klaar om me een met te geven , maar ik was sneller.
'Petrificus Totalus!'
Draco verstijfde en viel met een bonk achterover op mijn houten vloertje. Ik beet op mijn lip en haalde schokkerig adem. Wat moest ik doen?? Als ik hem naar buiten sleepte en hem daar achter liet, zou hij weer naar die gevangenis gaan en zouden ze me komen halen.
Draco's ogen volgden mijn ijsberende beweging en hoewel alles aan hem verstijfd was, straalde hij minachting uit.
Gauw besloot ik wat ik ging doen. Ik greep hem bij zijn enkels en sleepte hem naar het vuur. Het zakje Brandstof was in die twee jaar netjes blijven liggen en iok strooide het in de orde vlammen. Gauw stapte ik erin met Draco en leverde hem netjes af bij mijn oude school. Ik zag mijn ex-medeleerlingen al aankomen, terwijl ze in rap-frans een gesprek voerden. Zoals ik al verwacht had , praatten zo over Voldemort en Harry Potter. Gauw stapte ik weer in de haard en strooide wat Brandstof.
'Nimbus!' riep ik en het volgende moment was ik weer in mijn vertrouwde huisje.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 12:00

Ik dronk de ketel emt kokend water helemaal op en dat stilde mijn honger een beetje. Ik keek wat rond in ijn huisje. Mijn blik viel op een van de ramen. Ik liep ernaar toe, maar het silhouet was alweer verdwenen. Ik zou toch durven zweren dat er iemand te zijn was.
'Zo Tinkels. Hier ben je dus?'
Verschrikt draaide ik me om.
'Wat doe jij hier?' ik spuugde de woorden uit. Ik haatte hem vanuit het diepste van mijn hart , een rilling trok door me heen en ik wilde dat ik hier weg was. Maar zoals gewoonlijk waneer deze Malfidus in de buurt was, veranderde mijn hele terughoudende houding naar fel en kwaad. Normaal was ik nuchter en rustig , maar als er dooddoeners wareen , werd ik meteen al zo kwaad dat ik hun bloed wel kon drinken.
Met ogen tot spleetjes geknepen keek ik hem boos aan. Hoe durfde hij Nimbus te betreden? Mijn huisje!
'Eruit!' riep ik plotseling trillend van woede uit.
'Zo praat je niet tegen Lucius Malfidus!'
'Ik wel!'
'Waar heb je mijn zoon gelaten!?!!' blafte Lucius Malfidus.
'Ha, is pappie bezorgd?'zei ik schamperend en met een poeslief stemmetje.
'Ik vraag het je nog een keer, Tessa: waar heb je mijn zoon gelaten?'
'Beauxbetouns,' flapte ik eruit. Hij greep het zakje Brandstof van de houten tafel , wierp me nog een keer een woedende blik met zijn kille grijze ogen , toen verdween hij. Ik bleef trillend achter. Gauw griste ik mijn Onzichtbaarheidsmantel, nieuwe kleding en een warme deken bij elkaar. Toen stapte ik op mijn bezem en vloog zo snel ik kon weg.
'Denk maar niet dat je kunt ontsnappen!' riep een koude stem me na. Ik keek niet achterom , begreep zo ook wel dat Draco en Lucius terug waren. Zo snel ik kon vloog ik weg op mijn Nimbus 2000.

Haastig weerklonken mijn voetstappen door het bos. Ik kon beter neit gaan vliegen , dat viel teveel op hier.
Ik hield mijn adem in en had het idee dat achter elke struik hetgevaar schuilde. Desondanks kwam ik niemand tegen.
Een zachte briesje woelde door mijn haar en opgelucht liet ik mijn adem ontsnappen., Wind. Dat betekende geen benauwde warmte meer. De zomer was ten einde.
Een paar takjes kraakten onder mijn gewicht en een angstige rilling trok door me heen. Zoals zo vaak kwamen vele vragen op. Ik, de nuchterheid zelve, zat nu toch echt even diep in de purree.
Ik had 2 jaar lag in en gevangenis geleefd. Ik herinnerde het me nog goed hoe ik de ene dag nog met Dominique en Fleur het nieuwe schoolhoofd hadden uitgelachen, en de andere dag zat ik in de kerker. 's Nachts hadden ze me ruw uit mijn bed gesleurd en voor eht eerst de cruciatusvloek late ondergaan. Terwijl ik gillend van de pijn iedereen wekte , sleurden twee mannen mij bruusk mee en Verdwijnselden met me. Ik weet nog goed hoe angstig ik toen wsa. Hoe klein ik was, 16 nog maar, en de hele situatie totaal neit begreep. Nu ik vrij was , had ik pas door dat er iets met me aan de hand was.
Ik rilde toen ik vluchtig even ht teken aanraakte. Het prikt verschrikelijk en werd gifgroen. Maar ik negeerde het en zette nog sneller de ene voet voor de andere. ik meost werg hier, en gauw.

