[AF] ...Cold Stars and Hot Chocolate...

**Jalf** · The Musical Mod Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Okay... dit verhaal heb ik vlak na het uitkomen van deel 5 geschreven, en je moet zelf maar bedenken wat je ervan vindt. Ik zeg er wel bij dat ik dyslectisch ben en dat er dus hier en daar spelfoutjes in kunnen zitten... Reacties in de reactietopic graag Smile

...Cold Stars and Hot Chocolate…

Het was koud die avond, ondanks dat het die dag ervoor zo warm was geweest. Het was een heldere nacht, je kon de maan en de sterren goed zien.
Op het dak van Grimmauld Place nummer 12 zat een man. Hij had lichtbruin haar, dat al een behoorlijk aantal grijze strepen begon te vertonen. Verder zag hij er erg vermoeid uit en staarde naar de sterren en de halve maan… Als je goed luisterde kon je hem zacht in zichzelf horen praten…

"Dit heb ik echt in geen jaren meer gedaan. Ik lijk ook wel gek, om hier 's nachts op het dak te gaan zitten… Jullie tweeën kwamen altijd met zulk soort ideeën. 'Goh, Remus, Peter, Laten wij vanavond een lekker gezellig de hele avond op het dak zitten…' En het leuk ervan was… Het gebeurde ook nog, al zei ik honderd keer dat het een belachelijk idee was…
Maar goed… Jullie hebben me weer zo ver gekregen dat ik 's nachts op het dak zit." Hij schudde zijn hoofd en keek naar de halve maan. "Nog twee weken, dan is het weer zover…" Mompelde hij, "Dan ga ik weer gek doen, zoals jullie dat zo leuk konden verwoorden. Sirius zei ook vaak: 'Ik verveel me… Ik wou dat het volle maan was…" Je verklaarde je altijd voor gek, omdat je niet wist wat ik doormaakte in zo'n nacht… De pijn…
Ik neem je niets kwalijk of zo hoor… Jij zag overal een avontuur in… Net als jij James… Jullie waren allebei even gek op dingen die niet mochten. Nachtelijk uitstapjes, dingen opblazen, Sneep pesten…"
Hij pauzeerde even.
"Ja, Sneep is hier ook nog steeds, tenminste, alleen voor zijn werk bij de Orde, voor de rest probeert hij iedereen zo veel mogelijk te vermeiden. Net als vroeger… Alleen zonder dat jullie hem constant op de hielen zaten… Jullie waren verschrikkelijk op zulke momenten… En toch waren jullie de populairste jongens van de school, jullie hadden zelfs fans… Maar toch waren jullie eigenlijk verschrikkelijk bezig… Ik ook, hoor! Ik liet het toe… Ik liet jullie je gang gaan… Dus, in theorie, met ik net zo verschrikkelijk als jullie, misschien zelfs erger…"

Een traan rolde langs zijn wang en stem begon steeds moeilijker verstaanbaar te worden: "Weten jullie nog hoe we vroeger zo lacherig over de dood deden? We waren er absoluut niet bang voor, daarom ook als die avonturen rond volle maan. Jullie waren niet bang, om 's nachts door een weerwolf verscheurt te worden… Nou ja, op Peter na dan… Die heeft me toch altijd eng en gevaarlijk gevonden. Maar uiteindelijk ben ik ook door hem geaccepteerd. Toch zijn er nog altijd mensen die me als een gevaarlijke halfling zullen zien…"
Hij lachte even door zijn tranen heen.
"Ja, Sirius… daar bedoel Dolores Jane Umbrigde onder andere mee… Ze is er trouwens mee gestopt, dus de leerlingen zijn ineens een stuk vrolijker… Misschien moet ik het weer proberen, misschien moet ik me weer opgeven als leraar. Als de ouders tenminste niet gaan protesteren… Zo kan ik misschien ook Harry een beetje in de gaten houden… Hij heeft het moeilijk… Iedereen, denk ik… Ik, in ieder geval wel…"
Was het eerst één enkele traan, nu waren er heel wat meer bijgekomen…
"Jullie maakten altijd grappen over wie van ons vieren het eerst zou sterven… Vaak zeiden jullie dat ik het meeste kans maakte… Ik ben tenslotte een weerwolf en die zijn niet bepaald populair…
Toch bleef ik als laatste over… De laatste van de vier… De laatste der Marauders… En toen was er nog maar één… De enige die niet dood of overgelopen is…"
Hij veegde de tranen uit zijn ogen en gezicht…
"Ik mis jullie heel erg… Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar het is alsof… Alsof ik twee broers verloren heb… Alsof er niemand meer over is…"

