[AF] Christmas On Hogwarts

Hummol · Lid Wikenweegschaar Verdiend: 424 Sikkels

Hoi allemaal,

Ik heb in mijn vakantie naar Hongarije zomaar een kort verhaal geschreven. Ik wilde het graag met jullie delen! Ik zou het zeer op prijs stellen als jullie een reactie gaven. Het is een One-Shot-Story, dus er is geen vervolg.

Dankjulliewel!

Hummol · Lid Wikenweegschaar Verdiend: 424 Sikkels

Christmas On Hogwarts.
One Shot Story.

Een luid gejoel en gegiechel steeg op uit het groepje zesdejaars dat zich rond het prikbord in The Great Hall had verzameld. Het kerstbal zou deze zaterdag gehouden worden! De meiden die zich onder het groepje zesdejaars bevonden raakten helemaal in paniek. Wat nu? Wat moet ik aan? Wie moet ik mee uit vragen? Hoe gaat het verlopen? School en huiswerk verdwenen naar de achtergrond en het kerstbal kreeg alle aandacht. Natuurlijk moesten ze aan hun carrière denken en leerden ze, maar het kostte moeite om hun aandacht bij de lessen te houden. De jongens bleven nuchter of raakten lichtelijk in paniek. Niet zoals de meiden, maar van angst. Zouden ze moeten dansen? Wie zou met wie gaan? Hoe moesten ze een meisje vragen, of moest het meisje de jongen vragen? Zuchtend en kreunend praatten ze over deze zaken op de slaapzalen en gangen. Als er een groepje meiden langs liep knipperden ze met hun ogen. De meiden uit hun jaar leken deze keer wel mooier dan anders. Help!

Het kasteel gonsde van de opwinding, geruchten en voorbereidingen. Toch was er een jongen die zich niet echt druk maakte om het bal en om welk meisje hij zou moeten vragen. Matthias Waterman lag rustig op zijn hemelbed en studeerde voor Tranfiguration. Het was belangrijk om te studeren en het bal liep toch wel goed. Natuurlijk had hij er zin in en Sophie Stone’s ook. Ze hadden er even over gepraat. Sophie was in de wolken geweest omdat ze nu eindelijk een kans hadden om samen te dansen en het kerstfeest te vieren. Sophie. Zijn gedachten dwaalden even af naar haar. Sophie, een mede Ravenclawer, een mede zesdejaars een meisje met blond haar en blauwe ogen. Niet speciaal, dat wist hij ook wel, maar ze was gewoon zo.. zo.. lief. Ze was Sophie, niet meer en niet minder. Ze hadden een relatie van een half jaar en hij was er blij mee. Hij negeerde de opmerkingen en het gegiechel van de andere meiden. Matthias hoopte dat Sophie dat ook zou doen. Hij zelf was niet zo iemand die zich wat van anderen aantrekt, niet dat hij anders was of wilde zijn, maar hij bleef gewoon zichzelf. Dat was gewoon zijn karakter.

Twee jongens, Sean en Jonathan, kwamen zijn rust verstoren. Ze lachten naar hem en keken hem geheimzinnig aan. Hij haalde zijn schouders op en richtte zijn aandacht weer op zijn huiswerk. Even bleef het gespannen stil in de kamer. De jongens namen Matthias in zich op. Een beetje jaloers misschien omdat het hem zo gemakkelijk af ging en omdat het hem niets kon schelen, maar ook een beetje pesterig. Zou Matthias werkelijk kunnen dansen? Ha. Dat moesten ze nog wel eens zien.
Matthias zelf had wel door dat de jongens naar hem keken en hij kwam overeind.
”Is er wat?” vroeg hij zonder blikken of blozen. De twee hoofden draaiden zich naar elkaar toe en grinnikten.
“Nee, natuurlijk is er niks. Ik zag je alleen al..” Sean stopte in zijn zin en klapte dubbel van het lachen.
“Een pirouette maken” maakte Jonathan Seans zin af. Beiden liepen rood aan en hadden de grootste lol.
”Meiden maken de pirouette” antwoordde Matthias en hij borg zijn boeken op in zijn hutkoffer “Misschien moeten jullie eerst eens wat informatie opzoeken voordat jullie gaan dansen” raadde hij hen aan en zacht neuriënd verliet hij de slaapzaal. Sean en Jonathan keken elkaar verwonderd aan voordat ze weer in lachen uitbarsten.

De week vorderde en toen de leerlingen op woensdag avond gingen eten zagen ze hoe mooi het kasteel werd. Slingers van gekleurde kerstballen hingen langs de trapleuningen. De harnassen werden opgepoetst. De schilderijen glommen en overal klonken kerstliederen. Ook het eten was in een goede sfeer en ze genoten met volle teugen. Alle narigheid werd naar de achtergrond geduwd en kerst was aanwezig. Als je naar buiten keek door de grote ramen in de klaslokalen of op de gangen zag je grote vlokken sneeuw naar beneden dwarrelen om daar op de al eerder gevallen sneeuw te blijven liggen. Als je niet oppaste als je je hoofd naar buiten stak kreeg je een behekste sneeuwbal tegen je aan en liep je een uur lang met een sneeuwbal (die je aanviel) door het kasteel.

