[AF] No such thing

LavenderBrown · Geplaatst: Za Jul 29, 2006 16:23

By Kimberly <3

Hi (:
Ik heb weer een nieuwe fanfic [duh], nummer.. vijf, geloof ik nu ^^' Sannie en ik hebben onze fic doodverklaard, dus hier is nu mijn nieuwste creatie. [Reclame; San heeft een sexy fic over Marten&Cecilia ^^]
Anyway, het onderwerp is echt al heel erg uitgemolken, heerlijk (:
Dus... Enjoy! Of niet.

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Prologue
Crying at the discotheque

Ze danste terwijl de tranen over haar wangen liepen. Tijd ging verloren in de roes waar ze zich in bevond. Als ze stopte zou alles weer terugkomen, dus bewoog ze haar heupen, strekte haar armen boven haar hoofd, terwijl ze wist dat dikke strepen mascara haar gezicht ontsierden. Ze wilde haar armen laten zakken toen iemand haar handen vastpakte en zijn vingers in die van haar verstrengelde in die manier waarop alleen hij het kon.

‘Je moet terug. We missen je.’
Hij had het in haar oor gefluisterd alsof het geluid van de bas en de harde muziek er niet was, alsof alleen zij twee daar stonden.
Ze was zich ervan bewust dat mensen naar haar keken, het meisje dat huilde terwijl een jongen haar vasthield.

En ze schrok wakker.

[I stand on the borderline
Crying at the discotheque
-- Alcazar; crying at the discotheque]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Jul 29, 2006 19:48

Yay! Meteen al reacties! Makes me feel, like, popular, and stuff (:
Anyway, bedankt daarvoor ^^
Vell, hier is het eerste hoofdstuk - ik schrijf iedere keer vanuit iemand anders, trouwens. Dat je het weet. & het is niet alleen LJ =)

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter one
I hate everything about you

‘Tamara,’ fluisterde ze, terwijl ze aan haar vriendin’s mouw trok. Ze had zich zonder moeite op Tamara’s bed geïnstalleerd; die sliep altijd met de gordijnen open.
‘Oh god Lily niet weer,’ gromde Tamara, die zich wilde omdraaien om verder te slapen.
‘Ik kan er niks aan doen!’ jammerde ze zachtjes, om de anderen niet wakker te maken.
‘Ik heb elke keer van die achterlijke dromen. Ik ben in een Dreuzeldiscotheek, en ik heb make-up op, en en en –’
‘Lily!’ Ze stopte met praten toen Tamara, die overeind ging zitten, haar onderbrak.
‘Even rustig, oké, ik weet van je dansfantasietjes.’
‘Het zíjn geen fantasietjes! Het zijn dromen en ze zijn levensecht, ik hoor de muziek en ik voel zijn aanraking!’

Een paar vroege zonnestralen wierpen een vreemd verwrongen licht door het glas-in-lood raampje en schenen in Tamara’s lichtblauwe, bijna doorschijnende ogen die ze snel bedekte met haar handen.
‘Buhh, ik wil helemaal nog niet wakker worden,’ kreunde Tamara, die haar handen even gebruikte om haar kussen van achter haar te grissen en op haar gezicht te drukken.
‘Nou, sorry dat ik je gestoord heb hoor,’ zei Lily geïrriteerd. ‘De volgende keer wurg ik je gewoon met dat kussen, dan heb je ook geen last meer van me en ik niet van jou!’
Tamara draaide zich om op haar kussen en drukte haar ene wang zo plat dat ze een beetje op een Flubberwurm leek. Hoe kon Lily ooit boos op haar blijven?

Zuchtend liep ze naar de meidenbadkamer naast de slaapzaal van de zesdejaars Griffoendors. Op haar horloge, dat naast een wastafel lag – daar was het dus -, stond dat het half vijf was. Hoog tijd om op te staan, ze moest haar huiswerk van Transfiguratie, waar ze een ramp in was – altijd alleen maar A’s, erg laag voor haar doen – nog nakijken en ook haar werkstuk voor Toverdranken was iets waar ze erg onzeker over was.
Dus toen haar haren enigszins ontward waren en ze haar tanden had gepoetst, wat ze vier keer per dag deed, pakt ze uit de hutkoffer naast haar bed de nodige spullen en sloop naar beneden.
Toen ze zich in de leerlingenkamer in een stoel liet zakken, kon ze niet helpen dat de vlammen van het eeuwig brandende haardvuur haar deden denken aan de waas van kleuren die ze in haar droom had gezien, toen ze zich huilend had bewogen.
Ze vroeg zich af wie de jongen in haar droom was. Het leek of ze hem al lang kende…
Ze had al honger, dus toverde ze een broodje en een beker pompoensap tevoorschijn en nam tevreden een hap, ondertussen denkend aan de rustgevende stem van de droomjongen.
‘Hoi Evers,’ zei de stem uit haar droom in het voorbijgaan en ze stikte bijna in haar broodje.
‘Potter! Zeg nog eens wat!’
Ze draaide zich om en keek hem met grote ogen aan.
‘Normaal wil je mijn charmante openingszinnen en verbluffend onware complimentjes ook niet aanhoren, dus –’
Maar Lily luisterde al niet meer. Ze staarde hem aan of hij ontsnapt was uit het Sint Holisto. Was hij de jongen uit haar droom? Pótter?
‘Oh rot toch op, Potter,’ zei ze beledigd. Kon het niet één of andere knappe – wacht hij was knap -, gevoelige… Daar viel hij af. Waarom moest Potter nou weer in haar oor staan fluisteren? Die dromen teisterden haar al twee weken.

‘Graag,’ zei Potter. Hij klonk wat slaperig.
‘Wat ga je eigenlijk doen?’ vroeg ze toen achterdochtig.
‘Oprotten,’ zei hij schouderophalend. Hij draaide zich om en trok iets uit zijn zak en praatte er zachtjes in.
Toen hij weer naar haar toe draaide leek het of hij een spiegel in zijn zak stak.
‘Wat heb je daar?’
‘Ik ben ijdel, Evers. Ga jij nou maar lekker slapen, Slakhoorn kan zijn oogappeltje toch niet ontvangen als ze wallen heeft?’
Hij kreeg een nijdige blik voor hij verdween.
Lily zuchtte en probeerde die irritant mooie ogen van James uit haar hoofd te bannen en begon verwoed haar huiswerk na te kijken, overal lukraak krassen zettend waar ze een fout had gemaakt. Toen ze zag dat haar hele huiswerk onder de krassen zat, herstelde ze haastig de schade met haar toverstok en begon toen voorzichtig foutjes te corrigeren.
Stomme Potter.

[I hate everything about you
Why do I love you?
-- Three days grace; I hate everything about you]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Jul 29, 2006 22:09

Woohoo! * Homer simpson style *
Hier chapter two, I'm on fire, bébé!
Murr, dit is toevallig een James hoofdstuk, maar het is geen LJ story [a]
Deze is voor Lumina. 'Cause she's watching me. ^^

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter two
Mediocre bad guys

‘Gaffel!’ klonk het uit James’ broekzak. Snel pakte James zijn Tweewegspiegel tevoorschijn. ‘Ik ben onderweg, Sluipvoet,’ zuchtte hij, toen hij Sirius’ geïrriteerde gezicht zag.
‘Wat hield je tegen dan?’
James snelde door de gangen, waar portretten hem nariepen dat hij in bed hoorde te liggen. ‘Evers zat weer eens huiswerk te maken,’ verklaarde James.
‘Weer al? Heeft die nooit iets te doen wat slapen heet?’

‘Ach,’ grijnsde James. Een heel stuk verderop in de gang zag hij Sirius naar zijn spiegel staren. ‘Wij doen er ook nooit aan.’
Hij borg het communicatiemiddel op en hoorde Sirius in zijn broekzak zeggen: ‘Gaffel? Hallo?’
James naderde Sirius en vroeg: ‘Zit je weer eens naar jezelf te staren, ijdel mannetje?’
Sirius draaide zich lachend om.
‘Wat had Evers dat je er nu pas bent? Je hebt toch niks verteld, hè?’ vroeg hij toen ietwat bezorgd.
‘Alsof ik dat ooit zou doen!’ zei James, wat hem meteen een ‘sst!’ van Sirius opleverde.
Toen grijnsde hij. ‘Nou Sluipvoet, tijd om Secreetjes ontbijt iets onaangenamer te maken…’
‘En de rest van zijn dag…’
‘Week, hoop ik.’
Ze keken elkaar lachend aan, twee paar jongensogen, allebei ondeugend glimmend.

‘Heb je de spullen?’ vroeg Sirius toen.
‘Natúúrlijk, twijfelde je daar aan, dan?’
Het antwoord bleef uit.
‘Wie is daar?’ klonk een achterdochtige stem.
‘Uh-oh,’ mompelde Sirius, maar James graaide in zijn zak en viste er zijn tot een prop gevouwen Onzichtbaarheidsmantel uit.
‘Kus mijn voeten later,’ fluisterde James, terwijl hij de mantel over hem en Sirius heen gooide en Sirius meetrok in een nis.
‘Ik voel me zo niet hetero nu,’ grinnikte Sirius, maar James gaf hem een stomp.
‘Wie is daar?’ klonk het weer en de conciërge, Stoffer, verscheen met een lamp die eruitzag of hij het elk moment kon begeven.
Sirius keek James onder de mantel aan en stak zijn toverstok uit. James grijnsde bij wijze van goedkeuring. Sirius fluisterde wat en even later sprong de lamp van Stoffer uit.
‘Ah, Merlijn!’ Grommend draaide de conciërge zich om en waggelde weg.

‘Dat scheelde niets,’ zei James even later, opgelucht dat hij niet meer zo dicht op Sirius gepakt zat.
‘Hmm, we hebben wel eens in grotere problemen gezeten,’ antwoordde Sirius schouderophalend.
‘De grootste komen er aan… Ongeveer als we aan het ontbijt zitten, gok ik,’ zei James lachend.
Ongeveer een kwartiertje later keken ze elkaar weer eens tevreden aan.
‘Ik geloof niet dat we ooit op moeten houden met grappen, dat zou niet goed zijn voor mijn gezondheid. Ik heb minstens drie kwartier lachen nodig op één dag,’ verklaarde Sirius met een grijnsje, naar de ingang van de leerlingenkamer van Zwadderich kijkend.
‘Nee, en als we het met Remus als beste vriend zouden moeten doen, gingen we nog zoiets doen als … extra onderzoek. Of zo.’
‘We halen toch wel Uitmuntend voor al die stomme vakken, dit is achterlijk, wacht maar tot we van school af zijn.’