"REMUS!"
In het raam naast hem stond een jonge vrouw met kort zwart haar. Ze droeg een lichtblauw overhemd dat haar een paar maten te groot was en waar een toverstok uit de borstzak stak. Ze had een beker in haar hand en haar naam was Nyphadora Tonks…
"Waarom zit je op het dak?" Vroeg ze verbaasd.
"Ik dacht na…" Zei hij.
"Over Sirius?"
"Onder andere…"
"Je mist hem, nietwaar?"
Remus knikte: "Meer dan wie dan ook…"
Ze zuchtte: "Ik mis hem ook…"
Zo staarden ze een paar tellen naar elkaar. Toen stapte Tonks met blote benen, en de beker nog in haar hand, op de vensterbank en vervolgen op het dak.
"TONKS! BEN JE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN?"
Ze bleef even staan, grijnsde en knikte. Toen liep ze verder in zijn richting, balancerend, om niet van het dak te vallen…

"Zij is echt gek…" Mompelde hij in zichzelf, toen ze naast hem ging zitten.
"Jij zit toch ook op het dak?" Grijnsde ze en nam een slok uit haar beker, "Ik kon niet slapen, dus toen ging ik warme chocolademelk maken en toen ik terugkwam hoorde ik je praten" Ze hield haar beker omhoog, "Wil je ook?"
Voordat hij antwoord kon geven, haalde ze haar toverstok al uit haar borstzak, wees op haar beker en fluisterde: "Eromusa!"
Er verscheen een tweede beker, een exacte kopie van de beker die Tonks in haar hand had, tussen hen in.
"Dank je..."
Tonks glimlachte: "Graag gedaan…" En stopte haar toverstok weer terug.

Remus nam een slok van de chocolade.
"Tsja," Zei Tonks met een kleine glimlach, "Het is natuurlijk niet zo geweldig, omdat het een kopie is, maar meestal is het wel drinkbaar…"
En daar had ze gelijk in… Het was eigenlijk best lekker te noemen…
"Tis best goed, hoor…"
Tonks begon te blozen en ze begon zenuwachtig met de beker in haar handen te spelen. Doordat ze zo zat te friemelen, verloor ze de grip over haar beker. Hij viel en rolde naar beneden, terwijl de chocolademelk zich over het dak verspreidde. Ze zagen nog net het witte oortje over de rand van het dak verdwijnen, voor ze een rinkelend geluid van beneden hoorden.
Tonks keek hem aan met haar grootte donkere ogen: "Oeps…"
Onmiddellijk, alsof het automatisme was, stak hij zijn beker naar voren.
"Oh nee, Remus… dat hoef je echt niet te doen."
"Neem maar."
"Nee… Echt niet, dat ik nou zo onhandig ben dat ik dat ding laat vallen, dan hoef jij niet -"
"Ik sta d'r op." Zei hij vriendelijk.
Ze leek toch nog even te twijfelen, maar sloot toen haar handen om de beker, die haar voor werd gehouden, heen.
"Dank je…" Fluisterde ze zacht.
"Graag gedaan…"

Tonks zuchtte en staarde naar de sterren. Plots begon ze te huilen.
"Tonks!" Remus sloeg zijn armen om haar heen "Wat is er?"
"Ik… Ik…" Snikte ze, door haar tranen heen, "Oh… Remus… Ik mis hem zo!"
Hij klopte op haar hoofd en terwijl ze op zijn schouder zat uit te huilen, snikte ze door: "Het… Het blijft tenslotte familie… Das ook de reden dat ik al weken met dat zwarte haar rondloop… uit… uit rouw en respect enzo…"
Remus deed een poging om haar te troosten: "Stil maar, meisjes… Ik weet niet of het je opbeurt, maarre… Ik zat net om precies dezelfde reden te huilen… Voordat jij hier kwam…"
Tonks keek hem grijnzend, door haar tranen heen, aan: "Dat weet ik… Zoals ik al zei, heb ik je horen praten en ook horen huilen en toen ik je riep zag ik je je tranen wegvegen, dus ik dacht dat je wel wat troost kon gebruiken…" De grijns veranderde in een glimlach, "En nou ben ik diegene die getroost wordt…"

Ze nam een slok van de chocolade melk en haar gezicht betrok: "Help me eraan te herinneren dat ik nooit meer van kopieën drink…"
Ze keek naar de rand van het dak, waar haar beker zojuist was verdwenen. Iets in haar donkere ogen verraadde dat ze familie van Sirius was en voordat Remus het goed en wel in de gaten had, gooide ze haar beker de eerste achterna.
"Op de neef van m'n moeder!" Grijnsde ze.
"Op Sluipvoet!" Zei Remus.
"Op Sirius!"
"Op jou!" Fluisterde Remus, en hij kuste haar.
"REMUS!" Riep ze geschrokken uit, "Wat doe jij nou?!"
"Jou troosten!" En hij kuste haar opnieuw, nu langer, maar met dezelfde liefde…

Toen ze elkaar loslieten, grijnsde ze: "Dit is nou de best manier, om van chocolademelk te kunnen genieten…"

'Ik had het mis…' Dacht Remus, 'Sirius is niet dood… Hij leeft voort… In iemand ide hem dierbaar was, en mij dierbaar is... In Nymphadora Tonks…'