[AF] Afraid To Love

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jun 18, 2005 7:12

Ja , het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn vijfde hier liet sluiten, maar lang kon ik niet van het schrijven afblijven Wink

Dit verhaal is wel totaal anders dan mijn vorigen. Ten eerste is het niet over een OC, maar lekker ouderwets James en Lily ^^ Ten tweede zal ik bij James voor een tijde in de hij-vorm blijven typen. Ik probeer een beetje uit te zoeken wat het beste lukt.
Nu zal ik niet te lang meer bazelen, maar TYPEN!
Veel plezier!

EDIT: Ik heb een tijdje aan een non-hp boek zitten schrijven, het probleem is alleen dat ik daarbij ook in de zij-vorm heb geschreven. Nu ben ik schrijven met 'ik' dus helemaal verleerd. Please forgive me, als de Lily-stukjes niet zo mooi zijn. Misschien dat ik strakjes bij Lily ook in de zij-vorm ga schrijven... Het ligt aan jullie! Zeg maar wat het leukst is

Kimberly

Titel Plaatje
- Afraid to Love -
[ 1976 ]

*PROLOOG*
[ Lily ]
Zwart waas trok voor mijn ogen terwijl ik mijn vuisten balde en ze voelde trillen van wanhoop. Blinde paniek trok door me heen, mijn beeld werd wazig. Ik hoorde alleen nog maar een gesuis in mijn oren en een hakkelende stem die de mijne moest zijn. Ongelovig schudde ik mijn hoofd en staarde hem onbegrijpend aan met betraande, rode ogen.
Mijn keel zat dichtgeschroefd door de brok in mijn keel.
'Sorry, Lily,' zei Jack schijnbaar achteloos. Trillend van woede keek ik hem ongelovig aan met plakkende wangen van de gehuilde tranen. Hoe kon hij dat nou doen?
Voor mijn ogen zag ik mijn wereldje in scherven vallen. Mijn gelukkige leventje, samen met hem..
'Ga weg,' bracht ik uiteindelijk schor uit. Verwilderd keek ik hem aan.
'Lily...' probeerde hij nog.
'Maak dat je wegkomt!' viel ik uit, niet in staat tot helder denken. Mijn beeld werd weer wazig van de tranen, maar was nog helder genoeg om Jack te zien weglopen.
'Waarom laat je me alleen?' vroeg ik zachtjes fluisterend, hoewel er niemand was die het hoorde. Een schuldgevoel overviel me en overstemde de woede.
Ik had hem weggestuurd..
Met hangende schouders en gebogen hoofd, draaide ik me om en liep terug naar het kasteel.
Voor ik het bordes opstapte, keek ik nog een keer om naar de jongen waar ik vijf jaar lang met heel mijn hart van gehouden had.
De zon straalde aan een strablauwe hemel, maar het vrolijke beeld wat dat altijd met zich mee had gedragen, was volkomen verdwenen. Ineens ontzettend leeg en moe wierp ik een afwezige blik op de horizon.
Het stipje dat daar net nog liep was verdwenen.
Kwijt, weg, voor altijd verloren.

[ James ]
De kale muren zagen er troosteloos uit en de grote, de houten duren bezorgde hem rillingen. Een huivering liep over zijn rug, maar haalde hem niet uit zijn gedachten.
Voelde hij dit al langer? Was dit al langer aan de gang?
Net had hij nog naar het meisje staan kijken dat met Jack Trewin praatte. Ze had lange, rode krullen en groene ogen, die hem van alle kanten in de donkere gang aan staarden. Al jaren achtereen vroeg hij haar uit, maar nog nooit had ze toegestemd. En nog nooit had hij zich dat zo aangetrokken als nu.
Net had hij haar zo eenzaam in het kasteel zien verdwijnen, dat hij een steek van medelijden had gevoeld. Hij moest zijn best doen om de neiging haar achterna te rennen te onderdrukken.
Wat had hij dat graag gedaan, maar ze had hem waarschijnlijk net zo'n woedende blik toegeworpen als Trewin net. En hij wist maar al te goed waarom. Die grap met haar laatst was niet meer dan een misselijke streek. Hij haatte zichzelf erom, maar wat moest hij dan? Mensen kenden hem als iemand die zo'n kans niet zou laten liggen, iemand die met iedereen grappen uit haalt. Zo kenden ze hem en hij was er populair om.
Maar als iedereen lachte om zo'n streek van hem, voelde hij soms spijt opduiken.
Niemand wist hoe het was om hem te zijn..
Met zijn blik strak op de grond gericht liep hij naar de leerlingenkamer van Griffoendor.
Naar zijn vrienden. De enige die af en toe doorhadden hoe rot hij zich voelde.
Zoals nu.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jun 18, 2005 15:55

Wauw, @ pottergirl en tea: bedankt!
Hier het nieuwe hoofdstuk:

Enjoy!

Kimberly

Broken Smile
[ Lily ]
Ik versnelde mijn pas, de hoek om, de gang in, de trap op, opnieuw op om de hoek. Ik bleef maar door lopen, in blind verdriet.
Kwam het door mij? Was ik nou zo stom geweest om niet door te hebben dat hij met nog twee meiden verkering had?
Vlug bleef ik de ene voet voor de andere zette. Ik liep maar wat, wist niet waar ik heen ging. Ik zag niets van wat er om me heen gebeurde, ik zag niet hoe Lucius Malfidus me bedenkelijk achterna keek en merkte ook James Potter niet op, die- 'Auw!' -me omver liep...
Vlug stond ik op en keek hoe ook Potter opstond.
'Oeps,' zei hij alleen maar. Te moe om kwaad te worden draaide ik me om en liep weg.
Wat bezielde me om er zo kalm over te blijven doen? Gauw schudde ik mijn hoofd om het van me af te schudden.
De hoek om, de gang in, trap op...

Normaal was ik er binnen een paar minuten, maar nu leek het eindeloos te duren eer ik eindelijk bij mijn vertrouwde plekje was.
De Noordertoren.
Voorzichtig sloop ik omhoog en klom door het luik naar binnen. Toen het met een plof achter mij dicht viel, voelde ik mezelf een beetje tot rust komen. Uitgeput dwaalde mijn blik door de ruimte. De haard was zwart van het roet, hoewel hij nooit aanstond als ik er was. Het was hier sowieso wel warm in de zomer.
Trillend liep ik naar het verste hoekje in het lokaal en liet me mijn rug tegen de muur omlaag zakken. Mijn haar plakte tegen mijn wangen, die nog nat waren van de tranen en de zon drong hier alleen naar binnen door een klein raampje. De vertrouwde gouden Lichtstraal verlichtte het plekje waar ik vaak had gezeten dit jaar, dromend over Jack. En waar ik nu weer zat, dit keer eenzaam en verdrietig.
Ik slikte even om de tranen tegen te houden. Nog steeds trillend sloeg ik mijn armen om mijn opgetrokken knieen en snikte een paar keer gesmoord. Toen haalde ik diep adem en richtte mijn blik strak op het raampje.
Nog steeds was de lucht strakblauw en verspreidde de zon vrolijk haar zonnestralen.
Voor mij zag het er allemaal even donker uit. Een vogel vloog over terwijl ik keek hoe hij zijn vleugels spreidde en ik nam op dat moment een besluit. Ik wilde net zo vrij, zo vrolijk zijn als die vogel en al die andere leerlingen buiten. Jack was verleden tijd. Ik moest hem vergeten.
Krampachtig deed ik mijn best om hem uit mijn gedachten te bannen en te vergeten. Ik stopte de gebeurtenis diep weg in mijn geheugen, om er nooit meer aan te moeten denken.
Ik beet op mijn lip tot bloedens toe, maar de zoetige smaak ervan proefde ik niet eens.
Niets merkte ik op tijdens mijn eenzame weg terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor.

[ James ]
'He, Remus!' hoorde James Sirius roepen terwijl het portret van de Dikke Dame openzwaaide.
'Waar is James?'
'Achter je,' antwoordde Remus droog, zonder op te kijken van zijn huiswerk.
Geergerd keek Sirius hem aan. 'Ja hoor,' zei hij sarcastisch.
Grijnzend tikte James hem op de schouder.
'Hallo,' zei hij lachend.
'Huh?'
Peter lachte hard aan de tafel van Remus, die bezaaid lag met boeken en rollen perkament
'Oh, hoi! Nog briljante grappen bedacht of.. He, wat is er?'
James ontweek zijn blik terwijl zijn brein op topsnelheid werkte. Een grap, snel...
'Zullen we mestbommen in de meiden-badkamer gooien?'
'Er is wel degelijk iets, die grap hebben we in onze eerste jaar al uitgehaald.'
James keek Sirius recht aan, die duidelijk al doorhad dat er iets aan de hand was.
'Eh...-'
Een peinzende stilte viel. Sirius dacht na over een goede grap, Remus veer kraste op het perkament om het huiswerk voor de komende weken af te maken, Peter keek verwachtingsvol naar Sirius en James dacht verwoed na hoe hij Sirius voor kon houden dat er niks was. Hij mocht absoluut niet weten wat er was, hij had tegenover Sirius altijd beweerd dat hij haar met heel zijn hart haatte. Dan zou Sirius gelijk krijgen en zou hij het de rest van zijn leven moeten aanhoren en de medelevende blikken van Sirius moeten aanzien als ze de hand van een ander vast hield.
'Ik weet niets..' mompelde Sirius.
Geschokt keek James hem aan. 'Dat meen je niet!' zei hij geforceerd geiriteerd. In werkelijkheid was hij best opgelucht. Hij had geen zin in een grap, nu. Hij wilde even nadenken, alleen zijn. Jammer genoeg deed zich een prachtige gelegenheid voor.
'James! Secretus staat voor ons portretgat!' zei Sirius enthousiast en wees op het ijsberende stipje voor de leerlingenkamer van griffoendor.
James zuchtte en zei niets, maar toen Sirius hem vreemd aankeek zei hij vlug: 'Gaaf..'
Remus schudde zijn hoofd en keek de twee beste vrienden peinzend na, toen ze met hun toverstok in de aanslag de leerlingenkamer verlieten. Peter wist niet hoe gauw hij moest op staan om Sirius en James bewonderend gade te slaan.

'Secreetje...' zei Sirius zacht. Hij grinnikte geamusseerd bij het zien van van de geirriteerde blik in Secretus' ogen. Fel trok hij ook zijn toverstok, maar vor hij eht wist werd hij achteruit geblazen.
'Alohomora!' James stem galmde door de stille gang. Er was niemand te bekennen in de gang en het was doodstil terwijl Secretus kwaad overeind krabbelde.
Sirius lachtte toen hij zijn toverstok van de grond wilde grissen en hij hem gauw met de Sommeerspreuk naar zicht toe haalde. Secretus ogen flitsten door de gang en staarden toen naar een punt achter de twee.
'Hallo..' klonk een kille stem achter de twee Griffoendors in de gang.
James keek achteloos achter zich, maar die blik veranderde naar geschokt toen hij Lucius Malfidus zag, met achter zich...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Jun 20, 2005 19:55

Thanks to: ShadowCat en Lady Luna voor de reacties!
Verder niks? Please, anderes heb ik het idee voor niemand te schrijven!

Unhappy me

Dark Questions
[ Lily ]
James trok een wenkbrauw op en keek me vreemd aan, maar ik ontweek zijn blik en liet mijn schouders hulpeloos zakken. Malfidus had niet eens door dat ik achter hem stond.
Sneep daarentegen staarde me vuil aan.Een rilling van afschuw trok over mijn huid en ik kneep mijn ogen tot spleetjes en wierp hem walgende blik.
Malfidus keek James en Sirius sluw aan en liet zijn toverstok tussen vingers draaien.
Vlug dacht ik na. Sirius en James waren beiden te verbaasd om door te kunnen hebben dat Malfidus hen serieus wilde vervloeken. Ik had het wel door, maar kon het ze niet duidelijk maken.
Heel traag verschoof ik mijn hand naar mijn toverstok, mar toen ik die in mijn hand had verstarde ik.
De toverstok...
Herinneringen schoten door me heen en gebeurtenissen van de afgelopen vijf jaar flitsten aan mijn ogen voorbij. Ik knipperde, porbeerde ze niet te zien, probeerde het weer te vergeten en weg te stoppen, in een donker hoekje om het voor altijd uit mijn geheugen te bannen, maar ik was te verstijfd, te geschokt om iets te doen.
Plotseling had ik iets door. Ineens zag ik een overeenkomst tussen alle keren dat ik en Jack waren uit gegaan.
Hij had me al die tijd gebruikt.. Helemaal in paniek staarde ik naar Sirius,. en toen naar James. Die keek me nog verbaasder aan, mar ik zag het neit. Mijn omgeving begon te draaien, kleuren vermengden zich en silhouetten werden vager en vager tot ik alleen nog maar een dikke, kleurloze waas zag die zich steeds verder van me leek te verwijderen. Mijn trillende hand sloot zich om de toverstok en pakte hem zo krampachtig vast dat al het bloed uit mijn vingers weg trok.
Met een verstijfde houding, starende ogen en bevende handen verlamde ik Malfidus met een zwakke spreuk.
Toen zag ik alleen nog maar een zwarte, donkere omgeving, waar ik steeds dieper in weg zakte...

'Lily?'
Met veel moeite wist ik een spiertje bij mijn oog te bewegen. Mijn oogleden drukten zich op elkaar, om vervolgens een wazig beeld weer te geven. Heel vaag zag ik de omtrek van Kate tegen het felle licht in de ziekenzaal.
'Kate...' mompelde ik schor. 'Water...'
Ze knikte en stond haastig op. Terwijl ze wegliep, werd het persoon dat achter haar had gestaan zichtbaar.
'Petunia,' zei ik bevestigend, met een stem die duidelijk maakte dat ik mezelf nog even moest overtuigen dat ze er echt stond.
'H- hai..'
Ik keek haar onverschillig aan, maar was te moe om met haar in discussie te gaan over maandag. Ik had teveel op een dag mee gemaakt. Jack...
'Gaat het weer?' vroeg Petunia, de enige bloedverwante die hier op school zat. Ik zweeg nors en meed haar blik opzettelijk. Geen woord meer tegen dat mens!
Een opgelaten sfeer heerste in de stille ziekenzaal.
Petunia slikte en beet op haar lip. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de glinstering in haar ogen die krampachtig de tranen tegen hielden.
'Snap je het nu nog niet?' vroeg ik haar met opeen geklemde kaken, zonder haar aan te kijken.
Nu blonken er ook tranen in mijn ogen en ik keerde haar demonstratief de rug toe. Stilletjes lag ik daar, te moe om te huilen of met mijn zus in discussie te gaan.
Waarom kwam ze ook? Waarom was Jack er nu niet, of mijn ouders?
Een steek van verdriet ging door mijn hart.

[ James ]
...-Evers?
James trok een wenkbrauw op en wierp haar een onderzoekende blik, maar die ontweek ze en met hangende schouders staarde ze naar de grond. Bezorgd zag hij haar rode, betraande ogen die nog steeds vochtig waren. Hij zag dat Sirius net zo verbaasd was om haar te zien, maar dat het hem meer ging om de rode ogen, die bij Evers bijna nooit verschenen. Ze leek de afgelopen vijf jaar niet een keer ongelukkig te zijn geweest met Trewin. James wist wat er speelde, maar dacht daar niet meer aan toen Malfidus ineens door een rode straal geraakt werd. Haastig richtte hij zijn toverstok op Malfidus, maar die zakte neer op de grond.
Nog geen tel later volgde Evers.

