[AF] Het lot van Draco

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Ik ben van plan om ook een verhaal te schrijven, ik ben nu nog bezig met de voorbereiding in mijn hoofd.

Binnenkort zet ik een korte samenvatting.
Het zou dan fijn zijn als jullie zouden reageren of de verhaallijn jullie aanspreekt of niet.

Ik wil jullie nu al verwittigen dat spelling niet mijn sterkste kant is, toch zijn ik heel erg mijn best doen om het aantal schrijffouten tot het minimum te beperken.

Veel liefs...
Tot gauw

AANDACHT:
Ik wil vragen of jullie aub iets willen laten weten over wat jullie van het verhaal vinden. Een pb, via reageertopic of in de poll.
Zodat ik weet of het de moeite is dat ik verder doe...
Alvast bedankt!

(nog veel leesplezier!)

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

hallo,

het verhaal:

7e jaar, Draco nog steeds de populairste jongen van zwadderich en grootste vijand van Harry.
Tot er plots een nieuwe leerlinge komt.
Wie is ze?
Van waar komt ze?
Vele vragen...
Maar wat Draco wel te weten komt is dat ze hem van zijn troon stoot, zij wordt de populairste, de gemeenste...

Na Zweinstein krijgt Draco zijn leven als dooddoener, een trouwe volgeling van Voldemort.
Maar ook daar komt een einde aan zijn mooie leventje.

Waar moet Draco nu naartoe?
Wat moet hij doen?

Alleen blijven en eenzaam sterven of zijn trots opzij zetten en naar zijn vroegere vijanden gaan?
Zullen ze hem aanvaarden, maar vooral zal ZIJ hem nog een kans geven...

Dit kom je allemaal te weten in mijn verhaal...

Ik wil er ook nog aan toevoegen dat ik niet zo bekent ben met alle spreuken en juiste gang van zaken in Zweinstein en tegenover "hij-die-niet-genoemd-mag-worden".
Dus zal ik dat ook niet te vaak gebruiken...

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hier gaan we dan:

Het nieuwe schooljaar

“Opstaan!” de stem van zijn moeder galmde door het huis.
Langzaam deed Draco zijn ogen open, hij zag dat zijn koffer was al gepakt was, waarschijnlijk had een huiself dit gedaan terwijl hij sliep. Vandaag begon zijn laatste jaar in Zweinstein, daarna was hij een volwassen man, hoewel Draco vond dat hij dat nu ook al was.
Sinds hij vorig jaar aan zijn dieet begonnen was zag hij er steeds beter uit, hij was deze zomer ook nog enkele centimeters gegroeid en zag er bijzonder knap uit…
Hij slenterde naar beneden en at zijn ontbijt op. Zijn moeder popelde al van ongeduld om hem weg te voeren, het was alsof ze blij was dat hij terug weg was voor een jaar, maar Draco wist beter… Ze popelde om de andere moeders terug te zien en zo de laatste nieuwtjes te weten te komen.

Op de trein plofte Draco zich in de zetels van zijn lege coupé, niet veel later stormden Korzel en Kwast ook binnen, zij waren – in tegenstelling tot Draco – deze zomer nog wat bijgekomen.
Na even te hebben nagepraat, waarbij vooral Draco het woord voerde besloot hij om zijn ‘vriendjes’ te zoeken. Niet veel later stonden ze met z’n drieën voor de coupé van Harry, Ron en Hermelien.
“De tweeling heeft ma weer de stuipen op het lijf gejaagd, ze hebben iets nieuws uitgevonden…” vertelde Ron enthousiast.
“Ja? Wat? Kom vertel!” Harry was blij om eindelijk eens iets anders te horen dan het gezaag van zijn nonkel en tante.
“Och, die wezels toch. Wat hebben die nu weer gedaan?” Draco had de deur opengedaan en had zich abrupt in het gesprek gemengd.
“Dat gaat je niets aan! Maak dat je weg komt!” schreeuwde Ron.
“Toe, maak je niet zo druk je rode wangen vloeken met je rode haar.” Draco grijnsde zelfvoldaan en Korzel en Kwast grinnikten mee.
“Jongens, het schooljaar moet nog beginnen hou het nog even deftig ja?” Hermelien die al heel de tijd in haar boek ‘Hoe Omgaan Met Verboden Spreuken’ had gelezen zei nu eindelijk ook iets.
“Dracie, eindelijk vind ik je.”
Draco wist dat er maar 1 mens was die zijn naam zou gruwelijk kon vervormen en voordat hij nog iets zei, maakt hij zich vlug uit de voeten.
Even later zagen Harry, Ron en Hermelien Patty Park voorbij rennen, ze schoten alle drie in de lach.
“Dan doet die toch nog iets goed.” zei Ron en hij begon verder te vertellen over de uitvinding van zijn broers.

Draco had zich net op tijd kunnen wegstoppen in een coupé en zag tot zijn grote vreugde dat Patty hem niet gezien had en doorliep.
Hij vroeg zich af hoe hij het nog een jaar met haar zou volhouden, gelukkig, het laatste!

De reis verliep verder zonder al te veel problemen en even later zaten ze al in de Grote Zaal.
De eerste jaars waren al ingedeeld, net toen iedereen dacht dat het eten zou komen begon Perkamentus te praten: “Beste leerlingen. Er komt nog een leerlinge bij, ze is al 17 jaar en heeft de voorbije 6 jaar les gevolgd van privé-tovenaars maar heeft beslist haar laatste jaar hier in Zweinstein door te brengen, daar zijn wij allen ook heel verheugd om. Graag uw applaus voor Silva Slarius.”
Iedereen in de zaal begon te applaudisseren, ook Draco klapte wat in zijn handen hoewel hij zich afvroeg waar al die tam tam voor nodig was, het is toch maar een gewoon nieuwkomertje…
Toen stapte Silva de grote zaal binnen, ze was niet bijzonder knap, bruin haar tot op haar schouders en een normaal figuur. Maar toch straalde ze iets uit, iets wat je niet kon plaatsen maar dat je toch betoverde…
Net zoals Anderling al bij de eerste jaars gedaan had zette ze de sorteerhoed op Silva’s hoofd, de hoed had haar hoofd nog niet helemaal geraakt, of die schreeuwde: “ZWADDERICH”.
Draco schrok, de hoed had bij hem wel eerst een vijftal seconden nagedacht en hij was toch één van de zuiverste puurbloed families in de toverwereld.
Wie kon zij in godsnaam zijn dat de hoed het zo gauw wist… ‘Slarius’, die naam kwam hem totaal onbekend voor, Draco besloot vanavond nog zijn vader een brief te sturen.
Hij had een raar gevoel gekregen…

(reacties zijn altijd welkom...)

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hier volgt het volgende stukje.
Hopelijk valt het mee...
Laat iets weten van je er van vindt, tips en meningen zijn altijd welkom.

Eerste kennismaking

Draco had geen zin meer in eten, hij bleef maar naar Silva staren. Ze had al aardig wat aanhangers gevonden. Ze was de enige die iets zei, al de anderen moesten gewoon luisteren, zelfs Patty zweeg…
Meteen na het eten rende Draco naar de uilen, op een stuk perkament schreef hij:

“Vader,
Er is een nieuwe in Zwadderich, ze zit meteen in het 7e jaar, vroeger had ze les van privé-tovenaars. Ze heet Slarius. Ken jij die familie?
Draco”

Dit bevestigde hij vlug aan de poot van zijn uil en stuurde die weg.

