Welkom op Harry Potter Forum! 


Antwoord op onderwerp Ga naar pagina Vorige  1, 2

Professor

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: in Tortuga ;)

Houseitem
BerichtGeplaatst: ma mei 23, 2011 10:04 

Hoofdstuk 14: (deel 1)
Onschuldige slachtoffers.


De stilte was verbroken, dagelijks stonden er in de kranten aanvallen die complete dreuzel wijken vernietigde en die de dreuzel gemeenschap in afgrijzen en met vragen achterliet. Ook de tovenaars wereld bleef niet ongeschonden, de angst dat het duistere teken boven je huis hing als je thuis kwam werd groter en groter. Het enige voordeel was dat de tovenaars zichzelf beter konden beschermen dan de dreuzels en vele spraken bezweringen uit over hun huis zodat ze veiliger waren.
"ËœWat kunnen we hier tegen doen?' vroeg Lies wanhopig na de zoveelste aanval.
Niemand wist het, het enige wat ze konden doen was afwachten, hopen op een loslippige dooddoener die zich versprak zodat ze weer konden gaan afluisteren en de mensen beschermen die tijdens zo'n bijeenkomst werden genoemd als potentieel slachtoffer.
Maanden van wachten hielp uiteindelijk na veel gefrustreerde momenten van onmacht als het weer verkeerd liep zijn vruchten af, Sirius, James, Frank en Gideon hadden zich rondom de open plek opgesteld in een bos waar ze er eindelijk weer in waren geslaagd een bijeenkomst af te luisteren. Ze prenten alles in hun hoofd dat er werd gezegd. Er waren zo'n veertig dooddoeners bijeen, niemand droeg een masker en ze herkende er vele. Arduin, Augustus Ravenwoud, Bellatrix van Detta, De Kragges, Korzel, Jeegers, Jekers, Lucius Malfidus, Noot, Rodolphus van Detta, Roselier en Schoorvoet.
Ze hadden strikte orders mee gekregen niet tot de aanval over te gaan want dan zouden ze weer opnieuw moeten beginnen. Daarom zat iedereen heel rustig op zijn schuilplaats en luisterde naar wat er werd gezegd, Gideon schreef de namen op van de bedreigde personen en de plaats en tijd van de volgende bijeenkomst en zonder problemen vertrokken ze na voor de zekerheid nog een kwartier gewacht te hebben terug naar de andere Orde leden die op hun zaten te wachten.
"ËœEn?' vroeg Clara gretig toen ze hun ongedeerd en grijzend weer binnen zag lopen.
"ËœWe zijn niet opgemerkt,' Begon James. "ËœGideon heeft de personen opgeschreven die ze opnoemde om aan te vallen en de volgende.'
Gideon gaf de lijst aan Perkamentus die aan het hoofd van de tafel zat.
"ËœIs dit alles?'
Gideon knikte.
"ËœWie zijn het?' vroeg Lies.
"ËœBob Klare, John Jordaan en Andre Tomas.'
"ËœKent u ze?'
"ËœZe hebben allemaal op Zweinstein gezeten, Bob Klare heb ik nog les gegeven,' verzuchte Perkamentus. "ËœHebben ze nog meer informatie gegeven?'
"ËœZe waren een aanval aan het plannen op een wijk in York, Rowntree Avenue. Op 15 December.'
"ËœDat is over twee weken.' Peinsde Perkamentus. "ËœMaar hoe beschermen we hun.'
"ËœProfessor?' vroeg Lily die daarvoor alleen zwijgend had geluisterd. Iedereen draaide zich naar haar toe. "ËœIk heb misschien wel een idee.'
Ze trokken vragend hun wenkbrauwen op.
"ËœDe politie van de dreuzel gemeenschap heeft een anonieme tiplijn voor mogelijk terreur aanslagen, je kunt daarheen bellen,' toen sommige haar niet begrijpend aankeken zei ze, "Ëœof schrijven.'
Perkamentus glimlachte. "ËœDat is helemaal niet zo'n slecht idee.'
Lily glimlachte terug. "ËœEn wat doen we met die drie mannen?'
"ËœDaar gaan we nu meteen heen, we kunnen geen risico's lopen misschien is het morgen al te laat.' Hij keek de groep rond. "ËœGideon, Fabian, Bennie en ik gaan langs alle drie, de rest mag naar huis toe.'
De stoelen werden naar achteren geschoven en vrolijker dan de afgelopen maanden vertrokken ze naar, wetend dat ze eindelijk weer iets hadden bereikt.