De donkerte in dit verlaten bos was angstaanjagend. Overal hoorde je geluiden die niet bestonden. De bomen leken te ademen en je in hun bezit te willen nemen. Achter elke struik leken twee vampierogen je aan te kijken. Ik beet slechts op mijn lip , veegde vor de zoveelste keer het bloed uit mijn oog en hield mijn pas in. Nu moest ik zachtjes zijn, ik mocht geen enkel gevaarlijk wezen wekken.
Ik staarde naar boven. De bomen waren zo dicht dat de zwarte hemel bijna neit te zijn was. Maar desondanks kon ik nog net een helder schijnende, volle maan ontdekken. Geweldig. Weerwolven kon ik dus verwachten. Gauw ging ik weer rennen en proberde te ontsnappen aan de angst, die met elke stap erger leek te worden.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 12:32

Vele rillingen liepen over mijn ijskoude vel en mijn admehaling ging sneller en sneller. Mijjn voetstappen leken te veel geluid te maken in de nachtelijke stilte, en bij elke stap kromp ik ineen, in angst voor wezens die op mijn aanwezigheid afkwamen.
Nog een rilling liep over mijn vel, deze keer van de kou. Het gewaad wat ik twee jaar terug droeg in Beauxbetouns, had ik no steeds aan. Het was helemaal gescheurd en zat onder het bloed. Mijn vettige haar plakte aan mijn hoofd en de klitten erin waren onvoorstelbaar. Maar mijn uiterlijk kon me niks schelen. Het boeide mij neit wat ze van me zouden denken, het enige wat boeide was dat nieman het Duistere Teken te zien mocht krijgen. Met dat gehiem door mijn hoofd spokend , zou ik voortaan moeten leven. Een half leven, een leven waar mijn echte ik niet bestond. Want ik was pas echt, als mensen mijn afkomst wisten.
Maar dat wist niemand.

Toen ik eindelijk de rand van het bos bereikt had , zga ik een groot kasteel staan. Slechts bij twee raampjes brandde licht , verder was het er donker en stil. Aarzelend liep ik eropaf, terwijl ik besloot dat niemand mocht weten dat ik een Duister Teken op mijn arm had. Niemand.

'Dus je bent twee jaar gevangen gehouden bij Voldemort'
Ik knikte en keek de oude man smekend aan.
'Alstublieft? U kunt zelf toch geen les geven? U hebt wel wat meer te doen als een stel kids Astronomie te geven!'
'Dat klopt..' zei de professor peinzend. Hij keek me bedenkelijk aan.
'Ik zou niet weten wat ik anders moet doen...' deed ik er nog een schepje bovenop. ik probeerde mijn gescheurde gewaad over mijn beenwonden te leggen , maar hij zag het.
'Hebben ze je zo erg gemarteld?'
Weer knikte ik alleen maar. Ik meed zijn blik. Hij keek bezorgd naar de snee door mijn oog en een verward gevoel borrelde op. Ik was het neit gewend, zo'n vriendelijkheid.
'Ga eerst maar eens langs de ziekenzaal,' zei Perkamentus met vastbesloten stem.
Ik protesteerde. Nog meer vriendelijke mensen en ik zou gek worden van verwarring.
Blaffende bevelen was ik gewend. Moord en doodslag, haat en nijd... Alles behalve dit.
'Nee'
Perkamentus keek me onderzoekend aan en weer keek ik stug de andere kant uit. Een streng zwart haar viel voor mijn bleke gezicht en met twee felle bruine ogen keek ik uit het raam.
'Als ik je aanneem als nieuwe lerares Astronomie, ga je dan wel langs de ziekenzaal?'
Heel even keek ik hem aan, toen sloeg ik mijn ogen neer. Ongemakkelijk ging ik even verzitten in de grote, gebloemde fautieul.
'Ja,' gaf ik toe. Het was de enige manier om aan een baan te kunnen komen. op Zweinstein was ik veilig en hoefde ik nergens bang voor te zijn. Misschien zouden mede-leraren me een beetje vreemd vinden, maar ik besloot me af te zonderen van hen. ik was altijd een beetje terughoudend tegenover vreemden.
'Okee. Zet hier je handtekning maar'
Met een klein beetje blijdschap zette ik een sierlijke handtekening en hoopte hiermee een nieuwe leven op te kunnen bouwen.