Totaal in gedachten verzonken wandelde hij naar de afdelingskamer. Plots liep hij tegen iemand aan en beide leerlingen vielen op de grond. Net toen hij iets wou zeggen hoorde hij zijn eigen woorden.
“Kan je niet uitkijken uilskuiken, je moet maar eens een bril kopen, vraag aan Potter waar hij die van hem gehaald heeft!”
Totaal van de kaart keek Draco op en zag dat het Silva was. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen maar er kwam geen klank uit.
“Blijf toch niet zo stom naar me staren. Je lijkt wel een dreuzel die voor de eerste keer een tovenaar ziet!” riep Silva terwijl ze opstond.
“JIJ… Eum… IK…” stamelde Draco, meer kon hij niet uitbrengen.
“Och, der komt toch klank uit. Maar sorry schat, jij en ik dat gaat nooit iets worden, ik val niet op zo’n modderbloed-achtig type.”
Met die woorden liet Silva Draco ademloos op de grond achter.
Langzaam drong het tot Draco door wat er gebeurd was, hij kon het niet geloven. Wat had die allemaal gezegd? Hoe durfde ze? Modderbloed, tegen hem, een Malfidus, een zuivere puurbloed…
Dit betekende oorlog! Zijn wraak zal zoet zijn…

Even later kwam Draco in de afdelingskamer, hij was nog maar net binnen of…
“Dracie!” Patty’s stem weerklonk in de kamer.
“Op je donder gehad van een meisje? Gedumpt nog wel, Silva vertelde het net. Oja, nu weet ik niet of wij nog een toekomst hebben samen, ik met een afdankertje? Ik dacht het niet! Hahahaha!”
Iedereen begon te lachen. Draco zweeg en ging naar zijn bed.
Hij was razend en zou wraak nemen op iedereen, ze zullen smeken om zijn genade!

De volgende ochtend zat zijn uit aan de rand van zijn bed. Snel nam Draco het briefje. Toen hij het stuk perkament zag werd Draco - zo mogelijk - nog witter van kleur. Er stond 1 woord op: “NEEN!”
Draco dacht na of er nog verborgen tekst was maar niets leek daarop. Was zij dan geen puurbloed? Maar de sorteerhoed…
Verward deed Draco zijn kleren aan gen ging naar het ontbijt. Overal hoorde hij gefluister en werd hij aangewezen.
“Daar onze stoere held, op je donder gehad van een meisje?”
Ron en Harry schoten beide in de lach.
“Och Potter toch voor je ogen al zo’n bril, nu nog een hoorapparaat voor je oren.”
Nu wist Draco wat er was, blijkbaar had heel de school al gehoord wat er gisteren gebeurd was…
Zo ging het dagen verder. Silva werd gemener met de dag.
Harry en Ron dachten dat ze misschien aan hun kant zou staan omdat ze zo tegen Draco was. Silva maakte hen echter vlug duidelijk dat het niet zo was. Ze deed gewoon grof tegen iedereen.

Hier moest iets gebeuren. Draco had altijd een scherpte tong gehad, maar die van Silva leek nog erger. Met woorden zou het niet lukken. Daarom besloot hij om haar in een duel te lokken. Met zijn toverstok zou hij haar wel een lesje kunnen leren.
Enkele dagen later waren Draco en Silva weer in een woordenwisseling terecht gekomen…
“Jij achterbaks wicht, wie denk je wel dat je bent?” smeet Draco haar naar het hoofd.
“Beter dat jij. Wat ben jij eigenlijk een jongen of een meisje? Als ik zo naar je haar en nagels kijk…”
“Nu heb ik er genoeg van!” Draco greep zijn toverstok en richtte die op Silva.
“Och, gaan we het zo proberen, dat spelletje kan ik meespelen hoor.” Silva greep ook snel haar toverstok.
Het was Draco die als een eerste een vloek uitsprak maar Silva kon die knap verijdelen.
Zo ging het nog een tijdje door, het leek wel of Silva hem niet wou aanvallen, het enige dat ze deed was zich verdedigen tot…
“Och, stop ermee, je lijkt wel een kleuter. Ik zal je eens tonen hoe je iemand betoverd…” zei Silva.
Nog voor Draco kon reageren volgde Silva’s spreuk:
“Crusio” …

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Aan de grond

Draco kon moeilijk geloven wat hij hoorde, maar lang kon hij er niet over nadenken, de lichtflits schoot al uit haar toverstok. De andere leerlingen die zich al rond hun verzameld hadden om te kijken hielden allemaal hun adem in…
Draco sloot zijn ogen en wachtte op wat komen zou, hij had al vaak over de spreuk horen vertellen maar wist niet hoe het voelde.
Na enkele seconden voelde Draco nog niets en hij opende langzaam zijn ogen. Tussen hem en Silva stond Perkamentus. Op een of andere manier had hij de spreuk tegengehouden.
Hoe wist Draco niet maar voor de eerste keer was hij wel dankbaar dat Perkamentus er was.
“Juffrouw Slarius, kom onmiddellijk mee naar mijn kantoor! Jij Draco wacht hier tot ik terug kom, de anderen onmiddellijk weg.” Perkamentus bleef heel kalm en ging met Silva weg.
Draco bleef alleen achter, hij ging van ellende op de grond zitten. Dit deed hem denken aan de eerste keer dat hij met Silva in contact kwam. Gelukkig zal ze nu wel op haar donder krijgen, misschien zelfs van school gestuurd.
Draco voelde een glimlach op zijn gezicht verschijnen terwijl hij daar aan dacht.
Na een klein halfuurtje kwam Perkamentus hem halen en vroeg of hij ook wou meekomen naar zijn kantoor. Silva was nergens te bespeuren, dit gaf Draco alleen maar een goed gevoel.

“Ga zitten.”
Draco ging langzaam zitten terwijl zijn ogen op Perkamentus gericht bleven. Plots voelde hij wat angst. Wat had Perkamentus hem te zeggen? Hij had toch niets misdaan?
“Juffrouw Slarius is belangrijk voor onze school, wij zijn heel blij en vereerd dat ze hier les wil komen volgen. Dit zal positieve gevolgen hebben voor de toekomst. Daarom moet ik u op het hart drukken haar niet meer lastig te vallen. Anders kan ik strafwerk verwachten. U kan terug gaan.”
“Heu… Wat? Maar …” Meer kon Draco niet uitbrengen.
“U kan gaan.” herhaalde Perkamentus. Hij stond op en begon een of ander zilveren spulletje in zijn kast te bestuderen.
“Dit kan u niet menen! Ik zeg het aan mijn vader!” Draco moest zich inhouden om niet te beginnen schreeuwen.
Maar Perkamentus keek niet eens meer op.

Woedend rende Draco weg. Hij ging nog een brief schrijven aan zijn vader. Hij liep zo snel als zijn benen hem dragen konden naar de uilenvleugel.

‘Vader,
Er moet iets aan die Silvia Slarius gedaan worden. Ze wou me vervloeken!
Je moet er iets aan doen, jij hebt toch macht genoeg!

Draco’

Ach, nu zou het niet lang meer duren. Nog even volhouden.
Draco besloot de lessen in de namiddag over te slaan. Hij ging op zijn bed liggen, nadenken.
Wat moest hij doen? Maar wat was zo belangrijk aan haar? Waarom had ze geen straf gekregen? Of punten verloren? (Goed punten aftrekken zou hem ook nadelig zijn maar toch…)
Sinds het schooljaar begonnen was en hij Silva had leren kennen spookten er meer vragen dan ooit voordien door zijn hoofd.
Net toen hij besloot om toch maar naar de laatste 2 lessen te gaan, hij was het moe om op zijn bed te liggen, hoorde hij een uil tikken tegen het venster.
Zijn vader had blijkbaar vlug geantwoord. Vol ongeduld liet Draco de uil binnen en las het perkament. Maar deze keer was hij nog verbaasder dan bij het vorige bericht van zijn vader.

‘Het zal wel je eigen schuld zijn! Laat haar met rust!’

Hoe kon zijn vader dat zeggen? Hij keerde zich tegen zijn eigen zoon om iemand te beschermen die hij zogezegd niet kent. Hier was meer aan de hand maar wat?
Het idee om toch nog naar Toverdranken te gaan verdween al snel, Draco ging weer op zijn bed liggen. Moedeloos, radeloos, vol woede…

Plots had Draco een idee, het was ver gezocht voor hem, maar het was zijn enige hoop.
Hij zou studeren en studeren zodat hij haar zou kunnen raken door slimmer te zijn. Zo zou hij haar verslaan. Vanaf morgen zou hij iedere dag in de bibliotheek leren.

