[AF] Strange Magic (Vroeger Life Goes On)

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Code:

Hoi, dit is mijn eerste fanfiction dat ik schrijf, dus ik zou graag jullie -opbouwende- kritiek hebben, in het reactie-topic of via een PB-tje.
Veel plezier met mijn verhaal :)

Hoofdstuk 1: SLIJMBALlen.

Harry keek op de kalender, 13 Juli. Langzaam voelde hij dat o zo bekende gevoel van zenuwwachtigheid weer opborrelen, hij had er tenslotte al heel de vakantie last van. Wanneer zouden ze de schooluilen op pad sturen? Harry dacht terug aan de woorden van professor Anderling: 'In de loop van juli ontvangen jullie een uil met de resultaten'. 'In de loop van', wanneer was dat dan? Hij vervloekte zichzelf dat hij er toen niet aan gedacht had om het te vragen. Zou hij een U op zijn slijmbal toverdranken gehaald hebben? Anderling had hem verzekerd dat toverdranken nodig was om schouwer te worden, en Sneep liet alleen leerlingen in zijn PUIST-klassen die een U behaald hadden. Hij dacht terug aan die warme juni-dag, zijn praktijkgedeelte was goed gegaan, zijn schriftelijk examen iets minder. Zou dat de doodsteek worden voor zijn grote droom?

Harry werd uit zijn overpeinzingen gerukt door een doffe klap. Hij keek op en zag een uil op de vensterbank zitten, die waarschijnlijk tegen het raam gevlogen was, hij zag er in ieder geval nogal versuft uit. De zenuwen in zijn buik verspreiden zich door heel zijn lichaam. Zou dit hem zijn? Harry liep naar het raam, liet de uil binnen en nam de brief uit zijn snavel. Teleurgesteld herkende hij het handschrift van Ron.

Hey Harry,
heb jij je slijmbal-uitslagen al aangekregen? Ik nog niet! Ik hoop
dat mijn examens niet zo slecht waren dat ze een uil sturen
overbodig vonden. Beloof je me dat je me een brief stuurt met
je uitslagen (als je ze hebt)? Dan weet ik ook wanneer ik demijne
mag verwachten. Ma is alles aan het klaarmaken voor als je hier
in Londen komt logeren, ik kijk er naar uit.
Groetjes,
Ron.

Harry grabbelde een stukje perkament en een pen bij elkaar om te antwoorden dat hij zijn uitslagen ook nog niet aangekregen had, toen zijn oog viel op een zeer koket uitziende uil op zijn vensterbank. Hij herkende een perkamenten envelop met groene inkt. Zo snel zijn voeten hem dragen konden spurtte hij naar het raam, rukte de brief uit de uil's snavel en plooide het perkament met bibberende vingers open.

Geachte heer Potter,
Zoals u weet, begint het nieuwe schooljaar op 1 september.
De Zweinsteinexpres vertrekt om elf uur vanuit Londen, perron 9 ¾.
U begint aan het zesde jaar op Zweinstein, dat betekend dat u
een bepaald vakkenpakket mag samenstellen, wilt u zo snel mogelijk
het bijgevoegde formulier invullen en terugsturen? In bijlage vind u
tevens uw examenresultaten en de boekenlijst.

Hoogachtend,
Professor M.Anderling,
Plaatsvervangend Schoolhoofd

Toen Harry het perkament met zijn uitslagen zocht schoten er allemaal nare gedachten door zijn hoofd. Wat zou er gebeuren als hij geen 5 voldoendes had?!
Met bevende vingers maakte Harry het perkament open.
'Geachte heer Potter,
Hieronder Uw behaalde resultaten op Uw
SLIJMBAL-examens, afgelegd in juni jl., te
Zweinstein. Het is noodzakelijk dat u dit document
goed bewaart, later zullen mensen er naar vragen
als u gaat solliciteren.

Astronomie --> B
Harry dacht terug aan de nacht op het dak van de noordertoren. Toen Hagrid en Anderling aangevallen werden. Een B was inderdaad boven verwachting!
Bezweringen -Hier moest hij zeker een B van hebben om toegelaten te worden tot Banning's PUIST-klas.- --> B
Harry grijnsde en las zenuwachtig verder.
Geschiedenis -Pijnlijke herinneringen aan de list van Voldemort; een steek door zijn hart bij de gedachte aan Sirius. Tranen welden op, Harry drukte met zijn knokkels hard in zijn ogen en dwong zichzelf om verder te lezen. --> D Achja...
Kruidenkunde --> B
Gedaanteverwisselingen --> B Harry slaakte een zucht van verlichting, al 2/4 om zijn grote droom te laten uitkomen!
Waarzeggerij --> S Alsof hij daarom gaf? Hij was toch van dat gekke mens van een Zwamdrift vanaf!
Verzorging van fabeldieren --> U "Hagrid zal wel trots zijn", mompelde Harry in zichzelf.
Verweer tegen de zwarte kunsten --> U Dit kwam natuurlijk niet als een verrassing!

Harry wist welk vak er nu nog moest volgen. Hij onderdrukte de neiging om de brief in de hoek van de kamer te gooien. Dit resultaat zou zijn droom waarmaken, of kraken!
Toverdranken --> Harry veegde het zweet van zijn voorhoofd, wreef nog een maal in zijn ogen, drukte zijn bril weer fatsoenlijk op zijn neus en... liet zijn mond openvallen van verbazing. Een grote, glanzende, zwarte U op het perkament zorgde ervoor dat hij het bijna uitgilde van blijdschap! Harry sprong overeind en wou iemand gaan vertellen dat hij – Harry Potter! - schouwer zou kunnen worden! Teleurgesteld bedacht hij dat hij niemand had, maar duwde het eenzame gevoel diep weg en liet er pure vreugde voor in de plaats komen. 'Anderling zal hier wel wat mee te maken hebben', bedacht hij. En hij bedankte de oude vrouw in zijn gedachten wel duizendmaal.

Hij grabbelde het perkament en de veer van daarnet weer bij elkaar, en begon oprecht gelukkig aan een brief voor Ron.

Hoofdstuk 2 : Hereniging.

Het uitkijken naar zijn examenuitslag had bij Harry plaatsgemaakt voor het uitkijken naar het weerzien met zijn vrienden. Als hij bij hen was werd hij tenminste niet zo vaak aan Sirius herinnert. Hij had maar al te graag naar zijn peetvader willen schrijven wat een uitstekende resultaten hij had behaald, maar dat kon niet meer. Hij had dan maar een brief naar Lupos geschreven, maar het was toch niet hetzelfde.

Harry had eigenlijk nood aan een luisterend oor; iemand die hem zou vertellen dat het zijn schuld niet was en hem dan zou knuffelen en hem vertellen dat hij moest doorgaan met zijn leven. En doorgaan zou hij, als hij al maar terug op het Grimboudsplein was?!

Ongeduldig keer Harry naar de kalender: 21 Juli. Nog 10 dagen voor hij 16 werd. Hij probeerde zich niet in te beelden hoe vreselijk een verjaardag bij de Duffelingen zou zijn, als hij wist met wie hij hem nog kon vieren.

De ochtend van 31 Juli stapte Harry extreem knorrig uit bed. “Gelukkige verjaardag” dacht hij sarcastisch. Hij strompelde naar beneden, nog niet eens verwachtend dat de Duffelingen hem zouden feliciteren. “Morgen” mompelde hij, en begon te knauwen op een taai stuk brood.

Oom Herman keek Harry minachtend aan toen hij de krant weglegde en opstond om te gaan werken. De bel ging en hij waggelde naar de deur. Maar de de bezoekers hadden blijkbaar geen geduld genoeg; want de voordeur vloog al open toen Oom Herman nog maar halfweg was. Tops, Dwaaloog en Wolkenveldt stonden triomfantelijk in de hal. “Harry, ga je koffer maken” zei Tops “En nog een gelukkige verjaardag, maat.” voegde ze er nog aan toe.
Harry, die nog steeds lichtelijk verbaasd was, liet zich dit heen 2 keer zeggen en stond binnen no time met een volle hutkoffer en Hedwigs kooi onder zijn arm in de woonkamer.

Dwaaloog hield met zijn toverstok de drie Duffelingen in bedwang, die stokstijf op hun stoel zaten van de schrik. Wolkenveldt tikte met zijn toverstok tegen de ochtendkrant en mompelde 'portus'. Harry wist wat hij moest doen en gaf de kooi aan Tops, knikte naar Dolleman om aan te geven da hij klaar was en legde zijn vigner op het woord 'beurscrash' en met de vertrouwde ruk aan de naver verdween hij uit de Ligusterlaan. Waarschijnlijk het beste verjaardagscadeau dat hij had kunnen krijgen.

Harry landde recht op de keukentafel, “12 minuten” zei Wolkenveldt tegen hem “da's beter dan verwacht!” Hij wou nog iets zeggen maar werd onderbroken door 5 keer 'gelukkige verjaardag'. Ron, Hermelien, Ginny en de tweeling stonden grijnzend in de keuken. “Stijlvolle entree Harry” lachte Fred. “Spijtig dat we al gedaan hebben met eten” vulde George zijn broer aan, “Je zou niet misstaan hebben met zo'n tomaat in je mond en een spies door je...” “George!” onderbrak Mevrouw Wemel haar zoon net op tijd, “welkom Harry, Liefje.”

Harry grijnsde, hij was thuis.

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 3: Kaarten en boeken.

Toen Harry even later zijn oude, vertrouwde kamer op het Grimboudsplein binnenkwam en zich op zijn bed liet ploffen bedacht hij hoe anders zijn aankom dit jaar was dan vorig jaar. Deze vakantie was hij wel op de hoogte gehouden van het doen en laten van de orde via uilenpost. Hij wist dus evenveel als de anderen. Het grootste verschil was het ontbreken van Sirius. Hij voelde zich leeg vanbinnen, en het schuldgevoel knaagde nogaltijd aan hem. Hij voelde een traan over zijn wang lopen, maar veegde die snel weg.
“Cadeeaauutjeess!!” schreeuwde Ron toen hij de kamer binnengestormt kwam. 'Alsjeblieft Harry! En een overgelukkige 16e verjaardag!' zei hij grijnzend. Harry grijnsde terug en maakte het pakje open. Een boek kwam uit het rood/gouden inpakpapier gevallen: 'Hoe word ik professioneel zwerkbalspeler in 10 stappen'
“TE cool, Ron! Echt super” riep Harry, hij doorbladerde het beok enthousiast. Er stonden allemaal fotos in van beroemde zwerkbalspelers en diagrammen van tactieken enzo. Hij kon niet wachten om het beginnen te lezen.
“Dacht dat je het wel kon gebruiken” prevelde Ron verlegen, een beetje overdonderd door zijn vriends reactie.
'Gelukkige verjaardag Harry' zei Hermelien en ook zei overhandigde een boekvormig cadeautje. Alleen was dit boek duidelijk veel dikker en zwaarder. Hij maakte het open.
'Hoe het duistere te bevechten' blokletterde de titel.
“Nou euh, bedankt Hermelien” zei Harry, hopend dat hij enthousiast klonk
“Geen probleem” zei ze, duidelijk blij dat hij haar cadeautje leuk vond, “ En nog eens gefeliciteerd met je uitstekende resultaten”
“Bedankt Hermelien, Jij ook natuurlijk” Hermelien had op elk examen een U gehaald, met uitzondering van geschiedenis.
“Kom je naar beneden Harry, Ma heeft volgens mij een klein feestje voorbereid.”
“Okee, ik kom er direct aan” zei Harry tegen Ron. Hij ging nog even voor de spiegel staan en deed een poging om zijn haar plat te krijgen, tevergeefs natuurlijk. Hij volgde Ron en Hermelien naar beneden.