Zacht doorpratend liepen ze de gangen uit en gingen naar hun eigen leerlingenkamer, waar de Dikke Dame hen mokkend binnenliet.
Ze vonden Evers slapend aan in de leerlingenkamer en James voelde even een steek van genegenheid voor haar. Ze zag er niet uit als de gemene, zich altijd verwerende Evers die overdag voor hem verscheen, als dat masker van arrogantie er af was, en ze met haar mond half open in een stoel hing.
‘Kom, we moeten naar bed voor iemand ziet dat we er niet zijn.’
Remus en Peter en de andere jongens in de slaapzaal van de zesdejaars lagen nog stinkend en snurkend in hun bedden en James gaf Sirius een hand.
‘Nu het resultaat nog zien.’
Maar Sirius dook al in zijn bed en nam geen tijd om te antwoorden; hij viel meteen in slaap, helaas iets minder elegant dan Evers.
James spendeerde dan ook geen tijd aan het kijken naar Sirius, maar liet zijn hoofd op zijn kussen vallen en sloot ook zijn ogen…

[Them mediocre bad guys can really bring you down
They can't be defeated
-- Jack Johnson; Mediocre bad guys]

LavenderBrown · Geplaatst: Zo Jul 30, 2006 15:53

Ik * wijst naar zichzelf * vind jullie * spreidt armen * lief (:
Pb'tjes zijn altijd leuk, thanks guys =D
Om even te bewijzen dat het niet compleet Hillbilly en James is, komt hier hoofdstuk drie ^^

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter three
As things collide

‘Sirius! James! Peter!’
Remus was weer eens bezig met zijn dagelijkse rondje vrienden wekken.
Hij wist niet eens waarom hij het nog deed, alle gordijnen openrukken en zorgen dat iedereen op tijd aan het ontbijt en in de les was.
Sirius zei wel eens dat hij het verantwoordelijkheidsgevoel van een vrouw had, iets wat hem mateloos irriteerde, maar hij kon het niet helpen zich verantwoordelijk te voelen als er weer iets met James en Sirius gebeurde; alsof hij ze niet goed op had gevoed, net als kinderen die stiekem in de snoeppot graaien, al heeft de moeder hen dat verboden.

Hij pakte zijn tas en hing hem op de goede manier op zijn rug, zodat die niet overbelast werd. Hij had alle boeken, al het huiswerk en wat extra veren en inkt de vorige dag al ingepakt.
James rolde met een gaap om en terwijl hij nog half in bed lag, begon hij lukraak boeken en rollen perkament met wat krabbels erop, wat voor huiswerk door moest gaan, in zijn tas te stoppen.
Toen hij zich aan had gekleed, gooide hij zijn tas over zijn schouder en keek Remus grijnzend aan.
‘Kom je, Maanling? Sirius en Peter komen zo wel.’
De jongens murmelden inderdaad een ‘Tot zo’, dus Remus haalde zijn schouders op en liep met James naar beneden, waar Lily net door haar beste vriendin, Tamara, ongeveer het tegenovergestelde van de geagiteerde Lily, uit een stoel werd gehesen.
‘Goedemorgen,’ zei Remus vriendelijk en de meisjes knikten even en Tamara zei ook nog ‘Hoi, Remus, hoi Potter,’ voor ze haar aandacht weer op Lily richtte.

‘Waarom zou ze zo moe zijn?’ vroeg Remus zich hardop af en James trok een peinzend gezicht. ‘Géén idee. Hoe moet ik nou weten wat zij ’s nachts en ’s morgens uitvoert? Misschien heeft ze wel een leuke Zwadderaar aan de haak geslagen,’ grijnsde hij.
Remus zuchtte. Ze zou inderdaad nog liever met een Zwadderaar uitgaan dan met… nou, hem. Hij keek nog één keer om naar Lily, die gigantische wallen onder haar ogen had en rollen perkament bij elkaar graaide.
‘Misschien had ze haar huiswerk nog niet af,’ zei hij nadenkend.
‘Waarom maak je je zo druk om Evers? Je hoort je druk te maken over wat je op je brood doet,’ zei James, terwijl ze door een marmeren trap werden meegevoerd, gelukkig naar de goede verdieping.
Remus keek James een beetje beledigd aan. ‘Broodbeleg is maar, nou ja, een vloeibaar object!’
‘En Evers is een heel solide object,’ reageerde James meteen.
‘Ze is geen object! Ze is een organisme, een levend wezen! Je hoort levende wezens met respect te behandelen! Wat zou je denken als ik doodmoe in een stoel in de leerlingenkamer hing?’
James wierp een verbaasde blik op Remus, die zelf ook niet echt snapte waarom hij eigenlijk zo uitviel tegen James.
‘Sorry hoor, Maanling, maar als jij zo in een stoel zou hangen, zou ik denken dat je een lekker heftige nacht achter de rug had,’ zei hij rustig, proberend om een lachje te verbergen. Remus had nooit heftige nachten, behalve als hij transformeerde, natuurlijk.

‘Nou, bedankt hoor, herinner me er maar aan dat ik nooit een vriendin zal krijgen!’
James beet op zijn lip toen er een meisje langsliep dat ongeveer flauwviel als ze alleen maar naar hem keek. Ze was beeldschoon en Remus wist dat ze over een week gebruikt en weggegooid zou zijn, als een sandwich.
‘Hé Nadia,’ zei James. ‘Maanling,’ mompelde hij toen. ‘Heb je er problemen mee als ik achteraan kom?’
Remus gaf geen antwoord, maar liep vinnig door, nog even omkijkend. James liet zijn charmes los op Nadia, die best intelligent was, maar toch direct voor James viel.
‘Zaterdag dan?’ zei James en Remus kon het niet meer aanhoren, dus liep hij met ferme passen door.

Toen hij in de Grote Zaal aankwam, ging hij naast een vierdejaars zitten die hij alleen maar kende als de goede Drijver van hun Zwerkbalteam.
‘Goede wedstrijd, vorige week zaterdag,’ zei Remus, in een poging een normaal gesprek op gang te krijgen. Hij vond het niet leuk om in complete stilte te eten, in tegenstelling tot ieder moment na de lessen, waarbij hij alleen huiswerk wilde maken en waar hij zich bij wilde concentreren.
‘Bedankt,’ zei het meisje. ‘Al gaat de eer van de overwinning natuurlijk naar James,’ giechelde ze. Remus bekeek haar terwijl hij wat marmelade op zijn stuk toast smeerde en een hap nam. Veel te zoet.

Het meisje was puur natuur, wat de meeste meisjes niet konden zeggen. Ze had een lange donkerbruine paardenstaart en groene ogen, wat hij ook opmerkelijk vond.
‘Heb ik iets op mijn neus?’ vroeg ze onzeker. ‘Oh, ik ben Aïscha, trouwens.’
‘Nee hoor, ik keek alleen maar,’ antwoordde Remus, die kuchte en daarbij wat toast uitspuugde. Hij voelde zijn wangen gloeien. Gelukkig had ze het niet gezien, want ze had net een beker pompoensap ingeschonken. ‘Ik ben Remus.’
‘Ben jíj die mysterieuze jongen? Gaaf,’ zei ze met een glimlachje.
Maar toen kwam Sirius naar binnen, die zich tussen Remus en Aïscha inwrong, voordat Remus zich af kon vragen waarom ze dat had gezegd.
‘Goedemorgen, ik wist niet dat er mensen waren die er nog lekkerder uitzagen dan het eten op Zweinstein, ’s morgens,’ zei hij met een flirterig glimlachje naar Aïscha, die spontaan begon te giechelen.
Niet weer.
‘Hé, heb je gehoord wat er vanmorgen gebeurd is?’ piepte Peter, die achter Sirius aan was komen lopen en die aan de andere kant naast Remus was neergestreken.
‘Nee?’ zei Sirius met een uitgestreken gezicht. Remus vroeg zich direct af of hij dat niet loog.
‘Nou, Sneep was blijkbaar aan de vloer blijven plakken met het één of het andere goedje, of zoiets, bij zijn leerlingenkamer. En Stoffer en nog wat leraren hebben al geprobeerd hem los te krijgen, en hij zelf ook, maar –’
‘Zwarts?’
Remus, Peter, Sirius en Aïscha draaiden zich allemaal om.
‘Heten jullie ook Zwarts?’ vroeg professor Anderling, die Sirius kwaad aankeek.
Drie gezichten richtten zich direct op hun ontbijt.
‘Potter wacht al bij professor Perkamentus en ik wil dat jij daar ook heen gaat. NU,’ liet ze er streng op volgen, toen Sirius eerst nog een broodje mee wilde pakken.
‘Goed goed, wat is het wachtwoord?’ vroeg Sirius, nog steeds net zo ontspannen als toen hij aan tafel was gaan zitten.
‘Hetzelfde als gisteren,’ antwoordde Anderling en Sirius verdween.
‘Waarom zouden James en Sirius naar Perkamentus moeten?’ vroeg Peter met grote ogen. Remus kreunde. Was hij nou echt zo stom?
Maar toen ging de bel en hij stond op.
‘Ik zie je nog, Remus,’ zei Aïscha met een glimlach, voor ze opstond en weg wilde lopen.
‘Oh ja, heeft Sirius wat te doen van het weekend, denk je?’ vroeg ze toen hoopvol.
‘Ja, hij heeft genóeg te doen,’ zei Remus, die zich ongelooflijk boos voelde. Waarom kregen ze het altijd voor elkaar?
Hij negeerde Aïscha toen hij samen met Peter naar buiten liep.
‘Wat hebben we nu?’ vroeg Peter, één van de standaard vragen ’s morgens.
Remus wilde iets antwoorden als ‘kijk maar op je rooster,’ maar hij zag eigenlijk niet in waarom. Peter kon er ook niet aan doen dat hij iets minder intelligent was dan de meeste mensen.
‘Transfiguratie,’ zuchtte hij dus maar en hij liet Peter voor hem naar binnen gaan.
Ongeveer tien minuten later kwamen Sirius en James luid lachend de les binnen, maar ze hielden braaf hun mond toen Anderling hen dat beval.
‘Hebben jullie geen straf?’ vroeg Remus ongelovig.
‘Jawel, samen met Janine en Angel uit Huffelpuf,’ grijnsde James. ‘Die hadden per ongeluk iets laten ontploffen of zo, maar Slakhoorn vond het niet zo le-’
‘POTTER! MOND DICHT!’
‘Ja schat.’

[You have this way of meaning everything and nothing to me at the same time
Turning my hello's with goodbyes
-- Maroon 5; As things collide]

LavenderBrown · Geplaatst: Zo Jul 30, 2006 17:32

* doet vreugdedansje *
Guys, thank you [H] Ook voor het stemmen op de poll, al liggen de antwoorden wat vergezocht enzo, je weet wel [a]
Anyway, hier is hoofdstuk vier -- Dit is een OC personage, maar ze hoort wel bij da club, snap je ^^ All hail Tams (&Kirssy)

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter four
Listen with your heart

Zuchtend liet Tamara haar hoofd op haar armen vallen. Na Lily’s zoveelste nachtelijke onderbreking van haar rust, had ze niet echt meer kunnen slapen, dus was ze tijdens Transfiguratie hartstikke duf. In tegenstelling tot Lily, die eerst een kwartier hyper had zitten kletsen over het compliment dat ze van Anderling had gehad over haar huiswerk
– Tamara zelf wist nu al dat ze een D had – en die nu als een gek aantekeningen zat te maken.
‘Let eens op!’ siste Lily. ‘Slapen doe je vanavond in bed maar!’
‘Als jij niet zo nodig iedere nacht moest gaan dansen en je aanstellen, zou ik dat ook doen!’ kaatste Tamara direct vinnig terug en ze hief haar hoofd op.
In tegenstelling tot Lily keek ze haar vriendin recht in de ogen.
‘We hebben nu les,’ zei Lily waardig en ze wendde haar hoofd af om naar Anderling te kijken.

Tamara zuchtte. ‘Professor Anderling, ik heb hoofdpijn,’ kreunde ze.
‘Is dat een reden om mijn les te verstoren, juffrouw Meijer?’
‘Nou, ik voel me niet bepaald lekker…’
‘Oké, ga maar naar de ziekenzaal, dan. Ik hoop u morgen weer terug te zien. Juffrouw Evers, geeft u juffrouw Meijer het huiswerk door?’
‘Maar natuurlijk, professor Anderling!’ zei Lily en Tamara walgde van haar slijmerige stemmetje, terwijl ze met een zo zielig mogelijk gezicht de klas uit liep.

