Welkom op Harry Potter Forum! 


Antwoord op onderwerp

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Bij An!

Houseitem
BerichtGeplaatst: di aug 21, 2012 11:59 

Afbeelding


Wat als er bij de Kwartskwelling bij de 75ste Hongerspelen nu geen vrouwelijk Tribuut meer is? Door de opstand die plaats vond in District 8, wist het Capitool niet eens dat de tribuut was gestorven.
Wat als jij nu de dochter bent van de gestorven tribuut, & men jou de keuze stelt om iemand uit jou District te kiezen die voor jou zal strijden in de Arena?

Wat als ? Deze vraag is de leidraad doorheen dit verhaal:
Heaven Tears.

“Ik bied mezelf aan.”
Het was meer een fluistering dan echt geluid.
“Wat zei je schat?”
“Ik bied mezelf aan!”

_________________
2 seconds ago via HPF · Like · Comment


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Bij An!

Houseitem
BerichtGeplaatst: di aug 21, 2012 12:01 

    P R O L O O G

Wat een mooie dag had kunnen zijn werd ingeleid met een bloedbad. De zon stond hoog aan de hemel en verlichte het stadsplein zodat alle toeschouwers er rondom duidelijk konden zien wat er gaande was.
Katniss Everdeen en Peeta Mellark waren net weggevoerd. Zij waren de winnaars van de vorige Hongerspelen, de gedoemde geliefden van District 12. Zolang als zij op het podium stonden, konden de vredebewakers alles nog redelijk goed onder controle houden. De bewoners van District 8 waren verontwaardigd en aangeslagen door de vorige Hongerspelen. Het feit dat ze beiden uit de arena waren betekende niets over hun veiligheid. Het Capitool hield hen nog steeds onder schot. Katniss was voor de inwoners van de Districten een soort van held, de spotgaai. Het meisje dat in vuur en vlam stond en het Capitool voor de allereerste keer in tijden een hak had weten te zetten. Er waren veel Rebellen in District 8, ze stonden er nu eenmaal al om bekend dat ze een onrustig volk waren dat alles wat het Capitool deed en zei in vraag stelde. Hierdoor was de beveiliging verdubbelt. Maar wat de Rebellen vandaag gepland hadden, had het Capitool nooit zien aankomen.

In het geheim vonden er samenkomsten plaats, deze bestonden uit nooit meer dan tien mensen. Maar deze mensen waren enkel de boodschappers. De groep Rebellen was door de komst van de extra vredebewakers gegroeid. In plaats van angst voor het Capitool had dit haat bij hen aangewakkerd waardoor vele de moed kregen zich aan te sluiten. Ze hadden een speciale groet ontwikkeld, twee keer de hand kort schudden en dan een korte tik met je linkervoet op de grond. Emily Catalano was een vrouw van 41 jaar en was een van de meesterbreinen achter de opstand. Zelf had ze als kind moeten strijden in de arena waar ze wonder boven wonder als winnaar uit de bus kwam. Trots was ze er niet op, de pijn en schuldgevoelens die in haar hart gekluisterd zaten omdat ze zoveel moorden op haar geweten had, hadden ervoor gezorgd dat ze één en al haat koesterde tegen het Capitool.
Zelf had ze twee kinderen gekregen, en elke keer als de boete daar was hield ze haar hart vast voor wat er ging komen. Tsane was haar dochter van zeventien jaar en had de boete al enkele keren overleefd. Haar zoontje Den, van tien was nu nog veilig gesteld maar hoe lang zou dat nog duren? Uiteindelijk zou hij ook net als haar dochter in de machtsgreep van het Capitool komen. Emily had na de Hongerspelen plechtig aan haarzelf beloofd dat ze nooit een kind zou krijgen. Ze wou niet dat zij ook maar een kans liepen om slachtoffer te worden in de spelen. Maar ze werd verliefd en van het ene kwam het andere. Haar man Denno was tien jaar geleden toen ze zwanger was overleden, Den was naar hem genoemd. Elke keer opnieuw toen ze in de ogen van haar kinderen keek zag Emily haar man in hen, dat was een van de redenen waarom ze uiteindelijk toch kinderen wou. Zij waren het bewijs van hun liefde voor elkaar.
Het was vandaag dus niet zomaar een dag. Over exact tien minuten gingen de Rebellen in actie komen. Net op het moment dat ze het volkslied lieten spelen en Katniss en Peeta het gerechtsgebouw waren ingevlucht. Emily had Tsane plechtig moeten laten beloven dat ze thuis bleef en ervoor zou zorgen dat zij en Den veilig bleven tijdens deze opstand.
Nu was het moment daar, de eerste klanken van het volkslied weerklonken helder en duidelijk. Emily haar blik kruiste die van Hinah en ze knikte haast gelijk. Als één man kuste de Rebellen hun drie middelste vingers en staken deze de lucht in. Carlo was het podium opgelopen en had zo de microfoon bemachtigd.
“De onschuldige kunnen beter maken dat ze hier wegkomen.” Het was indrukwekkend dat meer dan de helft op het plein bleef staan. Zoveel mensen staan er dus achter deze opstand, dacht Emily terwijl Carlo verder ging.
“De inwoners van District 8 hebben zich verzameld en kondigen nu plechtig de oorlog tegen het Capitool aan. Mogen de kansen immer in je voordeel zijn!” Spotte Carlo, hij spuugde op de grond en smeet de microfoon weg. Klaar om zich in het gevecht te mengen.

