[AF] Dark Nights

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hallo allemaal!
Wij zijn Elfje en Dan=een sgatje. We gaan samen een verhaal schrijven.
Het verhaal gaat over een meisje Diana Benetti. Ze heeft donkerblond haar tot iets over haar schouders. Haar ogen zijn violet van kleur (dat bestaat echt!!)

Veel leesplezier!

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 1
Diana stond voor de poort naar perron 9 en 3 kwart. Ze had een zenuwachtige kriebel in haar maag. Diana haalde diep adem en liep er snel door heen. Ze opende haar ogen en zag het drukste station wat ze ooit had gezien. Iedereen rende met hutkoffers en huisdieren heen en weer. De trein stond al klaar om te vertrekken en braakte rook en as uit. Tovenaars en een paar deuzels namen afscheid van leerlingen die daarna de trein in stapten. De klok sloeg 11 uur. Het fluitje van de conducteur snerpte over het perron. Diana, nog vol van alle indrukken, zag de trein langzaam in beweging komen. Ze gooide eerst haar koffers door de open deur, daarna gevolgd door charissa. De kat had nog nooit door de lucht heen gevlogen en dacht dat zij nu wist hoe de vogeltjes zich moesten voelen. Diana moest rennen om de trein nog in te halen en sprong erin waarna ze op haar knieen belanden. Diana stond op en veegde haar haar uit haar gezicht. Charissa strekte haar rug en begon de trein te verkennen. Diana volgde haar en keek verschillende coupes in om te kijken of daar nog plek was. In een van de coupes zat een blonde jongen helemaal alleen. Toen Diana de schuifdeur open schoof keek de jongen verbaasd op. Hij trok vervolgens 1 van zijn wenkbrauwen omhoog en vroeg hooghartig:
'Ja?'
'Ehm, ik vroeg me af of deze plaatsen nog vrij waren.' De jongen bekeek haar van top tot teen. Diana voelde zich een beetje ongemakkelijk onder zijn starende blik.
'Wat is je naam?' vroeg hij.
'Diana, Diana Benetti.'
'Benetti? Van de gewaden?'
'Ja.' Diana zei het met trots in haar stem. Haar vader had van de zomer nog een nieuwe en sucsesvolle lijn op de markt gebracht. Iedere goedgeklede heks kon tegenwoordig niet zonder 1 van haar vaders veel beprezen gewaden.
'Mijn naam is Draco Malfidus' zei hij met minstens even veel trots en nog veel meer arrogantie. 'En deze plaatsen zijn bezet, maar voor jouw maak ik een uitzondering. De vorige eigenaars kun je trouwens nauwelijks prettig gezeldschap noemen maar dat zul je zo wel merken. Tenminste als je zuiver bloed hebt........ Dat heb je toch wel he?'
'Ehm, ja hoor.' Diana snapte niet wat daaraan nou weer zo belangrijk was. Ze nam plaats tegenover Draco en zette haar blik op oneindig. Het landschap vloog voorbij. Draco was ook naar buiten aan het staren. Ze kon het niet helpen om af en toe een blik op hem te werpen.

De schuifdeuren gingen weer open en twee stevig gebouwde en dom uitziende jongens kwamen binnen. Diana vond ook dat ze stonken naar zweet.
'Korzel, Kwast! riep Draco tegen ze 'Waar waren jullie nou? Jullie zijn uren weggebleven!' De jongens ploften naast Draco neer, wierpen een ongeintereseerde blik op Diana en wendde zich daarna weer naar Draco. Ze graaiden met hun vettige handen in hun zakken en haalden er verschillende soorten snoepgoed uit. Ze stopten grote bergen tegelijk in hun mond en boden er 1 aan Draco aan.
'Weg met die vieze troep!' Draco ging walgend achteruit.
'Jij eentje?' vroegen ze aan mij. Ik bedankten vriendelijk van nee. Het leek alsof ze alles in een paar seconden al op hadden. De kleinste (en de dikste......) van hun gaf een gigantische boer.
'Eh, heb je nog wat?' vroeg hij aan de ander. Deze groef diep in zijn zak en schudde teleurgesteld van nee.
'Laten we nog wat gaan halen!'
'Keb geen geld meer.....'
'Ik ook niet......'
'O......' Draco zuchtte diep en haalde wat gouden munten uit zijn zak. Hij gooide ze achteloos op de grond. Korzel en Kwast sprongen (in zoverre ze dat konden....) van de bank af en doken op het geld af waarna ze zich weer naar het snoepkarretje haasten. Draco stond vervolgens ook op en draaide zich naar Diana toe.
'Ik ga me even omkleden, tot zo.' Hij gaf haar een glimlach en vertrok. Diana vond hem een beetje arrogant, maar leuk was ie wel!

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Thanks TomFeltonGirly voor je PB(s)!!!
Goed nieuws; dit verhaal zit vol met Draco's Smile

Lotz of love
fans van dan

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Als jet tips, ideeen of reacties hebt laat het ons dan weten! Smile

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Dankjewel lotia scarlet en Danlover voor je pb! Very Happy

Piepend kwam de trein tot stilstand. Diana sprong overeind op sleepte haar koffer mee. Op het station stond een reusachtige man met een lantaarn.
'Eerstejaar, volg mij! Eerstejaars hierheen!' riep hij luid. Zuchtend sleepte ze weer haar koffer mee. De halfreus leidde hun naar een groot meer waar ongeveer 15 bootjes op hun stonden te wachten. Ze moesten hun bagage hier achterlaten en in de bootjes gaan zitten. Voorzichtig zette Diana een voet in het bootje. Het wiebelde gevaarlijk heen en weer en ze ging zo rustig mogenlijk zitten. Naast haar ging een jongen zitten. Ze bekeek hem vanuit haar ooghoeken. Hij had halflang bruin haar en een soort van amberkleurige ogen. 'Hij is knap' schoot door haar hoofd heen. Toen de jongen merkte dat Diana naar hem keek lachte hij en stelde zich voor.
'Hai, ik ben Steve Anderson'
'Diana Benetti' ze glimlachte terug.
'Leuk je ontmoet te hebben, Diana.'

De boot botste tegen de kade aan waardoor Diana er bijna uit viel. Ze stapte uit en struikelde over een steen. En natuurlijk moest ze weer in een modderplas terecht komen. Rondom haar klonk gelach. Een hand werd naar haar uitgestoken. Dankbaar pakte ze die aan en keek recht in het gezicht van Draco.
'Gaat het?' vroeg hij.
'Ja, bedankt' zei ze zacht.
'Geen dank' Met een vies gezicht veegde hij zijn handen af aan een zakdoek, die nu ook onder de modder zat. Diana mompelde een spreuk waarna zijzelf en Draco's zakdoek weer brandschoon waren.
'Weet je al hoe dat moet?' vroeg hij terwijl hij de bewondering in zijn stem probeerde te verbergen.
'Tja, je kan niks anderd met ouders in de gewadenindustrie...........'

De deuren vlogen open en de groep eerstejaars schoof voorzichtig naar voren. Diana had van haar moeder gehoord dat het plafond betoverd was. En ja hoor, Het plafond was bezaaid met sterren. Een wat oudere heks kwam aangelopen met een houten krukje en een hoed. De hoed trekte zijn mond open en begon een lang lied te zingen. Diana had geen flauw idee waar het over ging want al haar aandacht was nog steeds voor de prachtige zaal.
'Anderson, Steve' schalde de stem van de heks. Steve liep zelfverzekerd naar voren. een paar seconden was het stil.
'Ravenklauw!' schreeuwde de hoed. Een luid gejuich steeg boven de tafel van Rafenklauw uit.
'Benetti, Diana' Met kikkende knieen liep ze naar voren. De hoed werd op haar hoofd gezet.
'Mmn' begon de hoed 'je wilt je bewijzen he? Nou dan weet ik wel waar ik je moet plaatsen. Zwadderich!' De zwadderaars begroetten haar uitbundig. Glimlachend ging ze zitten. Diana's hart sloeg over toen ze Draco's naam hoorden.
'Malfidus, draco!' arrogant liep hij naar voren en voordat zijn hoofd de hoed had aangeraakt riep deze al:
'Zwadderich!' Draco stond grijzend op en ging naast Diana zitten.
'Het was te verwachten. Mijn hele familie heeft in Zwadderich gezeten.' Vol verwachting keek hij haar aan. 'En jij?'
'Mijn ouders hebben hier ook gezeten.'
'Alleen je ouders?'
'Nee, natuurlijk niet. Maar wees nu stil want mijn nichtje wordt gesorteerd.'
'Park, Patty!' Gelukkig kwam zij ook in zwadderich terecht. Toen ze naar de tafel liep sprong ik op en omhelste haar.
'Potter, Harry!'
'O die walgelijke kwal weer!' riep Draco. Iedereen aan de tafel van de zwadderaars lachten.
'Wie is dat dan?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik keek naar een slungerige jongen met een bril. Hij leek me doodnormaal, misschien zelfs een beetje verlegen.
'Ken je hem niet? Echt een opschepper! Hij vindt zichzelf geweldig aangezien hij een vloek van Jeweetwel heeft overleefd.'
'Vreselijk joch!' viel Patty Draco bij.
Diana zou hun op hun woord moeten geloven. Ze was 10 jaar geleden met haar ouders verhuisd. Ver weg van de tovenaarswereld. Haar ouders hadden gezegd dat het voor de rust was, maar Diana wist wel beter. Ze wist het niet zeker, maar voelde het wel. Ze is er nooit achter gekomen.
Perkamentus stond op en hield en toespraak.
'Welkom leerlingen! Er staat weer een jaar vol goede dingen en magie voor de deur. Maar dit jaar ook wat minder leuke dingen. Er zijn een hoop problemen bij het ministerie. Meneer Droebel wordt waarschijnlijk afgezet door zaken waar wij het beter niet over kunnen hebben. Zijn opvolger is waarschijnlijk meneer Lucius Malfidus.' Ik stoote Draco aan.
'Is dat familie van jouw?' Draco knikte trots.
'Mijn vader.' Na de toespraak van Perkamentus klapte hij in zijn handen en de lekkerste gerechten verschenen op tafel.

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Thanks TinuSz_01 en we love draco voor jullie PBs! Very Happy

Hoofdstuk 2
De allereerste les die we hadden was bezweringen van professor Banning samen met de rafenklauwers. Het eerste wat ik zag toen ik de klas binnenkwam was een hele grote kooi met een donkere doek erover heen. Onder de doek kwam een laag gegrom vandaan. De meeste leerlingen keeken er met angstige blikken naar.
'Oke leerlingen' begon het kleine mannetje 'Ik ben professor Banning en ik zal jullie bezweringen gaan geven. Voor de eerste spreuk die ik jullie ga leren heb ik wat hulp nodig.' Hij liep naar de kooi toe om het doek er af te halen. Vol spanning hield ik mijn adem in. In de kooi zat een draak, Tenminste hij leek er op. De draak was ongeveer de helft van Diana lang. Een paar kinderen begonen te lachen en opmerkingen te maken.
'Hij is inderdaad niet zo groot maar voor jullie eerste les is dit groot genoeg hoor.'
'Ha, moeten we daar bang voor zijn?' merkte Draco honend op.
'Zo zo dus meneer Malfidus denkt dat hij het wel aan kan?'
'Ja zeker wel!'
'Net zo arrogant als je vader. Nou je mag het proberen. Jouw taak is om de draak te verslaan, met de spreuk die ik je zo ga leren, en de prinses te redden. Begrepen?'
'Ja, maar een prinses........?'
'Ja.' Zijn blik ging de klas rond. Alle meisjes doken achter elkaar weg.
'Wees maar niet bang dames. Hij is getraind zodat hij meisjes niets zal doen. Hij bijt alleen maar jongens.' De professor grijnsde naar Draco.
Vervolgens bleef zijn blik ruste op Diana. 'Jij'
'Ik?!' riep Diana verschikt uit.
'Ja jij. wees maar niet bang.'
Diana liep voorzichtig naar de kooi en ging op het krukje zitten in de kooi. Ze wierp een bange blik op de draak.
'Oke, meneer Malfidus, opletten graag. Je gaat zometeen de kooi in en houd je toverstok zo. Ja goed doe me maar na. En dan roep je: Antagrio! Begrepen? Ga dan nu maar de kooi in.'
'Oja professor, wat gebeurt er nadat ik de spreuk heb afgevuurd?'
'Dan wordt de draak verkleind zodat hij onschadelijk is geworden. Pas wel op als de draak de spreuk straks afweerd. Dan kan hij jouw wel eens raken.'
'En wat gebeurt er dan?'
'Dan ben je toast........'

