Noah rolt zijn ogen opzij, duidelijk geagiteerd door Sam haar gezeur. “Soms moet je gewoon een beetje vertrouwen in anderen hebben Sam.” Verzucht hij “Je hoeft niet alles te weten. Soms is het beter om niet alles te weten. Als je er behoefte aan hebt wil ik je best eens een rondleiding geven door het hoge gras…maar nu niet.” Hij kan niet oprecht boos op haar zijn. Het verbaasd hem dat Rose er niet tussen gesprongen is. Toch moet ze inderdaad haar neus uit sommige zaken houden.




Ryan glimlacht schamper en duwt zichzelf een stukje overeind. “Niet zo kattig doen.” Mompelt hij zacht richting beide dames. Zijn hoofd bonkt en hun snerpende stemmetjes snijden door zijn gehoorgang heen. Wankel staat hij op waarbij hij de hand van Celeste als een echte man afslaat en zichzelf staande tracht te houden. Wiebelig staat hij op zijn benen en zoekt hij uiteindelijk toch steun op Celeste haar schouder. Hij knijpt zijn lippen stevig op elkaar en sluit zijn ogen bij een opkomend gevoel van misselijkheid. “Het gaat prima..” murmelt hij niet erg overtuigend. In Celeste haar nabijheid doet hij zijn uiterste best zich groot te houden. Zijn blik gaat even naar het hoge gras, maar dat lijkt niet direct herinneringen bij hem op te roepen. In zijn geheugen bevindt zich een zwarte vlek en de herinnering aan een hevige pijn. Gek genoeg lijkt hij na de val van zijn paard niks gebroken te hebben.

“Ryan komt er wel weer bovenop.” Verzekert hij Rose. Hij geeft niet graag gehoor aan Sam maar ziet nu in dat ze toch wel een punt heeft “We leggen het jullie straks wel uit.” In besloten kring zodat Ryan niet in paniek zou raken. Hij vraagt zich af wanneer de herinneringen zullen terugkeren, wanneer hij Celeste haar helpende hand zou afslaan.

Vanuit zijn ooghoeken ziet hij dat Halwende het op een rennen zet. Hij snuift even, hij wil de groep nu graag bij elkaar houden. Hij heeft nog altijd niet het geduld om iedereen te bemoederen. Halwende roept totaal geen beschermende gevoelens in hem op, het wegrennen zorgt eerder voor een bepaald jachtinstinct. Beseffend dat hij zich niet populair maakt om Halwende te stoppen loopt hij kalm naar zijn paard.

Voor hij op zijn paard kan klimmen verschijnt er een welk heel bekende jongeman. Hij knijpt zijn ogen toe en bestudeerd de jongen terwijl Rose bevestigd dat het Flynn is. “Ja, wat doe jij hier?” Was hij dood, verbannen of verdwaald? Een lichte lach speelt om zijn lippen. Noah is altijd blij om oude bekende te zien zelfs al betekend dat vaak dat ze dood zijn. Flynn is weer een stukje houvast aan de echte wereld, een sprankje hoop. Hoewel hij altijd Flynn als schietschijf had gebruikt, was hij tijdens de afwezigheid van zijn broer een soort mentale vervanging geworden. Een adoptiebroertje. “Je ziet er verschrikkelijk uit.” Glimlacht hij “Gelukkig hebben wij schone kleding en een warm bad voor je op slechts enkele kilometers hier vandaan.”




Ryan kijkt duf uit zijn ogen en kantelt zijn hoofd iets als iemand van hun weg rent en een nieuw gestalte verschijnt. Hij knijpt zijn ogen even dicht om scherp te stellen en opent ze weer. “Ik kan prima zelf rijden..” murmelt hij waarna hij uit protest een diepe zucht slaakt. Schattend kijkt hij naar Celeste en haar uitgestoken hand. Hij zucht en pakt met een lichte glimlach haar hand vast. Minder soepel dan eerst klimt hij bij haar op het paard.

Eigenwijs legt hij zijn armen om haar middel en pakt hij de teugels uit haar handen.

[color=#8080FF]

Op een rustig tempo keren Ryan en Celeste als eerste terug. Het grote donkere kasteel werpt een schaduw op de omgeving en steekt af tegen de grauwe lucht. Ze zijn weer ‘thuis’. Ryan zucht zacht, opgelucht zich zo weer binnen de gesloten muren van het kasteel te bevinden. Zijn rug voelt stram aan en de wonden op zijn rug trekken bij elk beweging. De wind snijdt langs zijn natgeregende kleding waarbij hij zich iets meer tegen Celeste aan drukt en zijn grip op de teugels toeneemt. Hij heeft nodig behoefte aan een warm bad, een bed en een glaasje melk. Hij voelt zich uitermate zielig, al kan hij dat bedrukkende gevoel niet eens helemaal plaatsen.