Langs alle kanten kwamen de vredebewakers aangelopen. Emily dook onder het podium en trok een meisje van een jaar of tien met zich mee.
“Je moet zo snel mogelijk hier weg. Ga naar de winnaarswijk, het vijfde huis. Mijn dochter zal op je letten.” Het meisje knikte, de angst was op haar gezicht te lezen en terwijl ze een beetje trilden liep ze toch krachtig weg. Lang kon Emily niet stilstaan bij het feit dat er nog zoveel onschuldige waren in de strijd die te verward waren om zich te verbergen voor de aanval. Vol moed nam ze een mes uit de binnenzak van haar jas en sloop zo terug de mensenmassa in.
Overal was er chaos, honderden mensen hadden zich verzameld op het plein. Het was duidelijk dat de vredebewakers dit niet hadden zien aan komen, de Rebellen waren met veel te veel. Zoef, een pijl scheerde langs haar oor. Geschrokken deinsde Emily achteruit waardoor ze tegen iemand opliep. Het was Hinah die in een verwoede strijd was met een vredebewaker. Behendig trok Emily een mes en smeet deze recht in het hart van de vredebewaker. Het bloed spoot langs alle kanten waardoor hij wankelend voorover viel. Hinah deinsde achteruit om te vermijden dat de vredebewaker op haar ging vallen.
“Dank je. Hoe weet ik niet, maar de vredebewakers blijven maar tevoorschijn komen!” Ze had deze woorden amper uitgesproken of ze duwde Emily mee op de grond om een aanval te ontwijken. “We moeten maken dat we hier wegkomen. Onze gebieden gaan afschermen.” Emily knikte en stond snel op. Hun afgesproken plan moest nu uitgevoerd worden anders zou het niet lukken. Er waren al teveel levens ontnomen in de strijd tegen het Capitool. Ze wisten allemaal dat ze deze aanval nooit gingen winnen. Hun doel was om de fabriek te veroveren en duidelijkheid te scheppen aan de president. Ze gingen niet meer met hun voeten laten spelen, het was tijd voor verandering. Maar voordat iedereen op hun plaats stond gebeurden er iets verschrikkelijk.
Emily liep langs de zijkant van het plein om zoveel mogelijk beschutting te zoeken in de gebouwen. Net wanneer ze een straatje naar links moest afslaan gebeurde het. Aan de overkant van het plein zat een vredebewaker verscholen in de ruïne van wat het gemeentehuis vroeger was geweest. Met zijn ogen was hij zijn prooi gevolgd en had gewacht op het moment dat ze met haar rug naar hem gekeerd stond. De luidde knal van het geweer kon je vergelijken met het kanon dat in de Arena afging wanneer er iemand werd vermoord.
Op dat moment zakte Emily in elkaar met haar handen op haar buik. De kogel was dwars door haar heen gegaan. De pijn die in haar binnenste branden was niets vergeleken met de angst die haar hart binnen drong toen ze aan haar kinderen dacht. Zou het Capitool zich op hen wreken? Het werd zwart voor ogen en ze zonk weg in een diepe slaap waar ze nooit meer uit zou ontwaken. De Hongerspelen had haar eindelijk in zijn greep.

