[AF] Onbeantwoorde Liefde

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Hey,
ik was met een vriendin aan het praten over al die fictions hier op het forum en zo kreeg ik een ingeving voor een eigen verhaal.
Dus hier is mijn poging Wink

...
Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal gaan vinden en omdat ik weet hoe irritant het is om weken te moeten wachten op een vervolg, zal ik ten laatste elke zaterdag posten (telkens 1 hoofdstuk).
Voor ik begin dus special thanks voor just_me --> mijn vriendin Laetitia die me meehielp met het schrijven van deze fiction door het geven van haar (gewaardeerde Razz

)mening en ideeën Laughing

.
Ik laat jullie niet langer wachten...
Veel leesplezier!
Greetz, Gin xxx

HOOFDSTUK 1: Nieuwe leerlingen op Zweinstein…

Koortsachtig zocht Hermelien al haar schoolspullen bij elkaar, vandaag zou ze immers opnieuw naar Zweinstein vertrekken. Het was inmiddels al tien uur en ze moesten minstens een half uur rijden naar Londen. Ze mocht er niet aan denken te laat te komen, het zou toch totaal ongepast zijn wanneer een klassenoudste de trein miste en zo haar taken niet kon vervullen?! Maar dat was niet het enige waar ze zich zo zenuwachtig om maakte, vandaag zou ze haar vrienden weer terug zien; Ron en dan vooral… Harry! Ze wist niet goed hoe het gekomen was, het verlangen om Harry terug te zien. Maar tijdens de vakantie was ze hem echt gaan missen, ze had vaak op het punt gestaan om een brief te sturen, maar slechts enkele keren had ze het ook daadwerkelijk gedaan. Ze probeerde haar brieven wel zo gewoon mogelijk te maken, zodat hij zich geen vragen zou stellen. Met Ron daarentegen had ze vaak contact gehad. Hij was samen met de hele familie naar Wales gegaan waar een tovenaarscongres werd gehouden. Meneer Wemel was door het Ministerie verplicht geweest om er naar toe te gaan en omdat de reis volledig vergoed werd, hadden ze besloten met het hele gezin te gaan en er een vakantie van te maken. Volgens Ron liepen er heel wat maffe tovenaarslui rond, hij had zelfs een man gezien met een levende slang rond zijn hoed en een vrouw die wandelde met een spin aan de leiband. Hermelien had erg moeten lachen wanneer ze die brief had gelezen maar ze betwijfelde of hij niet fameus overdreef.
"Hermelien, schat! Ben je er? Papa wacht al in de auto, als we nu niet vertrekken zal je te laat zijn!" riep mevrouw Griffel naar boven. "Jaja, ik kom al!" antwoordde Hermelien en griste nog snel een veer en wat perkament van haar bureau. Ze sloeg haar hutkoffer dicht en sleepte hem van de trap. Wanneer ze net wilden vertrekken riep Hermelien echter verschrikt uit: "Oh nee! Knikkebeen! Ik ben Knikkebeen vergeten!" Ze haastte zich weer naar binnen en nam de rosse kater met de platgedrukte snuit uit één van de zetels. "Ben je nu klaar?" vroeg meneer Griffel toen ze eindelijk weer in de auto zat. "Ja, ik ben zover!" zei ze enthousiast terwijl ze Knikkebeen op schoot nam.

Om vijf voor elf rende Hermelien samen met haar ouders het station in. Ze duwde een karretje waar haar zware hutkoffer op rustte en de kooi waar haar kater in zat . "Dag mam, dag pap!" zei ze opgelaten toen ze eindelijk aan de scheiding tussen platform negen en tien waren aangekomen. "Dag lieverd, we zullen je missen!" zei haar moeder terwijl ze een traantje wegpinkte. Ze omhelsde haar dochter en werd daardoor nogal emotioneel. "Stil maar schat, we zien haar snel weer." troostte meneer Griffel zijn vrouw. "Dag liefje, kom je met de kerstvakantie naar huis?" vroeg haar vader en nam haar ook nog eens stevig in zijn armen.
"Dat weet ik nog niet, maar ik zal zeker schrijven!" beloofde Hermelien terwijl ze haar karretje naar het dranghek duwde. Ze keek nog even achterom, zwaaide naar haar ouders en bevond zich dan op platform 9¾. De rood-zwarte trein stond al volop stoom te blazen en kon elk moment vertrekken. Ze haastte zich snel in de trein en zocht de coupé van Ron en Harry. Eindelijk, helemaal achteraan vond ze hen. Ze zaten samen met Marcel, Ginny, Loena en nog twee andere meisjes die ze niet kende.
Ze schoof de coupédeur open en zei: "Hallo allemaal! Hey Ron, Hay Harry!" riep ze vrolijk. Ze voelde nu echt de vlinders in haar buik rondfladderen wanneer ze Harry daar zo zag zitten. Hij leek tijdens de zomer nóg knapper te zijn geworden. Ze voelde dat ze begon te blozen en wendde zich snel tot de anderen. "Hoi Marcel, Loena! Leuke vakantie gehad?" "Gaat wel, behalve dan dat ik van m'n oma moest studeren." mompelde Marcel nors. "En jij Loena?" vroeg ze het dromerige meisje met het vuilblonde haar en de nogal uitpuilende ogen dat in een hoekje zat. "Ging wel, we zijn naar Turkije geweest om de Veelkleurige Vaalstaartkop te bestuderen maar we hebben hem niet gevonden. Papa zegt dat ze waarschijnlijk zijn geëmigreerd naar Griekenland." zei ze tegen Hermelien. Die moest zich inhouden om er niet op in te gaan. Zij wist natuurlijk waarom Loena en haar vader die Veelkleurige Vaalstaartkop niet hadden gevonden, die bestond namelijk helemaal niet. Zonder iets te antwoorden richtte Hermelien zich tot Ron. "Wat zit jij hier eigenlijk te doen? We zijn waarschijnlijk al te laat!" "Huh?" Hij staarde haar verbaasd aan en scheen totaal niet te weten waar ze het over had. "Ron! Klassenoudstezaken!!" zei Hermelien geërgerd. "Waar wacht je nu op? Kom mee!" ze liep de coupé uit en sleurde hem achter zich aan.
"Wie waren die twee meisje eigenlijk die ook bij jullie in de coupé zaten?" vroeg Hermelien nieuwsgierig. "Oh, dat zijn twee nieuwe meisjes, Clara en Zsofi. Ze zaten eerst op een minder bekende en kleine toverschool maar hun ouders hebben beslist ze dit jaar naar Zweinstein te sturen." antwoordde Ron. "Hún ouders? Je bedoelt dat het zussen zijn of wat?" vroeg Hermelien, voor zover ze ze gezien had leken de twee helemaal niet op elkaar. "Nee, achternichten ofzo." zei Ron vaag.

Na ongeveer een uur met de andere klassenoudsten door de gangpaden te hebben gepatrouilleerd, kwamen Ron en Hermelien de coupé waar Harry en de anderen zaten weer binnen. “Ho, die irritante ettertjes!” tierde Ron. “Ze lijken met het jaar te krimpen maar ze krijgen ook steeds een grotere bek!” gefrustreerd plofte hij naast Ginny neer op de bank. “Ron!” zei Hermelien verontwaardigd. “Zo praat je toch niet over iemand!” berispte ze hem. “Hermelien! Ga nou niet eender wat zeggen hé, je hebt toch ook gehoord hoe ze je noemden?” ging hij ertegen in. “Ja maar…” “Ze noemden je ‘achterlijke breedsmoelkikkertrut’!” onderbrak hij haar kwaad. “Ronald! Zo is het genoeg!” riep zij nu ook kwaad en nijdig voegde ze er fluisterend aan toe: “Je hoeft niet persé voor iedereen hier te herhalen hoe ze me noemden!” “Oké, maar ze zijn echt vreselijk onbeschoft dat stel kleine achterlijke dwergen…” begon Ron. “Ze zijn misschien een beetje onbeleefd maar ja, wie zegt dat jij dat ook niet was op die leeftijd?” reageerde ze vinnig. Ron deed woedend zijn mond open om haar van repliek te dienen maar Harry was hem voor. Hij had geen zin om hun geruzie te aanhoren. “Ehm, Hermelien?”
Hermelien keek snel op wanneer hij haar naam noemde en ze voelde dat ze rood werd. “Ja?” vroeg ze verwachtingsvol. “Ik denk niet dat je al kennis hebt gemaakt met Clara en Zsofi?” vroeg hij haar terwijl hij naar de twee nieuwe meisjes wees. Lichtjes teleurgesteld antwoordde ze: “Ehm nee, nog niet.” Nu ze de twee nieuwelingen wat beter bekeek zag ze dat ze inderdaad helemaal niet op elkaar leken. Het ene meisje had lang, donker haar en een wat spitser gezicht, ze was niet lelijk maar ook niet echt knap. Het andere meisje was echter wel mooi, ze had glanzend blond haar tot op haar schouders en prachtige blauwe ogen. “Hey, ik ben Zsofi en dit is mijn achternicht Clara.” sprak het donkerharige meisje. Terwijl ze dit zei keek ze Hermelien bijna onafgebroken in de ogen. “Hallo, ik ben dus Hermelien.” glimlachte ze wat onzeker, ze voelde zich ongemakkelijk door Zsofi’s starende ogen, het deed haar onwillekeurig huiveren. Ze keek snel weg en vroeg aan Clara: “Beginnen jullie ook aan jullie zesde jaar?” “Ja, op Marlitz’ Magic Instituut hebben we onze eerste vijf jaren gedaan.” antwoordde ze. “Ik hoorde al van Ron dat jullie hiervoor op een andere school zaten.” vertelde ze aan Clara. “Maar wat voor een school is dat eigenlijk? Ik had er nog nooit eerder over gehoord.” vroeg Hermelien nieuwsgierig. “Ja dat kan, het is namelijk een vrij onbekende school en….”
De rest van de treinrit praatte Hermelien geanimeerd met Clara over vanalles en nog wat. Ze leken het goed met elkaar te kunnen vinden. Ron, Harry en Ginny waren in een partijtje Knalpoker verzeild geraakt, Loena las ‘De Kibbelaar’, Marcel fluisterde zachtjes lieve woordjes aan zijn inmiddels fameus gegroeide Mimbulus Mimbeltonia en zo kwam het dat niemand merkte dat Zsofi Hermelien de hele tijd doordringend aanstaarde.

Wanneer de trein uiteindelijk vaart minderde en stopte op het station van Zweinsveld, stapten ze allen uit. “Eerstejaars hierheen!” brulde de vertrouwde stem van Hagrid, de jachtopziener. “Hagrid!” riep Harry en samen met Ron en Hermelien liep hij naar de halfreus. “Hoi Harry, Hermelien, Ron. Hoe issie? Leuk jullie weer te zien!” grijnsde Hagrid. “Goed hoor, we zijn ook blij jou weer te zien!” lachte Harry terug. “Hagrid, we komen je één van de volgende dagen wel eens opzoeken, maar nu moeten we door want de koetsen gaan zometeen vertrekken.” zei Hermelien en ze loodste de anderen mee naar een lege koets.

In de Grote Zaal aangekomen keken ze quasi automatisch naar de oppertafel. Perkamentus zat in het midden in een mooie, hoge stoel en naast hem zagen ze een leraar die ze niet kenden. “Hé, die nieuwe, dat is zeker de nieuwe leraar Verweer Tegen De Zwarte Kunsten!” riep Hermelien opgewonden. (Ze vond het altijd spannend wanneer er een nieuwe leraar was.) “Oh nee, hij zit er wel streng uit!” vervolgde ze ongerust. “Hermelien, dat is geen híj, dat is een zíj!” wees Harry haar op dit ‘klein’ detail. “Tjah, weet je dat wel zeker? Ik bedoel, het ziet er wel een twijfelgeval uit…” zei Ron bedachtzaam. Grinnikend liepen de drie snel naar de tafel van Griffoendor. “Waar zijn Clara en Zsofi nu eigenlijk? Ze lijken opeens verdwenen.” vroeg Ron zich luidop af. “ Maar nee, tuurlijk zijn ze niet ‘verdwenen’!” zei Hermelien op een wat-kan-je-soms-toch-van-die-vreselijk-domme-vragen-stellen toon. “Ze moeten natuurlijk eerst worden verdeeld over de verschillende Afdelingen!” zei ze eigenwijs.
Ze had gelijk, enkele ogenblikken later ging de poort van de Grote Zaal open en een stroom eerstejaars kwam binnen, op de voet gevolgd door een nerveuze Clara en Zsofi. Een streng uitziende heks droeg een krukje naar voren en zette er een oude hoed op. Na een stil moment ging een scheur van de hoed open en begon de Sorteerhoed te zingen. Zijn lied ging dit jaar weer over de verschillende Afdelingen en diens eigenschappen. Na een aantal minuten werd de Hoed stil en begon professor Anderling met het voorlezen van de namen. Eerst werden de eerstejaars ingedeeld en nadat het applaus aan de tafel van Huffelpuf was weggestorven (‘Zelmst Tatiana’ was afgeroepen) was het de beurt aan ‘Clara Laemakers’. De Hoed was nog maar net op haar hoofd gezet of hij riep al ‘GRIFFOENDOR’! Een golf van lawaai en geklap steeg op aan de tafel van Griffoendor en een nog steeds bibberende Clara ging naast Hermelien zitten. Als laatste werd ‘Zsofi Nemvere’ naar voren geroepen. Deze keer deed de Hoed er wat langer over en iedereen dacht dat hij gewoon twijfelde tussen twee afdelingen, maar enkel Zsofi kon horen wat hij werkelijk dacht. ‘Hmmm… Moeilijk geval! Hmmmm… je bezit bepaalde eigenschappen die ik niet echt kan thuisbrengen in een bepaalde Afdeling… Misschien wordt het dan maar Huffelpuf…’ Hoorde Zsofi de Hoed nadenken en ze dacht verwoed ‘Please Griffoendor, please Griffoendor!’ ‘Oké, als je het zo graag wilt wordt het… GRIFFOENDOR!’ riep de Hoed uit en de tafel van Griffoendor barstte weer in gejuich uit. Met knikkende knieën kwam een opgeluchte Zsofi ook naast Hermelien zitten.

Perkamentus stond op en het geroezemoes in de zaal stopte abrupt.
“Beste leerlingen, ik zou zeggen ‘welkom’ en ‘welkom terug’ voor een nieuw jaar op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocuspocus! Jullie zullen wel gemerkt hebben dat er twee nieuwe leerlingen in het zesde jaar zijn bijgekomen en ik verwacht dan ook niets anders van jullie dat jullie ze met open armen ontvangen!” Aan de tafel van Zwadderich lachte Malfidus schamper. Perkamentus negeerde dit en ging onverstoord verder:”Ook wil ik graag onze nieuwe lerares Verweer Tegen De Zwarte Kunsten voorstellen.” “Zie je wel, ik zei toch dat het een vrouw was!” fluisterde Harry naar Ron en een aantal Griffoendors grinnikten.
“Professor Quantially zal jullie dit jaar les geven.” eindigde Perkamentus zijn korte relaas. “Verder zeg ik nog ‘eet smakelijk’!” en hij ging weer aan de Oppertafel zitten. Meteen verschenen er de heerlijkste gerechten op de vier lange Afdelingstafels. Clara en Zsofi keken hun ogen uit en waren onder de indruk bij het zien van al dat lekkers. Ron was echter al lang aangevallen en schrokte alles op dat binnen handbereik was. Hermelien keek hem walgend aan en volgde uiteindelijk op een beschaafdere manier zijn voorbeeld en begon ook te eten.