De drie mannen werden ondergebracht in een zogenaamd safehouse, die door behulpzame tovenaars familie werden aangeboden. Andre Tomas was al bang geweest voor een aanval doordat hij had meerdere keren ronduit had geweigerd zich bij de dooddoeners aan te sluiten, hij werd ondergebracht in een dreuzel gemeenschap waar hij het naar een tijdje erg naar zijn zin kreeg doordat hij een leuke vrouw tegen kwam en een baan vond waar ze heel blij met hem waren door het vele werk dat hij verzette. Natuurlijk door behulp van toverkracht maar dat wist niemand, hij vertelde zijn geheim zelfs niet aan zijn nieuwe vriendin.
John Jordaan werd samen met zijn vrouw en pas geboren zoon Leo ondergebracht in een huisje bij de zee en Bob Klare had in het begin geweigerd zich te verstoppen, mede doordat hij zijn werk te belangrijk vond maar nadat hij van de minister zelf te horen had gekregen dat hij onder moest duiken was hij uiteindelijk toch berijd om zich terug te trekken. De aanval op Rowntree Avenue mislukte maar twee dagen later werden er twee complete dreuzelwijken weggeblazen waardoor die kleine overwinning een bittere nasmaak kreeg.
Kerst werd uitbundig gevierd en even vergaten ze de aanhoudende angst. Eerste kerstdag vierde ze bij Lily's moeder samen met Herman en Petunia, die gelukkig wat werd opgefleurd door oud tante Mathilda die een beetje witjes zag. Tweede kerstdag vierde ze met Sirius, Remus, Peter, Mathilda Belladonna en Frank en Lies Lubbermans met wie ze de laatste tijd een vriendschap hadden ontwikkeld. Toen Lily hoorde dat Clara alleen zou zijn met kerst nodigde ze haar ook uit en onder een zwak protest kwam ze samen met haar huiself die weigerde mee aan tafel te zitten en heel de avond heen en weer rende met de meest overheerlijke maaltijden.
"ËœIk voel me even weer net als op Zweinstein, wat was dat heerlijk zeg!' verkondigde Sirius nadat hij met veel moeite zijn vierde toetje na binnen had gewerkt.
"ËœVond meester het lekker?' vroeg de dol blije Zofi.
"ËœHet was verrukkelijk.' Verkondigde iedereen en Zofi huppelde terug naar de keuken om nog wat drinken te halen.
"ËœWat een geweldig ding,' zei Mathilda vol genenigheid. "ËœWij hadden vroeger een huiself die volgens mijn al depressief op de wereld werd gezet, een stuk chagrijn dat was het!'
"ËœDaar kan ik over mee praten,' mompelde Sirius nors en er gleed een minachtende uitdrukking over zijn gezicht waarschijnlijk bij de gedachte aan zijn familie, maar hij schudde het gauw van zich af en ze gingen na het drinken met zijn alle rondom de boom zitten waar ze elkaar cadeaus open maakte onder een luid gejoel en gelach. Iedereen leek gelukkig en normaal, zelfs Peter constateerde Lily blij toen ze hem hoorde schateren over een mop die Sirius vertelde. Na een tijdje pakte ze het overgebleven cadeau onder de boom vandaan. "ËœVoor wie is dat?' vroeg Remus nieuwsgierig.
"˜Voor Zofi,' zei Lily glimlachend. "˜Het is kerst, dus iedereen verdient een cadeautje en zeker Zofi naar die heerlijke maaltijd.' Daar was iedereen het mee eens en Lily liep naar de keuken toe waar de huiself op een stoel met gesloten ogen aan het neurií«n was.
"ËœZofi?'
Ze sprong van haar stoel af. "ËœWil meesteres nog iets?'
"ËœNee, nee,' zei Lily lachend. "ËœIk vond dat jij ook een cadeau verdiende, het is tenslotte kerst.'
Onder een luid protest maakte de huiself het cadeau open en bedankte haar uitbundig voor de nieuwe omslagdoek die ze had gekregen, terug in de woonkamer ging ze langs James zitten en drukte een kus op zijn mond.
Tot diep in de nacht bleef iedereen lachend en pratend zitten totdat ze uiteindelijk moe, voldaan en een beetje dronken de deur uit gingen en Lily vervolgens met een gelukzalige gevoel tegen James aangekropen in slaap viel.

Ze lachte en danste en het leven ging door in zijn normale hectische en soms beangstigende tempo.
Sommige wisten ze te redden uit de grijpgrage handen van de dooddoeners maar vele stierven met bosjes. Voldemort en zijn dooddoeners kende van geen ophouden en ze brachten verwoesting en verdriet aan. De overwinningen die ze behaalde waren klein tegenover die van de dooddoeners maar het waren overwinningen en daardoor bleef de hoop er dat ze uiteindelijk als overwinaars uit de strijd zouden komen. Soms als de oorlog even uit haar gedachte was dan was ze intens gelukkig, alles ging zoals het moest gaan maar de beklemmende angst dat er weer een dierbare zou sterven was altijd aanwezig en die geluksgevoelens duurde nooit lang want dan keerde de realiteit terug in de vorm van een kranten bericht. Weer een straat verwoest of familie uitgemoord en soms leek het zo dichtbij te komen dat ze het gevoel had dat ze de adem van dooddoeners in haar nek voelde. Volgend jaar zou James officieel Schouwer worden wat inhield dat er nog meer gevechten zouden komen waarin ze zou moeten vrezen voor zijn leven.