Draco schrok wakker van de schoolbel. En even later hoorde hij gepraat in de afdelingskamer.
Hij ging kijken om te zien wie het was. Maar iedereen negeerde hem, zelfs Korzel en Kwast lieten hem links liggen. Blijkbaar had Silva ze allemaal in hun macht.
Maar toch voelde Draco zich goed, hij had een manier om haar te slim af te zijn, letterlijk.

Vanaf de volgende dag ging Draco iedere dag goed studeren en maakte zijn huiswerk steeds op tijd af. Hij had zo zijn best gedaan voor zijn huiswerk van Sneep. Sneep zou hem wel met loven, hij was altijd al het lievelingetje geweest. Maar toch zei Sneep niets speciaals over Draco’s werk.
Draco voelde de moed weer in zijn schoenen zakken, maar toen Sneep ook niets zei over Silva’s werk vond hij het plots zo erg niet meer.

De weken vervlogen, iedere dag zat Draco in de bibliotheek. De boeken waren zijn ‘vrienden’ geworden. Niemand anders sprak anders nog tegen hem. Zwadderich was volledig in de ban van Silva en lieten hem links liggen, de anderen negeerden hem uit wraak voor zijn pesterijen van vroeger.
Op een avond was hij bezig met een taak van kruidenkunde toen hij plots zij naam hoorde…

REACHTIES????

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hallo, hier komt een nieuw stukje!
En zoals altijd worden reacties heel erg gewardeerd!

Zo alleen

Draco keek om, hij had een gelukkig gevoel gekregen, iemand zei eens iets tege hem…
Maar dat gevoel verdween zeer snel toen hij zag wie het was.
“Wat moet je?” zei Draco met een gemene ondertoon.
“Eum… Ik zag dat je bezig was met kruidenkunde, dit is een interessant boek dat je zeker kan helpen en ik wou het je geven.”
“Ik hoef geen hulp en zeker niet van een modderbloedje, laat me met rust! Trouwens voor jou ben ik nog altijd Malfidus.”
Geschrokken draaide Hermelien zich om. Harry en Ron hadden haar zo gewaarschuwd, maar ze dacht, ze hoopte, dat Draco veranderd zou zijn, aardiger zou doen nu hij niemand had. Ze had zich vergist. Ze nam zich 2 dingen voor hier niets van tegen Harry en Ron zeggen en vooral Draco nooit vergeven, dit was de spreekwoordige druppel.
Even later zat Draco alleen in de bibliotheek. Hij wist niet goed wat hij moest denken. Hij voelde zich al weken rot omdat hij zo alleen was en nu er iemand tegen hem sprak deed hij zo grof. Het deed hem pijn, hij had zo graag blijven praten, eens een moment niet alleen geweest…
Maar wat moest hij doen? Het mocht dan wel een rampjaar worden, er werd nog steeds verwacht dat hij deze zomer het duistere teken zou aanvaarden, een dooddoener worden. Deze kunnen toch niet lief doen tegen een modderbloedje. Hoewel wat gezelschap hem deugd zou doen en de hulp, het huiswerk lukte langs geen kanten.

Draco had al in weken tegen niemand meer gesproken, zelfs Sneep die normaal vriendelijk tegen hem deed behandelde hem alsof hij Potter was.
Draco nam zijn boeken bijeen en verliet de bibliotheek. Toen hij in de leerlingenkamer kwam ging hij rechtsreeks naar zijn slaapkamer, hij ging op zijn bed liggen en weer was hij alleen. Hij viel in een onrustige slaap. In zijn droom zag hij alle leerlingen rond hem staan, ze lachten met hem. Plots kwam Silva te voorschijn en alles veranderde, hij stond op de rand van een afgrond. Silva kwam dichter en dichter, ze duwde hem de afgrond in. Draco viel en bleef vallen, er kwam geen einde aan. Met een gil schrok Draco badend in het zweet wakker. Dit kon zo niet verder…

De volgende dag ging Draco na de lessen naar het kantoor van Perkamentus. Hij moest weten wat er zo belangrijk was aan die Silva.
“Jongeheer Malfidus, ga toch zitten.” zei Perkamantus vriendelijk, “Met wat kan ik je van dienst zijn?”
“Professor, zoals u misschien al gemerkt hebt is mijn leven hier op school drastisch veranderd. Dit door de komst van Silva, iedereen lijkt haar te beschermen en ik zou graag weten waarom.” Draco zei dit zo vriendelijk mogelijk, hij had het liever uit de oude man geslagen maar dit leek hem toch de beste manier.
“Dat heb ik inderdaad gemerkt, maar ik begrijp niet goed wat u van me wil horen. Ik zie niet in waarom zij meer beschermd zou worden dan u of iemand anders.”
Draco moest zijn uiterste best doen om kalm te blijven.
“Ik bedoel gewoon, dat ze dingen doet en eum… Hoe zal ik het zeggen? Waar anderen voor van school gestuurd zouden worden krijgt zij slecht een verwittiging. Dit kan toch niet?!”
“Ik begrijp dat je je niet zomaar zal laten afwimpelen met een flauw excuus…”
“Dat hebt u goed begrepen!” smeet Draco ertussen.
“Daarom zal ik u zoveel vertellen als ik mag.” ging Perkamentus verder alsof hij niet onderbroken was. “Maar ik verwittig u, ik kan niet veel zeggen.”
“Silva, is een afstammelinge van wat we niet echt een ‘model’ familie kunnen noemen, er zijn banden met de duistere kant. Maar doordat Silva toch hier les volgt hopen we haar op het goede pad te brengen, die banden naar de toekomst toe te verbreken.”
“Uit welke familie komt ze dan wel? De naam Slarius is mij totaal onbekend. Trouwens wij hebben toch ook banden met het duistere.”
“Gehad.” voegde Draco er snel aan toe toen hij de blik van Perkamentus zag.
“Dat kan ik je helaas niet zeggen. Ik hoop dat ons opzet lukt, dan hoef je die familie nooit te kennen, maar als je ze toch te weten komt zal je me begrijpen.”
Draco staarde hem aan en kon niets uitbrengen.
“Ik begrijp dat het weinig is en je niet echt helpt maar hiermee moet je het doen. Ga nu maar naar de grote zaal, het avondmaal begint zo.”
Verbaasd stond Draco op en verliet het kantoor. Hij ging niet naar de grote zaal, hij had totaal geen zin in eten, hij wou alleen zijn, nadenken.

Hij ging naar de kamer van de hoge nood. 3 maal liep hij voorbij de muur terwijl hij dacht ‘ik wil een kamer om rustig na te denken’ na de derde maal verscheen er een deur. Binnen stond een mooi hemelbed, een grote sofa vol zachte kussens, een bureau met perkament en een veer en overal scheen een helder licht en weerklonken rustgevende geluiden.
Draco ging op de sofa liggen en nestelde zich in de kussens. Langzaam verwerkte hij de informatie.
Hij was verward, na uren piekeren had hij allerlei theorieën verzonnen maar geen leek hem de juiste. Er ontstond een gevecht vanbinnen, hij voelde zich radeloos, maar ook woedend. Hij wist niet wat hij moest doen.
Het leek alsof hij alleen op de wereld was. Hij tegen de rest.
Er leek maar 1 troost, binnen enkele weken was het schooljaar voorbij, dan zou hij eindelijk worden wie hij moest worden…

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

hoi,
Dit is maar een klein stukje, ik ben druk bezig met studeren voor mijn semesterexamens en zo ben ik beperkt in tijd...
Maar ik ga proberen iets vaker te posten om het goed te maken...