Zo, dit was het Smile

Ik hoop dat jullie het fijn vonden! Natuurlijk wacht ik vol ongeduld op reacties (hint Razz

)!

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Hey!
Zoals beloofd, is hier al het tweede hoofdstuk van mijn verhaal...
Alvast bedankt voor jullie vele en leuke reacties en ook voor het (positief) stemmen op mijn poll! Laughing

Veel leesplezier!
Greetz, Gin xxx

HOOFDSTUK 2: Professor Quantially

De volgende ochtend liep Hermelien samen met Clara en Zsofi naar de Grote Zaal voor het ontbijt. Gelukkig had de school ervoor gezorgde dat de beide nieuwe meisjes ook op dezelfde slaapzaal konden slapen. Ze zochten zich een plaatsje en vijf minuten later kwamen ook Ron en Harry opdagen. Zo te zien waren ze nog maar pas wakker; hun ogen waren nog wat dik en blijkbaar hadden zo nog geen tijd gehad om hun haar te kammen, het stak naar alle kanten. "Goed geslapen?" vroeg Hermelien opgewekt. "Zwijg me erover, ik ben nog steeds niet wakker." sufte Harry en hij nam samen met Ron bij de meisjes plaats. "Oei wat is er? Slechte dromen gehad over gemene heksen en weerwolven?" plaagde Clara en ze bootste een bange Harry na. Hermelien en Zsofi lachten om Clara's imitatie tot Ron zich tenslotte tot hen wendde. "Nee, we zijn geen vijf jaar meer hoor!" zei hij nijdig en schonk wat pompoensap in. "Ben je daar zeker van? Soms denk ik echt nog van wel hoor, Ron!" deed Hermelien er nu ook nog een schepje bovenop. "Als je het dan toch zo graag wil weten, Marcel heeft ons de hele nacht wakker gehouden met zijn gesnurk." antwoordde hij boos. De meisje gierden het uit en daar werden de jongens alleen maar kwader van. Uiteindelijk werd hun gelach overstemt door een golf van lawaai, de post was er. Honderden uilen scheerden door de Grote Zaal en dropten brieven en pakjes naar de leerlingen. Zsofi en Clara waren weer eens onder de indruk en keken verwonderd naar het tafereel. "Bij ons op Marlitz' Magic Instituut mochten we zelfs geen post ontvangen!" riep Zsofi blij. "Ik denk dat ik meteen een uil naar ma stuur om te laten weten dat ze kan schrijven!" En enthousiast stond ze op en liep weg. "Zsofi!" riep Hermelien haar snel na. "Je weet niet eens waar de Uilenvleugel is. We zullen er tussen de middag wel samen naartoe gaan." stelde ze voor. Lichtjes beteuterd kwam Zsofi terug aan tafel zitten. Omdat ze al gedaan had met eten, leek ze niets anders te doen hebben dan te kijken hoe Hermelien at. Die laatste was daar niet echt blij mee, het ergerde haar mateloos die starende ogen op haar te voelen branden.
Aan het einde van het ontbijt deelde professor Anderling de lessenrooster uit. "Oh nee!" riep Harry uit. "We beginnen met een blokuur Toverdranken, en hoe konden we het raden, in het gezelschap van de Zwadderaars." Hij keek nors naar zijn blad maar zelfs toen viel het Hermelien nog op hoe knap en schattig hij eruit zag. Na een tijdje besefte ze dat ze naar hem staarde en snel keek zij ook naar haar lessenrooster. "Hé, niet getreurd! Daarna hebben we Verweer Tegen De Zwarte Kunsten, dan kunnen we meteen zien wat voor iemand die Quanti… Qualtina… jah jullie weten wie ik bedoel." besloot ze haar gebrabbel.

Een tijdje later zaten ze met hun vijven in de kerker van Sneep. Clara en Hermelien hadden hetzelfde lessenrooster (Clara volgde ook Voorspellend Rekenen en Oude Runnen) en Harry, Ron en Zsofi ook. Ze zaten echter voor de rest wel vaak samen. Hermelien was aangenaam verrast geweest door het feit dat Clara dezelfde vakken volgde als zij en ze leken nu nog beter overweg te kunnen. Ze waren dan ook geanimeerd aan het praten wanneer Sneep binnenkwam en naar zijn bureau marcheerde. "Juffrouw Laemakers zou u alstublieft willen zwijgen, het is niet omdat u hier nieuw bent dat u een voorkeursbehandeling krijgt! Zelfs onze beroemde Potter krijgt die niet." voegde hij er venijnig aan toe. De Zwadderaars grinnikten. "Tien punten aftrek voor Griffoendor!" "Maar…" begon Ron verontwaardigd. "Voor elk juffrouw Laemakers en juffrouw Griffel, dat maakt dus in het totaal twintig punten aftrek. En spreek me niet tegen Wemel of ik trek er nog eens dertig af." zei hij schamper en richtte zich toen weer tot de klas. "We beginnen vandaag meteen maar met iets moeilijks! De ingrediënten staan (hij gebaarde met zijn toverstok) op het bord en ik wil geen woord horen!" voegde hij er dreigend aan toe terwijl hij in de richting van Clara keek.

Anderhalfuur later kwamen ze moe en bezweet weer buiten. Sneep had zijn woord gehouden, het was echt een moeilijke toverdrank geweest. Zelfs Hermelien was maar net optijd klaar geweest en haar drank was niet perfect zoals gewoonlijk. Clara slaakte een diepe zucht. "Is die Sneep altijd zo of enkel op de eerste schooldag?" vroeg ze aan niemand in het bijzonder. "Het spijt me om je teleur te stellen maar het antwoord is helaas 'ja, hij is altijd zo'." antwoordde Harry. "Hij lijkt echt een hekel aan me te hebben." zei Clara niet begrijpend. Tijdens de les had Sneep haar inderdaad vaak steken onder water gegeven. "Tjah, hij deed inderdaad wel grof tegen je. Maar laten we hopen dat dat enkel vandaag was." zei Hermelien begripvol. "Ik ben er anders niet kwaad om, nu laat hij mij tenminste meer met rust!" plaagde Harry haar. Hij kon nog net een aanraking met Clara's hand vermijden en dook snel weg achter Ron die de volle laag kreeg. "Auw! Dat was hard!" zei Ron en hij wreef met een pijnlijk gezicht over zijn wang. Daar was nu een mooie afdruk te zien van de hand van Clara. "Sorry Ron!" verontschuldigde ze zich en de rest van de route naar het lokaal Verweer verliep zonder verdere incidenten. "Zijn jullie ook benieuwd naar die nieuwe lerares?" vroeg Zsofi plots. Verbaasd keek de rest haar aan, ze had namelijk van de hele tijd nog niets gezegd. "Euhm, ja natuurlijk." antwoordde Hermelien verstrooid. 'Die starende ogen ook.' dacht ze en ze voelde zich wat kwaad worden. Het was haar nu al opgevallen dat Zsofi bijna nooit iets zei maar haar gewoon de hele tijd aangaapte. Ze werd er stapelgek van, 'Wat had die toch met haar steeds zo te bekijken?' verongelijkt liep ze het lokaal Verweer Tegen De Zwarte Kunsten in, gevolgde door de anderen. Toen ze aan een tafeltje had plaatsgenomen riep ze gauw naar Clara om naast haar te komen zitten. Ron en Harry gingen ook naast elkaar zitten en dus ging Zsofi naast Marcel zitten (dat was de enige plaats die nog overbleef). “Net goed!” mompelde Hermelien. "Zei je wat?" vroeg Clara en Hermelien keek verschrikt op. "Nee, niets!" Veel konden ze niet meer zeggen want de deur ging open en de nieuwe lerares kwam de klas binnen. Ze zag er al wat ouder uit en had grijs haar in een wild opgestoken dot. Ze zag er streng uit en dat was ook de reden waarom Hermelien had gedacht dat het een man was. Nochtans zag je aan haar gezicht dat ze vroeger een mooie heks was geweest maar de jaren hadden daar dus verandering in gebracht. Ze liep elegant naar haar bureau in haar bordeauxrode gewaad. Het werd op slag stil, iedereen wachtte gespannen af wat ze zou gaan zeggen. "Goedemiddag allemaal, ik ben professor Quantially maar uit ervaring weet ik dat mijn naam niet gemakkelijk onthouden wordt, dus noemen jullie mij maar professor 'Q'." Een opgewonden gemompel steeg op uit de klasgroep, geen enkele leerkracht had ooit zo losjes gedaan over de manier waarop ze werden aangesproken. "Als inleiding op deze les zou ik graag even een praktijktest afnemen. Ik heb van professor Perkamentus gehoord van jullie 'Verweer Tegen De Zwarte Kunsten-clubje' dus ik verwacht veel!" knipoogde ze. Iedereen moest achter elkaar gaan staan en om de beurt plaatsnemen tegenover professor Q. Marcel was als eerste aan de beurt en bracht het er aardig van af, hij vuurde een schildspreuk af en vermeed zo de Vloek van de Totale Verstijving. Spijtig genoeg miste zijn laatste spreuk doel waardoor hij werd geraakt door de vloek van Beentjeplak. Ron en de anderen deden het ook goed en Harry voelde zich onwillekeurig trots worden, het kwam bijna allemaal door hem dat ze zo goed waren. Hermelien deed het schitterend (wat zou je verwacht hebben?) en zelfs Clara en Zsofi die vorig jaar niet bij de SVP gezeten hadden deden het best goed. Als laatste was Harry aan de beurt, iedereen wachtte nieuwsgierig af wat er nu zou gebeuren. Het ging echt heel snel, de ene spreuk na de andere werd afgevuurd en er ontstond precies een waas van rook en kleuren rondom hen. Uiteindelijk stopte professor Q het duel door een rake spreuk op Harry af te vuren, hij vloog achteruit en viel op de grond. Snel krabbelde hij overeind en keek haar afwachtend aan. "Nou, meneer Potter, dat was zeker niet slecht! Veruit de beste van alle leerlingen hier op Zweinstein en dat is een compliment!" zei ze glimlachend. "Maar soms, en dat geldt voor iedereen, kunnen je reacties wat beter. De reflexen zijn al goed maar heel belangrijk zijn ook je spreukkeuzes, die bepalen voor een groot deel het verloop van het duel. Daar zullen we dus vooral aan werken. Dankje Potter, je mag terug naar je plaats gaan." Harry liep terug naar Ron en wou net gaan zitten toen de bel ging. "Tegen volgende week wil ik graag dat jullie oefenen met elkaar en wat spreuken opzoeken die jullie zowel defensief als aanvallend kunnen gebruiken. Dan gaan we daar volgende week enkelen van kiezen en die leren. Ahja, voor jullie vertrekken wil ik nog even meedelen dat ik nooit zal vragen een opstel te schrijven maar jullie zullen elke week een opdracht krijgen die je samen met een klasgenoot moet voorbereiden. Volgende week vertel ik daar wel wat meer over. Jullie kunnen gaan!" besloot professor Q de les. De leerlingen verlieten opgewonden de klas, iedereen was het erover eens dat het een hele leuke en leerzame les was geweest. En zo te zien, zouden er nog veel meer volgen.

Zelfs Hermelien was onder de indruk, professor Anderling zou in de rol van 'beste docent' best voorbij gestoken kunnen worden door deze nieuwe en (ondanks haar leeftijd) 'coole' leerkracht. Hermelien liep met de anderen mee naar de toren van Griffoendor, ze moest nog snel even iets nakijken in één van haar boeken. Ze liep de wenteltrap op en ging de slaapzaal binnen. Er was niemand anders en snel zocht ze haar boek in haar hutkoffer. Vorig jaar had professor Vector het over een soort van kansbereking gehad. Hermelien vond het een boeiend onderwerp en wou nog snel even nakijken wat het precies inhield voor haar les deze namiddag. Zo kon ze zeker de juiste antwoorden geven. Ze had het hoofdstuk net gevonden wanneer er iemand binnenkwam. Het was Zsofi. "Hey." zei ze en ze liep naar Hermelien. "Hallo, wat heb jij deze namiddag?" probeerde Hermelien zo vriendelijk mogelijk te klinken, ze was misschien wat te snel geweest met haar beoordeling. Maar daar had ze het toch een beetje mis. "Waarzeggerij." antwoordde Zsofi en ze kwam naast Hermelien op het bed zitten. Ze staarde haar weer in de ogen en kwam steeds dichter bij met haar hoofd. "Wat doe je? Wat is er?" vroeg Hermelien verbaasd, het leek alsof ze haar wou zoenen! Snel wendde Hermelien haar hoofd af en Zsofi scheen het begrepen te hebben. Beschaamd keek ze weg en begon ze opeens over iets anders. "Heb jij dat werkstuk voor Sneep over Schraalsap al af?" "Natuurlijk! Al eeuwen!" overdreef Hermelien lichtjes. (Ze had het de dag daarvoor al gemaakt.) "Dat doet me eraan denken!" riep ze uit. "Ik moet dat van mij nog aan Harry geven zodat hij het gedeeltelijk kan 'overnemen'." zei ze nonchalent. "Hermelien, sinds wanneer laat jij Harry je werkstukken overschrijven? Ron vertelde me laatst nog dat je dat normaal nooit doet!" vroeg Zsofi verbaasd. "Sinds dat ik hem leuk vind." antwoordde Hermelien verlegen. "Wat? Vind je Harry leuk?!" reageerde ze bruusk. "Mag dat niet misschien?" vroeg Hermelien verongelijkt. "Hij is zo knap, lief, schattig, galant, leuk, dapper en ooh… hij is gewoon per-fect!" benadrukte ze en ze keek Zsofi blozend aan. Je kon aan deze laatste duidelijk zien dat het haar niet zinde, maar ze hield zich in. Hermelien deed alsof ze daar niets van merkte, als ze dat dan ook deed want ze leek zo in de wolken dat ze net op een andere planeet zat. Waarschijnlijk heette die planeet dan ook 'Harry'. Na een minuut of wat leek Hermelien eindelijk terug te keren van planeet 'Harry' en ze zei tegen Zsofi: "Ik moet nu echt door, elke minuut met hem is dubbel zoveel waard dan welke andere ook." Grijnzend liep ze de slaapzaal uit en liet een verslagen Zsofi achter.

Ziezo... to zover mijn verhaal...
Ik hoop dat jullie het nog steeds goed vinden en het vervolg ook gaan lezen! Ik krijg nog steeds graag reacties... Very Happy

en vergeet ook niet op mijn poll te stemmen!

xxx Gin Wink

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Hay!
Eerst en vooral wil ik graag: xFietjex, CedricDiggOry, Harry.Potter, i.n.L.U.e.z.N.A, sterretje en just_me bedanken voor jullie leuke reacties! (Reacties die ik btw nog steeds graag krijg Wink

...)
En ook natuurlijk alle stemmers die op mijn poll gestemd hebben, echt bedankt! Laughing

Hier is het volgende hoofdstuk (het derde), hopelijk krijg ik hiermee even veel positieve reacties als bij de vorige twee (*hint*) Very Happy

...
Laat ik nu maar stoppen met zeveren, hier is het vervolg van mijn verhaal!