_________________
Blessed is the heart that bends; it can never be broken.


 Profiel  

Professor

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: in Tortuga ;)

Houseitem
BerichtGeplaatst: ma jul 04, 2011 21:30 

Hoofdstuk 15:
Driemaal getrotseerd


Het nieuwe jaar werd ingeluid en Lily kon niet geloven dat het al 1980 was, hun leven was in een iets rustiger vaarwater terecht gekomen nadat ze waren gestopt met hun werk. Hun werk bij de Orde nam veel van hun tijd in beslag, maar dat vond ze niet onprettig, ze hield er niet van om niks te doen te hebben.

De regen roffelde hard tegen de ramen aan, Lily en James zaten dicht tegen elkaar aan op de bank, zij met een dreuzel boek in haar handen en James met een boek over vervloekingen die van pas konden komen tijdens een eventueel gevecht. Ze schrokken beide op toen er op de deur werd gebonkt.
‘Wie kan dat zijn?’ vroeg James verbaasd, hij stond zuchtend op en liep naar de deur. ‘Wie is daar?’
‘Gaffel, ik ben het!’ James vergat zijn hele deur ritueel toen hij de stem van Sirius hoorde, Lily legde meteen haar boek neer, zij had het ook gehoord. Zijn stem klonk gebroken van verdriet.
James gooide de deur wagenwijd open, Sirius stond als een verzopen kat voor de deur. Door de regen op zijn gezicht kon je de tranen ervan niet onderscheiden, maar zijn ogen waren bloeddoorlopen, en dat zei al genoeg.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg James bezorgd en ondersteunde zijn beste vriend naar de dichtstbijzijnde stoel.
‘Hij is weg, James…’ fluisterde Sirius gesmoord. ‘Regelus is verdwenen, dood.’
‘Regelus?’ vroeg James iets wat verbaasd.
‘Ja, moeder schreef het me, moet je je is indenken hoe ongerust ze moet zijn geweest dat ze mijn om hulp heeft gevraagd,’ dat laatste droop van sarcasme. ‘Ze had hem in geen maand gezien en ze wist niet meer wat ze moest doen.’ Hij viel stil.
‘En?’ spoorde Lily hem aan.
Verschrikt keek hij op. ‘Eigenlijk wou ik het niet doen, maar weet je, het blijft toch mijn broer…’ en zacht voegde hij eraan toe. ‘En ergens heb ik altijd het gevoel dat het mijn schuld was dat hij de verkeerde kant op ging, ik was teveel met me eigen bezig op school om me ook maar om hem te bekommeren. Ik zag te laat in hoe slecht hij bezig was…’
‘Daar kon jij niks aan doen, sluipvoet,’ zei James gerustellend. ‘Regelus heeft zijn beslissingen gemaakt, jij had hem niet tegen kunnen houden, daar ben ik van overtuigd.’
‘Dat maakt niet uit,’ zei Sirius. ‘Ik had me met hem bezig moeten houden, ik had meer aandacht aan hem moeten besteden, ik had hem bij ons moeten betrekken. Misschien had hij dan gezien dat het niet hoefde op de manier van onze ouders.’
‘Sirius, je mag je eigen dit niet kwalijk nemen,’ zei Lily sussend. ‘Kijk hoe vaak ik Severus heb gewezen op wat Voldemort deed, hij trok zich er niks van aan, hij wou het niet horen net als dat Regelus het niet wou horen.’
Dat leek hem iets gerust te stellen en James keek haar dankbaar aan.
‘Hoe ben je erachter gekomen, want ik neem aan dat je er niet zomaar van uitgaat dat hij is verdwenen?’ vroeg James.
‘Ik ben een niets zeggende dooddoener gevolgd en heb het hem gevraagd.’
‘En hij gaf zomaar antwoord?’ vroeg Lily verbaasd.
‘Natuurlijk niet, ik heb hem gedwongen.’
‘Hoe?’ vroeg ze geschrokken.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb hem gemarteld en daarna zijn geheugen gewist,’ toen hij haar geschrokken gezicht zag zei hij verdedigend; ‘Ik moest het weten, Lils!’
Lily besefte dat ze niet in de positie was om hem te veroordelen en knikte. Wat zei Perkamentus ook alweer altijd? Het doel heiligt de middelen. Ze nam aan dat het hier wel van op toepassing was.
Er viel een lange stilte die niemand verbrak, James vulde twee glazen met Oude Klare’s Jonge Borrel nadat Lily met een handgebaar kenbaar had gemaakt dat ze niet hoefde en die dronken ze alle twee peinzend en in hun eigen wereld op.
‘Wist de dooddoener waarom hij was vermoord?’
Sirius zuchtte. ‘Het gerucht gaat dat Regelus bang werd toen hij besefte wat hij allemaal moest doen om een dooddoener te worden. Hij wou zich terug trekken…’ verstrooid haalde hij zijn hand door zijn haar. ‘Wat natuurlijk niet kon, de dwaas.’
‘Het spijt me heel erg, Sluipvoet.’ Mompelde James na een tijdje, het stak hem dat Regelus was gedood net nadat hij voor het eerst in jaren is een goede beslissing nam.
‘Ik weet het…’ zei Sirius en zijn gezicht leek jaren ouder met het verdriet dat er nu op stond. ‘Ik was niet echt op hem gesteld, maar dit verdiende hij niet.’
Lily wist precies wat hij bedoelde, Petunia haalde ook het bloed onder haar nagels vandaan, maar dit, nee, dit gunde je niemand. En ze wist zeker dat Sirius op een bepaalde manier altijd van Regelus was blijven houden, net zoals zij dat deed met Petunia.