Zweetdruppels liepen als pareltjes over zijn natte voorhoofd en hij spande zijn klamme vingers steviger om zijn toverstok. Behoedzaam wierp hij een blik om de hoek en liep verder, maar de stille gang was uitgestorven en de dader leek nergens te bekennen. Door wie was Evers verlamd?
Met gefronste wenkbrauwen liet hij zijn blik door de gang dwalen en stopte hij. Het was zinloos, de dader was allang gevlucht. Hij zuchtte en liep richting de ziekenzaal, maar niet zonder argwaan voor iedere voorbijganger.

'Hoi Evers,' zei hij zo nonchalant vrolijk. Geirriteerd bedacht hij zich dat dit de eerste keer was dat hij zich geen raad wist met de situatie.
'Potter?' ze keek hem fronsend aan met haar groene ogen. Haar felrode krullen vormden een groot contrast bij de witte lakens en muren van de ziekenzaal.
'Hoe gaat het?' vroeg hij opgelaten.
Ze zweeg en staarde voor zich uit.
'Ben je verlamd?' flapte James eruit. Onmiddelijk vloekte hij binnensmonds. Hoe kon zij dat nou weten?
'Nee,' zei ze zo zacht dat hij het bijna niet verstond. Hij keek haar vreemd aan, maar moest zijn blik van haar afwenden toen Sirius binnenkwam.
'Ik heb niemand gevonden. Jij w-...?' Hij keek ineens doordringend naar Lily en wierp toen een blik over zijn schouder.
'Wie was dat mens net? Met dat donkere haar?'
Een geladen stilte volgde, terwijl iedereen Lily afwachtend aan keek...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Jun 26, 2005 18:34

Hey again!
Ik heb een beetje haastig een stukje getyped, hopleijk niet te haastig... Embarassed

Volgens mij denken jullie allemaal dat ik het af raffel en slecht schrijf, want ik kijg zo wienig reacties... Crying or Very sad

Maar ik doe echt mijn best en tips+commentaar kan ik goed gebruiken! Dan weet ik tenminste waarvoor ik schrijf...

Kimberly

Locked Up
[ Lily ]
'Ik eh.. ga maar weer..' mompelde Petunia. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde me af te sluiten van alle terug komende herinneringen, maar desondanks drong het tot me door dat dit de eerste keer was dta geen ondertoon van afschuw in haar stem naar voren drong.
Oh, wat had ze me gehaat, al die tijd. Altijd had ze me walgelijk aangekeken, om vervolgens de slijmbal uit te hangen als ma mij becomplimenteerde omdat ik het zo goed deed.
Die momenten haatte ik. Waarom had Petunia niet door dat ik zo graag had gewild dat ik niet zo uitzonderlijk goed kon leren? Ik haatte het om zo speciaal behandeld te worden en dat te moeten ondergaan met afgunstige blikken van mijn zus.
Ik zweeg gekwets en te verdrietig om een woord uit te brengen. Petunia stond haast geruisloos op en verliet de kamer.

Nog geen tel later kwam... 'Potter?'...- binnen.
Ik fronste en keek hem kort aan, maar meed zijn blik toen en staarde naar een punt achter mijn bed. De gedachte dat het best wel vreemd was dat mijn ergste nachtmerrie me kwam bezoeken, kwam niet bij me op.
'Hoe gaat het?' vroeg hij. De opgelaten sfeer voelde ik niet en mijn antwoord bleef uit. Jack... Het galmde door mijn hoofd. Opnieuw voelde ik me zwakker worden, voelde ik me onderuit zakken en langzaamaan verdwijnen uit de werkelijkheid. Ik verzette me er tegen, wilde het allemaal vergeten, maar het ging zo moeizaam dat ik het opgaf en me er aan overleverde en leeg en moe alles liet gebeuren. Weg uit de werkelijkheid, uit het bewustzijn zakken leek ineens een aantrekkelijk idee. Even die pijn, die afschuwelijke pijn niet meer hoeven voelen. Ik was zo moe dat zelfs ademen te veel werk leek.
'Ben je verlamd?' vroeg James.
Met een laatste krachtinspanning fluisterde ik: 'Nee.'
Ik bleef ademen, maar zien, denken of voelen deed ik niet meer. Mijn beeld werd waziger en waziger, alsof het opnieuw begon rond te tollen.
'Wie was dat mens net? Met dat donkerere haar?' vroeg een stem.
Petunia, antwoordde ik traag in gedachten.Nog even voelde ik de ijselijk koude pijn in mijn bort, toen zakte ik traag weg.

[ James ]
'Oh, Juffrouw Evers!' klonk een schrille stem ineens uit de deur aan het eind van de zaal.
'POTTER EN ZWARTS!' riep een hysterisch kwade madame Plijster. Ze kwam uit haar kamertje rennen en staarde met uitpuilende ogen naar het witte gezicht van Evers, die haar ogen nog geopend had en star voor zich uitstaarde, met twee doffe ogen.
'Ga weg, ga WEG! Mijn patient mocht zich niet op winden, blijf uit haar buurt! VORT! Oh, ik wist wel dat ik jullie niet binnen had moeten laten!'
Sirius liep al op een holletje verbaasd en geamusseerd weg, maar James merkte de langzaam rood wordende verpleegster niet op.
'Potter,' siste ze op een onheilspellend hoge toon. 'Maak dat je weg komt, juffrouw Evers heeft rust nodig!'
Haar ogen schoten vuur en toen James eindelijk die woedende blik op merkte, maakte hij ook dat hij weg kwam.
Diep in gedachten volgde hij Sirius.

'Ik eh... moet nog even wat opzoeken,' zei hij aan het eind van de gang tegen Sirius. Hij staarde naar de grond, in de hoop dat zijn zwarte haar zo voor zijn rode hoofd viel.
'Oke,' zei Sirius een beetje verbaasd. Vanuit zijn ooghoeken keek hij James achterdochtig aan, maar hij vroeg niets en daar was hij zijn beste vriend dankbaar om.
Hij piekerde nog steeds over waar hij eerst over piekerde. Om die ene vraag, die nu door zijn hoofd schoot, en daarnet, en daarvoor, en morgen en overmorgen... Hij moest antwoord hebben, hij hield er niet van om met zulke vragen te zitten, maar hoe kon hij na gaan wat er aan de hand was met hem?
Waarom had hij ook niet afschuwelijke grap met haar uitgehaald? Hoe had hij het in zijn hoofd gehaald?
Sirius had het bedacht, zei een stemmetje treiterig in zij hoofd.
Sirius, zijn beste vriend... Nee, het was niet de schuld van Sirius. Het was zijn eigen stomme schuld, en van die rotkinderen hier.
Waarom lieten ze hem niet met rust? Waarom verwachtten ze altijd van hem dat hij misselijke grappen uithaalde met leerlingen en leraren?
Hij zuchtte en liep verdrietig door.
Oh, wat haatte hij zichzelf.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Jun 28, 2005 12:49

Hay!
Hier weer een nieuw stukje!
@ SchadowCat, Lady Luna en Mystic: bedankt voor de reacties!
Wow, echt super! Kijk, als ik reacites krijg, weet ik tenminste waarvoor ik schrijf.... Bovendien is het heel erg inspirerend! Wink

Dus: pleaaaaase, reacties in 't topic of per pb, ik ben er dol op!

Jullie schrijfster,
Kimberly

It was all Fake
[ Lily ]
Ik zag niets, alles bestond uit een witte waas. Ik voelde niets, rook niets en hoorde alleen een onophoudelijk gesuis in mijn oren.
Niks kon ik nog bewegen. Ik voelde mijn verlamde lichaam branden van inspanning, maar ik kreeg mijn arm niet opgetild of mijn ogen geopend. Het ging zo moeizaam, terwijl ik al mijn kracht erachter zette. Ik probeerde wanhopig wakker te worden, bang voor de wazige beelden die voor mijn ogen steeds scherper en helderder werden. Ik wist waar de beelden over gingen, ik wist wat het betekende. Een herinnering die ik twee jaar lang uit mijn gedachtes gedrongen had, om het te vergeten.. Ik had het nooit met heel mijn hart geloofd, maar nu zag ik in dat ik dom en naief was geweest. De koude pijn in mijn borst welde op en verlamde mijn lichaam helemaal van angst, pijn en verdriet. Waarom overkwam mij dit? Was ik echt zo dom?
Ik had hem weggestuurd....
Een gedachte, die ondanks alles nog steeds door mijn gedachtes spookte. Het beeld wat ik had gezien van Jack en dat huilende meisje kon ik niet langer ontkennen. Het was waar, dat wist ik nu.
Toch hield mijn hele hart nog steeds van die lieve, vriendelijke Jack, die diep in hem verborgen zat en maar heel af en toe naar boven kwam. De Jack waarvan ik had gehouden, die ik beter had willen leren kennen..
Ik had moeten weten dat mensen maskers dragen. Dat ze zich soms anders voor doen dan ze zijn. Jack was stoer, brutaal en moedig. Maar dat was niet wat mijn hart stal. Zijn liefde voor het leven die hij soms uitte, was wat mij had overtuigd.
Waarom was ik er met open ogen ingetuind? Ik had hem toch gezien met dat meisje?
Vage stemmen drongewn wazig tot me door, maar ik lette er niet op. Het was een overduidelijk geschokte vrouwenstem, die Potter wegstuurde..
Die naam zette me aan het denken over hem, zijn beste vriend Zwarts en zijn andere virenden, Pippeling en Lupos.
Zouden ze allemaal maskers dragen?

'Juffrouw Evers?'
De stem klonk en leek van kilometers ver te komen, maar ik schrok van de kracht die er achter zat. Alsof iemand zijn uiterste best deed om tot mij door te dringen, net zoals ik al mijn krachten in spande om me te bewegen en een teken van leven te geven.
Een spiertje bij mijn ogen spande zich even, opniew trilden mijn oogleden, maar ik kreeg ze niet open. Heel vaag zag ik een grijze schim bewegen, alsof die zich achter mat, bijna zwart glas bewoog.. Een stilte volgde.
En daarna zag of hoorde ik niets meer.

[ James ]
Hij moest weer terug naar de leerlingenkamer. Remus was slim genoeg om door te hebben dat er wat aan de hand was als hij langer weg bleef. Sirius was duidelijk ook al achterdochtig en Peter, ach... Die ging met remus en Sirius mee.
Hij zuchtte en liep de hoek om, zijn blik starend voor zich uit en zijn handen nonchalant in zijn zakken. Hoewel je in eerste instantie niet kon zien dat er wat aan de hand was met James, zou iedereen die hem nu van dichtbij zag het meteen opmerken. Iedereen merkte het op als zijn ogen niet geamusseerd om zijn zoveelste grap glinsterden.
Zo stond hij bekend...

Eindelijk, daar was het portret van de Dikke Dame. Ze keek hem achterdochtig aan. Het was wel duidelijk dat ze het niet zo op hem had sinds hij een grap met haar had uitgehaald. Sirius en hij hadden dubbel gelegen toen ze afkeurend mopperde dat het helemaal niet grappig was om "haar helemaal naar Klein Zanikem te sturen in de veronderstelling dat daar iemand zeer geintresseerd was in haar zangkunsten, om vervolgens haar portret onder water te gooien en van de grond van het schilderij een modderpoel te maken!"
Eigenlijk was dat nog best een goede grap. De eerste in tijden waar hij geen spijt van had gehad...
Hoofdschuddend mompelde hij het wachtwoord en bedacht zich dat het ook niet zo gek was dat ze hem afkeurend na keek.
Gelukkig hoefde hij zich niet altijd anders voor te doen dan hij was...
Met een flauwe grijns keek hij Sirius aan en liet zijn blik door de leerlingenkamer glijden voor Remus. Peter was nergens te bekennen, maar dat maakte hem niet veel uit.
Helemaal in de hoek van de leerlingenkamer stak nog net Remus' hoofd boven de stapels boeken, perkamentrollen en werkstukken uit.
'Hey Maanling!' zei James geforceerd opgewekt toen hij buiten gehoorsafstand van andere leerlingen was. Zonder op te kijken van zijn enorm lange rol perkament antwoordde Remus afwezig: 'Hoi.'
Ineens klonk er gegiechel achter zijn rug. Geergerd sloeg James zijn ogen ten hemel.
Meiden. Iets waar hij voor het eerst in zijn leven even geen intresse in had.
'Hay James,' klonk een zwoele stem achter hem en hij draaide zich verveeld om, maar die verveeldheid verdween als sneeuw voor de zon toen hij zag wie er voor hem stond.
'Lauren?' Hij trok een wenkbrauw op en wierp haar een vreemde blik toe. Toen ze een oogverblindende, duidelijke geoefende glimlach tevoorschijn toverde, draaide hij zich om en keerde haar de rug toe.
Nog meer gegiechel in de nu doodstille leerlingenkamer; iedereen volgde het tafereel ineens.
'We zouden komend weekend naar Zweinsveld kunnen gaan,' zei ze langzaam, op een toon alsof ze hem een geweldig cadeau gaf. Voor veel jongens op Zweinstein zou dat misschien het geval geweest zijn, aangezien Lauren het knapste meisje van zijn jaar was, met haar smalle rode lippen en zulke blauwe ogen dat het leek alsof ze dwars door je heen keken. Haar zwarte haar stak erg af bij haar bleke huid, maar de meeste jongens vonden dat alleen maar sexy.
Aangezien James zelf ook erg populair was, maakte haar imago niet erg veel indruk en wierp hij haar alleen maar een korte, achteloze blik toe.
Ze glimlachte nog breder, hoewel haar ogen kil en vastberaden stonden.
'Tot zaterdag, 2 uur bij het portret van de Dikke Dame,' lachte ze. Ze knipoogde flirterig, draaide zich om en liep heupwiegend weg. Haar zwarte haar danste op en neer op haar rug en James schudde walgend zijn hoofd.
Wat een trut.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Jun 30, 2005 12:40

Hi!
@ Faith en Hermelien-Fan: bedankt voor jullie reacties en tipz!
Voor degenen die eht al opgevallen waren: ik heb de hoofdstukken getiteld.. Zo ook deze! Wink

ps: Maar twee reacties? Jmmr..

Lost in this World
[ Lily ]
Maskers... Het woord galmde doormijn hoofd, onophoudelijk. Ik probeerde het van me af te zetten, het te vergeten... Heel even lukte het, ik ving een korte, heerlijke glimp van rust op, toen sloegen mijn gedachtes weer op hol. Totaal overstuur, ondergedompeld in haar eigen ziel van verdriet en pijn. De ijselijk koude steken in mijn borst hielden niet op, maar ik richtte me er neit meer zo op als eerst. De rust die ik even had gevoeld, leek me moed in te spreken en gaf me de wilskracht om er meer van te kunnen genieten. hoezeer ik ook wist dat het neits zou helpen, ik wilde weg. Weg uit de harde werkelijkheid. neit voor altijd, maar voor een tijdje.
Een lang tijdje.

'Uw eten staat naast uw bed. Goedenacht, juffrouw Everes,' fluisterde een gedempte stem zachtjes. Weer een grijzige schim, vaag afgetekend tegen zwarte, wazige achtergrond die nog steeds leek rond te tollen en die me misselijk maakte van het draaien en het snakken naar weg blijven uit het bewustzijn.
Ik wilde het allemaal niet meer mee maken. Tegen beter weten in probeerde ik weg te blijven uit de harde werkelijkheid, probeerde ik al mijn verdriet te vergeten en de pijn te verdringen.. Als ik weer bij bewustzijn zou komen, kwam alles veel harder en pijnlijker terug. Maar die gedachte drong ik, net als zovele anderen, weg.