'klein feestje' bleek nogal zacht uitgedrukt. Ongeveer de hele orde stond samengeperst in de kleine woonkamer. Het rode spandoek dat vorig jaar ook al gediend had was opnieuw opgehangen en de glitterende letters vormden nu de woorden 'Gelukkige verjaardag Harry!'. Hij zag een tafel vol hapjes en drank, en op het dressoir zag hij een paar verjaardagskaarten staan. Hij las de gelukswensen en felicitaties van onder andere Loena, Daan, Simon en Marcel.

Alle mensen in de ruimte kwamen hem de hand schudden en 3 kussen geven, het waren er zoveel dat zijn kaken pijn deden na een tijdje. Toch miste hij één iemand. Zijn peetvader. “Niet aan denken” dacht hij in zichzelf en hij haalde diep adem.

“Psst, Harry” Iemand porde hem in zijn rug. “Volg me, snel”. Hij draaide zich om en zag Ginny knipogen en zich door de menigte wurmen. Hij volgde haar,tot zijn grote spijt, helemaal naar Scheurbek's zolder. Hoe vaak had Sirius hier wel niet gezeten? Weer voelde hij de woede en het verdriet opkomen, hij wou zo snel mogelijk hier weg. Harry balde zijn vuisten en slikte.
“Ginny, euh, wat doen we hier?” vroeg hij met beverige stem.
“Wel, euhm, ik wilde je ook nog een cadeautje geven, maar ik wou het niet doen waar mn broers het konden zien, je weet hoe ze zijn.” Ze haalde een vierkant dun pakje uit haar zak. “A-alsjeblieft” Zei ze beverig, “Ik hoop dat je er wat blij mee bent. Harry, die tot dan toe nog niks gezegd had, nam het pakje aan en maakte het open. Het was een zwart, glanzend boekje met een slot. “Dankjewel Ginny, is het eigenlijk een dagboek ofzo?”
“Nee, het is een gedachteboekje. Het werkt een beetje als een hersenpan, je tikt met je hoofd tegen je slaap en dan op een pagina, je gedachten en gevoelens zullen zich dan automatisch opschrijven.” Ginny keek Harry aan en sprak verder, “ik, euh, ik dacht dat je het wel kon gebruiken, nu, je weet wel, nu Sirius gestorven is.” Harry was sprakeloos, Ginny was de enige in heel het huis die het onderwerp Sirius had durven aansnijden, hij wist niet wat zeggen en zweeg dus maar.
“Ik, euh, ik had moeten weten dat je het niet leuk zou vinden, het is nogal meisjesachtig enzo...” Ratelde Ginny, hij zag het maanlicht dat door een raam scheen weerspiegelen in haar ogen, waar tranen in opwelden. “Ik zal het wel meeterugnemen als je dat liever hebt, dan kan ik nog...”
“Ginny”, onderbrak Harry haar, “Ik vind het prachtig, bedankt...”
Ze werd knalrood en staarde Harry ongelovig aan. Toen prevelde ze iets als “Graag gedaan.” En snelde toen de zolder uit.

Harry stond een paar seconden nar de deur te staren. Hij opende het beokje, aan de binnenkant van de kaft stond geshreven:
'Liefste Harry,
gelukkige 16e verjaardag.
Ik hoop dat dit boekje je kan helpen met al je
gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten.
Je kan natuurlijk ook altijd met mij
praten als je iets kwijt wilt.
Groetjes,
Ginny Wemel.'

Hij besloot om het boekje eens uit te testen. Zoals Ginny gezegd had zette hij zijn toverstok tegen zijn slaap en tikte er dan mee op de eerste lege pagina. Er begonnen zich woorden te vormen: 'Ik voel me een beetje schuldig, ik heb nooit iets voor Ginny gekocht, ik weet haar verjaardag zelfs niet, en nu geeft ze mij zoiets kostbaars. Ik mis Sirius en ik wou dat hij er nog was.'
Harry staarde naar het blad. Dat was precies hoe hij zich voelde. Hij ging het boekje in zijn hutkoffer leggen en liep terug naar beneden. Hij zag Ginny staan bij Tops en hij mompelde zacht: “Dank je Gin.” Ze had het verstaan, want ze sloeg haar ogen neer en knikte.

Het feestje ging nog lang door, hij zag een paar keer hoe Ron en Hermelien een duidelijk interessant en grappig gesprek voerden. Hij zag hie de tweeling Ginny plaagden en hoe Ginny er toen met een snelle spreuk de tweeling 2 horens en een staart gaf. Toen meneer Wemel zijn achtste Oude Klare's Jonge borrel achterover had, was hij wilt met zijn vrouw aan het walsen, en al gauw deed heel de woonkamer mee. Ginny, Ron, Hermelien en Harry lachten zich een kriek met Dolleman die heel de tijd met zijn houten been op Mevrouw Vaals haar tenen stond.

“Dit was echt mijn beste verjaardag ooit.” zei Harry tegen Ron toen ze in de vroege uurtjes eindelijk in hun bed lagen.
“Ja” Zuchtte Ron beamend.
Harry draaide zich om en viel zachtjes in slaap.

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 4 : Formulieren en Chocokikkerplaatjes.

De dagen in het huis aan het Grimboudsplein gingen voorbij. Ze moesten net zoals vorig jaar weer kuisen, maar toen ze 10 dagen voor de aanvang van het nieuwe schooljaar klaar waren, mocht het resultaat gezien worden.
De kamers waren niet groezelig en vuil meer, maar mooi en licht, en in elke haard knisperde een vuur. Nu viel het pas op wat een grote en sjieke kamers het huis had.
Zo zaten Ron en Harry op een dag in een van die kamers te knalpokeren. Hermelien en Ginny zaten op een sofa voor het vuur te fluisteren en te giechelen. “Sinds wanneer giechelt Hermelien eigenlijk?” merkte Ron droog op. Een grote bruine oehoe kwam binnegevlogen op het moment dat Harry zijn schouders ophaalde. Het beest kwam recht op hen af en landde op de tafel zitten. Harry nam zijn brief van de uil zijn poot en maakte de brief open, er was net dezelfde voor Ron. Hij vloekte tegen zichzelf: “Oh nee!! Helemaal vergeten!”
“Ik ook” slikte Ron, die ineens lijkbleek zag.

Snel namen ze een veer en begonnen het officiele formulier van school in te vullen. Door de grote opluchting van zijn goede examenresultaten was hij vergeten om zijn lijst met vakken terug te sturen.
Harry dacht na. “voor schouwer te worden moet je 5 puisten hebben Ron! Dus dan moet je gewoon het vak waar je het beste resultaat voor had, buiten die vier he, kiezen.”
Dat maakte dus dat verweer tegen de zwarte kunsten, bezweringen, transfiguratie, toverdranken en verzorging van fabeldieren zijn vakken voor de volgende twee jaar werden. Ron koos als vijfde vak Kruidenkunde.
De schooluil had blijkbaar de opdracht gekregen om hun antwoord direct mee te nemen, want hij bleef wachtend op de tafel zitten. Ze bonden hun formulieren aan zijn poot en gooiden het dier uit het raam.
“Oh nee! School begint al over 5 dagen!” Riep Ron paniekerig uit, “Ik heb nog helemaal niks?!”
“Dat wordt shoppen!” gilde Hermelien, en zij en Ginny barsten weer uit in een hevige giechelbui uit. Ron wierp Harry een veelbetekende blik toe en samen liepen ze de kamer uit. “Pubers” zuchtte Ron toen hij op de gang stond.

De volgende dag vielen ze 1 voor 1 uit de haard in De Lekke Ketel. Tops en Lupos waren erbij om Harry te bewaken. Maar het was gemakkelijk om weg te glippen; ze hadden toch enkel oog voor elkander.

Het hele gezelschap stond in de Klieder en Vlek toen Harry in zijn nek hoorde fluisteren: “En... Heb je mijn boek al gebruikt?”
Hij zag dat Ginny achter hem stond, “Ja al een paar keer eigenlijk, het lucht op. Kijk, Ginny, je had dat echt niet moeten kopen, ik heb nog nooit iets voor jou verjaardag gekocht en dat boekje moet echt peperduur zijn geweest en ik...”
Ze legde haar vinger op zijn lippen en zei: “Geen probleem Harry.” en wandelde toen naar de waarzeggerijboeken.
Harry keek haar verbaasd na, eigenlijk had hij nog nooit echt naar haar gekeken. Hij had haar altijd gezien als Ron's kleine zusje en niet echt als een individu. Dat was net veranderd...

De laatste avond in Sirius' huis was aangebroken. Mevrouw Wemel had een overweldigend lekker feestmaal gemaakt en de sfeer was super. Fred en George bezorgden iedereen buikpijn van het lachen en gaven daarna buiten nog een demonstratie van hun vernieuwde pyropakketten. Hun FopShop liep als een trein en ze zagen er elke dag blitser -en rijker- uit. Onder de laatste uitstervende vuurster werden ze naar bed toe gejaagd.

De ochten van 1 september werd Harry wakker geschud door een hysterische mevrouw Wemel. “Half 10 al! Opstaan jullie!! Uit bed Ron!!” schreeuwe ze schril. Ze liep de kamer uit en de jongens hoorden haar in de kamer naast de hunne tegen Ginny en Hermelien roepen. “Blijkbaar hebben we ons overslapen ofzo...” mompelde Ron slaapdronken, terwijl hij zijn been in de mouw van zijn trui probeerde te krijgen.

Harr kon het zich later niet meer herinneren hoe het hen gelukt was om op tijd de trein te halen, maar het was hen gelukt, en nu zaten ze met hun vieren in een coupé te kletsen en te snoepen.
“Wie zou de nieuwe verweer-leraar zijn? “ vroeg Ginny zich af?
“Ik hoop iemand zoals Lupos, we moeten tenslotte een heel deel van onze lesuren met hem doorbrengen, niet Harry?” Harry knikte naar Ron en nam nog een chocokikker en wierp vluchtig een blik op het plaatje. Zijn mond viel echt open toen hij zichzelf op het stukje karton zag staan.
“Sinds wanneer sta ik op de chocokikkerplaatjes?” Vroeg hij geïrriteerd.
“Nou eigenlijk altijd al”, zei Ron met volle mond, “maar je bent hartstikke zeldzaam joh!” verzekerde hij Harry nog.
“Geweldig” fluisterde die sarcastisch tegen zichzelf en hij staarde nukkig uit het raam.

Maar zijn knorrige bui verdween toen de trein begon te vertragen. Ze sprongen recht en snelden de gangpad op, iedereen was het wel beu om in de trein te zitten. Harry volgde Ron, Ginny en Hermelien uit de trein.

“Eerstejaars!! Eerstejaars hierheen jullie! Eerstejaars!”
“Joeehoee!! Hagrid!” riep Harry naar de terreinkencht van Zweinstein. Ze zwaaiden en stapten in een koets.
Toen het kasteel op de heuvel in zicht kwam, kon hij het niet laten om te grijnzen, en hij zag dat de anderen hetzelfde deden. Zweinstein, eindelijk!

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 5 : Laurence en Plijster.