Mathilda en Lily zaten samen aan de keukentafel met een flesje boterbier in hun hand.
‘Hoe gaat het met je nieuwe boek?’
De oude vrouw haalde haar schouders op, ‘Niet zo goed,’ bekende ze. ‘Het vlot niet echt, ik ben bang dat ik het aan het verleren ben,’ ze grijnsde. ‘ik word hier te oud voor.’
‘Onzin,’ zei Lily bemoedigend. ‘Je bent nog helder van geest en zeer levendig, gewoon de volgende dag weer opnieuw beginnen en dan lukt het vanzelf.’
Mathilde glimlachte naar haar en ze keuvelde nog even verder. Lily was zeer gesteld geraakt op Mathilda en kon zich een leven niet voorstellen zonder dat de oude vrouw een paar keer per week langs wipte.
De deur werd open gemaakt en weer dicht gegooid. ‘Lil!’ het was James natuurlijk. ‘Waar ben je?’
‘In de keuken!’ riep ze terug.
James kwam binnen gerent, ‘We moeten gaan er is…’ op dat moment vloog de Patronus van Perkamentus binnen en opende zijn bek; ‘Kom onmiddellijk naar Sherwood forest!’
Lily sprong op. ‘Wat is er gebeurt!?’
‘Een gevecht, kom we moeten gaan.’
Lily keek Mathilda aan. ‘Maak je niet druk op mij, kind, ik sluit alles wel af, ga maar snel!’
Ze rende naar buiten en verdwijnselde in een steegje.