‘Oh, juffrouw Meijer,’ zei een ijzige stem even later, toen ze buiten zat, naar het meer te staren. Tamara verstijfde, maar durfde zich niet om te draaien. ‘Ik wist niet dat u ook spijbelde?’
Toen draaide ze zich om en zag Sirius staan. Die wees met zijn toverstok op zijn keel, mompelde wat en had weer zijn normale stem terug.
‘Ik schrok me dood!’ zei ze. ‘Wat wil je, Sirius?’
‘Peter wil met je uit,’ verklaarde hij.
Ze nam hem in zich op. Hij had zijn zwarte gewaad aan en had zijn handen nonchalant in zijn zakken. Zijn donkerbruine haar hing zoals James zijn kapsel waarschijnlijk altijd al had willen hebben en ze kon het niet laten om even in zijn ogen te kijken. Toen drong het tot haar door wat hij zei.
‘Wat?’ vroeg ze verbijsterd.
‘Grapje. Mag ik hier komen zitten?’
‘Natuurlijk, het is mijn bankje niet. Waar is je holmaat?’
‘Als je James bedoelt,’ begon Sirius rustig, die een steentje oppakte en het over het water keilde. Het steentje stuitte zes keer. ‘Die vond het wat opvallen dat hij óók buikpijn kreeg, dus ben ik maar als enige weggegaan, ik verveelde me dood. Jij hebt zeker geen zin om Secreetje aan het plafond te plakken, van de keer?’
Tamara zuchtte. Leerde Sirius het nou nooit?
‘Je moet vanavond náblijven en dan nog wil je zoiets doen?’
Sirius haalde zijn schouders op. ‘Natuurlijk.’
Hij griste weer een steentje van de grond en gooide het weer weg.
Acht keer. Hij grijnsde zelfvoldaan.
‘Daar ben je goed in…’
‘Best wel.’
‘Maak er je beroep van.’
‘Maak er maar een grapje van!’
‘Dat doe ik al.’

Ze zuchtten tegelijkertijd en moesten toen allebei lachen.
‘Waarom ben je wel normaal als Potter er niet bij is?’
Sirius keek haar wat beledigd aan. ‘Als Gaffel er wel bij is, ben ik –’
‘En die bijnamen die jullie voor elkaar hebben! Wat betekenen die?’ vroeg ze scherp.
‘Oké schat, privé-tijd over, ik ben hier weg,’ zei Sirius snel en hij stond weer op.
‘Leuk je gesproken te hebben!’ zuchtte Tamara.
Ze staarde weer naar het water, waar een heel stuk verderop de kring van Sirius’ tweede steentje zich nog verspreidde. Ze glimlachte en keek tot de kring volledig verdwenen was.
‘Hé Tamara,’ zei Sirus, die blijkbaar nog achter haar stond.
‘Wat?’ vroeg ze ietwat verbaasd.
‘Je ziet er mooi uit vandaag.’

Ze keek om en zag hoe hij wegliep. Was hij nou met haar aan het flirten, of…?
‘Hé Sirius!’ riep ze voor ze zichzelf in kon houden. Hij draaide zich om en keek haar verwachtingsvol aan. ‘Ik vond je leuk toen ik in mijn tweede jaar zat.’
Ze sloeg haar handen voor haar mond en sprong direct van het bankje af en rende naar het huisje van Hagrid, helemaal aan het einde van het terrein. Het was lang rennen, maar alles om maar weg te komen van Sirius. Ze schaamde zich dood.

Het laatste stukje liep ze zachtjes, maar toen besloot ze dat ze niet eens naar Hagrid toe wilde. Hij was er van overtuigd dat ze echt geïnteresseerd was in de dieren in het bos, waar hij het altijd over had. Ze wilde zich net omdraaien, toen Hagrid’s bulderende stem van achter haar kwam, hij kwam blijkbaar net van de andere kant aangelopen.
‘Heu, Tamara! Ik dacht dat Anderling zei dat ze het vreemd vond dat jij en Sirius Zwarts tegelijk ziek werden in de les. Bennie nu weer beter?’
Ze slikte moeizaam. Waarom moesten die elkaar nou weer tegenkomen?
‘Of voel je je goed genoeg voor een koppie thee?’ vroeg hij hoopvol.
Ze keek naar zijn gezicht, waar ze nauwelijks wat van zag door de baard en glimlachte gemaakt. ‘Natuurlijk. Ik voel me al een stuk beter.’
Kon ze maar gewoon doodgaan.

[Listen with your heart
You will understand
-- Pocahontas soundtrack; Listen with your heart]

LavenderBrown · Geplaatst: Ma Jul 31, 2006 21:59

Yo beeldbuiskinders! You still like it?
Anyway, hier een hoofdstuk van míjn favoriete character. Het is wat vaag, maar dat zijn jullie ook, dus ik zie geen problemen (:
Het titelliedje [ofzo] vind ik trouwens erg mooi <3 Nee, ik vind al mijn 'titelliedjes' mooi (: Download ze allemaal!

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter five
Everybody’s gotta learn sometime

‘Dat is achterlijk, achterlijk!’ snoof James, die tegen de tafelpoot trapte.
‘Daar doe je jezelf alleen maar pijn mee,’ reageerde Slakhoorn blij.
De grote, ronde leraar keek naar James en Sirius, die allebei kwaad waren omdat de twee knappe meiden uit Huffelpuf helemaal geen strafwerk meer hadden gekregen.

‘Jullie gaan alle ketels schoonmaken… Vanmiddag is hier Rattenstaartbrouwsel in gebrouwen. Veel plezier!’
Slakhoorn waggelde met pretoogjes het lokaal uit.
‘Leuk,’ zei Sirius. Hij voelde zich zwaar slecht. Hij had de hele middag nagedacht, wat niet echt iets voor hem was. Tamara was verliefd op hem geweest toen hij in het tweede jaar zat… Nou en, zoveel meisjes vonden hem leuk of hadden hem leuk gevonden. Maar waarom zei ze dat nou opeens?
‘Waar zit jij met je gedachten?’ vroeg James, die Sirius een por gaf, zodat Sirius’ hand uitschoot en in een hoop ogen terecht kwam van een Fabeldier waarvan Sirius niet eens wilde weten wat het was.
‘Nu bij het feit dat ik jouw gezicht lekker in ga wrijven met dit smerige… oogsap, als je nu niet ophoudt met vragen of er iets is of waarom ik zo afwezig ben. Ga lekker ketels schrobben, Gaffel. Dit wordt later je baantje, dus –’

Hij maakte zijn zin niet af, want James beende al op een ketel af en zei:
‘Ik heb een beter idee!’
‘Kom maar op, ik ben inspiratieloos vandaag.’
‘Daarom heb je mij nodig, om je aan te vullen op lege dagen, zoals deze.’
Sirius glimlachte.
‘Zie je dat jongetje die daar op de gang zit?’ vroeg James, wijzend naar een eerstejaars die met grote ogen voor zich uitstaarde.
‘Wat heeft die op?’ grijnsde Sirius, maar James liep al naar het jongetje toe en fluisterde iets in zijn oor.
De ogen van de jongen werden eerst nog groter, maar toen ontspande hij zich een beetje.
Hij antwoordde iets tegen James, die uiterst tevreden met zichzelf leek.
‘Hij gaat de ketels uit de voorraadkamer van Zwadderich halen.’
‘Hebben die een voorraadkamer?’
‘Blijkbaar wel.’
‘En waar heb je hem mee gechanteerd?’

Sirius liet zich op een tafel zakken en keek James vragend aan.
‘Dat wil je niet weten, geloof me.’
Sirius zuchtte. ‘Dat moet dan maar. Hé, over vier dagen is het weer volle maan, hè, heb je al bedacht wat we gaan doen?’
James keek wat moeilijk. ‘Remus zei dat hij het dit keer wat rustiger aan wilde doen, omdat we bijna gesnapt waren.’
‘Nou en, er is echt niet iemand die altijd op wacht staat om te kijken wanneer de haarbal en zijn vriendjes eens langskomen, hoor,’ reageerde Sirius, die er wel weer eens op uit wilde.
‘Hé, trouwens,’ zei hij toen, om op een ander onderwerp over te stappen, maar toen hij over Tamara wilde gaan vertellen, kwam de eerstejaars binnen met minstens twintig ketels opgestapeld in zijn armen.
‘Hoe heb je dát gedaan zonder gezien te worden?’ vroeg James vol ontzag.
Het jongetje antwoordde niet, maar hij gooide alle ketels neer en rende snel weg.
‘Nou ja, we hebben ze in ieder geval. Je weet wat je moet doen.’
Ze verruilden alle ranzige ketels voor een schone en stapelden toen de ketels op.
‘Ik weet wél de Ravenklauw-voorraadkamer,’ grijnsde Sirius.
‘Perfect,’ antwoordde James. Met ieder tien ketels in hun armen, wat behoorlijk wiebelde, liepen ze snel weg en ontweken tot hun grote verrukking iedere levensvorm. ‘Oh ja, er mag eigenlijk niemand meer op de gangen komen nu,’ zei Sirius peinzend. ‘Brave kinderen.’

‘Ja,’ zei James, die zijn ketels snel redde van de ondergang, toen ze dreigden te vallen. ‘En Slakhoorn en Anderling hebben nu hun privé-feestje,’ lachte hij.
‘Ieuw,’ zei Sirius grinnikend.
‘Zeg dat wel,’ klonk een stem achter hem. Ze lieten allebei van schrik hun ketels vallen.
‘Ketels terugbrengen waar ze vandaan komen, vieze ketels schoonmaken en morgen zie ik jullie hier weer.’
Anderling keek ze met haar horizontale streepje dat een mond voor moest stellen nog verder samengeknepen dan anders streng aan.
‘Ach, Minerva,’ zei Sirius theatraal. ‘Beseft u dan niet, schone vrouwe, dat dit de ketels zijn die we net schoon hebben gemaakt en dat we die nu naar de huis-elfen brengen?’
Anderling keek hem achterdochtig aan, met een lekker-schoon-blik.
‘Goed, Zwarts, ik geloof je. Breng die ketels maar weg. Maar als ik een spoortje ranzige ingrediënten in die ketels vind morgen, zwaait er wat!’
‘Het zweepje op het privé-feestje,’ mompelde James en Sirius barstte in lachen uit.

‘Bedankt, professor,’ zei hij en hij begon weer ketels op te stapelen.
‘Oh, ik zie jullie morgen alsnog,’ zei professor Anderling poeslief, ‘voor die leuke opmerking over de walrus, ehh, over Hillebrand en mij. Oh!’
Sirius en James grijnsden allebei. ‘Wij vertellen niks over… de walrus, u laat ons niet nablijven,’ zei Sirius op hetzelfde lieve toontje en in zichzelf begon hij al te bidden.
‘Goed, afspraak,’ zei professor Anderling knorrig. ‘En nu terug naar de kerkers, want de huis-elfen hebben geen ketels nodig.’
Sirius zuchtte. Hij wachtte tot professor Anderling weg was en keek James toen moedeloos aan.
‘Leraren…’
‘Géén privé-leven,’ concludeerde James.
Ze lachten.