Na de sorteerceremonie stond Perkamentus recht.
“Leerlingen, leerkrachten, geesten huiselfen en ander gespuis,
alweer een nieuw jaar op zweinsten!” De leerlingen klapten en juichten.
“Ik ga dit jaar eens niet vertellen dat het verboden bos verboden is, en ook niet dat de lijst met verboden voorwerpen nog steeds op Vilder's kantoordeur hangt, ter inzage.
In de plaats daarvan zal ik dan maar aangenamere dingen voorstellen, zoals onze nieuwe lerares verweer tegen de zwarte kunsten: Laurence DuLac!”
Harry's mond viel open, het meisje dat net rechtstond was ongelooflijk knap. Ze had donkerbruin haar dat mooi gegolfd tot haar heupen reikte, schattige sproetjes op haar neus en de blauwste ogen die bestonden.
Laurence knikte verlegen en mompelde “hoi” en ging toen vlug terug zitten.
Harry keek naar Ron, maar die was helemaal niet zo onder de indruk als Harry.
“Misschien kan je je mond sluiten, Harry” zei Hermelien verwijtend, en ze draaide met haar ogen naar Ginny.
Perkamentus zei nog: “Eet smakelijk” en de borden en schalen vulden zich zoals elk jaar automatisch met de heerlijkste gerechten. “Ik zie het nieuwe schooljaar helemaal zitten!” zei Ron, en hij schepte nog wat carbonade op.

Omdat 1 september op een zaterdag viel, hadden de leerlingen van Zweinstein nog 1 dag vrij voor het nieuwe schooljaar begon. Ze sliepen uit en daarna besloten Harry en Ron om nog een potje te gaan zwerkballen, met hun bezems in de hand liepen ze door de leerlingenkamer naar buiten. “Harry wacht even, wij gaan mee!” Hij zag Hermelien en Ginny hen volgen. “Aah, fijn. Dan kunnen we jonges-meisjes doen, dan winnen we zeker.” zei Ron met een duivelse grijns op zijn gezicht.
“Nee da's niet eerlijk Ron! Doe maar Wemel vs. De rest!”, protesteerde Hermelien, “Dan winnen wij zeker!”
En zo kwam het dat Harry een half uur later met de slurk onder zijn arm geklemd op de doelpalen afsuisde. Hij zag hoe Ginny, die wachter was, op haar lip beet van concentratie. Hij werd even merkwaardig afgeleid door dat gebaar en liet de slurk vallen. Hij ving hem echter terug op door een spectaculaire duikvlucht te maken en gooide de slurk keihard naar de rechtse doelring.
BATS. Ginny kaatste de bal echter terug met het achterste van haar bezem, recht in de armen van Ron, die de bal door de middelste doelring jaagde.
Hermelien keek een beetje beduusd terwijl Ginny en ron brulden en juichten. Harry kon alleen maar denken: “Die meid is best goed.”

Maandagochtend zaten ze te vroeg naar hun zin aan de ontbijttafel. Ron at al zijn 6de toast en Anderling liet lesroosters rondgaan. “Trouwens nog gefeliciteerd met je uitstekende resultaten Potter!” Harry knikte naar Anderling en dankte de lerares nog eens in gedachten.
“WRAAAAGH! Eerste uur toverdranken! En daarna nog verweer, van die nieuwe. Wat een 'meevaller'” Harry liet zijn vork vallen en staarde Ron ongelovig aan. Har hij vandaag al les van die nieuwe lerares? En hij had vanmorgen niet eens in de spiegel gekeken?
“Jaaa!! Ik weet het! Sneep en 1 of andere seut op dezelfde dag?! Hoe erg kan een schooljaar beginnen?” Hermelien keek Ron verwijtend aan. “Het is niet omdat je nu minder vakken hebt dat je je best niet meer moet doen Ronald.” Nu was het Ron's beurt om Hermelien aan te staren, maar hij zei helemaal niks terug.
Harry trok verbaasd een wenkbrauw op, en begon dan maar tegen Ginny. “Je speelt echt heel goed zwerkbal, wist je dat?”

De eerste les toverdranken voor de zesde jaars was éen van de ergste ooit. Sneep kon het niet laten om aan iedereen te laten merken hoe ongewenst Harry en Ron in zijn les waren. Draco Malfidus hield zich verbazend kalm, nu zijn vader in azkaban zat, en iedereen wist wat voor een familie hij had. Toch kon hij het niet laten om af en toe een steek onder water te geven.
Harry was zo afgeleid door het feit dat hij de les erna verweer had, dat hij zijn eerste toverdrank van het jaar compleet om zeep hielp, dat leverde hem 50 punten aftrek én een boze blik van Ron op.

Tijdens de leswisseling liep Harry nog snel langs de spiegel; hij had er al slechter uit gezien dus hij haastte zich naar de verweer-klas, zodat hij een goede plaats had.
“Waar was je nou?” vroeg Ron verontwaardigd.
“Toilet” mompelde Harry, en hij ging op de eerste rij zitten.
“Gaan we niet achteraan zitten?!” Ron keek nu echt raar.
“Nee nee, vooraan, we moeten goeie punten halen hé Ron!”
“Ohja, tuurlijk, goed idee!” Hij ging kaarsrecht in de bank zitten en haalde zijn beste ganzenveer en een meterslange rol perkament boven. “Ik ben er klaar voor!” voegde hij er nog aan toe, net toen de nieuwe lerates binnenkwam.

Harry moest naar adem happen toen de lerares, Mevr. DuLac binnenkwam. Ze droeg een hemelsblauw gewaad waardoor haar ogen ongelooflijk mooi uitkwamen. Ze paradeerde binnen, waardoor haar lange haren achter haar aanzweefden. Ron had er blijkbaar genoeg van en tikte hem tegen het hoofd. “Je kwijlt op de lessenaar!”

“Hoi, ik ben Laurence DuLac; 18; pas afgestudeerd aan Beauxbatons. Ik kom jullie verweer tegen de zwarte kunsten geven.” Haar stem klonk zo zuiver als de dauwdruppeltjes op groen lentegras en Harry was direct betoverd. Ze stopte met spreken. 'Nee, niet doen' dacht Harry meteen. Ze ging verder met haar uitleg.
“In tijden zoals deze is je goed kunnen verdedigen éen van de belangrijkste dingen. En dat geld voor meer dan 1 persoon in deze kamer.” Ze knipoogde naar Harry. “Jullie zullen leren hoe jezelf en je familie te leren beschermen. Potter!” Harry schrok wakker uit zijn trance.
“Euh, ja mevrouw?”
“Zeg maar Laurence, ik ben tenslotte slechts2 jaar ouder dan jullie. Nou, Harry Potter, vertel ons eens, hoe is het om oog in oog met Jeweetwel te staan?!”
Harry had dit helemaal niet verwacht, en had er ook geen zin in. De gedachte aan wat er afgelopen zomer in het ministerie was gebeurd was gewoon nog te pijnlijk.
“Liever niet, als het voor u hetzelfde is, Laurence.”
“Wel, eigenlijk is het voor mij helemaal niet hetzelfde, Potter, kom op, vertel het dan! Alle leerlingen in dit lokaal hebben recht om te weten hoe het is!” Haar stem klonk al veel minder zuiver, maar eerder schril en schrikwekkend. Harry schrok, zo'n botte reactie had hij helemaal niet verwacht. Hij wisselde een blik uit met Ron, maar die maakte duidelijk dat hij ok niet wist wat doen.
“Euh, nou, uhm, ik heb altijd hulp gehad dus ik weet eigenlijk niet hoe ik...”
“Pindakaas met Boter Potter!!!” Onderbrak Laurence hem, ondertussen oorverdovend hard schreeuwend, “Doe niet zo bescheiden!! Jij bent tot 4 maal toe aan de Heer van het Duister ontsnapt, als iemand het moet weten ben jij het wel!!”
Er viel een oorverdovende stilte, behalve het gehijg van Laurence was er niks te horen. De muren leken op Harry af te komen, hij zag verschillende leerlingen geschokt naar Laurence staren, anderen zaten op het puntje van hun stoel, die waren waarschijnlijk bloednieuwsgierig naar Harry's verhalen. Hij voelde zijn maag omdraaien, toen Laurence opnieuw tegen hem begon te schreeuwen. “Met of zonder hulp, ik moet weten hoe het is!! Jij bent de enige hier die het kan weten, dus VERTEL HET ME!!!” Haar ogen puilden maniakaal ver uit en ze hijgde alsof ze de marathon gelopen had. Dit was al veel meer dan Harry kon verdragen en hij voelde zich misselijk en draaierig. Hij nam een besluit en liep de klas uit. Onderweg mompelde hij nog iets als: “Overgeven, ziekenzaal...”

Op de gang liet hij zich neerzakken tegen de koele muur en liet zijn hoofd ertegen rusten. Hij liet de tranen de vrije loop, had dat mens dan helemaal geen gevoelens? Waarom dwong ze hem om aan zoiets vreselijks terug te denken? Flits. Een beeld van Sirius die achter het gordijn valt. Flits. Het beeld van zijn ouders op de foto in het hoofdkwartier. Hij voelde zijn maag omkeren en hij liep naar de ziekenzaal.

De ziekenzaal was leeg, Madame Plijster was nergens te bespeuren. Hij ging op een bed zitten wachten, terwijl hij de tranen van zijn wangen veegde. Hij voelde zich rotslecht en wou dat hij zo'n droomloos slaapdrankje kon vastkrijgen.
Al de bedden in de ziekenzaal waren leeg, nog niemand iets gevaarlijks meegemaakt dus. Hij hoorde de deuren opengaan en keek op.

Ginny kwam binnenwandelen met een grote zakdoek tegen haar arm gedrukt.
“Wat heb jij meegemaakt, Gin?!”
“Toverdranken! Sneep is blijkbaar in een pesthumeur, hij duwde m'n ketel 'per ongeluk' om, en al die weet-ik-veel-hoe-het-heette op mijn arm.” Ze deed de zakdoek omhoog en liet gore wonden zien. Het leek een beetje op brandblaren, maar dan in een groene kleur.
“Jakkes Ginny!”
“En Jij?” vroeg ze. Harry haarlde zijn schouders op.
“Moest even uit de les, beetje misselijk.” Zijn stem klonk nogal beverig.
“Zeker dat er niet nog iets is Harry? Je weet dat je alles aan me kan vertellen.” Ze kwam naast hem op het bed zitten en hij voelde haar hand op zijn schouder. Harry voelde zich zo geborgen en veilig in haar armen dat hij er alles uitgooide. Hoe erg hij Sirius miste, en hoe hij geschrokken was van Laurence en har confrontatie met zijn verleden.
Ginny zat daar maar gewoon naast hem, wreef met haar hand over zijn arm om hem te troosten. Maar toen het verhaal van Laurence haar ter ore kwam, sprong ze recht en ze was blijkbaar furies.
“WAT? Wat durft die troela tegen jou te zeggen?! Wat probeert ze te bereiken die vuile ...” Harry was blij dat Mevrouw Wemel niet in de ziekenzaal was, Ginny mocht beslist nooit meer het huis uit na dat woord te gebruiken. Hij schrok wel een beetje van haar reactie, maar was toch blij dat zij even boos als hij was, en dat ze hem blijkbaar niet aanstellerig of kinderachtig vond. Ze had zelfs in al haar woede haar zakdoek op de grond laten vallen en de groene wonden etterden hevig.

“Wat moet dat hier voorstellen?! Jij weer Potter!” Madame Plijster kwam de ziekenzaal binnengesneld. “En wat doe jij hier Wemel, laat me die arm eens zien. Aai, arm kind dat ziet er niet goed, kom jij eens even mee. Potter! Zitten blijven!”