Ze kwamen uit in een groot oud bos, even raakte ze in paniek, want het was er immens en ze wisten niet precies waar het was maar dat gevoel zakte weg, ze hoorde de knallen van de toverspreuken op grote afstand en ze rende er op af. Het leek eeuwenlang te duren voor ze op de plek waren, in werkelijkheid was het maar een paar minuten.
Het gevecht was al in volle gang en ze werden er meteen ingetrokken toen er een vloek op hun af werd gevuurd. James riep net op tijd een schildspreuk op en daar ketste die op af, twee dooddoeners kwamen op hun afrennen en toen begon een gevecht in wie de sterkste was.
Lily vond het fascinerend hoeveel ze had geleerd sinds ze van school af was, eerst was ze onzeker geweest maar nu voelde ze alleen maar vastberadenheid, spreuken schoten als vanzelf uit haar stok. Ze zag uit haar ooghoek dat Frank en Lies ook aan kwamen gerent en zichzelf in het gevecht gooide.
‘Confringo!’ de spreuk die James uitsprak ontplofte recht voor de voeten van de twee dooddoeners, ze schreeuwde en werden door de kracht achteruit gesmeten, ze kregen allebei zo’n klap dat ze bewusteloos bleven liggen. Ze keken elkaar even hijgend aan, ‘succes,’ ze zag dat de lippen van James dat woord uitsprak maar hoorde het niet door het lawaai om hun heen, ze glimlachte en rende toen naar Marlene omdat ze zag dat die moeite had met haar dooddoener. Samen hadden ze hem binnen een paar minuten uitgeschakeld. Ze keek om zich heen en zag voor het eerst het effect van het gevecht, verschillende bomen waren ontwricht en lagen verspreid over de open plek, ze zag Perkamentus duelleren met 4 verschillende dooddoeners die zich in een kring om hem heen hadden gesloten, ze grinnikte even toen ze zag dat hij ze met gemak aankon en dat er om de zoveel tijd wel een of twee naar achter werden geblazen waarna die zich weer verbeten in de strijd gooide. Sirius, James vochten samen tegen Bellatrix en Roselier, een van de weinige die geen masker op hadden. Peter lag iets verder op de grond, ze wou hem gaan helpen maar zag op dat moment net een dooddoener die zijn ogen op haar fixeerde. Ze draaide zich naar hem toe en grijnsde. Zijn mond bewoog en de spreuk kwam sneller dan ze hem verwacht had maar ze ontweek hem door soepel weg te duiken. Ze kwam op haar buik neer en vuurde zo snel als ze kon een spreuk op hem af die hij met een zwiep van zijn toverstok afweerde, ze sprong weer op.
‘Reducto!’ de dooddoener ontweek hem maar Lily zag tot haar genoegen dat hij wel doel raakte bij Alecto Kragge, die meters verder weer neer kwam en ook bleef liggen. Ze riep een schildspreuk op die de vloek tegenhield die haar dooddoener op haar afstuurde en stuurde vervolgens de vloek van totale verstijving op hem af, deze keer was hij te laat met ontwijken en hij viel verstijfd op de grond neer. Op dat moment gebeurde er weer hetzelfde als bij de vorige gevechten, in het midden van al de tumult verscheen Voldemort. Voor een ogenblik viel het gevecht stil, maar geleerd van hun vorige misstap, vuurde vrijwel alle Orde leden hun vervloeking vrijwel onmiddellijk naar hun tegenstander zodat ze niet als de vorige keer konden verdwijnen. In een razendsnel reflex hield ze de spreuk van de Dooddoener tegen en vuurde ze bijna gelijktijdig een spreuk om hem af, compleet verast viel hij neer. Ze rende naar Peter die weer opgestaan was maar het moeilijk scheen te hebben met zijn tegenstander en ze vervolgde samen het gevecht.
Vanuit haar ooghoek zag ze dat Sirius geraakt werd door twee verschillende spreuken die hem vol raakte waarna hij meters de lucht in werd gesmeten en tegen een boom tot stilstand kwam waar hij bewusteloos naar beneden zakte, James die naast hem had gestaan schreeuwde van pure razernij en vuurde een vloek op Bellatrix van Detta die hem lachend pareerde en schreeuwde: ‘Is dat alles wat je in je mars hebt, Potter?’ Vervolgens werd hij geraakt door een vloek van Roselier, hij sloeg dubbel en leek naar adem te happen en kon nog net op tijd een schildspreuk oproepen om hem te beschermen tegen de vloek die Bellatrix in zijn moment van zwakte op hem afstuurde.
Na nog een vloek op haar tegenstander af te vuren waardoor hij neerviel riep ze naar Peter: ‘Ik ben zo terug!’ en rende vervolgens naar James toe, onderweg de vloeken ontwijkend die op haar af werden gevuurd.
Bij James kwam ze tot stilstand. ‘Ach, kijk wie we hier hebben,’ sneerde Roselier. ‘Modderbloedje slash reddende engel, kon je het niet alleen af, Potter?’
Woedend keek James naar Roselier.
‘Oeh, nu is hij boos Roselier! Let maar op,’ spotte Bellatrix geamuseerd. ‘Hou je niet van dat woord, Potter? Want dat is toch wat ze is, een modderbloedje?’
Op Lily had dat woord allang geen impact meer maar James kon er nog steeds razend om worden.
Hij verbrak met een zwiep het schild dat hem had beschermd en James en Lily vuurde op hetzelfde moment hun spreuken af, nog steeds kon ze verbaasd staan over de kracht die ze er de afgelopen jaren vanaf hun vertrek van school bij hadden ontwikkeld. Maar hun tegenstanders ontweken de vloek alsof het een irritant vliegje was. Ze waren sterk maar als ze het slim speelde konden ze winnen, dat was al eerder gebeurd en dat zou weer gebeuren. Ze moest denken aan hun vorige gevechten en viel terug op de oude tactiek die haar de vorige keer ook had geholpen.
‘Snaternix!’ ze vuurde haar vloek op Roselier af die net als Sneep op dat moment even compleet verrast werd waarna ze haar volgende vloek op hem afstuurde. Hij zakte in elkaar. ‘Goed zo!’ riep James trots boven het rumoer uit wat hem een grijns van Lily opleverde. De lach op Bellatrix gezicht vervaagde en haar gezicht werd grimmig toen ze haar vervloekingen op hun beide begon af te vuren, minuten lang leek ze sterker en ontweek of pareerde elke vervloeking, slechts één keer werd geraakt door een vloek van James maar hoewel Lily het moeilijk vond om het toe te geven ze herstelde zich wonderwel snel. Slechts een keer maakte ze een fout en dat werd haar ondergang, ze werd geraakt door twee tegelijkertijd afgevuurde vloeken van James en Lily en onderging hetzelfde lot als Sirius. Met een blik van complete verbazing viel ze met haar gezicht in het zand. Een ogenblik keken ze elkaar aan maar die blik werd bruut verstoort door een vloek die op hen afgevuurd werd en waarvoor James hun maar net behoede door haar mee naar beneden te trekken. ‘Succes,’ fluisterde hij, ze zag het woord dat zijn lippen vormde maar door het vele geschreeuw hoorde ze het niet, ze glimlachte en rende vervolgens naar een gemaskerde dooddoener die in het wilde weg vervloekingen aan het afsturen was naar alle Orde leden die hij in het oog kreeg, ze rende met haar toverstok geheven naar hem toe en hij kreeg haar net op tijd in het oog, één seconde later en ze had hem in haar bereik gehad.
Ze pareerde zijn eerste vervloeking die op haar afkwam toen ze tot stilstand kwam en begon verwoed vloeken op hem af te vuren, minuten lang pareerde ze elkaars vloeken en allebei werden ze steeds gefrustreerder. Toen zag ze van achter hem een groene lichtflits hun kant op komen, hij werd in zijn rug geraakt en werd het slachtoffer van de doodsvloek die eigenlijk voor Gideon bedoelt was maar die miste door slechte timing en slecht richtingsgevoel. Even voelde ze triomf maar vrijwel direct daarna berouw, alweer een nodeloos slachtoffer van een in haar ogen onnodige oorlog maar ze besefte ook dat haar tegenstanders geen berouw zouden tonen over haar dood, toch bleef het snijden. In een ogenblik zag ze de schade van vanavond, Peter en Sirius lagen bewusteloos tegen de vlakte, Gideon en Fabian hadden het zwaar, Marlene werd op dat moment geraakt en probeerde kruipend weer naar het toverstok toe te komen die ze had losgelaten op het moment dat ze viel, Lily vuurde een vloek af op de gemaskerde dooddoener die Marlene had geraakt en op wie hij zijn toverstok weer had gericht, ze raakte hem vanaf de zijkant in zijn gezicht en hij zakte door zijn knieën. De rest van de Orde leden waren nog in gevecht, bij de dooddoeners ontbraken er verschillende. Perkamentus was weer in gevecht met Voldemort, dat was het laatste wat ze in zich opnam want vervolgens zag ze uit haar ooghoek een blauwe lichtflits van Malfidus op zich afkomen, het werd zwart voor haar ogen en ze voelde al niet meer dat ze de grond raakte.

