Welkom op Harry Potter Forum! 


Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen Ga naar pagina Vorige  1 ... 45, 46, 47, 48, 49, 50  Volgende

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 03, 2013 20:53 

Afbeelding

Flynn haalt opgelucht adem als Sam begint met een grapje - want zo is ze nu eenmaal - maar dan toestemt om hem aan te raken. Ook al is het waarschijnlijk omdat ze zelf benieuwd is, wat ze daarnet ook zei.
Hij slikt even als ze dichter naar hem toestapt.

Noah had hem daarnet aangeraakt, dus in feite is het niet onmogelijk.
Maar langs de andere kant had Flynn zich ook meteen afgevraagd of vrouwen hem ook nog kunnen aanraken. En Noah heeft nu eenmaal de kracht van de Dood. Dus is het niet raar dat hij dan ook de doden kan aanraken. Dood.
Flynn slikt opnieuw als hij beseft dat hij effectief dood is.

Hij neemt het glas aan van Sam als ze voor hem staat en neemt meteen een ferme slok in de veronderstelling dat het chocolademelk is. Een hoest verlaat zijn mond als hij tot de conclusie komt dat hij net een half glas alcohol heeft binnengekapt, maar die hoest verbergt hij snel achter een kuchje.
En dan voelt hij haar vingers over zijn arm gaan. Een tinteling gaat door zijn armen en hij sluit dan ook even gelukzalig zijn ogen. Oef. Hij kan nog aangeraakt worden.
'Ja.' hij glimlacht zwak. 'Ik heb het gevoeld.'

Hij laat haar zijn hand vastnemen en wandelt mee naar de twee krukken toe.
Daar laat hij zich ook op Ă©Ă©n van de krukken neerploffen en hij laat zijn glas tussen zijn handen rusten.
En dan begint ze over haar gave en hij kijkt op naar haar.
Onwillekeurig kan er toch een glimlach van zijn gezicht.
'Ik weet het eigenlijk niet of ik het nog heb. In ieder geval had Thomas die ook niet terug gekregen toen... je weet wel.' Hij zwijgt en neemt een slok van zijn glas. 'Maar misschien heeft hij die nu wel terug. Aangezien ik- nuja.'


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 03, 2013 22:44 

Chase

Chase zet de rugzak naast zich neer op de grond. “Daisy is met haar vader op bezoek bij Stella in het zomerhuisje.” Zijn stem droogt op in zijn keel. Het verdriet om Leah zal nooit helemaal slijten, daar is het momenteel nog te vers voor. Hij mist Rose enorm, samen waren ze sterk. Hij wendt zijn blik af naar de grond en schraapt zijn keel “Leah is enkele weken geleden
overleden.” Zijn onderlip trilt bij deze uitspraak, maar in het bijzijn van Thomas herpakt hij zich snel weer “Ze was heel erg ziek.” Hij wrijft even in zijn ogen en knippert de opwellende tranen weg.

“Je hebt een hoop gemist Thomas.” Spreekt hij de jongen ernstig, bijna verwijtend toe. Rose had hem ook nodig gehad. “Succes. Wees lief voor haar.” Afstandelijk draait hij zich om en loopt hij de woonkamer uit. Het liefst zou hij mee gaan, waken over zijn dochter. Want met de terugkomst van Thomas lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Een vloek voor de dames, geliefd door twee.

Afbeelding


“Ik zou niet durven liegen tegen jou.” Glimlacht hij. Direct zijn eerste leugen. Hij tikt haar zacht op haar neus “Je moet me niet onderschatten.” Hij schuift iets naar haar toe en pakt haar hand vast “Ik ben hier niet zomaar. Ik heb een verassing.” Hij glimlacht trots en knijpt zachtjes in haar hand “Beter dan alle cadeaus die ik zou kunnen meenemen. Ik heb een manier gevonden om je verbanning ongedaan te maken. Een manier om je te laten terug keren naar Alusia.” Hij grinnikt even “En dat is geen mooi verzonnen verhaal. Ik ga je hier weg halen. Ik ga de vloek opheffen, het leven dat je hebt moeten missen.”


Afbeelding

Er hangt een spanning in de kamer die voelbaar eerst. Het eerste moment waarop ze alleen in een kamer zijn. Zijn handen worden klam, terwijl zijn ogen een ander punt zoeken om zich op te focussen. “Ja, ze zijn hier in goede handen.” Probeert hij haar gerust te stellen.

Hij slikt even en glimlacht moeizaam. Als hij te lang wacht is het moment voorbij en is Sam terug met de chocolademelk. Maar wat valt er te zeggen. Moet hij zijn spijt betuigen, moet hij zeggen dat hij haar mist zelfs nu ze hier is. Wat kan hij zeggen of doen om de situatie te verbeteren. Wat wil zij horen, wat moet hij zeggen. De onzekerheid in zijn ogen is duidelijk aanwezig terwijl zijn ogen zenuwachtig en vooral ontwijkend door de slaapkamer gaan.