Let Op! Belangrijke wijziging: Eerst stond er:

Citaat:

'Alstublieft? U kunt zelf toch geen les geven? U hebt wel wat meer te doen als een stel kids Verweer Tegen de Zwarte Kunsten te geven!'

Maar dat is verandert naar:

Citaat:

'Alstublieft? U kunt zelf toch geen les geven? U hebt wel wat meer te doen als een stel kids Astronomnie te geven!'

Okee?

Groetjes,Kimberly

ps:reacties? Crying or Very sad

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 14:13

'Welkom, welkom beste leerlingen,' zei Perkamtus toen de indeelceremonie afgelopen was.
'Ik wilde eerstejaars mededelen dat het bos naast het kasteel verboden terrein is. Onze concierge Vilder heeft een lijst met verboden voorwerpen naast zijn kantoortje opgehangen en deze aangevuld met flubberwormen,Verborgen Kamers en soplinken. De rest wil ik met nadruk zeggen dat het defecte meisjestoilet op de derde verdieping nu ook verboden terrein is.
Ik hoop dat jullie hoofden dit jaar ietsje voller zullen raken'
Hij wierp een korte blik op de Oppertafel.
'En ook dit jaar zijn er weer vele wijzigingen in ons lerarenbestand. Aangezien Nymphadora Tops haar baan bij het ministerie weer opneemt , hebben we als nieuwe leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten: Harry Potter!'
Een luid gejuich basrtte los en het applaus was oorverdovend. Een beetje verlegen stond iemand aan het iende van de oppertafel op. Ik kon hem niet goed zien, maar wat ik zag was genoeg om mijn hart een paar slagen over te laten slaan. Mijn ademhaling ging op slag sneller en mijn ogen stonden groot van verbazing.. Als ik dat toch eerder had geweten....
'Professor Sneep is dit jaar op vakantie in Italie, dus neemt zolang Cho Chang zijn vak Toverdranken over.' Een meisje met lang zwart haar stond op en weer applaudisseerden de leerlinen , maar deze keer was het lang niet zo lawaaierig als bij Potter.
'En nu Sinistra met pensioen is gegaan, neemt Tessa Tinkels het vak over!'
Nu stond ik even op en glimlachte kort naar de afdelingstafels. Ik kreeg een warm , beetje terughoudend applaus en ik voelde vele ogen in mijn richting staan. Een prikkel van ongemak ging door me heen en ik had de neiging weer te gaan zitten, maar ik hielde me in en glimlachte nogmaals. Toen ik eindelijk kon gaan zitten knikte Perkamentus en het feestmaal verscheen op de lange tafels.

'Vul de namen van de sterren in op je sterrenkaart en zet erbij bij welk stelsel ze horen. Daarna mag je de maan gaan bestuderen.
Huiswerk: schrijf kenmerken op van het stelsel Miriabel en vul hem in op je sterrenkaart. Tot volgende week'
De leerlingen verdwenen door de houten deur en ik bleef vermoeid naar de sterren kijken. Hier in de noordertoren had je een groot uitzicht over het terrein van Zweinstein. Deze eerste les was gemakkelijk geweest. Het waren 6e jaars en die wisten al het een en ander. Ik dacht aan het stelsel van Miriabel en speurde de hemel af. Op beauxbetouns was Astronomie een van de belangrijkste vakken geweest. Hier hadden ze het maar een keer per week.
Ik leunde met mijn armen op het stenen hekje en staarde naar Miriabel. Volgens vele mythen was eht een belangrijk stelsel en waren vele sterke, magische voorwerpen gemaakt van Mabelsteen, een grondmateriaal dat alleen voorkwam in de sterren van Miriabel.
Ik was zo diep in gedachten verzonken dta ik de voetstappen neit hoorde aankomen.
'Hoi..' klonk plots een verlegen stem. Verbaasd keek ik over mijn schouder, recht in twee knappe groene ogen.
'Hay' zei ik opgewekt. Vanbinnen trilde ik als een rietje.
'Jij bent toch de nieuwe lerares Astronomie?' vroeg Harry na een stilte.
'Jep. En jij geeft.....Verweer?'
'Klopt,' Hij knikte en zijn gespannen schouders zakten iets naar beneden. Hij kwam naast me staan en leunde ook emt zijn armen op het hekje. Zwijgend staarden we naar de sterren, tot de zon in de verte opkwam en we ieder naar ons eigen kamertje vertrokken.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 16:08