[Change your heart
It will astound you
-- Eternal sunshine of the spotless mind soundtrack; Everybody's gotta learn sometime]

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Aug 02, 2006 23:01

I'm bahack! En wel met een hoofdstuk van sneaky, creepy little Wormtail xP
Ik zit nu helemaal in de Romeo + Juliet sfeer dus over een paar hoofdstukken gaan mensen zich vergiftigen - grapje (: Bedankt voor le reacties en en en uh dat was het wel [a]

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter six
Heartbeats

‘Remus! Remus!’ zei Peter. Hij zat in de leerlingenkamer, vol brandende vragen. Hij was net aangekomen na een controle bij de ziekenzaal, omdat hij de week daarvoor over een lamp was gestruikeld en zijn gezicht redelijk ernstig had verwond.
‘Wat is er, Peter?’ vroeg Remus sereen, hij leek wel een beetje op Perkamentus, zoals hij praatte. Veel te volwassen, als je het Peter vroeg. Wat niemand deed.
‘Oh, ja, eerst dit,’ hij wees op zijn eigen boek, hetzelfde als Remus, met als enige verschil dat Remus drie hoofdstukken verder was, net als de rest van de klas, trouwens.

Hij duwde zijn rol perkament, met vijf zinnen waar eigenlijk niets in stond over eenhoorns, waar hij een verslag over moest schrijven, op Remus’ schoot.
Remus glimlachte. ‘Je bent met het verkeerde verslag bezig, Peter…’
Peter schudde een beetje schuldbewust zijn hoofd. ‘Nee, hierna moet ik er nog twee.’
‘Oh, wanneer begin je nou eens met gewoon dingen op tijd inleveren? Ik help je niet hoor, zoek het zelf maar uit!’ zei Remus een beetje boos.
Daar ging de enige die hem ooit wilde helpen met huiswerk.
‘Maar Sirius en James leveren het ook nooit in!’
‘Sirius en James halen wel voldoendes voor hun toetsen, en dat is een klein verschil, Peter,’ reageerde Remus direct. ‘En alsjeblieft, ik ben hier een beetje te moe voor, en ik moet energie sparen voor vannacht, want –’
‘Oh ja! Het is weer volle maan!’ flapte Peter er uit.
Remus kreunde.
‘Waar gaan we naartoe?’
‘We gaan nergens naartoe, vannacht, Peter,’ kreeg hij streng als antwoord. ‘Jullie in ieder geval niet, ik word gewoon naar de Beukwilg gebracht en ik transformeer en ik kom alléén terug morgenochtend.’
Peter zuchtte. Daar ging de leukste nacht van de maand.
‘Nou…’ Remus twijfelde, toen James en Sirius even ophielden met pogingen elkaar van de rode sofa af te duwen en hem vragend aankeken.
‘Kom op, Maanling. Het is al geen pretje voor je, dan moet je toch nog wel een beetje lol kunnen hebben?’
‘Maar de vorige keer ontsnapten we maar net van Hagrid, dat weet je toch nog wel! Het is maar goed dat hij zo goedgelovig is en echt dacht dat het een centaur was, maar we gaan dus níet meer naar het Verboden Bos!’ wierp Remus daar een beetje kwaad tegenin.
‘Hé, wat jij wilt, Maanling, het is jouw feestje en –’
Sirius hield snel zijn mond toen hij Remus’ blik zag.
‘Oké… Half één komen jullie me ophalen.’

Drie opgeluchte gezichten keken hem aan en Peter glimlachte. Nu kon hij weer met zijn vrienden mee, die wisten ten minste altijd wat ze moesten doen om populair te blijven. En op de één of andere manier deden ze alles altijd op de juiste manier.
‘Ik ga even liggen, wekken jullie me om elf uur, dan heb ik drie uur om te slapen,’ zei Remus, die even gaapte.
‘Heb je je huiswerk wel af?’ vroeg James grijnzend.
‘Dat is een ja?’
Sirius en James knikten, waarna Remus naar boven liep, zijn armen vol perkament.
Toen kwam Lily binnenlopen, op de voet gevolgd door hoe-heette-ze-ook-alweer-Tamara, dacht Peter peinzend.
‘Nou, dan doe je dat toch lekker niet! Fijn! Ik dacht dat je mijn vriendin was!’ krijste Lily hysterisch en veel te dramatisch. Ze keek Tamara woedend aan, haar groene ogen gaven bijna vonken af.
Tamara week geen millimeter toen Lily ietwat dreigend dichterbij kwam en Peter keek met open mond toe. Als een meisje dat langer dan hem was zo op hém af zou komen, was hij allang weg geweest.

‘Wow! Evers, rustig,’ riep James toen.
‘JIJ KOMT ALLEEN MAAR DE DISCO BINNEN, HOU JE MOND, JIJ DOET TOCH NIKS GOED!’ brulde Lily en van dat punt leek niemand meer wat van de ruzie te snappen. De hele leerlingenkamer was stilgevallen, alleen James gniffelde wat.
‘De disco, Evers?’
Ze keek hem even geschokt aan en sprintte toen naar boven.
Tamara zuchtte en maakte een verontschuldigend gebaar naar de aanwezige mensen, die zich weer op hun werk richtten; de show was over.
Even later verdween Tamara ook en kwamen de woedende stemmen nog net zo luid op iedereen over als toen de twee meisjes nog in de leerlingenkamer stonden en sommige mensen begonnen te lachen.

‘Sirius! Waar ben je?’ piepte Peter ongeveer vier uur later.
Een hond blafte van ongeveer twintig meter verder en Peter bedacht dat hij zelf ook maar moest transformeren; hij was niet lang, maar er was altijd de kans dat een leraar die over het terrein liep hem zag. Hij slonk ineen, wat hij nog steeds een wat eng gevoel vond, en zette zijn tochtje voort als rat.
Gaffel had de beukwilg al stopgezet en ze drongen gedrieën naar binnen, waar een woedend gehuil vandaan kwam. Peter sloop langs de wanden, zodat Remus hem niet zou zien. Toen hij Remus zag, schrok hij weer, al was het al de zoveelste keer dat hij hem getransformeerd zag. Als mensen zouden moeten raden welke leerling van school er een weerwolf was, zou geen enkele persoon Remus’ naam noemen, behalve als ze dachten aan de enorme schat van informatie die Remus over weerwolven wist.

Toen keek Remus naar beneden. Hij was nog niet gekalmeerd, want Sirius en James waren er nog niet en Peter was maar een klein diertje. Peter keek met grote schrikogen en bonkend hart op naar de weerwolf, die naar hem uithaalde.
Hij rolde weg in een nis, voor alles zwart werd…

[And you kept us awake with wolf teeth
Sharing different heartbeats
-- José Gonzales; Heartbeats]

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Aug 04, 2006 15:41

Yay! Jullie zijn mijn clichés nog niet beu =D Oh woohoo, ik word altijd helemaal blij van mensen die mijn Marauders(MR) verhaal lezen en reageren.
En mensen die Hot stemmen in de poll, willen jullie dat even uitleggen?!
[a].

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter seven
Better together

‘Tamara?’
‘Wat.’
‘Het spijt me.’
‘Mij ook.’
‘Geef me een knuffel.’
‘Als je me niet wurgt.’
‘Dat beloof ik.’
Tamara werkte zichzelf vanonder haar lakens en sprong bovenop Lily.
‘Hé!’ sputterde Lily. ‘Je hoeft me niet meteen te verpletteren!’
Tamara grijnsde.
‘Oh, trouwens, mam heeft me een nieuwe pyjama gestuurd, hoe vind je hem?’ vroeg Tamara toen.
Lily keek peinzend naar Tamara, die een rondje draaide in haar grijze broek. Ze twijfelde even. ‘Je kont lijkt er wat groot in…’
‘Weet ik, dat is ook de bedoeling,’ grijnsde die.

‘Zo, dus alles is weer goed?’ vroeg een grijnzende Sirius tien minuten later.
‘Waar lijkt het op,’ antwoordde Tamara sarcastisch, toen zij en Lily arm in arm in de leerlingenkamer stonden, terwijl ze net elkaars haar hadden gedaan.
‘Meiden…’ zuchtte James met een lachje.
‘En alles goed met jullie?’ vroeg Lily uit beleefdheid.
‘Niet echt, we zijn Peter kwijt… En hij is zo klein, ik weet niet of we hem vinden…’
Lily keek James een beetje vreemd aan. ‘Zo klein… Dat valt ook wel mee, iedereen boven de meter is makkelijk te vinden hier,’ zei ze peinzend. ‘En trouwens, hij kan toch wel voor zichzelf zorgen?’
Ze snapte niet waarom James en Sirius elkaar opeens zo moeilijk aankeken.
Toen Remus, wiens gezicht onder de krassen zat, binnen kwam lopen, keek die nog vermoeider en nog schuldbewuster keek dan zijn beste vrienden.
‘Wow, hebben jullie hem vermoord en zijn jullie het lijk kwijtgeraakt ofzo?’ vroeg Tamara met een vreemde blik.
Remus’ gezicht vertrok. ‘Kunnen jullie niet gaan ontbijten of zo?’
‘We bepalen zelf wel wanneer we gaan ontbijten!’ reageerde Tamara fel.
Lily trok even aan haar vriendin’s arm. Het was waarschijnlijk beter om de jongens alleen te laten.
‘Kom, Tam,’ zei ze zachtjes en na nog een kwade blik op Remus, vertrok Tamara samen met Lily.

‘Waar ging dát over?’ brieste Tamara even later, toen ze met twee treden tegelijk over de trappen suisde.
‘Weet ik veel, misschien een uit de hand gelopen grapje, zoiets?’ suggereerde Lily, die zich er niet zo erg druk om maakte. Ze was nooit dol geweest op Peter, die altijd naar haar rondingen zat te staren als hij dacht dat ze niet keek.
‘Heerlijk dat het weekend is,’ glimlachte Tamara toen, die het onderwerp van zich af liet glijden.
‘Hé, zullen we straks in Zweinsveld gaan winkelen? En dan hopen snoep meenemen als voorraad voor de slaapzaal, hoe klinkt dat?’ stelde ze hoopvol voor.
Lily dacht na. Het was al een poosje geleden sinds ze met Tamara weg was geweest, maar aan de andere kant, ze had nog wel een hoop huiswerk. Maar dat kon ze morgen ook afmaken… Nog mijmerend botste ze tegen iemand aan, die haar net opving voor ze achterover viel.

‘Sorry!’ zei ze direct. Ze snapte die mensen nooit die gingen stotteren als ze tegen iemand opbotste.
Bij nader inzien, dit was wel iemand waar je van ging stotteren…
Ze keek in het paar mooiste blauwe ogen dat ze ooit had gezien en ze vroeg zich af of hij misschien nieuw op Zweinstein was.
‘Leuke manier om kennis te maken,’ grijnsde de jongen. ‘Kom je, schatje?’
‘Uh, pardon?’ vroeg Lily wat onnozel.
‘Jij niet,’ zei hij wat geïrriteerd. Vanachter de jongen kwam een klein, blond meisje tevoorschijn, die begon te giechelen toen ze Lily zag.
‘Wat voor kleur is dat?’ vroeg ze met een hoog stemmetje, wijzend op Lily’s haar.
‘Mijn éigen kleur,’ antwoordde Lily kwaad. Wat een tutje, zeg! Dat zo’n knappe jongen, ravenzwart haar en hoge jukbeenderen, met zo’n klein, verwaand nest had!

‘Oh, ik wist niet dat meisjes dat nog hadden, rood haar! Echt, verf het,’ glimlachte het meisje vals.
‘Echt, rot gewoon op,’ zei Tamara, die erbij kwam staan en het meisje boos aankeek.
‘In ieder geval is Lily gewoon puur natuur, niet behangen en beplakt met alles wat door de natuur verboden is. Kom, Lils, we verdoen onze tijd met dit wijf.’
Ze sleurde Lily mee, die nog een keer achterom keek.
‘Ik ga zó met je mee,’ zei Lily toen ze aan de Griffoendortafel waren gaan zitten.
‘Zo mag ik het horen,’ zei Tamara tevreden.