Toen Madame Plijster hen beiden verzorgd had, liepen ze de ziekenzaal uit. Harry had echt geen zin om nog terug naar de verweer-les te gaan en gelukkig was Ginny nog net iets te boos op Sneep om ook terug te willen. Dus liepen ze samen naar buiten, het waaide erg hard, maar de zon scheen en het terrein van Zweinstein lag er prachtig bij. Ze gingen onder hun vaste boom aan het meer zitten en kletsten over de fopshop, vilder, Mevrouw Vaals, de Orde, en zelfs nog even over Sirius. Harry moest lachen met de boosaardige blik in haar ogen toen Laurence nog eens ter sprake kwam.

“Tijd voor lunch Harry!” Ginny trok hem recht en liep terug naar het kasteel. Hij liep haar achterna.
“Ginny, ik , euhm, ik wilde je nog bedanken om bij me te blijven enzo... “ Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen.
“Geen probleem, Harry!” Zei ze glimlachend “En nu eten! De anderen zullen zich wel afvragen waar we zijn.” en ze trok Harry mee het kasteel in.

Hermelien en Ron zaten al aan de afdelingstafel. Ron was duidelijk aan het vertellen over Laurence, want Hermelien keek hem tegelijk achterdochtig en geschokt aan. Ron zag hen, en zwaaide.
Toen Harry en Ginny bij aan tafel zaten barstte Ron los.
“Harry! Wat was dat allemaal zeg?! Heb je haar zien kijken? Ziekelijk gewoon! Iedereen was teleurgesteld toen je de klas uitliep, ze wilden vast allemaal horen hoe het is. Net alsof jij wilt vertellen over de dood van Sirius ofzo, de gevoelloze rotzakjes. Ik heb ze dan ook duidelijk gezegd hoe ziekelijk en onopgevoed ze bezig waren!” Hij hapte even naar adem en vervolgde toen ietsje zachter “Nu heb ik wel strafwerk, maar dat heb ik er wel voor over hoor!”
“Nou, uuh, dankje Ron!” Zei Harry, ietsje overdonderd. “Ik weet ook niet wat het was, maar de gedachte aan alles te moeten vertellen van in het ministerie enzo, daar had ik precies geen zin in. En hoe ze keek naar me, en de reactie van de andere leerlingen, pfft, het was gewon allemaal net dat beetje teveel.” Hij slikte de tranen weg, “Maar ik ben al terug okee hoor!” Hij knikte nog es dankbaar naar Ginny
“Harry, had je misschien last van je litteken toen ze tegen je sprak?” Vroeg Hermelien, die blijkbaar niet van plan was om snel van het onderwerp af te wijken, “Denk je dat ze slecht is?”
“Nee, niets gemerkt eigenlijk. Ik denk dat ze gewoon bang is. Maar ik zou er liever niet meer over praten.”
En demonstratief begon hij zijn soep op te eten.

*Ik heb eigenlijk nog van niemand reacties gekregen,
en das niet echt een fijn gevoel. Ook als je het verhaal slecht vind,
zeg me dan alsjeblieft waarom,dan kan ik er iets aan doen.
Gewoon een reactie'tje achterlaten in het reactietopic maakt me
al heel gelukkig. Wink

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

*HS6 is nogal lang, en ik ben nog niet klaar met intypen, maar hier toch al een klein stukje. Heel hard bedankt aan Black Bess Rackam, My en Lady_Granger voor de lieve reacties! Ik apprecieer het echt enorm!

Hoofdstuk 6: Bruin en groen.

Harry zag heel de week op tegen de laatste 2 uren van vrijdag; dan had hij terug Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Hij had al heel de week zijn huiswerk goed bijgehouden om er niet aan te hoeven denken -en om zijn goede voornemens voor het nieuwe schooljaar natuurlijk-. Maar toch wilde donderdagavond zijn opstel van toverdranken ('Beschrijf zorgvuldig de krachten van de emulsie van slangenbloed en fisteldistelpus') maar niet lukken. Aan Hermelien kon hij het niet vragen want die was naar de klassenoudstenvergadering samen met Ron, aan wie hij dus ook geen hulp kon vragen. Dus Harry zat daar alleen aan een tafeltje, te zuchten. Hij zocht wat feiten op over slangenbloed maar werd afgeleid door Simon die Parvati's haar in brand stak.
“Slangenbloed is moeilijk te bemachtigen en moet verkegen worden in speciale instituten en labo's. Omdat het zulk krachtig element is, is er veel vraag naar en het aanbod kan deze niet beantwoorden. Sommige mensen denken dat...”
Parvati begon te gillen en Belinda broom behekste Simon. Parvati liep huilend naar de slaapzalen, Harry volgde haar met zijn ogen maar zijn blik bleef hangen op het mooiste dat hij ooit gezien had. Zijn hart stond stil en duizenden rupsjes ontpopten zich in vlindertjes. Hij zag een weerspiegeling van het haardvuur in de mooiste, glanzende, rode haren van de wereld. Een klaterende lach uit de mooiste rode mond die hij ooit gezien had. Ze draaide haar hoofd en haar bruine ogen bleven haken in zijn groene. Ze glimlachte en Harry dacht dat hij van zijn stoel ging vallen. De vlinders gingen wild tekeer, waarom had hij dit nooit eerder gezien? Ginny Wemel...
Wemel. Ginny was een Wemel! Zou Ron er geen probleem van maken als hij samen met Ginny zou... 'Waar een probleem van maken?!' dacht hij bij zichzelf. Zijn gedachten liepen veel te ver vooruit. Ze waren vrienden. Gewoon vrienden.

Maar de volgende ochtend zag hij haar weer. Zelfs als ze een ochtendhumeur had was ze onwaarschijnlijk mooi. Hij voelde zijn hart bonken en zijn handen klammig worden. Ze zat in de leerlingenkamer op een sofa. Blijkbaar was er nog niemand van haar vriendinnen wakker, en zat ze te wachten op iemand om mee te gaan ontbijten.
Harry greep zijn kans en liep op haar af.
“Ginny, zin om mee te gaan ontbijten?” Hij hoopt dat zijn stem niet zo beefde als zijn knieën deden.
“Tuurlijk” Geeuwde ze. Samen liepen ze naar beneden.
“Wanneer heb je terug verweer?” Vroeg Ginny, toen ze voorbij het verweer-lokaal liepen.
“Vandaag! Laatste 2 uren.”
“Zou ze zich verontschuldigen denk je?” Daar was die boze blik weer.
“Ik hoop het. Ik zou totaal niet weten hoe ik me moet gedragen in haar les. “ Bekende Harry.
“Gewoon zoals je bent Harry, jij deed niets fout!”
“Zal ik doen, bedankt Gin.”
Ze gingen aan de Griffoendortafel zitten. Harry bedacht zich dat het Ginny weer gelukt was om hem op te beuren en te steunen. Hij werd uit zijn gedachten gestoten door Ron, die was samen met Hermelien aan tafel komen zitten. Hij had nogal rode oren en Hermelien deed nogal giechelig. Zouden ze....? Nee! 'Dacht hij geschokt'

Tijdens de middagpauze stootte Harry zijn pompoensap 5 maal om en liet zijn vork 2 keer op de grond vallen. Hij was zo zenuwachtig voor de volgende 2 uren dat hij in een Marcel-kloon was veranderd. Niets was veilig. BANG, daar ging zijn mes.
“Kalm Harry, het loopt wel los!” Probeerde Hermelien hem op te beuren.
En zoals altijd ging de tijd veel te snel. Toen de bel ging werd Harry lijkbleek. Ron duwde hem voor zich uit naar het Verweer-lokaal. Harry zag dat de deur openstond. Hij slikte, haalde diep adem en stapte toen over de drempel. Benieuwd naar wat er komen zou.

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Het vervolg van HS6, veel plezier ermee!!
PS: hvl, bedankt voor je reactie!

Niemand dacht er aan om dit keer vooraan te gaan zitten. Als 1 man liepen alle leerlingen naar de laatste bank. Maar toen ze Ron in de gaten kregen deinsden de meesten terug. 'Ron moet wel erg hard tekeer zijn gegaan vorige keer' dacht Harry nog bij zichzelf. Ze gingen zitten en toen kwam Laurence binnen. Eigenlijk was haar haar maar gewoon standaard bruin, en die blauwe ogen irriteerden hem mateloos. Hij verachtte het meisje dat aan haar les begon.
“Vandaag gaan we de kern van al het kwade bestrijden met de kern van al het goede. Weet iemand waar ik het over heb?”
“Dementors en Patronussen” mompelde iemand.
“Inderdaad. 5 punten voor Ravenklauw. Ik verwacht niet dat iemand hier al een patronus kan produceren, dus dat gaan we vandaag leren. Neem allemaal jullie toverstok.”

Harry trok een wenkbrauw op. Er zaten een hoop leden van de SVP in deze klas, en die konden bijna allemaal een Patronus oproepen. En inderdaad, Suzanne Bonkel onderbrak Laurence vrijwel direct?
“Ik kan een patronus produceren, Ron, Harry en Ernst ook. En Marcel bijna! Harry heeft ons dat geleerd!” Zei ze trots.
Maar Harry voelde zich heel wat minder trots; hij wilde allesbehalve dat de aandacht op hem gevestigd werd.
“Is dat zo?” reageerde Laurence, “En waar en heeft Meneer Potter dat jullie dat dan geleerd?” Ze klonk zoals Sneep altijd klonk als hij op het punt stond om hem strafwerk te geven, en hij voelde haar ogen constant op zijn gezicht. Hij keek naar beneden om haar blik te ontwijken.
“Wel we hadden een geheime Verweer Tegen de Zwarte Kunsten-club!” Suzanne leek bijna te barsten van enthousiastheid, maar ze ging nog verder, en verder, ..
“Hij leerde ons duelleren, en patronussen oproepen en allerhande handige spreuken zoals verlammen enzo...”
Harry wou dat hij door de grond kon zakken. Laurence staarde hem onderzoekend aan.
“Ahzo, deed meneer Potter dat.” Zei ze spottend. “Da's mooi” Hoe ze praatte deed Harry een beetje aan Omber denken en hij kreeg spontaan de rillingen over zijn rug.
“En wat zei meneer Potter dan dat jullie moesten doen voor een patronus?”
“Aan iets gelukkigs denk en de spreuk 'expecto ptaronum' uitspreken.” zei Marcel uit het niets.
“Inderdaad, en dat gaan we nu allemaal doen, en niet alleen de samenzweerders onder ons. Toverstokken klaar!”

Zoals verwacht konden alle leden van de SVP een patronus oproepen, zelfs Marcel. Hij had duidelijk geoefend in de vakantie. Terwijl hij en Ron hier en daar eens een patronus opriepen voelde hij vaak de blik van Laurence op zijn rug. “Ze doet het weer” zei Ron dan, en dan deed Harry nog harder zijn best om zijn hert zo mooi mogelijk te laten zijn.
De bel ging. Harry pakte zo snel mogelijk al zijn spullen in. “Potter!” Wat hij verwacht had gebeurde. “ kan je nog 2 minuten blijven alsjeblieft, wij moeten praten” Hij knikte naar Laurence, tegen zijn zin. Hij voelde er niets voor om alleen met een gestoorde lerares in een klaslokaal te zijn.

