Noah kijkt amper op als Dominic zijn kamer in loopt. Te vermoeiend om zich daar druk over te maken. De jongen houdt zich bovendien bijzonder gedeisd. Geen nare opmerkingen of sarcasme.
“Jarrod liep ook als vrouw verkleed rond, dus we hoeven hem momenteel niet heel serieus te nemen.” Mompelt hij als antwoord op Dominic. En dan komt hij ineens naast hem zitten. Hij was dankbaar voor het feit dat hij aardig deed, maar je kon ook overdrijven. Nu kijkt hij wel even op, met een mengeling van verbazing en achterdocht. Daar zit hij dan, op de grond naast zijn aartsvijand. Goed, misschien was dat wat overdreven. Ze mochten elkaar gewoon niet zo. Dominic doet hem even denken aan Thomas, die ook naast hem was komen zitten. Ook Dominic zegt vervolgens niets, maar hij heeft we het gevoel dat de jongen gewoon de waarheid zou zeggen. Geen ‘het komt wel goed’ verhalen. Het duurt dan ook even, maar uiteindelijk overweegt hij sterk om tegen hem te praten. Misschien wil hij wel even niet breekbaar en fragiel behandeld worden, maar lik op stuk. Hij opent net zijn mond als Sam hem alweer overeind trekt. Ze zegt het hem allemaal wel uit te leggen en zegt daarna nog iets wat hij niet kan verstaan. En dan haakt ze vrolijk haar arm in die van Dominic en verlaat ze de kamer. Hij snuift even. Niet alleen kaapt ze Dominic nu even bij hem weg, ook doet ze weer overdreven vriendelijk tegen de jongen. Nou hij mag haar hebben. Ze blijft een heks en ergens geloofd hij niet in die zogenaamde bezorgdheid.

Als de deur dichtvalt blijft hij alleen achter. Voor het eerst sinds het lijk ontdekt was. Met een hoofd dat voelt alsof het vol watten zit gaat hij liggen.

[….]

Noah is al vroeg op, bij het eerste zonnestraaltje dat tussen de gordijnen door piept is hij opgestaan. Hij had maar licht geslapen, op de momenten dat hij kon slapen. Vandaag is de dag van de jacht. Een eeuwenoude traditie om zelf het kerstmaal te vangen. Het was voornamelijk gewoon leuk om buiten te zijn en door de bossen te rijden. Daarbij was Noah niet echt een ster met pijl en boog. Hij neemt een lange uitgebreide douche en begint routinematig aan de ochtend. De tijd die over is besteed hij aan het verder opruimen van zijn kamer. De boeken sorteert hij op alfabet en schilderijen worden recht gehangen.

Zachtjes opent hij zijn kamerdeur en neemt hij de meest rustige route richting de eetkamer. Hij zit liever al aan tafel wanneer de rest komt ontbijten. Tot zijn verbazing is Chase er al wel. Hun ogen kruisen even, maar hij zegt naast een goedemorgen niks over de avond daarvoor. Hij weet het, want zijn gezicht straalt iets van wijsheid uit. De eerste keer dat Noah hem als koning ziet en niet als de plaatsvervanger van zijn vader. Onrustig speelt hij wat met het bestek en roert hij onnodig vaak in zijn koffie. Zijn aderen in zijn ogen spelen op, waardoor zijn ogen nog vermoeider tonen. En hij is nuchter. Een voordeel en een nadeel tegelijk. In elk geval kan hij zijn emoties iets beter sturen nu. Tegelijkertijd is hij zich ook nog meer bewust van alles.




