[NL] [NON-HP] Tevergeefs [GESLOTEN]

Zvatochna · 3e jaars

Ik begin met een non-hp verhaal, omdat ik al een poosje bezig ben met dit verhaal. Uiteindelijk wil ik ook een HP-fanfic gaan schrijven, maar het zal nog wel even duren voordat ik daar aan begin. Voorlopig ligt mijn aandacht bij dit verhaal omdat ik hoop het voor 12 december af te hebben.
Veel plezier met het lezen van dit verhaal en reacties kunnen jullie gewoon kwijt in dit topic :]

Een reis door de tijd loopt volledig mis als Abigail in het jaar 1824 terechtkomt. Ze ontmoet daar Lord Byron, die volgens de boeken begin dat jaar aan de moeraskoorts had moeten overlijden in het Griekse Mesolongi. Echter niets is minder waar. Lord Byron ziet er zo fit uit als maar kan zijn, zij het wat bleek. Buiten dat, gebeuren er nog meer vreemde dingen in Londen. Mannen en vrouwen van alle leeftijden raken vermist, of worden in donkere steegjes gevonden in een staat waarin je je grootste vijand nog niet zou willen zien.

Tevergeefs
Hoofdstuk 1

Het werd langzaam wit voor Abigails ogen toen ze hoorde hoe de tijdmachine aansloeg. Ze drukte haar armen nog wat dichter tegen haar zij terwijl er een zachte rilling door haar lichaam sloeg. Ze hapte een keer zenuwachtig naar adem en voelde hoe het zweet haar uitbrak. Ze was bang, maar ook ontzettend blij. Ze had maanden op deze dag gewacht en eindelijk was het zover. De machine ratelde en ze hoorde wat gebonk, gecombineerd met stemmen die zacht met elkaar praatten. Er kriebelde iets in haar buik en een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. Daar ging ze. De kamer waarin ze zich bevond werd steeds lichter, tot ze niks anders meer kon onderscheiden dan een fel, wit licht. Het nam bezit van haar. De rilling werd sterker. Abigail voelde hoe haar lichaam steeds harder begon te trillen en ze dacht dat haar hart een zacht sprongetje maakte toen het ineens donker werd en het trillen stopte. Alles was nu zwart. Ze had haar armen nog steeds strak tegen haar lichaam geklemd en wachtte. Ze wachtte tot het weer lichter werd en ze kon zien waar ze was. Ze hoorde het bonken van haar hart en merkte dat ze moeite had met ademhalen door het grote brok in haar keel. Het duurde even voordat ze doorhad dat ze haar ogen stijf dicht had geknepen op het moment dat het trillen was begonnen. Zodra ze daar achter kwam, deed ze ze langzaam open. Er gleed een koel briesje langs haar gezicht. Een plukje haar waaide voor haar ogen en voorzichtig deed ze die met haar hand terug achter haar oor. Ze stond achter een huis, maar het zag er heel anders uit dan de huizen die zij kende. Er hing een grauwe gloed over het gebouw, de schuiframen met roede-indeling waren voorzien van donkergroene luiken en de stenen van het huis hadden niet de bruinrode kleur van bakstenen die zij als normaal beschouwde.
Abigail beet zacht op haar lip en probeerde zich een beetje te ontspannen. De tijdreis zat er op. Ze wist dat tussen nu en enkele minuten ze zich enigszins misselijk en draaierig zou voelen, en tot dat moment had ze de tijd om een plek op te zoeken waar ze rustig kon zitten. Ze besloot dat dit wel zo'n plek was en keek nog eens goed om zich heen. In de tuin, achter het huis wat op het tweede gezicht nog groter leek dan op het eerste, stonden verschillende rozenstruiken en kleine bomen in gras wat ooit groen had moeten zijn, maar er nu dor en geel uit zag. Het leek in ieder geval alsof er al in geen jaren meer iets aan de tuin was gedaan en dat was precies wat Abigail nodig had. Rust. Zonder dat er iemand aan haar kwam vragen wat ze hier toch deed en waar ze zo ineens vandaan kwam. Abigail zocht de dichtstbijzijnde boom op en moest zich er aan vastgrijpen om haar evenwicht niet te verliezen. Er vormden zich zwarte vlekken voor haar ogen en ze had het gevoel dat ze ronddraaide als een tol. De duizeligheid kwam sneller opzetten dan ze had verwacht. Ze voelde hoe haar maag zich omdraaide terwijl ze langzaam probeerde te gaan zitten en besloot daarom maar even te blijven staan. Ze kokhalsde en een nieuwe vlaag angst overweldigde haar. Met beide handen leunde ze tegen het boompje, terwijl ze vocht tegen de misselijkheid.