“Voortlopen Wemel! Mijn lokaal uit. Hup!” Ze ging achter haar bureau zitten en wenkte Harry. “Kijk Potter, ik ben je mijn excuses verschuldigd. Ik heb je helemaal verkeerd ingeschat. Mensen uit mijn omgeving hebben me in de vakantie gewaarschuwd voor je. Dat je een zelfingenomen ettertje was, omdatje al die dingen gedaan hebt die je gedaan hebt. Zelfs iemand van de staf heeft mij dit verteld. Dus ik geloofde deze mensen.”
“Sneep” zei Harry direct, hij draaide met zijn ogen.
“Ik noem geen namen!” vervolgde Laurence, “ik werd meegesleept in mijn vragen aan jou. Ik wou persoonlijk testen hoeveel lef en kracht je dan wel niet had. Ik ben niet zo moedig als jij, Harry. Ik ben gewoon erg bang dat er iets zal gebeuren met mij of mijn familie.” ze slikte. “Achteraf gezien was dit natuurlijk fout, zeker sinds die Bonkel al jullie avonturen uit de doeken deed, en jij je doodschaamde ben ik er van overtuigd dat jij niet bent zoals de mensen denken dat je bent. Ik heb je dus verkeerd beoordeeld en daar verontschuldig ik me voor. En ook omdat ik je zo overstuur heb gemaakt.” Ze werd een tikkeltje rood, en stak haar hand uit. “Wat denk je Potter, zand erover?”
Hary schudde haar hand en zei: “Okee”
“Ik heb je vandaag in het oog gehouden tijdens de les, je hebt echt talent Harry. Ik veronderstel dat je voortgaat in het wegruimen van al het duister in de wereld?” Ze lachte.
“Ja, ik word schouwer.” zei Harry zelfverzekerd.
“Zonder twijfel de beste! Ga nu maar vieren dat het weekend is ofzo, ik moet nog een heleboel huistaken verbeteren. Tot maandag”
Harry wandelde haar lokaal uit, zoals verwacht stond Ron in de gang te wachten.
“En? Wat zei ze? Heeft ze zich verontschuldigd? Heb je haar geslagen?” Harry glimlachte om Ron's reactie.
“Jullie hebben toch niet staan zoenen,hé??”
Harry proestte het uit. “Tuurlijk niet Ron! Alles is in orde, hoop ik.” Toch wou hij zo snel mogelijk weg van het verweer-lokaal. Hij verwachtte dat Laurence er elk moment kon komen uitlopen, voor hem ging staan, iets zeggen als:” Hahaa, geloofde je dat nu echt? Watje!” en hem dan neersteken ofzo.

In de leerlingenkamer kwamen Hermelien en Ginny hen tegemoet, zij wilden natuurlijk ook weten wat Laurence gezegd had. Hij vertelde het hele verhaal. “... en toen hebben we elkaar de handen geschud, en dat is het hele verhaal.”
“Dus eigenlijk is ze gewoon bang?” vroeg Hermelien ongelovig?
“Raar. Ik vind haar altijd zo zelfverzekerd overkomen!” reageerde Ginny.
“In ieder geval, alles is nu voorbij, dan kan je je terug concentreren op je studies!” En om haar woorden kracht bij te zetten liet Hermelien 7 superzware boeken op de tafel ploffen.

“Hermelien!” Zei Ron walgend “Het is vrijdag?! Ziekelijk!” hij trok het schaakbord erbij, “Schaken Harry?”
“Ik maak je af!”
En tien minuten later was de zwart-witte-oorlog in de leerlingenkamer een feit.

Toen Ron zag dat hij aan het verliezen was zei hij snel: “Ik ga slapen. Morgen zwerkbaltraining, weet je nog? Ik denk niet dat Angelique tijdens de zomer zachtaardig is geworden, dus ik kruip er vroeg in.”
“Ik ga ook slapen” viel Hermelien Ron bij. Ze pakte haar boeken en liep naar de meisjesslaapzaal. Noch Harry, noch Ginny zag hoe het portretgat open-en dichtging, alsof er twee mensen onder een onzichtbaarheidsmantel doorkropen.

Wat Harry wel zag was de manier waarop Ginny op haar lip beet als ze zich concentreerde.
“wat doe je eigenlijk Gin?” vroeg Harry
“Bezigheidstherapie. Ik lees een boek over de manier waarop Dreuzels uitgaan, voor Dreuzelkunde weetjewel.”
“Wat moet je weten? Misschien kan ik wel iets vertellen.”
Ze plofte naast hem in de sofa.
“Vertel me eens iets over dreuzels die uitgaan dan!”
“Veel weet ik er ook niet over, ik mag het huis niet uit. Maar ik heb begrepen dat ze naar café's of discotheken gaan, of naar een bioscoop..”
“Dus zo spreek je dat woord uit!” Ginny lachtte “Niet dat ik snap wat er zo boeiend kan zijn aan een zaal vol mensen die naar een verhaal kijken?!”
Harry kreeg een idee.
“Zal ik het je laten zien? Morgenavond?”
“Euh, okee denk ik. Maar hoe wou je dat doen?”
“Laat dat maar aan mij over. Slaapwel!”

Harry grijnsde, hij ging morgen met Ginny op pad en was er nogaltijd van onder de indruk. Ze had er weer zo prachtig uitgezien... Harry liep naar boven met het gevoel dat hij heel de wereld aankon.

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoi, hier ben ik weer. Lang weggeweest, maar ik had het heel erg druk met mn schoolwerk. Ik ben nog druk bezig om mijn verhaal uit te typen, maar hier is al het volgende hoofdstuk. De volgende keren laat ik jullie beloofd zo lang niet meer wachten!
PS: Bianca, bedankt voor je reactie!

Hoofdstuk 7: Zwerkbal.

Die ochtend, toen Ginny wakker werd, zag ze Hedwig op de vansterbank zitten met een briefje aan haar poot. Ze deed het raam open nam het stukje perkament.
Er stond:
'Hey Ginny,
Vanavond om 11 uur in de leerlingenkamer.
Ik weet niet zeker of wat we gaan doen legaal is,
dus het lijkt me beter dat je het tegen niemand verteld.
Tot vanavond,
Harry.'

Haar hart ging sneller slaan, zij ging vanavond kattenkwaad uithalen met de jongen waar ze al zo lang verliefd op was. 'Ach Gin, maak jezelf toch geen illusies' mompelde ze tegen zichzelf 'Harry en ik zijn vrienden, gewoon vrienden' Hield ze zichzelf voor.
Maar toch liep ze heel de tijd te grijnzen die dag.

Harry liep met Ron naar het zwerkbalveld.
“Zou Angelique al een nieuwe jager op het oog hebben?” vroeg Ron
Harry haalde zijn schouders op. Alicia Spinet was van school af, ze werkte nu op het ministerie, op het departement van Magische sport en recreatie. Dus was er een nieuwe jager nodig.
Heel de zwerkbalploeg zat in de kleedkamer, Angelique stond voor een bord dat de nieuwe trainingsschema's aangaf. “Zo dat hebben we dan ook weeral opgeklaard.” sprak de aanvoerdster, “Dan gaan we nu maar over naar belangrijkere zaken.”
Ze tikte met haar staf op het bord, dat zichzelf automatisch schoonmaakte. Weer een tik op het lege bord.
“Ik heb een aantal eigenschappen op het bord staan die belangrijk zijn voor een jager, en voor een ploegspeler.
Harry las de woorden, er waren erbij zoals 'Richtingsgevoel' en 'conditie' maar ook woorden als 'inzet' en 'loyaliteit'. Hij wist meteen wie hij wou voorstellen, maar hij wist niet hoe Ron zou reageren.
“Iemand een voorstel?” vroeg Angelique
“Ginny Wemel!” zei Harry vrijwel direct.
“Wat?” Ron schrik zich blijkbaar een hoedje, “Ginny? Mijn zusje Ginny? Nee! Nooit!”
“Ron je hebt zelf toch ook gezien hoe goed ze was die eerste vrijdag van het jaar?”
“Ja maar Harry, vorig jaar toen ze jouw verving, dat was een hel zeg ik je. Een hel!”
“Vonden jullie het een hel, dan?” vroeg harry aan de rest van het team. Iedereen knikte nee. Ron zat nu met zijn armen over elkaar geslagen, met een verbeten uitdrukking voor zich uit te staren. Harry wist hoe koppig Ron kon zijn.
“Ik denk niet dat ze nog andere activiteiten heeft, buiten de SVP misschien.” Zei Harry.
“En ze deed erg goed haar best vorig jaar, en ze komt uit een familie met stuk voor stuk goede zwerkballers.” Sprak Angelique meer tegen zichzelf dan tegen Ron. Toch gaf dit de doorslag.
“Hmm, okee dan. Laat haar maar proberen dan. Maar ik heb je gewaarschuwd, Harry!”
“Geweldig Ron!” Grijnsde Harry.
Ze gingen nog 2 uur manoeuvres oefenen, en toen de training gedaan was waren ze doodop. Ze stortten zich als leeuwen op het middagmaal en schepten elk wel 3 keer op. Daarna gingen ze naar de leerlingenkamer. Harry hoopte dat Ginny daar was, dan kon ze al direct zeggen wat ze ervan vond.
En inderdaad, Ginny zat met Hermelien in een sofa. Ron vond blijkbaar dat hij als grote broer het goede nieuws moest melden.
“Ginny, ik heb goed nieuws voor je. Je mag jager worden in het zwerkbalteam.” Ze keek om, redelijk verontwaardigd, maar toch nieuwsgierig. “Hoezo?” vroeg ze.
“Ja we hebben een nieuwe jager nodig, en de rest van het team vond jou wel geschikt. Ik vind eigenlijk dat je een beetje plomp op je bezem zit altijd.” Ginny's blik was nu ronduit woedend. Maar toch ging Ron nog verder. “En om nu te zeggen dat je altijd de slurk in de ringen gooit, da's ook niet waar. Maar okee, ik ben wel bereid je een kans te geven. Maar kom alsjeblieft niet huilend smeken of je er nog uit mag, het is echt wel veel werk hoor Gin.”
Ron was duidelijk te ver gegaan. Ginny stond recht. “Was het leuk dan, broertje? Zo over me praten? He? Alsof ik een soort product ben?” Ze ging nog dichter bij Ron staan, haar ogen schoten vuur. “Is het misschien ooit al eens in die toch al zo kleine hersens van je opgekomen dat ik misschien niet WIL!!” Dat laatste schreeuwde ze zo luid dat heel de leerlingenkamer de scène volgde. Ginny stampvoette weg en ging woeden aan een tafeltje, zo ver mogelijk van het trio zitten. Verschillende eerstejaars die daar in de buurt zaten stoven weg, duidelijk overstuur. Ginny nam een ontzettend dik boek uit haar schooltas en liet dat met een oorverdovende knal op het tafeltje vallen. Heel de leerlingenkamer staarde Ginny aan. “En kijk toch niet zo!” Schreeuwde ze nog, voor ze in haar boek begon te bladeren.

Ron was sprakeloos. Rood en sprakeloos. Na een minuut siste hij verontwaardigd “Nou ja!” en ging chagrijnig in de sofa zitten bokken.
“Euh, ik kan misschien best even met Ginny gaan praten.” Zei Hermelien nerveus.
“Nee, laat mij maar. Ik kan beter uitleggen wat er gebeurd is. Vrolijk jij Ron maar op!” Zei Harry tegen haar. Verbazend genoeg sputterde ze niet tegen.
Harry wist waarschijnlijk niet eens hoe letterlijk ze dat laatste opnam.