Een nieuw leven

“Opstaan!” de stem van zijn moeder galmde door het huis.
Langzaam deed Draco zijn ogen open. Dit deed hem denken aan de eerste dag van zijn 7e jaar. Maar Zweinstein lag nu in zijn verleden. Vorige maand was hij afgestudeerd.
“Draco! Nu meteen naar beneden komen!” zijn vader brulde voor het hele huis.
Plots besefte Draco waarom, hij zou vandaag zijn Duistere Teken krijgen en hij was aan het treuzelen… Als ze te laat zouden komen zou Voldemort hem vermoorden, als zijn vader dat nog niet gedaan had. Vlug deed Draco zijn kleren aan en ging naar beneden, ontbijten deed hij niet want hij kon geen hap door zijn keel krijgen.
“Vandaag gaat het gebeuren, zorg dat ik trots op je kan zijn!” nu sprak zijn vader veel rustiger, zelfs met een beetje trots in zijn stem. Zijn moeder zei niets, ze zat gewoon te snikken, van geluk…

“Jonge Malfidus, kom nader.” de stem van Voldemort klonk ijzig koud. Draco ging voor hem staan en knielde.
“Ja meester”
“Strop je mauw op”
Draco deed wat hem verlangd werd, hij hoorde iets fluisteren en voelde een hevige pijn. Hij moest sterk zijn, niet schreeuwen.
“Ga naast je vader staan, dat wordt jouw plaats in mijn cirkel van dooddoeners, maak me trots.”
Daar stond Draco nu met die zwarte kap over zijn hoofd, even dacht hij aan zijn haren, ze zouden zeker in de war raken. Maar hij vermande zich, hoe kon hij nu aan zijn haar denken?

Terug thuisgekomen ging Draco meteen naar zijn kamer, hij wou rusten, de pijn had hem verzwakt. Hij deed zijn mouw omhoog en keek, dit was het dan? Dat zwarte ding voor altijd op zijn arm? Dit was wie hij was! Ja toch?
JA!
Of toch, Draco wist het niet goed, waarom had hij zo’n twijfels? Gisteren zag hij het nog zo zitten en nu…
Het was iets onbeschrijflijks, iets in hem, wat stond er hem nu nog te wachten? Wat bezorgde hem dat angstig gevoel?
Waarom als die vragen? Uitgeput viel Draco in slaap.
Na een paar droomloze uren slaap schrok Draco wakker. Hij dacht terug aan wat Perkamentus hem gezegd had. Zou hij dan toch te weet komen wat Perkamentus zo graag wou vermijden?

Zo dit was het dan, veel vragen en hopelijk de volgende keer antwoorden hé Twisted Evil

(reacties blijven welkom!)

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

hier ben ik terug met een stukje,
(ik volg het verhaal een beetje naar mijn zin. er zijn dus dingen anders dan in de boeken en ik fantaseer nieuwe dingen bij...)

3 jaar later…

Hoewel hij nog maar enkele uren in bed lag stond Draco op, hij dacht terug aan de dag dat hij zijn teken ontving, dat was al 3 jaar geleden. Hij dacht eens na over wat er in die tijd gebeurd was…
Perkamentus was dood, daar had Voldemort voor gezorgd. Maar iedereen wist dat het hem zonder Draco’s hulp niet gelukt was.
Toch bleef de orde verder bestaan, de Seuten van Perkamentus (zoals Draco ze noemde) bleven zich verweren.
Draco had al mooi carrière gemaakt. Hij was zowaar de rechterhand van Voldemort.

Daar zou vandaag verandering in komen, die ‘zowaar’ stond Draco niet aan, daarom had hij het duel aangevraagd. Voldemort had een dooddoener die dichter bij hem stond dan Draco, daarom zou hij met hem vechten en hem verslaan, dan zou Draco echt de nummer 1 voor Voldemort zijn.
Er was maar een probleem, niemand wist wie die persoon was. Iedereen wist van zijn bestaan af maar niemand had hem al gezien.

“Jongeheer Malfidus, je weet wat ik hiervan denk.” de stem van Voldemort was ijzig koud, een echo weerklonk door de kamer waar alleen Voldemort en Draco zich in bevonden.
“Ja meester. Ik mag niet ijdel zijn maar ik wil u persoonlijk dienen, ik wil u al mijn trouw bewijzen.” Draco was bang, maar zou volharden.
“Dan laat ik je nu kennis maken met je tegenstandster.”
Voor Draco besefte dat er iets niet klopte kwam er een jonge vrouw tevoorschijn. Hoewel ze veel vrouwelijker was geworden herkende Draco duidelijk wie ze was: Silva!

“Wat doet zij hier?” riep Draco. Hij wist dat zijn zin fout was en voelde het ook meteen, de pijn van een crucio vloek.
“Ik zal u niet te lang kwellen, dat laat ik over aan mijn nicht.” het klonk dreigend, gemeen.
“Uw nicht, meester?”
“Luister ik zal het u uitleggen. Mijn moeder had nog een dochter, mijn zus, ze werd reeds van bij de geboorte door een ander gezin opgevoed, door de familie Slarius. Silva is haar dochter.”
Draco was met stomheid geslagen.
“Mijn vader, wist hij dit? Meester?”
“Ja, sinds kort toen hij me kwam vragen of ik een familie Slarius kende, blijkbaar op jouw verzoek.”
"Perkamentus?"
"Ja, die oude grijsaard wist natuurlijk alles, van toen ik nog in Zweinstein zat."
Nu begreep Draco alles, dit was wat Perkamentus geheim wilde houden, wat hij wilde bereiken... Het was hem duidelijk niet gelukt.
Draco had ondertussen alle moed verloren, hoe kon hij winnen van het nichtje van Voldemort, hoe kon hij haar verslaan?
“Hopelijk begrijp je nu waarom ik je dit duel zo heb afgeraden, maar het was jou wens. Dus vecht nu!”
Op dit teken trok Silva haar toverstok. “Zozo, wie we hier hebben… Klaar om te verliezen?”
Draco zei niets, hij wist niet wat. Hij gritste zijn toverstok uit zijn zak en hoopte vurig dat dit vlug zou over zijn.

Het gevecht begon. Er werden vloeken van de ene kant naar de andere kant gevuurd. Soms leek Draco te winnen maar 1 seconde later was het terug Silva die de overhand had waarna Draco een spreuk zei die hem terug in winnende positie plaatste en zo ging het een tijdje verder. Voldemort keek geamuseerd toe.
Tot plots…
“AVADA KEDAVRA!”, een groene lichtflits, stilte…

hoe loopt dit af? Evil or Very Mad

(ik weet et....) Twisted Evil

REACTIES???

Hoi, ik heb even nog iets veranderd... om de leeftijd beter te laten kloppen...

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hallo, opnieuw een stukje.
Eerst wil ik nog iedereen bedanken die en pb gestuurd heeft!
Bij deze: "Heel erg bedankt!"

Een déjà vu

Draco wist niet wat hij hoorde. Nu zou hij sterven. Hij sloot zijn ogen en wachtte…

Maar zoals hij al eens had meegemaakt met de crucio-vloek van Silva raakte ook deze vloek hem niet. Na een tijd van bang wachten opende Draco opnieuw zijn ogen.
Voldemort stond voor hem met een grote grijns.
“Meester?” kon Draco amper uitbrengen.
“Zwijg! Denk maar niet dat ik het doe voor jou. Ik wil gewoon niet dat jij Silva’s eerste slachtoffer bent. Ze heeft nog nooit iemand gedood en ik wil dat die ‘eerste’ een speciaal iemand is, niet zo’n zielig hoopje vlees als jij.” in de ogen van Voldemort scheen er een gemener gloed dan ooit te voor.
Draco wist niet goed wat hij moest doen, hij bleef gewoon voor zich uit staren, hopen dat iemand terug zou spreken.
“Maar je straf zal daarom niet minder erg zijn, je zal wensen dat je geraakt was! Voor mij ben je dood, je kan geen dooddoener meer zijn. Mijn vijanden zullen je ook niet aanvaarden, daar zorg ik wel voor!”
“Hoe?” Draco wist dat alles verloren was, respect en eerbied zouden nu niets meer uithalen.
“Je teken, ik maak het bloedrood! Zo weten alle dooddoeners dat je verstoten bent, zo zal de duistere kant je negeren. Maar het teken blijft staan, wie aan de andere kant zal je nog vertrouwen?” Voldemort begon te lachen, het was een ijzige lach die door merg en been ging.
Voldemort trok zijn toverstok en drukte die op Draco’s arm, de pijn was verschrikkelijk. Een paar seconden later zag Draco die vuurrode doodskop met de slang.
“Maak dat je wegkomt! Ik heb je nu gespaard maar zal je vader dat ook doen?” en opnieuw weerklonk die ijzige lach.
Draco stond op en liep naar de deur, hij maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten.
Hij was alles kwijt.
Hij rende en rende, maar waarheen…

De volgende keer zal ik Draco's gevoelens meer beschrijven...
Zoals altijd: reacties blijven welkom! Het is altijd fijn om te weten dat mensen mijn verhaal lezen!