Hoewel ik daar 's nachts anders over had gedacht, was ik blij dat ik nooit overdag lesgaf. Nu kon ik lekker uitslapen.
Toen mijn hele kamer fel verlicht werd door de zonmestralen tussen de kier van de grojijdenen door, stapte ik toch maar uit bed. Ik was de stilte en rust wel gewend, maar toch voelde ik me eenzaam. Mijn geheim maakte dat ik me zo ontzettend verloren voelde. Voortaan zou ik de dagen doorkomen met mensen die me neit kenden. Met mensen die neti wisten wie ik was. Buiten mijzelf wist niemand wie mijn ouders waren. Ik had ze jarenlang niet gesproken of gezien en dat maakte dat ik me nog meer verloren voelde. Ik wist neit eens of ze nog leefden.
Toen ik de grodijnen opendeed vulde de kamer zich met
Onderweg kwam ik langs Harry's lokaal en hij stak weifelend zijn hand op. Ik knipoogde en geeuwde uitgebreid . Hij grijnsde en wees naar zichzelf.
Ik stak mijn hand op en verdween glimlachend. Met een diepe zucht maakte ik me uit de voeten en liep regelrecht naar de entreehal.
Vanuit de vele glas-in-lood ramen drong het zonlicht naarbinnen als op een stralende, vrolijke zomderdag.
Zonder aarzeling stapte ik de grote poort door en knipperde met mijn ogen tegen het plotselinge licht. Het was echt een typische zomderdag, maar zodra ik mijn arm zag, werd ik alles behalve vrolijk. Mijn geheim drukte zo op mijn zelfvertrouwen....
Ik liep regelrecht naar het meer en keek in de duisternis ervan. Ik dacht aan het felblauwe meer bij Beauxbetouns en mijn gedachtes dwaalden af naar mijn studietij daar. Ik wenste met heel mijn hart dat ik nooit alleen in de Slaapzaal was gebleven , terwijl de rest in het mer ging zwemmen. Ik wenste dta ik veel harder had gegild en dat ik meer had tegengestribbeld...
Maar alles was nu eenmaal zo: verloren, eenzaam,machteloos...
Ik dacht aan vannacht,samen met Harry. Mijn gevoelens raakten helemaal in de war toen een deel van mij alles aan hem wilde vertellen, en een ander deel het liefst wilde dat ik mijn geheim mee zou nemen in mijn graf. Moest ik het nou vertellen? Of moest ik gewoon hier blijven en alles verzwijgen? Mijn schuldgevoel groeide alsmaar door het vertrouwen van Perkamentus en de vriendelijkheid van iedereen.
Dat was nog iets wat me onzeker en verward maakte. Iedereen deed zo aardig tegen me , dat was nog nooit geweest. Zelfs mijn moeder was niet zo vriendelijk als de mensen hier.
Aks iemand naar me glimlachte of vriendelijk knikte, voelde ik de onzekerheid opkomen. Deden ze nou nep? Of vonden ze me echt aardig? Dat laatste geloofde ik zelf maar half.
Een zacht briesje gleed over het frisse gras en ik besloot om het voor een tijdje maar te verzwijgen ik kon het altijd nog wel vertellen , mocht ik dat per se willen.
Mijn besluit voelde niet goed, maar ik had ook nooit voor 100% achter een besluit van mij gestaan.
Terwijl de leerlingen in de tussenpauze het grasveld opstroomden, verdween ik stilletjes naar binnen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 17:27

Hay allemaal!
Daffie,Shadowcat ,kruimeltje90, Idril Ancalimë en Eowyn23, allemaal hartstikke bedankt voor jullie reactie!
Groetjes,
Kimberly

Ik begon nog meer te twijfelen terwijl ik luisterden naar mijn voetstappen in de stille, verlaten gangen. Waarom was ik toch zo wantrouwend tegenover aaridige mensen? Wat was er met me gebeurd?
Ik herinnerde mijn eigen oude ik. Spontaan, altijd opgewekt en altijd in voor wat avontuur.
En de Tessa die ik nu was: Verlegen, terughoudend, nuchter, rustig... Fel...
Ik slaakte een diepe zucht en sloeg mijn ogen neer. Wat was er met me gebeurd in die twee jaar gevangenschap?
'Hay,' klonk een stem plots achter me. Ik maakte een sprongetje van schrik en voelde me betrapt.
'H...Hoi...'
Mijn ogen gleden van de vloer naar het knappe gezicht van Chang.
'En, hoe is je vak?' vroeg ik in een poging mijn spotane zelf te zijn. Het mislukte faliekant en mijn vraag klonk heel aarzelend. Chang keek me even fronsend aan en glimlachte toen.
'O, wel leuk... Ik denk dat de leerlingen nu beter Toverdrankjes brpouwen dan toen Sneep het vak gaf'
Zou ze zelf les van hem hebben gehad? Ik waagde het om de vraag hardop te stellen.
'Ja....'
Het gesprek viel stil en we stonden daar maar een beetje ongemakkelijk de andere klant op te kijken. Op een of andere manier voelde ik Chang aan als een rivaal. Na mijn ontmoeting met Harry was ik hem bij zijn voornaam gaan noemen, maar bij Chang leek het net alsof er nu een muur van wantrouwen tussen ons werd op gebouwd. Om een of andere reden voelde ze aan als concurrent en de spanning in de lcuht leek loodzwaar.
'Nou...dan ga ik maar eens...' zei Chang aarzelend.
'Ja,' antwoordde ik alleen maar. Chang draaide zich langzaam om en liep weg.
Toen ze de hoek om verdwenen was, haalde ik opgelucht adem. De gespannen sfeer verdween langzaam en ik ging gauw iets eten in de Grote Zaal.