“Hey” zei hij tegen Ginny. Ze was heel erg mooi als ze boos was. Een rode blos op haar wangen en haar prachtige lippen op elkaar geklemd. God die lippen, wat zou hij die graag aanraken... Hij schudde zijn hoofd, liet zich weer meeslepen.
“Ga weg Harry!”
“Maar Gin, laat het me dan uitleggen?” ze reageerde niet, dus hij vatte het op als een bevestiging.
“Wel Angelique schreef allemaal eigenschappen op van een goede jager. En ik herinnerde me hoe goed je zwerkbalde, in het begin van het jaar. En je bezit ook veel van de eigenschappen die Angelique opschreef. Dus ik heb jou dan maar voorgesteld.”
“Heb jij mij voorgesteld?” Ze klonk verbaasd.
“Ja, natuurlijk, je hebt talent meid! Maar zoals te verwachten stribbelde Ron tegen. En ik herinnerde hem en het team eraan hoe goed je mij vorig jaar vervangen had, en aan die zondag. En toen zei Angelique dat jullie in de familie allemaal goede spelers hadden, en toen ging hij voor de bijl.”
“Typisch” Grinnikte Ginny, Haar gezicht klaarde op.
“Ik denk dat Ron ervanuit ging dat je wel wou, en dat hij het als een voldongen feit beschouwde. En jij zal wel als beste weten dat iets subtiel zeggen niet echt in zijn aard ligt. “ Ze grinnikte nog eens
“Wel spijtig dat je niet wil, het had leuk kunnen zijn...”
“Wel, eigenlijk heb ik wel zin om het te proberen, ik zei daarstraks van niet omdat Ron me geen keuze gaf.” Haar wangen kleurden rood.
“Geweldig Gin! Echt zoo cool!” Harry grijnsde, “En vergeet onze afspraak van vanavond niet!” Fluisterde hij nog in haar oor voor hij wegliep.
“Ze doet het!!” Harry grijnsde naar Ron en Hermelien. “Zo, wat hebben we te doen tegen maandag? “ Hij was duidelijk in een opperbest humeur.

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

HS8 is nogal lang, hier al het eerste deel. Bellatrix_Zwarts, bedankt voor je lieve reactie! Dat apprecieer ik echt enorm!

Hoofdstuk 8: Popcorn en gangfeestjes.

Harry stond om 5 voor 11 in de leerlingenkamer. Hij had zijn onzichtbaarheidsmantel om, en keek voor de 23ste keer op de sluipwegwijzer. Hij wachtte op Ginny, maar die liep nog altijd rond in haar slaapzaal. Vilder en zijn kat zaten in hun kantoortje. Zijn handen waren zweterig van de zenuwen. Hij hoorde voetstappen en Ginny kwam de leerlingenkamer binnen. Ze keek op haar horloge en trok haar kleren in de plooi. Harry kon het niet laten om haar eerst wat te bekijken voor hij naar haar toe liep. Met een zwaai belandde Ginny ook onder de onzichtbaarheidsmantel.
“Harry! Ik schrok me dood. Waar gaan we naartoe?”
“Ssjj!” Zei harry en hij wees naar de deur van de meisjesslaapzaal. Hermelien wandelde de kamer in en ging in een poef zitten, gelukkig met haar rug naar het portretgat.
“Wat doet zij hier?” fluisterde Ginny. Harry haalde zijn schouders op en toen viel zijn mond open van verbazing. Hij zag Ron de leerlingenkamer binnenkomen. Hij ging naast Hermelien op een stoeltje zitten. Hij gaf haar een zoen op de wang en ze begonnen te kletsen. Ron staarde verliefd in Hermelien's ogen, hun hoofden kwamen dichter en dichter bij elkander en toen... stootte Ginny hem aan. Hij zag hoe de tranen van het lachen in haar ogen stonden, ook al hield ze haar hand voor haar mond om haar lachen te bedwingen. Met de andere hand wees ze naar het protretgat. Ze schuifelden langs het verliefde stelletje, Ginny begon te schuddebuiken van het lachen. Maar de tortelduifjes hoorden niets, ze hadden alleen oog voor elkaar.
Toen ze op de gang kwamen, hield Ginny het niet meer. De tranen stroomden uit haar ogen en ze hield zich vast aan Harry om niet op de grond te vallen van het lachen.
“dit is zooo'n geweldig chantagemateriaal!” Zei ze toen ze terug op adem kwam.
Harry was eigenlijk meer geshoqueerd. Zijn 2 beste vrienden waren verliefd. Op elkaar?!
Ginny proestte het terug uit met de uitdrukking op Harry's gezicht te zien. Haar klaterende lach echoode door de muisstille gangen.
“Hoorde jij ook vrolijke leerlingetjes uit bed, liefje?” Vilder kwam om de hoek gesleft.
Ginny drukte zich tegen Harry, tegen de muur. Hij durfde amper te ademen, hij zag de angstige blik in Ginny's ogen. Ze keek hem vragend aan. Hij schrok ervan hoe mooi ze was van dichtbij. Die sproetjes op haar neus en die mooie rode haren die roken naar bloemen. Hij vergat bijna dat hij op het punt stond van strafwerk.
“Hmm, ik denk dat het in de volgende gang is, liefje, Kom, we gaan wat tovenaartjes op de hielen zitten!” Zei Vilder met zijn krassende stem.
Pas toen ze geen licht meer zagen, van Vilder's lantaarn, durfde Harry terug te ademen. Ginny wou iets zeggen maar Harry deed teken dat ze moest zwijgen. Hij looste haar naar de zevende verdieping en gebood haar om te wachten.
Harry liep naar het wandkleed van Barnabas de Onbenullige. Daar liep hij 3 keer voorbij, al denkend: 'ik heb een dreuzelbioscoop nodig, waar het mooi is, ik heb maar 2 zeteltjes nodig, en de deur moet zeker een sleutel hebben. Er moet een kast zijn met films en alles wat een gewone bioscoop ook heeft.'
Hij keek op en zag een met rood vinyl beklede deur. 'Perfect' dacht hij nog, en hij liep terug naar Ginny, die deed de onzichtbaarheidsmantel uit. Harry legde zijn handen voor haar ogen en leidde haar naar de deur. Hij zwaaide die open en liet Ginny kijken.
Het was prachtig. 2 Oude bioscoopzeteltjes stonden voor een groot wit scherm. De hele kamer was verlicht met schemerlampen en er was zelfs een kraampje met popcorn dat een zalige, zoete geur verspreidde. Aan de muren hingen allemaal posters van films. Maar het mooiste was toch wel de kast met films die een hele muur in beslag nam.
“Harry, waaw, het is prachtig. Ik...” Ze Ginny stamelend.
“Kies maar een film uit.” Zei hij, en hij wees naar de kast.
“Maar het zijn er zoveel, hoe kan ik daar nu ooit uit kiezen?”
“Wat voor soort film wil je zien?”
“Eentje om mee te lachen, meer drama kan ik niet meer verdragen, na dat trieste tafereel in de leerlingenkamer!” Harry gniffelde.
Plots schoof er een lade van de kast open. 'Humor' stond er op het labeltje. Harry had door hoe het systeem werkte.
“En wat moet er nog in de film zitten?” vroeg hij aan Ginny.
“Wel, euh, Muziek, en mooie beelden! En ook wat romantiek natuurlijk!”
De eerste lade ging terug dicht en een tweede sprong open. Deze bevatte slechts 1 film.
'De kleine zeemeermin' Las Harry op de doos. Hij trok een wenkbrauw op, maar zei niets. Ginny las de achterkant van de doos. “Klinkt prachtig!” zei ze besluitend. En Harry tikte met zijn toverstaf op de video.
De lichten gingen uit en de film begon. Eerst was er nog wat reclame en Harry ging een reuzegrote emmer popcorn halen.
“Wat is dit?” vroeg Ginny
“Popcorn! Superlekker!”
Ze probeerde er eentje en glimlachte “Inderdaad!”
De film begon nu echt. Harry moest bekennen dat de film niet echt zijn ding was. Maar hij vermaakte zich uitstekend met naar Ginny's gezich te kijken. Hij wist niet dat een mens zoveel verschillende gelaatsuitdrukkingen kon hebben.
De ene moment schaterlachtte ze met de uitspraken van een rode krab en later zag Harry de tranen in haar ogen staan bij een liedje in een grot. Hij zag zelfs de boze, verontwaardigde blik terugkomen.

Hij graaide af en toe in de emmer popcorn, een enkele keer kwam zijn hand in contact met die van Ginny, dan leek het alsof er een stroomstoot zich vanuit zijn vinger, zich door zijn hele lichaam verspreidde en zich uitte in een rilling door zijn ruggengraat.
Hij voelde zich zo op zijn gemak bij haar, veilig, alsof hij haar alles zou kunnen vertellen en ze nooit kwaad zou worden.

Toen de woorden 'The end' op het scherm verschenen richtte Ginny zich tot Harry, en ze zei: “ Dat was echt zo mooi! Vind je ook niet?”
“Euhh, uhm, Ja! Natuurlijk!”
Ze stond recht en rekte zich uit, Harry sprong ook op.
“Daar word je wel lui van, van bioscopen.”
“Jaa, inderdaad. Wil je terug naar de leerlingenkamer?” Harry wilde die woorden eigenlijk niet uitspreken. Maar hij dacht dat Ginny daarop doelde.
“Euh, ja okee”
Harry keek op de sluipwegwijzer, Vilder en Mevrouw Norks zaten nogaltijd in hun bokaal, en Foppe zweefde rond in de kerkers.
“okee, de kust is veilig, laten we gaan.”

“Zouden Ron en Hermelien nog wakker zijn?” vroeg Ginny zich giechelig af, toen ze voor het protret van de dikke dame stonden.
“Geen idee, maar ik denk dat we best de onzichtbaarheidsmantel kunnen aandoen, je weet nooit...” Hij gaf het wachtwoord -'Dipplodokus'- en samen schuifelden ze de leerlingenkamer binnen.

Teleurstellend genoeg waren Ron en Hermelien al weg. Harry had nog wel wat plannetjes die hij als onzichtbare kon uitvoeren, en Ginny's blik deed hem griezelig veel aan Fren en George denken. Ze deden de onzichtbaarheidsmantel uit en stonden een beetje onwennig tegenover elkaar.
“Slaapwel Harry...” zeu Ginny uiteindelijk en ze gaf hem een zoen op de wang. Ze liep zonder nog iets te zeggen -en vuurrood!- naar de meisjesslaapzaal.
Harry stond nog een tijdje voor zich uit te staren met zijn hand op zijn wang, maar ging uiteindelijk toch maar naar boven, met een gevoel alsof hij wel 100 bladzijden kon vullen in zijn gedachtenboekje.

Ginny lag in haar bed, en herhaalde in haar hoofd de hele avond. Ron en Hermelien die geheime afspraakjes maakten in de leerlingenkamer! Hoelang zou dat al bezig zijn? Ze had meer zin om te denken aan de 2 zalige uren daarna.
'Nu begrijp ik waarom dreuzels hun liefjes meenemen naar de bioscoop' dacht ze bij zichzelf. De fimm had ze prachtig gevonden, maar de toevallige aanrakingen met Harry hadden har hart pas echt laten overslaan. En ze had toch wel meer dan 1 keer Harry's blik op haar gezicht gevoeld. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, dat zal wel verbeelding geweest zijn ' mompelde ze tegen zichzelf. En met een urenbrede glimlach op haar gezicht viel ze zachtjes in slaap...

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Vervolg!

September ging over in Oktober. Harry had het erg druk met school. Zelfs als hij al zijn huiswerk op tijd maakte, lag hij nooit voor middernacht in bed. Ron en Hermelien hadden het even druk, maar vonden toch nog de tijd voor geheime afspraakjes. Elke keer dat ze beiden vroeg gingen slapen, wisselden Harren en Ginny een blik uit, en was het moeilijk om hun lach te onderdrukken.
Toch vond Harry het niet erg dat hij zoveel voor school moest doen, want Ginny zat in haar SLIJMBAL-jaar, en had nauwelijks nog tijd om te slapen. Hij genoot van al die avonden dat ze zij aan zij zaten te leren, zijn gevoelens waren nog vertienvoudigd, sinds de avond in de bioscoop.