Alles was donker, ik zag geen hand voor ogen toen ik midden in de nacht ineens wakker werd.
Met wijd open gesperde ogen staarde ik onafgebroken naar het plafond, dat niet te zien was zonder het licht van de maan buiten. Nergens brandden kaarsen en hoe lang ik ook mijn blik strak omhoog gericht hield, ik zag niks.
Langzaam drong alles weer tot me door; de gebeurtenissen met Jack, het flauwvallen; het weg willen uit de werkelijkheid..
Ineens schoot het beeld weer voorbij. Het beeld wat ik twee dagen geleden daadwerkelijk voor mijn ogen zag, een beeld dat als een haarscherpe foto in mijn geheugen gegrift zat. Een beeld dat ik tijden terug al eerder mee had gemaakt, maar niet had geloofd.
Waarom had ik niet gezien dat Lauren zo ontzettend nep huilde? Zoals iedereen droeg ook zij een masker, en dan vooral bij aanwezigheid van Potter. Het witte gezicht met het de vele zwarte krullen spooktevoor haar ogen, waarvan ze nu pas merkte dat ze ze voorheen niet kon of wilde open krijgen...
En ook nu zou ze niets liever doen dan weer weg zinken in een zwarte duisternis...
Wraak, klonk een zachte, sluwe stem in haar achterhoofd. Ze wist wat het betekende.
Wraak op Lauren.

[ James ]
Vrijwel direct nadat Lauren hooghartig was weggeslenterd kwam Sirius aan lopen. Hij keek James ongelovig aan.
'Je gaat toch niet met Lauren he?' met een mengeling van ontzag en verbazing.
'Het is een trut, Sirius. Zie je dat nou nooit?' mompelde James vermoeid. Sirius wierp hem een vreemde blik toe, maar zei niets.
na een korte stilte liep hij hoofdschuddend naar de trap richting de Slaapzaal en James' gedachtes sloegen vrijwel direct weer op hol. Duizenden vragen die vanuit het niets op hem afgestormd kwamen, die een brandend, verlangend gevoel gaven. Hij hunkerde naar informatie, naar antwoorden, maar hij wist dat hij die niet zou krijgen als hij er zijn best niet voor deed. Zoals bij alles. Als hij niet zijn hart en ziel achter een doel zette, lukte het hem nooit.
Hij moest Sirius zien te overtuigen dat Lauren een bitch was. Had die nooit doorgehad dat het een opgedirkte namaak del was? Want haar echte krakater had ze nog nooit laten zien. Dat ging altijd schuil achter een ander gezicht, en voor iedere jongen op Zweinstein had ze een ander karakter. Bij Jack Trewin had ze staan huilen en had ze zich voorgedaan als een verdrietig, getraumatiseerd meisje. Bij Remus had ze zich gevoelig, vriendelijk en behulpzaam voorgedaan en bij James probeerde ze zichzelf als "hip" voor te doen.
Het drong pijnlijk tot hem door dat hij zich zelf ook niet altijd zo voordeed als hij was.
Was hij dan net zo erg als al die anderen?
Nee, dacht hij koppig. Dat was niet zo. Het werd van hem verwacht, van Lauren niet.
Maar waarom had hij dan toch zo'n stekend gevoel?

Zwijgend liep hij naar de fautieul bij de open haard in de hoek en verborg zichzelf in de schaduw die de wenteltrap boven hem creeerde. Zijn gedachtes gingen nog steeds zo razendsnel dat hij het niet kon bijhouden, maar hier, starend in de verwarmende vlammen, kon hij altijd even tot zichzelf komen. Vroeger zat hij altijd in de ongebruikte Noordertoren, maar hij had gemerkt dat iemand anders die ook bezocht en een nieuw plekje gevonden. De warme vlammen zorgden heir voor een broeierige hitte die het zweet over zijn voorhoofd liet lopen, maar dat verzachtte juist de pijn en hier kojn hij kalm na denken.
Sinds hij spijt had gehad van die afschuwelijke grap met Lily, voelde hij zich onzeker, nep en achterbaks. Nu pas had hij door wat voor pijn hij anderen had gedaan. Vele meiden had hij afgewimpeld nadat zijn lippen de haren hadden afgetast. Velen harten had hij gestolen, om ze te beantwoorden en dan weer te breken. Was hij altijd zo afschuwelijk bezig geweest?
Hij zuchtte diep en trillerig en voelde zijn gedachtes rustig worden, hoewel de zinnen die door zijn hoofd dwaalden nog steeds verontrustend waren.
Langzaam stond hij op, om Sirius naar de Slaapzaal te volgen. Hij kleedde zich zachtjes uit en kroop onder de dekens, maar zelfs toen Remus als laatste naar boven kwam, staarde hij nog steeds naar het fluwelen plafond van zijn hemelbed. Het was al ver na middernacht, maar de gedachte dat hijzelf ook een masker droeg, hield hem wakker, tot vroeg in de morgen, toen zijn oogleden dan eindelijk langzaam dichtvielen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jul 02, 2005 19:27

Hay!
@ Only my: Bedankt voor je megareactie!
Nou, jammer dat ik zo weinig reacties krijg... Sad

Ik heb niet veel te zeggen, behalve dat ik dit nieuwe stuk niet zo mooi vind gelukt, eigenlijk.. Rolling Eyes

Groetjes,
Jullie Schrijfster:
Kimberly

Sick and Tired
[ Lily ]
's Morgens vroeg staarde ik nog steeds met vermoeide ogen naar boven. Mijn oogleden waren zwaar van vermoeidheid, maar dicht gingen ze niet. Ik voelde me ontzettend leeg, nu ik eindelijk een doel had en wist wat ik moest doen. Lauren zal te weten komen wat ze gedaan had.
Een steek ging door mijn hart. De pijn, die maar terug bleef komen. Nu ik weer wakker was en bij bewustzijn, kwam alles terug. Beelden schoten voor mijn ogen terwijl ik ze krampachtig probeerde te sluiten, maar de harde werkelijkheiddreef niet opnieuw weg om plaats te maken voor een verzachtende duisternis.
Een uur later kwam Plijster even kijken en dat bood voor even afleiding, maar toen ze weer weg was, voelde ik de klemmende, ijskoude pijn weer terug keren. Ik wist dat die steeds erger zou worden. Ik wist dat het me in zou sluiten, me gevangen zou nemen in piekerende gedachten, in een verlangen om wraak te nemen. Dat was de waarheid. Zo simpel van buiten, zo ingewikkeld van binnen. Ik kreeg het benauwd van de wetenschap dat alles langzaamaan erger en pijnlijker zou worden. Het beklemmende gevoel werd erger en mijn ademhaling zwaarder. Kort sloot ik mijn ogen en ik haalde diep adem. Ik had een doel. Wraak op Lauren.
Toen ik mijn ogen weer opende, voelde ik me opnieuw zo leeg, maar het verdrietige gevoel was weg. Eindelijk was het me gelukt om het weg te dringen.
Iemand die mij nu had gezien, had de kille blik in mijn ogen niet herkend. Ik voelde me nieuw, alsof ik met een schone lei kon beginnen.
Langzaam bloeide er een plan in mijn hoofd op, naarmate de verder lege ochtend vorderde.
Langzaam verdwenen de laatste glinsteringen in mijn anders zo opgewekte ogen.
Die periode was voorbij.
Ik had niets om me vrolijk te voelen.
Ik nam mezelf op dat moment plechtig voor, dat ik niet nog eens zo stom zou zijn. Zonder het zelf te beseffen, sijpelde al mijn vertrouwen in jongens langzaam weg, tot er geen enkel sprankje hoop op een nieuwe liefde meer over was.
Een nieuwe start.

De stilte die angstvallig bewaard werd in de ziekenzaal, verbrak ik alleen door het drankje op te drinken. Daarna waren mijn voetstappen het laatste wat de rust zou verstoren.
De deur achter me schoof zachtjes dicht en ik keek met een ondoorgrondelijke blik door de gang. Mijn gewaad ruiste zachtjes door mijn haast om bij de Grote Zaal te komen, Dar kon ik vlug wat drinken..
'Hay Lily,' klonk Kate's stem ineens. Wazig keek ik naar haar, maar ik zag eigenlijk niet meer dan een schim met een dikke bos blond haar, die voor me kwam staan.
'Hoi,' mompelde ik afwezig. Nog even keek ik haar aan, met een blik die niets verried, toen liep ik om haar heen door naar de Grote Zaal.
De heerlijke geuren die me al van veraf tegemoet kwamen, rook ik nauwelijks. Ik merkte niet veel, mijn geest was wazig en mijn beeld vaag. Het enige wat ik duidelijk voelde, was een brandende haat.
Lauren.. haar naam spookte nog steeds door mijn hoofd, en verdween zelfs niet toen ik de Grote Zaal in liep.
De koude pijn bij mijn hart werd eindelijk minder. De herinneringen vervaagden en mijn gedachtes werden trager.
Alles had plaats moeten maken voor haat. Mijn ogen hadden nog steeds een kille, maar woedende blik.
Jack... Zijn naam schoot maar even door mijn hoofd. Dat was genoeg om opnieuw tranen te laten opkomen.
Wanhopig schudde ik mijn hoofd. Niet weer, ik wilde niet weer de moed opgeven om weg te kwijnen van zelfmedelijden. Met moeite wist ik de tranen terug te dringen. Als ik dat niet deed, was alle hoop vervlogen.
Plotseling verdween de wazige blik uit mijn ogen, toen die James Potter zagen, op de voet gevolgd door Tisha Muys. Heel, heel even had het tafereel geleken op Lauren, die Jack achterna ging. Ik haalde diep adem en slikte de brok mijn keel weg.
Nog geen tel later verliet Potter de Zaal, met trillende handen, een bleek gezicht en een bezweet voorhoofd.
Het drong maar heel zwakjes tot me door, dat ik niet de enige was die zich zo beroerd voelde.

[ James ]
'James, word wakker!'
Meteen vlogen de oogleden van James open. Hij sliep nooit vast, zeker niet na zo'n onrustige nacht. Een misselijk gevoel overviel hem en zorgde voor een vreemd, beklemmend gevoel in zijn maag.
Stilletjes kwam hij uit bed en kleedde zich aan. Remus wierp hem een achterdochtige blik, maar zei verder niets. James was blij dat niemand zich met hem bemoeide. Hij had geen zin in vragen, er spookten al genoeg pierkeringen door zijn verwarde hoofd.
Nog steeds zwijgend sleepte hij zijn tas achter zich aan en liep de trap op. Remus en Sirius keken hem fronsend na, vingen elkaars blikken en haalden hun schouders op.
Het kwam wel weer goed.

James voelde de ogen van het blonde meisje in zijn rug prikken, toen hij de verder lege leerlingenkamer binnenkwam. De deur van Slaapzaal schoof zachtjes achter hem dicht en dat was het enige wat de kalme stilte verbrak. Het meisje keek aandachtig naar hem, maar ontweek zijn blik toen hij over zijn schouder keek. Zo nonchalant mogelijk klom hij door het portretgat om zijn lege maag te gaan vullen.

'Hallo,' klonk een opvallend rustige stem achter hem , toen hij zwijgend achter zijn schrale ontbijt zat. Hij at enkel een kadetje, meer kreeg hij echt niet door zijn keel. Het misselijke gevoel werd erger en hij kreeg het gevoel alsof hij moest overgeven toen hij naar de eigenares van de stem keek. Het meisje met de blonde haren. Ze glimlachte. Het was een zwijgende, nietszeggende glimlach, maar desondanks bezorgde hij James de rillingen van de vastberadenheid die in haar ogen blonk. De glimlach liep duidelijk niet verder dan haar mond.
'Hoi,' mompelde hij zwakjes. Hij voelde zweet aan zijn voorhoofd plakken en zijn handen trilden merkwaardig.
Ze zweeg, met de vreemde glimlach nog steeds op haar gezicht geplakt. Ze kwam naast hem zitten, pakte een croissantje, een beschuitje, drie boterhammen, een cadetje, een worstebroodje, een glas pompoensap en een plak kaas en zweeg de rest van de tijd.
Toen James kotsneigingen voelde opkomen, stond hij vlug op en liep weg. Hij werd nageken door twee paar meisjesogen.

Een paar leerlingen keken hem vreemd na, terwijl hij haastig richting de toiletten liep. Hij voelde de zweetdruppeltjes als parels over zijn voorhoofd lopen en zijn oogleden trilden. De misselijkheid werd erger..
Boven de wc keerde zijn maag zich om en een paar tellen later verdween de inhoud van zijn maag in het riool.
Nog steeds misselijk kwam hij het toilet uit en dronk wat uit de kraan. Hij gooide wat water in zijn bleke gezicht, negeerde de zwakke blik in zijn ogen en sleepte zijn tas achter zich aan richting het VtzK lokaal. Hoewel hij wel degelijk op zijn vertrouwde stoel naast Sirius zat, was hij alles behalve aanwezig.
Hij voelde zich afschuwelijk dan ooit. Hij walgde van zichzelf, van zijn misselijke streken en zijn arrogante gedrag. Voor het eerst in zijn leven had hij door hoe stom hij bezig was...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Jul 04, 2005 13:31

Hay!
@ tea en Hermelien-Fan: Bedankt voor de hippe reacties! ^^
Hier een nieuw stukje. Veel heb ik niet te vertellen, dus laat ik eht hier maar bij.
Doei!

Kimberly

Far Away from were they belong to be
[ Lily ]
Ik had niet door hoe de lessen VtzK, Kruidenkunde en het blokuur Toverdranken voorbij gingen. Ik merkte het wel, maar het drong gewoon niet tot me door.
Bij alle lessen zat ik met mijn gedachten mijlenver weg van waar ze werden geacht te zijn. Ik lette niet op of ik nou wel of niet gemalen maansteen bij mijn Krachtwater deed, ik had niet door dat ik mijn Mimbulus Mimbeltonia omver gooide en al helemaal niet dat ik professor Dolov Verlamde tijdens VtzK..
Alles ging als een waas voorbij, terwijl mijn perfect uit gestippelde plan groeide en groeide..

'Lily, ben je er wel?' Kate zwaaide met haar hand voor mijn ogen en keek me fronsend aan. Moeizaam trok ik een glimlach rond mijn lippen en probeerde niet nog eens Pompoensap over mijn eten te gooien, in plaats van de Paprisaus die aan de andere kant naast mijn bord stond.
Zwijgend schepte ik opnieuw op en knikte wat terwijl de anderen het probleem Lucius Malfidus bespraken. Het viel niemand op dat ik niet vurig mee discussieerde..