Draco ging de kooi in. De draak ging dreigend voor hem staan en versperde op die manier de weg naar Diana.
'Antagrio!' riep Draco. De draak vouwde zijn vleugels bij elkaar en weerde de spreuk af door ze als een soort van schild te gebruiken. Draco sprong snel opzij.
'Antagrio!' riep hij weer. De draak bukte zich waardoor de spreuk Diana bijna raakte.
'He kijk uit!'
'Sorry!' riep Draco terwijl hij weer een andere vreemde beweging moest maken om de spreuk weer te ontwijken. De draak liet zijn tanden zien en gromde gevaarlijk. Hij kwam dichterbij en probeerde Draco te bijten.
'Oke!' Professor Banning deed snel de kooi open en haalde Draco er uit. 'Zo is het wel genoeg geweest voor deze keer. Wil iemand misschien meneer Malfidus poging verbeteren?' Steve stak zijn hand op. 'Ah. Meneer Anderson. Probeer het maar.' Toen Steve naar de kooi liep keek hij naar Diana en lachten.
'Wees maar niet bang prinses. Mij zal het deze keer wel lukken.' En hij wierp een zelfvoldaane blik op Draco. Deze keek alsof hij hem met zijn blik wilde doorboren. Steve ging de kooi in en riep meteen al de spreuk.
'Antagro!'
'Het is Antagrio!' riep ik.
'Oeps......'
De spreuk raakte de draak die begon te stuiptrekken en te veranderen.
'Hij wordt groter!' riep iemand. De draak kreeg een omvang van wel 3 keer zoveel als eerst.
'Ahhhhhh!' riep Steve en hij rende de kooi uit.
'En ik dan?!' riep Diana. 'Professor?'
'O o' zei hij 'Nu hebben we een probleempje.' Draco stond heldhaftig op en pakte zijn toverstok weer op.
'Antagrio!' De spreuk raakte de draak vol op zijn borst. Deze begon weer te stuiptrekken en werd gelukkig weer kleiner. 'Antagrio!' De draak werd nog kleiner en kreeg een lengte van ongeveer een hand.
'Stop hem in deze zak, snel!' Professor Banning hield Draco een zak voor. Draco pakte het draakje bij zijn staart. Deze begon wild heen en weer te bewegen en probeerde hem in zijn vingers te bijten. Hij gooide hem snel in de zak. Diana was opgelucht dat ze eindelijk uit de kooi mocht. Ze wilde teruglopen naar haar plaats maar werd door Draco terug geroepen.
'Ja?'
'Nou als jij de prinses ben die gered is door mij, de prins....'
'Ja?'
'Dan verdien ik eigenlijk een beloning.'
'Een beloning?'
'Aan het eind van het sprookje krijgt de prinses altijd een..eenuh....kus.'
'Maar.......'
'Ik heb je wel gered............'
'Maar, maar........' Wat vroeg hij nou weer? Hem kussen! Maar dat wilde ze helemaal niet. Toch? Draco stond geduldig te wachten met een raadselachtige glimlach op zijn gezicht. Hij vond het duidelijk leuk dat ze niet wist wat ze met de situatie aan moest. Zou ze het durfen? Hier voor de klas? Ze hoefde zelf niet te beslissen want Draco leunde al naar voren.

Hun lippen raakte elkaar. Ze merkte op dat hij een beetje zoet proefden. Diana kreeg een vreemd gevoel in haar maag. Ook voelde ze zich met hem verbonden zoals ze zich nog nooit met iemand had gevoeld. De hele klas was stil en staarde naar het schouwspel. Toen Draco zij lippen weer van de haare af haalde keek hij haar diep in de ogen en zei vervolgens op ijskoude toon: 'Ik wist niet dat het zo gemakkelijk bij jou zou gaan.' Diana keek hem stomverbaasd aan. Wat had hij nou net gezegd! Hoe kon hij eerst zo lief zijn en daarna zo kil. Diana voelde zich vies, beschaamd en kwaad. Draco draaide zich om en liep terug naar zijn plaats.
'Draco.' Draco draaide zich om en keek haar ongeintereseerd aan.
'Ja?' Pats!!! Voordat Diana in de gaten had wat ze had gedaan, had ze het al gedaan. Van schrik ging Draco's hand naar zijn wang die nu rood begon te kleuren.
'Lul!' zei Diana en ze liep terug naar haar plaats. Een aantal meisjes riepen aanmoedigende dingen. Patty staarde haar met open mond aan.
'Oke' begon de Professor 'Als de hormonen nu zijn uitgewerkt zou ik nu graag huiswerk opgeven.

Na de les en een heleboel opmerkingen later liep Diana naar buiten. Ze kon nog steeds niet bevatten wat er gebeurd was.
'Diana.' Ik draaide me om en zag Draco staan.
'Ik wilde even zeggen dat het me spijt van wat ik daarnet heb gezegd. Ik vind je echt een aardiig meisje. Echt waar! En ik ben ook best wel aardig, echt waar!'
Ik moest om hem lachen en mijn boosheid was verdwenen.
'Dus ik wilde vragen of je een relatie met me wil?' Ik wist weer eens niet wat ik moest zeggen. 'Zullen we het anders nog een keer over doen?'
'Wat bedoel je?'
Draco gaf geen antwoord maar pakte Diana bij haar schouder en langzaam bogen ze naar elkaar toe. Zachtjes raakten hun lippen elkaar en Diana proefde weer die zoete smaak.
'Ja, ik wil je vriendin zijn.' fluisterde ze zachtjes tegen zijn lippen aan. Ze kusten elkaar weer. Na een tijdje liet Draco haar los.
'Het is wel gezellig hier maar we moeten naar toverdranken.' Zijn stem was de liefheid kwijt en klonk weer normaal maar zijn ogen stonden blij.
En dat was Diana ook.

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Dankjewel TinuSz_01 oor je PB!!!! Very Happy

Diana zat in de grote zaal want ze had afgesproken met Patty daar. Diana was bang dat deze aardig sago zo zijn aangezien ze moest nablijven bij Anderling. Iemand tikte op Diana's schouder. Ze keek om en keek precies in gezicht van Steve.
'Hai' grijnsde hij zijn witte tanden bloot.
'Hey' antwoorde Diana.
'Wat bof ik. Ik had nooit gedacht jou alleen aan te treffen. Mag ik erbij komen zitten?'
'Aan de tafel van de zwadderaars?'
'Nou ze eten me toch niet op?' plaagde Steve.
'Nou........ Steve gehaktballetjes.........' plaagde zij terug.
'Dus' Steve veranderde van onderwerp 'Hoe was het om bij die draak in de kooi te zitten?' Hij ging wat dichter naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Diana kreeg het warm. Ze draaide zich waardoor ze probeerde onder zijn arm door te slippen. Steve deed net alsof hij het niet merkte en pakte haar nog steviger beet.
'Heel gezellig hoor!' zei Diana een beetje geirriteerd. Steve schatterde het uit.
'Gezellig?!'
'WAT is hier zo gezellig?'
'Draco!' Diana schrok en ging rechtop zitten. Ze herkende zijn stem uit duizendste. O nee, wat zal hij nu wel denken! Steve stond op en ging tegenover Draco staan.
'Nou jij in ieder geval niet!' Hij liep weg naar de tafel van de rafenklauwers. Draco ging naast Diana zitten.
'Wat deed dat modderbloedje hier!?'
'Pardon modderbloedje?'
'Ja weet je niet wat dat is? Die jongen heeft ouders-'
'-Tuurlijk weet ik wat dat is. Maar dan hoef je hem daarvoor nog niet uit te schelden! We waren gewoon aan het praten.'
'Met zijn arm om je heen?' vroeg Draco spottend.
'Ik wilde dat niet!'
'Nou ik wil dat je wat minder gezellig met hem om gaat.'
'Sinds wanneer bepaal jij met wie ik omga?'
'Jij bent mijn vriendin en als ik je nog een keer met hem zo close zie......'
'Wat dan!? Nou!' Draco bleef stil. Kwaad draaide Diana zich om en liep weg. 'Jongens!' dacht ze kwaad 'Ze begrijpen ook echt niks!' Onderweg kwam ze Patty tegen.
'Hey Diana! Wat-' Diana liep haar voorbij. Ze hoopte dat Patty de tranen in haar ogen niet gezien had. Ze hoorde voetstappen achter zich.
'Diana wacht even!' Draco kwam naast haar lopen. Snel knipperde ze haar tranen weg.
'Het spijt me! Echt waar. Luister nou naar me!' Diana stopte en keek hem aan. Hij zette zijn puppyogen op.
'Alstjeblieft?' Diana zuchtte.
'Oke' zei ze stroef. Draco gaf haar een klein kusje. Ze keek hem in de ogen en smolt.
'Oke' zei ze nu wat vrolijker en kuste Draco terug.
'Kom we moeten eten.' Samen liepen ze gearmd terug naar de tafel.

Diana zat tussen Draco en Patty in. Patty was haar al de gehele tijd irritante vragen aan het stellen over daarnet die Diana kortaf beantwoorden. Ze veranderde van onderwerp.
'Kijk Perkamentus is er niet.'
'Nou en?' zeiden Patty en Draco tegelijkertijd. Diana zei niks meer aangezien ze sympathie voor de oude man voelden. Anderling stond op en maande iedereen tot stilte.
'Zoals jullie zien is Professor Perkamentus er niet. Dat heeft een speciel reden. Hij is op dit moment onderweg naar hier en zal jullie zo te woord staan.' Op dat moment gingen de deuren open en kwam Perkamentus, zwaar leunend op een wandelstok, binnen. De stilte was ongemakkelijk. Iedereen staarde naar Perkamentus. Met veel moeite bereikte hij de oppertafel. Anderling hielp hem in zij stoel.
'Beste leerlingen' begon Perkamentus. Zijn stem klonk zwak en onvast. 'Zoals jullie vast wel gemerkt hebben ben ik niet meer de oude. Dat komt omdat ik ziek ben. Ik kan jullie niet veel vertellen aangezien het een zeldzame magische ziekte is waardoor alles nog vrij onbekend is en ik geen medicijnen kan krijgen. Ik kom net bij het magisch ziekenhuis Holisto vandaan.' Hij bleef even stil. 'Ik heb hooguit nog een week te leven......' Sommige leerlingen snakte naar adem en andere begonnen te snikken. Moeizaam ging Perkamentus verder. 'Professor Anderling zal het plaatsvervangend schoolhoofd zijn. Het ministerie zal na een tijdje een ander schoolhoofd benoemen. Wees niet bang. Meneer Malfidus zal een wijze keuze maken.' Opeens begon hij zwaarder te ademen met een soort piep erin. Hij viel voorover. Anderling reageerde razendsnel en ving hem op. Madame plijster toverde een brancarde tevoorschijn en legde hem daarop.
'Iedereen naar de leerlingenkamer!' blafte Anderling. 'De huiselfen brengen jullie wel wat te eten.'

