[AF] Such A Strange Thing

Veer

Such A Strange thing

Proloog

Het was zomer en Harry bleef zoals steeds bij ons logeren. We waren amper twee weken uit elkaar geweest.
Maar op Bill en Fleurs huwelijk beseften we hoe hard we elkaar nodig zouden hebben in de strijd tegen Voldemort.
De volgende dag zouden ze met drie vertrekken, ik wist hoe ze zouden reizen. Van de ene gekende heks of tovenaar naar de andere. Ik zou meegaan,ze wisten het nog niet maar ik had geen keuze. Ik moest het aan Harry vertellen, daarvoor zou ik niet rustig kunnen zijn. Dit was iets wat hij moest weten.
En nu vertel ik jullie mijn verhaal, een verhaal dat momenten heeft waarbij je moet lachen en huilen, zoals alle verhalen.
Het verhaal dat ik jullie vertel is duisterder dan dat je jezelf zou kunnen inbeelden. Al begint het op zo’n mooie, zonnige zomerdag in Augustus.
5 jaar geleden
…
Ginny Wemel

Veer

Hoofdstuk 1 : Onmogelijk afscheid

Ma was geschokt toen ik zei dat ik meeging, maar niet zo geschokt als Harry zelf. Hij trok me meteen mee naar buiten om me van gedachten te doen veranderen.
‘Gin, we hadden dit al besproken’ zei hij, Harry keek me aan met bezorgde ogen, ‘Je kunt niet mee’
‘Hoe zou jij je voelen, mocht me iets overkomen hier en je was er niet om me te beschermen?’ vroeg ik, ‘Hij zal het weten, zoals je zelf al zei’
Hij beet op zijn lip en keek me weer aan.
‘gin, alsjeblieft?’
Hij zei het op een haast smekende manier maar klonk net niet wanhopig, zijn ogen lieten me bijna zeggen dat ik thuis zou blijven.
‘Als het gevaarlijk wordt keer ik om’ zei ik, ik wou niet zeggen dat ik moest, hij zou achterdochtig worden en vragen stellen waarop ik nu nog niet kon antwoorden.
Hij keek me aan, diep in mijn ogen alsof hij mijn gedachten wou lezen, uiteindelijk knikte hij. We gingen weer naar binnen.
‘Ze gaat mee’ zei Harry mat, ma keek me verwonderd aan en keek naar Ron en Hermelien in de hoop dat zij iets zouden zeggen waardoor ik zou blijven.
Maar ze zwegen.
‘Je blijft thuis’ zei ze, ik schudde mijn hoofd.
‘ik MOET mee, ma’ verduidelijkte ik, ik ging wat dichter tegen Harry staan en keek haar veelbetekenend aan.
‘Maar het is gevaarlijk’ probeerde ze, ‘Wat als je wat overkomt?’
‘Ik bescherm haar met mijn leven’ zei Harry, ik gaf hem speels een stomp tegen zijn arm en hij keek me aan.
‘Niet met je leven’ zei ik met een zwak lachje, Harry knikte en ma gaf uiteindelijk op met protesteren.
‘Zorg goed voor haar’ zei pa nog tegen Harry, daarna vertrokken we.
…

ik begin dus met korte stukjes te posten ^.^
Dan gaat het langer mee.
Thnx voor de reacties (jeej, aandacht) enzo, die mogen altijd...
Iemand zei dat ie merkte dat ik al een tijdje bezig was, dit is mijn euhm.. 7de fanfic, 5de fanfic waaraan ik begin met de bedoeling hem af te werken ^.^
xxxxxx
Veeeeeeeer

Veer

De eerste nacht sliepen we in een tentje, ik was dicht tegen Harry gekropen nadat ik wakker was geschrokken door de mysterieuze geluiden van het bos.
Krakende takjes, uilen, bladeren, alles maakte geluid… vooral Rons gesnurk.
Harry had zijn armen om me heen gelegd en nadat me nog even hadden gepraat viel ik in slaap, ik vermoede dat Harry nog wakker was gebleven een tijdje… maar dat weet ik niet meer.
Ik weet wel dat we de volgende ochtend al weer om 6.00 uur in de ochtend uit de tent waren en tegen 7.00 was alles ingepakt en waren we op stap. Het was vreemd te beseffen dat je in een lange tijd nergens thuis zou zijn, we zouden nergens langer dan 2 dagen blijven, behalve in geval van nood.
Om 16.00 kwamen we aan bij Gloria Gnorasia, de vrouw was haast even eigenaardig als haar achternaam. Ze had blijkbaar enkele boeken geschreven over haar studies over verweer in zwarte kunsten waarvan enkele schoolboeken.
Ze leek opgewekt om ons te zien, al was ze vrij voorzichtig toen ze ons binnenliet en keek ze goed om zich heen om te kijken of er geen gevaar was.
Hermelien stelde ons voor aan de vrouw die ons de hand schudde en glimlachend aankeek.
‘Jullie zijn best met veel!’ zei ze een beetje verbaasd, ‘Vanwaar kennen jullie elkaar?’
‘School, we zaten samen in de klas, Griffoendor’ zei Harry, ze keek mij verbaasd aan.
‘Jij ook?’ vroeg Gloria, ik merkte dat ze zonder schaamte was en zeer nieuwsgierig. Ze had ons eerst een drankje aangeboden maar daarna begon ze meteen vragen te stellen en hield ze met ons weinig rekening.
‘Nee’ zei ik, ‘Ik ben Rons kleine zusje’.
‘Waren jullie mee op het ministerie? Een jaar geleden?’ vroeg ze ongelovig, ze keek naar Hermelien en daarna naar mij.
‘Ja’ zei Hermelien uiteindelijk na vijf minuten stilte.
‘Dus jullie hebben Jeweetwel gezien? In levende lijve?’
‘Nee’ zei Ron, ‘Wij niet, wij waren nog beneden aan het vechten. Alleen Harry en Perkamentus waren er’
‘Wij hebben hem gelukkig niet gezien’ zei ik, Harry knikte
‘U wel?’ vroeg hij aan Gloria, de vrouw schudde verwoed haar hoofd en keek om zich heen alsof hij net had gewaarschuwd voor gevaar.
Ik voelde een vlaag van misselijkheid opkomen die niets met de vrouw had te maken en Harry keek me bezorgd aan.
‘Waar zijn de toiletten?’ vroeg ik meteen, ik stond al recht om het op een rennen te zetten en zodra ze de deur had aangewezen was ik weg.
Harry volgde me op de hielen en keek toe hoe ik mijn maaginhoud in het toilet weer kwijtspeelde.
‘gaat het?’ vroeg hij onzeker, ik knikte.