_________________
2 seconds ago via HPF · Like · Comment


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Bij An!

Houseitem
BerichtGeplaatst: wo aug 29, 2012 22:19 

    H O O F D S T U K 1.

Het was ondertussen bijna twee weken geleden dat de Rebellen de oorlog hadden verklaard aan het Capitool. Heel de binnenstad van District 8 zag eruit als een slachtveld. Her en der lagen nog enkele lichamen verspreid, ze waren al in de ontbindingsfase en de stank was niet uit te houden.
Het District was opgedeeld in twee gebieden. Het deel van het Capitool en het deel van de Rebellen. Het Capitool had de meesten kinderen voor zich gewonnen en hield hen samen met de andere bewoners gevangen. De Rebellen waren in de minderheid maar ze hielden zich sterk en hadden zich gevestigd in het stevigste gebouw van heel het Disctrict: de Textielfabriek. Dank zij deze beschutting en hun moderne apparaten waren zij instaat om te blijven leven.
Beiden groepen leefden in wapenstilstand langs elkaar, voor hoe lang dat nog zo ging blijven wist niemand. De vredebewakers hadden zich voorgenomen om te patrouilleren langs de grenzen en zo duidelijk te maken dat ze niet met hen lieten sollen en elk moment actie konden ondernemen. Ook hadden ze extra maatregelingen getroffen voor de overige inwoners. Er werd van hen verwacht dat ze extra hard zouden werken aan de geïmproviseerde weefmachines om zo het textiel verlies terug een beetje bij te benen. De inwoners van het Capitool begonnen al argwaan te krijgen. De kinderen bleven niet gespaard en waren opgedeeld in twee leeftijdsgebonden groepen. Zij die jonger waren dan twaalf waren vooral een last en werden zoveel mogelijk opgesloten zodat ze niet in de weg konden lopen. De andere kinderen moesten opzoek naar voedsel of meehelpen met het weven.