‘Kom nou!’ zeurde diezelfde Tamara vijfentwintig minuten later.
‘Rustig, wil je nou dat ik meega of niet?’ Lily stond op haar gemakje haar haren te kammen en keek nog even in de spiegel. Twee spiegels die de waarheid niet reflecteerden staarden terug. Gróene spiegels.
‘LILY!’ gilde Tamara beneden geagiteerd.
Lily drukte het knopje dicht dat haar geldbuidel afsloot en liep naar beneden.
‘Dat werd tijd!’
‘Tijd dat jij je kop hield, ja…’
‘Oh, rot toch op.’

[It's not always easy and sometimes life can be deceiving
But I'll tell you one thing, it's always better when we're together
-- Jack Johnson; Better together]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Aug 05, 2006 22:41

Hi (: * purrs *
Ik vind jullie reacties lief en nu mag je er niet meer om smeken/bedelen dus dat doe ik ook niet, maar - nee wacht dat doe ik wel. Mens, je leest het, reageer xP Negatief mag ook, al vind je jezelf dan de volgende morgen naast je bed zonder linkerhand (: Maar ha-ha-ha wie geeft daar wat om xD Anyway, uh, nou ja, hier weer een Jammie-hoofdstuk, dedicated to Jammie; Ellen.

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter eight
Warning sign

‘Peter!’ siste James, terwijl hij Sirius meetrok door de donkere ruimte.
‘Hij zit hier echt niet, geloof me,’ zei Sirius geïrriteerd.
‘Jij denkt alleen aan dat stomme wijf waar je mee uit zou gaan. Denk je dat het de leraren niet opvalt als Peter er niet is?’ vroeg James.
Het antwoord was voor allebei wel duidelijk; nee.

‘Maar toch!’ zei James en Sirius grijnsde omdat ze hetzelfde hadden gedacht.
Er klonk een rauw gepiep vanuit een donker hoekje.
‘Peter?’ vroeg James onvast. ‘Lumos!’ hij richtte de gloeiende punt van zijn toverstok op een nisje, waar een rat in lag, met een bloederige streep over zijn warrige vacht.
‘Peter!’ zei Sirius, die vanachter James opdook. ‘Wow, heb jij even een rattenvriendinnetje met spannende ideeën gevonden?’
Peter had klagelijk gepiept als hij daar de kracht voor had gehad.
James tilde Peter voorzichtig op. ‘Goed… Je moet echt zelf terug transformeren Peter,’ begon hij. Dit was achterlijk. Hij praatte tegen een rat. Maar het was wel een vriend…
‘Peter!’
Een klaaglijk piepje was het antwoord.

Toen begon de rat in zijn hand te groeien en James liet hem snel zakken en zette hem neer, toen de rat steeds meer op een jongen begon te lijken en even later transformeerde in Peter, die een gigantische snee in zijn arm had en een hoofdwond.
‘Waar is Remus?’ vroeg Peter direct.
‘Die is aan het wegkwijnen in de slaapzaal,’ antwoordde Sirius direct.
‘Tactvol, hoor,’ mompelde James vinnig. ‘Kom, Peter, je gaat naar de ziekenzaal, ik ben niet goed in Helen.’
Peter haalde zijn schouders op. ‘Oké… Maar, wat zeggen we tegen –’
‘Je veer vloog weg door de wind en toen je hem wilde gaan pakken sloeg de Beukwilg je,’ verzon James direct.

Hij en Sirius ondersteunden Peter en toen James snel keek of er niemand kwam, renden ze naar het kasteel, met een kreunende Peter tussen hen in.
‘Remus was weer lekker bezig vannacht,’ merkte Sirius op, maar toen hij verder wilde praten, stompte James hem op zijn arm.
‘Sirius, niet nu.’
‘Oké baas, sorry hoor,’ reageerde zijn vriend knorrig.
Toen ze Peter afleverden bij de ziekenzaal, kwam madame Pleister, hun jonge verpleegster, direct aangesneld.
‘In Merlijn’s naam, jongen, wat is er met jóu gebeurd?’ vroeg ze geschokt en ze rukte Peter uit hun handen en duwde hem op een bed. Peter piepte van pijn toen haar vingers over zijn arm gleden.
‘Dit heel ik direct.’ Ze pakte haar toverstok en mompelde wat.
James stond ongeduldig toe te kijken, wachtend op ‘het moment’.
Toen begon het onderste, rafelige gedeelte van de wond blauw te gloeien en het gat werd meteen gedicht.
‘Ziezo… Nu je hoofd. Oh hemeltje, dat kan wat langer duren, lieverd. Ik hou je van het weekend maar hier, jij bent flink toegetakeld!’
Sirius greep James’ arm vast. ‘Het moment’ was er.
‘Oké goed, Peter je bent in goede handen, wij zijn weg, doei!’

‘Dat scheelde maar een haartje…’
‘Van Peter’s heerlijke rattenrug.’
‘Sirius!’
Lachend liepen ze verder, vol genoegen toeziend dat Secreetje langsliep met een stapel boeken.
‘Daar zouden we éigenlijk iets aan moeten doen…’
‘Ja,’ zei James met een beetje valse glimlach.
Hij wilde gaan praten, toen Sirius James’ mond sloot met zijn vingers en zei: ‘Zo lijk je op mijn moeder. Verboden.’
‘Oké, wat ik wilde zeggen is dat we Secr- Severus niet rond kunnen laten lopen met al die boeken…’
‘Severus, mijn man!’ riep Sirius door de gang en Secreetje draaide zich vliegensvlug om, met zijn toverstok al getrokken in zijn ene hand, de boeken wankel balancerend in zijn andere.
‘Wingardium leviosa!’ zei James met een sierlijke zwaai van zijn toverstok en al Secreetje’s boeken verlieten zijn handen en zweefden net boven zijn bereik.

‘Niet doen!’ zei Secreetje kwaad. ‘Dat zijn boeken van de bibliotheek, vuile bloedverrader! Geef terug!’
Het was voorspelbaar, maar het bleef leuk.
‘Met alle plezier,’ zei James en hij liet zijn toverstok zakken, zodat een paar boeken op de grond in wolken stof neerploften en een paar anderen vielen bovenop Secreetje.
‘Veel leesplezier, Secreetje,’ zei Sirius met een glimlachje om zijn lippen spelend.
Er kwam geen antwoord, maar Secreetje pakte met een wit weggetrokken gezicht zijn boeken op en keek met zijn zwarte ogen vol woede naar Sirius en James.
‘Zouden we nu bang moeten worden?’
‘Technisch gezien wel. Als Evers me zo zou aankijken, zou ik waarschijnlijk –’
‘Zou je waarschijnlijk wat?’ klonk een licht dreigende stem van achter Sirius en die draaide zich snel om, zodat hij Evers kon zien die hem sceptisch aankeek.
‘Gaffel,’ zei Sirius theatraal, ‘herinner me als iemand die altijd wat overhad voor anderen, die vrijgevig was en – AAH!’ Hij wreef over zijn wang. ‘En bedankt.’

[A warning sign .. I missed the good part and I realised
I started looking and the bubble burst
-- Coldplay; Warning sign]

LavenderBrown · Geplaatst: Ma Aug 07, 2006 17:57

Ik ben Fleur de vulmaarin. Ik heb een fanfiction waarop jullie nu massaal gaan reageren en ik heb pijn in mijn vinger. (: Bedankt voor die hyperreacties van Sarahlord * grin * in particular, en de rest, of course. Hier weer een Reempje. Arme verscheurde ziel ..

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter nine
I can see clearly now

Hij beukte met zijn enkels tegen de harde, stalen rand van het bed, zijn beeld wazig door de tranen.
Waarom moest nou net hij een weerwolf zijn? Hij wenste het niemand toe, maar waarom nou net hij? Waarom moest hij anders zijn, iedere maand iets vreselijks ondergaan, later pas ontdekkend dat hij andere mensen kwaad had gedaan…
Peter had wel dood kunnen zijn!
Hij besloot nooit meer met James, Sirius en Peter op stap te gaan bij volle maan… Perkamentus had hem al die kansen gegeven en hij had ze op een volkomen verkeerde manier benut.
Met de rug van zijn hand veegde hij zijn tranen weg en knipperde een paar keer. Daar zat hij dan, te huilen als een meisje.

Alsof een magnetisch veld zijn voeten naar beneden trok, liep hij langzaam naar de badkamer om zich even op te frissen, het leek of hij net twee keer zo zwaar was geworden. Toen hij in de spiegel keek zag hij een verweerd gezicht en onderarmen die onder de krassen zaten. Hij wist nog dat iemand ooit had gevraagd of hij dood wilde. Het was de dag na een transformatie en hij had maar wat graag ‘ja’ geantwoord. In plaats daarvan vroeg hij ‘waarom dat?’. ‘Omdat je in je armen krast…’ Het antwoord had hem zo getroffen dat hij weken niet meer tegen die persoon gepraat had. Hij slikte en gooide wat water in zijn gezicht, dat langs zijn kin zijn witte shirt in droop. Hij rilde.
‘Remus!’

Hij draaide zich vliegensvlug om en trok zijn mouwen met een ruk naar beneden. Peter stond een paar meter van hem af, zonder zichtbare beschadigingen op zijn lichaam.
‘Peter! Ik kan je niet vertellen hoezeer het me spijt! Ik zweer het je, dit zal nooit meer gebeuren…’
‘Het is wel goed. Madame Pleister heeft me een zalfje gegeven dat naar lavendel ruikt, Remus!’
Het feit dat hij met zo’n enthousiasme over een zalfje sprak, terwijl hij dood had kunnen zijn, maakte Remus woedend.
‘Ik… ben blij dat je er weer bovenop bent,’ perste hij uit zijn keel, voor hij langs Peter heenliep. De nepglimlach bleef op zijn gezicht geplakt.

Met het spreekwoordelijke lood in zijn schoenen daalde Remus langzaam de trap af. Van de slaapzaal van de derdejaars kwam luid geroep en Remus bonsde geïrriteerd op de deur. ‘Strafwerk als jullie niet ophouden!’ Direct stopte het lawaai, gevolgd door gesmoord gegiechel.
‘Ik ben klassenoudste!’ liet hij er op volgen, voor hij doorliep.
In de leerlingenkamer trof hij niet Sirius en James aan, zoals hij had verwacht, maar Aïscha, het meisje waar hij mee had ontbeten, die rustig een boek zat te lezen.

Haar lange haar hing over de leuning van de roodfluwelen stoel en haar ogen gleden langzaam over de regels, alsof ze ieder woord absorbeerde en in zich opnam voor ze verder las. Het was zo’n vredig beeld dat Remus even als in trance naar haar bleef keken. Hij volgde haar hand als die een bladzijde omsloeg en het vliegje dat op diezelfde hand ging zitten. Aïscha sloeg het vliegje weg en keek toen op.
‘Remus!’ zei ze verrast. Ze kende zijn naam nog!
‘Ja…’ antwoordde hij wat onrustig.