xxxxxxxxx
reacties please?

Veer

‘Niets ernstigs, waarschijnlijk iets fouts gegeten ofzoiets’ zei ik, ik spoelde mijn mond met water en keek hem aan.
Hij was nog steeds niet overtuigd door mijn woorden.
‘Als er iets ernstigs zou zijn, vertel je het me?’ vroeg hij, ik knikte.
‘Beloofd?’
Hij zei het niet omdat hij me niet vertrouwde, maar hij wou zekerheid, net zoals iedereen soms zekerheid moest hebben over bepaalde dingen.
‘Beloofd’ zei ik, hij keek diep in mijn ogen.
‘Ik hou van je’ zei hij, ik keek hem aan, een warme gloed vloeide door me heen en ik kuste hem passioneel.
‘Ik ook van jou’
Harry bloosde, dat zag ik, ook al probeerde hij het te verbergen voor me. Maar dat waren zo van die dingen die ik steeds merkten bij hem. Nadat we elkaar losgelaten hadden leek het alsof er een gewicht op mijn schouders rustte.
‘Zullen we naar de anderen gaan?’ stelde hij voor, ik knikte en volgde hem
…

kort, sorry, kheb weer inspiratie enzo en leuke omschrijving manieren door 2 superboeken van Marita de sterck te lezen Very Happy

Dus, het wordt steeds beter...
hoop ik Wink

xxxxxxx

Veer

We verlieten niet veel later haar woning en trokken te voet verder.
Ik en Hermelien liepen wat achterop en plots sprak ze me aan.
‘Je moet het hem vertellen’ zei ze, ik keek haar verbaasd aan en ze knikte.
‘Wat vertellen?’
Ik wierp een blik op Harry en keek haar gespeeld verwonderd aan.
‘Hij moet het weten’
‘Wat weten’
‘Kom op Gin, denk je echt dat ik het niet heb opgemerkt. Het is ook zijn kind’
‘Ik wéét dat ik het moet vertellen’ biechtte ik uiteindelijk op, ‘Maar het is niet simpel hoor… Er is iets bijzonder met dit kind’
‘ik geloof je’ zei Hermelien, ‘Echt waar’
‘Daarnet zei hij dat hij van me hield’ zei ik opeens, alsof ik het al de hele dag haar had willen zeggen, ‘Het voelde zalig, alsof ik het altijd al had gevoeld en hij ook, alsof alles plots warm werd binnenin me’
Harry draaide zich om en riep: ‘Waar hebben jullie het over?’
‘Niets’
We zeiden het haast in koor waardoor wij in de lach schoten en Harry en Ron ons achterdochtig aankeken.
‘Hebben ze ons gehoord?’ vroeg ik fluisterend aan Hermelien, ze schudde haar hoofd.
‘Harry heeft me er een goede spreuk voor geleerd’ glimlachte ze geheimzinnig…

…
Na twee uur bereikten we een dorpje, het leek een klein en gezellig plaatsje en we bleven zogoed mogelijk bij elkaar wandelen.
Al gauw werd het duidelijk dat we voor de avond geen geschikte plaats zouden vinden om onze tent op te zetten. Dus waren we allemaal blij toen we een klein, gezellig en vooral een goedkoop hotelletje vonden om de nacht door te brengen. Harry betaalde voor twee tweepersoonskamers, een voor ons tweetjes en een voor Ron en Hermelien. Ron en Hermelien klaagden niet, ik had al gemerkt dat er wat gaande was tussen hun tweetjes.
Ik kon het toch niet goed beschrijven, maar ik wist dat er wat was.
Ik had een gevoel dat Harry het even goed merkte, het viel niet op, maar op een andere manier toch eigenlijk wel…
Ik begreep die zin zelf nooit echt goed

Ik ben zowat teleurgesteld, na mnb tweede post heb ik niets meer avn reacties gekregen, ik zou graag weten wat jullie vinden van mijn verhaallijn en schrijfstijl bij dit verhal, aangezien ik telkens iets anders probeer te doen...