Chase is volledig op de hoogte gesteld. Hij heeft zich bewust niet bemoeid met Noah en zijn aanhang en heeft uiteindelijk via bronnen begrepen dat ook het lijk al opgeruimd was. Dus was ook hij vroeg op deze morgen. Om het personeel op het hart te drukken te doen alsof er nooit wat gebeurd was. Om te beloven dat niemand gevaar liep en hun een strenge zwijgplicht op te leggen. Het slot op de deur tussen zijn kamer en die van Leah is gemaakt. Om Leah van het voorval op de hoogte te stellen heeft hij een korte brief geschreven, die buitengewoon zakelijk oogt, en een lakei gestuurd om haar bij te praten. Bewust neemt hij als eerste plaats aan de eettafel en duurt het nog ruim een kwartier voordat de eerste zich bij hem voegt. Noah. Hij knikt even “Goedemorgen” begroet hij de jongen. Zou Leah het nieuws al gehoord hebben? Omdat hij het haar zelf niet verteld mist hij ook haar reactie. Want het was nogal nieuws. Thomas terug, Noah die buiten zijn boekje ging. En haar dochters zaten in heel het verhaal verweven. Zijn dochters.

Chase en Noah wisselen even een korte blik uit als het gemompel achter de deur over gaat in duidelijk verstaanbare zinnen. Het voelt voor Noah een beetje alsof hij niet als schoonzoon wordt geaccepteerd. Zelfs hier in Alusia waren ze niet zo ouderwets, of eigenlijk wel soms. Waar het om gaat, is dat het nogal gênant is dat ze het hele gesprek bijna kunnen volgen. Noah wendt zijn blik dan ook af en staart wat naar het bestek voor zich. De woorden die hij opvangt geven hem een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant een warm vertrouwd gevoel, iets wat hij in Rose haar bijzijn wel vaker kreeg. Toch drukt het hem ook weer met zijn neus op de feiten. Rose haar moeder vertrouwde hem blijkbaar niet en achtte hem in staat haar pijn te doen.

“Goedemorgen” glimlacht hij flauwtjes. Hij schraapt even zachtjes zijn keel en perst er dan nog een tweede goedemorgen uit voor Leah. Om iets te doen trekt hij de kan thee iets naar zich toe en schenkt hij voor Rose een glas in. Omdat hij al zo gespannen is morst hij bijna bij haar vraag. Wat ook weer een goed teken is, omdat ze hem bijna even aan het lachen maakt. “Ja, ik zoek hem wel even op. Ik weet niet meer waar ik hem gisteren gelaten heb.” Bijna, heel voorzichtig volgt er een grijns, maar hij haalt het net niet. “Maar je krijgt hem terug, beloofd.” Elk woord dat hij ondertussen met haar uitwisselt is zacht, bijna stiekem. Het helpt natuurlijk niet als er een boze mama aan tafel zit. En die spanning lijkt niet alleen voor Noah voelbaar te zijn.




Chase die sowieso wat Leah betreft niet meer op een roze wolk zit, keurt Leah haar gedrag duidelijk niet goed. Als de deur open gaat en Rose binnen huppelt, in Chase zijn gedachten huppelt ze, forceert hij een vriendelijke glimlach. “Goedemorgen” goedkeurend leunt hij iets achterover in zijn stoel. Dat Rose uitgerekend naast Noah plaats neemt baart hem totaal geen zorgen. Op dit moment vind hij dat kleine gebaar zelfs geweldig. Al is het alleen maar omdat ze niet doet wat haar moeder haar opdraagt. “Kijk dat kan ik wel waarderen. Rose staat achter de keuzes die ze maakt.” Het is een duidelijke verbloemde sneer richting Leah. Voor wie hij niet zoals gewoonlijk haar stoel naar achteren schuift of haar thee aanbiedt. Hij blijft ijzig zitten, met zijn armen over elkaar gevouwen. Misschien kinderachtig, maar dat maakt hem nu weinig uit. Hij heeft jaren bitterheid in te halen.


Even verderop worden de grote eiken deuren geopend. Een van de dienstmeiden herkent Juliet en verwelkomt haar hartelijk. “Het ontbijt is net begonnen.” Glimlacht ze terwijl ze haar de weg wijst naar de ontbijtzaal.