Ik wilde bijna aan een van de afdelingstafels gaan zitten , toen ik iemand achter me hoorde lachen.
'Ach jah, het kleine meisje wil al bijna gaan zitten waar ze hoort!' bliksemsnel draaide ik me om. Met ogen die vuur leken te schieten bij het horen van die stem staarde ik hem woedend aan. Dit is mijn nieuwe ik, besefte ik plots. Ik ontspande iets en keek hem koel aan.
'Wat moet je?'
'Niks,' glimlachte Draco.
'Kom je me halen?' zei ik nog steeds kalm. Vanbinnen kookte ik van woede en had ik hem allang een mep gegeven.
'Nee'
'Wat moet je dan!' riep ik uit.
'Niks,' glimlachte Draco nogmaals.
'Jaja, dat moet ik geloven.. Ik smeer `m! '
'Nee!' zei Draco plots met angstige stem.
'Wel, als je me dan toch vraagt bij je te blijven, wat ik met afschuw eventjes doe, vertel me dan op z'n minst je naam!'
'Draco Malfidus,' zei hij haastig. Mijn ogen werden groot van verbazing. 'Jij bent echt zijn zoon?'
'Ja,' zei Draco nu nog ongeduldiger. Hij stond bijna op en neer te springen van ongeduld.
'Wat kom je doen?'
'Ik moet hier even zijn voor mijn baan...'
'Je baan? Hebben dooddoeners als jij een baan?' Ik was te verbaasd om hem koud aan te kijken.
'Ik ben geen dooddoener!' brieste hij kwaad. Hij porde met zijn toverstok in mijn buik en gebood me dat nooit meer te zeggen. 'Je bent er zelf ook een!'
Nu verdween mijn verbazing als sneeuw voor de zon. Mijn kalmte was op slag verdwenen, mijn hele houding straalde woede uit. Mijn bruine ogen stonden angstaanjagend woedend en vormden zicht tot spleetjes.
Met een bliksemsnel reflex ramde ik Draco Malfidus in zijn buik.
'Ik ben geen dooddoener!' siste ik. Mijn stem trilde van woede en haat.
'Als je dat maar weet!'
Ineengekrompen van de pijn staarde Draco me na, terwijl ik om de hoek verdween.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 20:02

Een soort tiomf gleed over me heen en verbaasd door mijn eigen reactie liet ik me tegen de muur naar beneden glijden.
Een dooddoener neerslaan! Ik grinnikte en dacht aan zijn woorden."ik ben geen dooddoener," had hij gezegd. Was het waar? Waarom had hij me dan gemarteld? Waarom was hij dan bij zijn vader, die wel een dooddoener was?
Duizenden vragen spookten door mijn hoofd maar ik negeerde ze.
Ik had Draco Malfidus neergelsagen! Weer grinnikte ik en liet de gebeurtenis even bezinken,voor ik opstond en terugkeerde naar de Grote Zaal.