“Ik hoop dat je het me ooit kan vergeven.” Zijn stem klinkt afgeknepen, maar zijn blik is nu vastberaden op de hare gericht. “Ik kan het allemaal niet terug nemen, ik zou alles ongedaan maken als ik het kon. Alles. Ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, dingen die je me misschien nooit zult vergeven. Dat mag, ik kan het niet afdwingen.” Het kost hem moeite haar recht te blijven aankijken, maar hij dwingt zichzelf ertoe zijn blik niet af te wenden. Zijn handen ballen zich tot een vuist, zijn kaken spannen zich aan “Maar zeg asjeblieft dat je het zult proberen. Dat is het enige wat ik nodig heb. Een beetje hoop.” Hij slikt de brok in zijn keel weg en verzamelt al zijn moed om naar haar toe te stappen. Bij de rand van haar bed zakt hij op zijn knieĂ«n. Voorzichtig neemt hij haar handen in de zijne en laat hij zijn voorhoofd op haar handen rusten. “Asjeblieft.”


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 03, 2013 23:28 

    Afbeelding
    Rose Pocock

Rose glimlacht even kort terug waarna er weer even een stilte valt. Zo nu en dan kijkt ze richting Noah, maar ze kruist nooit zijn blik. Ze bijt zachtjes aan de binnenkant van haar lip en prutst wat met haar vingers tot Noah opeens begint te praten. Meteen laat ze alles voor wat het is en vindt haar blik de zijne.

"Ik hoop dat je het me ooit kan vergeven." Rose kan haar blik niet van de zijne afwenden. Z'n woorden dringen diep tot haar door. Met zijn wooren komen ook weer alle herinneringen naar boven welke hun tot dit punt hadden gebracht. Haar ogen nemen elk detail van z'n gezicht in zich op terwijl hij praat. Hij meende het echt. Hij meende het als de Noah die ze kende van anderhalf jaar geleden, de Noah waar ze in Alusia dichter naartoe was gegroeid. "Een beetje hoop."
Rose snakt even naar adem wanneer hij naar haar toestapt en voor haar op z'n knieën zakt. Zonder haar blik van hem af te wenden kijkt ze toe hoe hij haar handen vastpakt en z'n voorhoofd er vervolgens op laat rusten, gevolgd door een alsjeblieft.

Rose opent haar mond om wat te zeggen maar er komt in eerste instantie geen woord uit. Ze aarzelt even en sluit vervolgens even haar ogen. "Noah, toe.." verlaat het dan zachtjes haar mond. "Ik.. ik.." ze blaast even uit.
Zachtjes trekt ze vervolgens haar rechterhand uit z'n handen terug, welke ze vervolgens zachtjes op z'n hoofd neerlegt en haar vingers vervolgens voorzichtig door z'n haren laat gaan. Voorzichtig buigt ze dan voorover en geeft ze hem zacht een kus op z'n kruin. "Ik doe m'n best maar je maakt het me er niet makkelijk op, Noah." fluistert ze er zachtjes achteraan.

Voorzichtig duwt ze Noah's gezicht een beetje omhoog met haar vingers zodat ze hem aan kan kijken. Het had geen nut en het zou niks helpen als ze zou liegen en zeggen dat het allemaal wel oke was. Dat was het namelijk niet, hoe graag ze het ook wilde.
"Ik heb veel dingen van je gezien en meegemaakt Noah. Hoe verschrikkelijk ze ook waren en hoe slecht je je ook probeerde te gedragen.. En ik heb altijd geprobeerd er voor je te zijn." ze slikt even. "Maar je hebt me altijd weer keer op keer weggeduwd, buitengesloten.. pijn gedaan." ze haalt heel lichtjes haar schouders op. "En hier ben ik alsnog weer opnieuw. Misschien is het wel heel stom van me, om me keer op keer weer tegen dezelfde steen aan te stoten.. maar elke keer heb ik ergens weer de hoop dat het elke keer anders zou kunnen zijn." Ze schudt eventjes haar hoofd, waarna ze even zwijgt en op haar lip bijt. Ze wendt haar blik niet van hem af.

"Als ik je niet zou kunnen vergeven, zou ik hier nu niet zijn geweest." zegt ze zachtjes. "Een beetje hoop." knikt ze met een licht glimlachje, welke daarna weer zwak verdwijnt. "Maar weet alsjeblieft dat je elke keer dat zoiets gebeurt, je wel elke keer een beetje van mijn hoop wegneemt. Mijn hoop voor jou.." Haar handen liggen alweer een poosje op haar schoot. Voorzichtig pakt ze een van z'n handen dan weer vast. "En op een dag wil ik me niet nĂłg een keer aan dezelfde steen stoten." Ze geeft hem een zacht kneepje in z'n hand, waarna ze toch wel weer een oude vertrouwde geruststellende glimlach naar boven kan halen.
Ze zouden er wel weer bovenop komen - als het daarna maar niet weer bergafwaarts zou gaan.

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za nov 09, 2013 13:22 

Afbeelding


Noah zit als een geslagen hond op de grond. Neerbuigend, onderdanig en bovenal bang voor Rose haar woorden. Hij hoort ze allemaal in stilte aan. Dat ze hem dwingt haar aan te kijken kost hem verschrikkelijk veel moeite en wilskracht. Schuldig probeert hij zo nu en dan haar blik te ontwijken en darten zijn ogen de kamer door.