xxxxxxxx

Veer

Ik stond aan het raam en keek wezenloos naar de sterren die helder zichtbaar waren vannacht.
Harry kwam naast me staan en glimlachte zwakjes.
‘Er is wat aan de hand, niet?’ vroeg hij, hij verwachtte geen ja of nee, maar dat ik zou vertellen wat ik te vertellen had.
‘Ik wil het zo graag vertellen’ zei ik, ‘maar het is zo moeilijk’
Ik beet op mijn lip en keek hem aan. ‘Ik zal niet kwaad worden’ zei hij, ik knikte en legde zijn hand op mijn buik.
Ze kon het zelf vertellen, ze kon zelf zeggen dat ze nu bestond, als was ze er slechts een paar weken. Ik was niet eens verbaasd toen ik merkte dat hij het begreep.
‘Het komt goed’ beloofde hij, ik knikte en hij omhelsde me stevig in zijn armen, ‘Niemand zal haar kunnen kwetsen’
‘Niemand?’ vroeg ik, ik voelde hoe mijn lip begon te bloeden doordat ik er te hard op had gebeten.
‘Niemand’ bevestigde Harry me, mijn zoute tranen in de wonde op mijn lip waren pijnlijk. Hij zag het, of hij zag het niet.
Maar het kon hem niet schelen, hij kuste me en ik reageerde meteen.
Toen onze lippen losweekten was de wond genezen, Harry keek er verbaasd naar.
‘Hoe?’
‘Geen idee’
Hij liet zijn wijsvinger over mijn onderlip glijden met een blik van verbazing en verwondering in zijn ogen.
Er werd op de deur geklopt en er kwam een kamermeid binnen.
‘euhm, excuseer. Ik moest komen checken of jullie morgenvroeg blijven ontbijten’ zei ze, ze werd rood in haar gezicht en keek ons aan.
Harry liet zijn hand zakken en keek even naar mij.
‘Ik denk van niet’ begon ik even.
‘jawel’ zei hij, ‘We hebben de energie nodig, vooral jij’.
Ik voelde het rood naar mijn wangen stijgen en keek naar mijn voeten.
‘En, het koppel hiernaast?’
‘Koppel?’ hoorde ik mezelf zeggen, ik wist dat mijn verbaasde ondertoon overbodig was geweest.
‘Meisje met bruine krullen en jongen met rood haar. Kamer 216’ verduidelijkte ze haar woorden.
‘Hoe bedoelt u koppel?’ vroeg Harry, hij glimlachte even.
‘Wel, euhm, ze waren aan het zoenen, dus ik dacht…’
‘jah, ze horen bij ons’ zei ik, ‘Vrienden’
Het meisje knikte, draaide zich om en wandelde zo gauw ze kon de kamer uit.
…

Very Happy

Reacties zijn zeeeer welkom, woensdag kan ik typpen ^.^

Veer

Hoofdstuk 2 : Het Pad Des Doods

De volgende ochtend waren we pas om 9.00 weer onderweg, vooral omdat je pas om 8.00 kon gaan ontbijten en we Ron en Hermelien nog even hadden verhoord…
Ik schrok op toen ik plots iemand mijn naam hoorde roepen en keek op. Toen ik om keek zag ik een jongen van mijn leeftijd naar mij toe rennen, ik herkende hem slechts vaag.
‘Ginny, ja toch?’ vroeg hij opnieuw, ik knikte en keek hem vragend aan, ‘Ik ben het, Joachim’
‘Joachim?’ vroeg Harry verbaasd, hij stond achter me en bekeek de jongen die me nu aankeek.
‘Ik zat het eerste jaar bij jou, Zweinstein, maar daarna ben ik naar Klamfles gegaan’ verklaarde hij, hij staarde nu naar Harry die hem bestudeerde.
‘Ja, ik weet het weer’ zei ik, het begon te dagen en ik herinnerde me dat ik bij transfiguratie in de les steeds naast het zat, ‘Waarom ben je dan naar Klamfles gegaan?’
‘We zijn verhuisd’ vertelde hij, ‘Best stom, maar wat doe jij hier zo ver van huis?’
‘We zijn op reis’ zei ik hem, ‘Op een missie!’
‘Een missie?’ herhaalde hij mijn woorden, hij keek van Harry naar mij en daarna naar Ron en Hermelien en haalde zijn wenkbrauwen op.
‘Dit is Harry, mijn vaste vriend’ zei ik, ik wees op Harry en Harry glimlachte en liet zijn handen op mijn heupen rusten.
‘Harry? Harry Potter?’ vroeg hij verrast, hij keek hem stomverbaasd aan en ik schudde mijn hoofd.
‘Alsof ik dé Harry Potter zou kunnen krijgen’ loog ik, ik voegde een spottend glimlachje toe aan mijn uitspraak waardoor hij zelf glimlachte bij de vraag die hij net gesteld had.
Harry glimlachte ook en liet zijn handen wat lager zakken, maar toen hij merkte dat Ron keek liet hij me gauw los.
Joachim keek daardoor een beetje verrast, hij keek van mij naar Ron. Ik leek niet echt veel op mijn broer.

^.^
En nu ga ik weer typpen, thnx voor de reacties, ook van ~Hermelien~ Of zoiets Wink

Mjah, hou je normaal...