_________________
Blessed is the heart that bends; it can never be broken.


Laatst bijgewerkt door Lily_flower op wo jan 04, 2012 16:19, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

Professor

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: in Tortuga ;)

Houseitem
BerichtGeplaatst: vr dec 30, 2011 1:45 

Ik heb heel lang zonder inspiratie gezeten en ik kreeg het ook niet verder geschreven, nou moet ik zeggen dat ik nog steeds over dit hoofdstuk niet tevreden ben maar ik heb het opgegeven om het steeds opnieuw te schrijven want ik lijk er maar niet tevreden over te worden. Zoals je misschien is opgevallen hebben ze Voldemort nu voor de derde keer getrotseerd en is Lily in verwachting van Harry en ik ben bang dat ik het moeilijk ga hebben met de stukken waarin ze de deur niet meer uit kunnen gaan, want ja, wat valt er dan nog te schrijven? ideeën daarover zijn welkom.

Hoofdstuk 16:
Onverwacht nieuws

Ze hoorde geluiden om haar heen maar kon ze nog niet helemaal plaatsen, het leek of dat er elke keer met een hamer op haar hoofd werd geslagen. Ze kreunde, of beter gezegd, ze probeerde het maar er kwam geen geluid over haar lippen. Haar mond was droog en slikken ging daardoor moeizaam.
Weer hoorde ze de stemmen, ze kwamen haar zo bekend voor maar ze kon ze niet plaatsen. Waar was ze? Ze probeerde haar ogen te openen maar die kleine inspanning werd haar te veel en ze zakte weer weg in een diepe vergetelijkheid.