Het eten was heerlijk en riijk aan alles wat je je maar kon bedenken voor een uitgebreid middagmaal in een superduur vijfterren-restaurant.
Ik at zowat alles wat op tafel stond op en vertrok toen de lessen weer begonnen gauw weer naar buiten.
Het was heerlijk warm buiten. Niet meer zo benauwd als een paar dagen geleden , maar behaaglijk warm en een klein briesje voelde ik over mijn handen glijden. Ik staarde verlangend naar het Verboden Bos.
Ondanks zijn angstaanjagend donkerte voelde ik me er toe aangetrokken. Het voelde alsof ik daar eindelijk alleen kon zijn, zonder die verwarrende vriendlijkheid en zonder het risico dat ik mijn mond voorbij praatte of iemand mijn onderarm zag.
En ik moest ervoor zorgen dat niemand over het onderwerp "dooddoeners" begon te praten, want bij de naam alleen al voelde ik woede opborrelen.
Plots steeg een jammerend -Miauuw!- op uit de struiken aan de rand van het Verboden Bos. Gauw rende ik eropaf. Wat deed een kat daar?
Zo snel als mijn voeten me konden dragen snelde ik op het geluid af.
'Miauw' herhaalde het geluid zich. Ik duwde wat takken opzij en daar zat-... een kitten!
Vertedert keek ik even naar hem en pakte hem toen voorzichtig op.
Wat een schatje! Ik aaide zijn zwarte haartjes en liet mijn vinger over het witte streepje over zijn neus glijden. Speels sloeg hij naar mijn hand en keek me met grote, belangstellende ogen aan.
'Wat een lieverd ben jij!' fluisterde ik vertedert. Hij staarde me alleen maar aan en hield zijn koppie een beejte scheef.
Ik boog mijn arm voor mijn borst en zette hem daarop,met mijn andere hand stevig om hem heen geklemd. Gauw liep ik naar het bordes om bvriefjes op te gaan hangen van ee gevonden kat.

Maar een week later had nog steeds niemand zich gemeld als eigenaar van een zwart/witte kitten. Ik gaf het op en scheurde de briefjes van de velen prikborden.
Haastig vertrok ik naar mijn kleine appartement op de tiende verdieping en pakte wat kittenmelk voor het kleintje. Met een bakje voer en melk liep ik ernaar toe.
'Heej lieverd,hoeisty?' vroeg ik belangstellend. Gezellig zat ik wat tegen het katje aan te babbelen terwij hij zijn melk opslurpte.
'-Dus heb ik je rechtmatige eigenaar neit kunnen vinden en houd ik je maar.' Ik dacht even na.
'Vanaf nu heet je Miriabel' fluisterde ik in haar oortje. Verbaasd keek ze op en hield haar koppie een beetje scheef.
Vertedert tilde ik hem op en zoende haar op haar neusje.
'Eh, sorry, stoor ik?'
'Huh?' Gauw zette ik het katje nee en sta op. Harry kijkt me vragend aan.
'Nee hoor.... Kom binnen' zei ik aarzelend. Harry knikte en zette arzelend een paar stappen naar binnen.
'ga zitten'
'Iets te drinken? Pompoensap?'
'Is goed. He, heb je een kat?'
'Jep' Ik zette de twee galzen op het tafeltje en pakte Miriabel uit haar mandje.
'Wat een schatje he? ik heb haar gevon-...'
Ik verstomde toen ik opkeek van mijn kitten. Harry zat me op een vreemde manier aan te kijken, met een uitdrukking waarvan ik de betekenis neit kon uitleggen.
Blozend wendde Harry zijn blik af en keek naar Miriabel.
'Eh...Dit is Miriabel...Maar ik noem haar M-Mabel,' zei ik hakkelend.
'Naar een sterrenstelsel?' Hij lachte een beetje.
'Ja'
Ik kon het niet helpen . Ik moest ook lachen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 20:58

'Dus je kat is een ster?'
'Jep... Een geweldige kat! Ze kan zingen, dansen, toveren, praten en..... keihard miauwen!' grapte ik. Harry moest lachen en dronk zijn pompoensap op.
'Ik moet weer eens gaan. De derdejaars verwachten nog een les van me.'
Hij glimlachte vriendelijk.
'Doegie!'
'Doei..'
En weg was hij. Onmiddelijk verdween de lach van mijn gezicht en betrok mijn stemming. Plots besefte ik dat ik had zitten grappen met harry, dat ik echt gelachen had. Nu was ik weer verlegen en terughoudend, maar met Harry in de buurt werd ik plots de oude Tessa weer. Ik wilde dat dat altijd zo kon zijn... Maar na mijn gevangenschap zou dat nooit meer zo zijn. Ik was verandert en daar moest ik maar mee zien te leven.
Ik ruimde de glazen op en keek het huiswerk na van de leerlingen. De stapel met onbekeken werkstukken groeide en groeide en het moest toch ooit gebeuren.Zuchtend pakte ik een veer en begon met strepen.