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hoi, het heeft een eindje geduurd maar hier terug een stukje.
Volgens mij begint hierna het mooist stuk. (Toch de voorstelling in mijn hoofd.)
Veel leesplezier:

Alleen, zo alleen

Vuil, stinkend, moe, alleen,… Draco had dagen, weken gevlucht, nooit langer dan een paar uur op dezelfde plaats gebleven. Een paar keer hadden dooddoener hem betrapt maar hij had telkens kunnen ontsnappen. Een keer hadden ze hem op weg gebracht naar Voldemort maar hij had de via-via net op tijd losgelaten. Het was hem niet goed bekomen, uren kon hij haast niet op zijn benen staan. Maar het was niets als je denkt wat Voldemort met hem had kunnen doen. De laatste dagen was het rustiger, hij kon langer uitrusten, maar nooit lang genoeg.
Hij deed zijn mouw omhoog, daar stond nog steeds dat bloedrode teken, het teken dat hij zo vervloekte. Nu kon hij nergens meer terecht…
Waarom moest hij zo trots zijn? Hij had alles en nu niets meer. Een Malfidus en geen huiself om te commanderen. Dat was nog nooit gebeurd.
Was hij eigenlijk nog wel een Malfidus? Waarschijnlijk had zijn vader hem al volledig onterfd.

Hij keek naar zichzelf in een stuk spiegel. Zijn eens zo knappe verschijning was nu niets anders meer dan dat van een vuile bedelaar, een armoezaaier. Hij kon amper zichzelf nog erkennen.
Moe en uitgeput viel hij in slaap. Hij droomde over zijn laatste jaar in Zweinstein, toen Hermelien in de bibliotheek tegen hem kwam praten. Plots schrok hij wakker. Het was niets, een domme vogel die tegen een venster was gevlogen.
Of toch iets? Schuldgevoelens. Waarom was hij zo grof tegen haar? Hij had spijt van zijn hele leven. Hij wist nu dat alles wat hij voor ‘goed’ zag hem alleen pijn en verdriet had bezorgd.
Voldemort was niet de goede kant, dat besefte hij nu.
Maar naar de andere kant overlopen?
Neen! Hij had nog steeds een bepaalde trots, hij zou geen bedrieger zijn. Trouwens wat zouden die sukkels voor hem kunnen doen? Dat waren het toch, grote sukkels. Of wat dat ook iets waar hij zich al heel zijn leven in vergiste? Wie zal het zeggen?
Ze zouden hem toch niet willen, met het teken op zijn arm, rood of zwart het bleef het teken van Voldemort. Ze zouden hem niet vertrouwen, het als list zien.
Neen, zijn lot was voor altijd alleen blijven…
Hij was zo moe, hij liep naar een paar struiken en legde hem ertussen, zo kon hij de omgeving zien zonder zelf gezien te worden. Hij sloot zijn ogen en opnieuw viel hij in slaap.

Darco werd wakker van geroep en geschreeuw. Wat gebeurde er?
Hij keek door de bladeren heen en zag een gevecht tussen ‘goed’ en ‘kwaad’. Harry Potter was er, Ron, nog enkelen die hij erkende van uit Zweinstein maar ook bekenden van dichter uit zijn verleden. Hij zag Voldemort, zijn vader, en nog een tiental anderen met een dooddoener-masker.
Het ging er hevig aan toe. Dit was duidelijk een gevecht tot de dood van Potter of Voldemort. Zover kwam het echter niet, plots verdwenen Voldemort en alle dooddoeners.
En ook de leden van de SVP verdwenen. De gesneuvelden bleven achter… Dat Voldemort ze achterliet wist Draco maar van Potter had hij het niet verwacht.
Trouwens hij had Hermelien niet gezien…

Draco stond op om te kijken wie er allemaal gesneuveld was. Toen hij tussen de lichamen liep hoorde hij plots een ‘PLOP’. En daar stond ze Hermelien. Net op tijd kon Draco hem tussen de lichamen leggen en zich als ‘gewonde’ voordoen.
Hermelien was verpleegster geworden en kwam nu kijken naar de slachtoffers. De dooddoeners liet ze echter links liggen…
Toen ze bij Draco kwam zag ze niet meteen wonden, maar de jongen voor haar zag er niet goed uit. Hij had geen Dooddoeners-masker dus verdoofde ze hem meteen en nam hem mee naar het lokaal waar ze de gewonden verzorgde.
Dat het Draco was en dat er een duister teken op zijn arm stond had ze niet gemerkt.

“Harry!!!”
De gil halmde door het huis. Vlug haaste Harry zich naar boven. Daar lag op de tafel een jongen, Hermelien had hem verdoord om hem te kunnen onderzoeken.
“Wat is er?”
“Zijn… Zijn….”
“Zeg het! Wat?”
Hermelien kon niets zeggen maar hief de arm van je jongen op.
Daar stond het, vuurrood maar duidelijk herkenbaar. Het duistere teken!
Nog steeds wisten ze niet wie het juist was, maar toen Hermelien hem waste kwamen de blonde lokken terug tevoorschijn.
“Draco?”
“Ja, Hermelien, dit moet Draco zijn. Maar hoe is dit mogelijk? Na al de roddels? Hij was toch dood?”
“Blijkbaar niet, maar wat doen we met hem?”
“Daar kan ik niet alleen over beslissen. Voorlopig binden we hem vast en sluiten we hem op. Daarna beslissen we samen wat we doen.”

Draco werd wakker, zijn armen en benen waren vastgebonden met een onzichtbaar touw, hij kon geen klank uitbrengen. Het was donker. Waar was hij?
Hij kon zich beetje bij beetje verschuiven en begon met zijn voeten tegen de deur te stampen. Iemand zou dit moeten horen…

Zo, dit was het dan?
Reacties????

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

De waarheid?

“Moet die deur stuk misschien?”
Geschrokken keek Draco op, Harry en Ron stonden samen in de deuropening en ze keken niet al te vriendelijk.
“Waarom lig ik hier opgesloten?”
“Da’s lef hebben, vuile smeerlap.”
Stilte…
Voor een seconde keken en Harry en Ron naar elkaar en dachten beide hetzelfde: waarom volgt er geen gemene opmerking?
“Mag ik misschien alstublieft weten waarom ik hier opgesloten lig?” Draco verbrak de stilte. De zin was vriendelijk maar de ondertoon in zijn stem verraadde toch wat sarcasme.
“Wel je ligt hier opgeslopen omdat je een dooddoener bent. Zover lijkt me dat logisch. De vraag is alleen waarom je je zo gewillig liet meebrengen door Hermelien. Je had haar evengoed kunnen doden. Je was wat verzwakt maar niet gekwetst.”
Na een paar uur praten was dit hun grootste vraag geworden. Een oplossing hadden ze nog niet gevonden. Misschien zou Draco’s antwoord daar verandering in brengen.
“Ik ben geen dooddoener…”
“meer.” Draco voegde het er maar aan toe doen hij de blik van Harry zag.
“Dat is nonsens, nog nooit is een dooddoener van die rol ontheven en blijven leven.”
“Toch is het zo. Als je misschien wat beter zou opletten wat gezegd wordt in duistere kringen zou je het weten. Trouwens mijn teken, het is rood niet zwart.”
“Och, en dat moet het verklaren?” Ron had hem het liefst van al willen doden, maar Harry had hem dat verboden. “Je kan evengoed een belangrijkere dooddoener geworden zijn, een speciale taak vervullen, wie weet is het gewoon een list!”
Toen richtte Ron zich tot Harry: “Luister nu toch eens naar mij. Dit is een valstrik. Denk aan wat er met Perkamentus gebeurd is. We mogen ons niet laten vangen.”
Harry wist het niet meer. Perkamentus was zijn zwakke plek, hij voelde zich verantwoordelijk voor zijn dood. Sindsdien had hij zijn taak overgenomen maar het nemen van beslissingen viel hem altijd zo moeilijk…
“Eum, ik denk dat we je hier nog wat laten liggen. Maar eerst ga ik je verlammen want dat gestamp werkt op mijn zenuwen.”
Toen zei Harry de spreuk en lieten ze Draco alleen en verlamd achter.