Eenzaam dwaalde ik wat door de lange, uitgestorven gangen van Zweinstein, terwijl iedereen buitenlag te genieten van de zon. Ik wist zeker dat zelfs Petunia een bruine huid kweekte.
Een moe gevoel had me al overvallen tijdens het ontbijt en het werd steeds erger. Ik voelde me ontzettend leeg en uitgeput, maar ik wist dat ik even door moest bijten. Ik moest de dag doorkomen, ik mocht niet opgeven..
Mijn gedachtes werden trager en moeizamer, maar ik voelde de pijn en de haat nog steeds en ik proefde het zoete bloed van mijn kapotte lip maar al te goed, hoewel ik er niet op lette. Ik dacht vertwijfeld aan Jack.
Waar was hij heen? Waarom had hij het gedaan? Waarom had hij me zo gekwetst?
Met veel moeite slikte ik de brok in mijn keel weg en luisterde afwezig naar mijn voetstappen, de enigen die de anhoudende stilte zachtjes verbraken. Nergens voelde ik de aandrang om ook naar buiten te gaan, om ook van de zon te genieten.
De laatste keer dat ik dast deed, was ik nog met Jack..
Verbeten staarde ik voor me uit, met nog steeds een vreemde blik in mijn ogen, hoewel mijn glinstering weer terug kwam. Ineens kreeg ik een beetje door hoe gemeen mijn plan was, vooral tegenoevr Potter, die er niks mee te maken had.
Verwoed schudde ik mijn hoofd, om de gedachtes van me af te schudden. Potter was een misselijke kwal, die al vanaf het eerste jaar zijn best had gedaan mij het leven zuur te maken. Dan had hij maar twee keer moeten na denken voor hij daar aan begon.
Onwillekeurig twijfelde ik steeds meer en met piekeren over de situatie kwam ik niet ver. Ik moest me er gewoon bij neer leggen.
Met die gedachte liep ik naar de Noordertoren, maar mijn geweten bleef knagen.

[ James ]
De lessen gingen traag voorbij die middag. James vroeg zich af wanneer de vakantie eindelijk kon beginnen , dan hoefde hij niet elk moment herinnert te worden aan zijn afschuwelijke gedrag. Hij dacht pijnlijk aan de grap met Sectretus, oneveer een jaar geleden na zijn SLIJMBAL-examen. Evers was rood aangelopen van woede terwijl ze had geschreeuwd dat ze ziek van hem werd..
Hij zuchtte en liep zwijgend met Remus en Sirius naar buiten. Peter was nergens te bekennen.

'Zeg Gaffel..' begon Sirius ineens, toen ze zich hadden neergezet langs de rand van het meer.
'Ja?' mompelde hij weinig geintresseerd. Hij zat ver weg met zijn gedachten.
'Hoe zit het tussen jou en Lauren?'
Onmiddelijk keek Remus op. James wist waarom hij zo gealarmeerd reageerde als het om die barbie ging en hij was op zijn hoede; hij wilde niet dat Remus dacht dat hij diens verkering van vorig jaar vergeten was.
'Er is niets aan de hand. Helemaal niets. Het enige wat ik voor haar voel, is afschuw.'
'O.' Sirius keek hem fronsend aan en staarde toen teleurgesteld naar het strakke oppervlak van het meer.
'Zullen we een bommetje PestPoeder in de meisjes Slaapzaal laten ontploffen?' stelde hij ineens voor. Hij was duidelijk verveeld en keek hoopvol naar zijn beste vriend.
'Nee,' reageerde James korzelig. Ineens was hij kwaad op Sirius. Waarom begreep die nu niet, net als alle voorgaande keren, dat hij zijn dag gewoon niet had? Hij had geen zin in zo'n stomme grap uit halen. Hij had nergens zin in, hij voelde zich verward en zijn misselijk nam toe, terwijl hij nog steeds walgde van zichzelf en hij zich mateloos irriteerde aan Lauren, die tijdens het laatste blokuur Toverdranken onophoudelijke kleffe briefjes had gestuurd en flirterig had geknipoogt.
Hij voelde zich beroerd en dan kwam Sirius met een grap aan die ze vorig jaar al hadden uitgehaald.
Begreep niemand het dan?
Bijna had hij zijn mond open getrokken om een enorm geiiriteerde woordenstroom op Sirius los te laten, toen Remus net op tijd in greep.
'Laat hem, Sluipvoet. Hij heeft zijn dag niet.'
James zweeg en gooide nog steeds geergerd een steentje in het water, en staarde toe hoe de kringen in het water zich uitbreidden en verspreiden over het donkere water.
Sirius sloeg zijn ogen ten hemel en zuchtte, eveneens geirriteerd.
Remus merkte niets op van irritaties rond hem en las rustig verder in zijn boek "Voorspellend Rekenen voor de gevorderde gebruiker."

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Jul 06, 2005 11:32

Hay!
@ SchadowCat, Idril Ancalime, tea en Hermelien-fan: Hartstikke bedankt voor jullie reacties!
Ik heb vanochtend weer een stukje bij getyped. Laat ik maar niet te veel bazelen, maar posten!
Veel plezier+ reactiezz Please!

Kimberly

Shocking Joke
[ Lily ]
Dit keer brandde de haard wel. De muffe geur van verbrand hout drong maar nauwelijks tot me door en ik dwong mezelf om mijn aandacht te richten op het straaltje felle zonlicht da door het kleine raam viel.
Stilletjes luisterde ik naar het geschreeuw van uitgelaten leerlingen, meer dan 80 meter onder me.
Ik dacht er na, piekerde over mijn plan en breidde het steeds evrder, steeds nauwkeuriger uit. Vanuit de verte hoorde ik een stem schreeuwen en een meisje gillen. Maar zelfs de harde klap die daarop volgde haalde me niet uit mijn gedachtes. Ik voelde nog steeds een brandende haat rond mijn hart, gepaard met het vreselijke verlangen van wraak. Tevreden glimlachte ik en wist dat dat verlangen binnenkort bevredigt zou worden. Het was slechts een kwestie van tijd..

Zwijgend dwaalde ik weer door de stille gangen. Het flakkerende licht van de fakkels in de gang waar ik liep, zorgde voor vreemde schaduwen op de muur, die knipperden en vervormden, om vervolgens weer een angstaanjagend griezelig beeld te vormen.
Mijn adem was jachtig, haastig en mijn voetstappen maakten een gauw opeenvolgend regelmatig geluid. Ik voelde mijn hart bonzen, een zwaar, drukkend gevoel op mijn maag werd sterker en ik sloot kort mijn ogen om niet meteen naar Potter te rennen en mijn plannetje uit te voeren. Ik hield mezelf met de grootste moeite tegen, omdat ik wist dat het alles zou verpesten als ik niet heel secuur en zo geloofwaardig mogelijk te werk ging.
Ik besefte niet een keer hoe afschuwelijk is bezig was, of hoe walgelijk mijn plan was..

'Hey Lily,' klonk een zachte stem naast me.
Kate.
'Hay!' ik deed mijn best om opgewekt te klinken, maar mijn stem klonk ontzettend overdreven en geforceerd.
'Hoe is het?' vroeg ik. Het was alsof de woorden uit iemand anders' mond kwamen; ze leken van mijlenver weg te komen en de stem die ze uitsprak was absoluut niet de mijne. Misschien was dat wel de reden dat Kate me zo vreemd aankeek.
'Goed,' antwoordde ze gefronst.
'Met Jou?'
Even aarzelde ik en dacht eraan om alles te vertellen. Over het plan, over Jack, over Petunia en over Lauren, maar ik sloot mijn mond weer even abrupt als ik hem had geopend.ik sloeg mijn ogen neer en zei haast onhoorbaar: 'Ook.'
Het woord "goed" reeg ik niet over mijn lippen. Ik wierp zijdelings een blik op Kate, maar zei niets op onze weg richting de leerlingenkamer.
Hoe kon ik het haar vertellen? Het leek onmogelijk om alles eruit te gooien, om mijn breuk met Jack niet langer te verzwijgen en te stoppen met leugens vertellen.
In mijn wereld leek haast alles onmogelijk..

[ James ]
Nog geen tel na James' woordenwisseling met Sluipvoet brak de hel los. Een lome grijns verscheen op het gezicht van Gaffel.
'Secretus...' Hij wist dat hij geen spijt zou krijgen van een streek bij Secreetje uithalen, die verdiende het gewoon.
Remus keek niet eens op, in tegenstelling tot Sirius. Die leek bij voorbaat al geamusseerd en grinnikte sluw.
Alletwee kwamen ze overeind, met hun toverstok onder de mouw van hun gewaad verstopt.
Sneep kwam aanlopen, met zijn kromme haakneus bijna tegen het groezelige perkament in zijn handen aangedrukt en zijn ongewassen haar voor zijn ogen, wat hem absoluut niet knap maakte, zoals bij Sirius.
Vanuit zijn ooghoeken zag James een groepje meiden vlakbij hun keken en zijn hand schoot gauw door zijn haar, waardoor het er verwaaid uitzag. Zijn grijns werd breder toen hij de emotieloze blik van Sneep zag, toen die hen eindelijk in het oog kreeg. Zijn blik flitste van James' gezicht naar dat van Sirius, en toen die hun toverstok niet langer verborgen hielden, maar juist in de aanslag hielden, ook daar naar toe.
James keek vol leedvermaak toe hoe een adertje bij zijn slaap woedend klopte. De blik in zijn walgende ogen was woedend en alle symptonenen wezen erop dat hij James en Sirius aangevlogen was, als die geen toverstok in hun hand hadden gehad.
'Tarantellagra!' zei James, waarop Sirius vervolgde: 'Locomotor Sneep!' en zo hun gehate Secretus in de lucht liet dansen.
Geen van de twee had door dat een bijzonder knap, maar desondanks woedend meisje zich had losgemaakt van de groep meiden die vlakbij hun in het gras zaten. Haar lippen vormden een dun lijntje terwijl ze op hen af kwam, met een blik die angstaanjagend veel op die van een razende professor Anderling leek.
James stond net op het punt de vloekken weer op te heffen, toen het meisje achter hun halt hield en met trillende stem van ingehouden woede James en Sirius een sprong van schrik liet maken.
'Wat zijn jullie aan het doen?!!' donderde ze.
James draaide zich ondanks de schrik traag om en Sirius trok een nonchalant een wenkbrauw op toen hij Sandy Muys zag, met een rood aangelopen, vertrokken gezicht van geshockeerde woede.
'DENKEN JULLIE SOMS DAT JULLIE GRAPPIG ZIJN?' riep ze.
Iemand aan de andere kant gilde van schrik, door de plotseling bulderende stem van de anders zo opgewekte Sandy. Haar blonde haren vielen voor haar ogen en ze streek ze traag achter haar oor; een teken dat je moest maken dat je wegkwam bij Sandy als het gebaar gepaard ging met versmalde ogen.
James hief nonchalant de vloek op, de schijn op houdend dat hij helemaal niet onder de indruk was van Sandy's vertoning.
'Eigenlijk wel,' antwoordde Sirius kalm. Remus, die niet langer kon doen alsof hij het alleaal niet eens opmerkte, zuchtte, maar kon een grijns niet onderdrukken. Sandy leek even van haar stuk gebracht, maar ze herstelde zich snel.
'ACHTERLIJKE MINKUKELS! EEN OPSTEL VAN TWEEHONDERD WOORDEN WAAROM DIT ABSOLUUT NIET KAN! MORGEN BIJ MIJ INLEVEREN, EN MAAK NU ALS DE BLIKSEM DAT JE WEGKOMT!'
Een harde knal volgde op de tirade van Sandy, die ten teken gaf dat Sneep niet al te zacht op de grond was terecht gekomen.
Haastig vertrokken de drie vrienden naar binnen, nagestaard door een furieuze Sneep en een afkeurende Sandy.
Even leek het erop dat Sneep hen vanachteren wilde vervloeken, maar Sandy wierp hem zo'n dreigende blik dat hij zich bedacht en chagrijnig weg beende.
'So,' zei Sirius, die bedachtzaam een blik over zijn schouder wierp. 'Die weet van wanten,' zei hij, met een haast onmerkbare ondertoon van bewondering in zijn stem.
James had zo'n idee dat hij de komende dagen nog meer over Sandy zou horen uit de mond van zijn beste vriend. Hij schudde zijn hoofd, bedacht zich dat Sirius onverbeterlijk was en, aangekomen in de leerlingenkamer, begon hij maar eens aan het opstel. Maar niet zonder vurig te hopen dat ze haar rechten als klassenoudste van Huffelpuf niet nog eens zo zou gebruiken... Het beviel hem eerlijk gezegd niet zo..

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jul 09, 2005 13:58

Hellow!
Ik vier FEEST!
*deelt vrolijk feestmustjes uit en haast zich dan naar de keuken om de enorme taart en oliebollen te pakken*
EERSTE PLAATS bij FFwedstrijd! Horay!
Ik ben de trotse winnares van de categorie t/m 14 jaar met een verhaal over de Half-Bloed Prins!
(Hopelijk kom ik nu niet arrogant over, want ik had het absoluut niet verwacht en bedoel dit niet opschepperig ofzow Wink

)
Tjah, door eht feest vieren schoot eht schrijven er nogal bij in, want ik ahd echt nog een soort vakantie-vier-feestje en extreem-verlaat-verjaardag feestje vandaag en gisteren... Dus het stukje is nogal kort Embarassed

Sorry! Maar voor de oplettende lezer: Het plan is in wekring gezet! Nou ja, aan het eind van dit stukkie dan..
Opnieuw allemaal hartstikke bedankt voor de reacties, ze zijn nog steeds welkom!

Groetjes,
Kimberly

EDIT: Och, mijn geheugen ook altijd... Rolling Eyes

Ik was helemaal vergeten te melden dta ik een kaft en een soort titelplaatje heb gemaakt! Het staat bovenaan de pagina, de kaft is deze
Om vragen te voorkomen: Yup, die jongen is Dan Radcliffe. Simpelweg omdat ik geen geschikte James kon vinden, heb ik maar gewoon Dan gebruikt. Harry lijkt toch immers sprekend op zijn vader? ^^

The Game Begins
[ lily ]
Nog geen uur later zat ik al in de Grote Zaal, aangekleed en wel. Er was niemand, de zaal met het betoverde plafond was leeg en verlaten. Ik staarde voor me uit en ik oogde opvallend slaperig, maar niets was minder waar. Klaarwakker kwam meer in de buurt, mede door de razende zenuwen en mijn hart dat ik door mijn hele lijf voelde kloppen. Maar ik verdrong de onrust uit mijn lijf en bleef rustig ademhalen, zelfs toen Potter binnenkwam. Ik staarde naar hem, maar hij leek het niet te merken De blik in zijn ogen was gekweld en de pijnlijke trek in zijn gezicht bezorgde me voor even spijt en schuldgevoel. Moeizaam slikte ik mijn emoties weg en deed mijn best om me er niets van aan te trekken. Toen Zwarts, Lupos en Pippeling opstonden en weg liepen, bleef Potter achter.
Nu.

'Hoi.. James..'
Verbaasd keek de jongen op. Hij fronste toen ik naast hem neerzakte en met een sierlijk gebaar een rode krul uit mijn ogen schoof.
'Hoe is het?' vroeg ik nonchalant. Potter zweeg en keek me nog steeds aan met een vreemde blik in zijn hazelbruine ogen.
Ik keek hem aan en trok een geforceerde glimlach om mijn lippen, terwijl er onwillekeurig een schok door me heen ging. Ondanks het feit dat ik een hekel aan hem had, snapte ik nu waarom al die meiden voor hem waren gevallen...
Mijn gezicht was nog geen tien centimeter van de zijne verwijderd, maar ik boog niet dichterbij en deed geen enkele poging om te doen alsof ik meer voor hem voelde. Hij keek verward en ik voelde een steek door mijn hart gaan. Gauw wende ik mijn gezicht af. Ik kon mijn plan niet doorzetten als er een weeig schulgevoel door me heen ging.