Nog een paar keek had ze de zelfde ervaring waarbij het haar teveel moeite koste om zich te bewegen maar uit de gesprekken die ze had opgevangen kon ze opmaken dat ze in het ziekenhuis lag en dat James er steeds was geweest als ze even bijkwam. Weer hoorde ze de gesprekken om zich heen maar deze keer hoorde ze alles duidelijker, iedereen fluisterde, waarschijnlijk om haar zoveel mogelijk rust te geven. Iemand pakte haar hand vast en daar concentreerde ze zichzelf op, ze bewoog haar hand.
‘Ze bewoog!’ klonk het opgewonden, het was Mathilda.
‘Wat!’ riep James luid fluisterend. ‘Hoe bedoel je?’
‘Ze kneep in mijn hand!’
Ze voelde hoe een hand over haar gezicht streek. ‘Lily?’
Ze probeerde haar ogen te openen maar het lukte niet.
‘Als je ons hoort, knijp dan nog een keer.’
Met veel inspanning gaf ze nog een kneepje.
‘Ja!’ riep Mathilda uit. ‘Ze deed het weer!’
‘Het komt weer goed met haar…’ fluisterde James en Lily hoorde hoe zijn stem iets omhoog schoot. Ze voelde hoe hij zijn hoofd tegen het hare aan legde en daarna een kus op haar voorhoofd drukte, dat gebaar ontroerde haar en ze probeerde haar ogen weer te openen maar tot haar frustratie lukte het haar weer niet. Weer voelde ze dat lichte gevoel in haar hoofd en voor ze er ook maar verder overna kon denken zakte ze weer weg.

Mathilda voelde dat Lily’s hand weer verslapte.
‘Ze is weer weggevallen.’ Zei ze tegen James.
Hij knikte alleen maar en zakte terug in zijn stoel naar haar bed, ze zaten in stilte, beide niet van plan die te verbreken. Na een tijdje stond Mathilda op en zei dat ze weg ging.
‘Ik kom morgenvroeg weer terug.’
James knikte en Mathilda liep naar de deur toe waar ze zich na een aarzeling weer omdraaide, ‘Misschien is het beter om ook even naar huis te gaan, James,’ ze keek hem met een glimlach aan. ‘Je zit al een week onafgebroken aan haar bed.’
‘Dat wil ik niet,’ verzuchte James. ‘Dadelijk word ze wakker en ik wil niet dat ze alleen is op dat moment.’
Mathilda knikte en na nog een moment aarzeling glimlachte ze en liep weg.
James zuchtte. Eindelijk alleen. Hoewel hij het fijn vond dat iedereen hen kwam opzoeken vond hij de momenten in stilte, in zijn eentje, fijn. Op die momenten kon hij nadenken zonder onderbroken te worden, en nadenken dat deed had hij veel gedaan de afgelopen week. Over de risico’s die ze liepen, de doodsangst die hij had meegemaakt hier aan Lily’s bed, aan het nieuws dat de Helers hem hadden verteld, nieuws dat hij nog steeds niet kon bevatten.