Draco lag met zijn hoofd op de grond, toen hij stemmen hoorde. Blijkbaar vond de vergadering vlak onder hem plaats…
Hij hoorde wat gezegd werd maar wist niet wie…
“Neen, het kan niet!”
“Tuurlijk niet, zo’n leugen, Ron heeft gelijk, het is een valstrik!”
“Misschien toch niet, het kan verklaren waarom Lucius altijd zegt geen zoon meer te hebben.
“Het kan nog steeds een list zijn.”
“STOP!” deze stem kwam duidelijk van Harry “We moeten dit rationeel aanpakken. Als hij zou gelijk hebben dan hebben we er wel een sterke bondgenoot bij.”
“Sterk? Wie zegt dat? Waarom is hij ‘verstoten’? Misschien is hij niets meer waard.”
Nu kon Draco niets meer begrijpen iedereen ratelde maar door elkaar.
Nog 1 woord kon hij onderscheidden: “Veritaserum!”

Ik weet het, het is niet lang, maar ik probeer in hoofstukjes te werken en telkens een beetje dichter bij het einde te komen...

Natuurlijk mag steeds gereageerd worden.
En mijn bedankingen aan 'Just-me' om steeds te reageren!

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hier terug een stuk.
Het zijn stukken die erbij moeten om het logisch te maken maar echt veel spanning zit er niet in... Ik werk deze bondig af.
En binnenkort terug actie... (of misschien toch iets anders...)

De ondervraging

Hoeveel tijd er sinds het gesprek verstreken was wist Draco niet. Hij had ondertussen al wat geslapen en had nu een verschrikkelijke honger.
Hij wou terug op de deur beginnen stampen maar besefte dat hij nog steeds verlamd was. Hij kon dus niets anders doen dan afwachten…

“Hoe gaat het er nog mee?” Harry was de kamer terug binnen gekomen en had de verlam-spreuk weggenomen. De onzichtbare touwen bleven echter strak rond Draco’s polsen en enkels zitten.
“Geef me iets te eten, ik sterf van de honger.”
Er verscheen een gemene glimlach op de lippen van Harry.
“Wat? Waarom grijns je zo?”
“Gewoon, waarom zou ik je eten geven? Het alternatief lijkt me zo slecht niet.”
Harry knipoogde snel even naar Draco en begon te lachen. Met een verwarde blik in Draco’s ogen liet Harry hem terug alleen achter.

Het was een spelletje, ze hadden afgesproken veritaserum te gebruiken maar eerst zouden ze Draco wat pesten, hem moe maken, maar zeker niet doden.
“Hier, eten.” het was Hermelien die hem het brood met soep bracht.
“Auw, dat doet pijn. Kan het niet wat vriendelijker?” Draco wist dat hij het beter kon laten maar het pesten zat hem nog in het bloed, dat verleer je ook niet zomaar…
“Ja, ik kan veel vriendelijker, maar niet tegen jou, trouwens wees blij dat ik het nog kom brengen. Ik moest je toch met rust laten…”
Met die woorden liet Hermelien hem achter. Draco wist meteen waarover ze het had. Die avond in de bibliotheek. Dat was de laatste keer dat ze elkaar gesproken hadden…
Hij dacht terug aan zijn droom. Hij had een gevoel dat hij niet kon thuisbrengen. Eens dacht hij dat het liefde was, maar dat was onmogelijk, verliefd op een modderbloedje. Maar toch bleven de twijfels. Als het geen liefde was, wat dan wel?

Hij had nog maar net alles binnen of Ron kwam hem halen. Dat Ron hem niet moest kon Draco duidelijk merken en de manier waarop Ron hem behandelde, als hij hem pijn kon doen liet hij het zeker niet.

Draco werd een kamer binnengeduwd. Daar werd hij strak op een stoel vastgebonden. Er stond een grote tafel waar 10 mensen aanzaten. Harry aan de kop van de tafel, Hermelien en Anderling langs beide kanten naast hem. Dan herkende hij nog Loena Leeflang en Marcel Lubbermans. Een lege stoel waar Ron ging plaatsnemen. En dan nog een 4-tal dat hij herkende maar de naam niet meer wist…

Harry nam als eerste het woord.
“Malfidus, we willen weten wat je plan is. Omdat we er vrij zeker van zijn dat je ons niet de waarheid spontaan zal vertellen, gaan we je helpen.”
Harry stond op en liep naar Draco toe met een flesje in zijn hand. Draco wist wat erin zat…
“Dit is veritaserum. Doe je mond open en drink op.”
Draco deed wat er gevraagd was. Drinken zou hij… Dan beter gewoon meewerken.
Toen Draco de vloeistof binnen had ging Harry zitten.

“Professor Anderling, stelt u de vragen?”
Hoewel Harry hun leider was liet hij Anderling veel doen, zij was de oudste en in Harry’s ogen de ware leider…
“Graag.” De toon waarop ze Harry aansprak was lief en vriendelijk. Maar toen ze zich naar Draco richtte veranderde die, kort, gemeen en bazig.

“Malfidus, ik stel je vragen en jij antwoord. Niet visa versa en geen kuren.”
“Ben jij een dooddoener?”
Het was de bedoeling een paar test vraagjes te stellen vooraleer aan de belangrijke vragen te komen. Niemand kon echter vermoeden dat die onbelangrijke vragen juist de belangrijkste waren…
“Malfidus, antwoord!” Anderling klonk gemeen en ongeduldig.
“Eum…” Wat moest Draco zeggen, de waarheid, daar zorgde het drankje voor maar wat als je zelf de waarheid niet weet? “… Ik weet het niet.”
“Hoe achterlijk kan je zijn! Stop met de flauwekul!” Ron kon zich niet inhouden, hij sprong recht en zwaaide met zijn armen in de lucht.
“Ron, hou je rustig.” Harry moest de situatie terug onder controle krijgen. “Als Draco zegt dat hij het niet weet, is het omdat hij het niet weet. Hij kan niet liegen.” Harry hoopte dat het overtuigend klonk want hijzelf had toch zo zijn twijfels.
“Professor, misschien moeten we de vraag anders formuleren…”
“Goed, goed.” Anderling was uit het veld geslagen en wist niet goed hoe ze het moest aanpakken… “Ja, eum, Malfidus. Het jij het duistere teken op je arm?”
“Ja…” Draco wou er nog iets aan toevoegen maar Anderling stelde al haar volgende vraag.
“Waarom weet je dan niet of je een dooddoener bent of niet?”
“Omdat de Heer mij verstoten heeft. Mijn teken is donkerrood gemaakt… Ik weet niet wat ik nog ben.”
Er ontstond veel geroezemoes aan de tafel, iedereen begon door elkaar te praten.
Harry zat met zijn handen in het haar. Wat moest hij doen?
“Dank je professor. Ik denk dat we deze situatie beter anders aanpakken. Het serum werkt slechts een beperkte tijd en op deze manier verliezen we kostbare tijd. Ik stel voor dat jullie mij alleen laten met Malfidus. Ik zal hem ondervragen en dan vertel ik jullie daarna alles.”
Ron wou protesteren maar voor hij iets kon zeggen melde Hermelien dat het goed was en deed teken naar iedereen dat ze moesten opstaan en haar volgen.

Daar zaten ze nu, Harry en Draco vlak voor elkaar, ogen op elkaar gericht.
“Malfidus, het is duidelijk dat vragen stellen niet het gewenste effect geeft daarom wil ik dat je me je verhaal verteld. Hoe het komt dat je verstoten bent. Wat er daarna met je gebeurd is. Gewoon het ganse verhaal.
Zo gebeurde het. Draco vertelde van zijn strijd met Silva, zijn nederlaag, zijn eenzaamheid, tot nu…
“Dank je Malfidus.”
Met deze woorden stond Harry op en ging naar de andere kamer waar de anderen zaten. Draco liet hij gewoon zitten.