[ James ]
Nog steeds staarde James naar Evers, die nu achteloos een cadetje pakte en er boter op begon te smeren. Wat er net was gebeurd leek haar totaal niet te deren, ze leek het zelfs niet eens door te hebben dat haar gezicht zo dicht bij hem was geweest, dat ze dichterbij was gekomen dan vele andere meiden.
'James..' hoorde hij een gemaakt lieve stem achter zich. Hij negeerde het zodra hij doorhad van wie die afkomstig was.
Lauren..
Ineens schoof Evers dichter naar hem toe en wierp ze Lauren zo'n woedende blik, dat die haar een paar seconden sprakeloos van schrik aan staarde. James begreep dat maar al te goed; de blik in haar ogen was angstaanjagend. Een huivering ging door hem heen. Hij had Evers nog nooit zo zien kijken.. Haar ogen gaven een mengeling van verschrikkelijke emoties weer. Haat, kille woede, wanhoop en verdriet glansden in haar ogen toen Lauren weer naar hem keek.
Ze beet heel even op haar lip en keek hem toen aan met dezelfde lieve glimlach als daarnet..
Wacht eens even! Sinds wanneer noemde hij haar glimlach lief?
Rimpels verschenen in zijn voorhoofd toen hij zijn wenkbrauwen fronste en haar verward aankeek. Wat wilde ze? Waar was ze mee bezig?
Al jaren had hij gehoopt dat dit meisje met haar knalrode krullen toestemde om met hem uit te gaan, en al jaren achtereen wees ze hem stug af.
Een triestige weerspiegling van zijn herinneringen verscheen in zijn ogen en Evers kneep troostend zachtjes in zijn hand. Hij schudde heel langzaam en haast onmerkbaar zijn hoofd, niet gelovend wat er gebeurde. Speelde ze een spelletje met hem? Waarom? Waarom speelde ze met zijn gevoelens.
Haar ogen keken naar zijn lippen en vingen toen opnieuw zijn blik. Een speels lachje trok om haar lippen, maar haar felgroene ogen twinkelden niet. James keek er onderzoekend naar en hij merkte dat ze totaal niet verliefd of vrolijk keek, maar vermoeid, afgepeigerd en ze leek jaren ouder dan ze was. Haar blik verried een sterke emotie die bijna niemand ooit had kunnen bedwingen.
Verdriet.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Jul 18, 2005 9:05

'Lo!

Ondanks het vorige berichtje, kreeg ik ineens weer volop inspiratie en heb ik nog een stuk kunnen typen! Veel plezier met het volgende stukje. De zaterdag na deze wordt nog leuk mensen, echt waar!
Tips, reacties, commentaar... Alles is welkom!

Liefs,
Kimberly

Strange Looks
[ Lily ]
Lauren...
Ik slikte de zo vaak terug gedrongen tranen opnieuw weg en trok met veel moeite een lachje om mijn lippen. Ik voelde hoe Potter haast dwars door de buitenkant heen leek te kijken en onmiddelijk haakte ik af en staarde naar mijn eten, terwijl ik zijn hand haastig los liet en mijn boterham er gauw mee naar binnen werkte. Ik had het gevoel dat het er meteen weer uit zou komen en een misselijk gevoel verflauwde mijn eetlust.
Al gauw schoof ik mijn bord weg, om vervolgens op te staan en weg te lopen zonder Lauren een blik waardig te keuren, of Potter nog durven aan te kijken. Waar was ik mee bezig?

Mijn hart klopte zo snel en hard dat ik het gevoel had dat iedereen het horen. Mijn beeld werd donker en wazig van al mijn gevoelens die met elkaar overhoop lagen. Hoe kon ik ooit mijn plan voortzetten, als mijn wilskracht langzaam wegebde? Als ik langzaam doorkreeg dat het walgelijk was tegenover Potter? Als het ineens glashard tot me doordrong dat ik met Potters gevoelens speelde?
Mijn voetstappen werden haastiger en begonnen te rennen, tot ik eindelijk de meisjestoiletten bereikte. Gauw gooide ik koud water in mijn gezicht, terwijl mijn ademhlaing nog steeds jachtig was. Mijn maag keerde zich om en protesteerde tegen de pas naar binnen gewerkte maaltijd en ik voelde me duizelig worden. Ik zuchtte kort en leunde mijn voorhoofd tegen het koele glas van de glimmende spiegel boven de wasbak. Na tien minuten die uren leken te duren, besefte ik dat Kate zich waarschijnlijk af vroeg waar ik was en verliet de verder uitgestorven toiletten.
Desondanks voelde ik nog steeds mijn hart verwilderd bonzen en ik liet een verwilderde blik door de kas van Kruidenkunde gaan, om te zien waar Potter stond en zo ver mogelijk uit zijn buurt te blijven.
Bijna was ik vooraan gaan staan, toen ik ineens besefte dat mijn plan hieraan kapot ging. Ik sloot mijn ogen, probeerde mijn onregelmatig schokkende ademhaling te vertragen en beet op mijn lip, voor ik met een vermoeide, verdrietige blik naar Lauren keek, en vervolgens naar Jack, die in Ravenklauw zat en de les Kruidenkund met ons deelde. Mijn uitdrukking was wraaklustig toen ik tussen de leerlingen me naar achteren wrong en ik wierp James een glimlach toe, toen ik eindelijk naast hem achter een volwassen Maanblad stond en afwezig deed wat de jonge vrouw voorin de kas vertelde. Ik antwoordde toen professor Stronk me vroeg wat het voor een plant was, maar desondanks verstond ik verder geen woord van wat ze zei. De les ging traag voorbij en mijn gedachtes gingen steeds sneller.
Wat moest ik doen? Ik voelde me afschuwelijk en merkte dat de glazen wanden op me af kwamen. Mijn ademhaling versnelde opnieuw en was het enige wat ik nog hoorde, buiten het vage geroezemoes en de jonge stem van professor Stronk, die van kilomteres ver leek te komen. In mijn hart vboelde ik spijt opborrelen en schulgevoel de haat overweldigen. Hoe kon ik dit nou doen? Ik slikte, luisterde niet meer naar mijn jachtige gedachtes en probeerde het allemaal van me af te zetten...
Steken doorboorden mijn hart, maar ik negeerde ze en probeerde ook de ornust uit mijn lijf te verbannen. Potters zogenaamd leuke grap zou ik nooit vergeten. Dit was zijn verdiende loon.
Dat zinnetje herhaalde ik onophoudelijk, terwijl Potters voetstappen naast me bleven en het vervaagde geroezemoes verstomden.
Ik voelde zijn verwarde blik op me rusten, maar weerhield de neiging om naar boven te kijken, in zijn hazelbruine ogen.. Stug stapte ik door en plakte opnieuw een glimlach om mijn lippen, hoewel ik wist dat ik Kate er niet mee voor de gek zou kunnen houden, of iemand anders die mij al langer goed kende, kon ik James er wel mee voor de gek houden.
De blik die ik nu droeg was onbekend voor mijn vrienden.

[ James ]
De verdrietige rustte niet lang in Evers' ogen. Blijkbaar had ze de pijn weer diep weggestopt, om er niet meer aan proberen te denken.
James twijfelde niet aan het feit dat Trewn iets afschuwelijks gedaan moest hebben. Ze was compleet veranderd. Iedereen die wakker was zou kunnen zien dat ze zichzelf niet was. Waarom hield ze zichzelf voor de gek? Anderen trapten er niet in. Waarom had ze dat niet door?
De lessen die middag vlogen voorbij, maar zijn gedachtes waren ver weg van Verweer tegen de Zwarte Kunsten en gingen aboluut niet over wierlingen, weerwolven of feeksen... Het enige wat door zijn gedachtes dwaalde, was de blik van Evers. Een gebroken blik, een blik zonder de gewoonlijke twinkelingen in haar ogen. Ze leek met moeite de verdrietige blik uit haar ogen te verdrijven en de felheid die de felgroene irissen met zich meedroegen, was verdwenen.
Piekerend volgde hij Remus, Peter en Sirius naar de leerlingenkamer..

'Hey Gaffel... Wat heb je?' vroeg Remus ineens bedachtzaam , toen de halve middag al voorbij getikt was. Sirius was meiden aan het versieren, Peter was in de verste verten niet bekennen (waarschijnlijk was hij in de keuken... Als hij niet alweer vergeten was waar die was) en James en Remus waren als overblijvenden een potje toverschaak aan het doen.
'Loper naar E3,' zei James lusteloos. Hij negeerde Remus' vraag.
'Gaffel...!' herhaalde Remus doordringend en hij keek hem belerend aan. Zuchtend keek James toe hoe hij schaakmat werd gezet en hoe Remus achterover leunde, maar zijn doordringende blik strak op hem hield gericht.
'Niks.'
'O, daar houdt je mij echt niet mee voor de gek. Kom op, voor de dag ermee.'
James' gedachtes gingen razendsnel. Zou hij het vertellen? Hij wist dat het een opluchting zou zij om het te vertellen, maar hij wilde zich niet bloot geven.Hij was nooit erg open geweest. Wat zou Remus wel niet van hem denken? En dan ging hij zich zeker nog meer met hem bemoeien. En hoe zouden ze reageren. Kwaad? Gekwetst? Of heel erg medelevend?
Geen van deze reacties stond hem erg aan en daarom besloot hij zijn mond te houden. Zijn vrienden kenden hem goed genoeg om zelf het nodige te weten te komen, en dat was meer dan genoeg. Ze hoefden niet alles te weten!
Diep vanbinnen was hij bang zijn vrienden kwijt te raken, als hij vertelde hoe hij zich voelde bij hun misselijke grappen..
Nee, hij moest gewoon de schijn ophouden en opnieuw grappen gaan uithalen. Zijn vrienden mocht hij niet kwijt raken. Ze waren de enigen die hij nog had.
'Nee, er is echt niets.'
Remus trok ongelovig een wenkbrauw op en James maakte dat hij weg kwam. Hij trok zijn boeken uit zijn tas, die verder helemaal volgestampt was met fopartikelen van Zonko's, en doopte zijn veer in de inkt. Zuchtend begon hij aan zijn huiswerk.
Toen Sirius een tijd later aankwam lopen, las hij nog steeds dezelfde opdracht.

Na een onrustige nacht was James de volgende dag pas laat in de leerlingenkamer
'Hi James...'
'Hey, James...'
'Hallo James!'
James kreunde geergerd, maar nam de moeite niet om de personen die hem hadden aangesproken aan te kijken. Hij wist zo wie het waren. Lauren, Tisha en Evers...
Evers!?
Met een ruk draaide hij zich alsnog om, voorzover dat ging vanuit de houten stoel waarin hij onderuitgezakt zat. Wat moest Evers weer.
'Hallo!' herhaalde ze vrolijk. Hoewel, vrolijk... De glimlach die ze tijdens de lessen van de vroige dag om haar lippen had vastgeplakt, leek losgeweekt door tranen die ze had gehuild. Ze glimlachte nog maar heel flauwtjes en haar ogen waren rood en dik.
'Hoi..' reageerde hij bedachtzaam, terwijl hij een onderzoekende blik over haar liet glijden. Aan de twee opgedirkte tutjes die voor haar probeerden te gaan staan, schonk hij geen aandacht.
'Ga je mee?' vroeg Lauren liefjes. Met een kreun besefte James dat het zaterdag was.
'Het is twee uur,' voegde ze eraan toe, met zo'n suikerzoet stemmetje dat James er misselijk van werd.
'Nee, Lauren. Ik ga niet mee. Ik ga nooit met je mee. Rot op en laat me met rust,' reageerde hij bars, met opeengeklemde kaken,
Lauren negeerde zijn afwimpeling en pakte zijn hand. Vol afschuw trok James zijn hand terug en stond op. Ruw duwde hij Lauren opzij en negeerde de zwaar geshokte Tisha, die met tikkende hakjes achter haar vriendin aanliep en controleerde of ze nog oke was.
"Doe geen moeite, Tisha. Ze is nooit oke geweest," dacht James, maar hij zei het niet hardop en wende zich naar Evers, die met hangende schouders in een onbekende verte staarde. Lichtjes grijnzend zwaaide James met een hand voor zijn ogen. Het grijnzen ging vermoeid, maar het lukte hem en Evers onderbrak haar gestaar en keek hem aan. Hij zag hoe de opgedroogde tranen haar wangen deden glimmen, en hoe haar dikke, rode ogen vermoeid de wereld in keken. Wat was er met haar gebeurd? Wat had Trewin haar aangedaan?
Haar ogen stonden hulpeloos, moedeloos. Ze leek geen zin meer te hebben in het leven.
Haar vuur was weg, de wilskracht die in haar ogen hadden geblonken voor haar gesprek met Trewin, een paar dagen terug.
Hij besefte dat ze waarschijnlijk net zo diep in de put zat als hij. En ze moesten er samen weer uit zien te komen. Met hulp van elkaar.
Aarzelend keek hij naar Evers.
Zoals ze er nu uitzag, leek ze er niet uit te willen komen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Aug 07, 2005 16:28

'Lo!
Allemaal hartstikke bedankt voor de reacties! Ik ben ent uit mijn vakantiekoffer gekropen, terug van twee weken in de Franse Alpen. Het was daar hartstikke leuk en... inspirerend! Elke dag zatik heel lang in de auto, omdat we voor een uitstapje eerst helemaal de berg af moesten, wat emt een beetje geluk een half uur duurde. Maar goed, de verveling tijdens zulke ritten heeft wel voor goede ideeen gezorgd, die ik met de hand gelijk uitgegeschreven heb! Het volgende hoofdstuk heb ik grotendeels eerst met de hand geschreven en daarna overgetyped. De ideen die ik heb opgedaan, werk ik later uit, als Lily en james zelf vakantie hebben. Ik ben immers ergens in de lente begonnen, maar dat wisten jullie nog niet, omdat ik het nergens vermeldt heb.

En voor ik eht vergeet te zeggen: de hoofdstuktitels zijn vaak alleen maar gericht op de belevenissen van of Lily of James. Ik probeer het vaak van beiden te doen, maar dat is best moeilijk...

Genoeg gekletst, veel plezier met dit nieuwe stukje, en bedankt voor het (on?) geduldige wachten ^^

Kimberly

Love is a Battlefield
[ Lily ]
Na Verweer tegen de Zwarte Kunsten gingen mijn kaken bijna zeer doen van glimlachen. Het was niet alleen fysiek vermoeiend, maar ook vanbinnen raakte ik er uitgeput van om nep te doen.
Na de laatste lessen voelde ik me afschuwelijk. Ik had beseft wat ik deed, waarom ik dat deed en dat ik zo net zo walgelijk bezig was als Lauren...
De laatste keer dat ik met Jack sprak, bleef door me heen gaan, als een film die zich steeds sneller afspeelde. Het gezicht van Jack lag er wazig doorheen en ik voelde mijn afschuw en tegelijkertijd liefde daarvoor haarfijn, tot elk traantje en elk knipoogje dat hij bij mij had doen verschijnen. De herinneringen schoten door mijn hoofd, maar vervaagden de pijn die ik daarvoor voelde niet.
Triest en van streek liep ik gehaast naar de leerlingenkamer. Ik verschool mijzelf achter de hoge rugleuning van de fluwelen leunstoel en luisterde stilletjes naar het knisperende vuur achter me. Ik zag Kate heel vaak kijken, terwijl ze heftig met Tisha discussieerde en haar blik was bezorgd en vermoeid. Ik zuchtte een keer en dacht aan Jack...
Lieve Jack... Waarom had ik hem laten gaan?
Ik voelde de pijn door me heen glijden en mijn blik, gevoelens en gedachtes verduisteren. Opniew probeerde ik me op mijn plan te richten, dat nu al voor een deel uitgewerkt was, maar ik had de fut er niet voor om mijn hoofd te laten doen wat ik wilde. Ik negeerde het gezicht van Jack, dat steeds voor mijn ogen gleed en me lief aankeek, met een uitdrukking die maar heel soms naar boven kwam.
O, Jack... Waarom liet je die kant nou niet zien? Waarom zat die zo diep verstopt, dat ik hem tijdens die vijf jaar dat we hechte verkering hadden maar een paar keer had gezien?
Zuchtend zakte ik nog dieper onderuit.