En zo kwam het dat Ron, Hermelien, Harry en Ginny op een gruwe donderdagavond aan een tafeltje in de leerlingenkamer zaten te zwoegen.
“Potter, kan ik je even spreken?” vroeg Angelique Janssens.
“Ja, tuurlijk.” Harry stond recht en volgde Angelique naar een stiller hoekje.

“Kijk Harry, het zit zo. We zijn jong en hebben allemaal wel eens nood aan een verzetje. En om het nu te moeten van die enkele dagen Zweinsveld in een trimester...” Ze draaide met haar ogen Harry knikte instemmend. “Ik veronderstel dat je nog nooit gehoord van gangfeestjes?” vervolgde ze. Harry schudde zijn hoofd van nee, hij was nieuwsgierig naar wat er komen zou.
“Goed zo, anders heeft er iemand een heilige eed gebroken. Wel, eigenlijk zijn gangfeestjes, feestjes georganiseerd door zevendejaars. Illegale feestjes, wel te verstaan, privé-feestjes. Gehouden ergens in het Kasteel. Enkel voor zesde-en zevendejaars. Natuurlijk mag ook niet iedereen van het zesde jaar komen. Lubbermans bijvoorbeeld, zou toch enkel alles verraden. Maar aangezien jij nogal betrouwbaar bent, en je je best doet op het zwerkbalveld ben je, bij deze, uitgenodigd. “
“Super Angelique! Mogen Ron en Hermelien ook mee?”
“Die Griffel, is die betrouwbaar?”
“Ja tuurlijk!”
“okee, breng hen dan ook maar mee. O ja, Potter. Het lijkt me vanzelfsprekend dat je een meisje meebrengt. “
Harry's enthousiasme verdween op slag.
“Wat is er Potter? Je word ineenkeer zo bleek. Durf je niemand meevragen?” Lachte Angelique
Harry wist goed genoeg wie hij wou meevragen, maar Ginny zat pas in het 5de.
“Jawel, maar ze is nog een jaarjte te jong...”
Hij zag hoe Angelique's ogen naar het tafeltje achter hem flitsten. “Ja inderdaad, Ginny is nog te jong!”
Harry's mond viel open, hoe had ze dat zo snel geraden?
“Eigenlijk wel spijtig, want ze doet zo haar best tijdens de trainingen, en ze ziet er ook wel uit alsof ze een verzetje kan gebruiken!” Vervolgde Angelique.
Harry keek om en zag hoe Ginny woedend een boek dichtgooide en haar slapen begon te masseren.
“Ja inderdaad, ze is heel moe de laatste tijd, en ik zou haar er graag bij hebben.”
“Ik zal het erover hebben met de rest van de organisators. Ik denk wel dat een uitzondering gemaakt kan worden. Zeg er voorlopig maar niets van, okee? En ik beloof niets!”
“Okee, bedankt Angelique!”
“Geen probleem, O ja, ik zou het belangrijkste nog vergeten. Het feest is morgen, Waar, dat kom je morgen pas te weten.”
“Okee, ik zal er zijn, bedankt voor de uitnodiging!”
“Graag gedaan, Potter! Mar dan verwacht ik natuurlijk wel een verbluffende overwinning tegen Huffelpuf, over 2 weken.”
“Deal!” Lachte Harry.

Harry liep terug naar hun tafel.
“Wat was dat allemaal?” Vroeg Ron
“Iets voor zwerkbal...”
“Oh ja, wat dan?” Vroeg Ginny, Ron knikte
“Peptalk, dat ik meer moet trainen ofzo...” Harry voelde zijn wangen rood worden.
Ginny en Ron knikten begrijpend en gingen verder met hun werk.

Vrijdagochtend, aan het ontbijt, sprak Angelique hem aan.
“Het is okee van Ginny” zei ze, gedempt en amper met haar lippen bewegend, “Feestje is morgen vanaf 23.00h in de derde deyr rechts op de tweede verdieping” En weg was ze.
Harry vertelde Ron en Hermelien alles over de gangfeestjes.
“Waarom weet ik daar niks van? Ik heb 5 oudere broers hier gehad, die allemaal zonder twijfel gangfeestjes georganiseerd hebben! Van je familie moet je het hebben!”
“Ron! Doe niet zo dramatisch.” zei Hermelien “Harry heeft toch verteld van die eed!”
Harry besefte ineenkeer dat hij nog iets heel belangirjks vergeten was.
“Ohja ron, je moet wel met een partner komen natuurlijk”
Ron verslikte zich in zijn corn flakes, hij werd lijkbleek.
“Ach, voor zo een Ron Juan als jij moet dat toch geen probleem zijn!” lachte Harry. Ron werd rood tot achter zijn oren, en zei niet veel die ochtend.

Tijdens de middagpauze sprak Harry Ginny aan. Hij vertelde de hele historiek van de gangfeesthes. “En nu, ja.. Nu wou ik dus euh…” Hij voelde het rood naar zijn wangen stijgen. “Zou je dan misschien vanavond met me naar dat feestje willen Ginny?”
“Jaa! Natuurlijk wil ik dat Harry! Oeehh Geweldig! Net wat ik nodig heb!”
Het was Harry al opgevallen hoe moe ze eruit zag. Hij dacht terug aan zijn vorig jaar, hij begreep totaal hoe ze zich voelde. Hij wist niet wat hem bezielde en gaf haar een zoen op haar voorhoofd.
Hij voelde zich stom, oerstom. Hij wist niet wat zeggen, werd knalrood. Zag haar verbaasde blik. God wat voelde hij zich stom. Was ze boos? Ze was toch niet boos! Hij moest daar weg.
“Euuh, 5 voor 11 in de leerlingenkamer, dan?” Stamelde hij.
Ginny knikte en Harry maakte dat hij weg was.
Hij liet zich neervallen op een bank. Het was intuitief geweest, hij had haar willen troosten omdat ze zo moe was. Hopelijk was ze niet boos.
Harry was zo diep in gedachten verzonken dat hij niet merkte dat Parvati Patil naast hem kwam zitten. “Ga jij ook vanavond?” vroeg ze.
Harry schrok wakker: “Huh?”
“Euuh!” Parvati schrok, en werd rood, “Ik bedoel morgenavond, bijles van Anderling” zei ze snel.
“Hij glimlachte, “Ik weet van het feestje Parvati, ik schrok alleen. Ik ga ook hoor”
“En , uhm , heb je al iemand om mee te gaan dan?” Ze werd weer knalrood.
Harry snapte het, ze wou met hem naar het feestje gaan. Spijtig genoeg kon dat niet want hij ging al met die mooie, mooie Ginny. Vlindertjes fladderden in zijn maag.
“Wel, eigenlijk al wel…” Zei hij verontschuldigend.
Ze was zichtbaar teleurgesteld. “Okee dan, tot vananvond.”

Harry zag Hermelien komen aanlopen.
“Ik zag Parvatie net bij je, heeft ze het dan eindelijk durven vragen?”
“Ze wou met me naar het feest vanavond.”
“En wat heb je gezegd dan?”
“Dat ik al met iemand anders ga”
“Arm meisje, ze is al tijden wild van je.”
Harry bloosde, “O, is dat zo...”
“Ja. Ze heeft het altijd over je.”
“Harry bloosde nog meer.
“Dus hebben ze een uitzondering gemaakt voor Ginny?” vroeg Hermelien.
Harry’s mond viel open, hoe wist zij dat?
“Harry, je denkt toch niet dat ik blind ben he. De manier waarmee je naar haar kijkt, met haar praat, haar helpt enzovoort. Duidelijk verliefd jij.”
Hij voelde zichzelf blozen. Was hij echt zo duideljik? Hij besloot om maar van onderwerp te veranderen, dat was betrer voor zijn wangen, die nu aanvoelden alsof ze in brand stonden.
“Welk vak heb jij vanmiddag Hermelien?”
“Leer van de oude Runen. We moeten een erg moeilijke tekst vertalen en ik denk niet dat ik…”
Harry liet zich achteruit zakken. Hij wist dat er nu een preek van wel zeker 20 minuten kwam, hij was veilig.

Die avond stond Harry voor zijn klerenkast. Hij was zenuwachtig, want vanavond was de perfecte gelegenheid om Ginny te vertellen hoe hij over haar dacht. En of hij dacht! Elke minuut, elke seconde van de dag raasde ze door zijn hoofd.
Hij trok zijn zwarte broek aan, en hoopte dat dat rode t shirt erbij paste. Daarna ging hij op zijn bed liggen en trok zijn gordijnen dicht. 21.30h. Hij moest nog wachten tot Marcel, simon en daan sliepen.
Om 22.50h stak hij zijn hoofd door de gordijnen. Zijn 3 kamergenoten lagen vredig te slapen. Ron was in geen velden of wegen te bespeuren. Hij nam de sluipwegwijzer en zijn onzichtbaarheidsmantel en ging op weg naar de leerlingenkamer.
Ron, Hermelien en Ginny zaten in de leerlingenkamer op hem te wachten.
“En Ronnie! Waar is je meissie?” Harry knipoogde naar Ginny.
“Wel eigenlijk moeten we je iet vertellen…” zei Hermelien aarzelend. Ron was ondertussen zo rood als de zetel waar hij in zat en Ginny beet op haar vinger om niet te lachen.
“Kijk Harry, Ronald en ik, wij… Nouja, we zijn verleifd op elkander!” sprak ze snel.
Hij zag hoe Hermelien onzeker naar hem keek, het ergste verwachtend, en belsoot om hen nog iets meer te pesten.
“O” was alles wat hij zei.

Hij zag Ron’s mond openvallen, Hermelien beet op haar lip en Ginny lag onder de zetel te huilen van het lachen.
“Zullen we dan maar Ginny?” Ron’s mond viel nog meer open. Ginny zelf kroop recht, streek haar kleren in de plooi, probeerde haar gezicht serieus te houden en liep arm in arm met Harry door het portretgat. Onderweg nog eens zwaaiend naar Ron en Hermelien.

Ginny viel proestend tegen de muur, ze moesten zich vasthouden aan elkander om niet om te vallen van het lachen. De tranen sprongen uit zijn ogen en Ginny’s klaterende lach deinde door de gangen.
“Zag je Ron’s gezicht toen jij die ‘o’ zei? Ik dacht dat ik erin bleef!” De tranen rolden over haar wangen, en bij de herinnering lach ze terug in een deuk.
“En toen jij naar hem zwaaide dacht ik dat hij erin bleef!” Ginny proestte het terug uit.
Na 10 minuten waren ze eindelijk terug in staat om normaal te ademen, Harry besefte nu pas hoe dicht hij bij haar stond. Zijn hart sloeg een paar slagen over.
Hij slikte, “Misschien moeten we maar eens op weg gaan.” Onder de onzichtbaarheidsmantel slopen ze naar de tweede verdieping.

Julie · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Vervolg!

