Ze bereiken de kant en Noah stapt uit de boot om het kronkelende pad richting het kasteel te voet te vervolgen. Gloria stelt zichzelf nog voor, maar Noah doet dat niet. Hij humt wat en loopt verder, ze wist zijn naam toch al. In de bomen rondom het kasteel zitten opvallend veel kraaien, die het gehele plaatje een extra spookachtige indruk geven. De ingang van het kasteel wordt gesierd door een massief eiken deur die met gemak iemand met de lengte âreusâ zou kunnen doorlaten. Toch zwaait de deur bij aankomst gemakkelijk open.
De gang wordt verlicht door de kandelaars aan de muur. Het kasteel toont niet veel anders dan andere kastelen. De vloer is van steen en laat hun voetstappen door de gangen echoën. Noah trekt zijn jas uit en laat die naast zich op de grond vallen bij gebrek aan een bediende. Kit is al binnen, hij ziet hem nog net aan het einde van de gang de eetzaal binnen stormen. Hij zucht vermoeid.
Noah keert zich tot de groep.
âOp de 1e verdiepingen zijn kamers. Ze zijn niet bezet dus je kunt er eentje uitkiezen. Jullie kunnen je even opfrissen en daarna de achterste deur naar de eetzaal gebruiken.â Hij verteld er niet bij dat alle andere verdiepingen en deuren vergrendeld zijn, om specifieke redenen die hij graag nog even voor zich houdt.
âIk zie jullie zo.â Ook Noah wandelt naar de eetzaal. Daar is Kit en zitten er nog vijf anderen aan tafel. Een gemengd gezelschap van vijf dames en heren en diverse leeftijdscategorieĂ«n. Wat nog het meest opvalt, maar met het blote oog niet direct te zien is, is het feit dat ze alle vijf nog leven. Ze zijn zoals Kit. De brug overgestoken op zoek naar verloren geliefdes, of uit pure nieuwsgierigheid. Sommige zijn er ook al bijna een jaar, anderen korter. Ze zitten keurig rechtop aan de tafel e zijn in mooie kleding gestoken. Ze vullen Noah zijn eenzame leven, al verloopt het hele proces allemaal erg geĂŻmproviseerd . Niemand is hier nog uit vrije wil, maar puur vanwege de bescherming die Noah hun biedt.
âGoedenavondâ begroet hij hun met een glimlach. De stemming is wat gespannen als Noah plaats neemt aan het hoofd van de tafel. Kit negeert hij bewust, hij doet zijn best te genieten van dit toneelstukje.
âKate, hoe was jouw dag?â een jong meisje schuin tegenover hem frunnikt zenuwachtig aan haar servet. Ze geeft geen antwoord. Een oudere man wrijft voorzichtig over haar arm terwijl links van hem een vrouw haar rug recht.
âWe willen naar huis.â Het blijft even stil
âAlstublieft..â Noah zijn kaken spannen aan
âJullie zijn wel erg eensgezind vanavondâ Nog een vrouw staat op
âWe willen gewoon even naar huis, onze familie zien.â Ze aarzelt even âwe beloven snel weer terug te keren.â
Noah knakt zijn vingers en laat zijn blik over de tafel gaan.
âKitâ ditmaal is zijn stem zacht een vriendelijk
âZou jij de zaal even willen verlaten en onze gasten bij de deur kunnen opvangen?â zijn vraag klinkt dwingend, maar zijn stem blijft zacht.
âAsjeblieftâ perst hij eruit.
Ook Chase schuift zijn stoel naar achteren en staat op. Hij mikt nog gauw een roomsoesje in zijn mond en loopt naar de deur. Feira stelt voor dat Chase en Rose elk een spiegel bij zich dragen zodat ze altijd met elkaar in contact kunnen komen. Verbaasd stopt hij met kauwen en kijkt hij van Rose terug naar Feira. Dat klonk alsof Rose op wereldreis ging. Was hij net niet duidelijk geweest. Niemand ging die brug meer over, Rose al helemaal niet. Ze gingen de bloemen bij het ravijn leggen om haar geweten te sussen. Niet oversteken!
Met enige moeite slikt hij het soesje door.
âMjaâŠwe hebben ze vast niet nodig, maar dankje.â Glimlacht hij schaapachtig. Hij houdt de deur voor hun open, duidelijk wat zenuwachtig door de opmerking van Feira.