Gelukkig duurde het niet lang voordat de zwarte vlekken voor haar ogen oplosten in het niets en de zure smaak van gal uit haar mond verdween. Ze haalde nog een paar keer diep adem en toen ze er zeker van was dat de effecten van het tijdreizen waren verdwenen, besloot Abigail eens rond te gaan kijken. Ze haalde haar handen van de boom, klopte ze af aan haar donkergrijze, licht gestreepte kokerrok en vond haar weg door het droge gras naar een betegeld terrasje, vlak onder een van de ramen van het grote huis. Ze kon het niet laten om een blik naar binnen te werpen en schrok van wat ze zag. Haar hart sloeg even over. Dit kon niet waar zijn! Abigails hersenen werkten overuren in een poging te beseffen wat er aan de hand was. In de grote kamer waar ze naar binnen keek, stond een tafel, met acht stoelen er omheen. Dat op zich was niet zo schokkend. Maar het feit dat deze tafel niet in een 21e-eeuwse eetkamer was te vinden wel. De kamer straalde ouderdom uit door de wandkleedjes, de porseleinen vazen op dressoirs langs de muren en de verschillende kroonluchters die de kamer versierden en en met hun kaarsen verlichtten. Of dit was een museum, of er was iets heel erg misgegaan en ze bevond zich nu honderden jaren verder terug in de tijd dan gepland.
Abigail voelde hoe het zweet haar uitbrak. Was er iets misgegaan met de tijdmachine? Zou ze nog weer terug kunnen? Het werd haar in ieder geval duidelijk dat ze eerst zekerheid moest vinden, voordat ze zich op straat zou vertonen. Als ze zich inderdaad zo ver in de geschiedenis bevond, was het niet veilig om zich onder de mensen te begeven, gekleed in een kokerrok en een nogal laag uitgesneden hemdje, weliswaar half verborgen onder een chique jasje, maar nog steeds erg aanstootgevend en verwarrend. Abigail, die de brok in haar keel net weer kwijt was, slikte en haalde een hand door haar haren. Ze liep naar een van de andere ramen en keek opnieuw naar binnen. Ze zag een grote kookketel op een vuur in de hoek van de kamer. Er hingen dode vogels en konijnen aan haken aan de muren en er stonden verschillende kratten met brood, groenten en aardappels. Ook dit was geen 21e-eeuwse kamer. Bij de aanblik van de dode vogels voelde Abigail opnieuw een lichte misselijkheid opkomen en het was haar duidelijk dat het deze keer geen gevolg was van de tijdreis. Vegetarisch was ze niet, maar dit was een heel ander gezicht dan de kipfilets die je in de supermarkt kon kopen, ingepakt in plastic. Het feit dat er een kookketel op het vuur stond en de vlammen er omheen likten, vertelde haar dat dit ook geen museum was. De kookketel werd gebruikt. Er zouden straks mensen de keuken binnenkomen en de kans was zeer aanwezig dat ze Abigail voor het raam zouden zien staan. Abigail voelde haar hart in haar keel kloppen en haar handen klam worden. Ze probeerde zich te verbergen onder de ramen terwijl ze op zoek ging naar een deur. Als dit inderdaad de geschiedenis was, zou ze kleding moeten vinden waarin ze niet op zou vallen, tot de ingenieurs van de tijdmachine in de toekomst doorhadden dat er iets mis was gegaan en haar zo snel mogelijk terug zouden halen. Tenminste, ze hoopte dat dat zou gebeuren.

Zvatochna · 3e jaars

Op- en aanmerkingen zijn meer dan welkom :]