Na een lange nachtkus van Draco en wat lauw eten viel Diana in slaap. Ze droomde over Perkamentus met zijn warme lach en ze had een voorgevoel dat hij nooit meer zou lachen.

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 3
Een koude wind liet rode en gele blaadjes van de bomen afwaaien. De herfst was gekomen en deze liet een dor en somber landschap achter. Diana hoestte en knoopte haar sjaal wat steviger om haar heen. Ze ging wat dichter naast Draco staan en hij sloeg een arm om haar heen. Verschillende leerlingen huilden. De kist was versierd met witte bloemen. Anderling hield een toespraak en dat was zeer emotioneel. Perkamentus was gisteravond gestorven. Precies twee weken na zijn aanval in de grote zaal. Madame Plijster had er alles aan gedaan om zijn leven nog wat te strekken maar meer dan twee weken kon echt niet meer. De leraaren wilden echter niet dat wij de hele tijd alleen maar verdriet hadden en hadden daarom het jaarlijkse kerstbal wat naar voren geschoven. Ze hadden het omgedoopt tot halloweenbal en werd over een week gehouden.
'Kom mee' zei Draco 'Hij heeft toch een mooi en lang leven gehad. Wees dus niet meer zo verdrietig oke?' Ik veegde mijn tranen van mijn wangen af en glimlachte zwak.
'Ook al kon ik hem bijna niet, ik ben toch verdrietig. Is dat raar?'
'Ik denk van niet, natuurlijke reacties.'
'Jij hebt je anders goed gehouden.'
'Tja, ik ben niet zo emotioneel denk ik. En trouwens, een halloweenbal! Dat moet echt wel leuk worden.'
'Wij gaan toch samen?' vroeg Diana.
'Natuurlijk! Wat dacht jij dan.'
'Weet je vader al wie een goede opvolger van Perkamentus zou zijn?'
'Hij aast zelf op die baan!' Een derde stem klonk achter ons. We draaiden ons om en zagen een jongen met rossig haar staan.
'Ah, het is Wemel.' zei draco 'Ik dacht dat die rottende stank van de kist af kwam maar ik zie dat ik het mis heb.' De jongen werd knalrood van kwaadheid en stond op het punt om Draco aan te vallen maar werd tegengehouden door Harry Potter en een ander meisje.
'Hij is het niet waard.' zei hij.
'Potter en Griffel ook al! Ongedierte komt dus echt op lijken af.'
De roodharige jongen sprak weer.
'Ongeloofelijk dat ze jouw vader de belangrijke taak toevertrouwen om baas te zijn op het ministerie en ook al het nieuwe schoolhoofd uit te zoeken! Is iedereen daar gek geworden ofzo?'
Draco antwoordde sarcastisch:
'Wie zou het dan moeten doen? Jouw vader? Dan komt er straks weer zo'n modderbloedjes vriend als hoofd!' Met die woorden keek hij walgend naar het meisje naast Harry Potter. Deze negeerde hem echter en keek geinterreseerd naar Diana
'Diana kom.' commandeerde hij 'Wij zullen niet nog langer bij deze ratten verblijven.' Hij pakte mijn hand en trok me mee. Toen ik achterom keek zag Diana dat het meisje nog steeds naar haar aan het staren was.

De volgende dag begon weer normaal. Na de laatste les besloot Diana nog even naar de bibliotheek te gaan.
'O nee, niet weer.' zeurde Draco.
'Je weet toch dat je met een bookaddicted meisje hebt?' antwoorde ze met een gijns. Hij trok zijn wenkbrauw op en zuchtte diep.
'Goed. Maar niet te lang weg blijven anders denk ik dat je opgegeten ben door een reuze boekenwurm en moet ikje dus weer komen redden.'
'Bestaan die echt!?' vroeg Diana verschikt. Hij keek me lachend aan.
ik sloeg hem nep terwijl ik hem zogenaamd boos aankeek.
'Au!' zei hij terwijl hij zijn lachen moest inhouden. 'Nou ga dan.' Hij wapperde met zijn handen naar voren 'Voordat ik je niet meer laat gaan!'
'Ah! riep ik terwijl ik quasi bang weg renden.

Het was stil in de bibliotheek behalve het geritsel van blaadjes. Diana
keek verschillende boeken door en zette er weer verschillende terug. Opeens hoorde Diana voetstappen achter haar. Ze keek bang naar achter maar zag niemand. De voetstappen kwamen nu vanaf de andere kant. Diana stond op en vroeg:
'Wie is daar?' Niemand antwoordde. De voetstappen kwamen nu dichterbij. Ze keek zenuwachtig om zich heen.
'Boe!'
'Ahhhhh!!!!!!' gilde ze. Een vrolijk gezicht verscheen voor haar. 'Lul!' zei ze zachtjes.
'Geschrokken?' vroeg Steve met een grote grijns. Ze negeerde hem en ging door met boekspeuren. 'Ga je me nu negeeren?' Dat deed ze inderdaad en ze keek op de klok. Diana was de tijd vergeten en ze moest opschieten als ze het avondeten nog wilde halen.
'Sorry, maar ik moet weg. En jij trouwens ook.'
'Maar het is net zo gezellig!' Hij kwam wat dichter bij haar staan en zette zijn handen aan weerzijden van Diana neer zodat ze gevange tussen hen in zat.
'Andere mening heb ik!' begon Diana terwijl ze haar hoofd van hem weg draaiden. Hij gaf haar een kusje op haar wang. 'Steve!' riep Diana boos uit. Hierbij draaide ze haar hoofd weer recht waardoor Steve haar op haar mond kon zoenen.
'Sssstoff! murmelde ze. Maar hij hield niet op en eigenlijk wilde ze dat ook niet. Hij streelde met zijn handen over haar lichaam heen en Diana kreunde tegen zijn mond aan.

Er klonk een ernorme klap en Steve viel op de grond. Er siepelde een straaltje bloed uit zijn hoofd. Nu stond Draco voor haar. Hij had een dik boek in zijn handen en keek haar vol haat aan.
'Nu weet ik wat je de hele tijd deed in de bieb! Rotzooien met hem!'
'Nee, nee, nee!!!!!! Echt geloof me. Ik wilde het zelf niet.' bracht Diana er moeizaam uit.
'Tuurlijk! En de de vorige keer wilde je het ook niet toch!' Ze bleef stil en staarde naar de grond. 'Nou, zo zag het er dus niet uit!' Hij zei het met vochtige ogen. 'Ik vertrouwde je....' zei hij zacht. 'Maar ik had het mis. Ik denk niet dat ik zo'n vriendin wil.............' hij draaide zich om en liep weg.
Mij met ogen vol tranen achterlaten.

Het volgende stukje is er denk ik pas na de kerstvakantie weer, want nu zien we elkaar natuurlijk niet zo vaak. x elfje Sad

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Eindelijk weer een stukje! We willen graag MissLupin bedanken voor haar erg lieve berichtje! Very Happy

Hoofdstuk 4
'Steve?' vroeg Diana zacht. 'Steve, hoor je me?'
Steve kreunde even maar hield zijn ogen gesloten. Zachtjes schudde Diana hem heen en weer. Dat hielp en Steve knipperde met zijn ogen.
'Hoe is het met je? Doet je hoofd erg pijn?'
'Beetje hoofdpijn.' Steve voelde met zijn hand op zijn achterhoofd. 'En een opgedroogde wond, zo te voelen.'
Diana stak haar hand naar hem uit en hielp hem overeind. Hij wankelde even maar herstelde snel weer zijn evenwicht.
'Waar is Malfidus?' vroeg hij ijzig.
'Die.....eh.....is al weg.'
'Ah.'
'Het spijt me verschikkelijk dat hij je geslagen heeft.'
'Dat is jouw schuld toch niet, maar dat van die klootzak. Hij denkt dat ie geweldig is. Huh!' Steve snoof luidruchtig en zette een kwaad gezicht op.
'Nou dan kan jij nu jouw excuses aanbieden.' zei Diana.
'Mijn excuses? Voor wat?'
'Die kus! Draco en ik hebben nu knallende ruzie!'
'Ik heb geen spijt van die kus. Dus een excuses krijg je niet.'
Diana was even stil en staarde verdrietig naar de grond. Steve raakte haar schouder aan.
'Trouwens, misschien is het wel beter zo. Malfidus is gewoon zoiezo geen aangenaam gezeldschap.'
'Ik hou van hem......' bekende ze zacht.
'Nou en! Je hebt mij toch schatje!' Relext sloeg hij een arm om haar heen.
Diana stootte een ongelovig kreetje uit, draaide zich om en beende de bibliotheek uit.
'Hoe durfde hij! De schoft!' Een woedend gevoel kropte zich op in haar buik.
'Diana wacht!' Steve rende achter haar aan en remde net op tijd af om niet tegen de omkeerende Diana op te botsen.
'Wat!' snauwde ze.
'Diana sorry, ik meende het niet zo.'
'Diana schonk hem nog een boze blik en keerde weer om. Steve greep haar stevig bij haar arm en weerhield haar ervan om verder te lopen.
'Au! Steve je knijpt me!' Ze rukte zich los en wreef met wilde bewegingen over haar arm. Diana concentreerde zich op haar arm en merkte pas na een tijdje dat het weer stil was geworden. Ze keek op en zag dat Steve haar aan staarde.
'Wat!?' vroeg ze geirriteerd.
'Je bent zo mooi als je boos bent.' ze Steve met een vreemde blik in zijn ogen.
'Huh?' antwoorde de in de war geraakte Diana.
'Ga met mij mee naar het halloweenbal.' zei Steve in 1 adem.
Diana bleef als versteend staan en begreep het nog niet helemaal.
'We waren toch bezig met ruzie maken?' vroeg ze zachtjes.
'Ga met mij mee naar het halloweenbal.' herhaalde Steve.
Diana wist even niet wat ze ervan moest denken en zeggen.
'Oke.' floepte uit haar mond.
Steve glimlachte.
'Oke. Laten we afspreken om 7 uur in de grote hal.'
'Is goed.'
Steve lachte breed en er kwamen pretlichtjes in zijn ogen.
'Ik wist wel dat je ja zou zeggen. Nou, ga nu maar wat eten. Ik ga wel even langs Madame Plijster.' Hij voelde weer aan zijn wond en trok een pijnlijk gezicht. 'Ik wist niet dat een punt van een boek zo scherp kon zijn.' Hij grinnikte en liep de bibliotheek uit.
Diana liep een tijdje later zonder boeken de bieb weer uit. Ze kon niet ophouden met denken aan de amberkleurige ogen van Steve.
'Kom op Diana.' zei ze tegen zichzelf. 'Ik ga gewoon plezier maken op het bal. Steve betekend niets voor mijn hart. Misschien gewoon als vriend. Maar zeker niets meer. Het bal word harstikke leuk en gezellig en je gaat je heel goed vermaken.' In stilte voegde ze eraan toe: En daarna ga je Draco terug winnen.

