Noah heeft zich weer omgedraaid om Celeste te kunnen aankijken. Ze insinueert dat ze kan vertrekken wanneer ze het zat is, alsof ze haar ‘vrijheid’ kwijt is.
“Omdat jij nooit iets over jezelf verteld, omdat wanneer ik ernaar vraag je weinig los laat. Omdat jouw verbanning blijkbaar te pijnlijk is om te bespreken en ik dat respecteer. Ik heb wel nagedacht over waar je vandaan komt. Hoe lang je hier nu werkelijk bent, waarom je hier bent, of je überhaupt wel te vertrouwen bent. Het enige wat uiteindelijk telt is dat jij en ik hetzelfde lot hebben, hier..” zijn lippen versmallen zich iets
“[/i]samen[/].” Hij wil beginnen over Rose en zijn liefde voor haar opbiechten. Hoe hij zichzelf haat nu ze hem haat, hoeveel pijn het doet om haar hier om zich heen te hebben. Toch zwijgt hij, Celeste heeft zojuist haar krediet bij hem verspilt. Voor vandaag. Hij zou vandaag alleen op het kasteel doorbrengen, alleen omdat niemand iets met hem te maken wil hebben. Dat verdiende hij.
“Best. Doe wat je wilt. Kom niet bij mij uithuilen wanneer ze je weer alleen achterlaten omdat ze een uitweg hebben gevonden. Omdat je gebruikt ben voor hun vermaak. Want ik garandeer je dat ze je zullen teleurstellen.” Zijn laatste woorden trillen van de spanning die er op zijn keel rust. Verhit draait hij zich om en loopt de kamer uit. Als een verwend kind dat zijn zin niet heeft gekregen gooit hij met de deuren. Hij sluit zich op in zijn eigen kamer, rukt het muziekdoosje met zijn kalmerende uitwerking van het nachtkastje en smijt het tegen de muur. Wat vervormde laatste klanken weerklinken uit de gruzelementen op de grond.