Matthias en Sophie, die elkaar deze week niet veel hadden gezien vanwege het lesverschil, zaten samen aan de Ravenclaw Table. Ze begonnen beiden aan een stuk chocoladetaart toen Dumbledore van zijn stoel op stond en aankondigde dat er een band zou komen optreden op ‘de’ avond. Professor McGonnagall tuitte haar lippen. De zaal ging uit haar dak.
Sophie sprong verrukt overeind en maakte een lijstje van wie het allemaal konden zijn. Matthias pakte haar hand vast en kalmeerde haar. Inwendig maakte zijn hart een sprongetje.

Op donderdag kondigde Sophie aan dat ze een groene jurk aan zou doen en de ketting van haar moeder zou dragen. Ze zag er zo gelukkig uit bij het idee alleen al dat Matthias haar spontaan een kus op haar wang gaf. Sophie werd rood, maar straalde als nooit ter voren.
Groen. Groen. Hamerde het in zijn hoofd toen hij die avond probeerde een laatste hoofdstuk voor Potions van Professor Snape er in te stampen. Morgen zouden ze ondanks dat het de dag voor het bal was een proefwerk hebben. Even had hij de neiging om er mee te stoppen omdat de herrie in de leerlingenkamer te groot was en de opwinding nu toch ook in zijn buik doordrong. Maar, zijn Ravenclaw eigenschap stak de kop op en hij studeerde door met een geweldig gevoel in de buurt van zijn middenrif.

Zijn hutkoffer stond open en de kleren lagen over de rand heen. Zijn nette zwarte pak en overhemd lagen op zijn bed. Hij was op zoek naar sokken, schoenen en een stopdas. Eindelijk had hij het. Hij ordende zijn kleren in zijn hutkoffer en legde zijn outfit er bovenop. Dat was dat. Nu even wachten totdat de slaapzaal leeg was en dan zou hij zich snel even omkleden. Hij moest toch kijken of het goed stond. Goed genoeg voor Sophie. Matthias gaf zichzelf een mentale uitbrander omdat hij zich al net zo gedroeg als iedereen. Morgen zou gewoon een geweldige avond worden. Dat wist hij zeker. De slaapzaal liep leeg en hij kleedde zich om. Het stond beter dan hij dacht en hij maakte huppelend een vreugdedansje. Hij bekeek zichzelf nogmaals in de spiegel en haalde een hand door zijn haar. Hij was niet lelijk, toch? Een klein beetje twijfel borrelde in hem op. Iedereen dacht wel dat hem alles zo makkelijk afging en dat hij overal zo zeker van was, maar dat was echt niet altijd zo hoor. Alleen liet hij het niet zo snel merken.

“Ziet er goed uit, Professortje Waterman” spotte een stem achter hem. Matthias draaide zich geschrokken om en keek in het gezicht van een geest. De geest droeg een oranje jasje en zag er merkwaardig uit, afgezien van het feit dat het een spook was en dat het op zijn kop hing.
“Bedankt” mopperde Matthias uit zijn humeur en hij liep naar zijn bed.
Het spook volgde hem en bekeek hem.
“Zou je me alleen willen laten, dan kan ik me omkleden?” vroeg hij geïrriteerd en hij keek Foppe aan.
”Ik denk dat onze Princess Sophie dit heel mooi zal gaan vinden als je haar zo komt bezoeken” ging Foppe verder.
“Zou je alsjeblieft deze kamer willen-” begon Matthias ongeduldig totdat tot hem doordrong wat Foppe had gezegd.
“Bezoeken?” vroeg hij voorzichtig.
Een hol gelach steeg op en de klopgeest maakte een dansje door de kamer. Hij zweefde naar Matthias bed en zakte er door heen.
“Wat is er met Sophie?” schreeuwde Matthias nu boos.
“Weet je het dan niet?” treiterde Foppe.
“Vertel op” snauwde Matthias en hij voelde een lichte angst door hem heen trekken.

Hij rende door de gangen. Ze waren verlaten omdat iedereen aan het eten was. Zijn voetstappen echoden door en klonken hol in de stilte van de avond. Zijn keel brandde en zijn longen snakten naar wat meer lucht. Hij stopte niet en gooide de deur van de ziekenzaal open. Madame Pleister kwam op hem afgelopen en duwde hem sussend terug, maar hij had het al gezien; Sophie lag met een wit gezicht en grote, open ogen op een bed.
“Wat is er met haar aan de hand?” riep hij wanhopig.
“Matthias” Professor McGonnagall kwam op hem afgelopen en hij kalmeerde een beetje omdat het de eerste keer was dat hij door haar Matthias werd genoemd. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem aan. Haar bril stond op het puntje van haar neus en haar ogen priemden zich in de zijne.
“Wat is er met Sophie?” herhaalde hij, maar hij wist het eigenlijk al.