Voorzichtig krullen zijn mondhoeken iets omhoog en vormt zich een waterige glimlach. Hij slikt even en knikt als teken dat hij haar begrijpt. Want zijn woorden zijn opgedroogd in zijn keel. Hij geeft haar een zacht kneepje in haar hand en laat zijn duim kort over de rug van haar hand. Ergens bekruipt hem het beklemmende gevoel dat hij haar toch is kwijtgeraakt. Misschien niet als vriend, maar op elk ander vlak wel. Hij zucht zacht en laat zijn blik afdwalen naar hun handen.

“Je moet toegeven dat de omstandigheden tegen me werken.” Zegt hij na een korte stilte. Hij glimlacht lichtjes om de sfeer te verlichten. Want feit is wel dat ze hem vergeeft, zelfs al zegt ze dat niet met zoveel woorden. Ze is hier, terug bij hem. Onzeker en gekwetst, maar ze is hier ondanks alles. “Dankje.” Zijn mondhoeken beven weer iets, maar zijn ogen staan hoopvol en minder somber dan zojuist. Glimlachend staat hij op en drukt hij een tedere kus op haar voorhoofd. Die houdt langer aan dan nodig. Het leek zo lang geleden, hun aanrakingen waren iets uit een ver verleden. “Ik zal je niet teleurstellen.” Hij stopt een plukje haar achter haar oor en trekt haar dan voorzichtig in een omhelzing.


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za nov 09, 2013 14:07 

    Afbeelding
    Rose Pocock

Rose glimlacht lichtjes bij zijn woorden en knikt dan. De omstandigheden werkten inderdaad niet bepaald mee. Heel Between en zijn verbanning werkten niet mee.

Wanneer hij vervolgens weer opstaat gaat ook zij rechtstaan. Ze voelt z'n lippen zacht op haar voorhoofd drukken en bij dat aangename gevoel sluit ze haar ogen. Ze knikt lichtjes wanneer hij zegt dat hij haar niet zal teleurstellen. Ja, ze geloofde hem. Gewillig laat ze zich vervolgens in een omhelzing trekken.

Met gesloten ogen slaat ze haar armen ook om hem heen. Dit was de eerste keer sinds meer dan een jaar en een aantal maanden dat hij haar niet van haar wegduwde. En het voelt goed en vertrouwt. Z'n armen om haar heen en z'n geur. Het brengt herinneringen met zich mee. En daarmee ook gevoelens. Gevoelens die ze langzaamaan was beginnen op te merken sinds het verjaardagsfeestje van Daisy, gevoelens voor Noah. Maar ook andere gevoelens. Z'n omhelzing doet haar herinneren aan hun eerdere omhelzingen - toen ze elkaar hadden getroost om de dood van Thomas. Hij had haar getroost toen ze om Thomas rouwde. Maar ze had z'n warme omhelzing gemist bij het verdriet om haar moeder.

Rose haalt even diep adem en knippert vervolgens even flink met haar ogen om de opkomende tranen weg te houden. Ze omhelst hem nog even kort wat steviger. "Ik heb je gemist." fluistert ze zachtjes. Ze neemt nog even een momentje om de herinneringen uit haar gedachten te sluiten en laat hem vervolgens zachtjes los. Wanneer ze hem weer recht in z'n ogen kijkt, glimlacht ze lichtjes naar hem alsof ze hem zegt dat het allemaal wel goed komt.

Rose haar blik glijdt vervolgens richting de deur. Sam zou zo wel weer binnen komen vallen. Wanneer ze weer naar Noah kijkt glimlacht ze nog een keer voor ze weer terug op het bed gaat zitten.
"Ik hoorde dat jij en Sam redelijk naar elkaar gegroeid zijn." verlaat het dan voorzichtig toch haar mond, met haar gedachten aan het gesprek dat ze eerder met Sam had gehad. "Ik ben blij dat ze er voor je is geweest.. dat ze je heeft gesteund en je heeft bijgestaan. Ze kent je goed." vervolgt ze. "Ze had ook gelijk dat het het best was dat ik je wat tijd zou geven en moest wachten tot jij uiteindelijk wilde praten." Ze glimlacht kort.



      Afbeelding
      Celeste Willow

Een verassing? Celeste haar blik gaat van hun handen naar zijn trotse glimlachje. Nieuwsgierig kijkt ze hem aan en met elk woord dat z'n mond verlaat wordt ze nieuwsgieriger.
"Ik heb een manier gevonden om je verbanning ongedaan te maken. Een manier om je te laten terug keren naar Alusia." Haar nieuwsgierige blik lijkt nu bevroren te zijn. Ze blijft hem zonder een duidelijke visuele reactie aankijken tot hij zijn worden herhaalt. "Ik ga je hier weg halen. Ik ga de vloek opheffen, het leven dat je hebt moeten missen."