“Hé, jij daar!” Tsane keek op, ze was net binnen gekomen van de jacht en had twee konijnen in haar handen en een mand vol fruit. Het was vreemd maar omdat de vredebewakers nu eenmaal ook geen eten van het Capitool kregen mochten de kinderen gaan jagen. Bedeesd liep Tsane naar de vredebewaker toe.
“Als je de konijnen hebt schoongemaakt mag je deze naar ons terug brengen. De rest mogen jullie houden.” Boos wierp Tsane een blik naar hen. Ze had nu eens een goede vangst en dan moest ze deze afgeven. Veel kon ze er niet aan veranderen en dat wist ze, ze mocht al blij zijn dat ze überhaupt mochten gaan jagen. Jagen, dat was iets wat haar moeder haar had geleerd. Ze had het nooit luidop gezegd maar het was om haar een basis te geven voor mocht ze ooit als tribuut in de spelen terechtkomen. Een wrang gevoel, wat ze plaatste als verdriet drong bij haar naar binnen. Niet nu. Snel liep Tsane door, weg van de vredebewakers die haar alleen maar lieten herinneren aan alle pijn.
Morgen over een week zou de boete plaatsvinden. Dit jaar was het niet zomaar een spelen, het was de derde Kwartskwelling, wat betekende dat President Snow straks aan hen allemaal ging meedelen wat deze precies ging inhouden. Met grove bewegingen vilde Tsane de konijnen, het was niet echt netjes gedaan en ze kon beter maar wat boeide het? De vredebewakers gingen het toch opeten, dus voor welke reden zou ze moeite moeten doen?
Net toen Tsane klaar was weerklonk de stem van de vredebewaker door heel het gebouw.
“Iedereen moet zich verdelen in zijn of haar Taakgroep. Hierna gaan we naar buiten voor de mededeling van President Snow.”
Het geluid van de onregelmatige voetstappen bracht Tsane weer met haar gedachten in de echte wereld. Ze spitste haar oren en hoorde hoe verschillend al de voetstappen klonken. Uit een voetstap kon je een persoonlijkheid afleiden. Ze konden hard en krachtig zijn, bedeesd zacht en bang. Klein en in een huppeltje gaf meestal aan dat het om een kind ging. Maar wat Tsane het meeste angst in boezemde waren de grote overheersende regelmatige voetstappen van de vredebewakers. Ze waren in de meerderheid en hadden de inwoners omsingeld.
Het plein was iets of wat opgeknapt. Ze hadden de lichamen weggehaald maar de stank die er nog heersten drong genadeloos hun neusvleugels binnen. Voor de rest hadden ze de brokken steen die de inwoners misschien de weg zouden sperren aan de kant geschoven. In het midden boven het gerechtsgebouw hing het grote scherm. Beiden kanten waren omringt met spandoeken van het Capitool. Zoals altijd was alles in het Capitool precies getimed, de laatste bewoners voegden zich op het plein toen het scherm met een fel licht aan flitste.
De gestalte van President Snow zorgde ervoor dat Tsane zicht benauwd voelde. Als blikken konden doden dan was heel het District nu dood geweest dacht ze terwijl ze op haar lip beet. Ze zette zich schrap, klaar voor de uitspraak die ging komen. President Snow begon en de stem kraste de ene kras na de andere van verdriet op Tsane haar ziel. Herinneringen aan haar moeder, herinneringen die gebonden waren in haar gedachten, herinneringen waar de angst de overhand nam, haar overspoelde en haar zo konden breken.

“Bij het vijfentwintig jarig jubileum moesten alle districten, om de rebellen eraan te herinneren dat hun kinderen stierven omdat ze zelf voor geweld hadden gekozen, stemmen op de tributen die hen zouden vertegenwoordigen.” Het bleef stil op het plein terwijl President Snow doorging.
“Bij het vijftigjarig jubileum moest elk district, om de mensen eraan te herinneren dat er voor elk Capitoolbewoner twee rebellen waren gestorven, twee keer zo veel tributen sturen.” Een rilling van angst overviel haar. Stel je voor, dubbel zoveel moorden. Dubbel zoveel onschuldigen kinderen die gestraft werden omdat ze leefden. Tsane haar blik volgden de hand van President Snow die uit een klein houten kistje een papiertje haalde met het getal ‘75’ op.
“En nu is het tijd om onze derde Kwartskwelling uit te voeren.” Deze woorden wekte stiekem wel interesse op bij Tsane, nieuwsgierig maar ook bang om wat de spelmakers toen verzonnen hadden. Ze dacht aan haar moeder die zo sterk was. De Hongerspelen was de reden waarom haar moeder altijd zoveel pijn en verdriet had in haar hart. Emily had geleerd nauw met haar pijn samen te leven, dat was het beste wat ze kon doen.
“Bij het vijfenzeventigjarig jubileum zullen, om de rebellen eraan te herinneren dat zelfs hun sterkste mensen niet zijn opgewassen tergen de macht van het Capitool, de mannelijke en vrouwelijke tributen getrokken worden uit de groep eerdere winnaars.”
Het was een harde klap voor Tsane om dit te horen. District 8 had niet zoveel winnaars gekend, zij waren trots op hun winnaars en koesterde hen. Eigenlijk hielden de Districten van de meeste winnaars, ze hadden respect voor hen.
Tsane wist dat het Capitool dit had gedaan om hen te straffen. Voor de opstand die eerder deze maand was uitgebroken en al vele slachtoffers hun leven had verslonden. Ze dacht aan haar moeder. De enige vrouwelijke winnende tribuut van District 8. Een traan gleed geluidsloos over haar wang naar beneden. Het Capitool had haar weg genomen net als haar vader. Dit waren ze nu ook van plan met de andere winnaars, het symbool voor hoop van de Districten. Tsane haar gedachten werkte op volle toeren toen ze opeens 2 kleine armen voelden die zich om haar middel hadden geslagen. Ze keek naar beneden en zag haar broertje Den staan. Zacht aaide ze zijn zwarte verwilderde haren en gaf hem een klein kusje op zijn voorhoofd. Hun moeder was nog maar een week dood en het verdriet was nog duidelijk voelbaar, niet alleen bij hun maar in heel District 8.
Wist het Capitool wel dat er geen vrouwelijke Tribuut meer was voor District 8? Hoe zouden ze dit oplossen?
Dat was nu niet haar grootste probleem, met een pijnlijk blik keek ze naar al de menigte die zich verzameld had op het plein om verplicht naar het grote scherm te kijken. Wetend dat als de winnaars tegen elkaar zouden moeten vechten er hier ook tranen zouden gaan vloeien. In District 8 waren zij hun geheimen bronnen van voedsel en hun hoop. Tsane zuchtte en nam het handje van Den stevig vast. Niet van plan om hem snel los te laten.