Greetz, Gin xxx

HOOFDSTUK 3: De verdwenen ingrediënten van professor Sneep

Het was nu ongeveer een week na die bewuste conversatie en opnieuw maandagochtend. Hermelien en Clara stonden te wachten bij de kerkers van Sneep voor hun blokuur Toverdranken. Even later kwamen Ron en Harry ook aangelopen. “Hermelien!” riep Ron. “Jou is het dat ik nodig heb! Kom eens even mee.” zei hij geheimzinnig. Hermelien volgde hem en was benieuwd naar wat hij zo nodig moest vertellen. “Het gaat over iets raars…” begon hij. “Huh? Wat bedoel je daar nu weer mee?” vroeg ze verbaasd. “Het gaat over eh Simon eigenlijk.” ging hij verder. “Simon?” zei Hermelien luid. “Sshhht! Wees eens wat stiller!” “Ik bedoel, wat is er met hem?” fluisterde Hermelien zodat verder niemand hen zou kunnen horen. “Wel eh, hij doet de laatste tijd echt vreselijk raar. Hij… hij heeft het constant over je.” zei Ron en hij keek naar Hermeliens reactie. Deze was er één van verbazing. “Hoe bedoel je, ‘hij heeft het constant over mij’?” Ze leek duidelijk niet te snappen wat de bedoeling was. “Ik bedoel, hij zegt de hele tijd ‘Hermelien dit, Hermelien dat, ik zag dat Hermelien ook een nieuwe veer heeft…’ en meer van die onzin. Hermelien, volgens mij is hij echt verliefd!” concludeerde Ron. “Verliefd? Op mij? Je maakt zeker een grapje. We spreken elkaar nooit!” Ze keek Ron ongelovig aan. “Wel, volgens mij is het toch zo!” zei hij koppig. Hun conversatie werd bruusk afgekapt door de komst van Sneep. Deze bliksemde hen neer met ogen vol haat en afschuw. Snel liep Hermelien naar binnen en ging op haar vertrouwde plek zitten. Toverdranken werd gelukkig iets minder ondraaglijk doordat ze vlak bij Harry zat. Nu kon ze dus van tijd tot tijd ongestoord naar hem kijken. “Ho, nu zit die Simon weer te staren naar haar!” mompelde Ron tegen Harry. Inderdaad, een jongen wat verderop was aan het kijken hoe Hermelien haar ingrediënten zorgvuldig uitpakte en op haar tafeltje legde. “Ik snap echt niet wat er met hem aan de hand is dat hij haar nu opeens zó geweldig vind.” Harry fronste zijn wenkbrauwen. “Potter zwijgen! En ik hou je voorlopig goed in de gaten want nu was het werkelijk de laatste keer dat je ongestraft ingrediënten uit mijn privé-voorraad stal!” woedend liep Sneep naar zijn bureau. Harry wou verontwaardigd roepen dat hij het niet gedaan had (want dat was ook zo) maar Hermelien hield hem tegen. “Straks krijg je nog strafwerk!” siste ze. Kwaad slikte Harry zijn woorden in, wat dacht die Sneep wel?!

De rest van de les verliep ‘normaal’ voor zover dat kon met de Zwadderaars die luid grinnikten en wezen naar Griffoendors die hun toverdranken verkeerd maakten.
Daaronder was ook Marcel, zijn ‘Spuwend Serum’ was een complete ramp en het mikpunt van spot voor Malfidus en zijn gevolg. “Ze moesten maar eens hun mond houden! Als je ziet wat zij in hun ketels hebben liggen…” fluisterde Ron terwijl hij een gezicht trok en wees naar de Zwadderaars. Daar was het ook een compleet fiasco; Korzel had een bruine smurrie in zijn ketel kleven (de drank was normaal heel vloeibaar en azurblauw), uit Kwast’s ketel sprongen groene en paarse vonken en uit die van Malfidus steeg een vreselijke stank op. Iedereen was blij wanneer de les erop zat, bovendien zouden ze opnieuw les krijgen van professor Q. “Goedemiddag!” riep deze joviaal wanneer de leerlingen de klas binnenkwamen. “Ik hoop dat jullie wat spreuken gevonden hebben en opgeschreven, anders kunnen we deze les helaas niets doen.” Hermelien bewoog zenuwachtig heen en weer op haar stoel. “Hermelien wat is er? Zit eens stil!” fluisterde Ron. “Zou dit genoeg zijn?” vroeg ze nerveus en ze toonde hem een stuk perkament van wel 40cm lang, vol spreuken. Ron sloeg zijn ogen te hemel en haalde zijn 10 spreukjes ook boven.
Het werd weer een leuke les, iedereen had goed opzoekwerk verricht en professor Q was tevreden. “Heel goed, ik zie dat jullie moeite gedaan hebben.” glimlachte ze en ze koos per leerling een spreuk uit die ze tijdens de les per twee oefenden. Ze werkten allemaal enthousiast mee en aan het einde van de les zei professor Q: “Goed, ik wil dat jullie tegen volgende week de ‘Seutschildspreuk’ en de ‘Vreesvloek’ oefenen. Dan mogen jullie nu doorgaan!”

Harry, Hermelien, Ron, Clara en Zsofi verlieten samen het lokaal. “Euhm, ik moet nog even euhm… naar toilet!” riep Ron plots en hij liep weg. “Wat heeft die nu opeens?” vroeg Hermelien verbaasd aan Harry. “Ik weet het niet, hij is al een tijdje zo. Sinds het weekend eigenlijk.” haalde hij zijn schouders op. “Volgens mij heeft hij een vriendin!” sprak Clara opeens. “Dat kan zijn gedrag verklaren, hij durft het ons niet te vertellen uit schrik om uitgelachen te worden en doet daarom zo geheimzinnig.” besloot Clara haar theorie. “Dus, jij wilt zeggen dat hij nu naar zijn liefje is of wat?” vroeg Harry haar. “Ja, tuurlijk!” Clara keek hem aan alsof het allemaal vanzelfsprekend was. “Harry heb je hem bij?” porde Hermelien Harry. “Wat? Oh ja! Wacht, eens kijken… ja hier is hij!” riep Harry triomfantelijk en hij haalde een oud en leeg stuk perkament uit zijn zak. Ze gingen snel uit het zicht van andere leerlingen staan en hij tikte met zijn toverstok op het perkament terwijl hij mompelde: “Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.” Clara en Zsofi keken verbaasd toe en wilden iets vragen maar Hermelien gebaarde dat ze stil moesten zijn. Op het eerst lege stuk perkament verscheen nu de plattegrond van Zweinstein. Overal bewogen stipjes voorzien van een naamkaartje. Clara slaakte een zucht van verbazing wanneer ze zag wat de kaart liet zien. Ze zochten het stipje met de naam ‘Ronald Wemel’ en ja, daar helemaal aan de andere kant van waar zij stonden, vonden ze hem. Maar hij was er niet alleen, naast hem stond een stipje met de naam ‘Lise Vermeer’ en de afstand tussen beiden was wel érg klein…

"Kom!" fluisterde Harry. Hij, Hermelien, Zsofi en Clara hadden besloten om Ron eens te laten schrikken. Ze slopen naar de plaats waar hij met het onbekende meisje had afgesproken. Opeens, achter het wandtapijt van de Hitsige Heks zagen ze zijn rode haar al. Zachtjes kwamen ze nog wat dichterbij en konden nu duidelijk zien wat hij aan het doen was. Ron was midden in een hartstochtelijke kus, ze zagen een wirwar van armen en benen en het ging er redelijk wild aan toe. Hermelien moest zich inhouden om het niet meteen uit te proesten en ook de anderen keken naar het tafereel met een mengeling van walging en hilariteit. Harry stond nu bijna achter Ron, maar aangezien die al zijn aandacht bij het meisje had, merkte hij het niet eens. "WEL!!" riep hij vlak bij Ron's oor. Die wist niet wat hem overkwam en stikte bijna in zijn eigen speeksel. Verschrikt draaide hij zich om en zag Harry en de anderen staan."Euhm hey Harry, ik kwam eh Lise hier even tegen toen ik naar de wc wou gaan." hakkelde hij terwijl hij wat verloren speeksel afveegde met zijn mouw. "Jaja, dat wil wel niet zeggen dat je haar meteen moet aflebberen hé Ron!" lachte Clara. De meisjes en Harry gierden het uit en Ron zei snel: "Jawel, ik ehm ze ehm, ik leerde haar kussen." Zijn oren kregen nu duidelijk een vuurrode kleur. "Het is dat je zelf al zoveel ervaring hebt hé!" spotte Hermelien lachend. "Ja Ron, geef nu gewoon toe dat jullie een koppel zijn." viel Harry haar bij. "Ok dan, het klopt dat we verkering hebben." mompelde Ron verslagen en staarde naar de grond. "Waar wacht je nu op? Vertel eens, hoe is het aan geraakt en stel ons tenminste voor aan je vriendin." spoorde Hermelien hem nieuwsgierig aan. "Ehm, dit is Lise, ze zit in Huffelpuf, een jaar lager dan wij. En ja, dit weekend liepen we elkaar letterlijk en figuurlijk tegen het lijf." begon hij. "En toen?" Clara vond dit duidelijk nog niet genoeg informatie. "Wel, ik wou net in de bibliotheek gaan en zij kwam op dat moment naar buiten en we botsten op elkaar. Haar spullen waren daardoor uit haar tas gevallen en ik hielp haar met alles op te rapen en tja… van het één kwam het ander." besloot hij en durfde de anderen blijkbaar nog steeds niet aan te kijken. Ondertussen stond Lise er wat verlegen bij, ze was wel schattig vond Hermelien. Ze had lang bruin haar, een paar sproetjes en lachkuiltjes. Ze pasten wel bij elkaar. "Nou, dan laten we jullie maar eh… verder doen." grinnikte Harry en ze lieten de twee tortelduifjes alleen achter.
Toen ze een volgende gang inliepen konden ze zich echter niet meer inhouden en proestten het uit. "Zag je zijn kop wanneer we hem betrapt hadden?" gibberde Clara. "Jaaa, en dan die stomme uitleg 'ik leerde haar zoenen' laat me niet lachen!" gierde Hermelien. Lachend liep het viertal terug naar de leerlingkamer en gingen in wat zachte zetels zitten bij het haardvuur.

Na een uur of wat kwam een duidelijk vermoeide en in ademnood verkerende Ron terug van zijn afspraakje. "Amai Ron, nu pas terug? Wat hebben jullie allemaal gedaan zeg!" plaagde Clara. Ron keek haar alleen maar nijdig aan en liep vervolgens de wenteltrap op, naar de jongensslaapzaal.

Tot zover mijn verhaal...
Ik hoop dat jullie het goed vonden!
Stuur aub reacties en stem op mijn poll Laughing

!!

Sluutjes, Gin xxx

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Hellow!
Ik post alweer een nieuw hoofdstuk...
Echt bedankt voor jullie reacties: HeRmIoNe_GrAnGeR! Cat-me! CedricDiggOry, Harry.Potter en misz_hermoine Exclamation

(Andere reacties zijn nog steeds welkom Very Happy

!)
Laat ik maar stoppen met praten en jullie laten lezen, enjoy! Laughing

Greetz, Gin xxx

HOODSTUK 4: Het anonieme briefje

“En Ron? Lekker gedroomd over Liiisseee?” Het was weer ochtend en een verfomfaaide Ron kwam de wenteltrap af. Harry was al vroeger wakker en had op Ron gewacht in de leerlingenkamer. Hij vond best dat de dag mocht beginnen met een klein plagerijtje. Ron keek hem nors aan en zei: “Begin jij nu ook al? Het is al erg genoeg dat de meiden me niet serieus nemen!” moedeloos kwam hij naast Harry zitten. “Harry, ik vind het echt vreselijk, gewoon omdat ik niet zo knap ben als jij lijkt niemand het ook maar te snappen dat ik een vriendin heb. Ik word er gek van!” geschrokken keek Harry zijn vriend aan. “Sorry man, zo bedoelde ik het helemaal niet! Ik wist niet dat je dat zo dwars zat. Ik neem jullie heus wel serieus hoor!” “Ja maar dit zeg je nu toch enkel om me plezier te doen.” zei Ron triest. “Nee ik meen het! Vanaf nu hier geen woord meer over, oké?” beloofde Harry. “Bedankt!” antwoordde Ron en hij zag er plots weer wat opgewekter uit. Samen liepen ze naar de Grote Zaal en gingen bij de meisjes zitten. “Aah, hier is hij, onze ‘loverboy’ heb je…” begon Clara maar Harry onderbrak haar en zei: “Wat is het mooi weer vandaag!” terwijl hij met een veelzeggende blik naar Clara keek. Hoe banaal, het weer! En bovendien was het helemaal niet waar wat hij zei, het betoverde plafond was bewolkt en stormachtig. Gelukkig had Clara hem begrepen en repte ze gedurende het verdere verloop van het ontbijt met geen woord meer over Ron’s vriendin. Harry krabde in zijn haren. “Weet je wat gek is?” vroeg hij de anderen. Zonder een antwoord af te wachten vervolgde hij. “De laatste tijd verlies ik in mijn slaap steeds haar. Ik weet echt niet hoe het komt.” “Misschien zou je eindelijk eens moeten stoppen met het nemen van die Concentratie Capsules van Fred en George! Misschien heeft het wel als nevenwerking dat je er haar van verliest.” zei Hermelien berispend. Plots hoorden ze geruis van talloze vleugels, de post arriveerde. Hermelien keek hoe ze door de zaal vlogen maar verwachte zelf geen post, haar moeder had haar immers gisteren nog geschreven. Ze was dan ook verbaast wanneer een grote kerkuil voor haar neerstreek en daarbij een kan melk omver stootte. Snel maakte ze het briefje van de uitgestoken poot los en vouwde het open. Helemaal bovenaan stond: ‘LEES DIT NIET NU MAAR WANNEER JE ALLEEN BENT!’ verwonderd plooide ze het briefje weer en stak het in de binnenzak van haar gewaad. “Van wie was dat briefje?” vroeg Ron terwijl hij een hele toast in zijn mond stak en daardoor bijna stikte. Harry klopte hem hard op zijn rug (Ron begon wat paars te zien) en wanneer hij uitgehoest was antwoordde Hermelien: “Oh, gewoon een briefje van pa, om te vragen of ik al beslist heb of ik nu met de Kerstvakantie naar huis kom of niet.” loog ze. “En heb je dat al gedaan dan?” vroeg Ron terwijl hij haar vragend aankeek. “Wat?” zei ze verstrooid. “Of je al beslist hebt of je met de Kerstvakantie naar huis gaat.” herhaalde Ron ongeduldig. “Nee.” antwoordde Hermelien simpelweg.

Tijdens de pauze kon ze haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging Hermelien naar het meisjestoilet om het briefje te lezen. Ze sloot zich op in één van de kotjes en las:

‘Lieve Hermelien,
ik hoop dat je mijn raad opgevolgd hebt en alleen bent wanneer je dit leest.
Reeds sinds lange tijd ben ik stiekem verliefd op je.
’s Avonds lukt het me maar niet om in slaap te geraken omdat ik steeds aan je moet denken. Ik kan me op niets anders meer concentreren dan op jou; je fonkelende ogen wanneer je lacht, je elegante pas, je knappe gezicht, je lieve woorden, kortom alles van je.
Ik word er gek van en kan dit zo niet langer volhouden…
Ik moet je zien!
Kom daarom vanavond naar het schilderij van Marnix de Marginale (je weet wel, op de vierde verdieping) om 20u stipt.
Ik hoop echt je te zien!!
Heel veel liefs, je tot nu toe ‘geheime’ aanbidder.’

Met blozende wangen las Hermelien het perkament opnieuw en opnieuw totdat ze het haast van buiten kende. Dit was echt voor haar bestemd, wie zou die geheime aanbidder toch kunnen zijn? Peinzend keek ze voor zich uit maar toen ze niemand anders dan Simon kon bedenken (als ze Ron moest geloven) besloot ze er die avond naartoe te gaan. Uiteraard zou ze het subtiel aanpakken en ervoor zorgen dat niemand een grap met haar kon uithalen. Ze zou iets voor 20u achter één van de standbeelden plaatsnemen en zo het schilderij van ‘de afspraak’ observeren. Als er iemand kwam, zou ze eropaf gaan en als er niemand kwam had ze zich tenminste een afgang bespaard.
Met die gedachte liep ze uit het toilet en voegde zich weer bij de anderen.
Spijtig genoeg voor alweer een lésuur (gelukkig maar, ze waren vrijdag) toverdranken met Sneep en de eeuwig irritante Zwadderaars.