Gelukkig duurde het niet lang voordat Abigail een deur vond, die tot haar verbazing zonder piepen of kraken open ging. Ze keek schichtig om zich heen terwijl ze de drempel over stapte. Ze zag dat ze zich in een hal bevond, met recht tegenover de deur die ze nu zachtjes dicht deed, de voordeur. De vloer was van donker hout en de wanden waren heel licht bruin, versierd met vele wandkleedjes, schilderijen en kandelaren met brandende kaarsen. Hoog boven haar hoofd hing een enorme kroonluchter die de hele hal verlichtte met de vele vlammetjes. Ze vroeg zich af hoeveel tijd en moeite het kostte om die kaarsen aan te steken en te vervangen als ze op waren. De kroonluchter hing echt heel erg hoog. Abigail sloop op haar tenen naar de grote trap langs de wand aan haar rechterkant en liep die zo snel mogelijk op. Ze hoorde voetstappen in het huis. Ze kon alleen niet bepalen waar ze vandaan kwamen. Met haar hart in haar keel en zenuwen die door haar lijf gierden, dook ze in elkaar en keek voorzichtig om ieder hoekje voordat ze zich verder door de gangen begaf. Ze opende af en toe een deur, blij dat zich daarachter steeds niemand bevond, teleurgesteld dat ze nog steeds niet had gevonden waar ze naar op zoek was.
Aan het eind van de gang liep ze tegen twee deuren aan. Ze waren versierd met uitsnijdingen in het hout en op beide deuren prijkte een grote, goudkleurige deurknop. Abigail verwachtte dat ze hier wel eens goed zou kunnen zitten en drukte haar oor tegen de deur om te luisteren of ze kon horen of er wel of niet iemand in de kamer was. Ondertussen kreeg ze steeds meer het gevoel dat er iets niet in de haak was. Er was duidelijk iets misgegaan met de tijdmachine, terwijl de ingenieurs dagen lang hadden doorgewerkt, honderden tests hadden gedaan. Ze bleef een poosje staan, maar ze was er al gauw zeker van dat ze de kamer veilig binnen kon gaan. Ze legde haar hand op een van de deurknoppen en draaide deze voorzichtig om. Er klonk een zachte klik en langzaam duwde Abigail de deur open, om hem direct weer achter zich dicht te doen toen ze de drempel over was gestapt. Ze haalde een keer diep adem terwijl ze zich omdraaide en de kamer in zich op nam.
Er stond een enorm hemelbed tegen de muur aan de linkerkant, wat een groot deel van de kamer in beslag nam. Er lagen vele kussens op en een donkerrode deken met een geborduurd bloemmotief. Datzelfde motief kwam terug in de bekleding van een sierlijk krukje, voor een net zo sierlijk tafeltje, gevuld met allerlei potjes, kammetjes en een grote vaas met bloemen. Tegen de muur boven de tafel hing een spiegel met een uit hout gesneden lijst. Het was duidelijk dat ze zich in een kamer bevond die hoogstwaarschijnlijk een vrouw toebehoorde. Abigail liep naar een grote kast die schuin in de rechterhoek van de kamer stond en draaide de sleutel die in het slot stak om. Voorzichtigheid was nu niet meer de eerste prioriteit. Ze moest nu snel en effectief te werk gaan, zodat ze zo gauw mogelijk weer buiten kon staan. Ze zwaaide de kastdeur open en zag verschillende bruine, witte, zwarte, rode en groene stukken stof, keurig opgestapeld en netjes op de planken weggelegd. Abigail pakte iets met een bruine kleur van een van de stapels en vouwde het uit. Het was een lange rok. Zo vouwde ze nog een aantal dingen uit en weer op, tot ze een combinatie had gevonden die haar wel aanstond, gepaard met lang ondergoed en een zachtroze korset. De kleding was iets aan de grote kant, maar dat maakte eerst niet uit. Ze hees zichzelf in de vele lagen en kreeg met moeite en behulp van de spiegel het korset dicht. Ze vond een paar leren laarsjes met hele dunne veters en een klein hakje en trok deze aan. Haar eigen kleren stopte ze in een handtasje wat ze vond op een dressoir naast de dubbele deuren. In dat tasje zaten ook een aantal zilverkleurige munten en hoewel het tegen haar principes in ging om dingen ongevraagd mee te nemen, zag Abigail zich genoodzaakt de kleding, de schoenen en het tasje met de muntjes te houden.