_________________
2 seconds ago via HPF · Like · Comment


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Bij An!

Houseitem
BerichtGeplaatst: zo sep 16, 2012 5:00 

    H O O F D S T U K 2.


De dag van de boete begon te naderen. Dit kon je altijd merken aan de gezichten van de District inwoners. Ook was de spanning die er heerste duidelijk voelbaar. Niemand wisselde een woord over het feit wat President Snow had gezegd. Hoe lang was het nu geleden dat de derde Kwartskwelling was aangekondigd? Tsane had geen idee, de dagen waren een sleur en gingen allemaal uitzonderlijk traag voorbij. Dit had te maken met het feit dat niemand nog iets had om naar toe te leven. Hun kleine beetje hoop dat nog ergens in hun schuilde had het Capitool ook weten te bemachtigen en vernietigd. Er was niets waar het Capitool geen macht op had.

Het moment was daar, door de luidsprekers werd afgeroepen dat iedereen zich moest gaan terugtrekken in zijn of haar compartiment om zich klaar te maken voor de boete. Nukkig sjokte Tsane weg, opzoek naar Den die waarschijnlijk in hun compartiment zat te wachten. De compartimenten bestonden uit niets meer dan een bed en een grote kast. Deze waren afgescheiden van de andere doormiddel van gele gordijnen die oorspronkelijk wit hoorden te zijn. Tsane naderde haar compartiment en zag Den al op het bed zitten doorheen de scheur van een van de gordijnen. Hij speelde met enkele knikkers en had flink zijn schoenen uitgedaan. Iets wat niet vaak gebeurde.
“Hoi Den, flink van je dat je schoenen uit zijn.” Met deze woorden kwam Tsane binnen en begon Den te glunderen. Net als ieder kind van tien is het voor hem ontzettend belangrijk wat anderen van hem vinden, en dan vooral de mensen waar hij naar opkijkt.
“Gaan we ons klaar maken voor de Boete?” Tsane knikte, ze wou er het liefst vanal geen woorden aanvuil maken maar ze kon het niet zo laten hangen. Voor Den, hij moest geloven dat er nog ergens hoop was. Snel probeerde ze een glimlach op haar gezicht te krijgen wat min of meer lukte. Als haar ogen nu nog mee konden lachen dan was het compleet geweest.
“Hup, van het bed af jij, we hebben nog maar even om ons klaar te maken.” Tsane deed Den een mooie zwarte broek aan en een klein hemdje dat in zijn broek gestopt werd. “Wat zie je er mooi uit, Den.” De kleine jongen lachte en haalde toen twee gevlochten armbandjes te voorschijn. In elke armbandje was één bedeltje mee in vervlochten. Het was een elfje, haar moeder hield van elfjes, ze had een ketting met precies hetzelfde bedeltje. Deze had ze ook gedragen in de arena. De brok in Tsane haar keel werd groter en ze kreeg er geen zinnig woord meer uit.
“Ik heb deze gemaakt, doen we ze aan als ode aan mama?” Er kwamen zoveel wijze woorden uit Den, soms kon Tsane het moeilijk geloven dat hij nog maar tien was.
“Het is heel erg mooi Den, we doen ze zeker aan. En ik beloof je dat ik ze niet snel uit ga doen.” Ze stak haar arm uit en liet Den het armbandje vastmaken, vervolgens deed zij dit bij hem. Snel bond ze haar lange zwarte stijlen haren in een paardenstaart, voor de rest ging ze zich niet verkleden. De boete was voor haar geen blije bijeenkomst. De gong weerklonk waarop Tsane de hand van Den stevig vast nam.
“Kom Den, het is tijd voor de Boete.”