Celeste beseft dat ze een soort van reactie moet tonen wanneer hij uitgepraat is. Ongelovig schudt ze dan ook even haar hoofd en kijkt ze hem met een wantrouwig glimlachje aan. "Dat is niet mogelijk, Ryan, ik denk dat je je vergist." zegt ze hoewel hij waarschijnlijk een enthousiastere reactie zou hebben verwacht.
Het is hetgeen waar Celeste al sinds haar kindertijd over heeft gedroomd. De droom van haar leven. Om te gaan waar ieder ander vandaan komt, het mooie leven. Het voelt alleen te onrealistisch om nu zomaar de woorden van Ryan te geloven, om hoop te krijgen. Het was te mooi om waard te zijn.. en ergens beangstigt het haar ook. Het is het onbekende voor haar. Het zo lang gekoesterde maar totaal onbekende voor haar. Alles behalve vertrouwd.

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Lid Wikenweegschaar

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za nov 09, 2013 19:53 

Afbeelding

Samantha knikt alleen even op zijn antwoord. Nu ze de warme chocomelk alweer heeft opgemaakt aan zichzelf en Flynn, staat ze op om weer nieuwe te maken, zodat ze zometeen Rose en Noah weer even kunnen gaan opzoeken. In de ijskast staat ook een stuk cake. ‘Wil je wat cake?’ ze kijkt Flynn even vragend aan, waarna ze al met een bordje cake terug komt en deze voor hem neer zet. Hij zal vast wel honger hebben.

‘Trouwens..’ Ze glimlacht even voorzichtig. ‘Kun je er nog iets van herinneren? Hoe of wanneer?’ Okay, Noah had dan misschien wel gezegd dat ze dit absoluut niet mocht vragen, maar Flynn leek toch best wel aardig te beseffen dat hij dood is. Toch?


Afbeelding

Hoewel Thomas eerst nog lichtelijk teleurgesteld was dat Daisy er niet is, verstijft hij bij het horen dat Leah overleden is. Hij wendt zijn blik af en kijkt beschaamd naar zijn voeten. Hoe heeft hij dit kunnen missen. Voorzichtig kijkt hij op naar Chase, waarbij hij oogcontact vermijdt. Hij krijgt geen woord uitgebracht, terwijl er zoveel dingen door zijn hoofd gaan. Het lijkt zo onwaar. Ze hebben al zoveel meegemaakt en verloren.
Hij knikt stilletjes wanneer Chase hem oplegt lief voor haar te zijn. Verloren blijft hij alleen achter in de kamer.

Zo vastberaden als hij was toen hij het kasteel vanochtend binnenstapte, zo onzeker is hij nu. Van de ene kant wilt hij gewoon weer vertrekken en net doen alsof hij nooit terug is gekomen, aan de andere kant heeft ook hij zijn vrienden en familie weer nodig. En Rose. Hij was het haar verschuldigd om haar op te gaan zoeken. Zij is er altijd voor hem geweest en nu moest hij er voor haar zijn. Beter laat dan nooit, toch?

Alweer iets hoopvoller dan eerst begint Thomas aan zijn tocht naar Between.
De brug is nog net zo betoverend als de eerste keer dat hij hem zag. Toendertijd een onoverkomelijke belemmering tussen zijn broer en hem, nu de eerste stap tot het weerzien.


_________________
The bravest are surely those who have the clearest vision of what is before them, glory and danger alike, and yet notwithstanding, go out to meet it. - Thucydide


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za nov 09, 2013 20:11 

Afbeelding

Noah drukt haar dicht tegen zich en laat zijn hoofd tegen haar zachte haren rusten. Hij heeft haar ook gemist, meer dan ze zich kan voorstellen. Ook Noah zijn blik gaat naar de deur.

Sam. Hij fronst even “Niet meer dan normaal
” antwoord hij vertwijfeld. Sam is wel de laatste die hij nu in het gesprek wou betrekken. Ze moesten veel bespreken, verloren tijd inhalen. Sam hoorde daar niet bij. Ja ze was er geweest. Dat had Noah niet direct kunnen waarderen en nu was er sprake van een soort vriendschap. “Vooral Celeste
” hij maakt zijn zin niet af. Sinds wanneer waren Sam en zij zulke dikke vriendinnen en bespraken ze alles.

“Sinds wanneer volg jij haar advies op.” Reageert hij verbaasd. Hij dacht dat ze alleen samen gespannen hadden toen hij in een diep dal zat, niet dat ze vriendinnen voor het leven waren. Wat ongemakkelijk en verward krabt hij aan zijn kin. Hij kan totaal geen hoogte krijgen van de situatie, maar iets zint hem niet. Hun vriendschap was onnatuurlijk. Maar misschien zeiden ze dat ook wel over hem en Rose.

Afbeelding


“Dat geeft niet. Ik had niet verwacht dat je me direct zou geloven.” Ryan glimlacht tevreden “Dat hoeft ook niet. Ik ga het je bewijzen, dan mag je me daarna alsnog eeuwig dankbaar zijn.” Knipoogt hij. Schalks kijkt hij haar aan terwijl hij zijn vingers over haar been laat lopen. “Laat het je maar gewoon overkomen. Laat je maar verassen.” Hij eindigt in haar zij waar hij haar zacht begint te kietelen.