En blijf een lezer die reageert Wink

xxxxxxx

Veer

Vroeger wel, maar nu hingen mijn haren net niet tot op men achterste en waren ze bruin gekleurd. Hermelien had er vanmorgen een lange vlecht in gedaan en ik had aan Harry ’s blik gemerkt dat hij het niet mis vond, ik voelde me zo opgetogen door de manier waarop hij naar me had gekeken. Zelfs nu nog voelde ik het, ik voelde ook hoe Joachim naar me keek, maar heel anders dan Harry had gedaan…
‘Wel.. Ik moet gaan’ zei hij uiteindelijk, ik knikte, hij draaide zich om en verdween. Harry zuchtte en ik draaide me naar hem toe.
‘Geen vragen, zo’n leuke herinnering was hij ook weet niet’ zei ik meteen, hij knikte en bedoelde daarmee dat hij erover zou zwijgen.
We koesterden nu elke moment die we samen hadden, omdat ik voelde dat er ook elk moment een einde aan kon komen.
‘We moeten verder’ zei Hermelien.
We kwamen langzaam weer in beweging en met tegenzin moest ik verder van Harry gaan staan om voort te kunnen bewegen.
Het was leuk om te zien toen Ron plots zijn arm rond Hermelien legde, haar naar zich toe trok en zoende.
Daarna draaide hij zich om en zei: ‘Ik kon het niet laten’, Hermelien giechelde en keek hem breed glimlachend aan. Ik had Ron nog nooit zo gelukkig gezien, zelfs niet met Bellinda. Ik moest er zelf ook van glimlachen en Harry nam mijn hand vast.
Volgens mij waren er drie hoofdingrediënten in een relatie: Liefde, Lust en Passie. Vertrouwen hoorde bij de liefde zelf, je moest hen geloven als hij zegt dat hij van je houdt.
Die waren in overvloed aanwezig tussen mij en Harry. Zo voelde het toch.
We naderden een donker steegje waar we door zouden gaan, Hermelien wou ons voorgaan maar we werden door een oudere man tegengehouden.
Hij leek een echt type, een pijp dat in zijn mond stak, grijs haar en een wandelstok. Hij keek ons indringend aan en Hermelien vroeg wat er mankeerde.

Reacties mag Wink

xxxxxxxx

Veer

‘Dat is het pad des doods’ zei hij, Ron keek op het groezelige plaatje van de straatnaam en schudde zijn hoofd.
‘Hier staat nochtans de Lelielaan’ zei hij, Lelie, de naam drong meteen tot me door, hij was prachtig. Hermelien gniffelde en gaf hem een zachte stomp tegen zijn schouder en Ron lachte schaapachtig. De man keek met een duistere blik naar het steegje.
‘Er zijn slechts weinige levende zielen teruggekeerd, en zij die het overleefden vertellen de gruwelijkste pijn’ vertelde hij, ‘100 jaar geleden werd hier een jonge vrouw vermoord, nadat ze werd gedwongen haar geliefde te zien sterven’.
‘Dat… dat is verschrikkelijk’ zei Hermelien zacht, hij knikte en we gingen zitten, ik wou net als de andere luisteren naar het verhaal.
‘Het was op een gure, koude nacht. De vrouw was hoogzwanger en wachtte op haar geliefde die haar zou komen halen. De wind waaide fel en blies in haar nek, de koude gaf haar kippenvel’ hij zweeg even om de woorden tot ons te laten doordringen en vervolgde, ‘ Ze keek de hele tijd rond zich heen, alsof ze het onheil voelde aankomen. Haar handen in haar zakken en haar losse haren die rond haar gezicht waaiden. Ze toonde een kleine glimlach toen ze hem zag aankomen, ze auto stopte en hij stapte uit, alleen. Of zo leek het, er was niemand bij hem, maar ze waren niet langer alleen. Hij viel neer, begon te stuiptrekken en te gillen, te schreeuwen om hulp. Volgens het verhaal zag hij alles waar hij bang voor was. Hij zag zichzelf sterven, hij voelde de pijn van alle mensen die rondom het plein woonden’.
Ik keen even rond, het was een groot plein waar we zaten, de huisjes waren klein en oud, alsof ze er al eeuwen hadden gestaan.
‘Het begon te regenen, bliksemen, donderen. De vrouw rende naar hem toe, probeerde de onzichtbare handen die hem wurgden van hem weg te halen, maar ze werd weggeduwd en belande op de grond.
Op die moment begonnen haar weeën. 1 uur lang lag haar geliefde te sterven terwijl zij hun dochter ter wereld bracht. Pas nadat het kind geboren was kwam de schaduw op de vrouw af, ze smeekte om haar leven, om het leven van haar dochter, Lelie. Maar hij toonde geen genade.
De vrouw stierf, kort en pijnloos, om het kind veilig te houden. De baby werd achtergelaten op een deurmat bij een stel dat geen kinderen kon krijgen. Ze hielden van het kind met heel hun hart, hun dochter Lelie. Maar vele mensen vreesden het kind, het kind dat hen confronteerde met hun falen en angsten. Sindsdien is er bijna niemand terug gegaan in het steegje, de skeletten liggen er nog steeds, omringd door degene die niet luisterden naar het gevaar dat er schuilde. Tot op het heden zoekt de schaduw naar een nieuw slachtoffer…’
Hij wierp een angstige blik naar het steegje en keek naar mij en Harry, alsof hij meer wist. Harry ’s arm lag rondom mijn middel en zijn hand rustte op mijn buik, mijn hand lag bovenop de zijne. Alsof hij mij wou beschermen, en onze dochter.
Hij had me altijd al gesteund, ik begreep niet hoe het kwam dat we zo close waren als koppel, maar nadat Bill erachter was gekomen, was die band alleen maar hechter geworden.

Geen reacties gekregen Shocked

*doet zielig*
Razz

Mjah, binnenkort komt er waarschijnlijk een tijd jump Wink

Duseuhm, geniet van het heden Laughing

.
xxxxxx
Veer

Veer

We zaten aan de tafel, beneden, en Bill zat naast Harry. Ik had mezelf tegenover Harry geplaatst zodat ik hem af en toe onopvallend kon aankijken.
Bill richtte zich tot hem.
‘Ik hoorde dat je een vriendin hebt’ zei hij, Harry glimlachte en knikte.
‘Van wie?’
‘Gewoon via via, vertel eens wat over haar’
‘je zou haar leuk vinden’ zei Harry, ‘iedereen vind haar leuk, ze is knap, lief, sexy’.
Het laatste woord had ik zeker gehoord, vooral omdat ik plots voelde hoe hij zijn voet tegen mijn been liet komen. Ik volgde zijn voorbeeld.
‘Sexy?’ vroeg hij, Harry knikte en glimlachte tevreden.
Ik wist niet voor wat hij glimlachte, door Bill ’s vraag of door mijn voet.
In ieder geval, ik merkte dat Bill het zag, hij keek van mij naar Harry en grijnsde geheimzinnig, daarna knipoogde hij naar ons.