Alle mensen die gereageerd hebben!

Hééél erg bedankt!!! Het doet plezier om te weten dat mensen mijn verhaal lezen.

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hier nog even een stukje. Ik denk dat het van de laatste beginnen te worden, mijn verhaaltje begint zijn einde te bereiken.
Voor nu nog veel leesplezier...

De bekentenis

Na enige tijd kwamen Harry, Ron en Hermelien de kamer terug binnen.
“Malfidus, we hebben besloten je de kans te geven om je bij ons aan te sluiten. Je kan hiervoor kiezen en je volledig tegen Voldemort keren door met ons mee te vechten. Zo niet, laten we je terug gaan en blijf je onze vijand.”
Draco wist niet goed wat hij moest doen. Bij hen? Ze zouden hem nooit aanvaarden, maar hij was niet meer alleen en genoot een ruime portie bescherming. Maar toch hij zou Voldemort nog meer tegen het hoofd stoten, hij kon dan even goed zijn doodvonnis tekenen. Maar…
“Komt er nog wat van? Het wordt tijd dat je beslist hoor, ik heb nog andere dingen te doen.” Het was Ron die hem uit zijn gedachten bracht.
“Eum, moet ik nu meteen antwoorden?” Draco wist dat het niet het beste antwoord was maar hij kon proberen tijd rekken. Zoiets beslis je nu niet in 5 seconden.
“Ja, NU!” Ron antwoordde nog voor iemand anders iets kon zeggen.
“Neen, ik stel voor dat we hem wat tijd geven. Het is niet een makkelijke keuze, een pact sluiten met personen die jarenlang je vijanden waren.” Hermelien toonde medeleven.
Harry leek te twijfelen maar zei niets. Ron vloog meteen uit en begon te roepen.
Draco hoorde hier niets van, hij keek in Hermeliens ogen…
“Stop!”
“Ach, je keuze gemaakt?” Ron kon een gemene grijns niet onderdrukken.
“Ja, ik ga.”
De drie keken elkaar vragend aan, dit was niet wat ze verwacht hadden.
“Dat is dan geregeld. Daaaag!” Ron liept zingend de kamer uit.
Harry keek even naar Hermelien en liep Ron achterna.
“Tja, kan jij mij dan los maken? Die 2 zijn blij dat ik vertrek maar mij losmaken…”
“Waarom?”
“Waarom? Omdat ik moeilijk kan vertrekken met mijn armen aan deze stoel vastgebonden hé.”
“Neen, waarom vertrek je? Terug alleen? Het gevaar? Hier zou je bescherming genieten, misschien vrienden maken…”
“Vrienden? Met jullie ach, laat me niet lachen.”
“Och, ik maak terug dezelfde fout als in ons 7e jaar. Ik hoop dat je een hart krijgt maar blijkbaar zal er altijd een ijsklomp in je borstkas zitten.”
Hermelien mompelde een spreuk en Draco voelde de touwen verdwijnen.
“Maak dat je wegkomt!”

“Waarom blijf je nu zitten? Je touwen zijn toch weg?” Hermelien had verwacht dat Draco weg zou rennen maar hij bleef doodleuk zitten, met zijn ogen strak op haar gericht.
“Ik ben gevangen.”
“Wat is dat voor dom antwoord? Waardoor?”
“Door jouw woorden. Ik heb wel een hart!”
“Och, je meent het?” Het sarcasme droop eraf.
“Ja, ik meen het! Ik meen alles wat ik zeg. Ik heb een hart en jij hebt er iets mee gedaan.”
“Wat dan?”
“Je ben erin binnengedrongen…”
“Hé, jij daar! Hoepel op!” Het was Ron die de kamer kwam binnen gelopen. Hij greep Draco vast bij zijn arm en sleurde hem mee naar buiten.
Voor Draco de kamer uit was riep hij nog naar Hermelien: “Ik meen alles wat ik zeg!”

Ron kam met een brede glimlach de kamer terug binnen: “Zo daar zijn we van af. Hey, Herm wat is er? Je zit zo diep in gedachten verzonken?”
“Neen, niets. Ik ga aan het eten beginnen.”

Terug buiten op straat voelde Draco de koude lucht. Had hij nu juist zijn liefde voor Hermelien verklaard? Dat kan toch niet? Werkte de Veritaserum nog?
Hij wist niet dat Hermelien net hetzelfde aan het afvragen was…
“Draco!”

Draco draaide zich om en zag Hermelien met zwaaiende armen naar hem toe rennen.
“Ja?”
“Meende je wat je daarstraks zei? Of ben je een van je spelletjes met me aan het spelen?”
“Voor de 3e maal: ik meen alles wat ik zeg.”
“Waarom ga je dan? Zou je dan niet liever bij ons, bij mij blijven?”
“Natuurlijk zou ik dat willen maar het kan niet. Ron kan me levend villen. Harry vergeeft het me nooit dat ik iets met jou begin en jij, jij zal nooit iets met mij beginnen…”
Hermelien keek hem zwijgend aan.
“Dus zou ik het mezelf alleen maar moeilijk maken door te blijven.”
“Ron draait wel bij, geef hem een paar chocoladekikkers en hij wordt je beste vriend, het is een klein kind, maar wel met een goed hart. Harry? Wat is het probleem met hem?”
“Dat hij tot over zijn over verliefd is op jou.”
Hermelien schoot uit van lachen. “Harry verliefd? Op mij? Hoe kom je erbij?”
“Toe nou, het is al van toen we op school zaten en het is nog steeds zo.”
“Kijk, ik weet dat ik nu niet van je hou maar dat kan veranderen. Het gaat er voor mij om dat ik je niet aan je lot wil over laten. Ik ben verpleegster, ik red levens, nu ga ik jou niet je dood injagen. Kom terug mee. Ik leg het de anderen wel uit.”
“Dat is heel lief van jou maar het kan nooit lukken.”
“Ga je nu eindelijk die eigenzinnigheid achterwege laten en luisteren naar mij? Kijk hoever je het op je eentje geschopt hebt. Je zit aan de grond. Zou het niet eens goed zijn om naar iemand anders te luisteren?”
“Je zal wel gelijk hebben, ik ga terug mee…”

Aan alle mensen die reageerden: "Héél erg bedankt, jullie zijn schatten!"

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hier volgt opnieuw een stukje.
Ik wil ook nog alle mensen bedanken die gereageerd hebben! Het is heel leuk om reacties te ontvangen! Dus bij deze: "Hartelijk bedankt!!"

Wederzijdse gevoelens?

“WAT?” Ron schreeuwde bijna de longen uit zijn lijf.
“Hermelien, dat kan je toch niet menen?” Harry was iets rustiger hoewel rustig ver van juist was.
“Jawel, we hebben samen beslist hem een kans te geven, die kans wil Mal, ik bedoel Draco benutten.”
“Draco? Moet dat echt?”
“Ja Ron, het moet, we moeten proberen het verleden achter ons te laten. Een nieuwe kans... Trouwens in deze slechte tijden kunnen we iedere hulp gebruiken en Draco kan een grote hulp zijn, hij weet hoe alles werkt bij Voldemort.”
“Misschien heb je gelijk, tenminste ik hoop dat je gelijk hebt. Voorlopig blijft hij hier wel binnen, ik wil niet dat Voldemort nu al weet dat hij zich bij ons aangesloten heeft. Hermelien jij bent verantwoordelijk voor hem. Zorg dat hij binnen blijft en als je hem voor iets kan gebruiken, laat het hem doen.” Harry was niet honderd procent overtuigd van de samenwerking met Draco maar hij zou Hermelien nooit op andere ideeën brengen. Wie weet kwam het wel goed.

