Chase

Chase zet de rugzak naast zich neer op de grond. “Daisy is met haar vader op bezoek bij Stella in het zomerhuisje.” Zijn stem droogt op in zijn keel. Het verdriet om Leah zal nooit helemaal slijten, daar is het momenteel nog te vers voor. Hij mist Rose enorm, samen waren ze sterk. Hij wendt zijn blik af naar de grond en schraapt zijn keel “Leah is enkele weken geleden…overleden.” Zijn onderlip trilt bij deze uitspraak, maar in het bijzijn van Thomas herpakt hij zich snel weer “Ze was heel erg ziek.” Hij wrijft even in zijn ogen en knippert de opwellende tranen weg.

“Je hebt een hoop gemist Thomas.” Spreekt hij de jongen ernstig, bijna verwijtend toe. Rose had hem ook nodig gehad. “Succes. Wees lief voor haar.” Afstandelijk draait hij zich om en loopt hij de woonkamer uit. Het liefst zou hij mee gaan, waken over zijn dochter. Want met de terugkomst van Thomas lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Een vloek voor de dames, geliefd door twee.




“Ik zou niet durven liegen tegen jou.” Glimlacht hij. Direct zijn eerste leugen. Hij tikt haar zacht op haar neus “Je moet me niet onderschatten.” Hij schuift iets naar haar toe en pakt haar hand vast “Ik ben hier niet zomaar. Ik heb een verassing.” Hij glimlacht trots en knijpt zachtjes in haar hand “Beter dan alle cadeaus die ik zou kunnen meenemen. Ik heb een manier gevonden om je verbanning ongedaan te maken. Een manier om je te laten terug keren naar Alusia.” Hij grinnikt even “En dat is geen mooi verzonnen verhaal. Ik ga je hier weg halen. Ik ga de vloek opheffen, het leven dat je hebt moeten missen.”




Er hangt een spanning in de kamer die voelbaar eerst. Het eerste moment waarop ze alleen in een kamer zijn. Zijn handen worden klam, terwijl zijn ogen een ander punt zoeken om zich op te focussen. “Ja, ze zijn hier in goede handen.” Probeert hij haar gerust te stellen.

Hij slikt even en glimlacht moeizaam. Als hij te lang wacht is het moment voorbij en is Sam terug met de chocolademelk. Maar wat valt er te zeggen. Moet hij zijn spijt betuigen, moet hij zeggen dat hij haar mist zelfs nu ze hier is. Wat kan hij zeggen of doen om de situatie te verbeteren. Wat wil zij horen, wat moet hij zeggen. De onzekerheid in zijn ogen is duidelijk aanwezig terwijl zijn ogen zenuwachtig en vooral ontwijkend door de slaapkamer gaan.

“Ik hoop dat je het me ooit kan vergeven.” Zijn stem klinkt afgeknepen, maar zijn blik is nu vastberaden op de hare gericht. “Ik kan het allemaal niet terug nemen, ik zou alles ongedaan maken als ik het kon. Alles. Ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, dingen die je me misschien nooit zult vergeven. Dat mag, ik kan het niet afdwingen.” Het kost hem moeite haar recht te blijven aankijken, maar hij dwingt zichzelf ertoe zijn blik niet af te wenden. Zijn handen ballen zich tot een vuist, zijn kaken spannen zich aan “Maar zeg asjeblieft dat je het zult proberen. Dat is het enige wat ik nodig heb. Een beetje hoop.” Hij slikt de brok in zijn keel weg en verzamelt al zijn moed om naar haar toe te stappen. Bij de rand van haar bed zakt hij op zijn knieën. Voorzichtig neemt hij haar handen in de zijne en laat hij zijn voorhoofd op haar handen rusten. “Asjeblieft.”

Noah zit als een geslagen hond op de grond. Neerbuigend, onderdanig en bovenal bang voor Rose haar woorden. Hij hoort ze allemaal in stilte aan. Dat ze hem dwingt haar aan te kijken kost hem verschrikkelijk veel moeite en wilskracht. Schuldig probeert hij zo nu en dan haar blik te ontwijken en darten zijn ogen de kamer door.

Voorzichtig krullen zijn mondhoeken iets omhoog en vormt zich een waterige glimlach. Hij slikt even en knikt als teken dat hij haar begrijpt. Want zijn woorden zijn opgedroogd in zijn keel. Hij geeft haar een zacht kneepje in haar hand en laat zijn duim kort over de rug van haar hand. Ergens bekruipt hem het beklemmende gevoel dat hij haar toch is kwijtgeraakt. Misschien niet als vriend, maar op elk ander vlak wel. Hij zucht zacht en laat zijn blik afdwalen naar hun handen.

“Je moet toegeven dat de omstandigheden tegen me werken.” Zegt hij na een korte stilte. Hij glimlacht lichtjes om de sfeer te verlichten. Want feit is wel dat ze hem vergeeft, zelfs al zegt ze dat niet met zoveel woorden. Ze is hier, terug bij hem. Onzeker en gekwetst, maar ze is hier ondanks alles. “Dankje.” Zijn mondhoeken beven weer iets, maar zijn ogen staan hoopvol en minder somber dan zojuist. Glimlachend staat hij op en drukt hij een tedere kus op haar voorhoofd. Die houdt langer aan dan nodig. Het leek zo lang geleden, hun aanrakingen waren iets uit een ver verleden. “Ik zal je niet teleurstellen.” Hij stopt een plukje haar achter haar oor en trekt haar dan voorzichtig in een omhelzing.

Noah drukt haar dicht tegen zich en laat zijn hoofd tegen haar zachte haren rusten. Hij heeft haar ook gemist, meer dan ze zich kan voorstellen. Ook Noah zijn blik gaat naar de deur.