Ik was toen blij geweest dat hij het niet tegen ma en pa had verteld. Hij vroeg hoelang we samen waren enzo, en toen we eerlijk hadden geantwoord begreep hij het.
En nu zou hij alles aan ma en pa kunnen uitleggen, zodat ze zich geen zorgen zouden moeten maken. Dus ik voelde me oke, Hermelien had ervoor gezorgd dat we post konden sturen door behulp van een spreuk die ze zelf had geschreven. Zelf voor een fototoestel dat meteen afdrukt had ze gezorgd.
En omdat niemand van ons goed was met woorden, stuurden we voornamelijk enkel nog maar foto’s.
…
We vertrokken weer, omdat de schaduw uit het verhaal ons deed denken aan een dementor, besloten we een andere weg te nemen. Daardoor waren we wel een halfuur langer onderweg, vervelend, maar noodzakelijk.
’s Avonds vonden we opnieuw een plaats om de tent op te zetten, het reizen ging sneller dan dat we hadden gedacht en om 23.00 zetten we onze tent op.
De volgende ochtend was ik misselijk, maar dat was blijkbaar normaal als je in verwachting bent. Alles leek perfect te gaan, maar ik had het vreemde gevoel dat er iets fout was.
De tijd dat we gewoon reisden leek voorbij te vliegen, vooraleer ik het goed en wel besefte was het alweer een maand later, ik was nu dus 2 en een halve maand ver. Het viel in het algemeen nog best mee, in die tijd.
Nu weet ik beter, jammer dat het zo land duurde vooraleer ik beter wist.
…
Het leven was zonnig, de eerste gruzielement werd vernietigd door Harry (hij had ons niets gezegd toen hij het had ontdekt) en we reisden verder.
Alhoewel het Herfst werd, de bomen kaal werden en er veel regen was voelde ik me gelukkiger dan ooit.
Vooral toen ik na mijn nieuws over de baby een reactie kreeg van… Bill..

Heej, zusje.
Sorry, maar ma is nog wat teveel in shock om te schrijven.
We proberen haar te kalmeren, ze is niet kwaad.
Dat denk ik toch, ze is misschien wat teleurgesteld.
Iedereen was geschrokken, ik eigenlijk ook.
Fleur en ik krijgen ook een kind, maar zij is pas 1 maand ver, te vroeg om te vertellen dus. Maar aan jou vertrouw ik het toe.
Als je ongerust bent over haar gezondheid moet je misschien naar een dreuzeldokter gaan. Pa zegt dat die best te vertrouwen zijn en dat er ook enkele helers onder hen zijn, die zullen je dan wel herkennen als een heks.
Nu moet ik stoppen…
Hou je sterk en gezond, zie je gauw terug.
Je grote broer.
Bill

Ik was blij dat Bill ook v ader zou worden, Harry glimlachte ook toen ik het hem zei, Ron wist niets.
Maar de avond toen ik hem vertelde dat ik en Harry een kind kregen was hij in alle staten, hij draaide zich om en sloeg de deur achter zich dicht.
Achteraf liet Hermelien ons weten dat hij kwaad was op Harry, en dat hij er wel overheen zou komen. In ieder geval, dat hoopte ze. Gelukkig had ze gelijk, na een tijdje begon hij het te aanvaarden.
Dus dat was in orde. De rest ging normaal, we stuurden vaker een brief naar Ma en Pa.
…

De tijd vloog voorbij, … En dat was soms jammer, te jammer
En dat wist ik maar al te goed, ik werd opgenomen in het ziekenhuis, hevige buikpijn, weeën.
Lelie werd geboren en toen… Lanka. Het waren er twee geweest, ik had al gevoeld dat er iets vreemd was, maar nooit had ik kunnen vermoeden dat het twee meisjes zouden zijn.
En nooit had ik kunnen denken dat het zoveel pijn en verdriet zou brengen. Soms droomde ik ervan dat Lanka er nooit was geweest, zodat ik haar verlies niet moest verwerken. En mijn manier om ermee om te gaan was achteraf niet zo goed, ik zweeg tegen iedereen. Alleen Harry wist het.
We hadden twee soorten geboortekaartjes, op het ene stond iets over Lanka, op het andere alleen nieuws oven Lelie.
Dat van Lanka was enkel in ons bezit, maar Lanka zelf waren we kwijt. We hadden haar laten cremeren en in een soort juweel laten verwerken dat we aan Lelie gaven. Een armbandje waarin Lelies naam stond gegraveerd maar waarin Lanka toch een beetje verder leefde. Toch een beetje…

Een lang stuk, rap gepost, ik weet het Wink

Volgende post is meteen 5 jaar later. Ik heb al zeer veel getypt vandaag. 3 pagina's voor ongeveer 2 dagen die in het verhaal voorbijgaan.
Dus ik ben best blij.
Nog maar 1 reactie gehad, Surprised

xxx

Veer

Hoofdstuk 3 : Onverwachte wending.