“Zo. Dat is dan geregeld. Ik hoop dat je wat aardig tegen me doet want als we ganse dagen samen zijn wil ik het zo aangenaam mogelijk maken.” Hermelien sprak Draco wat bazig aan, ze wou de controle houden, die zou ze nodig hebben…
“Dat spreek vanzelf, ik verheug me om in je gezelschap te mogen vertoeven.”
“Stop stop stop, hier hebben we niets aan. Geen zoete woordjes, geen mooi praterij, zo ben je niet.”
“Toe, geloof me. Ik voel echt iets voor jou en het is oprecht!” Draco klonk bijna smekend.
“Ik wil je wel geloven. Hoewel ik vind dat we het verleden moeten vergeten en herbeginnen blijven je woorden van vroeger toch in mijn hoofd spelen. Ik begrijp trouwens niet hoe je in zo’n korte tijd van haten naar liefhebben kan gaan.”
“Ik heb je nooit echt gehaat. Ik kon gewoon niet anders, je aardig vinden had mijn dood kunnen betekenen…” Draco zag de vragende blik in Hermeliens ogen en wist dat hij meer uitleg zou moeten geven. “In Zweinstein zitten leerlingen met ‘puurbloed’ en met ‘modderbloed’ het is een vereiste van de puurbloedfamilies die onder Voldemort staan, zoals mijn familie, dat we die modderbloedjes haten, hen pesten en hun leven zuur maken. Nu kan je denken ‘Waarom doe je dat? Niemand die je controleert.’ Fout! We controleren elkaar, doet iemand vriendelijk dat worden zijn ouders op de hoogte gesteld. Zelfs Perkamentus deed mee aan de controle, als mijn vader kwam met een gift, verwachte hij bepaalde dingen te horen, Perkamentus vertelde die, hij loog niet…
“Je doet alsof je zelf het slachtoffer bent.”
“Ben ik dat dan niet? Iemand aardig vinden en dat niet kunnen tonen, integendeel die persoon nog meten kleineren.”
Hermelien wou iets zeggen maar voor ze een klank kon uitbrengen was Draco zo dicht gekomen dat hun lippen elkaar raakten. Hermelien wou hem van haar afduwen maar iets in haar blokkeerde, ze kuste hem terug en ze vond het zalig…
“Jij bent een prachtig meisje!” Met deze woorden draaide Draco zich om en liep de kamer uit.

Die nacht was alles rustig en stil.
Draco lag in zijn bed en staarde naar het plafond. Hij hield echt van haar, het was vanuit zijn hart. Zoiets had hij nog nooit gevoeld. Hij voelde zich er wel wat onwennig bij maar hij wist dat het goed was, hij voelde dat het goed was.
Hij hoopte dat het gevoel wederzijds was… Hij zou het haar morgen vragen!

* * *

Hermelien lag in haar bed en staarde naar het plafond. Ze hield echt van hem, het was vanuit haar hart. Zoiets had ze nog nooit gevoeld. Ze voelde zich er wel wat onwennig bij maar ze wist dat het goed was, ze voelde dat het goed was.
Ze hoopte dat het gevoel van Draco net zo was als bij haar… Ze zou het hem morgen vragen!

* * *

“Goede morgen, je hebt lang geslapen, de anderen zijn al weg. Je ontbijt staat klaar.” Hermelien klonk opgewekt.
“Ook een goede morgen. Goed geslapen?”
“Is er iets? Je stem klinkt zo zenuwachtig…”
“Ja, Hermelien, wil je even bij mij komen zitten? We zijn toch alleen hé?”
“Ja, de anderen zijn allemaal weg, ik kom zodadelijk bij je.”

“Hier ben ik. Wat is er?”
“Ik, eum, …” Draco nam Hermeliens had stevig vast “Ik wil je zeggen dat ik van je hou. Ik weet het zeker. Het mag plots en onverwachts lijken maar ik voel dat het goed is. Het komt vanuit mijn hart. Jij bent zo prachtig.” Draco klonk bang maar toch zeker van wat hij zei. Hij wachtte vol ongeduld op een antwoord.
Hermelien zei niets, ze keek hem een paar seconden aan en boog toen voorover en drukte haar lippen op die van Draco. Het was een korte maar liefdevolle kus.
“Ik hou ook van jou!” Die woorden deden Draco’s hart dansen van geluk.

3 maanden later:

Draco was reeds aanvaard door de anderen. Hij was nu lid van de S.V.P. en wist nu ook af van het bestaan van de Orde van de Feniks. Hij ging soms al een mee vechten maar bleef vooral een hulp achter de schermen.
Zijn relatie met Hermelien was tot iets prachtigs uitgebloeid. In het begin was het moeilijk en werkten de anderen tegen maar ze merkten al snel dat deze relatie hen beide gelukkig maakte. Sinds een paar weken deelden ze nu ook dezelfde slaapkamer.

Dit was de gelukkigste tijd uit zijn leven. Maar voor hoelang nog…

Dit was het dan... voor nu

sweet draco · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Het einde

“IK GA MEE!”
“NEEN! Jij blijft hier!”
Zo waren Draco en Hermelien al een halfuur bezig.
“Zeg, wat is hier aan de hand?” Harry kwam de kamer binnen en probeerde beide te kalmeren.
“Draco wil mee dit weekend om de aanval op Voldemort tot een succes te brengen.”
“En ik ga mee ook!” Draco zag rood van woede.
“Kijk, ik ben het beu om hier binnen de zitten, ik ben een man van actie, ik was ooit een dooddoener, ik kan dus betrekkelijk goed overweg met mijn toverstok.”
“Dat weet ik, maar het is gevaarlijk, ik wil je niet verliezen.” De tranen stonden in Hermeliens ogen.
“Ik wil je ook niet verliezen lieve schat en je zal me niet verliezen. Ik hou van je!” Draco sloot zijn armen rond haar en kuste haar teder op het voorhoofd.
“Hermelien, ik denk dat we Draco moeten laten beslissen. Zijn hulp zal trouwens goed van pas komen.” Harry wou zoveel mogelijk mensen mee op het veld.
“Ik ben dus in de minderheid. Dan zal ik me er maar bij neerleggen, maar ik blijf het onverantwoord vinden. Als Voldemort Draco ziet zal hij hem zeker doden.” Hermeliens stem trilde.
“Toch ga ik!”

En dat was het laatste woord dat erover gezegd werd. De volgende dagen waren stil, heel stil…

De zaterdag morgen werd het plan voor een laatste maal herhaald.

Hermelien zat uren alleen te wachten met een slecht voorgevoel, dat werd bevestigd.
Voor het vallen van de avond kwamen ze terug, niet zo talrijk en niet zo stoer als toen ze vertrokken. Harry liep laatst met iets of iemand in zijn armen. Hermelien wist meteen wat het betekende.
“DRACO!” Hermelien barste in tranen uit.
“Hij is zwaar geraakt en ademt moeilijk, kan je hem helpen?”
Hermelien commandeerde een paar mensen en even later zat ze naast het bed waar Draco op lag, haar spullen stonden op het tafeltje tegen de muur. Ze had het moeilijk om zich te concentreren en niet constant te huilen. Haar geliefde lag de kreunen van de pijn en ze wist niet wat ze moest doen. Hermelien probeerde vele spreuken, zalfjes en kruiden maar niets hielp…
“Hermelien, lieverd, ik hou van je!”
“Ik ook van jou! Je hebt me beloofd dat ik je niet zou verliezen.”
“Je zal me niet verliezen, ik blijf altijd in je hart, alleen mijn lichaam verlaat deze aarde…”
“Neen!” Hermelien barste in tranen uit. “Je moet blijven, voor mij en voor je kind…”
Tranen kwamen in Draco’s ogen toen hij die woorden hoorde.
“Bedoel je…” Praten werd steeds moeilijker, de pijn was van zijn gezicht af te lezen.
“Ja, ik ben zwanger”
“Zorg goed voor ons kindje.”
Draco gebruikte zijn laatste krachten om zich nog éénmaal op te richten en kuste Hermlien kort op te mond, toen viel zijn hoofd terug op zijn hoofdkussen en sloten zijn ogen … voorgoed.

Hallo, dit was het dan!
Het einde is iets korter uitgevallen dan geplant...
maar de laatste alinea is wat ik wou...
(voor het gevecht zelf had ik niet echt veel inspiratie)

Hopelijk was het nog wat leuk om te lezen, voor mij was het alvast een plezier om te schrijven!

vele groetjes!

slotje? aub