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za nov 09, 2013 20:41 

    Afbeelding
    Rose Pocock

Hmm.. Rose probeert Noah z'n reactie te doorgronden maar hij lijkt niet bepaald van z'n stuk gebracht, eerder verward en vertwijfeld. Hij gaat er niet eens echt op in, alsof het eigenlijk niets is.

Rose haar wenkbrauwen schieten even kort omhoog wanneer hij haar dan opeens vraagt sinds wanneer ze Sams advies opvolgt. Ze weet zo snel niet wat ze moet antwoorden en haalt even kort haar schouders op. "I don't know.. Ze was al die tijd hier bij jou geweest en ze was de enige van wie ik een beetje informatie over je kon krijgen gisteren. Over hoe het met je ging enzo.." verlaat het aarzelend haar mond.
Rose fronst even. "I guess dat de oude rivaliteit een beetje is weggezakt toen we hier beiden voor jou kwamen en je geen van ons beiden om je heen wilde hebben." zegt ze een beetje suggererend, omdat ze het antwoord zelf eigenlijk ook niet zo zeker weet. "We zaten een beetje in hetzelfde schuitje." Ze haalt nog een keer haar schouders op en knikt dan. "Ze is hier de afgelopen tijd 24/7 voor je geweest, vandaar dat ik dacht dat ze het wel het best zou weten."

Dan is ze even stil. Ze bekijkt hem even zwijgend en bijt dan op haar lip en besluit het dan toch te vragen. "Ik wou dat ik er eerder voor je geweest was, na het hele incident in Alusia.." begint ze met een schuldig gevoel. Ze slaat dan ook even haar ogen neer. Ze friemelt wat met haar vingers. "Ik kan me niet voorstellen wat je allemaal hebt moeten meemaken.." voorzichtig kijkt ze weer op. "Maar je lijkt.. je lijkt beter te zijn dan de vorige keer.. Ben je.. in orde?" vraagt ze hem dan uiteindelijk met een bezorgde blik. Ze wil eten hoe het met hem gaat en ze wil er voor hem zijn.



      Afbeelding
      Celeste Willow

Er speelt nog altijd een niet geheel overtuigd glimlachje om haar lippen bij het horen van Ryan, waarna ze uiteindelijk toch maar even licht knikt.
"Vergeef het me dat ik er niet alle vertrouwen in heb - het is niks persoonlijks." zegt ze dan met een glimlachje. Ze wil hem z'n enthousiasme niet afnemen maar weigert op het moment nog om hoop voor zichzelf te laten opbloeien.

Celeste haar wenkbrauwen schieten even kort omhoog wanneer hij opeens met z'n vingers over haar been gaat. Met een verraste blik kijkt ze naar hem op waarna er een glimlachje opkomt wanneer ze z'n woorden hoort. "Laat je maar verassen." Ze heeft echter geen tijd om nog wat te zeggen omdat ze vrijwel meteen begint met lachen wanneer hij haar begint te kietelen. Instinctief buigt ze van z'n vingers weg, waarna ze besluit dat ze hem niet ongedeerd zal laten. Met een lachje begint ze hem dan terug te kietelen - althans, dat probeert ze. Ze moet grote moeite doen om langs zijn armen heen te komen om hem terug te kietelen.
Dan opeens - "Hatsjie". Ze lacht eventjes uit en stopt hem dan met kietelen. Ze is zo opgegaan in het verzorgen van en het luisteren naar Ryan, dat ze helemaal is vergeten dat ook zij net in de regen heeft gestaan. "Straks moet jij nog voor me zorgen." zegt ze met een glimlachje wanneer ze opeens weer moet niezen.

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za nov 09, 2013 23:07 

Afbeelding

“Je had het ook aan Celeste of Flynn kunnen vragen..” hij wil haar niet verbeteren, toch beseft hij dat hij een beetje betweterig klinkt. Dat komt omdat Sam bij hun eerste ontmoeting in niet veel meer dan zijn overhemd de trap af rende. Dat en het feit dat hij nog niet gewend is aan hun vriendschap. Hij zucht en probeert de zaken op een rijtje te zetten. Vanaf nu houdt hij alles graag simpel, zonder drama en toestanden.

“Het geeft niet. Je wist niet dat ik hier was en wat je aan de andere kant te wachten stond.” Hij glimlacht lichtjes. Afwezig werpt hij een blik op het raam. Het was het langste jaar uit zijn leven geweest. Hij wendt zijn blik weer af en kijkt ontwijkend de kamer rond “Het gaat naar omstandigheden beter.”

Na de eenzaamheid had hij nu anderen zaken om te verwerken. Schuldgevoelens die hij een plekje moest geven. Zijn blik vindt weer die van Rose en een kleine voorzichtige glimlach ontsnapt. Misschien waren de afgelopen maanden een droom geweest en was hij nog steeds alleen. Misschien was zelfs Celeste haar verschijning niet echt, zat hij nog steeds alleen in zijn kasteel. “Ze is niet hier. Leah, je moeder, is nooit hier geweest.” Hij plaatst zich naast haar op het bed en pakt haar hand vast. Zijn blik gaat opnieuw naar het raam. Het wordt schemer en Between kleurt donkerder dan het al is. “Als het in mijn macht zou liggen dan zou ik haar aan je terug geven.”