Sam. Hij fronst even “Niet meer dan normaal…” antwoord hij vertwijfeld. Sam is wel de laatste die hij nu in het gesprek wou betrekken. Ze moesten veel bespreken, verloren tijd inhalen. Sam hoorde daar niet bij. Ja ze was er geweest. Dat had Noah niet direct kunnen waarderen en nu was er sprake van een soort vriendschap. “Vooral Celeste…” hij maakt zijn zin niet af. Sinds wanneer waren Sam en zij zulke dikke vriendinnen en bespraken ze alles.

“Sinds wanneer volg jij haar advies op.” Reageert hij verbaasd. Hij dacht dat ze alleen samen gespannen hadden toen hij in een diep dal zat, niet dat ze vriendinnen voor het leven waren. Wat ongemakkelijk en verward krabt hij aan zijn kin. Hij kan totaal geen hoogte krijgen van de situatie, maar iets zint hem niet. Hun vriendschap was onnatuurlijk. Maar misschien zeiden ze dat ook wel over hem en Rose.




“Dat geeft niet. Ik had niet verwacht dat je me direct zou geloven.” Ryan glimlacht tevreden “Dat hoeft ook niet. Ik ga het je bewijzen, dan mag je me daarna alsnog eeuwig dankbaar zijn.” Knipoogt hij. Schalks kijkt hij haar aan terwijl hij zijn vingers over haar been laat lopen. “Laat het je maar gewoon overkomen. Laat je maar verassen.” Hij eindigt in haar zij waar hij haar zacht begint te kietelen.

“Je had het ook aan Celeste of Flynn kunnen vragen..” hij wil haar niet verbeteren, toch beseft hij dat hij een beetje betweterig klinkt. Dat komt omdat Sam bij hun eerste ontmoeting in niet veel meer dan zijn overhemd de trap af rende. Dat en het feit dat hij nog niet gewend is aan hun vriendschap. Hij zucht en probeert de zaken op een rijtje te zetten. Vanaf nu houdt hij alles graag simpel, zonder drama en toestanden.

“Het geeft niet. Je wist niet dat ik hier was en wat je aan de andere kant te wachten stond.” Hij glimlacht lichtjes. Afwezig werpt hij een blik op het raam. Het was het langste jaar uit zijn leven geweest. Hij wendt zijn blik weer af en kijkt ontwijkend de kamer rond “Het gaat naar omstandigheden beter.”

Na de eenzaamheid had hij nu anderen zaken om te verwerken. Schuldgevoelens die hij een plekje moest geven. Zijn blik vindt weer die van Rose en een kleine voorzichtige glimlach ontsnapt. Misschien waren de afgelopen maanden een droom geweest en was hij nog steeds alleen. Misschien was zelfs Celeste haar verschijning niet echt, zat hij nog steeds alleen in zijn kasteel. “Ze is niet hier. Leah, je moeder, is nooit hier geweest.” Hij plaatst zich naast haar op het bed en pakt haar hand vast. Zijn blik gaat opnieuw naar het raam. Het wordt schemer en Between kleurt donkerder dan het al is. “Als het in mijn macht zou liggen dan zou ik haar aan je terug geven.”




Ryan lacht terwijl hij haar graaiende vingers op afstand houdt. Bij haar nies trekt zijn gezicht even bezorgd. Hij grinnikt even “Met plezier.” Glimlacht hij “Ik ben hier volledig tot uw dienst.” Met een ondeugende lach laat hij zijn hoofd even hoffelijk zakken. “Tijd voor jouw bad.” Lachend schept hij haar op van het bed en gooit hij haar over zijn schouder. Zijn gezicht vertrekt even bij het gewicht op zijn schouder waarna hij luidruchtig de gang op wandelt.

Eenmaal op haar eigen slaapkamer gooit hij haar zachtjes op haar bed. Fluitend wandelt hij de badkamer in en zet hij de kranen open. De verzorging stopt daar niet. Met een glimlach hurkt hij bij de rand van haar bed om haar schoenen uit te doen. Glimlachend kijkt hij naar haar op “Nu is het mijn beurt om te wachten.”. Hij plaatst zijn handen naast haar op het bed en buigt naar voren om een kusje op haar neus te drukken. Nu hun gezichten zo dicht bij elkaar zijn kan hij zijn neus zacht tegen de hare voelen aanwrijven. Met een glimlach plaatst hij zijn lippen op de hare.

Ook Noah houdt zijn blik bewust afgewend. Hij kan de pijn voelen zonder het te hoeven zien, hij hoort het aan de manier waarop haar stem vibreert. Wanneer ze in beweging komt kijkt hij automatisch op en ziet hij haar nog net een traan wegvegen. Hij had haar al veels te vaak laten huilen.

“Natuurlijk. Celeste en ik brengen er wekelijks een middag door, het is niet ver van hier.” Voorzichtig veegt hij de restanten van haar opgedroogde traan van haar wang. Een simpel excuus om haar even te kunnen aanraken. Om haar wang te strelen, langer dan nodig is. “We gaan wel een keertje zonder haar.” Nu hij zo dichtbij haar is bemerkt hij dat er iets veranderd is. Haar ogen lijken doffer te tonen door al het leed dat haar was aangedaan. Hij stopt een plukje haar achter haar oor en glimlacht. [/i]Een gevoelloos, achterbaks, duister monster.[/i] Hij trekt zijn hand terug en laat haar hand los. Hij plaatst zijn handen terug op zijn schoot en frunnikt wat aan zijn mouw. Zijn blik is nu op hun schoenen gericht. Waar bleef Samantha.