‘Kom zitten! Nou ja, niet als je onderweg bent, of zo, je weet wel… Ik heb straks Zwerkbaltraining, dus ik zit nog maar even rustig wat te lezen voor ik weer losgeslagen ballen weg kan gaan meppen.’
‘Altijd leuk,’ reageerde Remus droog en ze giechelde. Om iets wat hij gezegd had… Hij, niet Sirius of James!
‘Hé,’ zei ze toen iets serieuzer. ‘Er gaan allemaal vreemde geruchten de school rond…’

Het leek of ze niet gepraat had, maar in plaats daarvan alle lucht uit de kamer had weggezogen. Remus snakte naar adem en staarde naar zijn knie en bedacht hoe die eruitzag als hij keer op keer uit zijn broek scheurde bij volle maan.
‘Wat voor… geruchten?’ vroeg hij langzaam.
‘Dat jij Peter,’ begon ze, maar ze haalde even adem, waarom wist hij niet. Die eerste drie woorden verontrustten hem zeer…

‘Dat jij en Peter bedoel ik, onder druk gezet worden door James en Sirius om hun huiswerk te maken en zo… En dat jullie alles voor ze doen en –’
Maar nog voor ze uitgesproken was begon Remus al hard te lachen.
‘Waar heb je dát dan weer vandaan?’
Ze keek hem wat schuldbewust aan. ‘Dat wordt verteld… En jij zit altijd uren aan je huiswerk en zo…’

‘Dat is gewoon omdat ik het góed wil doen! Omdat ik ijverig ben! Ik ben niet zo stom dat ik het huiswerk van mijn vrienden zou maken… Peter zou het wel doen, maar die weet nog niet eens hoe hij dat van zichzelf af moet krijgen, dus daar hoef je je ook geen zorgen over te maken…’
Hij was zó blij dat het niet over zijn transformaties ging, dat hij bijna zin kreeg om spontaan te gaan dansen. Niet dat hij ooit zoiets zou doen…
‘Hé, uh, nu ik weet dat je niet één of andere idioot bent die zich van alles laat wijsmaken…’
Dat is meer de definitie waarmee ik Peter zou omschrijven, dacht Remus een beetje gemeen in zichzelf.

‘Wil je dan meegaan naar mijn Zwerkbaltraining? Dat lijkt me… leuk, weet je,’ zei ze wat onzeker. Wat bedoelde ze? Was dit een voorloper van een date? Toen besefte hij dat ze hem nieuwsgierig aankeek en hij opende zijn mond. Toen produceerde hij eindelijk geluid. ‘Nee! Uh, ja, natuurlijk… Dat lijkt me heel leuk!’
De vernedering.

[I think I can make it now the pain is gone
All of the bad feelings have disappeared
-- UB40 - I can see clearly now]

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Aug 09, 2006 15:30

Hullo ^^ Dat massaal reageren viel nog mee, maar in ieder geval heeft mijn lieve trouwe Elien(emien) weer wat van zich laten horen xP
Anyway, hier is weer een heel vaag hoofdstuk met een hele vage Tams.
Enjoy (:

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter ten
I’m with you

Terwijl Lily Sirius uit stond te kafferen en hem ervan beschuldigde dat hij gewoon niet volwassen kon doen, liep Tamara door.
Toen ze over de marmeren trap omhoog liep en met haar vinger over de reling gleed, pakte iemand haar hand vast en ze schrok.
‘Potter! Laat me los!’
Hij grijnsde en liep langs haar heen, maar ze haalde hem in.
‘Waarom deed je dat?’
‘Gewoon om je te laten schrikken,’ antwoordde hij. ‘Ik ben Sluipvoet en Evers een beetje beu. Het is net of ze hem wil bespringen…’
‘Lily?’ het kwam er feller uit dan ze wilde. ‘Lily valt niet op Zwarts, zo dom is ze niet.’
Ergens besefte ze zelf ook wel dat als Sirius met iemand moest gaan, het wel zo eerlijk zou zijn dat zij dat was. Als Zwarts niet zo hopeloos arrogant was, zou hij eigenlijk best heel leuk zijn.

‘Hé, Sirius is mijn vriend en hij is geen debiel of zo… En hij en Evers zijn zulke tegenpolen, die komen nooit samen…’ zei Potter schouderophalend.
‘Serieus Potter, wat is de echte reden dat je bij me komt lopen?’
‘Dan niet, als je geen gezelschap wilt…’ Hij rolde met zijn ogen en liep snel door.
‘Hoe bedoel je de vraag ontwijken!’ riep Tamara hem luid na en hij grijnsde even over zijn schouder naar haar, waardoor hij over een traptrede struikelde en op zijn gezicht viel.
Tamara schrok en liep op hem af.
‘James!’ zei ze, direct vergetend dat ze hem bij zijn achternaam hoorde te noemen.
Hij draaide zich om. ‘Het gaat wel,’ beantwoordde hij haar onuitgesproken vraag.
Toen begon de trap te draaien.
‘Oh god, dat haat ik,’ zuchtte Tamara en ze trok James overeind, die bijna direct weer achterover was gevallen als ze hem niet vast had gehouden.
‘Nou… Welke verdieping is dit?’ vroeg James, toen de trap ergens uitkwam waar het er wat spookachtig uitzag. De opening naar een ruimte was bedekt door een donkerblauw gordijn, dat onheilspellend heen en weer wapperde, hoewel er geen wind stond.

‘Ik hou wel van een beetje avontuur,’ zei Tamara opgewekt. ‘Ik ben hier nog nooit geweest… Wel vreemd, eigenlijk.’
James schokte even met zijn schouders, maar liep toen door het gordijn.
‘Potter? Hé, Potter!’ Ze liep op een drafje achter hem aan. Het gordijn voelde heel koel en zwaar aan, ze moest bijna kracht zetten om erdoorheen te lopen.
Toen ze de kamer instapte, was de lucht opeens veel dikker opeengepakt. Ze hoestte even en keek toen om zich heen. De kamer was aan de muren ook behangen met dezelfde blauwe, fluwelen gordijnen en er stonden de meest uiteenlopende voorwerpen op glazen plateautjes, van trofeeën tot kurkentrekkers.
‘Wat ís dit?’ vroeg James vol ontzag en een beetje beledigd, waarschijnlijk omdat hij en zijn beste vriend het nog niet ontdekt hadden.
‘Een kamer, gok ik,’ zei Tamara en James grijnsde even naar haar.
‘Toch denk ik dat we hier maar beter weg kunnen gaan,’ zei ze en ze liep naar het gordijn. Toen ze haar hand uitstak, schoten de twee uiteinden van het gordijn opeens naar de deurposten, waardoor het gordijn opeens meer een deur leek.
Ze duwde ertegen, maar zoals haar donkerbruine vermoeden al aangaf, week het gordijn geen centimeter.

‘Goed,’ zei ze en ze probeerde even de situatie te relativeren.
‘De trap deed irritant en nu zit ik met Potter, de enige persoon waar ik nooit mee op een onbewoond eiland zou willen belanden, in een donkere kamer.’
‘Klopt helemaal,’ zei James opgewekt. ‘Zullen we eens kijken waarom deze voorwerpen er staan?’
‘Ik hoop dat ze wurgneigingen hebben op iedereen die ze aanraakt!’ zei Tamara op hetzelfde blije toontje.
‘Geef nou maar toe dat je blij bent dat je mij bij je hebt…’ zei James en Tamara rolde met haar ogen. ‘Oh, natúúrlijk, jongeheer Potter, ik voel me vereerd dat ik in een muf kamertje met jou kan zitten! Vooral leuk dat we er niet uit kunnen!’
Uit protest, om aan te tonen dat ze liever gewurgd werd, pakte ze demonstratief de kurkentrekker vast. James greep snel haar hand vast, maar even later werden ze allebei meegetrokken in een duizelingwekkende stroom van kleuren.
Tamara’s geschrokken gezicht werd gereflecteerd door dat van James.

Toen Tamara even later verwachtte dat ze terecht zou komen in de één of andere verlaten kerker of gevaarlijke plaats, bleef ze in plaats daarvan zweven in één of andere substantie waarin haar hele lijf werd uitgerekt, de kurkentrekker en James naast haar.
‘Wat was dat?’ vroeg ze verbijsterd, een stille schreeuw bij ieder woord dat ze sprak.
Ze voelde zich net een gigantische kauwgombel. Ze keek om zich heen, maar zag alleen vreemde voorwerpen en slijmerige beesten die gelukkig niet dichterbij kwamen.
‘Dat, mijn lieve Tamara, was een Via Via,’ zei James spottend en ze keek hem aan.
‘Wát? James, ik vind dit niet leuk! Haal me hier weg!’
‘Misschien gaat hij ook weer terug…’ Hij tastte naar de kurkentrekker en werd direct meegesleurd. Tamara gilde en probeerde zijn hand vast te grijpen, maar pakte mis.
Ze deed een duik naar zijn been, maar werd vertraagd door de – waar ze zich ook in bevond. Het lukte haar net om zijn enkel aan te raken en met klamme vingers vast te pakken, voor ze weer terug werden gelanceerd naar de blauwe kamer.
‘Potter,’ begon ze toen ze veilig op de grond lag en naar het blauwe gordijn liep, dat gelukkig weer openschoof, ‘ik ga nóóit meer met jou weg! Nooit!’ Ze stormde weg.

[I dont know who you are
but I'm with you
-- Avril Lavigne; I'm with you]

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:46

Omg ik zie nu pas hoe saai dit hoofdstuk is. Basically gewoon Sirius met al zijn vrolijke vrienden. Bedankt pour le reacties <3 Ik hou van Sirius, maar binnenkort gaat er echt wat gebeuren [a] Promise.

Love, Fleur

_____________________________________________________________

Chapter eleven
Shiver

‘Ik ben het beu,’ zuchtte Lily. Het gekibbel tussen Sirius en haar was helemaal doorgegaan tot in de leerlingenkamer, waar ze al argumenten heen en weer strooiend in een bank had gehangen.
‘Nu al?’ reageerde Sirius, die al een poosje naar zijn nagels zat te staren, als teken van totale desinteresse.
‘Ja,’ zei Lily definitief. ‘Ik kan mijn tijd beter wijden aan het afmaken van mijn huiswerk en ik vind dat jij dat ook zou moeten doen!’
‘Weet je, Evers, je had me ook gewoon nog een klap kunnen geven, dat is een stuk minder vermoeiend voor ons allebei. En waar blijven Gaffel en je vriendin eigenlijk? In welke bezemkast zouden díe zitten,’ grijnsde hij en hij stond op.
‘Ik ga even… oh nee wacht, ik maak geen huiswerk. Dat zou mijn imago beschadigen.’ Met die woorden liet hij zich weer in de stoel vallen.
‘Serieus, Sirius, doe eens iets met je leven!’
‘Ik doe genoeg dingen in mijn leven, Evers…’
‘Ik heet Líly!’

Evers sprong overeind uit haar stoel alsof ze net bedacht dat ze een afspraak met de Minister van Toverkunst had gemist.
‘Ik ga huiswerk maken,’ zei ze en met een waardig loopje liep ze weg. Sirius keek haar na.
‘Als je niet zo geprikkeld was iedere keer dat ik naar je kont keek, zou ik je nú een compliment maken,’ zei hij en hij grijnsde. Maar Lily liep door of ze hem niet gehoord had.