Afbeelding


Ryan lacht terwijl hij haar graaiende vingers op afstand houdt. Bij haar nies trekt zijn gezicht even bezorgd. Hij grinnikt even “Met plezier.” Glimlacht hij “Ik ben hier volledig tot uw dienst.” Met een ondeugende lach laat hij zijn hoofd even hoffelijk zakken. “Tijd voor jouw bad.” Lachend schept hij haar op van het bed en gooit hij haar over zijn schouder. Zijn gezicht vertrekt even bij het gewicht op zijn schouder waarna hij luidruchtig de gang op wandelt.

Eenmaal op haar eigen slaapkamer gooit hij haar zachtjes op haar bed. Fluitend wandelt hij de badkamer in en zet hij de kranen open. De verzorging stopt daar niet. Met een glimlach hurkt hij bij de rand van haar bed om haar schoenen uit te doen. Glimlachend kijkt hij naar haar op “Nu is het mijn beurt om te wachten.”. Hij plaatst zijn handen naast haar op het bed en buigt naar voren om een kusje op haar neus te drukken. Nu hun gezichten zo dicht bij elkaar zijn kan hij zijn neus zacht tegen de hare voelen aanwrijven. Met een glimlach plaatst hij zijn lippen op de hare.


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 10, 2013 0:10 

    Afbeelding
    Rose Pocock

Rose haalt nog even kort haar schouders op wanneer Noah haar vertelt dat ze het net zo goed aan Celeste of Kit had kunnen vragen. Ze had echter geen enkele band of connectie met die twee, maar ze besluit er niet verder over door te gaan. De 'vriendschap' tussen haar en Sam voelde voor Rose sowieso nog niet helemaal natuurlijk.
Er gaat een klein gevoel van opluchting door haar heen wanneer hij vervolgens zegt dat het naar omstandigheden beter gaat. Dat had ze sowieso zelf ook gemerkt - hij was niet meer de koelbloedige en akelige Noah van de vorige keer. Het gaat gelukkig beter met hem en dat is te zien.

Rose kijkt op wanneer Noah naast haar komt zitten en het onderwerp van haar moeder aansnijdt. Haar blik gaat bij z'n woorden meteen naar hun handen toe. Ze kan hem niet recht aankijken. Ze wil hem bedanken om z'n woorden maar ze kan het niet. Haar mond is droog en haar keel doet pijn. Het onderwerp lag nog te gevoelig en ook de herinneringen aan de manier waarop Noah het haar van tevoren had vertelt komen meteen naar boven.

"Ik.." Rose slikt even wanneer haar stem lichtjes trilt. "We zijn met z'n allen bij haar geweest in haar laatste weken.." vertelt ze zachtjes. "We hebben afscheid van haar kunnen nemen en ze is gelukkig gegaan.."
Er rolt een enkele traan over haar wang en haar blik is nog steeds op hun handen gericht. Ze haalt even diep adem en veegt dan snel met de rug van haar hand de traan weg.

Met een waterig glimlachje kijkt ze vervolgens naar hem op. "Ik zou graag nog een keer naar.. naar de plaats van de talloze lichtjes willen gaan.." De plaats waar Kit Sam en haar toen mee naartoe had genomen. De zielen van de overledenen.



      Afbeelding
      Celeste Willow

Celeste wil Ryan nog waarschuwen dat hij niet moet doen wat hij op het punt staat om te doen, maar dan doet 'ie het al. Hij heeft haar al vrijwel meteen over z'n schouder heen gegooid. In eerste instantie wil ze lachend tegenstribbelen maar al gauw besluit ze dat niet te doen. Hij kwam net pas een beetje bij van de aanval, ze zou niet willen dat hem wat zou overkomen. Daarom laat ze zich zo gewillig mogelijk naar haar kamer brengen.

Geamuseerd kijkt Celeste toe hoe Ryan vervolgens op zijn beurt voor haar een bad klaarmaakt. Met haar blik volgt ze elke stap die hij zet en ze moet zachtjes lachen wanneer hij vervolgens bij haar neerhurkt om ook haar schoenen uit te doen voor haar. Niemand had haar ooit behandeld zoals Ryan dat nu deed. Met een haast vertederd glimlachje kijkt ze dan ook toe hoe hij bezig is.