'Sendrina is een ster in Miriabel...' las ik zachtjes voor 'fout, Ginny. Het is Nesdrina' zei ik zachtjes terwijl ik de fouten van ene Ginny Wemel doorhaalde en verbeterde. Gauw berekende ik het punt.
'Een 8,2... Goed gedaan meid...'
Ik legde het werkstuk bovenaan de stapel op mijn bureau. Ik moest zowaar opstaan om het veilig op de top te leggen!
'Hehe... Eindelijk klaar'
Het volgende uur gebruikte ik om (tevergeefs) Mabel wat manieren bij te leren. Maar met mijn gedachten zat ik er niet helemaal bij , misschien dat Mabel daardoor steeds ontsnapte.
Al mijn gedachtes zaten bij Harry. Ik kreeg een wee, tintelend gevoel in mijn buik en sloot mijn ogen. Heel helder kon ik me zijn groene ogen voor de geest halen. Ik genoot intens toen ik me die blik in zijn ogen weer voor de geest haalde en in gedachten hem diep in de ogen aankeek en zijn blik beantwoordde met een kus....

Ik deed mijn ogen weer open en slaakte een gil van schrik. Voor mij stond een uil in plaats van een kitten.
Aarzelend pakte ik de brief van de uil aan. Inmiddels trok Mabel zo nu en dan een haar van mij uit, in een poging op mijn hoofd te gaan zitten.
Met trillende handen opende ik de officieel uitziende envelop. Ik weet niet waarom, maar de zenuwen raasden door het dolle door mijn buik.
Het zware gevoel in mijn maag werd erger toen mijn ogen over de regels vlogen.
Op het moment dat de deur achter mij openvloog, raakte ik in paniek en rolden vele tranen van verdriet uit mijn ogen. Op het moment dat voetstappen bezorgd dichterbij kwamen, zat ik stilletjes te huilen.
'Nee...' fluisterde ik zachtjes en met schokkende stem.
'Dit mag niet waar zijn...'

@t Loutje en My: Bedankt voor jullie reacties!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 22:00

'Gaat het?' vroeg Harry met bezorgde stem. Met wijd opengesperdde ogen en een uitdrukking vol pure razernij keek ik hem verbijsterd en trillend aan.
'NEE, GOSAMME!!! TUURLIJK GAAT HET NIET , IK KRIJG NET BERICHT DAT MIJN VADER DOOD IS! MIJN MOEDER DOOD, ME BROER DOOD EN NU HIJ! VERDORIE; NEE HET GAAT HELEMAAL NIET GOED!' barstte ik uit. Even keek Harry verbaasd, toen dook hij weg voor een boek dat ik naar hem toe slingerde.
'Gooi en schreeuw maar hoor. Barst maar even lekker uit,' zei hij kalm. Ik was even ontzet door zijn kalme reactie.
'WAAROM IS IEDEREEN ZO AARDIG?' schreeuwde ik nu. 'WAAROM? IK BEN NET VRIJ NA 2 JAAR GEVANGENSCHAP, IK BEN DIE VRIENDELIJKHEID NIET GEWEND!!!!! EN NU IS ME VADER DOOD EN HEEFT IEDEREEN MEDELEVEN EN DAAR KAN IK NIET TEGEN!!!!!!!!!!' mijn blik viel op Harry's nog even kalme uitdrukking.
Plots stierf mijn razernij weg. Plots drong pas tot me door wat er aan de hand was.
'Papa is dood....' fluisterde ik ineens verdrietig.
Ik kromp ineen alsof iemand me met een zweep geslagen had en plots leek ik zo weerloos, zo in-en-in verdrietig. tranen rolden over mijn wangen toen Harry bezorgd naar me toe liep en asst mijn ging zitten. Huilend sloeg ik mijn armen om hem heen en mijn hele houding straalde verdriet en machteloosheid uit. Plots leek het leven aan een draadje te hangen. Voldemort had me bericht gegeven dat mijn broer de Kus van een dementor gekregen en pasgeleden vertelde Lucius Malfidus me dat mijn moeder in Azkaban gestorven was. Ik voelde me net een klein kind dat haar pop kwijt was,zoals ik daar huilend om de hals van Harry hing. Maar ik negeerde dat gevoel en huilde nog harder. Mijn hele gezin uitgemoord.Waarom toch? Lag het aan mij? Bracht ik ongeluk?
Schokkerig zuchtte ik en liet een snik ontsnappen. Ik pakte hem nog steviger vast en een beetje onwennig klopte hij me op mijn rug.
'Sorry...' zei ik aarzelend. Ik liet mijn armen zakken en probeerde op te staan. Maar om een of andere reden waren mijn benen in een weeige pudding verandert en viel ik meteen weer op de grond. Ik zuchtte diep en veegde bruusk de tranen weg. Ik haalde diep adem en stond op. Beschaamt keek ik naar harry die nu ook overeind was gekomen.
'Het spijt me echt...' zei ik zacht. Harry knikte sussend en woelde met zijn hand door mijn klitterige haren. Ik schaamde me omdat het zo vuil was en vanwege mijn uitbarsting daarnet en keek blozend de andere kant uit.
'Maakt niet uit. Toen mijn peetvader dood was-..' zeijn stem stierf weg en hij knikte begrijpend toe.
Ik glimlachte aarzelend en kort en hoopte maar dat het er medelevend uitzag.
'Ik ga maar weer een...' merkte Harry een beetje enerveus op.
Ik knikte. Alles wat ik nu wilde, was alleen zijn. Alleen met Mabel en mijn gehiempjes...
Ik slaakte een diepe zucht toen Harry de deur achterzich dicht sloot. Met trillende handen pakte ik de brief op. Hij was kort en bodig.
"Het spijt ons te moeten mededelen dat uw vader vanmorgen is gestorven aan de kreet van een volwassen Mandragora," stond er in een krullerig, net handschrift. Mijn handen begonnen hevig te trillen en de brief werd nat van mijn tranen. Zonder het te zien verslapten mijn handen en de brief dwarrede op de grond. Tranen van machteloosheid namen de vrije loop en in stilte huilde ik de nacht door.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Jan 05, 2005 14:19