Sirius zakte achterover in zijn stoel en pakte een boek dat verloren naast hem op de bank lag. ‘De fascinerende wereld achter de Zwarte Kunsten.’
Hij fronste, maar tijd om erover na te denken had hij niet, want Tamara kwam op hem af gestormd.
‘JIJ EN DIE POTTER ZIJN GESTOORD!’ brulde ze en Sirius veegde langzaam wat ‘consumptie’ van zijn wang.
Hij wilde al een briljant antwoord geven, maar ze keek hem even met tot spleetjes geknepen ogen aan en rende toen Lily achterna.
Gaffel kwam ongeveer een halve minuut na haar binnengesjokt en plofte naast Sirius neer, maar sprong direct weer op, toen hij ontdekte dat hij op het boek was gaan zitten.
James keek op de kaft. ‘Is Secreetje op bezoek geweest?’
‘Leuk dat je er weer bent. Wat heb je met Tamara uitgespookt?’ vroeg Sirius met twinkelende ogen. Hij keek even op toen er drie giechelende derdejaars met teveel make-up langsliepen. Niet zijn type.
‘Oh, iets vreemds. We kwamen in één of andere muffe kamer en toen pakten we een Via Via en kwamen we in een soort zwaartekrachtvrije substantie terecht,’ verklaarde James ernstig.
Sirius gaapte. ‘Het zal wel. Waar is Maanling?’
‘Die kwam ik tegen op de gang, hij liep achter die Aïscha aan… Hé, nu je het zegt, ik heb Zwerkbaltraining!’
Sirius wist dat James van Zwerkbal hield, dus hij bereidde zich al voor op een avondje alleen met zijn teennagels.
‘Veel plezier dan. Wat moet Maanling eigenlijk met een meisje? Heeft hij het andere geslacht plotseling ontdekt?’
James haalde zijn schouders op en liep naar de slaapzaal om te gaan verkleden.

Even nadat James met de achterkant van zijn bezem bijna Sirius uit de bank had geslagen, kwam Peter de leerlingenkamer in rennen.
‘Sirius! Sirius! Sirius!’
‘Dat is twee keer te veel, ik ben niet op mijn weg naar doofheid, Wormstaart. Wat is er aan het trillende handje?’ vroeg Sirius, met een veelbetekenende blik naar Peter’s hevig schuddende handen.
‘Nou, kijk, zie je, ik …’ Peter stopte even met praten om uit te hijgen van zijn sprint naar de leerlingenkamer.
‘Nou, kijk, ik zie, wát?’ zei Sirius ongeduldig, terwijl hij zijn benen over de leuning van de roodfluwelen bank gooide en even een blik uit het raam wierp.
‘Ik ben het weer vergeten,’ zuchtte Peter.
‘Uh…’ peinsde Sirius. ‘Moest ik nablijven?’
‘Nee…’
‘Echt niet?’
‘Nee.’
‘Tof, dat is een record.’
Buiten sneeuwde het.
‘Was het misschien…’ vroeg Sirius, naar de neerdwarrelende vlokken kijkend. Peter volgde zijn blik en slaakte een kreetje.
‘Oh ja! De training is afgelast vanwege het weer!’
‘Peter,’ zei Sirius plechtig, ‘je bent behalve een goede vriend, óók nog een perfecte boodschapper.’
Peter glunderde. ‘En nu kun je ook nog naar het Zwerkbalveld om te gaan vertellen dat de aanvoerder niet komt omdat er geen training is!’ liet Sirus er vrolijk op volgen.
Wormstaart keek hem wat niet-begrijpend aan, maar zuchtte toen weer en verliet de warme leerlingenkamer.
‘Lekker aardig, Zwarts,’ zei iemand achter hem. Er trok een onbekende rilling door Sirius heen toen ze zijn achternaam noemde. ‘Ik scheld mijn vrienden niet uit en knuffel ze niet dood,’ reageerde hij liefjes.
‘Het zal wel,’ zei Tamara. Toen bleek dat er niet echt veel gesprekstof over was, zuchtte ze en haar voetstappen verwijderden zich. Sirius glimlachte ontspannen.

[I shiver when I hear your name
I think about it but it's not the same
-- Maroon 5; Shiver

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Aug 16, 2006 13:23

o0. Gelukkig ben ik weer lekker up-to-date ^^ Blame de kermis. Anyway, nieuw stukje.. Een * spiekt *.. Iep, een Peter. Oh wacht nee hij is zielig <3 Arme Peter * aait * Anyway, bedankt voor de reactiones ^^'

<3 Fleur

_____________________________________________________________
Chapter twelve
Story of a lonely guy

Remus’ stem galmde door de slaapzaal en Peter kwam steunend overeind.
‘Remus!’ klaagde hij, maar zijn stem schoot omhoog en omlaag. Stomme puberteit.
‘Wat is er?’ vroeg Remus, die gordijnen van bedden openrukte en al aangekleed en wel naar Peter toe liep.
‘Het is zóndag, waarom roep je ons dan alsnog?’
‘Omdat deze zóndag door mij ingedeeld zal worden. We gaan eerst gewoon met zijn allen ontbijten, dan halen we onze spullen uit de slaapzaal en installeren ons in de bibliotheek, waar we huiswerk gaan maken. Dan avondeten en nog wat huiswerk en eventueel extra onderzoek, dan misschien nog wat ontspanning in de leerlingenkamer en dan naar bed, zodat we uitgerust en voorbereid aan een nieuwe schooldag kunnen beginnen!’

Sirius stak zijn hoofd tussen zijn gordijnen door. ‘Maanling… Wil je gewoon per sé niet alleen zijn of heb je besloten dat we zo hopeloos zijn dat we jouw hulp nodig hebben?’
Remus keek Sirius wat nors aan. ‘Kleed je maar gewoon aan, we gaan eten. En jullie doen wat ik zeg. Ik wacht beneden.’
Met die woorden liep hij met vastberaden passen naar de trap en even later hoorden ze zijn voetstappen niet meer galmen.
‘Dominante Maanling…’ zei James.
‘Zeg maar niks,’ grijnsde Sirius. Peter vroeg zich af wat dominant precies was. Hij besloot maar te doen wat Remus zei, want hij kwam wat… hoe was het woord… bazig over.
Hij stond op, trok met enige moeite zijn gewaad aan, haalde een hand door zijn haar en liep de trap af naar beneden, waar Remus ongeduldig met zijn vingers op een tafeltje rammelde.
‘Waarom ben je zo haastig?’ vroeg Peter met een frons.
‘Gewoon,’ beet Remus hem toe. Peter zou er nooit achterkomen hoe vreselijk Remus’ avond was geweest en waarom hij Aïscha nu ontliep. Daar zou niemand achterkomen…

De rest van de dag liep inderdaad zoals Remus gepland had. Sirius en James hielden zich zelfs zo braaf aan zijn regels, dat er leraren die langskwamen vroegen wat ze van plan waren, omdat ze bijna normaal deden. En Remus zat constant schichtig om zich heen te kijken. Wat een gezellige zondag, dacht Peter om de regel die hij schreef – nou ja, van James overschreef.
‘Klaar,’ gaapte James ongeveer een uur naar het eten. ‘Het stinkt hier naar boeken. Mogen we nu gaan, Maanling? Alsjeblieft?’
Remus keek hem chagrijnig aan. ‘De anderen zijn nog niet klaar, je blijft gewoon zitten.’
‘Je lijkt mijn moeder bij het eten wel, Maanling…’ zei Sirius grijnzend. ‘En wat je ook zegt, ik ben het hier beu. Ik heb geen zin om intelligent te doen…’
Hij stond op en James direct daarna ook.
‘Kom op! Sluipvoet! Gaffel! Blijf nou!’ riep Remus wanhopig uit en direct kwam de bibliothecaresse aangesneld. ‘Meneer Lupos, wilt u uw mond houden alstublieft?’
‘Ze kent je naam, vraag haar uit!’ grinnikte Sirius, voordat hij samen met James verdween.
Peter staarde ze na.

‘Nu gaat je huiswerk meteen een stuk minder makkelijk, hè,’ zei Remus, maar hij moest toch wel een beetje lachen toen hij zag hoe beteuterd Peter erbij zat.
Die zat koortsachtig na te denken over magische waterplanten, terwijl hij met zijn vinger over de stoffige kaft van een boek gleed.
‘Peter!’ siste Remus opeens en Peter keek een beetje versuft op.
‘Ja?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Ga voor me zi –‘ Hij maakte zijn zin niet af, maar plakte een glimlach op zijn gezicht.

‘Hoi, Aïscha,’ mompelde hij tegen het meisje dat naast hem was komen staan.
‘Hai Remus! Echt bedankt voor je advies, gisteren. Ik heb het gedaan! En het werkte!’
Ze bleef nog een poos staan praten tegen Remus, wiens wallen opeens donkerder en groter leken.
Peter had een beetje medelijden met hem. Hij wilde vast alleen zijn en vond het niet leuk als Peter erbij was.
Hij glimlachte samenzweerderig naar Remus, die hem verschrikt aankeek. Peter liep naar de boeken en deed of hij geïnteresseerd was.
Toen hij een rij had gevonden waar hij tussen de boeken heen kon kijken, zag hij het knappe meisje Remus een kus op zijn wang geven.
Best wel slim van hem om weg te gaan, nu had Remus zijn pleziertje ook gehad, dacht hij zelfgenoegzaam. Maar waarom keek Remus dan alsof hij elk moment dood kon gaan?
Toen Aïscha weg was en Remus zijn hoofd op zijn armen op had gegooid, ging Peter voorzichtig weer terug naar zijn vriend.
‘Maanling?’ vroeg hij, terwijl zijn stem weer op en neer schoot. Hè, waarom gebeurde dat nou elke keer!
Remus hief zijn hoofd op en gromde iets in de trant van ‘ga weg of ik sla je dood,’ wat niet echt bij hem paste.
‘Hé sorry, maar dat ging toch goed?’ Had hij de situatie nou zo verkeerd gezien?
‘Ze gaf je een kus!’
‘Peter… Ga weg.’

Peter haalde zijn schouders op en zei alleen nog: ‘Sterkte dan…’, voor hij weg liep.
Hij had écht het beste met iedereen voor. Waarom namen ze hem nooit in vertrouwen? Hij zag dat hij de enige was die de gangen van Zweinstein door liep. Al zouden Sirius en James vast wel iemand in de lucht toveren op dit moment.
Hij haalde een hand door zijn dunne haar en slikte iets weg. Het was de eerste keer dat hij zich echt ongelukkig voelde met de positie waar hij zich in bevond.
Zijn voetstappen lieten doffe klanken na in de lege gang. Hij was altijd alleen.

[I get too scared to move, cause
I'm still a stupid, worthless boy ..
-- Blink 182; Story of a lonely guy]

LavenderBrown · Geplaatst: Do Aug 17, 2006 16:29

Dit stuk wordt alleen nu gepost omdat ik gedwongen word door een hyperactieve Monaboydlover met de meest relaxte baan van de wereld (: En en en die moet ik gaan missen, dus vandaar hier chapter thirteen. Bedankt voor jullie liebe reacties [a] I want more.