Met een glimlachje kijkt ze op wanneer hij zegt dat het nu zijn beurt is om te wachten. "Oke." glimlacht ze snel. "Ik zal je niet te lang laten wachten." zegt ze nog net wanneer hij haar opeens een kusje op haar neus geeft. Met enigszins verraste ogen kijkt ze hem dan ook aan terwijl er een zenuwachtig glimlachje om haar lippen speelt. Nu hij zo dichtbij is kan ze haar blik al helemaal niet van hem lostrekken. Haar blik gaat even kort over z'n lippen en blijft vervolgens op z'n ondeugende jongensogen hangen. Ze voelt zich meteen een stuk warmer worden, iets wat veroorzaakt wordt door de enkele centimeters die er nog tussen hun over zijn.
Haar wenkbrauwen schietten kort verrast omhoog en met grote ogen kijkt ze hem even aan wanneer ze zijn zachte lippen op die van haar voelt. Ze voelt zichzelf als het ware nog warmer worden en kan in eerste instantie niet bevatten wat er gebeurt. Een enorm salto-gevoel ontwaakt vanbinnen en ze weerhoudt zich er nog net van om zichzelf niet in haar arm te knijpen om te kijken of ze niet droomt.
Dan pas lijkt het tot haar door te dringen dat Ryan zojuist daadwerkelijk zijn lippen op de hare heeft geplaatst en haar kust. Met een brede glimlach beantwoordt ze dan uiteindelijk z'n kus. Zachtjes laat ze hem tussendoor even los om hem met een licht grijnsje in z'n ogen aan te kijken, waarna ze haar handen op z'n hals legt en vervolgens weer haar lippen op de zijne plaatst.
Ryan had het net mis gehad met z'n woorden over dat z'n verassing beter was dan alle cadeaus die hij had mee kunnen nemen. DĂ­t was beter dan wat dan ook.

Zachtjes laat ze hem uiteindelijk los en bijt ze eventjes met een gelukkige lach op haar lip. Met een twinkeling in haar ogen kijkt ze hem aan, waarna ze z'n handen pakt en van plaats met hem wisselt zodat hij nu op het bed zit en zij voor hem staat.
"Ik zal niet te lang op me laten wachten." herhaalt ze haar eerdere woorden nu met een glimlachje. Net wanneer ze zich om wil draaien geeft ze hem nog een snelle kus, waarna ze haast met een huppeltje de badkamer in verdwijnt.
Wanneer ze de deur achter zich gesloten heeft, gaat ze even met een grijns met haar vingers door haar haren. Ze plaatst ze vervolgens op haar lippen en kan het niet laten om even vanbinnen een kreetje van geluk te slaken.

Even later staat Celeste na een snel bad alweer klaar om de kamer terug in te gaan. Wanneer ze nog even snel de spiegel in kijkt moet ze zelfs even lachen om haar eigen gelukzalige lach op haar gezicht.
"Heb ik je te lang,-" Celeste stopt middenin haar zin wanneer ze Ryan op het bed ziet liggen. Het grijnsje om haar lippen vormt zich nu tot een vertederde glimlach. Hoewel ze niet te lang op zich had laten wachten, was hij gewoon in slaap gevallen op het bed.
Zachtjes loopt ze naar hem toe. Ryan had de zwaarste dag van hun allen achter de rug gehad. Zo voorzichtig mogelijk gaat ze vervolgens naast hem op het bed liggen. Zachtjes gaat ze even met haar vingers over z'n lippen heen, waarna ze haar handen onder haar hoofd vouwt. In stilte neemt ze met een glimlachje alles van hem in zich op.

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 10, 2013 14:51 

Afbeelding

Ook Noah houdt zijn blik bewust afgewend. Hij kan de pijn voelen zonder het te hoeven zien, hij hoort het aan de manier waarop haar stem vibreert. Wanneer ze in beweging komt kijkt hij automatisch op en ziet hij haar nog net een traan wegvegen. Hij had haar al veels te vaak laten huilen.

“Natuurlijk. Celeste en ik brengen er wekelijks een middag door, het is niet ver van hier.” Voorzichtig veegt hij de restanten van haar opgedroogde traan van haar wang. Een simpel excuus om haar even te kunnen aanraken. Om haar wang te strelen, langer dan nodig is. “We gaan wel een keertje zonder haar.” Nu hij zo dichtbij haar is bemerkt hij dat er iets veranderd is. Haar ogen lijken doffer te tonen door al het leed dat haar was aangedaan. Hij stopt een plukje haar achter haar oor en glimlacht. [/i]Een gevoelloos, achterbaks, duister monster.[/i] Hij trekt zijn hand terug en laat haar hand los. Hij plaatst zijn handen terug op zijn schoot en frunnikt wat aan zijn mouw. Zijn blik is nu op hun schoenen gericht. Waar bleef Samantha.


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 10, 2013 15:34 

    Afbeelding
    Rose Pocock

Rose glimlacht lichtjes wanneer Noah instemt en haar er mee naartoe wil nemen. Haar blik blijft op de zijne hangen wanneer hij voorzichtig de opgedroogde traan nogmaals van haar wang lijkt te vegen.
Ze blijft hem aankijken tot hij opeens weer z'n handen van haar terugtrekt. Ze ziet de blik in z'n ogen veranderen voor hij van haar wegkijkt. Ze slikt eventjes en houdt een zucht in. Stilletjes heeft ze even de tijd om hem te bekijken.

Het besef dringt nu pas echt goed tot haar door. Het zou niet zomaar allemaal zo makkelijk goed kunnen komen. Ze heeft het hem vergeven. Al z'n daden en z'n woorden heeft ze hem vergeven. Maar het is deze keer geen kwestie van vergeven en vergeten. Ze zou haar vertrouwen in hem terug moeten vinden. Dat merkt ze meteen wanneer ze hem stilletjes bekijkt. Een fractie van een seconde betrapt ze zich erop met de vraag of hij misschien niet weer elk moment om zou kunnen slaan in z'n gevoelloze karakter.
Ook haar blik gaat vervolgens naar haar eigen handen toe. Toen ze in Alusia was kon ze het makkelijk van zich afschuiven. Toen hoefde ze er niet over na te denken, toen had ze andere dingen aan haar hoofd. Maar nu is het nog het enige waar ze hier in Between aan kan denken. Ze wil hem echt weer kunnen vertrouwen.