Harry klopte op de tweede deur rechts, terwijl hij de onzichtbaarheidsmantel in zijn tas stopte.
“wie is daar?” vroeg een onbekende stem.
“Ginny Wemel en Harry Potter.”
“Aha, onze uitzonderin gop de regel. Kom binnen.” De deur zwaaide open.
Harry en Ginny gingen de kamer binnen, blijkbaar was er een verzwijgingsspreuk op de kamer uitgesproken, want binnen was veel lawaai, terwijl je buiten niks hoorde.
Aan de kanten stonden allemaal sofa’s, in allerlei vormen en formaten. In het midden was een open plaats die door een paar zevendejaars als dansvloer gebruikt werd, en daarnaast stond een tafel met drankjes. De hele kamer werd verlicht met schemerlampen met een doek erover, zoals in Zwamdrift’s lokaal.
In de hoek stond iets wat op een oude grammofoon leek, maar dan alleen de toeter aan een houten kistje.
“Wat is dat?” vroeg hij aan Ginny.?
“Een radio natuurlijk!”
Hij luisterde beter en hoorde een honingzoete stem het volgende liedje aankondigen. “En nu, beste magicians, een opkomende groep uit Engeland. ‘The Yellow Wand Wavers’ met ‘If you won’t come, I’ll summone you.’ Enkele mensen juichten en zochten een plaats op de dansvloer. Hij keek naar Ginny en hoopte dat zij niet wou dansen. Hij wou een goede indruk achterlaten die avond.
“Zullen we een sofa zoeken?” Fluisterde ze in zijn oor. Hij haalde opgelucht adem.

Ze vonden een tweezit in de hoek, vanwaar ze perfect de anderen konden bekijken, zonder zelf al te veel in het oog te springen. Harry zag dat Angelique kwam aangelopen.
“Harry! Ginny! Leuk dat jullie er zijn! Wat vinden jullie?”
“Geweldig Angelique! Het ziet er echt leuk uit!” zei Harry
“Ja! Vind ik ook. En nog eens bedankt dat ik mocht komen!” Ginny glimlachte
De aanvoerdster haalde een stuk perkament boven. “Hierop moeten jullie zweren dat jullie nooit iets tegen iemand zullen vertellen, tenzij met de toestemming van een van de organisators.”
Harry keek naar het perkament en zag dat het een gastenlijst was. Hij zette het puntje van zijn toverstaf op het perkament en zei “Ik zweer het”. Ginny deed hetzelfde.
“Vergeet geen sponsoring als je iets drinkt he Potter!” Riep Angelique nog over haar schouder, toen ze wegliep.

Harry en Ginny zaten naast elkaar op de sofa, zij wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest zeggen, hij nog minder. Hun blikken kruistten, een glimlach. Harry keek de kamer nog eens rond. Parvati zat op de schoot van een puisterige ravenklauwer.
Hij keek nog eens naar Ginny, de stilte werd steed pijnlijker… Hij moest nu gauw iets verzinnen.
“Je was echt goed op de vorige zwerkbaltreining, Ginny. Zelfs Ron moet dat gaan aanvaarden!” Ze bloosde
“Ik doe mn best! Ik hoop dat ik die Marina Elsdonk van haar bezem kan schoppen over twee weken.”
“Ja inderdaad, wat zij het SVP heeft aangedaan was echt allerlaagst!”
“Uhuh! Doen we eigenlijk nog voort dit jaar?”
“Weet ik niet, onze lerares is nu wel okee, als jullie nog zin hebben, wil ik wel voortdoen..”
Ze lachte “Natuurlijk! Ja was een geweldige leraar, en de toestand in de buitenwereld is nog niet veranderd…”
“Zo is het! Zeg, ik ga iets te drinken halen, jij ook?”
“Ja graag, boterbier alsjeblieft.”
Harry wandelde naar de tafel met drankjes. Ginny kon haar ogen niet van hem afhouden. Ze hoopte zo hard dat Harry die avond iets zou loslaten over zijn gevoelens. Hij was zo ondoorgrondelijk. Ze droomde over hoe het zou zijn om in Harry’s armen te liggen.
“Hier, je boterbier.” Hij was terug naast haar komen zitten, alleen subtiel iets dichter.
Ze schrok wakker uit haar gedachtes.
“Dank je”
“Zo, waar waren we gebleven? Ahja, zwerkballen tegen Huffelpuf!”

Harry en Ginny zaten nu al tijden te praten. Ze hadden zelfs niet gezien dat Hermelien en ron binnengekomen waren. Ron had naar de sofa willen gaan laar Hermelien had hem tegeneghouden, hun tweetjes zaten nu op een pluizige, gele tweezit tegen de muur.

“Heb je eigenlijk nog iets gemerkt aan Laurence, Harry?”
“Nee, eigenlijk niet. Behalve het feit dat ze je broer echt niet uit kan staan!”
Ginny barstte in lachen uit “Waarom verbaasd me dat niet? Oja, waar blijven Ron en Hermelien eigenlijk?”
Harry zag hun in de kuikenzetel. “Daar zijn ze Gin, maar ze hebben duidelijk geen oog voor ons!”
Hermelien en Ron hadden besloten om het dan maar helemaal openbaar te maken, en zaten heel dicht bij elkaar te fluisteren.
“Bah, daar word ik misselijk van!” Ginny trok een, op zijn minst gezegd, raar gezicht en Harry proestte het uit.

Ze zagen steeds meer mensen vertrekken , en eigenlijk wou Harry ook weg. Hij wou ergens alleen zijn met Ginny, vandaag bleef een uitgelezen gelegenheid voor een grootse liefdesverklaring. Maar dan had hij liever dat er niemand bij was. Ze zag er zo prachtig uit in het schemerlicht. Haar lippen, die knalrood afstaken tegen haar bleke huid. Wat als ze hem afwees?
“Harry, als je het niet erg vind, ik zou precies graag weggaan, naar de toren ofzo…”
“Ja ik wil ook vertrekken. Gaan we nog iets tegen Ron en Hermelien zeggen?”
“Liever niet!”
Harry draaide zich om en zag dat ze aan het zoenen waren.
“Wegewezen inderdaaad!” Ginny lachte.

Ze zeiden gedag tegen verschillende mensen, en toen ze op de gang waren deed Harry de onzichtbaarheidsmantel over hen. Het was niet zo gemakkelijk om terug te lopen naar de noordertoren, Ginny was een beetje giechelig van het boterbier en kon niet stoppen met praten en lachen. Maar toch bereikten ze de leerlingenkamer zonder Vilder tegen te komen.

Ze stonden voor elkaar in de leerlingenkamer. “Ginny ik, ik euhm…”
“Ja? Wat is er?” Ze keek hem met vragende ogen aan.
Harry voelde de moed in zijn schoenen zinken, hij durfde niet.
“We kunnen misschien beter gaan slapen, morgen training.” Hij probeerde de teleurstelling in haar ogen niet te zien.
“Euh, ja, natuurlijk. Slaapwel” Ze leunde naar voren om hem een zoen te geven. Harry had dicht verwacht, maar zijn hart schoot tot in zijn keel toen haar lippen op dezijne terechtkwamen. Toen liep ze naar haar slaapzaal.

Harry liep als in een trance naar bed. Hij kon alleen mar denken aan hoe zacht haar lippen waren geweest en lekker ze had geroken en hoe hij de sproetjes op haar neus had kunnen tellen. Hij dacht dat zijn buik ging barsten foor alle vlinders… en dromend van Ginny viel hij in slaap.

“Wakker worden! Zoekertje! Training!” Ron porde in zijn zij, blijkbaar in een opperbest humeur.
Harry wreef in zijn ogen en stond op.
“Hoe gaat het met jou en Hermelien, Ron?” vroeg Harry, toen ze aan de ontbijttafel zaten. Hij wou Ron nog een beetje pesten. En inderdaadn, Ron werd zo rood als de vlaggen aan de muur, en mompelde iets.
Harry moest superhard lachen , en viel toen bijna flauw toen Ginny binnenkwam. Ze was zo mooi in haar zwerkbalgewaad, en haar prachtige rode haren zweefden achter haar aan.
“Djeezes Harry, het is ginny maar hoor!”
“Het is niet zomaar Ginny, ze is echt heel knap weet je“
“Harry, je hebt het over mijn zus. Ik zou het apprecieren als je die bedenkingen voortaan voor jezelf hield.”
Ron trok zo’n raar gezicht dat Ginny, die net aanschoof, het uitproestte van het lachen. Harry sleurde zijn beste vriend mee nar het zwerkbalveld.

Harry stapte op zijn vuurflits en stootte af, hij volgde de training onder zich, terwijl hij in patronen vloog. Ginny gooide de slurk om beurt naar Angelique en Katja. Ze vloog op de oude bezem van Fred, maar die wilde blijkbaar niet zo goed mee. Toch schoorde ze vijf goals in de oefenmatch die daarop volgde.
Angelique was duidelijk tevreden met haar ploeg. Toen ze na de training in de kleedkamer haar speech gaf kon ze echt niet over van geluk.
“Dit is d ebeste ploeg die Zweinstein sinds lang gehad heeft! En dat zullen we Huffelpuf laten zien over 2 weken! We bulderen ze helemaal plat! Geweldige training jongens! Vooral jij goed gewerkt Ginny!” Ginny werd knalrood.
“Ik verwacht jullie hier terug voor een extra training, woensdag, 20 uur!”

Alle leden van het zwerkbalteam verlieten de kleedkamer. Harry moest echter zijn zijn spullen nog inpakken. Toen hij klaar was en naar de deur liep, zag hij dat Ginny op hem stond te wachten, buiten. Zijn hart sloeg 2 tellen over. Hij haalde diep adem en liep naar buiten.
“Geweldig gespeeld ginny!”
“Dank je!” Zei ze blozend
“Echt spijtig dat je te goed bent voor je bezem.”
“Ja, dat rotding kan me echt niet volgen! Maarja, wij hebben geen geld voor een nieuwe!”
Dat laatste zei ze niet met schaamte, zoals Ron altijd. Maar met een ondertoon van trots. De vlinders gingen als een gek tekeer, hij wou dat hij haar in zijn armen kon houden, en haar kon strelen.
“Wat is er Harry? Je bent ineenkeer zo afwezig.”
“Ik was aan jou an het denken” flapte hij eruit. Hij werd kanlrood en begon te stotteren. “ik, ik.. Ik bedoel eigenlijk. Eeuhh, jaa…” Stommerik dat hij was.
Ginny werd knalrood en zei toen verlegen “Ik denk ook heel de tijd aan je, Harry.”
Harry’s hart sprong op, dit was pas een geod moment om haar te vertellen hoeveel hij om haar gaf.
“Gin, ik weet dat we vroeger altijd vrienden waren; maar sinds een tijdje voel ik me ander bij je. Veilig en geborgen, eigenlijk gewoon op mijn plaats.” Hij voelde zijn wangen gloeien “ik, ik euhm. Ik denk dat ik verleifd op je ben , Ginny Wemel.”
Ondertussen was ze voor hem komen staan, hij zag en traan in har ooghoek. Hij nam haar hoofd vast en mat zijn duim veegde hij de traan weg.
“Niet wenen Gin.”
“Ik huil omdat alles waar ik sinds mijn 11de van droom, net werkelijkheid is geworden.” Ze reikte met haar hoofd en drukte haar lippen op die van Harry.
Hij zou nooit vergeten hoe hij zich voelde toen die zachte lippen die van hem raakten, en hoe mooi ze was toen ze elkander terug los lieten.
“Wil je mijn vriendinnejte zijn, Ginny Wemel?”
“Zonder twijfel, Harry Potter!”

Harry voelde zich de koning te zijk toen ze hand in hand naar het kasteel liepen. Hij omhelsde haar nog een keer op het bordes en voelde zich alsof hij haar nooit nog zou loslaten.

Einde

Dit was het dan Smile

bedankt voor de mensen die een reactietje gestuurd hebben, daar deed ik het voor! Jullie zullen mij hier nog wel eens terugzien!