Bij het afstappen merkt hij nu pas op dat ook Celeste totaal verregend is. Hij glimlacht zwakjes bij het zien van de blonde plukken haren die tegen haar wang plakken. “Laten we alvast naar binnen gaan voor we allemaal verkouden worden.” Binnen in het kasteel is het stil en is elke voetstap op het marmer te horen. Ryan zegt niet veel. De diepe denkrimpel op zijn voorhoofd verraad zijn zorgen. Hij was van zijn paard gevallen. De rest was een blanke pagina en toch heeft hij het gevoel dat hem iets heel ergs is overkomen, niet alleen vanwege de pijnlijke plekken op zijn rug, er was iets.

Hij wrijft over zijn bovenarmen om warm te blijven en opent zijn kamerdeur. Hij blijft even staan “Wil je me even helpen? Ik beloof dat ik geen misbruik van de situatie zal maken…” hij pruilt oprecht “Ik voel me er niet goed genoeg voor.”



“Laten we terug gaan. Ik leg je straks alles uit.” Verzekert hij Flynn. Hij glimlacht en legt even kort zijn hand op zijn schouder. Eenmaal te paard laat hij zijn blik op Rose haar rug rusten. Ironisch genoeg hadden ze nog geen moment alleen gehad. Iedereen leek hulpbehoevender dan Rose te zijn. Iets wat hij normaal genegeerd zou hebben, maar alles was anders.

Eenmaal bij het kasteel halen ze ook Halwende in. Noah laat zijn paard naast hem stappen “We wisten niet of Ryan bezeten was, wat je zag was bedoeld om hem te helpen.” Zegt hij “Binnen wacht een warm haardvuur en droge kleding.” Nodigt hij de man uit om binnen te komen. In de stallen stijgt hij af, dan kan de man ook direct een hoognodige douche nemen.

“Flynn, loop je even mee dan krijg je wat schone kleding.”

Noah loopt met Flynn over de gangen “Between. Letterlijk in het midden tussen leven en dood. Je hebt een hoop gemist.” Als een echte tourguide maar met minder enthousiasme en interesse steekt hij zijn hand uit “Woonkamer 1.” Meld hij droogjes “Met aan de andere kant de keuken.”

Bedachtzaam wrijft hij over zijn kin “Mijn lieve broer heeft zich vrijwel direct na zijn terugkeer gestort in de problemen van anderen. Op zoek naar verloren familieleden van een oude vriendin. Nu opnieuw zoek, hopelijk op zoek naar een middel om mij hier weg te krijgen. “ Hij trekt zijn neus op en grijnst mistroostig “Al acht ik na ruim een jaar de kans steeds aannemelijker dat hij ergens vertoeft op een zonnig eiland.”

Hij zwaait een deur open en toont de bibliotheek. “Een eeuwenoude heks heeft aangeklopt bij ons paleis, een oudtante van Sam naar het schijnt die balanceerde op het randje van de dood. Ik bespaar je de details. Feit is dat ze Between creëerde en mij heeft verbannen naar die plek. Een plek waar ik niet uit kan ontsnappen, een plek waar iedereen komt die niet klaar is om over te steken naar de andere zijde, zij die nog niet mogen oversteken en alle monsters van Alusia waarvoor geen plekje in het hiernamaals is gereserveerd. Ohja en diegene die dom genoeg zijn om uit nieuwsgierigheid Between te betreden of geliefdes proberen terug te halen. ” Hij houdt halt en glimlacht krampachtig “Dat mijn vriend betekend dat jij ofwel dood bent, of in diepe problemen zit.” Hij klopt Flynn even op zijn schouder en opent zijn slaapkamer deur.

“Sam is hier om me emotioneel bij te staan. Celeste is een heks, verbannen op jonge leeftijd en als een zusje voor me. Kit is een trouwe volgeling. Halwende, de man met de baard is verdwaald en Ryan is de jongen die aangevallen is. Rose is hier uit plichtmatige motieven.” Uit een ladekast trekt hij een schoonoverhemd die hij Kit toe werpt.

“Eigenlijk kom je precies op het juiste moment. Het is hier sinds tijden weer een beetje gezellig.” Hij werpt Flynn het shirt toe en stapt op hem af. Met een nieuwsgierige en sinistere grijns neemt hij de jongen in zich op. “Wel, laten we eens kijken of wat jouw status is. Dood of levend.”




Ryan staat voor een grote spiegel en doet een poging de verwondingen op zijn rug te bekijken. Hij verschiet dan ook als Celeste haar stem boven het stromende water uit klinkt. “Oh…Dankje.” Glimlacht hij waarna hij zijn bebloede shirt tot een onhandige bal kneedt en deze naast het bed op de grond laat vallen.

Verward laat hij zijn blik dan door de kamer gaan “Waar is het meisje?” zoekend kijkt hij om zich heen “Waar is ze? Er was een klein meisje bij me.” Paniek weerklinkt in zijn stem.