Het was vreemd, en niet normaal. Voldemort was erachter gekomen, na 5 jaar, Lelie was nu 4 en intussen hadden we een tweede dochter van 3 die Luna was gedoopt.
Jeweetwel had me nog nooit gezien, maar via bepaalde bronnen wist hij hoe ik eruit zag en wie mijn familie was. Maar het ergste was dat hij wist dat Harry van me hield. Het enige dat ons hoop gaf was dat hij niets afwist van Lelie of Luna.
Er zat niets anders op, ik moest onderduiken. Ik plande alles met Harry, Hermelien en Ron. Ma en pa kregen bericht dat ik niet zou terugkeren en een korte uitleg waarom. Dat ik geen contact kon blijven houden, ze gingen akkoord.
Het was Harry ’s idee geweest, ik had zelf geen idee waarom ik er stond, maar ik wist eigenlijk ook wel waarom. Voor Luna, Lelie voor mezelf, maar vooral voor Harry.
Het was middernacht, ik had momenteel paars haar, een groene blouse en een groene broek aan. Ik viel helemaal uit de toon. En de weinige mensen die op deze tijd nog buiten waren keken me raar aan.
En nu stond ik hier, in klein zaniken, voor de deur van de Duffelingen. Ik belde aan en hoorde luid gevloek van Harry ’s oom komen.
Ik vroeg me af of zijn hoofd helemaal rood zou worden, zoals Harry had voorspeld, en nam Luna op mijn arm. De deur opende traag en met moeite, hij keek me achterdochtig aan en keek daarna naar mijn twee dochtertjes.
‘Wie bent u en wat doet u hier?’ vroeg Herman Duffeling, ik glimlachte zwakjes en hij herhaalde zijn vraag.
‘Ginny Wemel’
‘Wemel? Waar heb ik die naam nog gehoord?’
‘Harry Potter, weet je nog? Je bent namelijk zijn oom’
‘Leeft hij nog? Hij heeft je hier gestuurd of wat?’ vroeg hij geërgerd, zijn gezicht werd helemaal paars en ik verborg mijn spontane glimlachje.
‘Ik weet dat hier een kamer vrij is. Ik moet ergens kunnen blijven tot ik mijn studies heb afgerond’ verklaarde ik, ‘En ik moet jullie beschermen’
‘Studies?’ , hij keek alsof ik net iets onverwachts had gezegd.
‘Ik wil les gaan geven, lagere school’
‘Ik heb jou bescherming niet nodig’ zei hij, hij was op het randje van razernij en legde vooral de klemtoon op jou.
‘Maar zij hebben jullie bescherming nodig’
‘Herman?’ , het was een schelle stem, die van zijn vrouw, ‘Wie is daar’
‘Een van Harry ’s vriendinnetjes, met een klein meisje’ zei hij, Lelie kwam in het zicht staan en hij verbeterde, ‘twee meisjes’
Petunia kwam naar beneden en bekeek me van top tot teen, bij het zien van men paarse haren liet ze duidelijk haar afschuw merken. Maar zodra ze mijn twee dochtertjes zag leek ze te bezwijken.
‘Als je wil kleur ik mijn haar weer bruin’ zei ik, ‘maar ik heb echt onderdak nodig. Ik ben net ingeschreven in de universiteit maar ik kan toch moeilijk op straat gaan wonen’
‘Zijn het jou dochtertjes?’ vroeg Petunia verbaasd, ik knikte en ze bekeek me nog een keer goed.

Cool

Thnx voor de leuke reacties Razz

Die zijn ook altijd welkom Wink

xxxxxxx
Veer

Veer

‘Hoe oud z…?’
‘Ik ben 21, Lelie is 4 en Luna is 3. Allebei ingeschreven in de plaatselijke kleuterschool. Jeweetwel, die waar Dirk en zijn vriendjes Harry ’s leven een hel maakten’ onderbrak ik haar, ik gunde het haar niet om haar zin af te maken. Het waren mijn meisjes, en die van Harry, maar dat moesten ze niet weten, ze mochten het niet eens weten.
‘We kunnen haar toch niet op straat dumpen? En zijn kamer is toch vrij?’ zei Petunia voorzichtig, de spreuk had gewerkt, Herman zuchtte en gaf uiteindelijk toe.
‘Geen getover in mijn huis’ zei hij voor hij me binnenliet, ik zeulde drie grote rugzakken achter me aan en Dirk, die nu ook naar beneden was gekomen, hielp me. Na een uurtje waren de kinderbedjes opgezet in de logeerkamer (eigenlijk was er tijdens Harry ’s afwezigheid niets aan gedaan. Hedwigs kooi was alleen leeggehaald en het raam stond nog steeds open, ik zag de uil in de verte al naderen).
Lelie en Luna sliepen als een blok terwijl ik nog dingen wegstak. Ik legde hun kleren en de mijne in de kleerkast, maakte het bureau leeg en schoon en legde daar mijn cursussen die ik nodig zou gaan hebben morgen. Ik maakte hun schooltasjes (eerder rugzakjes met typische dreuzel dingen op afgebeeld zoals Bob de Bouwer of zoiets), zette enkele foto’s een kaartjes op het nachtkastje, waaronder het zeldzame geboortekaartje van Lelie en Lanka en een foto van Harry met de kinderen. Met enkele magie, ook al was het me verboden, fleurde ik de kamer op met enkele kleurtjes. Onder het bes vond ik Harry ’s brieven, brieven die ik hem had gestuurd. Ik moest ervan blozen toen ik ze zag, ik had rare maar ware dingen gezegd.