Wanneer Harry na de les zijn boeken bijeen nam en ze in zijn tas propte om vervolgens de kerker uit te lopen, riep Sneep hem echter na. “Potter, kom hier!” beveelde hij.

Hermelien had gehoord dat Sneep Harry wilde spreken en vroeg zich angstig af wat er nu weer aan de hand was. Na een tiental minuten kwam een woedende Harry aangelopen. “Amai, wat is er met jou aan de hand? Je lijkt net een pas uitgebarsten vulkaan!” vroeg Ron. “Sneep!” tierde Harry. “Ik krijg van nu af aan elke avond occlumentie van hem. Van 20u tot 21u!! Ik word nu al misselijk!” “Oei jongen, dat is echt rot voor je!” zei Ron meelevend maar Hermelien zei echter: “Harry, kop op, denk maar dat dit voor je eigen bestwil is, Perkamentus weet heus wel wat hij doet.” troostend legde ze haar hand op zijn schouder. Zelfs door deze kleine aanraking voelde ze een adrenalinestoot in haar lichaam. De rest van de dag was Harry nors en nogal afstandelijk, hij zei geen woord meer tegen de anderen en at bijna niets.
Maar hij was niet de enige, ook Hermelien kreeg amper iets door haar keel, zij zou straks te weten komen wie haar dat briefje gestuurd had (als het dan al geen grap was).
Om kwart voor acht ging ze al op weg naar de vierde verdieping en was er dus geruime tijd op voorhand. Zo onopvallend mogelijk verstopte ze zich achter het standbeeld van Victor de Vinnige en hield het schilderij nauwlettend in de gaten. En toen, om acht uur stipt, zag ze een gedaante naderen.
De persoon werd door de lange afstand wat van haar zicht onttrokken doordat een ander standbeeld in de weg stond. Haar geheime aanbidder ging met zijn rug naar haar staan en ze zag dat hij zwart haar had. Uiteindelijk besloot ze het erop te wagen en ging ze op hem af.
Zenuwachtig tikte ze hem op zijn schouder en hij draaide zich om.
Verrast door wat ze toen zag, kon ze even geen woord uitbrengen. “H…Harry?” stotterde ze. “Wat, wat doe jij hier?” Harry keek haar aan en zei: “Op jou wachten.” “Maar…maar jij had toch occlumentie om deze tijd?” vroeg Hermelien niet begrijpend. “Nee, dat heb ik niet. Ik moest voor de anderen een excuus vinden om ongestoord met je te kunnen afspreken. Ik veronderstel dat het geloofwaardig genoeg was?” vertelde hij. “Ja, maar…, hoe…, wat…?” stamelde ze. Harry keek haar diep in de ogen en zei: “Hermelien, ik dacht dat ik in mijn briefje toch duidelijk genoeg was? Ik ben gek op je en ga je nu kussen!” hij hield zijn woord en bracht zijn hoofd dichter bij het hare. Het leek wel een film, maar dan traag afgespeeld. Het leek een eeuwigheid te duren voor hun lippen elkaar raakten. Hermelien voelde zich in de zevende hemel, hij kon goed kussen die Harry! Er lag zoveel gevoel en liefde in die zoen dat het leek of ze zou barsten van geluk. Na hun intense kus keek hij haar glimlachend aan. “Ik merk dat het wederzijds is?” grinnikte hij en Hermelien knikte verlegen om daarna alweer haar handen om zijn nek te leggen en opnieuw aan een passionele zoen te beginnen.

Opgewekt liep Hermelien door de gangen van Zweinstein, ze voelde zich zo gelukkig nu ze samen waren. Hij had haar die eerste keer voor ze vertrok, wel op het hart gedrukt dat hij wou dat ze hun relatie voor iedereen geheim hielden. Niemand mocht ervan weten om opmerkingen te vermijden. Het was iets tussen ‘hem en haar’ had hij gezegd. En daarbij, mocht ze hem ook nooit stiekem benaderen, uit angst dat iemand hen zou betrappen. Hermelien had het wel graag willen vertellen aan Clara of Zsofi maar als dit was wat Harry wilde… Ze had er echt alles voor over om zijn vriendin te blijven en telkens weer van zijn hemelse lippen te mogen proeven. Sindsdien (dat was nu al enkele weken geleden) spraken ze elke avond af aan het schilderij van Marnix de Marginale en zwierven dan een uur rond door verlaten gangen. (En als ze dat niet aan het doen waren, spraken ze met hun lippen Wink

).
Ze kwam terug van de bib omdat ze iets had moeten op zoek over de Wulpse Wortel die ze bij Kruidenkunde behandelden. Straks zou ze Harry weer zien! Telkens verheugde ze zich op hun geheime afspraakjes, hij zei altijd zulke lieve dingen! Vertederd dacht ze aan hun laatste afspraakje, hij had een roos bij gehad waar een kaartje aan vasthing waar op stond: ‘Ik zie je graag!’. Ze had dit zó lief gevonden dat ze hem wel vijf minuten lang had ‘beloond’. Glimlachend keek ze op haar horloge en zag dat het tijd was om naar de vierde verdieping te gaan. Vrolijk huppelend liep ze de trappen op en verdween achter een hoek.

Na een dik uur klom Hermelien weer door het portretgat en ging naar Harry en Clara die bij het haardvuur zaten. Om niet te hard op te vallen hadden ze besloten dat zij telkens pas een kwartier na Harry naar de leerlingenkamer zou gaan. “Leuke occlumentieles gehad?” vroeg Hermelien nonchalent en ze knipoogde stiekem naar hem. “Hoe bedoel je? Het was vreselijk! Die Sneep vind het leuk om me aldoor te treiteren met dingen van vroeger die hij ziet wanneer hij in mijn gedachten dringt.” zei hij terwijl hij haar een blik van snap-je-nou-echt-niet-dat-ik-dit-niet-leuk-vind toewierp en haar daarna ongelovig aankeek. Hermelien was even uit het veld geslagen door zijn manier van bruut reageren maar besefte toen dat hij waarschijnlijk niets wou laten blijken omdat Clara er bijzat. ‘Hij wil zeker zijn rol blijven spelen voor haar.’ dacht Hermelien en ze ging er verder niet op in. Zij en Clara begonnen over de nieuwe galagewaden van Madame Mallekin die ze gisteren hadden gezien in haar etalage wanneer ze naar Zweinsveld waren gegaan. Hermelien was wel wat teleurgesteld geweest wanneer ze beseft had dat ze onmogelijk alleen met Harry kon gaan en was daarom met Clara gegaan. Ze had ondanks die ontgoocheling wel veel lol gehad met haar, Clara kon haar gedachten eens afleiden van het vele ‘Harry-denken’ en dat luchtte wel eens op. Vooral als je bedacht dat ze de laatste weken aan niets anders meer gedacht had.
Maar ze was blij met wat ze kreeg en dat was veel… ze kreeg zijn liefde.
En met die positieve gedachte viel Hermelien die avond in een vredige slaap.

Ziezo, dit was weer een nieuw hoofdstuk. Zoals elke keer hoop ik dat iedereen het nog steeds goed vind! En natuurlijk, alle mensen die hun mening (positief of negatief) willen uiten, ik hou jullie zeker niet tegen! Very Happy

xxx Gin

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Heej...
Hier is alweer het volgende hoofdstuk!
En het belooft spannend te worden, want het eindigt met een cliffhanger... Surprised

Voor ik het verhaal begon te schrijven had ik al het hele plot ervan in mijn hoofd. En eigenlijk ben ik het verhaal beginnen schrijven vanaf dit hoofdstuk. Na dit 5de deel ben ik dan pas vanaf het begin gaan schrijven. Ik hoop dat het voor jullie spannend is en dat julie het weer goed gaan vinden! Wink

Veel leesplezier...

Greetz, Gin xxx

P.S.: Nogmaals special thanks voor HeRmIoNe_GrAnGeR, Harry.Potter en heksje19 voor jullie toffe reacties! Smile

HOOFDSTUK 5: Valentijnsdag

Enkele maanden en vele afspraakjes later was het Valentijn. Hoewel Hermelien met Harry na hun bewuste eerste afspraakje beslist hadden elkaar nooit onafgesproken te benaderen, had Hermelien iets besloten. Ze zou zich voor één keer niet aan de afspraak houden en hem eens verrassen. Het was tenslotte Valentijn, en dat was maar éénmaal per jaar. De vorige keer dat ze naar Zweinsveld mochten gaan was Hermelien een cadeautje gaan kopen voor Harry. Ze had een knuffelbeertje gekocht dat een rood truitje aan had waarop stond 'Ik heb je lief'. Lang had ze getwijfeld tussen het beertje en een zilveren zippo maar had toch uiteindelijk voor het eerste gekozen. Want als Harry niet rookte (wat zo was) kon hij er toch niets mee doen.
Nu liep ze dus door de gangen op weg naar het schilderij van de Bronstige Boomtrul op de vijfde verdieping. Ze had speciaal dit plekje gekozen omdat het nogal afgelegen was en er bijna nooit iemand kwam. Deze ochtend had ze een briefje naar Harry gestuurd met een schooluil. Wel had ze ervoor gezorgd dat het niet bezorgd zou worden tijdens het ontbijt, zoals gewoonlijk, maar tijdens de pauze. Gelukkig had zij Ron en de anderen wat kunnen afleiden net voor de uil haar brief zou bezorgen zodat niemand (buiten Harry dan) iets gemerkt had.
In haar briefje had ze geschreven:

"Liefste Harry,
kom je om half acht naar het schilderij van de Bronstige Boomtrul?
Ik kan niet wachten tot het ‘normale uur’.
Kusjes,
'je weet wel wie' Wink

xxx "

Ze had er expres haar naam niet onder gezet, voor het geval het in de verkeerde handen zou terechtgekomen zijn. Daarbij, zo klonk het wat mysterieuzer. Wanneer ze op de plaats van de afspraak aankwam, zag ze dat hij er al stond.
'Oef!' dacht ze opgelucht. Wat als hij niet gekomen was? Dat zou pas erg geweest zijn! Ze sloop geluidloos dichterbij en toen ze achter hem stond deed ze haar handen voor zijn ogen. "Raad eens wie!?" kirde ze. Harry leek te schrikken en ze hoorde hem nadenken. "Ehm…" Wanneer ze verder geen antwoord leek te krijgen zei ze giechelend: "Hermelien, silly!" en ze draaide hem naar zich toe. "Happy Valentine!" lachte ze en voegde er nog aan toe: "Hier is je cadeautje!". "Eh… dankje… dat had je niet moeten doen. En eh, Hermelien, aan wat heb ik dit allemaal te danken?" stamelde hij. "Ha, je maakt zeker een grapje hé… Ik zal het je eens vertellen!" antwoordde ze glunderend. Langzaam boog ze zich naar hem toe en begon hem hevig te kussen. Toen Harry goed en wel besefte dat Hermeliens lippen op de zijnen waren vastgezogen, duwde hij haar plots van zich af. Verbijsterd keek hij haar aan. "Eh, Herm, wat heeft dit te betekenen?" vroeg hij in de war. Hermelien keek hem verbaasd aan en even leek het alsof ze geen woord zou kunnen uitbrengen. "Haha, heel grappig!" liet ze zich niet uit het veld blazen en wou hem opnieuw kussen. Maar weer duwde hij haar weg. "Harry, stop met grapjes te maken, het is echt niet meer leuk!" verwachtingsvol maar toch met een spoortje onzekerheid op haar gezicht keek ze hem aan. "Eh nee, ik maak geen grapje. Ik begrijp echt niet wat je bedoelt." zei Harry gemeend. Hermeliens onderlip begon te trillen en Harry zag dat ze op het punt stond om in tranen uit te barsten. "Hou je niet meer van me?" snikte ze. Hete tranen liepen over haar wangen. "Herm? Wat is er nu? Ik begrijp niet wat er aan de hand is!" Hermelien zag dat hij het meende en begon te huilen, het leek alsof ze nooit zou kunnen ophouden. Allerlei gedachten maalden door haar hoofd; 'Had hij haar al die tijd voor de gek gehouden, waren al die kussen, complimentjes en attenties ongemeend geweest?'
"En gisteren dan, en eergisteren, en de dag daarvoor, wanneer we elkaar ontmoetten?" bracht ze moeizaam uit door het vele snikken door.
"Hoe? Wat?" Harry was nu echt volledig in de war; 'Waar had ze het in godsnaam over?' dacht hij. Hermelien begon zo mogelijk nog harder te wenen. "En al onze afspraakjes dan? Elke dag om 20u aan het schilderij van Marnix de Marginale?" huilde ze. "Maar hoe kan dat nu? Ik heb elke dag occlumentie om die tijd!" reageerde Harry meteen. Ze keken elkaar allebei met open mond aan. Na een tijd nam Hermelien het woord. "Maar we hadden straks toch weer afgesproken?" stamelde ze met een betraand gezicht.
"Hé Herm, voel je je wel goed? Ik weet nog altijd wat ik doe hoor! En ik heb helemaal niet met je afgesproken vanavond. Trouwens, van die andere afspraakjes weet ik ook niets!" zei Harry die wat kwaad begon te worden. “Maar… ik begrijp het niet!” zei Hermelien verward. “Ik weet ook zeker dat ik niet alles gedroomd heb! Er moet dus iemand zijn die… Maar Harry ik ben echt zeker dat jij het telkens was! Degene met wie ik afsprak leek als twee druppels water op jou en zo iemand kennen wij toch helemaal niet?!”
“Iemand moet zich als mij vermomd hebben ofzo…” peinsde Harry. “Tenzij…” Hermelien dacht even na en slaakte toen een kreet van triomf. “Het valt allemaal op z’n plaats!! Dat ik hier nu pas aan denk!” mompelde ze in zichzelf. “Hermelien!” zei Harry ongeduldig. Hij haatte het als ze zo deed. “Waaraan dacht je nu pas?” vroeg hij terwijl hij met een hand voor haar ogen zwaaide om haar aandacht te trekken. “De missende ingrediënten van Sneep waar wij niets mee te maken hadden, je rare reacties wanneer ik je iets zei dat verwees naar onze afspraakjes. En ook het haar dat je zogezegd verloor door die Concentratie Capsules van Fred en George. Het klopt allemaal perfect!” Hermelien keek Harry aan met een zeg-nou-ook-eens-wat blik en langzaam begon hem ook iets te dagen. “Dus jij denkt dat iemand haar van me afknipte ’s nachts en ingrediënten stal uit Sneeps privé-voorraad om een wisseldrank te brouwen? Maar waarom wil iemand zich nu in mij veranderen om jou vriendin te zijn?” vroeg hij haar. “En hoe wist hij dan zeker dat ik niet plots zou komen opdagen? Jij wist toch dat ik occlumentielessen kreeg?” Hij keek haar vragend aan. “Jij, ik bedoel, wie het ook mag zijn, vertelde me dat je geen occlumentie had en dat enkel als excuus gebruikte om met me af te spreken.” legde Hermelien uit.
Harry dacht na, wie zou nu van zijn occlumentielessen willen profiteren om met Hermelien af te spreken? Had Hermelien zijn gesprek met Sneep niet gehoord over zijn lessen? Dan zou ze toch geweten hebben dat die persoon loog? Maar nu hij erover nadacht, was er helemaal niemand getuige geweest van wat Sneep hem verteld had na de les. Hij herinnerde zich het gesprek nog alsof het gisteren was en zelfs nu nog, weken later, borrelde er woede bij hem op wanneer hij eraan terugdacht. Sneep had hem met dreigende stem bij hem geroepen na de les…

Harry zette zich schrap, dit kon niet veel goeds betekenen. “Potter, hoe vreselijk ik het ook vind, professor Perkamentus staat erop dat ik je dit jaar weer occlumentielessen geef.” Walgend keek Harry hem aan. “Moet dat nu echt? Ik heb dat vorig jaar toch al gehad!” protesteerde hij. “Ja Potter, dat moet! Denk maar niet dat ík het leuk vind om langer dan nodig met jou samen te zijn!” zei hij vals. “En trouwens, vorig jaar oefende je niet eens, dus ik verwacht niet veel van je occlumentievermogen.” vervolgde hij venijnig en keek Harry vol afkeer aan. “En wanneer moet ik dan occlumentie leren?” vroeg hij. “Voor de zoveelste keer Potter, je spreekt me aan met ‘meneer’ of ‘professor’!” Harry zag dat Sneep kwaad werd en zei snel: “Wanneer krijg ik les, meneer?” Hij zei het heel stijfjes en met de nadruk op dat laatste woord. “Alle dagen Potter van 20u tot 21u, te beginnen vanaf vanavond.” grijnsde hij. “Dag Potter, tot vanavond!” liet Sneep er vals op volgen en Harry liep woedend het lokaal uit.