Het getik van de klok hoorde ik maar half. Het geluid van het vuur drong beter tot me door en deed me herinneren aan die keer dat ik hem zag, samen met Lauren...
Een scherpe steek van haat stak door mijn hart en mijn ogen vernauwden zich even toen ik het in een flits weer voor me zag: Lauren om Jacks nek. Het was de druppel. Ik had het eerder gezien. Toen had ze gehuild. Lauren had heel hard gehuild. Heel nep ook. En ze keek zo triomfantelijk, toen ze mij verloren in de deuropening had zien staan. Het vuur achter hun had gebrand. De vlammen waren angstaanjagend hoog gekomen en het geknisper van het vuur had als enige de ondoorgrondelijke stilte verbroken.. Lauren had tussen het snikken door mij een zelfvoldane blik toegeworpen, met kille, volledig droge ogen.
Met een gekwelde blik sloot ik mijn ogen en verborg mijn hoofd in mijn handen. Zachtjes snikte ik, terwijl de tranen omhoog kwamen. Ik hield ze niet tegen dit keer. Ik dacht niet meer aan mijn plan, aan mijn wraak, aan James..
Al die piekeringen werden overstemd door het gezicht van Jack, dat hooghartig op me neer keek uit de donkerte. Het was al middernacht, de leerlingenkamer was leeg en verlaten. Daar zat ik, in mijn eentje.
Ineens overiel een ontzettend sterk eenzaam gevoel me en besefte ik hoe alleen ik er voor stond. Niemand wist hoe ik me voelde, niemand had door dat ik zo diep in de put zat.

's Morgens waren mijn ogen nog rood en dik van het huilen, maar ik hamerde er bij mezelf op dat ik mijn plan moest doorzetten. Anders was alles voor niks geweest.
O, Jack... Waarom laat je me in de steek?
Die gedachte schoot als laatste door me heen, toen ik naar James liep. Zelfs Tisha en Lauren, die op hetzelfde moment kwamen aanlopen, kregen het verdriet niet uit me. Ik voelde spoortje haat niet, dat tevergeefs omhoog borrelde om het gekwetste verdriet weg te krijgen. Mijn wangen plakten van de opgedroogde tranen en mijn ogen glansden. Ik slikte een paar keer, wierp vanuit mijn ooghoeken een vermoeide blik op Lauren en voegde aan hun "lieflijke" begroetingen een "Hallo" toe. Tisha keek me zo vals aan, dat ik nauwelijks merkte dat James me onderzoekend aankeek.In plaats daarvan staarde ik nietsziend naar James, en 'Hallo!' herhaalde, terwijl ik met mijn hiel ongemerkt op Tisha's tenen ging staan.
'Ga je mee?' vroeg Lauren. Ze merkte niet eens dat haar vriendin -of eigenlijk slaafje- op haar lip beet van de pijn.
'Het is zaterdag'
Ik hoorde James haast onhoorbaar kreunen en een paar tellen later lag Lauren op de grond en liep Tisha er haastig naartoe, met grote ogen van de schrik.

James zwaaide met een hand voor mijn ogen en ik keek hem aan, maar ik wist dat ik het er voor vandaag beter bij kon laten. Zodra onze blikken elkaar kruisten, wist ik dat ik vandaag te zwak was. Als ik mijn plan vandaag voortzette, zou ik het verpesten. Niets mocht fout gaan, James was veel te slim om me door te hebben als ik zo hulpeloos was.
Zijn diepbruine ogen keken me ondoorgrondelijk aan. Een vreemde wirwar van gevoelens gingen door me heen. Wat dacht hij?
Teneergeslagen probeerde ik iets op te maken uit zijn gezicht, maar in zijn ogen stond geen enkele emotie weergegeven.
Vandaag kon ik het niet. Ik zou toegeven aan zijn vraag om mee uit te gaan. Dat mocht niet gebeuren. Het was te vroeg.
Vandaag nog niet.

[ James ]
Evers keek hem aan. James zag de twijfel in haar ogen, de aarzelingen en het verdriet in haar grote, groene ogen. Met een zwak gebaar streek ze haar rode, golvende haar naar achteren, terwijl zijn gedachten maalden. Hij wilde haar helpen, maar wist niet hoe. Ze leek geen hulp te willen accepteren, haar gezicht was zo vol van het verdriet dat Trewin haar aan had gedaan, dat ze niet leek te beseffen dat er nog andere dingen waren.
'He, Gaffel!' hoorde hij naast zich. Hij keek opzij, en terwijl hij Sirius begroette, zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Evers zich traag uit de voeten maakte.
'Wat moet jij met Evers?'
Even aarzelde James. Zou hij vertellen dat Evers zo triest deed? Dat haar blik zo leeg was? Hij zag Sirius nieuwsgierig kijken en besloot het niet te doen. Wat had Sirius eraan? Wat zou hij wel niet denken?
Geforceerd grijnsde James.
'Je kunt beter vragen...' Hij hield even stil. '... -wat Evers met mij moet. Ze kwam zelf op me af,' voegde hij eraan toe, geheel naar de waarheid.
Vanuit het niets schoten er ineens allerlei vragen op hem af, terwijl Sirius hem met gefronste wenkbrauwen en ongelovige ogen aankeek.
Hij ontweek Sirius' blik en staarde in plaats daarvan naar Lily, die hem zag kijken. Ze beet op haar lip, glimlachte en vluchtte naar de Slaapzaal. Ze merkte niet dat een andere gedaante uit de schadw tevoorschijn kwam en haar met een grimmige blik volgde.
James schudde zijn hoofd en probeerde het te vergeten. Het was hoog tijd dat hij weer eens een grap ging uit halen. Remus geloofde hem niet meer en Sirius ook niet. En hij ging ze echt niet vertellen wat er was. Ze verklaarden hem voor gek! Nee, hij moest de schijn gewoon ophouden...
Voor de tweede keer besloot hij zijn vrienden buiten zijn gevoelens te houden.

Waarom was hij zo bezig?
Achter hem verstoorde de tikkende regen de stilte. Iedereen was naar Zweinsveld. Zelfs zijn beste vrienden. Hadden die dan niet door wat er aan de hand was?
In zijn achterhoofd zei een stemmetje dat dat niet waar was; hij had Sirius zelf afgewimpeld en hij ontkende ook zelf dat er niets aan de hand was.
Waarom durfde hij zijn mond niet open te trekken? Waarom was hij niet net als Remus, die wist wanneer hij iets wel en niet moest vertellen? Was dit zoals hij was? Iemand die de schuld naar zijn vrienden schuift, terwijl het zijn eigen schuld was?
Hij zakte nog dieper onderuit en staarde met een lege blik naar het dunne straaltjte zonlicht dat tussen de gordijnen van het hoge raam doordrong. Het was schemerig op de Slaapzaal. Overal lagen gewaden, broeken, Griffoendor-spelden, een gejatte Zwadderich-badge en tandepoetsspullen, scheerschuimtubes, scheermesjes, handoeken..
Het was er een bende. Een enorme rotzooi, even groot als die in James' hoofd.
Hij wist wat er met hem aan de hand was, maar hij ontkende het.
Niuewsgierig was hij, geintresseerd.
Hij vroeg zich af wat er met Evers aan de hand was. Wat had Trewin gedaan? Ze was een angstig geworden, teruggetrokken en in zichzelf gekeerd. Ze zei net zo weinig tegen anderen als ze tegen James deed. Was dat verkeerd?
Hij wilde weten waarom. Hij wilde weten waar ze allemaal mee bezig was. Hij wilde weten wie ze was. Onder de vernietigende blikken die ze hem de afgelopen zes jaar op Zweinstein had toegeworpen, schuilde een Evers die hem maar een kant had laten zien. De andere was voor hem onbekend gebleven..
Met een ontzettend groot gevoel van spijt, ging hij op zijn eigen bed liggen. Hij zou het nooit weten ook.
Vaag op de achtergrond voelde hij nog steeds de intresse in Lily Evers.
Zuchtend besefte hij dat hij heel graag zou willen weten wat er allemaal in haar omging. Ze leek zichzelf niet gauw bloot te geven, en ook zonder vlinders in zijn buik kon hij willen weten wie ze nou werkelijk was. Hij zou haar nooit als zijn vriendin willen zien, maar wel als iemand die hij iets beter kende... Hij voelde een kriebelend, belerend gevoel golven door zijn hele lichaam. Het maakte hem onrustig en verdrietig. En de woede kwam weer omhoog. Waar was hij allemaal mee bezig?
Het kriebelende gevoel bleef... Hij wist wat het was.
Spijt.

Leuk vinden kon hij het noemen. Ze was knap, gaf hij eindelijk toe. Maar waarom dacht iedereen altijd dat zij zijn grote liefde was? Sirius zei het al zodra Lily voor het eerst allerlei vervloekingen naar zijn hoofd slingerde. Waarom? Hij vond haar leuk, besloot hij. Hij was benieuwd naar haar.
Niet meer en niet minder.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Aug 14, 2005 10:26

Voor degenen die mijn FF lezen was het nu wel erg lang wachten. In bijna vijf weken tijd maar twee (of drie?) stukjes! Sorry mensen, maar mijn ouders hadden besloten afgelopen week elke dag weg te willen, de twee weken daarvoor was ik op vakantie, de week daar weer voor was een en al opzoeken en in pakken, en daaaarvoor ging bijna een week logeren bij mijn hartsvriendin, hier bekend als Agje Potter! Agje, hartstikke bedankt voor de reacties!
Voor nu: Enjoy!

The End is Coming
[ Lily ]
Stilletjes liet ik mezelf op mijn bed vallen. Een zacht plof-geluidje overstemde het zachte geroezemoes uit de leerlingenkamer. Buiten mij was er niemand in de Slaapzaal te bekennen. Ik staarde afwezig wat naar de roodfluwelen gordijnen die voor het enorme raam hingen en luiusterde naar de stemmen die vanbuiten kwamen. Een straal zonlicht scheen vrolijk naar binnen door het zonlicht, maar verbeterde mijn humeur niet. De glimlach die vroeger vaak om mijn lippen had gelegen was weg, even als de twinkeling in mijn ogen. In plaats daarvan was mijn blik verdrietig en vermoeid.
Ik stond op en liep naar de badkamer die aan de slaapzaal vastzat. Mijn maag keerde zich half om. Ik voelde een vonk van afschuw door mij hart schieten, en niet lang daarna volgde een pijnlijke golf van schuldgevoel. Ik wist hoe afschuwelijk ik bezig was. Diep vanbinnen voelde ik haat gloeien, maar ik probeerde het te negeren en te vergeten. Het was afschuwelijk om dat hete, en tegelijk ijskoude gevoel te moeten wegdrukken. Ik wist dat de haat jegens mezelf was, ondanks dat ik mezelf voorhield dat het de haat voor Jack en Lauren was. Stilletjes wenste ik dat ik ook Petunia zou kunnen haten. Maar op dit moment kon ik even geen haat voor anderen voelen. Alleen diepe afschuw en afkeer voor het hatelijke plan waar ik mee bezig was.
Een gekwelde zucht ontsnapte uit mijn mond. Stoppen. Ik moest stoppen. Met tranen in mijn ogen keek ik aar mijn spiegelbeeld, dat tientallen keren werd weergegeven door de blinkende spiegels in de ruimte. Voorzichtig stak ik een hand met gespreidde vingers uit, en raakte ik een van de spiegels aan. Het koude glas drukte tegen mijn huid en ik onderdrukte een rilling. Zwijgend sloeg ik mijn ogen neer.
Ik moest alles vergeten. Het werd tijd dat ik Jack uit mijn gedachten bande en stopte met dit verschrikkelijke plan.
Maar ondanks de stekende kille haat in mijn hart en de woede voor mezelf wist ik dat het niet ging. Ik kon niet stoppen..
Ik was ermee begonnen, en moest er ook mee verdergaan.
Met veel moeite slikte ik de pijnlijke prop in mijn keel weg en staarde ik uitdrukkingsloos in de ogen van mijn spiegelbeeld.
Doorgaan..

De tijd tikte voorbij en de paar minuten dat ik daarstond leken eerder op uren of dagen dan minuten. Toch was de tijd dat ik op de koude vloer van de badkamer stond erg kort. Ik staarde onafgebroken naar de grond en keek niet eens op toen een harde stem mijn naam schreeuwde, of toen tikkende hakken zich haastig voorbewogen naar de badkamer. Het geluid van haar stem echode na door de stenen ruimte, maar ook in mijn hoofd doordat het de aanhoudende stilte zo plotseling verbrak.
'Waar denk jij mee bezig te zijn?!' vervolgde Lauren. Ze keek me met toegeknepen ogen ziedend aan, maar ik rukte mijn blik al gauw weer los van haar koude ogen en leunde met mijn voorhoofd tegen de spiegel, met mijn hand nog steeds tegen de nu vochtige spiegel. Zwijgend staarde ik nietsziend naar de dampwolk uit mijn mond die de spiegel besloeg.
'James is van MIJ, hoor je me!!'
De krijsende stem was zo hard dat het pijn zou moeten doen aan mijn oren, maar ik voelde niets. Helemaal niets.
'Als je nou niet gauw ophoudt met dat geflirt, krijg je met mij te maken!!'
Ik sloot mijn ogen, in een poging haar stem niet meer te horen. Ik wilde niets horen of voelen. Afsluiten van de hele wereld was de enige oplossing om al het zwart om me heen te doen oplossen. Het lukte. Gesuis overstemde alle geluiden van buitenaf en ik rook niets meer. Ik voelde zelfsLaurens hand niet, die met een venijnig petsend geluid tegen mijn wang schoot. Haar ogen schoten vuur en keken zo woedend dat een normaal mens er bang van zou worden. Ik niet. Ik zag niets, ik was niet normaal. Alles beleefde ik door een schimmige waas, die alle gevoelens verflauwde. In plaats van een golf van woede te voelen vanwege de klap die Lauren me gaf, voelde ik maar een flauw vonkje boosheid.