Zvatochna · 3e jaars

Is er iemand die dit leest? Je mag in dit topic reageren of me gewoon een pm sturen. Dan weet ik dat het voor iemand schrijf. Als niemand het leest, neem ik namelijk ook de moeite niet om iedere dag iets te posten :]

Abigail wist zonder problemen het huis weer te verlaten via de voordeur en liep nu door de straten van Londen. Af en toe reed er een man of een vrouw op een bakfiets langs, luid bellend, om de mensen die de straat overstaken wat sneller te laten lopen. Uit donkere steegjes klonk een rammelend geluid, van hongerige weesjes die in prullenbakken op zoek waren naar iets te eten. Abigail hield zich voor daar niet te veel op te letten. Ze kon ze toch niet helpen, hoe graag ze dat ook wilde. Naarmate de tijd verstreek en Abigail zich steeds verder bevond van de plek waar de tijdmachine haar had geplaatst, begonnen de huizen steeds kleiner te worden. Hier en daar stonden er winkeltjes, waarvan de etalageramen in waren gegooid met stenen, leeg. Ze bevond zich duidelijk in een minder welvarende buurt. Het was hier ook een stuk drukker op straat. Moeders met grote manden onder hun arm trokken met hun vrije hand vele kinderen met zich mee. Mannen achter karren met etenswaren keken bezorgd naar de donkere luchten die zich vormden boven de stad. Ook Abigail viel het op dat het niet lang meer zou duren voordat de regen uit de lucht zou vallen.
Ze liep naar de overkant van de straat, waar ze een groezelig, oud cafeetje zag en besloot daar wat te drinken om de tijd wat te doden. Ook kon ze zich daar rustig bedenken wat haar volgende stap zou zijn, mocht ze nog niet weer terug gehaald worden door de ingenieurs in de toekomst. Abigail rilde bij die gedachte en besloot er niet meer aan te denken dat het mogelijk was dat ze hier zou moeten blijven. Dat ze hier zou leven tot ze hier zou sterven. De ingenieurs zouden vast een oplossing vinden en voordat de nacht zou vallen, zou Abigail met een kop thee op de bank van haar kleine appartementje zitten. Er verscheen een glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan haar warme huisje en haar pluizige kat die het heerlijk vond om bij haar op schoot te kruipen.
Abigail opende de deur van het cafeetje, die met een luid gepiep en gekraak open ging. Er klonk een belletje, alsof de deur zelf niet genoeg geluid maakte om de eigenaar van het café te waarschuwen dat er iemand binnen kwam, en iedereen in het café draaide hun gezicht naar de deur. Abigail trok haar wenkbrauwen een beetje op en sloot de deur achter zich, terwijl haar ogen al op zoek waren naar een plek om te zitten. Ze vond een lege kruk aan de bar en liep er met een zelfverzekerde tred op af. Ze ging zitten en wachtte tot er iemand naar haar toe kwam om te vragen waar hij of zij haar mee kon helpen. Terwijl ze wachtte, nam ze het café in zich op. Het was donker. Het enige licht kwam van kaarsjes op de tafeltjes en kandelaren op de bar en aan de muren. Achter de bar stond een grote kast van donker notenhout, gevuld met allerlei verschillende soorten en maten flessen. Naar de inhoud van die flessen kon Abigail alleen maar raden. Naast de kast stond aan beide kanten een groot vat, met een klein kraantje aan de voorkant. Plots verscheen er een oude man in Abigails gezichtsveld. Hij had vele rimpels in zijn gezicht, grijze haren op zijn hoofd en vrolijke, sprankelende, blauwe ogen. Een enorme buik puilde over de rand van zijn broek en de blouse die hij droeg bedekte die buik nog maar net.
'Kan ik je ergens mee helpen?' Vroeg de man met een krakerige stem. Hij was oud in alle opzichten, maar aan zijn ogen te zien genoot hij van zijn leven. Hij leunde op de bar terwijl hij Abigail in zich op nam. Abigail kon zich niet snel genoeg bedenken wat er allemaal gedronken werd, jaren geleden. Safari zouden ze hier vast niet schenken. Abigail grinnikte in zichzelf bij die gedachte. Als ze nou eens wist in welk jaar ze zich bevond... Ze besloot dat ze het veiligst was door zich door de barman te laten adviseren.
'Wat heb je voor me? Enige specialiteiten?' Abigail glimlachte naar de man die knikte en onder de bar dook. Hij kwam weer omhoog met een bruin glas en haalde een groene fles uit de kast.
'Deze wijn komt uit ons eigen assortiment. Zacht gekruid en erg fruitig.' De man schonk een bodempje van de drank in het glas en liet Abigail proeven. Na een goedkeurend knikje, schonk hij het glas vol en noemde de prijs. Abigail dook een paar muntjes op uit het tasje, legde ze op de bar en knikte de man nog eens toe terwijl hij de muntjes pakte en in een buideltje aan zijn heup deed. Vervolgens verdween de man weer en Abigail bleef alleen achter.

[NL] [NON-HP] Tevergeefs [GESLOTEN]

Wie is er online