“Harry? Ben je er nog?” Hermelien schudde hem zachtjes door elkaar en Harry ontwaakte weer uit zijn gedachten. “Wie is die persoon dan?” dacht hij hardop. “Wacht, ik krijg een idee, het is bijna acht uur en ik had zogezegd weer met jou afgesproken. Dus… als ik er gewoon naartoe ga, kunnen we erachter komen wie het is. We binden hem vast in een leegstaand lokaal en wachten gewoon tot de wisseldrank is uitgewerkt!” legde Hermelien haar plan enthousiast uit.

Ze besloten uiteindelijk dat Hermelien gewoon op de plaats van de afspraak zou wachten en dat Harry zich achter het standbeeld van ‘Boris met de Borsten’ zou verschuilen. Precies om acht uur kwam een jongen de trap op, de ‘nep-Harry’. “Hey Hermelien, Happy Valentine! Je ziet er echt weer super uit!” complimenteerde hij haar. Ondanks het feit dat hij nep was, begon Hermelien toch een beetje te blozen. Ze keken elkaar in de ogen en hij wou haar net kussen wanneer de ‘echte’ Harry riep: “DIFFINDO!” De ‘nep-Harry’ werd met onzichtbare touwen vastgebonden en met twee sleurden Hermelien en Harry hem een verlaten lokaal in. Gelukkig had Harry die dag echt geen occlumentie, Perkamentus had immers aan Sneep gezegd dat Harry tenminste één dag vrij verdiende en het leek hem gepast dat dat op Valentijn was. Zo kon hij dus samen met Hermelien wachten tot de drank uitgewerkt zou zijn.

Minuten verstreken……..Een uur verstreek……

En eindelijk zagen ze verandering komen in het uiterlijk van die mysterieuze persoon…

Zo... wie zou dat toch kunnen zijn?!
Als jullie denken het antwoord te weten en dus de identiteit van die mysterieuze persoon en het voor woensdag naar mij sturen in een pb, dan krijgen diegenen die het juist hebben het volgende hoofdstuk eerder te lezen. Ik hoop dat dit jullie zal motiveren om een pb te sturen Laughing

en als jullie dan toch een bericht aan het schrijven zijn, kun je misschien ineens reageren op mijn verhaal in het algemeen?... Very Happy

Ook mijn poll wil nog steeds dat er op hem gestemd wordt (btw, thx voor degenen die erop gestemd hebben!) Wink

en het reactietopic is ook een optie... Very Happy

Vergeef mij als ik een beetje opdringerig ben ofzo, maar het is echt motiverend van reacties te krijgen Smile

...

xxx Gin

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Hey!
Nogmaals bedankt voor jullie leuke reacties! (Waarvan ik er nog steeds verwacht, al dan niet positief) Very Happy

.
Sorry voor degenen die het juist geraden hadden, dat ik een dag te laat was... Maar mijn internet heeft de laatste tijd 'kuren' Wink

.
Maar dan post ik nu voor alle anderen hoofdstuk 6 en hopelijk wordt dit door jullie even goed gevonden! Wink

!

Greetz, Gin xxx

HOOFDSTUK 6: De Ontdekking

Het litteken vervaagde, de neus en de kin werden wat scherper, het haar bleef zwart maar tot hun allergrootste verbazing begon het te groeien!
Even leken Harry en Hermelien niets te snappen van de hele vertoning tot het eindelijk tot hen doordrong…

“ZSOFI!!!” riep Harry uit en Hermelien sloeg van verbazing haar hand voor haar open mond. Ze vatte het nog niet helemaal en stond daar minutenlang als versteend naar het meisje te staren. Uiteindelijk leek ze haar spraakvermogen terug te vinden. “Jij, jij… ieuw!! Argh! Ik kan gewoon niet geloven dat je me telkens… BAH!” Met een uitdrukking van pure walging op haar gezicht veegde Hermelien haar mond af met een mouw van haar gewaad, alsof ze zo de talloze kussen van Zsofi kon wegvegen.
Harry stond er maar verdwaasd bij en staarde naar het tafereel. Over hem was een versufte Zsofi naar Hermelien aan het kijken, de teleurstelling en vooral de vernedering dropen van haar gezicht. Een eenzame traan gleed over haar wang en weldra begon ze zachtjes te snikken. Hermelien daarentegen, leek er niets van te merken en ging verder met verwijten en scheldnamen naar haar hoofd te slingeren. (“Lelijke lesbo, hoe kon je?!” en meer van die kwetsende woorden.) Moeizaam bracht Zsofi in één van Hermeliens adempauzes uit: “Maar Hermelien, ik was en ben nog steeds verliefd op je en ik wist dat je me als mezelf toch nooit zou willen… Ik kon je niet zomaar laten gaan, begrijp dat dan toch!” “Begrijpen?!” krijste Hermelien. “Je bedriegt me al maanden, besef je niet hoe ik me nu voel? Al die tijd dacht ik dat…dat…” . Ze maakte haar zin niet af omdat ze besefte dat Harry er bijstond en slikte de woorden ‘…Harry mijn lief was!’ in. Haar wangen hadden nu een hoogrode kleur gekregen en haar hart ging als een gek tekeer. “Ik ben niet zoals jij! Ik val op jongens en niet op… op meisjes!” tierde ze en even leek het alsof ze Zsofi zou slaan, maar op het laatste nippertje leek ze zich te bedenken. Als klassenoudste was het namelijk niet netjes medeleerlingen in elkaar te slaan. In plaats daarvan schreeuwde ze: “Jij schrale potplant, ik walg van je!” En met die harde woorden verliet ze stampvoetend het lokaal. Harry was nog steeds behoorlijk in de war en volgde Hermelien naar buiten terwijl hij naar Zsofi mompelde: “Ehm… Ik volg ze beter, want eh… dan doet ze geen domme dingen.” Zsofi bleef alleen achter op de koude vloer, ze hadden er zelfs niet aan gedacht om haar los te maken. Ze probeerde zich te verroeren maar met haar arm kon ze niet ver genoeg reiken om haar toverstok op te rapen. Zuchtend zakte ze onderuit tegen de muur en dacht na over alles wat er gebeurd was. Ze was zo vernederd en het was net of haar hart bloedde, Hermeliens kwetsende woorden hadden haar als messteken geraakt. Hoe kon iemand zo grof zijn, hoe kon het meisje waar ze verliefd op was zo tekeer gaan tegen haar? Ze werd verscheurd door tegenstrijdige gevoelens; enerzijds was ze kwaad op Hermelien door alles wat ze gezegd had maar anderzijds zou ze haar alles kunnen vergeven, als de gevoelens maar wederzijds waren. Zsofi wist dat dit laatste toch nooit zou gebeuren en moedeloos sloot ze haar ogen. Ze had nog geen zin om om hulp te roepen en bevrijd te worden, ze had wat tijd nodig om alleen te zijn, eenzaam en in zichzelf gekeerd, opgesloten met haar gedachten.
Niemand in het kasteel lette erop, maar ergens, op een verlaten gang, in een verlaten lokaal, begon iemand hartverscheurend te huilen.

De volgende dagen liet Zsofi zich niet zien en daagde niet op tijdens het eten of bij de lessen. Wanneer Hermelien langs fluisterende meisjes liep, kon ze flarden van hun gesprekken opvangen. Hoe ze er achtergekomen waren wist ze niet, maar de leerlingen hadden gehoord dat zij en Harry er iets mee te maken hadden. Ook hoorde ze andere roddels maar de enen waren nog minder waar en verder gezocht dan de anderen. Zo vertelde Harry dat hij een meisje uit het eerste jaar haar vriendin verzekerde dat Zsofi was opgegeten door de reuzeninktvis nadat Harry en Hermelien haar in het meer gegooid hadden.
Waarom iedereen zo druk aan het praten was over het feit dat Zsofi weigerde zich in het openbaar te vertonen, was eigenlijk allemaal de schuld van één persoon, Draco Malfidus. Blijkbaar had één van zijn schurftige vriendjes Hermelien en Harry zien weglopen uit het lokaal waar later Zsofi gevonden was en had die het aan Malfidus verteld. Deze had (uiteraard, wat zou je van een Zwadderaar verwachten?!) overal in de school affiches opgehangen met de foto van Zsofi en daarboven een schreeuwende titel: ‘Grootste Afgang Ooit’. Wanneer de andere leerlingen dat gezien hadden (en je kon er moeilijk naast kijken), waren ze druk beginnen speculeren over wat die afgang wel zou kunnen geweest zijn. Zo kwam het dus dat ondertussen de wildste verhalen de ronde deden en Hermelien enkele dagen na Valentijn ter ore kwam: “Ik meen het echt! Potter en Griffel hebben haar bijna verkracht! Als de vriend van de neef van Michel hen niet had gestopt dan was ze nu dood ofzo.” vertelde een tweedejaars van Ravenklauw doodserieus aan een groepje vrienden dat rond hem stond. “En Potter droeg zelfs roze ondergoed met hartjes op!” vulde een klein meisje met zwarte vlechtjes aan.
Hermelien schudde meewarig haar hoofd bij het horen van al die nonsens en liep verder. Ze was het geroddel ondertussen al gewoon en probeerde er niet op te letten. Zsofi wou inderdaad door niemand meer gezien worden en had Madame Plijster daarom verplicht haar in de ziekenzaal onder te brengen. Die had haar veel Vrolijke Vlierbessenpastilles laten slikken tegen liefdesverdriet maar niets leek te helpen.
Van Clara, die vaak bij Zsofi op bezoek ging, had Hermelien gehoord dat ze zelfs overwoog om van school te veranderen. En dan was ze zelfs nog niet op de hoogte van al die affiches die in de gangen van Zweinstein hadden gehangen (dat was gelukkig gebeurd wanneer zij al op de ziekenzaal lag).
Door al dat nadenken was Hermelien helemaal in gedachten verzonken en had ze niet door dat ze al veel verder was gelopen dan de bedoeling was. Peinzend staarde ze naar de grond en merkte pas dat ze doelloos ronddwaalde wanneer ze tegen iemand opbotste. “Oh, sorry.” bracht ze verschrikt uit en keek naar de hindernis. Dat had ze misschien beter niet gedaan. Ze had twee mensen gestoord in het midden van een hevige zoen… Clara en Harry!! Midden in de gang, tegenover het portret van de Sensuele Centaur stonden Harry en Clara elkaar warempel af te likken (bij manier van spreken uiteraard Wink

)! Hermelien staarde hen een paar tellen aan en voelde toen dat haar maag zich omkeerde en ze kreeg een misselijk gevoel. “Eh, hallo Herm! We eh, ja, we zijn samen!” bracht Harry als eerste uit en hij keek trots naar zijn nieuwste verovering. Clara giechelde verlegen naar Hermelien en streek een losgekomen haarlok achter haar oor. “Harry…eh…Heeft gelijk, hij vroeg het me gisteren! Hij had zelfs een rode roos gegeven! Hij is zo’n schat!” kirde ze en flirterig drukte ze zich tegen hem aan. Hermelien kon haar oren niet geloven en probeerde niet al te giftig te klinken wanneer ze zei: “Ah, ja, oké, ik ga dan maar weer. Sorry voor het storen.” En met weide passen beende ze weg. Algauw stroomden tranen van puur verdriet over haar wangen en plots besefte ze met een schok hoe Zsofi zich moest voelen. Hoe het voelde, onbeantwoorde liefde. Het was alsof je ingewanden vanbinnen werden verscheurd, net als je hart, dat dood leek te bloeden. Je voelde je zo leeg en eenzaam. Het was alsof je zo graag wou wenen, maar dat de tranen niet kwamen, niet wilden komen. Het was als sterven, alsof je ziel werd weggezogen en je werd gedwongen doelloos rond te dwalen in je zielloze lichaam. Het was erg, de pijn was zo erg dat deze woorden hem zelfs niet zouden kunnen evenaren…

Weer enkele dagen en vele Vrolijke Vlierbessenpastilles later ging het wat beter met Hermelien. Ze was weliswaar niet gestopt met piekeren, maar in haar eerst zo verdwaasde geest was een klare gedachte opgekomen. Een plan. En dit zorgde ervoor dat ze weer gewoon en normaal kon doen tegen Harry en Clara. Ze meende misschien nog niet alles wat ze tegen hen zei, namelijk dat alles in orde was met haar en ze gewoon even een ‘stressaanval’ had gekregen door de (binnen 3 maanden) naderende examens. Gelukkig, omdat het om Hermelien ging, hadden ze het als zoete koek geslikt en dachten ze er ook maar niet aan dat er zich in haar hoofd een plan vormde. Een plan dat waarschijnlijk iemand zou kwetsen, maar dat kon haar op dat moment niets schelen. Zolang ze maar kreeg wat ze wou… Harry.

“…daarom is het zo belangrijk dat we winnen, zodat we… Hermelien, luister je wel naar wat ik zeg?” geïrriteerd keek Ron haar aan. Tijdens zijn monotone gezwam over de komende zwerkbalwedstrijd waren de gedachten van Hermelien weer afgedwaald naar ‘Plan Harry’, zoals ze het noemde. “Eh, ja, je moet je sokken wassen, anders win je de wedstrijd zeker niet.” antwoordde ze verstrooid en een overduidelijk op zijn tenen getrapte Ron siste haar toe: “Ja, lach maar hoor! Die wedstrijd is echt belangrijk! We moeten winnen, anders hebben we de cup niet!!” zuchtend draaide hij zich om en ging verder tegen een wél enthousiaste en geïnteresseerde Lise die aan zijn arm hing. Ze waren nog steeds samen, en iedereen was het erover eens dat het weleens serieus kon zijn tussen die twee. Onverschillig ging Hermelien verder met het ‘verbeteren’ van Ron’s werkstuk over de verschillende planeten van Emacloon en schudde medelijdend haar hoofd wanneer ze in de titel: De planten van EmaclooT zag staan. Ze verbeterde de fout en mompelde tussen haar tanden door: “Arm gefrustreed jongetje toch… .”