Het was warm in de kamer. Verscheidende meisjes rende door elkaar heen, opgewonden kwebbelend aan 1 stuk door. Ze hadden ook een goede reden om opgewonden te zijn want vanavond was het de avond van het halloweenbal.
Voorzichtig trok Diana haar fluwelen galagewaad over haar hoofd. De dikke stof viel glanzend naar beneden en voelde zacht aan op haar huid.
'Wauw!' zei Patty toen ze Diana zag. 'Jij bent vast en zeker het mooiste meisje op het bal. Vergeleken bij jouw is mijn jurk net een jutte zak!'
'Weet ik.' antwoorde Diana kattig.
Ze had het niet meer zo met haar nichtje. Vooral niet nadat ze luidruchtig bekend had gemaakt dat zij gevraagd was om met Draco naar het bal te gaan terwijl ze wist dat Diana er kapot van was!
Diana bekeek zichzelf in de spiegel. Haar ouders hadden dit speciaal voor haar gemaakt en waren er weken mee bezig geweest.
De jurk was gemaakt van kostbaar dik fluweel en was handgeverfd in de kleur zwart. Daar over heen was een laag van violet kant gesponnen. Het lijfje zat strak om haar heen door middel van een korset waardoor haar figuur mooi uit kwam. De rok was smal aan de bovenkant maar liep wijd uit aan de onderkant waardoor deze mooi heen en weer golfde wanneer zij liep. De mauwen liepen uit in punten en ze droeg een gouden armband met een amethist eraan. De kleur paste bij haar ogen en was een verjaardags geschenk geweest van haar vader. Ze geloofden zo dat haar ouders dichter bij haar waren en voelde zich daardoor sterker en zelfverzekerder.
Ze pakte een parelgrijs make-up doosje en maakte zich perfect op. Haar moeder had er op gestaan dat Diana dat zou leren. Ze spoot een bloemig parfum op en stak haar haar met een sierlijke knot op.
Ze was blij dat haar ouders zo veel smaak hadden en keurde haar spiegelbeeld goed.
Ze keek snel op de wandklok. Het was alweer kwart voor 7. Ze stapte in haar zwarte pumps en liep de leerlingenkamer uit.

Diana liep voorzichtig, bijna statig, de marmeren trap af die uitkwam in de hal. Ze zag Steve beneden al op haar wachten. Hij leunde tegen de muur en stond ongeduldig met zijn voet heen en weer te bewegen. Ze vond dat hij er goed uitzag, ook al hadden alle jongens ongeveer hetzelfde aan. Hij draaide zijn hoofd om, draaide weer terug en rukte opeeens zijn hoofd weer terug. Zijn mond viel open en hij kon niets anders doen dan staren.
Diana merkte het maar al te graag.
'Hallo Steve.' zei ze met een mierzoet stemmetje.
'Je ziet er verbluffend uit!' Hij gaf haar een knuffel die ze afstandelijk accepteerde. Een geklak van andere hakken doorbreekte de stilte.
Patty kwam de trap af gevolgd door Draco.
'Ah, daar ben je! Je was opeens weg.' Patty liep in een rechte lijn op Diana af. Draco volgde haar op afstand.
'Hey Steve.' zei Patty. Steve was schijnbaar een ravenklauwer die ze wel mocht.
'Je ziet er charmant uit Patty.' zei Steve.
'Dankje.'
Nu was het dus eigenlijk de beurt aan Draco om wat over mij te zeggen. Verwachtingsvol keek ik hem aan. Er was geen uitdrukking op zijn gezicht te lezen toen hij kortaf zei:
'Jij ook.'
Ik verwachtte nog wat meer maar het bleef stil.
'Dankje.' zei ik tenslotte maar. De sfeer was pijnlijk en niemand wist wat ie moest zeggen.
'Nou, gaan we alvast naar binnen? Ik moet straks spreken. Weet je nog?' vroeg Patty aan Draco om de stilte te verbreken.
'Ja hoor.' Draco sloeg een arm om haar heen en liep zonder verder nog wat te zeggen weg.
Verdrietig bleef ik hun nakijken.
'Ik zei toch dat het een lul was.' Steve pakte mijn hand en begeleidde mij naar binnen.
De zaal was versierd met spinnewebben en was donkerder gemaakt doormiddel van zwarte kleden. Het enigste licht kwam uit de brandende pompoenen die ons met een duivelse grijns aankeken.
Proffesor Anderling hield een toespraak om het bal te openen. Er waren diepe lijnen op haar gezicht te zien en haar ogen stonden verdrietig. Ze had nog steeds zichtbaare pijn om professor Perkamentus's dood. Na de toespraak mocht Patty naar voren komen.
'Welkom allemaal op dit afgrijselijk, leuke halloweenfeest. Tot mijn grote vreugde mag ik bekend maken wie de eerste dans mag openen. OP speciaal verzoek: Steve Anderson en zijn vriendin Diana Benetti!' Een applaus steeg op en mensen maakte een kring om te dansen.
'Vriendin!?' beet ik hem toe. 'Heb je verteld dat ik je vriendin ben! Dat ben ik helemaal niet!'
Mensen drongen opzij om ons er door te laten.
'Nu denkt iedereen dat ik-'
'Ja,dus hou nou maar je klep.' Hij pakte mijn arm en duwde me op de dansvloer. 'Ik dacht dat je het een leuke verrassing zou vinden!'
'Dat vind ik niet!!!'
'Ssst! Niet zo hard. Niet boos zijn. We moeten nu gaan dansen. Iedereen kijkt naar ons.'
'Oke.' zei Diana. 'We gaan dansen.'
Steve glimachte triomfantelijk.
'En daarna ga ik je vermoorden.......'

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Thanks to Lotia Scarlet voor de PB en voor haar mening! Very Happy

De muziek begon. Dit was echt het ergste bal dat Diana had meegemaakt. Ze keek Steve expres niet aan en haar afstandelijheid straalde eraf.
Een pijnscheut trok door haar teen. Steve, de lomperd, was erop gaan staan.
'Au!!!!!' Diana gaf hem een dodelijke blik. 'Doe voorzichtig! Je stond op mijn teen!'
'Sorry.' mompelde Steve.
'Waarom heb je gezegd dat ik je vriendin ben?'
'Waarom maken wij altijd ruzie?'
'Ik vroeg het het eerst!'
'Ik heb nooit gezegd dat je mijn vriendin ben. Dat maakt Park ervan.'
'Maar jij hebt aan haar gevraagd......'
'Of wij de openingsdans mochten openen. Dat is alles.'
'O.' Diana voelde dat haar woede begon te zakken.
'Krijg ik nog antwoord?'
'Wat vroeg je ook alweer?'
Steve zuchtte. 'Waarom wij altijd ruzie maken.'
'Ik heb geen idee. Maar zullen we afspreken vanavond geen ruzie meer te maken?'
'Afgespoken.'
Op dat moment klonk er applaus en de dansvloer liep vol. Diana liep er echter snel weer af en plofte neer op een stoel langs de rand van de zaal. Steve kwam naast haar zitten.
'Vind je echt zo erg om met mij te dansen?' vroeg hij.
Verrast keek Diana hem aan en richtte haar blik weer op de grond.
'Nee hoor! Hoezo?'
'Je keek me niet aan.'
Ze keek hem recht in de ogen.
'De openingsdans vond ik vreselijk. Jou niet.'
Een vreemd gevoel trok door haar maag toen ze zag dat Steve's gezicht wel erg dicht bij het van haar was. Verward wendde ze haar hoodfd af. Haar blik kruiste die van Draco. In een fractie van een seconde verzachtte zijn ogen. Maar toen hij zag hoe dicht Steve naast Diana zat verkoelde zijn ogen weer. Hij keek weer naar haar. Ze voelde zich schuldig onder zijn blik en wilde haar blik af wenden. Maar hoe ze het ook wilde, ze kon het contact tussen niet verbreken. Hij was degene die dat deed en keerde zich om naar Patty. Deze zat net een pompoentaartje te eten. Draco sloeg zijn armen om haar heen en zoende haar vol op haar mond. Het duurde een hele tijd en Diana zat als versteend naar hun te kijken. Steve pakte haar hand beet en trok haar mee de dansvloer op. Gewillig liet ze zich mee nemen terwijl ze haar blik niet van Draco en Patty af nam. Al het verdriet van de afgelopen weken kwam weer boven. Perkamentus dood, Draco met Patty. Haar ogen werden vochtig. Ze merkte niet meer welke dans ze dansten, en ook niet dat Steve zijn hand op haar heup legde.
Ze zag alleen maar Patty. Patty met HAAR Draco.
Diana rukte zich los, rende de zaal uit en liet een verbaasde Steve achter.
Diana holde de trappen af naar de leerlingenkamer. Ze liet zich op haar bed vallen en begon te snikken. Het snikken ging al gauw over in huilen en de rest van de avond liet ze zichzelf niet meer zien.

De volgende dag werd Diana al vroeg wakker. Ze stapte uit haar bed en schoot in haar pantoffels. Ze zag dat iedereen nog aan het slapen was. Toen ze in de spiegel keek zag ze dat ze er vermoeid uit zag. Tijd voor een lang warm bad en wat frisse lucht besloot ze.

Ondanks het winterzonnetje was het koud buiten en Diana knoopte haar sjaal wat beter dicht. Ze hoorde lichte voetstappen achter zich en draaide zich om. De stralende lach van Steve verscheen in haar gezichtsveld.
'Hey Diana. Koud he?'
'Hai Steve.'
'Zo, wat doe jij zo vroeg buiten?'
'Dat kan ik toch ook beter aan jouw vragen.'
Steve lachte. 'Ja dat klopt.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik had gewoon zin om even te lopen. Even alleen te zijn. Jeweetwel, al die dingen die zijn gebeurd.'
'Diana glimlachte begrijpend. 'Perkamentus enzo...... Ik snap je. Dat had ik nou ook.'
'Ja precies. Weet je die Lucius Malfidus wordt hoogwaarschijnlijkst schoolhoofd. Snap jij dat? Niet te begrijpen. Na z'on geweldig iemand als Perkamentus.........' Steve zuchtte geergerd.
Diana friemelde wat aan haar sjaal.
'Tja, ik ken de vader van Draco niet.' De gedachte aan Draco deed haar niet goed.
'Zijn vader is net als hem en je weet hoe ik over hem denk.'
'Ja maar-'
'Nee, niks ja-maar. Hij heeft je laten zitten. Hij verdiend jou niet als vriendin!'
Diana boog verdrietig haar hoofd en haar ogen liepen vol.
'Hey....' zei Steve zacht. 'Niet verdrietig zijn. Jij bent zo'n lief meisje. Je verdiend iemand die goed voor je is. Iemand..iemand als ik.'
Diana hief haar hoofd op en keek recht in Steve's ogen. Steve's gezicht kwam langzamer dichterbij. Zijn lippen gingen wat uiteen en raakte de hare. Eerst kuste hij alleen maar haar maar later kuste Diana hem ook weer terug. Ze sloeg haar armen om hem heen en woelde met haar handen door zijn haar. Na een tijdje haalde hij zijn mond van de hare.
'Dus......betekent dat dat jij mijn vriendin nu bent?
Diana keek hem lachend aan en zei:
'Ik denk van wel he?'
Steve nam Diana haar handen in de zijne en kuste elke van de 10 vingers.
Een spottende stem doorbrak het moment.
'Zo, zo, wat romantisch!'
Diana keerde zich om en voelde haar hart sneller kloppen. Voor haar stond Draco, met Patty aan hem hangend.
'O sorry, stoor ik je intieme moment met het modderbloedje?'
Diana staarde hem aan en wist niet wat ze moest zeggen.
'Ben je je tong kwijt? Weet je.....Ik had beter van jou verwacht. maar schijnbaar heb ik me vergist. Je lebbert iedere jongen af die je tegenkomt.' Hij keek haar minachtend aan.
Diana voelde zich meteen weer rot. Eens had hij haar lief gehad maar nu leek het net alsof hij haar alleen maar wilde kwetsen.
'Draco!' zeurde Patty. 'Het is wel me nichtje hoor.' Ze keerde zich naar mij toe. 'Ook al is dit op lange termijn niet echt goed voor de familie-eer.'
Steve sloeg zijn arm om Diana heen.
'Jij bent haar niet waard. Dus blijf jij nou maar bij haar uit de buurt oke? Anders krijg je met mij te maken.'
Draco keek hem met haat vervulde ogen aan.
'Ik kan je heus wel aan hoor. Jij bent toch een zwakkeling. Nog niet een een echt tovenaar. Ik verlaag me niet door met jou te vechten.'
Steve glimlachte spottend.
'Alleen maar woorden, geen daden. Maar wie staat hier nou als haar prins.......' Zijn stem droop van de sarcasme.
Draco zag er uit alsof hij elk moment zou gaan ontploffen. Maar hij hield zich in en zei op akelig rustige toon:
'Wacht maar. Ik krijg je nog wel. Wie zijn vader wordt nou schoolhoofd he?'
Draco liep weg en liep zo vlak langs Steve dat hun schouders elkaar bijna raakte en keken elkaar recht in de ogen in het voorbijgaan.
Steve wndde zich daarna weer tot mij.
'Rustig maar, hij zegt maar wat. Alles komt goed.'
Alleen had ik zo'n gevoel dat het niet meer goed kwam.