“Vrouwen eerst!” De Boete van dit jaar was heel anders dan de vorige. Het volkslied werd vluchtig afgespeeld, er werd geen film over het Capitool gedraaid en het opvallendste van al was dat er geen speech werd gehouden. Blijkbaar wouden ze geen kostbare tijd verspillen aan de Districten. Xia, de vrouw die instond voor ons District, grabbelde gretig in de bol opzoek naar het enige briefje dat er in zat. Haar grijze opgestoken haren wapperder in de wind, blijkbaar was grijs het nieuwe blond.
“Emily Catalano!” Stilte. Het enige wat er te horen viel was het geruis van de bladeren door de wind, zachtjes bewegend op het ritme van de dood. “Kom kom, Emily Catalano. Je gaat je eigen District toch niet in de steek laten?” De spot droop van haar stem af waardoor haar accent van het Capitool nog meer naar voren kwam.
“Ze is dood.” Verslagen keek Xia naar de menigte. Met haar kaken opeen geklemd herhaalde Tsane het nog eens maar nu luider.
“Ze is dood, gedood door jullie. De spelen waren voor haar al vroeger begonnen.” Xia bekeek Tsane eens goed. Vastberaden kruistte hun blikken. Zij had als wees ook genoeg haat jegens het Capitool in haar, kwaad kijken was niet zo een moeilijke opdracht. “En wie ben jij?” Xia ging er niet op in, dat kon ook niet. Het was een schande dat het Capitool dit niet eens wist.
“Tsane Catalano.”
“Drie keer raden dat jij haar dochter bent? Wel wel wel, dan is de eer aan jou. Kies de volgende tribuut maar uit. Wie mag van jou de gelukkige zijn om zich tijdens deze kwartskwelling in de arena te wagen en te vechten voor haar District?” Deze wending had Tsane niet zien aankomen. De gedachten alleen al om iemand uit haar eigen District te moeten kiezen en de dood in te jagen was ondraaglijk. Nooit zou ze kunnen leven met dat gevoel, een moordenaar dat is wat het Capitool van haar zou maken en dit zonder ooit een voet in de arena te hebben gezet.
Haar hartslag klopte en haar handen begonnen te zweten waardoor het handje van Den haar ontglipte. Alles draaide en de kleuren werden ondraaglijk fel terwijl iedereen haar bang aankeek. De tranen sprongen haar in de ogen maar huilen deed ze niet. Dat ging ze het Capitool ook niet gunnen. Ze moest en ging sterk zijn. Met opgeheven hoofd en een vastberaden blik keek ze Xia aan. Diep vanbinnen brandde alles van de twijfel en de angst, ze wist al wat ze ging doen. Vanaf het moment dat alle woorden van Xia tot haar waren doorgedrongen had ze haar keuze gemaakt. Het probleem was, als je iets luidop zegt dan is het dus ook echt.
“Ik bied mezelf aan.” Het was meer een fluistering dan echt geluid. Geamuseerd keek Xia Tsane aan vanonder haar grijze haren.
“Wat zei je schat?”
“Ik bied mezelf aan!” De zin was nauwelijks over haar lippen toen de vredebewakers haar vastgrepen en haar mee het podium op sleurde. Den barstte in tranen uit en riep zijn zus maar Tsane draaide haar niet om naar hem. Ze mocht geen zwakte tonen, voor mama, voor Den en voor heel District 8. Als ze dan toch ten onder zou gaan dan maar strijdend.
Toen Tsane daar stond op het podium bedacht ze zich dat ze haarzelf misschien toch beter had opgetut voor de boete. Nu stond ze hier in haar veel te grote losse poefbroek en een strak topje. Dat was dus geen goede indruk naar de sponsers toe en als ze kans wou maken om te winnen had ze die nodig. Haar ogen zochten vermoeid naar Den, het stelde haar iets of wat gerust toen ze zag dat hij bij Rauna stond. Ze was haar enige echte vriendin. Je kon nu niet zeggen dat ze een hele intieme band hadden maar ze begrepen elkaar zonder veel woorden. Het verdriet zat hoog bij Rauna en de tranen stonden in haar ogen maar ook zij hield haar sterk. De andere inwoners van District 8 werden onrustig, geen enkel woord kwam over hun lippen maar aan hun manier van doen zag je dat ze het niet eerlijk vonden. Ze waren ontzet door het feit dat Tsane een tribuut moest aanduiden en hierbij zelf de arena in ging.
