“Ryan lijkt me behoorlijk onvermoeibaar.” Glimlacht hij met een lichte toon van sarcasme. Hij weet dat Celeste erg op hem gesteld is geraakt en tijdens zijn afwezigheid had hij haar er niet mee willen plagen. Nu is het weer geoorloofd. De jongen had echter nog steeds niet zijn volledige vertrouwen, en goedkeuring, gewonnen. Zijn glimlach vormt zich om tot een lichte grijns, eentje bedoeld om haar te stangen.

“Ja, laten we alvast gaan.” Stemt hij in “Misschien kunnen we de balkon deuren open zetten voor wat frisse lucht. Het lijkt vandaag een redelijk mooie dag te worden.” Samen wandelen ze naar de eetzaal waar de tafel al gevuld is met vers brood en beleg. Noah opent zoals gezegd de balkondeuren en inhaleert even diep de frisse buitenlucht. Tevreden neemt hij plaats aan tafel, maar eenmaal daar begint hij toch een beetje zenuwachtig aan zijn servet te plukken. Wanneer stemmen hoorbaar worden schieten zijn mondhoeken even omhoog en gaat hij ongemakkelijk iets verzitten.




Opgewekt begeleid hij Rose door de stille gangen van het kasteel. “Ik was vergeten hoe leeg dit kasteel aanvoelde.” Galmt zijn stem door de gangen. “Hier was het toch?” hij wisselt even een blik met Rose en opent dan de grote deuren naar de eetzaal. Zoals het een echte heer betaamd, Ryan dus niet, loopt hij voor Rose uit de eetzaal in. “Goedemorgen!” begroet hij Celeste en Noah vrolijk.

Overmoedig door de wetenschap dat hij beschikt over de kennis om Noah en Celeste hun verbanning op te heven ploft hij naast Celeste neer en legt hij zijn benen op de stoel naast zich. Een handeling die een vuile blik van Noah tot gevolg heeft, maar waar hij zich opnieuw niks van aan trekt. Hij moest hem maar dankbaar zijn en als dit hem het gevoel gaf thuis te zijn dan zou hij lekker zijn benen op stoel naast hem leggen. Klein detail, Celeste en Noah weten nog niet dat hij hun verlosser is. Dat zou hij zo wel even aankondigen, uiteraard met een theatrale opening. Ryan richt zich tot Celeste “Lekker geslapen?” vraagt hij liefjes.

Noah zijn lippen zijn getuit terwijl zijn blik afkeurend over de laarzen van Ryan gaat en over de stoffen bekleding van de stoel. Een simpele begroeting doet de blik in zijn ogen verzachten en zijn mond ontspannen. “Goedemorgen.” Antwoord hij zacht en bijna verlegen. Zijn blik dart zenuwachtig tussen haar en zijn bord heen en weer nu hij beseft dat ze naast hem zit. Hij durft niets van tafel te pakken, bang dat ze op hetzelfde moment naar hetzelfde potje zouden grijpen. Hij voelt zich belachelijk, beschaamd om zijn eigen verlegenheid. Hij is nu zijn broer in kwadraat. Hij voelt dat ze naar hem kijkt waardoor hij zijn bestek iets verschuift en doet alsof hij het niet ziet. [i]Jij ook goed geslapen?[i] Hij knikt lichtjes en vangt dan heel voorzichtig haar blik “Lang genoeg.” Antwoord hij zacht. Langzaam bewegen zijn mondhoeken zich omhoog tot een glimlach. Zijn ogen verdwalen in die van haar en hebben een verwarmende uitwerking op hem.

Noah verschiet plots iets en krabt over zijn kin om zichzelf snel weer een houding te geven. Hij bijt op zijn lip en strijkt zijn servet glad. Verlegenheid heeft plaats gemaakt voor schaamte, misschien was het dat al die tijd al wel geweest. Een misplaatst gevoel. De opluchting is dan ook groot als Kit en Samantha zich bij hen voegen. Het geeft hem toestemming om een boterham te pakken en deze te besmeren met wat jam.




Ryan glimlacht “Kit snurkt.” Verklaart hij zijn korte nachtrust. Met een grijns gooit hij een mandarijn naar Kit zijn hoofd voordat hij zelf een broodje pakt. Aan de andere kant van de tafel speelt zich een vreemd tafereel af. Noah weet duidelijk niet wat hij met Rose aan moet en de hele vertoning is bijna zielig te noemen. Nog nooit had hij de Noah van een aantal jaar geleden mogen aanschouwen. Op de dorpsfeesten was hij altijd het meest zelfingenomen, trots en duidelijk de blaaskaak van de twee broers. Nu leek hij niet eens op zijn oudere broer, alsof hij bang voor Rose was.

“Laten we na het eten met z’n allen een stuk gaan paardrijden. Een dagtocht, dan nemen we wat broodjes mee voor onderweg en sluiten we dag af met een warm bad.” Hij kijkt opgetogen bij zijn eigen idee “Nadat we Halwende hebben gevonden.” Mompelt hij met volle mond.

“Mmm…” hij likt zijn vingers af “Ik heb cadeautjes bij me.” Hij haalt zijn voeten van de stoel en schuift zijn stoel luid krassend naar achteren. Enthousiast rent hij de eetzaal uit om zijn rugzak te pakken.