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Wat zag ik toen onze mailbox opende? Een pbtje van TinuSz 01!!!! Fans van dan=erg blij Very Happy

Hoofdstuk 5
De dagen werden korter en steeds kouder. Er viel regelmatig sneeuw waardoor het overal ijskoud was. Kortom, het was winter.

Toen Diana wakker werd had ze last van hevige hoofdpijn. De griep heerste schijnbaar want Diana zag wel meerdere snotterende en kreunende leerlingen. Diana vertrok naar de grote zaal. Steve kwam haar tegemoet.
'Dag prinses!'
Diana voelde dat ze kleurde maar ze voelde zich wel gevleid. Gearmd liepen ze de zaal in en Steve bracht haar zo als gewoonlijk naar de tafel van de zwadderaars. Terwijl ze ging zitten keek ze automatisch naar de stoel waar Perkamentus altijd op zat. Haar adem stookte in haar keel. De stoel was niet meer leeg! Er zat een man met sluik blond haar op. Zijn kille grijze ogen kwamen bekend voor.
Steve vloekte. 'Het is dus vandaag. Ik had gehoopt dat hij nog eeuwig weg zal blijven!'
Diana begreep het. Dit moest Lucius Malfidus zijn. Ons nieuwe schoolhoofd en de vader van Draco.
Draco is weer vrij.... Het zinnetje schoot door haar hoofd. 'Houd je kop hoofd.' zei ze zachtjes.
'Huh? Zei je wat?' vroeg Steve.
'Nee niets.' Diana voelde zich schuldig tegenover Steve en Patty. Patty was vandaag huilend naar haar toegekomen met de mededeling dat Draco het zonder reden had uitgemaakt. Diana had haar zo goed mogelijk probeeren te troosten maar deed dit met gemengde gevoelens. Ze had verkering met Steve maar toch dacht ze nog aan een ander. Haar gedachtes werden onderbroken door Lucius.
Hij stond op en maakte een gebaar naar twee in het zwart gehulde tovenaars. Deze knikte en sloten de deuren. Draco zat tot Diana's verbazing naast Lucius. Voortrekken van een leerling mag niet!
Lucius kille stem schalde door de grote zaal.
'Tot mijn spijt is Perkamentus een tijdje geleden overleden.' Zijn ogen bleven koud. 'Dus mag ik hem opvolgen. Er moeten hier wat dingen veranderen. Ik heb een lijst in alle leerlingenkamers laten hangen.' Minachtend gleed zijn blik door de zaal. Hij hief zijn handen op en liet ze daarna weer langzaam zakken. Het licht dimde en de zaal was in schemering gehuld.
Lucius sprak weer. 'Ik wil graag dat de volgende personen zich na het ontbijt bij mij melden: Diana Benetti en Draco Malfidus. Dit is alles wat ik tot nu toe te zeggen heb, dus eet smakkelijk.'
Diana kreeg zowat een hartaanval toen ze haar naam hoorden. Zij en Draco?! Wat had dat nou weer te betekenen? Ze keek naar Draco. Hij ving haar blik op en glimlachte geheimzinnig. Hij wist het dus blijkbaar al.

Diana kon niet wachten totdat het ontbijt eindelijk voorbij was. Ze stond krom van de zenuwen. Steve probeerde haar in te halen maar Diana stond al bij Lucius voordat hij die kans had. Verslagen liep hij weg.
'U wilde mij spreken?'
Lucius knikte en wachtte tot de laatste leerlingen uit de zaal waren. De twee tovenaars sloten de deuren weer. Ze waren nu dus met zijn vijfen. Lucius liep naar voren en kwam dichter bij Diana staan. Ze merkte nu pas hoe klein ze wel niet was. Draco stond schuin achter zijn vader en grijnste gemeen. Diana slikte. Dit betekende vast niks goeds.
'Tja, Benetti, wat moet ik zeggen. Ik ben vreselijk teleurgesteld in je ouders.' Hij keek haar diep in de ogen. 'Weet je waarover ik spreek?'
Diana schudde angstig haar hoofd. '10 jaar geleden zijn je ouders weggevlucht. Ik kende ze goed, weet je. Lafaards waren het! LAFAARDS!
Ik probeerde ze op te sporen maar ze verschenen niet. Ze lieten hun bedrijven door andere runnen. Zo slim. Maar ook zo dom.' Lucius zuchtte. 'Ze waren bang. Maar dat was nergens voor nodig. Ik had ze alleen maar een voorstel gedaan........' Hij zweeg en keek mij doordringend aan. 'Maar daar kan jij niks aan doen he?' Diana bleef stil want ze snapte er helemaal niets van. 'Omdat je een zwadderaar bent zal ik je voor dit vergeven.' Diana kon hem alleen maar onwetend aanstaren. Wat hadden haar ouders dan gedaan?
Lucius keek naar Draco. 'Jij had ook wat te zeggen toch?'
'Ja dat klopt vader.' Hij keek mij strak aan. 'Een tijdje geleden ben ik mijn meest kostbaarse ketting kwijt geraakt.' Hij knikte naar 1 van de tovenaars. Deze liep naar voren en haalde een ketting uit zijn zak. Diana herkende de ketting onmiddelijk. Het was van goud en er hing een zwart slangetje aan. Draco had hem vaak om gehad en had haar verteld dat die edelsteen 1 van de meest dure en exclusiefste edelstenen ter wereld was. Diana begreep onmiddelijk zijn plan en wist dat ze diep in de problemen zat.
'Ik heb gevraagd of de huiselfen hem wilden zoeken. En ze hebben hem gevonden.' Hij wees naar Diana. 'In haar bed!'
'Dat is niet waar! Ik heb hem niet gestolen! Hij liegt!'
'ZWIJG!' schreeuwde Lucius. 'Je bent een dief! Niets meer dan je ouders. En durf niets over mijn zoon te zeggen!'
Ik staarde vol woede naar Draco. Hij glimlachte geamuseerd en was net zo bewust van Diana's moeilijke positie als zijzelf.
'Je begrijpt natuurlijk dat je hier voor gestraf word.' Lucius pakte de ketting aan. 'Omdat jij van hem hebt gestolen mag hij nu ook weer van jouw stelen. Je vrije tijd om precies te zijn. Als je niet op school zit zal je mij en mijn zoon op onze wenken moeten bedienen.'
'Voor hoelang?' vroeg ze zacht.
'Dat zien dan wel.' Hij pakte zijn toverstok en betoverde de ketting. Hij gaf de ketting aan Draco. Deze ging voor Diana staan.
'Omdat je hem zo mooi vond mag je hem houden.' zei hij sarcastisch. Hij hing hem om haar nek en streelde daarbij met zijn vingers haar hals.
Lucius wachtte geduldig. 'Wanneer je de ketting heet voelt worden, kom je zo snel mogelijk naar mijn kamer begrepen?'
Diana knikte. Ze voelde dat haar hoofd erger begon te bonken en wilde eigenlijk naar bed.
'Jullie mogen nu naar jullie les.' zei Lucius.

Diana beende naar de leerlingenkamer.
'Waar ga je heen!!!' Toverdranken is die kant!' riep Draco haar toe.
'Ik ga naar bed! Ik voel me klote!'
'Wacht! Je weet het nieuwe wachtwoord nog niet.' Diana luisterde niet en liep door. Aangekomen bij de leerlingenkamer van Zwadderich stond ze stil. Het schilderij was weg en in plaats daarvan hing er een kleine platte rots aan de muur. Vol verbazing bekeek ze het geval. Ze merkte niet dat Draco achter haar kwam staan. Hij haalde iets glinsterends uit zijn zak.
'Je moet jezelf snijen.'
Diana sprong op van schrik.
'Wat?'
Draco had een heel klein dolkje in zijn handen.
'Geef me je vinger.'
'Nee!'
'Het is maar een klein sneetje.'
'Nee, waarom?!'
'Zodat er alleen leerlingen van zuiverbloed binnen kunnen komen. Mijn vader is goed in dit soort dingen.'
'Je vader is gek net als jij!'
'Houd je mond!!!' Hij gaf het op en maakte zelf een klein sneetje in zijn vinger. Daarna drukte hij deze tegen de rots en de ingang verscheen.
Hij hield zijn vinger omhoog. 'Kijk, het sneetje is verdwenen.'
Diana stapte naar binnen en keerde zich om.
Draco grijnste.
'Ik zal nu maar alvast gaan leren voor die test van morgen want misschien heb ik je vanmiddag wel nodig.........' en hij vertrok.
Diana had zin om met een deur te smijten alleen was die er niet. Ze wist nu al dat ze weinig tijd voor zichzelf zou hebben. En wat zou ze dan voor klusjes moeten doen voor hun? Normale? Of misschien wel duistere?
Misschien wel zo duister als de nacht zelf..........

Puntje, puntje, puntje....Hi Hi. Dramatisch he? Razz

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 6

Diana plofte vermoeid op haar bed. Met tegenstrijdige gevoelens herdacht ze wat er vandaag was gebeurd. Vanmiddag was de eerste keer dat de ketting ging branden. En met trillende benen en knikkende knieen liep ze naar de kamer van Lucius. Voordat ze daar aangekomen was werdt ze al tegengehouden door een huiself die haar aan haar arm meetrok. Diana had al gauw in de gaten waar de elf haar heen bracht.
Toen de deur van de luxueus uitziende kamer open ging, stond een heel leger huiselfen haar aan te staren. Diana kreeg een kleur van verlegenheid. Ze hief haar hand op en zei zachtjes hallo. De huiselfen staarden nog even terug maar gingen weer gauw aan het werk. De huiself bracht me een emmer met sop en een doek. Verbaasd keek Diana er naar.
'De grond mevrouw.' De huiself boog, pakte zelf een dweil en ging driftig aan het werk.
Diana ging op de grond zitten en begon te boenen.
'Boenen! Zijn kamer boenen! Alsof ik 1 of andere werkster bent!' Diana begon harder te werken tot er een dikke laag sop op de grond lag.
In haar zelf begon ze Lucius zachtjes te vervloeken.
'Wacht eens even!' riep ze hardop. Alle elfen stopten met hun werk en keken op. Diana werd weer rood.
'Sorrie, ik zat in mezelf te praten.' De elfen gingen weer verder maar wierpen af en toe vreemde blikken op haar. Dia zouden wel denken dat ze gek was ofzo. Maar Diana stoorde zich daaraan niet. Ze had zich namelijk net wat gerealiseerd. Dat ze een heks was!
Ze pakte haar toverstok uit haar zak maar werd tegengehouden door de huiself die haar ook hier heen had gebracht.
'Wat?' vroeg ze geirriteerd 'Willen jullie dan alles met de hand doen ofzo?'
'Mevrouw, Meester Lucius heeft nadrukkelijk gezegd dat alles met de hand moest gebeuren. Er mocht geen toverkracht bij gebruikt worden.'
'Wie merkt dat nou?'
'Mevrouw!' De huiself had dat nog niet ontzet uit geroepen of de kamer blonk al aan alle kanten. Het was even stil bij de elfen maar na een tijdje klonken er kreten van vreugde. Ze kwamen allemaal naar haar toe om haar te prijzen omdat ze zo dapper was en ze beloofden dat ze niets zouden zeggen tegen hun meester. Ze haatten de man die hier opdracht toe gaf!