'Lily?'
De tijd was voorbij getikt. Het leek aslof ik al een maand in de badkamer stond, maar het was pas een paar uur later. De spiegel was voor een groot deel beslagen door mijn ademhaling, die warm was, in tegenstelling tot de rest van mijn loichaam. Ik had het koud, ijskoud.
Bibberend en helemaal van de wereld keek ik Kate wazig aan. Ik zag maar vaag het silouet van haar gestalte, maar ik herkende haar lengte en haar vrouwelijk vormen.
'Kom, het is etenstij.. Oh, Lil, wat is er aan de hand?'
Haar onbezorgde gezichtsuitdrukking verdween en maakte plaats voor een bedachtzame frons. Bezorgd kwam ze dichterbije en legde een hand op mijn voorhoofd. Ik voelde hoe warm de hand was, maar die waarneming leek van heel ver weg te komen, alsof het iemand anders was die het opgemerkt had.
'Je hebt koorts, meid.'
Ik keek haar aan, maar zei niets. Ik ging recht staan en leunde niet meer met mijn voorhoofd tegen het koude glas. Zwijgend liet ik me meevoeren naar de ziekenzaal.

De dagen kropen voorbij, terwijl ik in een staal ziekenhuisbed lag met witte lakens, die nooit vuil leken te worden. De muren om me heen waren al even wit en zelfs de gezichten van andere zieken waren wit. Al het wit vormde een zacht gordijn dat voor mijn ogen leek te hangen. Ik had het gvoel dat het nooit meer weg zou gaan en lag te woelen en te draaien in bed. 's Nachts had ik angstdromen. Dan staarden me van alle kanten ogen aan. Veel ogen, allemaal even afkeuren en priemend kijkend. In zulke nachtmerries wilde ik wegrennen, hollen, zo snel als ik kon.
Maar hoe lang ik me ook weghaastte van al die prikkende ogen, ze achtervolgden me. 's Morgens werd ik doodmoe wakker en was ik even opgelucht, maar tegen het middageten kwam de bange afwachting van de nachtmerries weer. Dan probeerde ik wakker te blijven om niet te hoeven dromen, maar altijd werden mijn oogleden zwaar en zakten ze genadeloos naar beneden.
Kate bleef me trouw elke middag na de lessen bezoeken. Dan vertelde ze over de lessen en gaf me het huiswerk door, of ze bracht een boek mee en zweeg, omdat er eigenlijk niets intressants gebeurde in de wereld buiten de ziekenzaal.
Ik lette niet op andere zieken, die komen en gingen. Ik lette ook niet op de dagen, die voobij tikten, telkens op dezelfde manier. Ik kreeg pas door dat er bijna een week verstreken was op vrijdagavond. Kate kwam vrolijk aanwaaien en plofte met een zucht neer op de enkele houten stoel, die naast mijn bed stond en altijd bezet werd gehouden door mijn enige vriendin.
'Weekend! Eindelijk,' begon ze en het daaropvolgende uur schreef ze het huuiswerk op en zweeg een tijdje. Maar zodra ze het woord "weekend" had uitgesproken, waren mijn gedachtes afgedreven. Met een onrustig, nerveus gevoel in mijn maag had ik beseft dat het morgen de dag was, die een einde aan mijn plan zou brengen. Eindelijk zou ik het hoofdstuk "Jack" af kunnen sluiten, om me open te stellen voor de nieuwe wereld.
Een vage mengeling van angst en opluchting dwarrelde door mijn maag en mijn gedachten gingen langzaam, maar dringend door mijn hoofd, opnieuw vragen vragen stellend die ik niet kon beantwoorden...
Een diepe zucht kwam uit mijn mond...

[ James ]
Verveeld hield james zijn blik op de vogels buiten gericht, maar zelfs hun vrolijk gekwetterde lied hielp hem niet uit zijn overpeinzingen. Hij had besloten zijn leven te beteren. Lily had hem vaak toegegild dat hij arrogant was en een hartenbreker, maar hij had haar woedende verwensingen nooit serieus genomen. En nu kwam hij er pas achter dat hij vrienden met haar wilde worden. Nu pas kreeg hij door dat hij diep in zijn hart gesteld was op die tierende stem, die hem zovaak had vervloekt dat hij nu alleen nog zou kunnen kruipen als ze al die keren een toverstok had vast gehad. Dat hij arrogant was, was hij na een middagje denken wel achter. Maar een hartenbreker?
Toegegeven, hij was al met veel meisjes uitgeweest. Hij kon geen enkele vrouwelijke griffoendor noemen (behalve de eerste- en tweedejaars, die mochten nog niet naar Zweinsveld...) die hij niet mee uit had genomen. Maar was gaf het?
Hij grijnsde lichtjes en trok eindelijk zijn blik los van de uilen, vogels en wolken buiten.
Sirius was veel erger. Die straalde gewoon iets uit, waardoor meiden met bosjes naar hem toe kwamen. Sirius had bijna alle meisjes op Zweinstein gezoend, om ze vervolgens te laten zitten. Sirius was een hartenbreker, hij niet!
Hij zuchtte geluidloos, maar ondanks dat hij ver weg zat met zijn gedachten, hoorde hij toch het gegil van de meidenbadkamer.
De badkamer van de jongensslaapzaal grensde aan die van de meiden en zodoende ging het doorgegeven geluid door merg en been. Het was verbazingwekkend hoe een stem zoiets kon voortbrengen, maar James wist zeker dat Evers nog harder kon gillen dan Lauren, die nu in de badkamer bleek te staan. Hij zuchtte en stond op, terwijl hij vergeefse pogingen deed om het geluid te verstaan. Zwijgend verliet hij de Slaapzaal.

'Hey James!' James keek op en grinnikte toen hij zijn vrienden zag zitten. Peter staarde opgewonden naar Sirius, Sirius grijnsde en Remus keek hem alleen maar bedachtzaam aan.
'Hoor eens, Sirius,' begon hij traag. Sirius draaide met zijn ogen en keek vervolgens verveeld naar Remus.
'Lauren en Tisha zijn de grooste krengen die hier op Zweinstein rondlopen. Laat ze nou met rust, Sirius. Ik meen het.'
'Wil je Lauren of Tisha mee uit gaan vragen?' vroeg James met neutrale stem. Voor hij zich in dit gesprek mengde, wilde hij weten hoe het zat.
'Yup.'
'Luister naar Remus,' zei hij gelijk.
'Hoezo?'
'Ze is nog erger dan jij, Sirius.'
'Ik ben niet erg!'
James kon het niet helpen. Ondanks het feit dat dit belangrijk was, moest hij lachen. Sirius keek zo verongelijkt en zijn ontkenning was er zo verontwaardigt uitgekomen, dat je zou kunnen zeggen dat hij inderdaad niet doorhad wat hij allemaal deed.
'Welles!' begon James hun oude spelletje.
'Nietes!'
Met een ruk stond Sirius op en trok zijn toverstok, om die vervolgens te richten op zijn lachende vriend tegenover hem.
'Tarantellagra!'
'Silencio!'
James' monddoodbezwering raakte Sirius eerder en nu had hij vrij spel - Sirius kon immers geen vervloekingen uitspreken.
'Locomotor Mortis!'
Doordat Sirius' benen ineens aan elkaar geplakt zaten, verloor hij zijn evenwicht en hij viel achterover terug in de bank waar hij eerst had gezeten. James grinnikte wat na en plofte neer naast Peter, wiens ogen bijna uit hun kassen rolden van bewondering.
Een vlaag van trots ging door James heen. Hij was er zelf achter dat hij een arrogante zak was, maar zijn vrienden trokken zich daar niets van aan. Hij had toch mooi maar eens de beste vrienden die hij zich had kunnen wensen.
Hij negeerde de steek door zijn hart en ook de belerende stem, die vaag in zijn achterhoofd zei dat ze gewoon even erg waren als hemzelf.

De week vloog voorbij. De lessen waren saai en iedere dag bleef er een plek leeg: die van Evers.
Vrijdag was hij te opgetogen om de vage onrust te voelen in zijn maag. Eindelijk was het weekend, twee dagen vol luieren!
Maar 's avonds laat, toen zijn vrienden al naar bed waren, bleef hij alleen achter in de leerlingenkamer. Het was stil en bijna alle leerlingen waren al naar bed. Peter was vroeg naar bed gegaan, en Remus en Sirius waren nog maar net vertrokken.
Kate Camin verbrak de aanhoudende stilte door haar stoel naar achter te schuiven en eindelijk te stoppen met huiswerk maken. James bleef alleen achter toen ze de deur naar de meisjesslaapzaal achter zich sloot.
Dat dacht hij, tenminste.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Aug 22, 2005 12:03

Eindelijk, het volgende stukje is klaar. Saturday, part one is best kort, maar het is dan ook nog maar het eerste deel van Saturday Dit hoofdstuk wordt eindelijk iets lichter dan de voorgaanden Razz

Bedankt voor de reacties en tips, ik zal mijn best doen om er wat mee te doen.
Veel plezier met:
Saturday Part One

[ Lily ]
'Kate,' onderbrak ik het verhaal van mijn vriendin. Ze keek me een beetje geiiriteerd en verbaasd aan.
'Ik voel me beter. Ga vast maar naar de leerlingenkamer, dan regel ik met madame Plijster dat ik terug kan.'
Kate begreep dat er meer achter zat, maar buiten een korte, argwanende blik liet ze er niks van blijken.
'Ga maar. Tot zo.'
Ik keek de rug van Kate een beetje onrustig na en zodra het geluid van een dichtvallende deur haar oren bereikte, stapte ik traag uit het bed.
Haar maag kronkelde en schokte, op een nerveuse, opgewekte manier.
Waarom?
Het antwoord bleef weg en ik zette gehaast de ene voet voor de andere, naar madame Plijster.
'Juffrouw Evers! U-'
'Ik voel me beter,' zei ik vasbesloten. Madame Plijster trok argwanend haar wenkbrauwen op, maar ik keek haar zo koppig aan, dat ze me een paar pilletjes gaf en me liet gaan.
Met mijn gedachtes bij morgen, bij de voltooiing van het plan, voerden mijn voeten me de ziekenzaal uit, naar buiten.

De leerlingenkamer was donker toen ik daar eindelijk aankwam. Het was al laat en het vuur brandde nog, maar de fautieul die ervoor stond hield het licht tegen en hulde me in een duisternis. Even dacht ik alleen te zijn in de warme kamer, maar in het vage licht kon ik nog een schim ontdekken - die van James Potter.
'Hoi James,' zei ik zachtjes. Hij knikte afwezig en leek zich niet te intresseren voor wie ik was, tot mijn stem goed tot hem doordrong.
'Evers?'
Een onhoorbare zucht ontsnapte uit mijn mond. Hij noemde me nog steeds Evers.
Ergens in me kwam een stemmetje in verzet. "Waar maak je je druk om?" vroeg het streng. Ik haalde mijn schouders op en probeerde het weg te halen, maar ik bleef me stilletjes af vragen wat er mankeerde aan "Evers" genoemd te worden door Ja-.. Potter.
Sinds wanneer was ik hem eigenlijk James gaan noemen?

Ik liep naar de haard en staarde er afwezig in, terwijl ik een beetje osptandig mijn armen over elkaar sloeg en bedacht hoe ik het nu het beste kon vragen.

'James...?' begon ik uiteindelijk.. Ik liet mijn armen na de lange stilte zakken en keek hem vragend aan.
'Ja?' hij leek op het eerste gezicht onverschillig, maar het gedraai met zijn toverstok verried dat hij toch niet echt ontspannen was.
'Morgen mogen we naar Zweinsveld..'
Even leek het alsof Ja-... Potter met een ruk overeind wilde gaan zitten, maar hij hield zichzelf schijnbaar tegen en antwoorde nonchalant 'Yup.' Iets te nonchalant, eigenlijk.
Hij haalde een hand gauw door zijn haar en opeens kwam mijn oude irritatie wegens hem weer naar boven.
Waar was ik eigenlijk mee bezig?
Ik balde mijn vuisten en sloeg mijn ogen ten hemel, maar James keek me weer gewoon aan en onmiddelijk bedacht ik me dat ik het moest vragen. Nu.
'Zullen we samen gaan?' zuchtte ik uiteindelijk. Mijn irritatie zakte weer weg toen hij heel kalm antwoordde
'Ja, goed.'
Ongemakkelijk luisterde ik naar de stilte die volgde, maar ik keek naar de grond en stapte plotseling naar de trap. Ik was moe, leeg en voelde me nog steeds ziek. Morgen ging ik uit met... Potter.

Vermoeid kleedde ik me om en staarde door het raam naar buiten. Kate sliep al. Ik was blij dat ze niet te lang gewacht had op mij, dan had ik James niet mee uit kunnen vragen.
Lauren en Tisha lagen twee bedden verderop te snurken en ik wierp ze een achteloze blik toe, maar mijn ogen bleven toch rusten op Lauren.
Ik bedacht me dat het kreng zal morgen wel woedend zijn.
Een sluwe grijns trok traag over mijn gezicht. Ha, ik ging toch mooi maar eens uit met James Potter!
Zuchtend stapte ik in bed, maar zelfs mijn vermoeidheid kon me niet in slaap krijgen. Ik bleef wakker, met mijn ogen strak gericht op het plafond van mijn hemelbed, gevuld met onrustige verwachting, vage spijt en haat. Pas rond twee uur viel ik in slaap.

[ James ]
Glazig staarde James voor zich uit, terwijl de vlammen teeds kleiner en zwakker werden. Het was al laat, zijn ogen vielen bijna dicht.
Hij voelde de vermoeidheid bezit van hem nemen, maar zijn verbijsterde gedachtes hielden hem wakker. Evers... Ze had hem mee uit gevraagd! Hij schudde zijn hoofd, nog steeds niet gelovend dat die tierende, vaak woedende Evers dezelfde Evers was als die hem net ahd uitgevraagd. Hoewel ze er niet bij had gekeken alsof ze zich erop verheugde. Ze had niet eens gebloosd... In tegenstelling tot hem...

Zijn hoofd zakte weg, maar zodra zijn kin zijn borsat raakte, schrok hiij weer op. Het vuur brandde weer fel. Er moest een huis-elf langs zijn gekomen in de tijd dat hij ingedommeld was. Zat hij daar dan al zolang?
Hij gaapte en was bezig zijn ogen open te krijgen, terwijl hij opstond en naar de Slaapzaal strompelde.