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter thirteen
Sewn

‘Hé, weet je wat ik net van die knappe Ravenklauwer hoorde?’ vroeg Tamara, die zich in dezelfde stoel als Lily perste en breed grijnsde.
James, die net langsliep, bracht zijn hoofd vlakbij dat van Tamara en zei ‘ik ben een Griffoendor, lieve schat.’ Hij grijnsde.
‘Een hartstikke dode Griffoendor als je je rottende adem nu niet ergens anders gaat verspreiden… lieve schat,’ glimlachte Tamara liefjes en hij trok zich met een zucht terug.
‘Meiden,’ verklaarde hij tegenover Peter, die begrijpend knikte, al had die natuurlijk geen idee waar het over ging.
‘Tamara,’ piepte Lily. ‘Ik krijg hier geen lucht.’
‘Oh.’ Tamara ging snel op de leuning zitten en keek Lily toen dromerig aan. Nu kwam de beschrijving.‘Hij heeft van die mooie jukbeenderen…’ En jawel. ‘En zijn haar zit zo lekker door de war… En hij heeft van die mooie bruine ogen…’ zwijmelde Tamara.
‘Lieverd, weet je zéker dat hij in Ravenklauw zit?’ vroeg James weer, maar op veilige afstand van Tamara.
‘Maar wat hoorde je nou van hem?’ vroeg Lily braaf.
‘Oh ja! Eh… Oh ja, ik wist het, maar nu moest ik weer aan dat lijf denken en nu ben ik het vergeten. Nou ja.’
‘Ja, ik bén ook betoverend,’ zei James en hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Toen James zijn verdiende klap had geïncasseerd, zei Tamara; ‘Oh ja, er was wat vreemds met Hagrid… Hij had een gesprek met Perkamentus gehad en toen rende hij het bos in, of zo. Nou ja, niet direct vanuit Perkamentus’ kantoor, maar… je snapt me wel. En nu zit hij blijkbaar al een hele dag in het bos. Zullen we even gaan kijken?’
Lily schoof wat heen en weer in haar stoel, alsof ze zichzelf eraan wilde herinneren hoe lekker ze zat.
‘Nou, ik weet niet Tamara,’ begon ze voorzichtig, om haar vriendin niet te kwetsen. ‘Het is donker en zo en…’
‘Hagrid is mijn vriend, ik ga met je mee,’ zei James direct en eigenlijk wilde Lily niet voor Potter onderdoen.
‘Het is donker en zo, en Potter durft waarschijnlijk niet in zijn eentje, dus ga ik ook wel mee,’ zei ze toen, wetend hoe dom het moest klinken.
Drie paar ogen richtten zich op Sirius.
‘Wordt dit een dubbel date of zo? In dat geval wil ik Tamara,’ grinnikte die en de meisjes zuchtten. Maar het was wel een veilig idee om twee jongens mee te hebben, die ook goed konden toveren.

‘Oké dan… Ik ga me even aankleden,’ zei Lily, die als eerste opstond.
‘Maar je hebt toch al kleren aan?’ vroeg Peter vanachter het boek waar hij de plaatjes van bekeek. Vier geïrriteerde blikken.
Een beetje twijfelig pakte Lily even later haar zwarte gevoerde jasje, dat ze over de dikke trui die ze aanhad aantrok. Ze pakte zich extra stevig in met een witte wollen sjaal, muts en handschoenen.
Toen ze even later, nog steeds nadenkend over het donkere bos, beneden kwam, stonden Sirius en James haar keihard uit te lachen.
‘Bedankt, jongens,’ snauwde Lily, die wachtte op Tamara, die even later in een vrolijke wollen creatie naar beneden kwam.
De jongens stopten met lachen en gaven die typische goedkeurende jongensblik.

‘Zullen we gaan?’ vroeg Lily ongeduldig. Meestal keken de jongens goedkeurend naar háár. Niet dat ze het echt wilde, natuurlijk, maar Tamara’s ego was al groot genoeg, bedacht ze zich een beetje kwaad, terwijl ze met ferme passen naar beneden stevende.
‘Hé, Evers, moet je de Collectebus nog halen of zo?’ vroeg James, maar zijn gelach om zijn eigen domme grapje werd meteen overstemd door Lily’s: ‘Hou je kop, Potter, ik doe dit niet voor jou!’

De hele weg zat Lily, tussen het ruziemaken met James door, op te letten of er toevallig geen leraren uit ramen keken of op het terrein liepen.
Sirius en Tamara liepen erachter, op een wat rustiger tempo. Het geruzie van Lily tegenover de schalkse opmerkingen van James maakte dat ze allebei grijnsden.
Toen Tamara rillend haar handen in haar zakken stopte, zei Sirius:
‘Ik kan je ook warm houden, als je wilt.’
‘Rot op, Zwarts.’
Lily keek even om. Tamara’s stem klonk niet zo vast als normaal. Ze wierp haar vriendin een vreemde blik toe, die meteen beantwoord werd door ongeveer dezelfde uitdrukking. Vond Sirius Tamara leuk? Dat zou toch nooit lang duren, hield Lily zich voor, terwijl ze een beledigende opmerking naar Potter snauwde.
Na ongeveer tien minuten over het hobbelige terrein te hebben gestapt, stonden ze voor de rand van het Verboden Bos.
‘Onthoud, jongens,’ begon Lily, die iedereen even wat verstand wilde bijbrengen voor ze het bos in schoten. ‘Dit bos is niet voor niets Verboden. En trouwens, het is bijna middernacht, zit Hagrid niet gewoon in zijn huisje?’

‘Ik ga wel even kijken,’ zei James.
‘Ik ga met je mee,’ reageerde Tamara meteen. Nu ze Zwarts kan krijgen, is hij natuurlijk niet meer goed genoeg en gaat ze achter Potter aan, dacht Lily boos. En nu zat zij met een flirterige Zwarts opgescheept.
Tot overmaat van ramp begon het weer te sneeuwen, nog heftiger dan het die middag had gedaan. James en Tamara verdwenen in een waas van witte vlokken.
‘Hé Ev-’ begon Sirius, maar Lily kapte hem direct af.
‘Waag het niet.’
‘Ik wilde alleen maar –’ Hij zag Lily’s blik.
‘Ik hou mijn mond…’ mompelde hij. ‘Ik praat niet. Ik niet. Nee. En kijk niet zo.’

[I can't do the walk, I can't do the talk
I can't be your friend, unless I pretend
-- The feeling; Sewn]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Aug 19, 2006 15:35

I'd like to thank my fans, my manager, and everyone who ever supported me finishing this chapter [In dat geval ben ik mijn fans, manager en overige personen (:]! Yay, bedankt voor die lieve reacties, die maken me blij. Als een... noot die een tosti op heeft. (:
En mijn benen zijn zijdezacht! En en en Suza houdt van me. Zoals ik ben.

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter fourteen
Hero

‘En waarom wil je nu opeens weer met me mee?’ vroeg James, toen Tamara in een hardnekkig stilzwijgen naast hem doorstapte.
‘Die stomme, doortrapte, veel te knappe vriend van je,’ snauwde Tamara.
‘Gelukkig maar dat je niet van ons plannetje weet…’ murmelde hij en ze stond direct stil en hield haar arm voor zijn buik, zodat hij ook tot stilstand kwam.
‘Welk plannetje?’
James keek haar vanbinnen genietend aan. Haar gezicht stond op onweer, maar hij zag hoe kwetsbaar ze eigenlijk was.
Hij pakte haar hand en duwde haar arm zachtjes weg.
Natuurlijk was er geen plannetje, maar een beetje Tamara pesten was altijd leuk.

Hij liep door met een ‘we zijn op Verboden Missie driehonderdzevenenzeventig, Hagrid redden, weet je nog?’
‘Ja…’ zei ze langzaam, blijkbaar niet van plan om het op te geven. ‘Maar je kunt het wel vertellen, ik zal niks doorzeggen!’
Oh, nu gooide ze het dus over die boeg. James keek haar nep-twijfelend aan.
‘Maar… ik kan Sirius toch niet verraden door ons plan te verklappen? Dat zou me een slechte vriend maken en dat wil ik niet. Nee,’ zei hij beslist.
Tamara keek hem gekweld aan en zuchtte.
‘Wat moet ik doen om het te weten te komen?’
Oh, dit was zó voorspelbaar. Hij wendde zijn gezicht af om even te grijnzen.
‘Uh… Nee, dat kan ik niet van je vragen. Je zou me slaan. Kom, we gaan naar Hagrid.’
Hij maakte zich alvast klaar, maar toen haalde Tamara haar schouders op en zei: ‘Oké, daar is zijn huisje… Ik zie geen licht branden.’
Stomverbaasd volgde hij haar, zijn voetstappen knerpend in de sneeuw.
Zij was de eerste die dat ooit had gedaan!

Tamara bereikte het huisje als eerst en klopte een paar keer hard op de deur.
Er kwam geen reactie. James liep naar het raam en drukte zijn neus ertegen.
‘Kijk uit dat je niet vastvriest…’ waarschuwde Tamara.
‘Dat betekent dat jij me los moet likken en daar zeg ik geen nee tegen…’ zei James ad rem en hij tuurde naar binnen. Hij hield Tamara’s vuist die op hem af kwam tegen en zei: ‘Ik zie geen Hagrid hoor… En hij is toch behoorlijk moeilijk over het hoofd te zien.’
Tamara duwde hem weg. ‘Je bent gewoon blind, want…’ ze keek even. ‘Hij is er niet. Zoals ik al zei.’
James onderdrukte een grijns. ‘Dan gaan we maar terug naar Evers en Sluipvoet.’

Hij keek haar mysterieus aan. ‘En dan… het donkere bos in. Sluipvoet heeft zweethanden, dus kun je mijn hand vasthouden als je wilt.’
‘Serieus Potter, ik maak liever kinderen met een centaur dan dat ik jouw handje vast houd.’
‘Dat lijkt me pijn doen,’ zei James ernstig, voor hij zich omdraaide en richting Lily en Sirius begon te lopen. Het leek erop dat Lily Sirius leek te negeren – mooi, dacht James, want als er ooit iemand was waar Lily op zou vallen was hij het zelf.

‘Lieve juffrouw Evers en lieve stinkende Sluipvoet, en datgene wat achter me loopt… Zullen wij de gok wagen en het bos der duisternis betreden, met geen idee waar we heengaan en geen idee wat we gaan doen?’ vroeg hij ultra opgewekt. Leuk, Evers’ gezicht betrok.
James sloeg even zijn arm om haar schouder en trok haar tegen zich aan, maar nog voor ze hem kon wegduwen – waarvan hij eigenlijk de indruk had dat ze dat niet eens van plan was – liet hij alweer los en stapte vrolijk het grote, donkere bos in.

‘En weerwolven en centaurs en spinnen en slijmerige wezens,’ zong James vijf minuten later blij, zijn toverstok met het kleine lichtje op het einde heen en weer zwaaiend.
Sirius liep naast hem, soms waren ze even van elkaar gescheiden door een boom, maar daarna zong hij met James mee. ‘En eenhoorns en reuzen,’ sloot Sirius aan, met langgerekte klanken, tot hij tussen zijn schouderbladen gemept werd door Lily.
‘Stop daarmee, jongens!’ siste ze.
‘Wat doen we hier eigenlijk? Hagrid kan wel voor zichzelf zorgen!’
Er kraakte een takje en de twee meisjes sprongen elkaar direct in de armen.
‘Zou je dit willen missen, allerbeste Gaffel?’ vroeg Sirius serieus.
‘Nooit,’ antwoordde James tevreden.

‘HAGRID!’ brulde hij toen en de meisjes gilden.
‘Niet zo hard!’ smeekte Tamara.
‘Oh ja, straks valt het monster van het woud aan,’ gaapte Sirius.
Tamara gaf een klein piepje. ‘Sirius…?’ vroeg ze op een moet-ik-dit-echt-vragen-toontje.
‘Ik kom al bij je lopen,’ zuchtte Sluipvoet en hij stond even stil, zodat hij aan de rechterkant van Tamara belandde, die zijn arm vastklampte, iets wat helemaal tegen haar normale manier van doen inging.
Lily schrok en ze rende meteen naar James, die haar aankeek, zijn gemene grijns verhullend.
‘Raak me niet aan, Potter,’ mompelde ze. Hij scheen met zijn toverstok op haar en zag dat haar wangen rood aan waren gelopen.
Ze deed haar mond open, maar toen klonk er een geluid achter hen.

‘Wat motten jullie hier? Het is midden in de nacht!’
Lily was bij het eerste woord al tegen James aangekropen, die de neiging onderdrukte om zijn armen om haar heen te slaan, dat zou ze toch weigeren. Hagrid stond achter hen, zijn ogen dik van het huilen en zijn haar in de war.
‘Kom… Ik breng jullie wel terug naar de school…’
Lily viel flauw.

[You can take my breath away
I can be .. your hero
-- Enrique Englesias; Hero]