Toch was Diana wel moe en het liefst was ze meteen naar bed gegaan maar er was nog een ding wat haar niet lekker zag. Wat had haar ouders zo bang gemaakt dat ze waren gevlucht? Ze besloot haar vader een brief te schrijven.

Lieve pappa,

Hoe gaat het met jou en mama? Hier gaat het wat minder. Je hebt zeker wel het nieuw gehoord over de opvolging van Lucius Malfidus als schoolhoofd. Daar ligt het probleem. Tijdens een gesprek met hem vertelde hij dat jullie 10 jaar geleden zijn gevlucht zijn voor hem. Waarom heb je zo iets nooit verteld? En waarom dan? Ik hoor het liever van jou dan van hem. Dat is wl de reden dat ik schrijf. Ik hoop dat je gauw antwoord geeft.

Heel veel kusjes aan jouw en mama,
Liefs Diana

Ze herlas haar brief en haalde er wat spellingfouten uit. Dyslectie was soms zo vervelend! Ze stond op en Charissa viel blazend van haar schoot af. Haar gifgroene ogen keken haar kwaad aan.
'Sorrie schat. Ik was je helemaal vergeten.' Ze pakte haar kat op en knuffelde haar. 'Niet boos zijn he? Ik wil jou ook niet verliezen. Jij bent mijn beste vriendin, weet je wel? Ze zette haar neer en liep naar de uilenvleugel. Ze lokte een bruine kerkuil naar beneden en bond de brief aan zijn poot. Ze keek de uil na terwijl hij weg richting oosten vloog.
'Kijk eens wie we hier hebben?' Diana draaide zich langzaam om om het moment nog wat langer uit te stellen. Draco stond tegen de muur aangeleund. Hij had een arrogante grijns op zijn gezicht. Langzaam en uitdagend liep hij naar haar toe.
'Al klaar met de vloeren schrobben? Is wel wat anders dan jij gewend bent he? Dat deed je zeker thuid niet bij je pappie en mamie?'
Diana hief haar hoofd op. Ze was niet van plan zich te laten kleineren.
'Nou, dat moet jij nodig zeggen! Ik vind het een wonder dat je dat woord alleen al kent.'
'Mijn ouders hebben genoeg geld om het door andere te laten doen.' zei hij arrogant.
'O maar daar doelde ik ook niet op.' zei Diana met een zoet stemmetje. 'Ik bedoelde eerder jouw gebrek aan woordcapaciteit....'
Draco's ogen vlamde op.
'Niet zo brutaal jij! Na schooltijd heb jij het niveau van een huiself begrepen? En van mijn vader mag ik alles met je doen wat ik wil!' Om
zijn woorden kracht bij te zetten pakte hij haar schouders beet en drukte een felle kus op haar lippen.
Even was Diana als versteend. Vreeemde gevoelens gierden door haar heen waaronder die oude vertrouwden. Maar ze herrinerde zich de lelijke woorden die hij daarnet tegen haar had gezegd en duwde hem van haar af. Voordat ze wist wat ze deed had ze hem aleen klap gegeven. Zijn lichte huid kleurde meteen knal rood. Diana en Draco schrokken er allebei van. Diana had hem al eerder geslagen maar toen was zijn vader nog geen schoolhoofd en zij geen ondergeschikte. Ze wist even niet wat ze moest doen maar Draco liet het er niet bij zitten en gaf haar keihard een klap terug. Alleen was deze wel twee keer zo hard! Van schrik en pijn gaf Diana een gil.
'Rotzak.' zei ze zachtjes.
'Dat hoorde ik.' zei Draco waarschuwend.
'Mooi zo!'
Voor ze het wist gaf Draco haar weer een klap. Er sprongen tranen van pijn in haar ogen en haar raakte wang klopte pijnlijk.
Diana kon haar tranen niet langer in houden en zakte zacht snikkend op de grond. Draco keek ongemakkelijk om zich heen.
'Nou, zo erg was-'
Diana begon harder te huilen.
'Ga maar naar de leerlingenkamer om wat te slapen.' zei hij op een toon
zoals een strenge ouder tegen een klein kind praat. Ze stond op en deed wat hij gezegd had.

Diana schrok wakker van een felle pijnscheut. Tot haar grote schrik was de ketting weer gloeiend heet geworden. Snel kleedde ze zich aan.

Lucius zat op een mooi versierde stoel met een glas wijn (tenminste dat hoopte ze) in zijn hand.
'Ik moest komen?'
Lucius gaf een knikje.
'Ik heb vernomen dat jij een relatie hebt met een modderbloedje?'
'Noem Steve geen-'
'Ik dat zo?!' bulderde Lucius.
Diana knikte angstig.
'Jij gaat dat nu uitmaken met hem Benetti. Mijn...' hij snoof 'helpers hebben geen contacten. Dus ga maar.'
'Nu?'
'Ja nu!'
'Maar het is 3 uur s'nachts!'
'Ja dat weet ik.'
'Maar hij slaapt nu.'
'Daar heb ik niks mee te maken. En spreek me niet tegen!'
'Ik weet het wachtwoord niet...' zei Diana voorzichtig.
'Het is juniper. GA!'

Kwaad liep Diana weg.
Het uit maken met Steve? Ze wilde dat helemaal niet doe anders zou Lucius haar waarschijnlijk straffen. Hoe, dat wist ze niet. Maar ze was eigenlijk van plan om dat ook nooit te ontdekken.
Snel liep ze door. De trap, die naar de jongensslaapkamer leide, kraakte bij elke stap. Ze haalde diep adem en opende de deur. Automatisch gooide ze de deur dicht. Een nare gewoonte die ze nu niet echt kon gebruiken.
Een jongen met bruine stekeltjes schrok wakker.
'EEN MEISJE!' krijste hij en trok de dekens op tot zijn kin. Nu werd de rest ook wakker.
'Diana wat oe jij hier?' Steve schoot snel in zijn ochtendjas. Ze ving nog net een glimp op van zijn gespierde lichaam.
'K-kunnen we even praten?'
'Nu? Het is midden in de nacht!' riep hij ongelovig uit. mAar hij liep wel met haar mee.
'Wat is er zo dringend?'
'Het spijt me. Maar het ia uit.'
'Wat!' Hij keek haar ongelovig aan. 'Dat moet je zeker van Malfidus zeggen?' vroeg hij kwaad.
'Nee. Echt niet.'
'Ik geloof je niet.'
'Steve het is uit. Ik hou niet meer van je!' Het deed haar pijn maar ze moest wel. Diana draaide zich om en rende de kamer uit voordat haar tranen haar zouden verraden.
De rest van de nacht bracht Diana door op een bank bij de openhaard.
Toen Diana dacht dat het bijna ochtend was ging ze zichzelf opfrissen.
Patty zat rechtop in bed. Het was duidelijk dat ze op haar zat te wachten.
'De hele school weet het!' sisste Patty omdat iedereen nog sliep.
'Wat?' vroeg Diana verbaasd.
'Alles! Dat je een vreemde ketting hebt gekregen, dat je ouders verraders zijn en dat je een helper van jeweetwel bent!'
'Dat zal best! Maar hoe kom je er in godsnaam bij dat ik een helper van- Arrg! Wat een onzin! Lucius-'
'Is een dooddoener!'
Diana viel stil. Een dooddoener?

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Dankjewel AnSofie voor je PB!!! (Hiepie! Very Happy

)

'Hoe weet jij dat hij een dooddoener is?' vroeg Diana geschrokken.
'Toen ik nog met Draco had........' Patty trok een zielig gezicht 'Vertelde hij mij dat.'
Diana rolde met haar ogen en dacht sarcastisch: Zeker die ene seconde...
Patty merkte niks maar dempte haar stem en trok haar wat dichter naar haar toe.
'Zijn hele familie dient Voldemort. Hij wordt later waarschijnlijk dus ook een...........' Patty bleef stil.
'Een wat?'
'Wat denk je!?'
Diana trok bleek weg. Ze had even tijd nodig om dit nieuws te verwerken. Patty hield er geen rekening met haar gevoelens en vroeg er op los.
'Wat is nou precies de functie van die ketting? En waarom zijn je ouders voortvluchtig? Mijn moeder heeft me daarover nooit wat verteld en Draco verteld alles in grote lijnen.'
'Draco?'
'Oeps!' Patty sloeg haar handen tegen haar mond. 'Dat mocht ik eigenlijk niet zeggen.'
'Heeft hij alles tegen jou zitten vertellen?' vroeg Diana boos.
'Nou, niet precies.'
'Wat bedoel je dan wel?'
'Nou hij heeft alle zwadderaars bijeen geroepen en ze verteld over je nieuwe taken.'
Diana kreunde en boog haar hoofd.
'Maar je moet niet bang zijn dat ze je gaan pesten hoor.' vervolgde Patty. 'sommige waren zelfs jaloers.'
'Jaloers?'
'Ja, sommige hebben ouders die ook.....' Ze fluisterde in Diana's oor. 'dooddoeners zijn.'
'Wat?!' riep Diana verschikt uit. 'Wie?!'
'Nou, dat doet er niet toe.'
Diana stond boos op.
'Dan waren de geruchten toch waar. Zwadderaars zijn allemaal slecht!'
'Diana!' Patty holde achter Diana aan. 'Doe niet zo overdreven! En wat doet die ketting nou? Kom op, vertel!'
Diana negeerde Patty. Duizend-en-1 gedachtes gingen door haar hoofd. Opeens zag ze iets in haar ooghoek. Ze stond stil waardoor Patty tegen haar op knalde.
In een hoekje zat een jongen weggedoken. Zijn brillenglazen waren nat van de tranen en hij maakte een verslagen indruk. Een jongen met rood haar stond over hem heen gebogen en praatte zachtjes tegen hem. Hij had een verdrietige trek op zijn gezicht.
Diana herkende de jongen als Harry Potter. De andere was zijn vriend maar het meisje wat er gewoonlijk bij zat, was er nu niet.
Diana besloot om er heen te gaan maar werd tegen gehouden doordat Patty haar bij haar arm greep.
'Wat denk jij dat je gaat doen?! Ben je gek ofzo? Als iemand je hier ziet praten met hun, dan-'
'Dan wat? Gaan ze op een drafje naar Draco hollen? Nou dan doen ze dat toch lekker! Eens had hij me ook verboden om met iemand om te gaan. Dan recht had hij toen, als mijn vriend! Nu laat ik me door niemand meer de wet voorschrijven! Er is nu toch niemand. Of ga jij me soms verklikken?'
Toen Patty niets zei, trok Diana kwaad haar arm los. Zelfverzekerd liep ze naar de jongens toe.
De roodharige had haar als eerst in de gaten en staarde haar verbaasd aan. Ze hoorde hem iets tegen Harry Potter zeggen.
'Harry, er komt een zwadderaar aan!' Toen richtte hij zich naar Diana. 'Wat moet je?'
'Ik-ik wilde vragen wat er aan de hand was.'
'Wat kan jouw dat nou schelen zwadderaar?'
'Diana. Mijn naam is Diana, niet zwadderaar.'
'Ja nou? Heeft Malfidus je soms gestuurd?'
'Nee ik-'
'Nou vertel hem maar dat het pijn doet ja! Zeg dat maar tegen hem! Hij heeft nu ze zin. Is dat soms nog niet genoeg?! Moet hij nou perse jou-'
'Ik haat Draco!' schreeuwde Diana. Verbaasd keken de twee jongens haar aan en het bleef een tijdje stil.
Uiteindelijk was het Harry Potter die het eerste sprak.
'Het is Hermelien. Ze is weg. Al een paar dagen nu. Ron en ik hebben overal gezocht maar ze was nergens te bekennen.' Zijn stem klonk gebroken.
Ron keek haar nog steeds wantrouwend aan.
'Ben je echt geen spion van Malfidus?'
'Nee echt niet. Hij en Lucius hebben me tot hun persoonlijke huiself gepromoveerd. Ik ken Hermelien niet, maar ik zou graag helpen zoeken.'
'O' zei Ron verbaasd. 'Dus jij was dat ene meisje. Iedereen had het over je. Ze roddelde dat je jeweetwel dienden.'
'Ja dat zal best. Maar dat kan me eigenlijk niks schelen. Wil je me hulp nou nog?'
'Ik denk dat we alle hulp wel kunnen gebruiken. Hermelien is niet de eerste die verdwenen is.'
'Niet de eerste?'
'Nee, er zijn nog wel meer leerlingen met.......'
Diana zag Ron twijfelen.
'Met wat?'
'Hermelien heeft dreuzelouders.'
'Dus ze is een modderbloedje?'
'Nou, zo wordt ze liever niet genoemd.'
'O, sorry.' zei Diana. 'Maar ik zal eens navragen bij andere zwadderaars of ze iets weten. Die hebben tegenwoordig meer contact met Draco. Ik bedoel Malfidus.' verbeterde Diana haarzelf.
Ron en Harry keken haar dankbaar aan.

