Toverdrankjes. Chase heeft het er niet zo op. Zijn houding veranderd dan ook van nieuwsgierig naar voren leunend naar ontwijkend naar achteren. Dat er op de deur wordt geklopt en Rose opstaat om open te doen is nu zelfs nog interessanter. Dan is er een wel heel specifiek drankje op tafel komen te staan. Het wordt gevaarlijk dicht zijn kant op geschoven. Met een snelle beweging schuift hij zijn stoel naar achteren. Met opgetrokken neus blijft hij het drankje in de gaten houden, alsof het zo op hem af zou springen en bijten. Beseffend dat hij zichzelf helemaal belachelijk maakt als hij op de stoel gaat staan blijft hij wel zitten.
“Haal het weg..” piept hij
“Spoel het door de wc. “ Hij wappert lichtelijk verwijft naar het drankje en wend zijn hoofd af. Op dat moment mengt ook Leah zich in het gesprek.
Dat er op de deur wordt geklopt is een ideale gelegenheid om op te staan. Hij kan zich nu ver weg van het drankje verwijderen en hoeft geen antwoord te geven op Leah, noch de oorzaak te zijn van een pijnlijke stilte.
“Ik doe wel open!” roept hij net iets te enthousiast. Hij duwt Rose terug in haar stoel en sprint de woonkamer uit.
Met een glimlach trekt hij de voordeur open, nog meer bezoek! Het pad voor het huisje is donker en er is niemand te zien. Chase werpt even een blik links en rechts en zet een stap naar voren om de klopgeest te vinden. Het valt hem plots op dat er wat op deurmat ligt. Een bos rozen. Na nog een laatste blik om zich heen te hebben geworpen raapt hij de bos op en loopt hij er mee terug naar de woonkamer.
Daar gaat hij volledig in papa-modus.
“Rose. Dit lag op de je deurmat.” Hij houdt de bos rozen omhoog en legt ze op een kastje neer.
“Ik dacht dat je ze altijd zelf haalde, omdat je zo gek bent op rozen.” Hij knijpt zijn wenkbrauwen fronsend bij elkaar
“Sinds wanneer bezorgd de bloemist aan huis. Op dit tijdstip…” De papa-modus schakelt weer uit en Chase vervalt terug in zijn oude gedrag. Met een plagende grijns spit hij tussen de bladeren door op zoek naar een kaartje. Hij vindt deze niet, maar dat weerhoudt hem er niet van om zijn conclusies te trekken.
“Rose heeft een geheime aanbidder!” grijnst hij lachend. “Ik wist het!” hij had geen flauw idee
“Wie is het?” nieuwsgierig ploft hij naast Feira neer zodat hij recht tegenover `Rose zit en haar goed kan bestuderen. Met een onderzoekende blik staart hij haar kant op
“Thomas is het in elk geval niet. Die gaat op wereldreis en stuurt in een jaar tijd geen enkele ansichtkaart, vast ook geen rozen.” Hij wisselt even een blik met Leah. Die was helemaal weg van Thomas, maar Thomas had zijn kleine meisje verdriet gedaan. Niemand liep zonder pardon weg uit het leven van zijn dochter. Thomas is niet langer zijn ideale schoonzoon.
Hij port Feira
“Hebben we ook iets om ervoor te zorgen dat ze zegt wie het is? Of een glazenbol?” Nogmaals een onderzoekende blik Rose haar kant op, dit keer iets bezorgder dan zojuist.
“Je moet het me vertellen. Ik wil wel weten wie je hier binnen laat.” Daar zijn de vadergevoelens weer.
“Vandaag precies een jaar.” Noah kijkt even op als Kit kucht. Hij knikt ter akkoord en wendt zijn blik af als hij de brug over steekt.
“Ja, we hebben een overeenkomst gesloten. Hij is de enige.” Heel even vormt zijn mond een oprechte lichte glimlach. De jaloerse ondertoon in Jesse zijn stem doen hem denken aan zichzelf. Ook hij werpt een blik op de inmiddels weer lege brug en neemt plaats in het gras. De glinsteringen van de brug weerkaatsen soms zacht op zijn bleke huid.
“Mijn naam is Noah. Zoals je je kunt voorstellen brengt deze 1 jarige verjaardag van mijn bestaan hier me niet echt in de feeststemming.” Mompelt hij als excuus voor zijn botte gedrag van zojuist en hetgeen wat mogelijk nog volgt.
“Ik ben geboren las prins van de onderwereld, maar met het voorrecht om mij tussen de levenden te bevinden. Mijn moeder begon een heksenjacht, omdat ze het er niet mee eens waren, omdat ze me wilde beschermen. Om een lang verhaal kort te maken, het is haar overduidelijk niet gelukt om alle heksen te verbranden. Er was er eentje die me wist te vinden en me een jaar geleden verbannen heeft. Toen is ook pas de scheur in de aarde ontstaan, maar dat wist je al.” Hij heeft duidelijk geen zin om de gedetailleerde versie met hem te delen.
“Als ik je een goede raad mag geven, heb vrede met je dood. Dan kun je naar het licht en heb je rust. Dan is het gemis naar het leven niet zo groot als hier.” Hij plukt wat onrustig aan de grassprieten naast hem, nog altijd gehypnotiseerd door het aanzicht van de brug. Nooit had hij verwacht jaloers te zijn op iemand als Jesse. Op de dood.
“Je kan straks wel mee naar het kasteel. Als Kit terug is.”