Liefste Harry.
De zon schijnt hier binnen en verblind me haast.
Maar binnenin heb ik het ijskoud omdat ik je zo moet missen. Ik ben blij dat we alles weer hebben bijgelegd, dat je het begrijpt.
Ik hoop dat je weet dat ik steeds van je zal blijven houden.
Maakt niet uit of je in een of andere Europees land naar Gruzielementen zoekt of je het niet overleeft.
Ik hoop dat je dat niet vergeet, nooit.
Veel liefs.
Je liefste, Ginny.

xxxxxx
Reacties steeds welkom Wink

Die lijk ik steeds minder en minder te krijgen
Shocked

xxx

Veer · Geplaatst: Vr Jun 02, 2006 18:18

Ik weet nog goed wat hij had geantwoord.
‘Als ik het niet overleef mag je de liefde niet opgeven, je zal iemand nieuw vinden waardoor je mij niet zou vergeten, maar wel onze gelukkige momenten zal herleven’
Of toch iets dat er wat op leek. Die brieven had ik nog niet uitgepakt, ze zaten helemaal onderin goed verborgen. Als de Duffelingen die zouden vinden zou ik zeker niet kunnen blijven. Ik mocht zeker niet vergeten de volgende dag de spreuk blijvend te maken.
Ik ging aan het bureau zitten en nam enkele dreuzel spullen. Een balpen en een schriftje. Bovenaan schreef ik mijn naam: ‘Ginny Wemel’ daaronder de datum: ‘31/08’ en trok een lijn daaronder. Nu schreef ik de belangrijkste spreuken op die ik al had geschreven.
‘De overtuiging – spreuk: Niagrakina’
‘Versturen van brief – Sendinus’

Daarna sloot ik het schriftje en nam er een ander.

Aangekomen, eindelijk. Ik mis je. Misschien stom, ik ben amper een halve dag weg. Maar ik hoop dat lelie en Luna je niet zullen vergeten. Ik kijk uit naar na mijn studies. Dan zou je komen, zoals beloofd. Nog 2 jaar, en hier tel ik af tot die moment. Maar voor nu ben ik dood. Dood voor mijn vrienden en kennissen, dood voor iedereen. Maar ik leef verder in jou hart en jou hoofd. Daar dwaal ik nu rond, vergeet me niet. Vergeet de meisjes niet.
Maar vooral, vergeet niet hoe het is om van iemand te houden.
Vergeet dat NOOIT.

Dat schriftje zou ik hem geven, binnen twee jaar. Dan zou hij 1 dagje komen en weer weggaan. Dan zou ik al het gene dat ik hem wil vertellen verzwijgen en hem dit schriftje geven.
Maar nu ga ik slapen, doodop, net zoals mijn allerliefste meisjes.

Reacties ?? Sad

...

Xxxx
Veer

Veer · Geplaatst: Za Jun 03, 2006 19:04

1 September, ik ben een van de jongste in het leslokaal. De enige van iedereen die op haar schoolboeken foto’s heeft gekleefd van kleine meisjes. Ik ben bang, ik weet niet hoe het hier gaat zijn. En tegelijkertijd ben ik opgewonden, klaar om alles te zien en te voelen. Om te ontdekken en te leren en te kijken naar de mensen rondom me.
Links van me komt een jongen zitten, hij glimlacht maar ik zie het niet, ik kijk naar mijn meisjes. ‘Je zusjes?’ vraagt hij onzeker, ik schud mijn hoofd.
‘Mijn dochtertjes’ antwoord ik, hij knikt maar in zijn ogen zie ik dat hij het niet had verwacht. Ik zie hem naar mijn gezicht kijken en denken hoe oud ik was toen ik ze kreeg. Ik antwoord zijn ongestelde vraag.
‘Lelie, was ik 16’ zeg ik terwijl ik naar de foto van het zwartharige meisje wijs, ‘En Luna 17’. Nu wijs ik naar Luna, mijn rode haren, sproetjes en groene ogen. Ze lijkt op haar oma, Lilly Evers, dat zei Petunia vanmorgen. Dat zou ik vanavond in het schriftje schrijven, morgen zou ik dat ding meenemen naar de les en enkele dingen in noteren voor hem.
‘Ik heet Marco’ zei hij, ik schudde hem zijn uitgestoken hand.
‘Ginny Wemel’ stelde ik mezelf voor, ‘Wil jij ook les gaan geven?’.
Hij knikte en glimlachte zwakjes, dat deed ik ook.
‘Leuk je te leren kennen, Marco, ik waarschuw je. Ik ken hier niet veel, ik heb een raar verleden achter de rug’ zeg ik, hij knikte opnieuw maar was een beetje verrast door mijn openheid.
‘Zo erg?’ vraagt hij, ik knikte zoals hij al een paar keer had gedaan.
‘Kort gezegd, ik duik nu onder voor de moordenaar van de ouders van mijn vriend, maar houd het stil’ zei ik hem, ik begreep niet waarom ik het zei, had hij een spreuk op me gelegd?
‘Maakt niet uit. Wil je na de les iets gaan drinken?’ stelde hij voor, ik knikte.
‘Ja, graag. Ik heb dan wel maar even. Maar het is goed’ zei ik, de professor kwam binnen en het gepraat en gefluister viel stil.
Hij begon een soort preek over dat niet iedereen het einde zou halen en dat met kinderen omgaan niet altijd even gemakkelijk was. Dat lesgeven heel wat meer was dan informatie in hoofden pompen of kindjes leren schrijven.
Ik wist dat, ik wist het al lang.
Hij zei dat opvoeden ook niet even gemakkelijk was, dat de kinderen op een gegeven moment zouden vragen van waar de baby’tjes kwamen. Dat ze niet meer zouden geloven dat die uit de bloemkolen kwamen of dat de ooievaar ze bracht. Ik moest glimlachen, ik hoopte dat hij het niet opmerkte en vroeg me af waarom ik vooraan was gaan zitten.
Er werd een stapel formulieren doorgegeven waarop je jou gegevens moest invullen, dingen zoals naam, voornaam, leeftijd.
Ze vroegen niet of je kinderen had, maar ik schreef het er toch bij. Misschien was het toch de bedoeling, en ik had gelijk want niet veel later zei hij.
‘Schrijf ook op de lijst of u al met kinderen hebt gewerkt en of u kinderen hebt, met de leeftijd inbegrepen’ .
Ik noteerde hun leeftijd achter de namen en gaf het formulier aan de persoon die de papieren ophaalde. Zodra de professor de lijsten in zijn hand kreeg begon hij te bladeren, bij een bepaald blad stopte hij.
‘Zo te zien maar een iemand in mijn klas met kinderen’ zei hij, hij keek even rond, ‘Wie is Mejuffrouw Wemel?’ .
Ik stak onzeker mijn hand op en hij deed een kort knikje in mijn richting. Daarna keek hij nog eens op mijn blad om een paar vragen te stellen.
‘4 en 3 jaar, dat is zo ongeveer de leeftijd dat ze naar school gaan. Ja toch?’ vroeg hij, ik knikte.
‘Eerste schooldag voor allebei vandaag’ zei ik stil, ik keek even op de klok en merkte dat er al een half uur was verstreken. Ik was dus de enige in heel de klas die kinderen had, of de enige die het durfde toe te geven. Het bezorgde me rillingen. Onwillekeurig dacht ik aan Harry, waar zou hij nu zitten, zou hij op deze moment daar in Duitsland een duel voeren met een dooddoener? Zou hij met Ron en Hermelien vieren omdat ze eindelijk nog eens een gruzielement hadden ontdekt. Was hij nog in Duitsland.
Maar de vraag die het vaakste terugkeerde was of hij aan me dacht, of hij mij miste op die eigenste moment. Vroeg hij zich af welk vak ik had gekozen om te studeren, of de meisjes thuis zaten of op school. Of de Duffelingen me met veel tegenzin hadden binnengelaten.
En ik wist het antwoord: Ja.
Ik voelde hoe hij antwoordde. Hij was wel 1000 kilometers verwijderd van mij en toch hoorde ik hem duidelijk zeggen: ‘Natuurlijk denk ik aan jou’