Die avond mocht hij bij haar zijn. Hij hield haar hand vast en praatte tegen haar. Elk half uur kwam Madame Pleister even langs om te controleren hoe het ging, maar Sophie bleef roerloos liggen. Ze was niet dood, nee, ze ademde nog, maar ze was in coma geraakt doordat ze door een vloek getroffen was.
“Van achteren aangevallen” had professor McGonnagall verklaard.

Het was vreselijk en Matthias voelde zich vreselijk. Ondanks dat hij had doen voorkomen alsof het bal hem niet zoveel uitmaakte wist hij nu dat het niet zo was. Het had iets moeten worden tussen Sophie en hem. Het had allemaal zo fijn geleken en nu zat hij hier. In de verte klonken de muziek en opwinding van het feest en in de ziekenzaal was het stil, doodsstil. Madame Pleister kwam af en toe even langs, maar hij vond het fijner om alleen met Sophie te zijn. Af en toe stond hij op en liep hij naar het raam waar hij de sterren aan de heldere hemel zag staan. De sneeuw lag glanzend en wit op de grond en hij wenste dat Sophie weer Sophie was en dat hij nooit had doen voorkomen alsof het hem allemaal niet zo erg uitmaakte wat er allemaal aan de hand was. Dit maakte het voor hem alleen nog maar erger. Hij wist niet wie Sophie aangevallen had en wilde het ook niet weten, maar een vermoeden had hij wel. Ja, er waren zat mensen die jaloers op hen waren, waarom zou niet een van hen zo’n plan beraamd hebben?

Het was natuurlijk niet goed om zo te denken, maar het was allemaal ook zo vreselijk. Een traan rolde uit zijn oog over zijn wang. Hij nam geen moeite om hem weg te vegen en schaamde zich niet eens omdat hij huilde. Hij wist dat het Sophie niet uit zou maken. Maar, waarschijnlijk zou ze het toch niet te weten komen.

Hij dacht aan de roddels die nu door de leerlingen gingen en voelde zich rot. Hij was verkeerd geweest tegenover de rest door zo afstandig te doen. Tenminste dat dacht hij op dit moment. Sean en Jonathan zouden zich misschien een beetje opgelaten voelen, maar zij hadden nu pret en konden lachen. Lachen om die rare Matthias bij wie alles altijd goed ging en waarbij hem nu alles tegen zat. De tranen rolden nu achter elkaar over zijn wang en zijn keel voelde droog aan. Hij haatte zichzelf maar had niet eens de puf om te tieren, te schelden of te gillen. Het enige wat hij deed was zitten op de rand van het bed met Sophie’s hand in zijn handen.

Plotseling scheen de maan helder en krachtig in de ziekenzaal. Sophie lag in een baan van manestralen en haar haar scheen op de kussens. Matthias slikte de tranen in en stond op. De maan scheen speciaal voor hen te schijnen en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Voorzichtig bukte hij zich over Sophie heen en pakte hij haar rond haar middel. Met een enorme inspanning lukte het hem om haar op te tillen en zette hij haar in een stoel bij het raam. Voorzichtig ging hij op de leuning zitten en hield hij haar overeind. Zo bleven ze zitten in de baan van licht starend naar de maan.

Matthias wenste dat hij naar het feest kon gaan. Hij zou met Sophie kunnen dansen en ze zou lachen en joelen. Het feestgedruis ging door terwijl hij zo zat en hij voelde zich eenzamer en eenzamer worden. Dit was vast het einde en het was allemaal zo vreemd en onwerkelijk. Totdat een klagelijk gezang door de gangen klonk. Zacht en droevig. Alsof alleen Sophie en Matthias het zouden kunnen horen. De deuren van de ziekenzaal gingen langzaam open en een vogel kwam naar binnen vliegen. Met wijde, grote slagen.
Matthias keek naar de vogel en wist dat het een feniks was. Zijn kleuren waren adembenemend en zijn zang was prachtig. Matthias’ adem stokte toen de feniks op zijn knie landde. Hij wist niet wat er ging gebeuren, maar hoopte dat de feniks Sophie, waar ze ook zou zijn, gelukkig kon maken.

Toen gebeurde het wonderlijkste van deze vreemde avond. De feniks liet een traan vallen op het voorhoofd van Sophie. Hij hief zijn kop op naar Matthias alsof hij wilde zeggen ‘het komt goed’ en zette af en steeg op. Daarna verdween hij in een flits, maar zijn zang bleef. Sophie knipperde met haar ogen, haalde diep adem en keek op in Matthias gezicht. Hij lachte, hardop, en pakte Sophie beet. Hij dacht er niet aan om naar het kerstbal te gaan maar danste, samen met Sophie, middenin de ziekenzaal in een baan van maanlicht. De feniks had niet alleen Sophie gelukkig gemaakt en genezen, maar vooral Matthias uit zijn put van somberheid gehaald deze avond.