Rose richt haar blik vervolgens weer op van haar handen en kijkt even kort de kamer rond, waarbij haar blik ook nog even kort over Noah heen glijdt. Dan gaat er ook precies hetzelfde door haar heen als bij Noah. Waar bleef Samantha? Was ze de chocomelk in Alusia gaan halen ofzo?

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 10, 2013 15:38 

Afbeelding

Flynn neemt een slok van zijn glas amaretto, waardoor hij de warmte die het drankje geeft door zijn lichaam voelt gaan, en hij moet toegeven dat hij zich in een lange tijd niet meer zo goed heeft gevoeld. Meestal voelde hij zich altijd koud vanbinnen. Doods.

Ja, ergens had hij het toch wel moeten beseffen en welke huidige status hij zich tegenwoordig bevindt. Hij zucht onhoorbaar en kijkt op naar Sam als ze hem vraagt of hij enig idee heeft wanneer en hoe het gebeurd is.
Ondertussen is ze recht gestaan en vraagt ze hem of hij een plakje cake wilt.

Geen tijd om te antwoorden krijgt hij al een bord voor zijn neus en hij neemt dan de vork in zijn hand. 'Nee, ik heb geen flauw idee. Ik vraag het me nu ook voortdurend af. Het lijk wel alsof mijn geheugen op dat moment een zeef is.' hij prikt in de cake. 'Maar misschien maar best dat ik het niet weet. Wie weet wat voor dood ik heb gehad.'

Hij steekt een stukje cake in zijn mond en wacht tot hij het heeft doorgeslikt.
'Ik moet toegeven, Samantha, zoals ik je herinner van vroeger... Je bent veel veranderd. Zachter geworden.' hij glimlacht oprecht naar haar. 'En ik moet zeggen dat het je wel staat.'


 Profiel  

Lid Wikenweegschaar

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 10, 2013 16:33 

Afbeelding


Geen spannend verhaal over een moord uit passie of een dom ongelukje, lichtjes teleurgesteld sipt Samantha nog wat van haar drankje.

‘Hmm.’ Ze kijkt Flynn inschattend aan. Hoewel hij het als een compliment ziet, is Sam daar niet zo van overtuigd. ‘Ik heb in die tijd wel het een en ander geleerd, ja.’ Geeft ze dan met een glimlach toe. Dat dat niet precies hetzelfde is waar Flynn op doelt, laat ze mooi in het midden. Ze heeft inderdaad ingezien dat iets minder vijanden hebben, alleen in haar voordeel werkt.

Met haar blik even op de klok gericht bedenkt ze dat het tijd is om weer terug naar Rose en Noah te gaan. Ze maakt twee mokken chocomelk klaar en wacht vervolgens rustig tot Flynn klaar is met eten.

‘Ga je mee?’ Ze staat alvast op en houdt de deur open voor Flynn. ‘Noah wacht al vrij lang op zijn chocomelk.’

Zonder te kloppen maakt Samantha de deur open, om daar braaf –te braaf- Noah en Rose naast elkaar op het bed aan te treffen. ‘Kijk wie ik tegenkwam,’ doorbreekt ze de stilte in de kamer, waarbij ze de deur openhoudt voor Flynn. ‘Oh, en nog wat warme chocomelk voor jullie.’ Ze geeft Noah en Rose ieder een mok.

_________________
The bravest are surely those who have the clearest vision of what is before them, glory and danger alike, and yet notwithstanding, go out to meet it. - Thucydide


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo nov 10, 2013 20:22 

    Afbeelding
    Rose Pocock

Rose kijkt op wanneer de deur dan uiteindelijk toch opengaat en Samantha weer in de deuropening verschijnt. Ditmaal met Flynn. Rose haar blik gaat nog even snel kort naar Noah en ze legt nog even snel met een glimlachje kort haar hand op z'n schouder, waarna ze de mok van Sam aanneemt en vervolgens naar Flynn toe loopt. Rose zou namelijk Rose niet zijn als ze niet meteen even met een bezorgde blik zou vragen of het wel met hem ging.

Met haar mok in haar ene hand slaat ze haar vrije arm even om z'n hals heen om hem kort te omhelzen. Wanneer ze hem loslaat kijkt ze hem met een bemoedigend glimlachje aan. "You're gonna be okay." glimlacht ze zachtjes, waarna ze de sfeer toch wat luchtiger wil houden. "Je kan in ieder geval niet aan ons ontsnappen. Dat heeft Noah ook geprobreert, maar het is hem helaas niet echt gelukt." knipoogt ze dan ook. "We laten je niet zo makkelijk gaan."

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 741 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1 ... 45, 46, 47, 48, 49, 50  Volgende


Keer terug naar RPG
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast

cron

Powered by phpBB :: FI Theme