Na wat een eeuwigheid leek lukte het Lily eindelijk om haar ogen te openen, ze draaide moeizaam haar hoofd en zag dat James ingedommeld naast haar bed zitten en Sirius die door het raam naar buiten staarde. Ze schraapte haar keel en James opende geschrokken zijn ogen.
‘Lily!’ hij kwam overeind en in zijn haast viel zijn stoel achterover. Sirius snelde ook naar het bed toe en ging aan de andere kant staan. ‘Hoe voel je je?’
‘Goed.’ Hoewel haar stem als een fluistering klonk meende ze het. ‘Mag ik wat water?’ want ze merkte dat ze een erg droge keel had.
‘Dat ga ik wel halen,’ zei Sirius en snelde vervolgens weg.
‘Ik ben zo blij dat je wakker bent,’ zei James met opmerkelijk waterige oogjes. ‘Ik was bang…-’
Maar hij leek zijn zin niet af te kunnen maken.
Ze glimlachte zwakjes naar hem. ‘Wat heb ik je nou verteld, James? Zo makkelijk kom je niet van me af.’
Hij glimlachte waterig terug en legde toen zijn hoofd tegen haar schouder aan, minuten gingen voorbij in perfecte harmonie en ze streek wat afwezig door zijn haar. Haar ogen dwaalde af naar de deur en ze zag Sirius staan.
‘Sirius?’
Hij scheen uit zijn trance te komen en liep met een glas water in zijn hand naar het bed en gaf het aan haar. James ging weer recht zitten.
‘De heler komt dadelijk ook nog even naar je kijken, volgens mijn verwachte hij dat je elk moment wakker kon worden.’
‘Hoelang lig ik hier al?’
‘Je ligt hier nu tien dagen.’
Ze schrok. ‘Zolang al!’
James knikte.
‘Hebben de dooddoeners zich weer teruggetrokken?’
James schudde zijn hoofd. ‘Nee, wij zijn uiteindelijk verdwijnseld, Sirius en Peter waren al weggevallen en nadat jij bewusteloos neerviel, werden ook Marlene, Dedalus en Emmeline geraakt en…-’ zijn stem happerde.
‘Wat?’ vroeg ze met een bang voorgevoel.
‘Lily, Clara is dood.’
‘Niet! Dat kan niet waar zijn, maar hoe… wie?’
‘Voldemort zelf.’ Zei Sirius triest.
‘Hij had Perkamentus in een soort schild, het was net of hij door vuur werd omgeven en er niet doorheen kon, het duurde maar twee of drie seconde maar toen richtte hij zijn toverstok op Clara die naar Perkamentus toe rende, ze riep nog een schild op maar het brak er recht doorheen.’
Het viel stil en Lily veegde verdwaasd een traan weg die over haar wang heen rolde, ze had Clara de afgelopen maanden steeds beter leren kennen en was haar als persoon gaan waarderen. Het was zo’n ongelofelijk lieve vrouw geweest en ook heel dapper, samen met Sirius was ze altijd de eerste die zich onverschrokken in een gevecht had geworpen.
Met een vastere stem dan ze zelf had verwacht zei ze: ‘Ik weet een ding zeker, dit was de manier waarop ze had willen sterven, vechtend voor een doel waarin ze geloofde.’
Sirius knikte. ‘Dat zei Dolleman ook.’
James wilde nog iets zeggen maar op dat moment kwam er een heler binnen.
‘Goedemiddag mevrouw Potter, hoe voelt u zich?’
Lily beantwoorde een paar vragen.
‘U heeft ons allemaal flink laten schrikken.’ Zei de Heler glimlachend over zijn brilletje heen. ‘Nog steeds weten we niet door wat voor spreuk u bent geraakt, maar als ik u nu zo bekijk heeft u er geen blijvende schade aan overgehouden.’
Ze hoorde James en Sirius een bijna onhoorbare zucht slaken.
Ze glimlachte naar de Heler toe.
‘Dit is voor u,’ zei hij en haalde een flesje uit zijn zak. ‘Het is een slaapdrank, en wel innemen, wat u heeft uw rust nog hard nodig!’
Na de toverdrank op het nachtkastje te hebben gezet draaide hij zich weer om en liep weg.
Na nog een half uurtje gepraat te hebben nam ze onder lichte dwang van zowel James als Sirius de toverdrank in.

De dagen daarop begon ze zich steeds beter te voelen, ze ontving de gehele Orde aan haar bed en zelf Alastor Dolleman liet haar nogal onbeholpen weten dat hij blij was dat alles goed met haar ging. Nadat ze nog eens een week in het ziekenhuis had gelegen mocht ze eindelijk samen met James naar huis. Net voor ze de deur uit wilde gaan schraapte James zijn keel.
‘Is er iets?’
Hij knikte. ‘Kun je even naast me komen zitten?’
Verbaasd liep ze naar hem toe en ging langs hem op het ziekenhuis bed zitten.
‘De helers zijn ergens achtergekomen toen ze je onderzochten.’
‘Ow, wat dan?’
‘Lily,’ zei hij iets wat wanhopig en angstig. ‘Ze zeiden dat je zwanger was.’
Veel had ze verwacht maar dit niet, verdwaast dwaalde haar handen naar haar buik en ze keek er vol verwondering naar.
‘Maar dat kan toch helemaal niet? Wanneer is dat gebeurd?’ zei ze vertwijfeld.
Voor de eerste keer brak er een grijns op James zijn gezicht door. ‘Ik kan wel een paar momenten bedenken.’
Ze keek hem lichtelijk geïrriteerd aan. ‘Ha ha, heel grappig! Maar we deden het altijd veilig!’
James knikte peinzend. ‘Dat zei ik ook al.’
‘Maar dan kan toch niet!’
James haalde licht zijn schouders op. ‘Misschien hoort het zo wel te zijn.’
Ze keek hem verbaasd aan want zo’n antwoord pasten helemaal niet bij hem.
‘Maar wat nu dan?’ vroeg Lily.
Hij keek haar verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je, wat nu?’
‘Een baby kan helemaal niet in deze tijd, wie zet er nou een onschuldige baby op de wereld in een gevaarlijke tijd als deze?’
‘Wat wil je dan?’ vroeg hij boos. ‘Het kindje weg laten halen? Ons kindje!’
Ze keek geschrokken, want dat wilde ze ook niet. James zag dat en zijn gezicht verzachte meteen.
‘We redden het wel, dat beloof ik, we zullen geweldige ouders zijn!’ hij trok haar in een omhelzing en zo bleven ze minuten lang zitten.

_________________
Blessed is the heart that bends; it can never be broken.


 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Antwoord op onderwerp  [ 18 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2


Keer terug naar Fan Fictions
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 4 gasten

cron

Powered by phpBB :: FI Theme