'He, James!'
Slaperig keek James recht in de ogen van Remus, die hem lachend aankeken.
'Wordt wakker! Het is zaterdag, we gaan naar Zweinsveld! Jullie hadden toch nieuwe mestbommen nodig?'
James kreunde en rolde op zijn zij. Sirius was al uit bed en stond voor de spiegel zijn haar te doen. Remus was zo te zien ook net wakker, zijn haar stond nog alle kanten op en hij had zijn pyjama nog aan. Peter zat keurig aangekleed op de rand van het bed. Zijn haar was al gekamd en hij keek verwachtingsvol van het tweetal bij James' bed naar Sirius.
James mompelde iets onverstaanbaars en kwam moeizaam overiend. Al zijn spieren deden zeer, waarschijnlijk van het slapen in de leerlingenkamer. Terwijl hij zich omkleedde, vroeg hij zich af waarom hij in godsnaam zijn beste kleding aandeed, maar lang hoefde hij niet te piekeren.
Hij ging uit. Met Evers.
'Hoe laat zullen we gaan?' onderbrak Sirius zijn gedachtes.Hij wierp een korte blik op Remus en James en ging ze voor naar de leerlingenkamer.
Ongelukkig kwam James overeind en volgde ze over de smalle trap. Zijn gedachtes wervelden door zijn brein, maar het was wel duidelijk wat hem te doen stond. Nu moest het gebeuren. Hij moest het gaan vertellen aan zijn beste vriend. O. Jee.
'Ik ga uit,' zei hij snel.
Remus en Sirius voor hem stonden zo plotseling stil, dat hij tegen ze op knalde en ze met zijn drieen over de stenen trap naar beneden rolden.
'Zo, indrukwekkend begin van de dag!' riep Tisha ze hatelijk toe toen ze in de leerlingenkamer aan waren gerold. James zat er versuft bij, maar de schrik overstemde de verbazing van Remus en Sirius niet. Twee seconden keken ze hem ontzet zwijgend aan, toen begonnen ze alltwee tegelijk door elkaar te roepen - Sirius vroeg wel honderd keer met wie, Remus vroeg of het serieus was, waarop Sirius protesteerde en voor James ontkende dat dat natuurlijk niet zo was. Remus vroeg toen weer aan James of het met Lauren was, maar werd halverwege overstemd door Sirius, die op zijn beurt schreeuwde dat hij met Lauren uit wilde gaan. Het gevolg was een verbijsterde stilte, door de hele leerlngenkamer. Iedereen keek eht drietal emt grote ogen aan, inclusief Lauren zelf.
'Nee. Het is niet Lauren. Het is Evers.' zei James langzaam. Toen stond hij op en verliet de kamer.
Nu hij het allemaal verteld had, merkte hij pas hoeveel honger hij had. Grijnzend schoof hij aan bij de tafel van griffoendor en begon aan de heerlijke eieren met spek, pompoensap, toastjes, hardgekookte eieren die toch niet zo hardgekookt bleken te zijn en een beker warme chocolademelk.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Aug 24, 2005 16:45

Omdat de James-stukjes bijna altijd korter zijn, heb ik hem dit keer extra lang gemaakt Razz

Mensen, reacties! Sad

Ik krijg er niet echt veel, zeg maar...
Het hoofdstuk Saturday wordt langer dan ik had verwacht, dus het wordt niet in twee, maar in drie delen gesplitst. Na deze Part Two, beloof ik jullie dat de definitieve "Saturday, The Date" wordt gepost ^^
Omdat de vakantie bijna ten einde is, typ ik flink door, om jullie geduld niet teveel op de proef te stellen en jullie (hopelijk) nog even met deze stukjes te vermaken, voor er langere tijden tussen zal zitten, vanwege... *haalt diep adem* school.

Special Thanks to Hermelien-Fan, die elk stukje een pbtje stuurt!

Liefs,
Kimberly

Saturday Part Two
[ Lily ]
Ee paar tellen keek ik verbaasd naar Lupos, Zwarts en Potter die met veel lawaai naar beneden kwamen rollen, en vervolgens een luide discussie begonnen.
Maar een seconde voor Potter eindelijk reageerde op zijn twee vrienden, wist ik waar het om ging.
Het ging om mij. Haastig stond ik op, greep mijn tas, mijn veer en mijn potje inkt en verliet ik de leerlingenkamer, vlak na Potter.
Ik werd nagestaard door iedereen die zich in de ruimte bevond.

Het was al laat, maar een weekenddag en de gangen waren nog uitgestorven en leeg. En de leerlingen die er liepen, waren te druk met hun open ogen te krijgen dan de nieuwste geruchten van Griffoendor op te vangen en mij na te staren asof ik gek was.
De Grote Zaal was ook half leeg. Potter zat al achter zijn ontbijt. Ik aarzelde even, maar schoof toch naast hem aan.
'Hoi!'
'Hoi'
'Hoe laat sta je klaar bij het portret van de Dikke Dame?'
Potter zuchtte en keek me ondoorgrondelijk aan. Het was even stil voor hij antwoord gaf en zijn blik waar naar zijn beker chocolademelk wendde.
'Een uur?'
'Oke.'
Zwijgend pakte ik een croissantje en at het op, maar de rust die na ons korte gesprek volgde, duurde niet lang. Slechts een kwartier later kwamen Tisha en Lauren de zaal binnen, om spiedend rond te kijken, mij in het oog te krijgen en vervolgens met een poeslieve glimlach naar mij toe te lopen. Op de voet gevolgd door een groep meiden die er niet echt blij uitzagen.
'Hai Lily...' zei Lauren langzaam. 'En James natuurlijk...'
Ook hem wierp ze een walgelijke, gemaakte glimlach toe. Ze keek me een paar seconden aan, knipperde met haar ogen, draaide een lok om haar haar en vroeg toen poesloef.
'Kan ik je even spreken, Lily?'
'Nee.'
Even leek ze haar tanden op elkaar te persen, maar ze glimlachte weer op dezelfde achteloze, poeslieve manier.
'James? Kun je ons even alleen laten?'
Potter keek me onderzoekend aan en zei nee zonder zijn blik van me af te halen.
Tisha tuitte afkeurend haar lippen en staarde me vuil aan, maar Lauren glimlachte nog steeds en zei geforceerd vrolijk gedag, voor ze zich omdraaide en bij de andere meiden ging zitten, die het gesprek met grote ogen hadden gevolgd.
'Dank je, James.'
'Graag gedaan.'
Zwijgend aten we verder.

Het was al een stuk drukker in de leerlingenkamer toen ik eindelijk terugkwam, maar buiten dat er meer mensen wakker aan het worden waren in de grote ruimte, was het er ook rumoeriger. De meeste meisjes praatten opgewonden met elkaar over een van de laatste weekends naar Zweinsveld dit jaar. Bijna allemaal hadden ze wel een date en niemand, zelfs de jongens niet, waagde het om te zeggen dat ze eens moesten ophouden met giechelen en nerveus heen en weer ijsberen.
'Lily!'
Het lichtjes lachende gezicht van Kate verscheen nog maar kort nadat ik binnenwasgestapt en ze duwde me lichtjes dwingend naar het achterste hoekje van de kamer.
'Is het waar?'
'Wat?' antwoordde ik onschuldig. Ik grijnsde bij het zien van Kate's gezicht. Ze rolde met haar ogen en zweeg afwachtend.
'Ja,' antwoordde ik uiteindelijk langzaam. Even leek het weer als jaren geleden, toen ik voor het eerst met Jack uitging en Kate stond te springen om een bevestiging van dat gerucht. Als meisje was je niet veilig binnen de muren van Zweinstein voor hardnekkige geruchten en jaloerse blikken van andere meiden. Dates waren meteen bekend door de hele school, hoewel de jongens nergens iets van leken te merken.
'Aha!' Kate keek me triomfantelijk aan, duidelijk brandend van nieuwsgierigheid naar sappige details. Ik moest haar teleurstellen. Die waren er niet.
Een vage steek van schuldgevoel ging door me heen, maar ik besefte ook dat ik er eigenlijk helemaal niet tegen op zag, behalve dan dat ik een beetje nerveus was.. Waarom niet? Ik gooide mijn twijfels gauw weg en besloot dat ik me niet te schuldig moest voelen om Potter. Het was immers nog steeds een kwal....

[ James ]
Fronsend staarde James Evers na. Verschillende meisje keken haar na en begonnen te smoezen, maar James kon geen enkele logische redenen bedenken waarom ze juist vanwege Evers zouden gaan smoezen, en bedacht dat mieden dat eigenlijk altijd deden.
Peinzend at hij verder, maar na het vijfde harde broodje kon er echt niks meer bij. Wat moest hij nu in godsnaam gaan doen? Sirius zou over een paar minuten eindelijk wel klaar zijn met zijn haar en kleding en dan kwamen ze met zijn drieeen naar de Grote Zaal. Hij zuchtte en stond op. Hij had even geen zin in de ontzette, nieuwsgierig vragen van zijn vrienden.

De gangen waren rumoerig en de meiden die er altijd in groepjes rondliepen, giebelden meer dan gewoonlijk. James trok zich er niets van aan en liep regelrecht naar buiten.
Buiten was het heerlijk. De zon scheen en wierp een gouden glinstering op de bladeren. Het was windstil, maar met dank aan de ochtendvroegte was het nog niet warm.
Hij wandelde een rondje om eht meer en vroeg zich talloze malen af waarom Evers hem zo plotseling mee uit had gevraagd. Evers! Al jaren vroeg hij haar, maar ze had nou eenmaal verkering met Jack..
Koppig besloot hij dat het er eigenlijk niet toedeed waarom. Hij moest zich nu zorgen gaan maken om het feit dat over drie uur hij klaar moest staan bij het portret van de Dikke Dame!
Zuchtend liep hij weer naar binnen. Zodra hij een stap in het drukke kasteel zette, had hij al spijt. Hij wierp een kort blik over zijn schouders. Buiten was het stil. Er was geen mens te bekennen op het grote, uitgestrekte groene terrein van Zweinstein. Het meer glinsterde, maar zag er even donker en bodemloos uit als altijd.
Even wenste hijd dat die reuzeninktvis uit het water zou komen lopen, zodat iedereen hysterisch door elkaar rende en hij ongestoord naar de Slaapzaal kon gaan. Maar nee, zelfs op zo'n mooie dag besloot de inktvis om niet van het zonnetje te komen genieten. Hij liet zich niet zien en James verdween vermoeid naar binnen.

'James,' begon Remus onmiddelijk, zodra hij de leerlingenkamer binnekwam. Blijkbaar was Sirius nog steeds niet klaar en waren ze nog niet gaan otbijten.
Remus' stem klonk streng, maar zijn blik stond een beetje geamusseerd en vanuit hun vaste plaatsje bij de haard keek Sirius hem hoofdschuddend aan en lachte.
'Hallo,' begon James onschuldig, toen hij bij de haard ging zitten.
'Hoi,' antwoordde de twee in koor. Peter zat op de bank met grote ogen toe te kijken en zei niets.
'Ga jij uit met Lily Evers?'
'Ja.'
Sirius en Remus wisselden verbaasde, lachende blikken uit en en James haalde zijn schouders op. Waarom zo'n kermis omdat hij met Evers uit ging?
'Eindelijk!' riep Sirius uit. Hij lachte en wierp hem een plagende blik toe.
'Dus dat was er al die tijd! Je leed onder liefdesverdriet! Evers wijst je al jaaaren af!'
Hij lachte blaffend en gaf James een klap op zijn schouder.
'En voortaan wil ik het als eerste weten!' vervolgde Sirius.
James grijsnde, knikte en wachtte tot ze naar de Grote Zaal verdwenen. Toen ze met veel rumoer eindelijk door het portretgat klommen, liet hij zich zuchtend op de bank vallen.
Lily glimlachte vaag naar hem, vanuit het achterste hoekje van de leerlingenkamer. Kate Camin naast haar zwaaide opgewekt en James besefte dat ze het nieuws al verteld moest hebben.
Waarom ging Evers ineens wel met hem uit? Een jaar geleden had ze hem fijntjes duidelijk gemaakt dat ze liever met een reuzeninktvis uitging dan met hem..
Hij schudde zijn hoofd en staarde uitdrukkingloos de leerlingenkamer in. Over de houten vloer lag een donkerrood tapijt. Om de haard stonden twee fautieuls en een brede bank. Het liefst zat hij in een van de fautieuls, maar nu maakte het hem niet uit dat hij in de toch al overvolle bank zat. Zijn afwezige blik volgde de lijnen van de borduursels in het tapijt, maar hij zag niet eens dat de lijn een leeuw vormde. Waarom deed Evers zo, de laatste tijd? Ze haatte hem!
Het peinzen hielp niet tegen de vragen die op bleven komen en om half twaalf vertrok hij uiteindelijk maar weer naar de Grote Zaal. Genoeg gepiekerd.

'Hallo James!' riep Peter hem toe in de gang. Remus en Sirius volgden de blik van Peter en wachtten totdat hij hen had ingehaald.
'Hoi!' James voegde zich grijnzend bij hen en luisterde lachend naar de herinneringen, die Sirius aan het ophalen was. Hij moest lachen toen Sirius hun herinnerde dat ze Sneep op zijn kop in de lucht hadden laten hangen, maar zijn gezicht betrok toen het aankwam bij de "leuke" grap van vorig jaar, met Evers. Hij moest toegeven dat Evers enorm grappig was als ze rood aanliep van woede, maar het schuldgevoel wilde maar niet verdwijnen. Een vergrootte spin in haar bed had ze niet verdiend, evenmin als builenpestpoeder in haar bed of Fisteldistelpus in haar tas. En zo kon hij nog wel een tijdje doorgaan...
De cornflakes smaakten eigenlijk lang niet zo lekker als normaal, net als het worstenbroodje of de krentenbollen met jam. Sirius en Remus leken hier geen last van te hebben en James dacht er niet meer aan. Hij moest zich eerst maar eens druk gaan maken om het feit dat hij maar eens wat aan zijn uiterlijk moest gaan doen. Sirius bleek hetzelfde te denken.
'Hey James! Over een uur begint jullie date. Hup, overeind jij!' Remus volgde hen grinnikend, maar Peter bleef zitten en leek te aarzelen.
'Nou Peter, we zien je wel als je eindelijk je kont van de bank hebt weten af te krijgen!' riep Sirius hem na. Zonder om te kijken verlieten ze de Grote Zaal. Ze merkten niet een Camin op, die met een boterham in haar hand langs hun heen rende, richting de leerlingenkamer.

'Jezus, James!' mopperde Sirius. Hij had een halfuur geleden James beveeld dat hij zijn haar moest kammen, maar hij was nog steeds bezig en zonder resultaat.
'Wat?' reageerde hij onschuldig.
'Jouw haar blijft ook nooit plat liggen!'
'Nee.'
Remus schudde zijn hoofd. 'Laat maar, joh, wat boeit je haar nou. Het gaat niet -'
'-om het uiterlijk,' vulden Sirius en Remus tegelijk aan. Ze grijnsden. Remus had zo zijn vaste uitspraken.
'Nou, je date wacht! Wij vertrekken ook maar eens.'
Lachend liepen ze de Slaapzaal uit. James wierp nog een korte blik naar buiten en greep toen zijn buideltje galjoenen. Deze date moest en zou een succes worden. Zelfverzekerd liep hij de trap af.

Hij stond nog maar een paar tellen te wachten, toen Evers stipt op tijd ook verscheen. James staarde haar even aan maar herstelde zich, slikte, en dwong zichzelf om niet naar haar kleding te gapen, maar het kwaad was al geschied. Het plaatje van Evers, die zo opgewekt aan kwam lopen, was in zijn geheugen gegrift. Het viel hem opeens op hoe mooi ze was. Haar felrode haar hing met slagen op haar schouder, haar felgroene ogen stonden vriendelijk en open, en met een rok aan leken haar benen een stuk langer. En haar houding. Haar schouders waren dit keer niet niet afwerend gebogen, maar recht en ontspannen. Hoewel ze niet onzeker of tenminste nerveus over de date leek, was het duidelijk dat iemand werk van haar uiterlijk had gemaakt.
James verdacht haar vriendin Camin, die breed glimlachend stond toe te kijken hoe ze samen door het portretgat klommen.
Nog steeds verbaasd schudde hij zijn hoofd en liep naast Evers naar buiten, waar al een grote groep leerlingen bij Vilder stond. Hij knikte afgemeten en de leerlingen vertrokken. Sirius keek een paar keer lachend achterom, maar daar trok hij zich niets van aan. Veel irritanter vond hij het feit dat Lauren en Tisha voor hen liepen, en steeds korte blikken achterom wierpen. Lauren keek een beetje beteuterd en staarde steeds woedend naar Evers, maar Tisha leek nogal onverschillig. In tegenstelling tot Lauren staarde zij niet achterom, maar vooruit, alsof Sirius en Remus voor haar bijzonder interessant vonden.