Woelend lag Hermelien in haar hemelbed, ze kon de slaap maar niet vatten. Morgen gingen ze weer naar Zweinsveld en kon ‘Plan Harry’ van start gaan…

Ziezo, dit was het weer voor deze keer...
Aarzel niet om me te laten weten wat je ervan vond! Laughing

!

P.S.: Misschien heb je het gemerkt, de titel komt erin voor Laughing

...

xxx Gin

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Hellow...
Nogmaals bedankt voor jullie reacties! (HeRmIoNe_GrAnGeR, CedricDiggOry, Harry.Potter, melissje, christine_daae, HP_HG_RW_, Heksje19) en ook alle mensen die mee hebben gedaan met mijn 'Cliffhanger-vraag' en diegenen die op mijn poll gestemd hebben! Laughing

Ik post nu dus het 7de hoofdstuk en ik kan julle (helaas) wel vertellen dat dit het voorlaatste hoofdstuk wordt van mijn verhaal...
Ik beloof wel dat hoofdstuk 8 extra lang zal worden Wink

!
Maar jullie zullen op dat laatste hoofdstuk nog even moeten wachten want ik heb nu examens en vertrek daarna op driedaagse met de klas. Ik zal het natuurlijk wel voor de paasvakantie posten (geen nood Wink

)!

Greetz, Gin xxx

HOOFDSTUK 7: Hermeliens Geveinsde Vriendje

Geeuwend werd Hermelien wakker wanneer de eerste zonnestralen door een kier in haar gordijn haar huid streelden.Vandaag zou het allemaal gebeuren…
Opgewekt stond ze op en liep naar de badkamer om zich klaar te maken. Ze besloot dat het weer eens tijd geworden was om haar haar met ‘Dokter Pletwals’ Haargel’ glad te maken. Ze grinnikte wanneer ze dacht aan de verbaasde gezichten die Ron en vooral Harry zouden trekken bij het zien van haar nieuwe look. Ze deed ook nog een beetje make-up op en spoot een vleugje van haar favoriete parfum (Magic Water van WicaWanda) in haar hals. Na een halfuur liep ze naar de kast en trok een strak, wit minirokje en een fuschia topje aan. Als afwerking deed ze haar mooiste ketting en armband aan en liep vrolijk naar de Grote Zaal. Omdat ze zo lang had gedaan over haar uiterlijk, was ze al wat laat en zouden de anderen zeker al aan het ontbijten zijn. Het viel haar wel op dat wanneer ze door de gangen liep ze werd nagestaard en er over haar werd gefluisterd, maar dit keer ging het over iets positiefs. Met een zucht plofte Hermelien naast Clara neer aan de lange afdelingstafel. “Goedemorgen iedereen!” zei ze enthousiast. Ron was zo verdiept in zijn spek met eieren dat hij niet had gemerkt dat Hermelien er anders uitzag. “Mo-ghen.” mompelde hij met volle mond. Clara was de eerste die de verandering opmerkte. “Hermelien! Wauw! Je ziet er echt geweldig uit!” complimenteerde ze. “Bedankt!” Hermelien was blij wanneer ze aan Harry’s gezicht zag dat hij dat ook vond. “Wat is er mis met Herm…?” begon Ron, maar wanneer hij opkeek viel zijn mond open van verbazing. “Hermelien! Wat is er met jou gebeurd? Waarom heb je je zo opgemaakt?” vroeg hij dan ook stomverbaasd en stootte daarbij een kan pompoensap én een hele schaal toast om. “Voor wíe is eigenlijk een betere vraag, Ron!” verbeterde Clara hem terwijl ze nieuwsgierig naar Hermelien keek. Maar voor die iets kon antwoorden was Ron haar alweer voor: “Maar… jij ging toch alleen naar Zweinsveld? Ik bedoel, nu zowel Harry als ik een vriendin hebben…en jij hebt geen partner…”. Hermelien keek Ron lichtjes verwijtend aan maar toverde snel een glimlach op haar lippen terwijl ze lachend opstond en zei:“Oh, jawel hoor Ron, ik heb ook een afspraak!” Ze nam nog een laatste hap van haar toast en draaide toen haar rug naar de anderen. “Met wie dan?” riep Ron haar nog na. “Je kent hem vast niet, hij is van Ravenklauw.” riep ze terug en vrolijk verliet ze de Grote Zaal. Ze hadden om negen uur afgesproken aan de poort.

Wanneer Hermelien op de plaats van de afspraak was aangekomen, zag ze hem al staan. Hij stond met zijn rug naar haar en leunde nonchalant tegen de muur. Ze maakte snel de glimlach op haar gezicht nog breder en liep op de donkerharige jongen af. “Hey Rodric!” fluisterde ze in zijn oor terwijl ze hem plagerig in zijn ribben porde. Verschrikt sprong hij op en keek haar verlegen aan. “Hoi Hermelien.” zei hij schor terwijl hij snel zijn ogen van haar afwendde en naar de vloer staarde. Terwijl Hermelien zo naar hem keek, vond ze dat hij er toch best schattig uitzag. Hij had bruin haar dat onderaan een beetje krulde en had een paar sproetjes op zijn neus. Zijn lichtjes gebruinde huid paste goed bij zijn gitzwarte ogen. Hij zag er toch wel euk uit, moest ze toegeven. Ze had eigenlijk altijd al een zwak gehad voor jongens die ietwat verlegen werden in haar bijzijn. Snel vermaande ze zichzelf toen ze zich op die gedachte betrapte: ‘Nee, je mag niet op hem vallen…’ dacht ze verwoed.
“Ehm, zullen we dan maar gaan?” stelde Rodric verlegen voor. “Dat is goed!” Opgewekt haakte Hermelien haar arm in de zijne. Rodric, die duidelijk nog onzekerder werd van dit gebaar liet zich door haar naar buiten leiden.

Het werd een leuke namiddag. Gelukkig was hij wat losgekomen na twee boterbiertjes en waren ze druk in een gesprek verwikkeld geraakt wanneer Harry en Clara ook ‘De Drie Bezemstelen’ binnenkwamen. (Ron was samen met en op aandringen van Lise naar ‘Madame Kruimelaar’ gegaan.) Hermelien was expres zo gaan zitten dat ze de deur in het oog kon houden en had Clara en Harry dan ook direct opgemerkt. Nu was het tijd voor wat actie…
“Dag Hermelien!” riep Clara zwaaiend en ze lachte breed. Hermelien zwaaide terug en wist nu zeker dat ze de nodige aandacht had verkregen.
“… En toen riep ik gewoon terug: ‘Hé achterlijke foemp! Het aantal vereiste hersencellen hier op Zweinstein bedraagt wel meer dan één hé!”maakte Rodric zijn verhaal af met veel bravour. “Hahahaha!!” lachte Hermelien geforceerd, ze had eigenlijk helemaal niet geluisterd naar wat hij verteld had. “Ja, die gast…” hij onderbrak zijn zin wanneer hij Hermelien zag kijken. “Is er iets?” vroeg hij plots weer onzeker. Hermelien keek diep in zijn zwarte ogen en gaf hem het antwoord met haar lippen. Ze raakten verstrikt in een heftige kus en na zo’n paar minuten als door een ‘Permanente Plakspreuk’ aan elkaar te hebben vastgehangen, weekte Hermelien haar lippen weer los van de zijnen. Ze keek Rodric lief aan en tot haar vertedering zag ze dat hij bloosde.

Lachend liepen ze hand in hand uit de kroeg en gingen terug op weg naar het kasteel. Na nog vele Boterbiertjes en herhalingen van hun eerste kus was het al zes uur geworden en dus hoogtijd om te vertrekken. Wanneer ze weer bij de poort kwamen keek ze hem afwachtend aan. “Hermelien, dit was echt fantastisch!” bracht Rodric moeizaam uit en omdat hij blijkbaar geen woorden meer vond om dat te benadrukken, deed hij het maar met lichaamstaal…

Hermelien was al bijna aan het dessert wanneer de anderen ook aankwamen. Clara kwam naast haar zitten en wanneer Hermelien geen uitleg gaf, stootte ze haar zachtjes aan. “En? Ga je niets zeggen? Hoe was het?” spoorde ze Hermelien aan. “Oh, het was echt ge-wel-dig! Hij is zó lief en attent! Ik leek telkens weer te verdrinken in zijn ogen…” zei Hermelien gemaakt dromerig. “Ja, en in zijn speeksel!” reageerde Harry plots op plagerige toon, maar ze hoorde precies toch een lichte ontevredenheid in zijn stem. Blij dat ze al goed opweg was met haar plan at ze vrolijk verder en ging ze vroeg slapen. Ze droomde niet over Rodric maar over Harry die zijn plaats in had genomen en met haar in ‘De Drie Bezemstelen’ zat. Er speelde dan ook een ontdeugende glimlach op haar lippen wanneer ze in slaap viel…

De volgende ochtend was Hermelien al vroeg wakker. De zon kwam nog maar net op en alle andere meisjes op de slaapzaal sliepen nog.
Maar toch kon zij de slaap niet meer vatten, dus was ze aan het denken gegaan. Hoewel haar plan al duidelijk zijn vruchten had afgeworpen, begon ze het toch in twijfel te trekken. Het was immers overduidelijk dat Rodric smoorverliefd op haar was. Ze herinnerde zich nog goed hoe vaak ze hem tijdens Voorspellend Rekenen had betrapt wanneer hij naar haar zat te kijken. Ze was wel verbaasd geweest dat hij telkens verlegen wegkeek wanneer hun blikken elkaar kruisten, want doorgaans was hij niet zo onzeker en best wel populair. Enkele jaren daarvoor was Hermelien stiekem verliefd geweest op hem, maar met de tijd was dat gevoel langzaam verdwenen. Maar vanaf dit jaar begon hij dus duidelijk interesse voor haar te tonen en had hij plots niet zo’n grote mond meer tijdens de les. Een keer had hij haar dan ook hakkelend aangesproken om samen naar Zweinsveld te gaan en zo was Hermelien op ‘Plan Harry’ gekomen. Toen had ze het een prima idee gevonden maar nu… ze wist het niet goed meer. Ze zou ongetwijfeld Rodric’s gevoelens kwetsen als hij er achter zou komen dat ze hem gebruikte en misschien wou ze dat wel niet. Maar aan de andere kant was ze verliefd op Harry en niet op hem…
Worstelend met dit dilemma stond Hermelien op wanneer ook de andere meisjes één voor één ontwaakten.
Wanneer ze naar de Grote Zaal liep had ze echter een besluit genomen, ze zou dit plan doorzetten… koste wat het kost!

Het was acht uur ’s avonds en Hermelien probeerde moeizaam uit Rodric’s omhelzing los te komen. Hij had haar die ochtend een uil gestuurd en haar laten beloven dat ze rond zeven uur aan het standbeeld van de Hete Huiself zou staan. Nieuwsgierig was Hermelien op het voorstel ingegaan en was even niet goed geweest wanneer ze zag hoeveel moeite hij had gedaan om haar te verrassen. Hij had haar geblinddoekt en meegenomen naar de Astronomietoren (die verlaten was) en op het balkon had hij een warm deken gelegd met kaarsjes errond. Het was een prachtige avond om sterren te kijken want de hemel was helder en duizende lichtstipjes fonkelden aan de hemel. Als Hermelien ook verliefd was op hem, zou het zeker een romantische avond geworden zijn… maar dat was niet echt het geval. De hele avond werd ze geplaagd door schuldgevoelens omdat hij zoveel moeite deed voor haar en zij niet oprecht was tegenover hem. Toch had ze haar best gedaan om zo goed mogelijk te doen alsof en nu probeerde ze dus hun ‘tien minuten durende’ omhelzing te verbreken. “Rodric, het wordt al laat. Ik moet gaan.” fluisterde ze terwijl ze zijn armen voorzichtig wegduwde en haar lippen losscheurde van zijn mond. “Nu al? Het was net zo gezelig!” protesteerde Rodric en hij probeerde haar terug op het deken te trekken. “Ja, ‘nu al’. Straks komt er iemand en ik heb nog wat werk voor dat opstel over de ‘Preutse Pompoenkabouter’ die we behandelen bij Verzoring Van Fabeldieren.” Dat laatste was gelogen, maar Hermelien kon geen seconde meer blijven en hem zo bedriegen. “Maar Hermelien… we zitten hier al een uur en niemand is naar boven gekomen. En wat dat opstel betreft, je mag gerust dat van mij hebben, dan maak ik wel een nieuwe!” Rodric deed echt zijn best om haar te overtuigen maar Hermelien was onvermurwbaar. “Sorry Rodric, ik vond het echt heel gezellig en bedankt voor de verrassing, dat was heel lief van je, maar nu móet ik echt door!” zei ze verontschuldigend terwijl ze nog een vluchtige kus op zijn lippen drukte.
Met wapperende haren verdween ze door het luik en liet een teleurgestelde Rodric achter.
Langer dan dit kon ze de schijn echt niet hoog houden, ze moest Harry’s hart veroveren en zo deze komedie stopzetten. Maar de vraag was ‘hoe’…

Vermoeid van het lopen, kwam Hermelien de leerlingenkamer binnen.
“Hermelien, we zitten hier!” riep Clara terwijl ze haar wenkte. Eigenlijk had Hermelien het liefst gewoon willen verdwijnen, maar dat zou pas verdacht zijn. Ze liep naar Clara, die tot haar grote ongenoegen en frustratie half op Harry lag terwijl deze haar haren streelde, en zakte in één van de gemakkelijke fauteuils. “Waar was je?” vroeg Clara meteen terwijl ze Hermelien nieuwsgierig in zich opnam. “Oh, je gelooft het nooit! Ik was op de Astronomietoren met Rodric! Het was zooo romantisch! Hij had er allemaal kaarsjes gezet en we hebben de hele avond naar de sterren gekeken! Nou niet héél de avond, ik heb eigenlijk niet veel sterren gezien, als je begrijpt wat ik bedoel!” vertelde Hermelien en ze knipoogde schalks naar Clara. Nu ze toch verplicht was bij hen te komen zitten, kon ze er net zo goed gebruik van maken en Rodric weer ophemelen. Subtiel speurde ze het gezicht van Harry af en zag tot haar vreugde dat niet elk deeltje daarvan blij was…

Zo... dit was het weer voor een hele tijd...
Ik hoop dat ik nog veel reacties mag ontvangen! Very Happy

xxx Gin

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Heeey!
Sorry voor het lange wachten, maar hier is dan het langverwachte en allerlaatste hoofdstuk van mijn verhaal...
Ik hoop dat jullie het goed gaan vinden! Laughing

Nogmaals bedankt voor de leuke reacties: just_me, Harry.Potter, melissje, HeRmIoNe_GrAnGeR, HP_HG_RW_, Cat-me, Ilsje, en Harry.Potter, ik vind het echt heel fijn en vriendelijk van jullie dat jullie de tijd nemen om me een pb te sturen! Smile

Maar ik zal nu stoppen met jullie aan het lijntje te houden zodat jullie eindelijk het finale en, zoals beloofd, extra lange hoofdstuk kunnen lezen! Wink

Veel leesplezier!

Greetz, Gin xxx

HOOFDSTUK 8: Betrapt!

“Ho verdomme, het lukt me echt niet!” nijdig gooide Clara haar toverstok neer. “Rustig, je moet de juiste nadruk leggen en dan gaat het vanzelf!” suste Hermelien haar. “Ja jij hebt makkelijk praten! Jou konijn werd al vanaf de eerste keer roze!” reageerde Clara kwaad. Ze waren bezig met de ‘Rozerood Bezwering’ en Clara kreeg hem maar niet onder de knie. Na elke mislukte poging werd ze kwader en dat maakte dat ze het nóg slechter ging doen. Hermelien had het al honderd keer opnieuw uitgelegd, maar dat hielp langs geen kanten. “Misschien heb ik wel bijles nodig.” mompelde Clara en ze keek misnoegd naar haar witte konijn. “Tja, als jij dat denkt… Maar kijk, je konijn heeft toch al een iets rozere schijn!” moedigde Hermelien haar aan, maar in werkelijkheid zag het nog even wit als wanneer ze waren begonnen.