^.^
Dit vind ik best een lang stukje Razz

Thnx voor ALLE reacties Razz

Nu voel ik me nog happier (kben net terug van een forummeet Wink

)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Veer · Geplaatst: Vr Jun 09, 2006 15:36

Ik was nog wat gaan drinken met Marco, hij vertelde me dat hij een kamergenoot zocht. Ik vertelde over mijn kinderen.
Na een uurtje ging ik mijn meisjes afhalen, de lerares wou nog even met me praten en dus gingen Lelie en Luna achteraan in het klasje met de poppen spelen. Iets wat ze zeer vreemd vonden.
‘Lelie is de oudste, hoe komt het dat ze niet in het tweede klasje zit?’ vroeg ze.
‘Ik ben lang rondgetrokken met mijn vriend. Ik ben nu pas ergens echt gaan wonen zodat ze naar school kunnen gaan’ verklaarde ik aan haar.
De lerares knikte en plots voelde ik een schok, ik sloot mijn ogen en dacht aan eergisteren. Met Harry, onze laatste nacht samen, prachtig afscheid.
‘Ik moet gaan’ zei ik, de lerares stond op en knikte, ‘Weet u misschien ergens in de buurt een apotheker zijn?’
‘In het dorp is er een, de knolialei’
‘bedankt, Luna, Lelie, meekomen!’
De meisjes kwamen naar me toe en volgden me, ik moest nog een auto kopen denk ik, een GSM toestel had ik gekocht zodat ik Harry altijd kon bellen in geval van nood. Maar dit was toch geen noodgeval…

Liefste Harry, de tweede keer dat ik in dit schriftje schrijf.
Buiten is het koud, ik heb de Duffelingen mijn gsm nummer gegeven en 500 dollar omdat ik hier mag blijven. Ik ben dus blij dat ik met die werkjes tijdens het reizen altijd de helft opzij het gezet op een rekening. Al was het daardoor soms wat moeilijk om rond te komen voor de kinderen.
Mijn eerste lesdag was leuk, ik ben de enige die kinderen heeft en dan nog een van de jongste van de klas ook. Luna en Lelie waren voorbeeldig op school en net toen ik met de lerares aan het praten was over hen voelde ik het.
Hetgeen wat ik voelde toen ik wist dat Luna zou komen.
Die schok, een soort van rilling, een plotseling besef dat bij me doordrong.
In de badkamer ligt zo’n dreuzel zwangerschapstest. Ik heb hem nog niet gedaan, ik weet al dat hij positief zal zijn.
Ik hoop dat, ik weet het echt niet meer. Zodra ik de schok voelde moest ik aan Lanka denken, ons kleine meisje.
Voor eeuwig.
20 minuten heeft ze geleefd, waarvan ze 10 minuten in mijn armen heeft gelegen, 5 minuten in jou armen en 5 minuten aan een beademingsmachine. Ze zou niet beteren, dat zeiden de dokters, weet je nog? Ze zou nooit beteren, waarom zouden we ze laten kwellen, ze was al dood…
Elke nacht spookt ze door mijn dromen, en nu krijg ik een zoon.
Vreemd toch? Ik voel het, ik wéét het gewoon Harry. Een zoon, hij zal James heten, zoals je vader. Hij zal op zijn opa lijken, dat beloof ik je, dezelfde bruine ogen en hetzelfde zwarte warrige haar. Onze zoon…
Nu stop ik met schrijven om te gaan eten. Ik denk aan jou, vergeet dat nooit, Ik hou van jou, onthoud dat. Wéét dat.
Veel liefs, jou Ginny.

Thanx voor all reacties Razz

Binnenkort begin ik met de exazmens, dus nja, kheb nog een weekje voor die beginnen en daarna... op Kamp... ^.^
Veel leesplezier...
xxx
Veer