'Tessa?'
Met rode ogen keek ik op. Een lange,gespierde gestalte stapte naar binnen.
'Ik hoorde dat je er vannacht tijdens je les niet was...'
Stomverbaasd keek ik Draco aan. Was hij nou bezorgd? Mijn houding veranderde fel en ik spande mijn spieren om straks iets kwetsends terug te zeggen. Maar Draco zei helemaal niets..
'Ik dacht,ik ga maar even kijken...'
Ik liet mijn schouders zakken en keek ik in de gewoonlijk kille oge van Draco.. Bespeurde ik daar nu iets anders dan haat of woede? Ik was helemaal in dee war en probeerde die uitdrukking in zijn ogen te plaatsen... Maar hoe ik ook zicht , met mijn verwarde geest kon ik niks vinden. Beschaamd sloeg ik mijn ogen neer.
'Er is niks aan de hand...' zei ik zachtjes en onmiddelijk voelde ik een steek van spijt. Het voelde als verraad om de dood van mijn vader te verzwijgen. Draco keek me nog steeds met een blik aan die niks verried.
'Wel waar,' zei hij simpelweg.
'Nee, echt waar, er is niets'
Draco keek me even aan en draaide zich toen om.
'Goed dan' zijn stem klonk gepikeerd.
'Doei,' zei ik licht vertwijfeld. Hij draaide zich om en grijnsde kort.
'Als er iets is wat je kwijt wilt, ik ben altijd op het ministerie of hier'
Verbaasd door deze vriendelijkheid en helemaal in de war keek ik hoe hij zonder verder nog iets te zeggen de deur uitliep en hem zachtjes achter zich sloot.
Wat gebeurde er allemaal?

Ik zuchtte diep en deed mijn mantel om. Ik moest gauw naar Perkamentus om uit te leggen waarom ik er vannacht neit was.
'Professor?' Ik keek op en zag professor Stronk een paar meter verderop.
'Als ik u zou zien, moest ik aan u vragen of u naar Perkamentus wilt gaan,' zei ze terwijl ze me onderzoekend aan keek.
'Bedankt, professor Stronk'
Gauw haastte ik me naar de twee waterspuwers.
'Hay... Het wachtwoord was toch euhm... Feniks?'
'Klopt,' zei een van de stenen dieren en ze sprongen weg. Een trap verscheen en toen ik er een voet opzette, begon hij te trillen en vervoerde me naar boven.
'Ha, Tessa. Ik verwachtte je al,' zei Perkamentus zodra hij me zag. Ik knikte en ging weer zitten op de gebloemde fautieul.
'Ik heb het gehoord van je vader. Het spijt me heel erg'
Ik knikte en meed zijn blik. Als ik die meelevende ogen zou zien, zou ik weer in tranen uitbarsten. En ik had geen zin in weer zo'n genante situatie als met Harry.
'Moet ik je lessen aflassen?'
Nu keek ik hem wel verbaasd aan.
'Nee hoor, dat hoeft neit,' zei ik beschaamd. Er zou veel te veel over me gekletst worden! Vannacht ging het vast alweer beter.
Opnieuw ging een steek door mijn hart. Hoe kon ik vannacht nou ineens geen verdriet meer hebben? Ik voeldde me een verraadster en zo gauw ik kon vertrok ik naar de Grote Zaal om mijn honger te stillen.