“Pfff, ik zie het echt niet meer zitten!” pruilde Clara terwijl ze troost zocht in Harry’s armen. “Rustig maar liefje, als je nog een beetje oefent gaat het vast vanzelf.” Hermelien keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de twee tortelduifjes en voelde een vlaag van jaloezie in haar opwellen. Zij zou daar in de armen van Harry moeten liggen en niet Clara! Een lichte zucht ontsnapte aan haar lippen terwijl ze door de gang keek, die was zo goed als verlaten. Ze waren net weer op weg naar buiten omdat ze een vrij uur hadden en zowat alle zesdejaars schenen daar naartoe gevlucht te zijn. Met een plof streek Hermelien neer op het gras bij het meer. Terwijl ze de omgeving afspeurde zag ze iets dat haar aandacht trok. “Hé Clara, moet je zien wie daar staat!” zei ze terwijl ze discreet naar een jongen en een meisje wees die in de verte in de schaduw van een oude boom stonden. “Oo, is dat niet Cho Chang en Marcél!!” riep Clara uit terwijl ze wat rechter ging zitten om beter te kunnen zien wat er gebeurde. “Jaaa, en wacht, kijk eens naar wat ze doen!” gilde Hermelien haast terwijl ze zich afvroeg of ze nu moest lachen of verbaasd moest zijn. “Zijn die samen?” vroeg Clara nog steeds stomverbaasd. Ze wist dat Cho een ex was van Harry, maar dat ze na hem zoveel lager mikte?! “Tjah, hij heeft haar hand op haar gat liggen…” analyseerde Hermelien deze komische situatie terwijl ze haar hoofd wat schuin hield. Ze geloofde het nog steeds niet, Cho was het laatste jaar met de ene jongen na de andere samen geweest maar dit ging echt ver! Toen ze opkeek zag ze dat Clara nog steeds ongelovig haar hoofd schudde en verward woordjes uitbracht als: “Huh? Hoe? Wat? Maar…” “Ofwel,” ging Hermelien genadeloos verder, “geniet ze gewoon van de aanraking om hem daarna bot af te wijzen.” Clara stootte een rare giechel uit en ook Harry had moeite om zijn lach in te houden. Na die hele affaire met Harry deed het Hermelien veel genoegen Cho zo af te breken en glimlachend liet ze zich achterovervallen in het gras.
“Over afwijzen gesproken,” zei Harry plots. “Waar is Zsofi eigenlijk? Nog steeds op de ziekenzaal?” “Oh ja, dat is waar ook, ik mocht niets zeggen.” antwoordde Clara vaag. “Hoezo?” vroeg Harry weer. “Ze is gisteren naar huis vertrokken en ik mocht het aan niemand vertellen. Ze zei dat ze hier toch niet meer normaal zou kunnen rondlopen na heel die historie.” vertelde ze terwijl ze een veelbetekenende blik wierp naar Hermelien. “En wat ging ze doen dan?” informeerde Hermelien. Ze voelde zich toch een beetje schuldig tegenover Zsofi, maar ja, wat kon zij er nu aan veranderen? “Tante Dymphne, haar moeder, gaat haar thuis les geven.” zei Clara zonder meer uitleg te geven. Ze scheen het onderwerp niet meer zo interessant te vinden, tenminste, niet zo interessant als Harry…

“Eh-me-lie, mah k he ouht ehe?” Het was dinsdagavond en iedereen zat te eten in de Grote Zaal. Ron ontbrak zoals gewoonlijk weer de elegantie van deftig te eten en vroeg met volle mond iets onverstaanbaars. “Eh-me-lieee!” woest zwaaide Ron met zijn vork voor Hermeliens gezicht zodat hij haar bijna een oog uitprikte en haar zo haast het lot van Dolleman bezorgde. Hermelien schrok dan ook hevig en keek de dader verontwaardigd aan. “Ronald, wees eens voorzichtig, wil je! En alsjeblieft, eet je mond leeg!” Met een paar keer moeizaam slikken slaagde Ron erin opnieuw, en duidelijk dit keer, zijn vraag te stellen. “Ik vroeg of ik het zout even mocht hebben.” Hermelien schudde nog eens meewarig haar hoofd en gaf hem wat hij vroeg.
“Tot straks hé, jongens!” zei Clara terwijl ze van tafel opstond. “Waar ga je heen?” vroeg Hermelien nieuwsgierig. “Oh euh, ik heb vanavond die bijles Bezweringen.” antwoordde ze terwijl ze wegliep van de anderen. Hermelien vroeg zich af wie ze had kunnen strikken om haar om half acht ’s avonds uit te leggen hoe je een konijn roze kon maken, maar ze bedacht dat als je Clara zo bekeek, elke jongen die taak wel op zich zou willen nemen. Ze had de vele jongens wel zien lonken telkens wanneer Clara voorbij liep.
Samen met de anderen ging ze tien minuten later ook weg om te werken aan een lastig werkstuk van (hoe kon het ook anders) Sneep.
Rond elf uur lag ze in haar bed en ze viel in slaap wanneer ze hoorde dat ook Clara de gordijnen van haar hemelbed dichttrok. Nu pas? Blijkbaar had ze veel tijd nodig gehad om die spreuk onder de knie te krijgen. Maar ze zou het nu wel kunnen zeker?…

“YYIIHHAAAAAA!!!” triomfantelijk hield Harry de Zwerkbal Cup hoog boven zijn hoofd terwijl zijn ploeggenoten hem op hun schouders droegen. In de leerlingenkamer was het een lawaai van jewelste. Griffoendor had de beslissende wedstrijd tegen Ravenklauw gewonnen. Het was een spannende wedstrijd geweest, maar tegen het nieuwe team dat Harry als aanvoerder had samengesteld, viel gewoon niet te winnen. Enkele mensen hadden flesjes boterbier en massa’s snoep gesmokkeld uit Zweinsveld en het feest duurde tot laat in de nacht. Wanneer Hermelien in de vroege uurtjes eindelijk in haar bed lag, vroeg ze zich af hoe het kwam dat ze Rodric al die tijd zo weinig gesproken en gezien had. Net toen haar ogen dichtvielen schrok ze op van zacht getik tegen het raam. Geeuwend stond ze op, deed haar pantoffels aan en liep naar het venster. Ze zag dat het een uil was en opende het raam om hem binnen te laten. Hij droeg een wit briefje in zijn snavel en nieuwsgierig pakte ze het aan en begon ze te lezen:

‘Slaap wel liefste schat!
Ik zal van je dromen!
Liefs,

Xxx’

Er stond geen naam op, maar omdat het niet Hedwig was kwam het niet van Harry voor Clara, maar moest het wel van Rodric zijn. De andere meisjes op de slaapzaal hadden voor het moment geen vriendje, wist ze. Met een blij gevoel liet ze zich weer in haar kussens zakken en viel ze met het papiertje in haar hand geklemd in slaap.

De volgende ochtend had Hermelien zich overslapen en kwam ze maar net op tijd voor de les Bezweringen. Haastig nam ze haar toverstok en ging ze naast Clara zitten terwijl de stem van professor Banning vrolijk aankondigde dat ze een onverwachte test kregen. Op slag werd Hermelien zenuwachtig en wanneer het haar beurt was, trilden haar handen zo hevig dat ze twee keer haar toverstok liet vallen. Gelukkig kreeg ze een makkelijke en bracht ze het er schitterend vanaf. Als laatste was Clara aan de beurt en tot haar geluk (dacht Hermelien) kreeg ze de ‘Rozerood Bezwering’. Die moest haar toch lukken als ze er zo lang op geoefend had tijdens die bijlessen?! Maar tot haar verbazing kon Clara het nog steeds niet. In tegendeel, ze deed het zelfs slechter.
Verslagen kwam ze weer aan het tafeltje bij Hermelien zitten en staarde dromerig voor zich uit. “Hé Clara, wat was dat nu? Hoe komt het dat het nog steeds niet ging? Je hebt er die avond toch heel lang aan gewerkt?!” vroeg Hermelien verbaasd aan haar vriendin die bruusk weer uit haar dagdroom ontwaakte. “Ah, oh ehm, hoe bedoel je ‘super lang’?” reageerde ze nonchalant. “Ja, ik hoorde je pas rond elf uur in je bed stappen. En de volgende dagen heb je toch ook telkens zo’n twee uur bijles gekregen?” zei Hermelien terwijl ze zich probeerde te herinneren hoe vaak Clara de voorbije twee weken niet gedurende een paar uur was weggebleven. Minstens een stuk of tien keer! “Tjah, eh… Professor Banning!” riep Clara midden in haar zin naar de kleine gestalte op de stapel boeken vooraan in de klas. De bel was immers gegaan en daar nam Clara gretig gebruik van. Ze snelde naar het bureau van hun leraar en begon een hele uitleg tegen hem terwijl Hermelien alleen achterbleef en met gefronste wenkbrauwen toekeek.
‘Waarom deed die nu opeens zo raar?’ vroeg ze zich af. Maar ze werd uit haar overpeinzingen gehaald door de leerlingen die zich langs haar tafeltje een weg probeerden te banen naar de deur. Haastig stond Hermelien op, (werd omver geduwd, stond weer op) en liep de massa achterna.

“JIJ MOET NIET VEEL ZEGGEN, JIJ BENT ALTIJD BEZIG MET JE VRIENDEN EN ZWERKBAL!!” de stem van Clara sneed als een koude windvlaag door de leerlingenkamer van Griffoendor. “OH! ALTIJD DUS, HE! WANNEER WAS DE LAATSTE KEER DAT JIJ NOG EENS IETS MET MIJ HEBT GEDAAN? DE ENIGSTE MET WIE JIJ NOG PRAAT IS JE SPIEGELBEELD!” Harry dacht dat hij ging ontploffen van woede. ‘Hoe kon Clara nu zo hypocritisch doen en de schuld op hem schuiven?’ vroeg hij zich kwaad af. “DAT IS NIET WAAR! IK STEL ALTIJD VOOR OM SAMEN EENS EEN WANDELING OFZO TE MAKEN MAAR JIJ WEIGERT OMDAT JE ZOGEZEGD GEEN TIJD HEBT!” riep Clara buiten haar zinnen terug. “IK HAD ZWERKBALTRAINING, EN VOOR HET GEVAL JE HET TOEN MISSCHIEN NIET DOOR HAD, WAS HET DE FINALE DE DAG DAAROP!” vuurde Harry terug. “EN WAT DAN NOG? IK HAD ZIN OM TE GAAN WANDELEN!” koppig sloeg Clara haar armen over elkaar en keek Harry dreigend aan. “HOOO JE BENT GEWOON DE HELE TIJD BEZIG MET JEZELF, HET IS ALSOF JE NIETS MEER MET ME TE MAKEN WIL HEBBEN!” vloog Harry uit. Hij had gemerkt dat Clara de laatste tijd steeds afstandelijker werd tegenover hem, ze liet zich nog maar amper door hem kussen. “WEL MISSCHIEN WIL IK WEL NIETS MEER MET ZO’N ZIELIG VENTJE ALS JIJ TE MAKEN HEBBEN!!” krijste Clara en haar hoofd leek te koken van woede. “HET IS AL GOED! IK MOET EEN SLET ALS JIJ AL NIET MEER! GA TERUG NAAR JE SPIEGEL, JE ENIGE VRIEND! MISSCHIEN KRIJGT DIE MEER AFFECTIE VAN JE DAN IK!!” brulde Harry. Even leek het of Clara niets meer wist om te zeggen maar uiteindelijk kreeg ze haar spraakvermogen terug en krijste: “JE MAAKT ME ZIEK, POTTER! IK WIL JE MISSELIJKE KOP NOOIT MEER ZIEN! EN JE KAN MET JE HELE PRETENTIE EN IMMENS EGO DE POT OP!!!” Dramatisch en met krachtige passen liep ze naar het portretgat en verdween uit het zicht. Eerst voelde Harry de onweerstaanbare drang om haar dingen achterna te smijten, maar uiteindelijk kon hij zich nog bedaren en bleef het bij een hele reeks scheldwoorden. (gecensureerd Wink

)
“Harry man, gaat het wel?” bezorgd liep Ron naar zijn beste vriend toe. Hij had de hele woordenwisseling gehoord vanachter een bocht in de wenteltrap die naar de jongensslaapzaal leidde en was voorzichtig naar beneden gekomen toen de storm geweken was.
“Oh, vrouwen zijn toch zo…” Harry vond de juiste, vernietigende woorden niet en zuchtte zwaar. “Ja ik weet het, het is zo tot je de ware gevonden hebt. Bij mij en Lise klikt het zo goed dat we elkaar altijd verstaan.” zei Ron wijs terwijl hij Harry troostend op zijn schouder klopte. “Maar, het is niet dat ze me ijskoud laat ofzo, ik bedoel… Ik wil haar niet kwijt, tenminste, dat denk ik toch.” bracht Harry verward uit. “Ach, die trekt wel bij! Het komt allemaal wel in orde! En daarbij, er loopt hier nog genoeg vrouwelijk schoon rond hoor!” knipoogde Ron samenzweerderig maar Harry leek dat niet te merken. Hij werd hoe langer hoe neerslachtiger. Hij had niet al die venijnige woorden gemeend die hij daarstraks naar haar toe geschreeuwd had. “Trouwens, ik heb die Clara altijd al een vreselijk aanstellerige trut gevonden, en…” Maar Ron werd midden in zijn zin afgekapt door Hermelien die inmiddels ook bij hen was komen staan. “Oh Ronald, wat ben je toch weer vreselijk ongevoelig!” ze keek hem verwijtend aan en boog zich over Harry heen. “Ik hoorde waar het over ging Harrry. Niet dat ik jullie afluisterde, hoor! Maar je kon het binnen de 100 m moeilijk níet horen…” verontschuldigde Hermelien zich half voor het opvangen van de hele ruzie. “Maar, je moet niet wanhopen, dit was gewoon een beetje… Een beetje alle frustraties ineens die geuit werden en, bij de beste koppels loopt het weleens uit de hand.” troostend wreef Hermelien met haar hand over Harry’s rug. “Misschien moet je gewoon eens met haar gaan praten. En iets rustiger en op een kalmere toon deze keer.” voegde ze er met een flauw glimlachje aan toe. Ze had niet echt zin om Clara goed te praten en ervoor te zorgen dat de twee het weer goedmaakten, maar ze kon het niet over haar hart krijgen Harry zo alleen te laten zitten. Hij keek haar als een verslagen hond aan en naarmate haar woorden meer en meer tot hem doordrongen, verscheen er een lach op zijn gezicht. “Bedankt Hermelien, je begrijpt me echt! Je bent een geweldige vriendin!” Spontaan omhelsde hij haar en stond daarna langzaam op. Hermelien, die nog een beetje in de war was na dit onverwachte gebaar, bracht moeizaam uit: “En ehm, wil je dat ik mee ga om Clara te zoeken?” De glimlach op Harry’s gezicht werd nog breder en Hermelien interpreteerde dit dan maar als een ‘ja’. Ze was eigenlijk ook wel een beetje benieuwd naar waar Clara was en ook haar gedrag werd met de dag verdachter. “Laten we eerst eens buiten gaan kijken.” stelde ze voor. Maar daar was Clara niet, en in de bibliotheek of in de Grote Zaal was ze ook nergens te bekennen. Harry en Hermelien doorzochten bijna elk lokaal en uiteindelijk, in een smalle gang vlakbij het wandtapijt van de ‘Hevige Hippogrief’ hoorden ze wat gestommel. Hermelien legde haar oor tegen de deur om er zeker van te zijn dat het niet iemand anders was die er zat en die ze misschien zouden storen, maar ze hoorde enkel zacht geluid. Voorzichtig opende ze de deur en wat ze daar zag, had ze nooit kunnen raden. Twee personen stonden in een hoek van het lokaal elkaars gezicht haast op te vreten. Eerst vertrok Hermeliens gezicht van walging bij het zien van dit wansmakelijke tafereel, maar algauw veranderde het in woede toen ze zag wie het waren.
Clara werd hevig gekust en in een wurggreep gehouden door niemand minder dan Rodric!!
“Aah!” een scherpe gil schoot uit haar keel voor ze het kon tegenhouden. “Hoe durf je!” schreeuwde ze luidkeels. Het zoenende paartje hield abrupt op met hun intense activiteit en keek verschrikt op. Ze leken niet van plan iets te zeggen en dus voerde Hermelien verder het woord. “En hoe lang is dit bedrog al aan de gang?!” riep ze uit. “Ik, eh, we, euhm…” stamelde Rodric verlegen. “Ewel, komt er nog wat van? Ga je nog iets zeggen voor ik hier ter plekke wortel schiet?!” tierde Hermelien terwijl haar hoofd alsmaar roder werd. “Ze eh, ze heeft me verleid!” probeerde Rodric zich uit de situatie te redden. Maar dit was buiten Clara gerekend die zich nu ook verontwaardigd tot Rodric richtte en riep: “Ah ja?! Wie was het eigenlijk die wie begon te zoenen, hé?!” Blijkbaar was dat raak want hij wist niets terug te zeggen en staarde naar de grond. Harry had ondertussen nog steeds niets gezegd en keek glazig voor zich uit. ‘Clara had hem, Harry Potter, bedrogen?!’ verdrietig en verongelijkt schudde hij zijn hoofd. Ook Hermelien voelde zich teneergeslagen. Ze was weliswaar nooit echt verliefd geweest op Rodric, maar daarom werd het feit van bedrogen te worden niet minder pijnlijk. Enkele minuten keken ze elkaar alle vier opgelaten aan en uiteindelijk was het Hermelien die zich bij gebrek aan woorden op haar hakken omdraaide en wegliep. Toen ze een eindje van het bewuste lokaaltje verwijderd was, hoorde ze dat Harry haar stilletjes gevolgd was, ook te verslagen om ook maar een woord uit te brengen…