Samen met patty liep ze terug naar de leerlingenkamer.
'Wat had dat nou weer te betekenen?' vroeg Patty. 'Vriendschap met die zielepoten!'
Diana draaide zich abrupt om.
'Het zijn geen zielepoten! En jij doet het maar deze keer!'
Patty haalde haar schouders op en sneed met een kleine dolk in haar pink. Het bloed drupte op de steen en haar wondje was weer genezen.
'Ik snap jou niet Di.' zei Patty. 'De dochter van de rijkste tovenaarsouders ter wereld, op die van de Malfidusen na, een ellelange stamboom, mij als nichtje. En nog steeds moeilijk doen hoor!'
Diana glimlachte bij het noemen van haar kinderbijnaam en Patty's arrogantie.
'Maar eerst noemde je me ouders verraders!'
'Eh..tja......ehm'
'Ja?' vroeg Diana geamuseerd.
'We komen te laat voor het ontbijt!' zei Patty snel.
'O nee!' Snel rende ze naar de grote zaal toe.

Diana ging hijgend op haar plaats zitten. Ze waren nog net op tijd maar lucius keek haar met een geergerd gezicht aan. Hij (De onbeschroft) was al begonnen met eten. Tot haar stomme verbazing zag ze dat Draco niet meer aan de tafel van de zwadderaars zat, maar naast zijn vader was komen zitten. Diana ergerde zich hier dood aan. Maar haar belangstelling was hiervoor weer snel weg toen de uilen de zaal binnen vlogen er een brief op Diana's bord viel.

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Bedankt i_lave_joe voor je PB! Very Happy

Diana voelde haar hart kloppen van de zenuwen. Dit was een brief van haar vader! Ze wist dat alle antwoorden die ze zocht hierin stonden.
Ze maakte voorzichtig de brief open en haalde er een lang stuk perkament uit. Ze herkende meteen het sierlijke handschrift van haar vader.

Lieve Diana,

Ik heb je brief ontvangen en wil graag al je vragen beantwoorden.
Maar eerst moet ik je wat vertellen wat je zeer verdrietig gaat maken. Ik hoopte dat het was opgelost voordat jij het te weten moest komen.
Lieve schat, je moeder is al een week vermist. We hebben heel lang gezocht maar ze is gewoon spoorloos verdwenen. Iedereen die op deze zaak werkt hebben geen idee waar ze zou kunnen zijn. Maar ik wel.
Eerst moet ik je vertellen wat er 10 jaar geleden is gebeurd.

10 jaar geleden werkte ik en je moeder op het ministerie. 1 van onze collega's was Lucius Malfidus. Er gingen geruchten de ronde dat hij contacten had met jeweetwel. We probeerden dus uit zijn buurt te blijven, maar kwamen hem wel vaak tegen. Al die keren was hij vriendelijk tegen ons en hij kwam steeds vaker een praatje maken. Zijn vrouw had ook een peuter en dus begon jouw moeder een vriendschap met haar. Al gauw werden we uitgenodigd en alles klikte tussen ons.

Maar nu komt een belangrijk gedeelte. Op een dag kwam er een waarzegster langs. Zij voorspelde dat jij en Draco later een belangrijke gave zou krijgen. Jij zou mensen kunnen veranderen. En daar bedoel ik niet mee qwa uiterlijk maar innerlijk. Jij en hij zouden dingen als gemoedstoestand en zelf meningen kunnen veranderen. We waren geschokt met dat nieuws maar ook verheugd om een dochter te hebben met zoveel talent.

Toen maakte we de stomme fout om zelf ook verstrikt te raken door de macht van jeweetwel. Van die tijd hoef je veel niet te weten, daar schamen we ons voor, maar wel van de tijd daarna. Jeweetwel wist van jou en Draco's gaven af. Hij gaf Lucius de opdracht om jou in huis te nemen en op te voeden.
Zo zou je de beste manieren vinden om je gave zo goed mogenlijk te ontwikkelen. Omdat wij en de Malfidussen de oudste zuiverbloedtovenaars ter wereld zijn zouden jij en Draco later met elkaar moeten trouwen zodat jullie gaven nog sterker zouden worden doormiddel van oeroude magie.
Als dat gebeurd was zouden jullie voor Jeweetwel gaan werken en onder de imperiusvloek zouden jullie personen over kunnen halen om naar de duistere zijde over te lopen. Dat wilde we natuurlijk niet en daarom zijn we gevlucht.

Na 10 jaar dachten we dat het veilig was om je naar Zwijnstein te sturen in de hoop dat je werd beschermd door professor Perkamentus. Nu Lucius Malfidus aan de macht is, is het niet meer veilig.
Misschien is Lucius veranderd, maar waarschijnlijk niet omdat hij tegen jou ons lafaards noemden.

Ik denk dat hij je moeder heeft ontvoerd om je te dwingen mee te werken met alle plannen die hij in gedacht heeft. Oeroude magie werkt alleen maar als de personen vrijwillig meewerken. Die zoon van hem doet waarschijnlijk alles, maar hij weet dat jij dat niet zal doen.

Hij zal (hopenlijk) er nog even mee wachten om jouw en Draco te vragen om mee te werken. Waarschijnlijk horen jullie het na de kerstvakantie vanwege je moeder. Ik kan hierover tegen geen andere tovenaar wat zeggen omdat ze me dan arresteren over het feit van onze contacten met jeweetwel.
In de kerstvakantie kom ik je op halen vanaf perron 9 3/4. Tot die tijd moet je ontzettend goed op jezelf letten. Dit zal een schrok voor je zijn en het spijt me en ik jou van je.

Dag liefje,
je vader

Diana las de brief nog een keer door. Ze kon nog het nog steeds niet geloven. Tranen brandde in haar ogen. Haar moeder......wat zal er met haar gebeuren? Ze had geen zin in ontbijt, dus tond ze op en liep ze weg. Ze voelde Lucius' ogen in haar rug branden. Ze wist dat ze niet weg mocht maar het kon haar niet schelen. Hij zou haar toch niks ernstig aandoen want die engerd van een Voldemort had haar nog nodig.

Ze liep naar buiten en ademde diep de frisse lucht in. Diana ging een rondje om het meer wandelen. Ze kwam er tot rust en kon nadenken. Wat haar vadeer geschreven had, had haar heel erg geschokt. Ze waren van plan geweest om haar aan jeweetwel uit te leveren en ze moest ook nog eens trouwen met Draco. Malfidus, verbeterde ze zichzelf.
Ze begon aan haar tweede rondje.
En haar moeder, ze was zo bang dat er iets ernstig met haar zou gebeuren. Plus ook nog eens een gekke gave. Ze snapte die nog niet helemaal. Haar vader had het onduidelijken te snel uitgelegd, vond ze. Maar hij zou haar komen ophalen en dan kwam alles vast wel goed. Ze zou verder gaan en blij zijn met de goede dingen uit het leven.
Ze liep nog verder en realiseerde zich hoe lang ze eigenlijk al aan het lopen was. Ze voelde zich moe en haar schouders voelde zwaar aan. Het werd opeens zwart voor haar ogen en dat was het laatste wat ze zich herrinerde.

Veel info in 1. Ik hoop dat het niet al te vaag is....... Confused

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

MissLupin hardstikke bedankt voor je pb-tje!
Sorry dat het zo lang geduurd heeft voordat er een nieuw stuk is gekomen. Mijn computer doet erg vreemd en wist de berichten zodra ik wil posten. Daarom heeft Dan=een sgatje dit uiteindelijk getypt en op een floppy aan mij gegeven.
Maar veel leesplezier, het wordt echt heel spannend………

Hoofdstuk 7

Door de ogen van Draco…
Draco zag Diana van tafel opstaan en weglopen. Ze was duidelijk ergens van overstuur. Dat liet hem koud. Waar hij zich wel aan ergerde was het feit dat ze zomaar zonder iets te zeggen van tafel was gegaan. Hij keek vragend op naar zijn vader. Die zou haar wel een lesje leren. Hij had Diana inderdaad ook weg zien gaan, maar deed niks om haar terug te halen. In plaats daarvan hief hij zijn hand op. Het perkament, dat op Diana’s nog lege bord lag, steeg op en zweefde zichting Lucius. Hij griste het uit de lucht en las het driftig door. Toen hij daar mee klaar was, gooide hij het achteloos over zijn schouder op de grond en staarde een tijdje in het niets.
‘Vader?’ Vroeg Draco verbaast.
‘Ga haar achterna. Ze mag niet weg gaan.’
‘Is er iets aan de hand?’
Lucius bleef een tijdje stil voor hij antwoord gaf. Hij keek Draco doordringend aan.
‘Nee, niets van belang.’
Draco knikte en stond op.