Xia zelf ging maar door alsof er niets aan de hand was. Het kon natuurlijk zijn dat ze het gewoon niet door had, mensen die in het Capitool geboren waren kenden enkel het besef van emotionele waarde gekoppeld aan uiterlijkheden en materialisme.
“Tijd voor de mannen!” In de grote glazen bol zaten welgeteld vier briefjes. District 8 was er trots op dat ze zoveel winnaars hadden en deze allemaal in de afgelopen twintig jaar. Met een beetje moeite kreeg Xia eindelijk een papiertje te pakken. Ze vouwde het open en streek het glad. Met een glimlach van oor tot oor kondigde ze iemand vrolijk zijn toekomstige dood aan.
“Jayden Frye!” Tsane haar gezicht bleef strak terwijl haar ogen Jayden volgde. Ongeveer negen jaar geleden had hij de spelen gewonnen hij was toen veertien, nu was hij 23. Wat wil zeggen nog helemaal in de fleur van zijn leven en te jong om nog eens in de arena te moeten verschijnen. Zijn blik stond hol en zijn gezicht vlak: emotieloos.
Er was niemand die zijn plaats innam dus ging de boete door in een versnelling. Het lag er dik boven op, hoe sneller deze boete erop zat hoe beter voor het Capitool. Vanaf dit jaar was er een nieuwe procedure, alles stond in functie van het feit dat alle snel afgehandeld moest worden. Nog steeds geboeid werden ze in een auto gepropt op weg naar het station. De auto rook naar nieuw leer en het was verbazend zacht, niet zoals het leer van in District 8. Tsane liet alles maar aan haar voorbij gaan, ze kon het nog steeds niet vatten. Was het allemaal wel echt? Of zat ze gevangen in en nachtmerrie waar ze geen enkele controle en grip op had? Het enige wat ze met zekerheid kon denken was dat of het nu echt of niet was, dat ze sowieso in een nachtmerrie zat. Gevangen en gedoemd in de greep van het Capitool.

_________________
2 seconds ago via HPF · Like · Comment


 Profiel  

Dreuzel

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Etten-Leur
BerichtGeplaatst: ma nov 12, 2012 19:03 

Leuk verhaal! Ik ben groot fan van de Hunger Games en ik vind het leuk hoe je het perspectief bij een ander legt. Ook dat idee dat er geen vrouwelijke kandidaat meer is vind ik goed verzonnen! Ik hoop dat er snel nog een stuk komt!

_________________
Happiness can be found even in the darkest of times. If one only remembers to turn on the light.
-Albus Dumbledore-


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Quidditch Pitch

Houseitem
BerichtGeplaatst: zo jul 21, 2013 22:03 

Oo plz wanneer komt het volgende hoofdstuk!? Het idee en de uitwerking ervan is echt heel mooi en je kunt echt zó gewoon naar een uitgever stappen om een verhaal van jou uit te geven, al dan wel niet deze, dat mag niet. Je schrijft goed, ook over die voetstappen die ze hoordde.

_________________
Questions don't have to make sense. But answers do.


 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Antwoord op onderwerp  [ 6 berichten ] 


Keer terug naar Fan Fictions
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 6 gasten

cron

Powered by phpBB :: FI Theme