Weer slaakte Harry een diepe zucht. Hij zat samen met Hermelien in de bibliotheek waar ze aan een werkstuk bezig waren voor Gedaanteverwisselingen. “Hermelien ik begrijp er echt niets van!” wanhopig legde Harry zijn hoofd op de tafel en sloot zijn ogen even. “Heb je het nu over Clara of over het werkstuk?” informeerde Hermelien droog terwijl ze druk bleef schrijven. “Beiden! Ik word er gek van! Ik kan ’s nachts amper slapen omdat ik niet kan stoppen met nadenken over de reden dat ze me bedroog met een ander! En dit werkstuk maakt me ook niet bepaald beter gezind!” hij keek Hermelien met een gepeinigd gezicht aan. Sinds de dag dat ze Rodric en Clara betrapt hadden, waren ze zo goed als altijd samren. Met elkaar konden ze het beste over de hele affaire praten. Ze hadden al een paar keer tot laat in de avond gepraat in de leerlingenkamer bij het nasmeulende haardvuur. Het briefje dat Hermelien ’s nachts had gekregen, bleek van Rodric voor Clara te zijn geweest en niet voor haar. Enkele dagen na het voorval had Clara haar ook verteld dat ze elkaar hadden leren kennen door de bijlessen die ze van Rodric kreeg. Ze hadden elkaar meteen leuk gevonden en waren dan ook meteen een geheime verhouding begonnen. Eerst had Clara wat schuldgevoelens gehad, maar omdat ze haar relatie met Harry al een tijdje saai vond, had zo’n romantisch avontuur haar wel spannend geleken.
Hermeliens gevoelens tegenover Harry waren niet minder geworden, integendeel, ze waren versterk door voortdurend bij hem te zijn.
“Tjah je weet dat ik er ook niet veel meer van af weet, dat heb ik je al minstens tien keer gezegd. En wat dat werkstuk betreft, ik help je wel.” antwoordde Hermelien. Ze had medelijden met hem omdat ze wel besefte dat zijn gevoelens meer gekwetst waren geweest dan die van haar. Ze probeerde dan ook alles te doen om hem te helpen. “Bedankt Hermelien, je bent de beste!” lachte Harry haar dankbaar toe. Hermelien smolt vanbinnen en trok zijn werkstuk naar zich toe.
Wanneer ze zo’n halfuur later weer opweg waren naar de toren van Griffoendor moesten ze nog even Harry’s boek van Astronomie gaan halen dat hij er na de les vergeten was. Bij het terugkomen moest Hermelien dringend naar het toilet, zo dringend zelfs dat ze elk moment in haar broek kon doen. “Harry, ik moet dringend naar het toilet!” zei ze terwijl ze zich met alle macht inhield. “Kan je echt niet wachten?” vroeg Harry haar. “Nee! Oh en juist wanneer er geen wc’s in de buurt zijn!” Met een vertrokken gezicht keek Hermelien rond. Een verdieping lager was er een meisjestoilet, maar tot daar kon ze echt niet meer geraken. “Wacht eens even!” dacht Harry luidop na. Hij herkende deze gang, heel goed zelfs. Vooral door één bepaald ding… de bijeenkomsten van de SVP. “Hermelien, we zijn in gang van de Kamer Van Hoge Nood!” riep hij triomfantelijk uit. Opgelucht en zo snel als ze kon begon Hermelien heen en weer te lopen terwijl ze zich uit alle macht op een wc concentreerde. Na drie keer keek ze op en zag ze tot haar geluk dat er een deur in de muur verschenen was. Ze haastte zich er naartoe en ging binnen. Ze kwam in een ruimte die raar genoeg, niet dezelfde was als die die Perkamentus op het kerstbal had beschreven. Het was een knusse kamer met een zachte zetel in het midden voor een knapperend haardvuur en het enige licht dat binnen scheen, was dat van enkele fakkels die aan de muur hingen. Er hing ook een schilderij met een zeemeermin op en het opschrift: ‘De Melancholische Meermin’. Maar daar keek Hermelien niet naar, ze richtte zich zo snel ze kon naar een roos toilethokje waarin een hartje was uitgesneden. Dankbaar ging ze binnen en toen ze wat later weer uit het kotje kwam, zag ze dat Harry haar naar binnen gevolgd was. “Het is hier wel anders dan Perkamentus toen beschreef hé?” stelde Harry wat verbaasd vast terwijl hij de kamer bekeek. “Ja ik weet echt niet hoe…” ‘BAM!’ Hermelien stopte abrupt met praten bij het horen van dat plotse geluid. Ze draaide zich om en zag dat de deur dichtgevlogen was. Harry had het ook gezien en liep op de deur af, maar wanneer hij hem probeerde te openen bleek dat hij op slot was. “Raar…” mompelde hij terwijl hij zijn schouder tegen de deur zette en die probeerde open te breken. Maar ook dat haalde niets uit en na enkele verwoede pogingen gaf hij het op. “Hoe kan dat nu?” zei Hermelien meer in zichzelf dan tegen Harry. Ze vond het op zich al heel raar dat de kamer ingericht was met een zetel en een haardvuur, terwijl ze gewoon om een toilet had gevraagd. Misschien… Nee, dat kon niet! Of wel?…
Waarschijnlijk had ze onbewust ook om een ruimte gevraagd waar ze alleen met Harry kon zijn…
Verward plofte ze in de zetel en ze keek naar Harry die naast haar was komen zitten. “Hier zitten we dan, opgesloten in een kamer waarvan bijna niemand weet dat hij bestaat en waar dat ze ons zeker niet zouden komen zoeken.” zei Harry terwijl hij naar de houtblokken keek die door de vlammen opgelikt werden. “Nu we hier toch zitten Harry, er iets dat ik je wil vertellen.” waagde Hermelien. Ze had er al een hele tijd aan lopen denken en ze voelde dit als een ‘nu of nooit’ moment aan. “Ah, ok, ga je gang.” antwoordde Harry en Hermelien haalde een keer diep adem voor ze zei: “Harry, ik ben nog steeds verliefd op je!” Verrast keek Harry op en hij keek haar enkele tellen aan terwijl zijn gedachten op volle toeren leken te werken. Omdat hij niets zei, ging Hermelien verder. “Ik heb al sinds het begin van het jaar gevoelens voor je en ik, ik…” ze slikte moeizaam en vervolgde: “Ik was echt blij wanneer ik dacht dat je me ook zag zitten, tot we erachter kwamen dat het Zsofi al die tijd was. En toen je iets kreeg met Clara, leek het net of mijn hele wereld instortte…” Verbluft keek Harry haar aan maar nog steeds leek hij niet van plan zijn mond open te doen en iets te zeggen. “Ik kan je echt niet uit mijn gedachten zetten, Harry… Ik hou van je!” liet ze er zacht maar toch deels vastberaden op volgen. De hele tijd had ze naar haar handen gestaard maar nu keek ze op.
Een eenzame traan rolde over haar wang…
Even keken ze elkaar in de ogen en Hermelien zag het schijnsel van het haardvuur in Harry’s ogen flakkeren. Het leek of ze in die prachtige groene meren tuimelde en haar lichaam begon zachtjes te schokken. Geluidloos begon ze te wenen en in een opwelling trok Harry haar tegen zich aan. Hermelien huilde uit op zijn schouder terwijl hij haar haren streelde en haar zachtjes heen en weer wiegde. Ze genoot echt van de geborgenheid die ze voelde toen ze zo in zijn armen lag. Na een tijdje ging ze weer rechtop zitten en ze keek hem met waterige ogen aan. “Harry, ik snap het wel als je niets met me wilt, ik weet ook goed dat je ieder meisje kunt krijgen en dat je zeker niet met mij…” Maar ze werd onderbroken door Harry die zijn vinger op haar lippen legde ten teken dat ze moest zwijgen. Verbaasd wachtte Hermelien af terwijl ze weer een duik nam in zijn ogen. Langzaam boog Harry zich naar haar toe tot hun voorhoofden tegen elkaar rustten. En toen, na een eeuwigheid leek het wel, raakte hij met zijn lippen de haren. Na deze korte aanraking trok hij zijn hoofd even terug en drukte hij kusjes in haar hals waarna hij fluisterde: “Ik zie je graag en ik wil je nooit kwijt!”
En met die woorden trok hij Hermelien weer naar zich toe en kusten ze elkaar vol passie…

Zo, dit was het dan voor de laatste keer Sad

...
Ik weet dat het einde misschien een beetje cliché is, maar ik kon het gewoon niet laten Very Happy

. En daarbij kon ik dat Hermelien toch niet aan doen hé Wink

...
Als laatste wil ik nog eens al mijn trouwe lezers bedanken die mijn verhaal gelezen hebben en dus tot hier geraakt zijn Razz

en iedereen die ooit een reactie heeft gepost!
Ik zal het schrijven wel missen denk ik, maar misschien schrijf ik wel een ander verhaal... Daarvoor heb ik dan wel jullie raad nodig; als jullie vinden dat ik nog een verhaal moet schrijven of juist niet, stuur me dan een pb met jouw mening en waarom. En schrijf er ook bij of het een vervolg moet zijn of een volledig nieuw verhaal (ik dacht eerder aan een nieuw). En inspiratie is dan ook altijd welkom! Laughing

Dus misschien horen jullie nog van me Razz

...

Gin xxx

P.S.: Morgen vertrek ik op vakantie, dus ik zal voor 8 april niet kunnen antwoorden op reacties... Smile

Gin · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: Antwerpen

Helloww...
Misschien onverwacht, maar ik heb nog een korte epiloog voor jullie.
Ik kreeg namelijk enkele pb's met de vraag hoe het verder afloopt met iedereen en daarom post ik nog een allerlaatste keer. Het is echt niet lang, dus verwacht er niet teveel van Wink

...
Dus nog een laatste keer wens ik jullie veel (kort) leesplezier! Laughing

Greetz, Gin xxx

Epiloog

Net wanneer Hermelien dacht dat ze zich volledig zou verliezen in deze hartstochtelijke kus, vloog de eerst muurvaste deur met een luide klik weer open.
Verschrikt verbraken ze de omhelzing en staarden beiden een tijdje naar de geopende deur die nu een deel van de gang liet zien. Harry stond als eerste op en Hermelien volgde hem. Terwijl ze maakten dat ze weg kwamen voor het geval iemand hen samen uit die kamer zou zien komen en de deur van de Kamer van Hoge Nood weer versmolt met de muur, dacht Hermelien diep na. Hoe kwam het bijvoorbeeld dat de deur eerst gesloten was en daarna plots open vloog? Zwijgend liepen ze haastig door de gangen toen Hermelien opeens het antwoord gevonden had. Het was nog steeds een raar fenomeen, maar er was wel een verklaring voor. Wanneer ze zo dringend naar het toilet moest en drie keer voorbij de Kamer van Hoge Nood was gelopen, had ze (wat ze als wist) onbewust ook die knusse kamer gewenst. Maar, en dat besefte ze nu pas, die gesloten deur hoorde daar gewoon bij. Het was waarschijnlijk een deel van haar 'wens' geweest dat ze de kamer niet uit konden. Zo kon ze eens rustig met Harry praten en haar gevoelens voor hem blootgeven. Ze moesten dan wel samen in die kamer blijven omdat de deur op slot was. Nu begreep Hermelien alles en haar diepste wens was uitgekomen: Harry en zij hielden van elkaar. Net voor ze aan de toren van Griffoendor aankwamen, trok Harry haar nog even achter het beeld van de Debiele Demoon en drukte haar tegen zich aan. Ze keken elkaar een intens moment lang in de ogen en voor de tweede keer die avond, versmolten hun lippen...

Als je nog wilt weten wat er verder zou gebeuren met de anderen, hier is een kort overzicht:

*Harry en Hermelien blijven een (gelukkig) koppel.
*Ron is helemaal niet jaloers, en heeft nog steeds de 'relatie van zijn leven' met Lise.
*Zsofi krijgt een relatie met haar buurmeisje en loopt dus niet meer achter Hermelien aan.
*Clara en Rodric maken het uit en fladderen vrolijk van de ene naar de andere relatie.
*Simon blijft dromen van Hermelien tot hij op vakantie het meisje van zijn dromen tegenkomt.
*Cho dumpt zoals voorspeld, Marcel en breekt daarbij zijn hart. Gelukkig gaat Loena hem troosten Wink

.
*Cho zelf blijft een oude vrijster waarvan niemand nog iets wilt weten.
*Ginny heeft nog steeds de ene vriend na de andere tot ze ergens in haar zevende jaar iets serieus krijgt met één van de vrienden van Michel Kriek.
*Iedereen slaagt voor de examens op het einde van het jaar.
*En ze leefden nog lang en gelukkig! Very Happy

Zo, er komt dus normaal gezien geen vervolg want ik denk niet dat ik voldoende leuke en nieuwe dingen heb om in deze context te schrijven. Maar zoals ik al zei, je hoort nog van me! Very Happy

Nogmaals bedankt voor het lezen, reageren en stemmen allemaal! Smile

Gin xxx