Buiten was het koud en een dikke nevel hing rondom het meer. Draco zag geen hand voor ogen. Hoe moest hij Diana dan vinden?
Hij zocht een lange tijd, maar zag haar nergens. Uit wanhoop om te falen voor zijn vader begon hij haar maar te roepen.
Hij was uiteindelijk van plan om het op te geven tot hij ineens struikelde en plat op de grond viel.
Toen hij keek om erachter te komen over wat hij gestruikeld was, zag hij dat het geen ding was maar een mens. Op de grond lag Diana. Haar mantel zat onder de modder en ze had haar ogen dicht.
‘Benetti, opstaan.’ Commandeerde Draco terwijl hij de modder van zich afklopte.
Toen ze niet reageerde, knielde hij naast haar neer en schudde haar heen en weer. Diana deed nog steeds niets. Nu begon Draco zich pas zorgen te maken. Hij controleerde haar ademhaling en kwam tot de conclusie dat ze nog leefde.
Draco zag geen andere optie dan haar optillen en weer terug naar het kasteel te brengen. Hij was woedend hierover. Zijn vader was schoolhoofd en zij… nou zij... was… niks. Niets meer dan een tweederangs huiself!
Toen Draco de Grote Zaal binnenliep, waren alle ogen op hem gericht. Hij besefte ineens dat het er wel erg raar uit moest zien. Zomaar met een modderig meisje in je armen de zaal inlopen…
Zijn vader maakte een gebaar ten teken dat hij stil moest staan. Hij trok zijn wenkbrauw omhoog en vroeg:
‘Wat heb je nou weer gedaan?’
‘Ik heb niks gedaan!’ Riep Draco verontwaardigd terwijl zijn wangen een beetje roze kleurden. ‘Ze is flauwgevallen. Dat is niet mijn schuld!’
Draco was kwaad op zijn vader, ook al mocht dat niet. Altijd eerbied voor je ouders. Hij snoof. Maar zijn vader maakt hem tegenover de hele school ten schande. Moet je dan nog steeds eerbied hebben?
Zijn vader wenkte hem en Draco werd naar voren getrokken door iets wat op een onzichtbare haak leek die zich aan zijn gewaad vast had gezet.
Zijn vader pakte zijn toverstok en tikte er een paar keer zachtjes mee tegen haar slaap terwijl hij wat onduidelijks mompelde. Daarna beval hij een paar huiselfen om Diana naar de ziekenzaal te brengen. Ze legden haar op een brancard en brachten haar weg.
Draco wou weer opgelucht gaan zitten, maar zijn vader hield hem tegen.
‘Wat is er vader?’
‘Jij gaat met haar mee. Hou maar een oogje op haar.’
‘Maar-maar waarom?!’
‘Dat zou wel eens goed voor jullie kunnen zijn.’ Antwoordde hij geheimzinnig. En daarmee liet hij Draco in totale onwetendheid achter.

Weer terug door de ogen van Diana…
Diana voelde een bonkend gevoel in haar hoofd en langzaam opende ze haar ogen. Verbaasd keek ze om zich heen. Waar was ze nou weer? Het laatste wat ze zich herinnerde was dat ze aan het wandelen was. Nu lag ze ineens in de ziekenzaal. Wat was er gebeurd?
Diana zag Madame Plijster nergens, dus stapte ze uit bed. De grond voelde koud aan onder haar blote voeten. Ze keek om zich heen. Ze was de enige hier. Er was echt helemaal niemand.
Snel kleedde ze zich aan en liep door de school. Het was overal stil en er was helemaal niemand te zien. Waar was iedereen? Misschien waren ze aan het eten in de Grote Zaal ofzo. Ze liep naar de Grote Zaal, maar daar was ook niemand te zien. Diana vond het allemaal erg vreemd. Er was iets wel iets anders in de zaal, maar Diana merkte het niet meteen. Pas na een tijdje kreeg ze de kleine tafel in de gaten die tegen een muur aan stond. Op de tafel brandden witte kaarsen en stonden bosjes bloemen in vazen gezet. Er stonden verschillende fotolijstjes naast. Diana herkende enkele gezichten. Leerlingen die ze wel eens op de gagen had zien lopen. Allemaal uit andere afdelingen dan de hare.
Een misselijk gevoel overkwam Diana. Het-het leek wel een… gedenkplaats. Deze mensen waren… dood. Dat woord voelde aan alsof ze een klap kreeg. Paniekerig rende Diana de zaal uit. Er moest toch iemand zijn die haar kon vertellen wat er aan de hand was? Opeens botste ze tegen iemand aan.
‘Hé, daar ben je. Ik schrok toen ik zag dat je bed leeg was.’
Diana bekeek Draco achterdochtig. Waarom praatte hij ineens zo vriendelijk tegen haar?
‘Je moet terug naar bed. Je bent nog niet beter.’
‘Het gaat nu echt wel hoor.’ Protesteerde Diana. ‘Ik was alleen maar flauwgevallen.’
‘Ik weet zeker dat je nog niet beter bent.’
‘Maar het gaat-‘
‘Kom, ik breng je wel terug.’ Draco deed net of hij haar geprotesteer niet hoorde en nam haar mee. Diana voelde zich inderdaad niet zo goed en liet zich gewillig mee trekken.
Toen ze weer in bed lag, voelde ze zich doodmoe en viel meteen in slaap.

Diana had een rustige, diepe slaap. Ineens stond ze in de Grote Zaal. Een kleine groep mensen stond in een kring naar iets te kijken. Tussen de mensen herkende ze Draco en zijn vader. Bij het zien van Lucius greep ze onwillekeurig naar haar ketting. Ze liep voorzichtig wat dichter naar de groep toe. Toen ze zag waar ze naar keken, stopte haar hart even met kloppen.
Op de grond zat, met zijn polsen aan elkaar gebonden, een doodsbange Steve. Maar in zijn ogen brandde een diepe haat waar hij Draco mee aankeek.
‘Het lukt jullie nooit!’ Riep Steve. ‘Jullie zullen Diana nooit krijgen.’
‘O nee?’ Vroeg Draco spottend. ‘Ik denk dat je je daar in vergist. We hebben haar namelijk al.’
‘Nee, nee.’ Steve schudde zijn hoofd. ‘Je liegt. Je probeert me alleen maar bang te maken. Ze is ontsnapt. Diana is ontsnapt, want ik heb haar al dagen niet gezien.’
‘Ja, dat klopt. Ze is namelijk al 3 dagen in slaap.’
‘Dat-dat is onmogelijk! Hoe?!’
Draco grijnsde gemeen.
‘Wat denk je modderbloedje? Ben je nou zo dom dat ik het moet spellen? M-A-G-I-E!’
‘O nee!’ Dacht Diana bang. Lucius heeft Draco vast alles verteld. Ze proberen me vast lang genoeg in slaap te houden zodat ik niet naar mijn vader kan. En nu gaan ze Steve pijn doen!’
Diana’s vermoeden werd werkelijkheid toen Lucius zijn toverstok pakte.
‘Genoeg gepraat.’ Zei hij met een kille stem. ‘Nu is het tijd om jou hetzelfde te laten ondergaan als de rest van de modderbloedjes…’
‘Nee!’ Gilde Diana. ‘Niet doen!’
Ze rende naar voren en sprong voor Steve.
‘Avada Kadavra!’ Schreeuwde Lucius.
Diana zag de straal op haar afkomen.
‘Nee!’ Gilde ze weer. Ze sloot haar ogen en bereidde zich voor op wat ze straks zou voelen.
Op dat moment schrok ze heet en bezweet wakker.

Het wat maar een droom. Alleen maar een droom… toch? Een vleugje van een paniekerige gedachte ging door haar hoofd. Diana stapte zo snel uit bed dat ze zelfs even duizelig werd. Ze rende zo gauw als ze kon naar de Grote Zaal en bekeek alle foto’s nog eens goed. Wat Diana niet wou zien stond er bij: de witte, stralende lach op het zonnige gezicht van Steve…

Diana wist later niet meer hoe lang ze daar zat zitten huilen, maar het was minstens een uur. Toen Diana geen tranen meer had, stond ze op en wou weer wegrennen. Het maakte niet uit waarheen als het maar een plek ver hier vandaan was. Een zachte stem stopte haar.
‘Wil je me alsjeblieft helpen? Ik weet dat je nu pijn hebt om een geliefde, maar anders kom ik daar ook terecht.’
Diana keek verbaasd naar de hoek waar het geluid vandaan kwam. Voor de tweede keek voelde Diana een grote schok.
‘Hermelien?’ Vroeg ze verbaasd.
Hermelien knikte. Ze was op dezelfde manier als Steve vastgebonden. Haar kleren waren vuil en haar normaal al warrige haar zag eruit alsof het dagen niet geborsteld was. Diana snelde naar haar toe en begon driftig te rommelen aan het sterke touw waarmee haar polsen bij elkaar waren gebonden.
Het was moeilijk, maar uiteindelijk lukte het haar.
‘Bedankt.’ Hermelien wreef over haar rode polsen. ‘Vanaf het moment dat ik je zag, wist is al dat je anders was dan de rest. Ook al liep je naast Malfidus.’
‘Ja, ik heb nu ook een hekel aan hem.’
‘Hoe gaat het met Harry en Ron?’ Vroeg Hermelien plots. ‘Ze zullen wel erg ongerust zijn.’
‘De laatste keer dat ik ze zag, waren ze erg verdrietig.’
‘Ja, dat zal wel.’ Zei ze sip. ‘Maar laten we hier zo snel mogelijk weggaan voordat Lucius’ handlangers weer terug komen.’
Op dat moment hoorden Diana en Hermelien voetstappen en zachte stemmen.
‘Snel, hierheen.’ Hermelien trok Diana mee aan haar arm.
‘Wat doe je?!’ Riep deze verbaasd. ‘Ze zijn al bijna bij de Grote Zaal. We kunnen hier nu toch niet weg!’
‘Sst! We kunnen ons hier niet verstoppen, maar als we tegen de muur naast de deur gaan staan, zien ze ons waarschijnlijk niet als we binnen komen. Daarna kunnen we achter hun rug de zaal uitglippen.’
Het leek Diana niet zo’n goed idee, maar ze hadden op dit moment geen andere optie. Hermelien en diana drukten zich zo plat mogelijk tegen de muur aan. Toen de twee mannen binnen kwamen, had Diana het idee dat haar zo hard bonkte dat het te horen zou zijn.
Even leek het plan te lukken. Hermelien waagde de sprong en glipte de zaal uit. Diana volgde haar, maar werd al gauw bij haar arm vastgegrepen.
‘Hé!’ Riep de man. Diana draaide zich angstig om en herkende één van de mannen die ze de eerste dag dat Lucius schoolhoofd was, had gezien in de Grote Zaal.
‘Wat doe jij hier? Het schoolhoofd heeft toch gezegd dat dit deel van het kasteel tijdelijk verboden is?’
‘Ja-ja.’ Stotterde Diana. Haar hersenen werkten op volle toeren om een goed smoesje te bedenken.
‘Dat modderbloedje is weg!’ Riep de andere man.
De man die Diana vasthield vloekte en verstevigde zijn greep. Tot haar grote schrik zag Diana dat Hermelien weer terug kwam.
‘Nee, ga terug!’ Schreeuwde Diana. De andere man keek in de richting van de deuren en zag nog net dat Hermelien de gang in sprintte. Hij zette een achtervolging in en zijn dreunende voetstappen galmden na in de gang.
Een tijdje later kwam de man zwaar ademend terug.
‘Ze is weg. Ze bereikte haar leerlingenkamer toen ik de hoek om kwam.’
De man die haar vasthield vloekte nog eens. ‘Dat gaat meester Lucius niet leuk vinden.’ Hij keek de ander wanhopig aan. Toen verhelderde de blik in zijn ogen. ‘Waarom binden we haar niet vast?’
‘Haar?’ Vroeg de ander verbaasd.
‘Ja. Meester Lucius kent niet elke leerling bij gezicht.’
De mannen keken elkaar verheugd aan door het vinden van deze oplossing.
Diana daarentegen werd per minuut steeds wanhopiger.