Noah, misschien wel het meest verwende gastlid van het koninklijkhuis, kent inderdaad 99% van zijn personeel niet. Sterker nog, vaak valt het hem niet eens meer op dat ze er zijn. Zoals de fruit jongen. Elke ochtend komt hij fruit brengen, maar Noah merkt hem zoals vandaag niet eens op. Daardoor met hij Juliet in eerste instantie ook niet op, omdat hij haar aan ziet voor personeel.

Wel heeft hij heel goed door waar Rose mee bezig is. Eigenlijk slaagt haar missie daardoor niet, maar het gebaar wordt gewaardeerd. “Ja..” er valt een stilte terwijl Noah zoekt naar een luchtig antwoord dat meer omvat dan ja. Gelukkig biedt ze hem wat ei aan, hoewel ze dringt het eigenlijk op. Hij haalt zijn schouders op en glimlacht “Waarom ook niet” om te voorkomen dat ze hem straks gaat voeren pakt hij wat toast en legt hij dat ook op zijn bord neer. Eigenlijk heeft hij geen trek en vraagt hij zich af of hij naast wat thee ook maar iets door zijn keel krijgt. Halverwege besluit hij dan ook dat het genoeg is. Zachtjes pakt hij haar opscheppende hand vast en beweegt hij die naar haar eigen bord. “Dankjewel” Voor alles, niet alleen het ei. Hij geeft haar het mandje toast door en kijkt even vlug de tafel over naar Leah en Chase. Hoewel hij hun gesprek niet helemaal kan volgen, maakt het de sfeer er niet beter op. Om zichzelf een houding te geven neemt hij een hap toast en eet hij wat van zijn ei.

Pas als Rose hem vraagt naar een oude bekende kijkt hij op. Juliet? Hij herkent haar meteen. “Dit is…Juliet. We zaten vanaf kleins af aan bij elkaar op school. Ze is als halfgod en destijds verbannen. Ik heb er niet bij stil gestaan dat met het terug brengen van Thomas de poort even heeft open gestaan…” Niet dat Rose om al deze achtergrond informatie vraagt, het is meer voor Noah zelf om het allemaal op een rijtje te zetten. Het meisje waarmee hij met blokken speelde was terug. Vast gebeurd toen de poort even had open gestaan met Thomas. Als kind had hij haar vaak genoeg als kleine zusje gezien en nu was ze terug. Er was weer iemand terug. Gelukkig was ze nooit gestorven en vereiste het dus niet weer actie van hem. De met veel moeite genomen hap ei valt hiermee extra hard op de maag. Er volgt dus geen gelukzalige omhelzing maar een misselijk gevoel. Nadat zijn gezicht bijna de kleur van het tafelkleed aan neemt pakt hij een servet op en drukt dat tegen zijn mond. In een poging zichzelf bij elkaar te rapen ademt hij even diep in en uit en staat hij dan toch op. Opnieuw niet voor een knuffel, maar om de zaal uit te schuifelen. Hij loopt daarbij in zijn haast Damon bijna omver en wet met trillende benen het toilet nog maar net te halen.




Chase begint kalm aan zijn ontbijt, nouja echt kalm is hij niet. Leah werkt hem op de zenuwen en hij weet dat hij zich moet inhouden waar de anderen bij zijn. “Alsof ik de kans krijg om keuzes te maken. Jij maakt alle keuzes voor mij” mompelt hij vanachter zijn servet tegen haar.

Gefrustreerd grist hij een mandarijn van een schaal. “Hyde. De stalknecht is ziek. Kun jij vanmiddag mee met de jacht? Dan kun je wellicht ook wat vers fruit meenemen.” Ach en dan is daar ineens een bezoeker, schijnbaar een oude bekende van de broers. “Terug van wat?” vraagt hij droog, onbedoeld slaat zijn irritatie naar zijn ex vrouw nu iets over naar Juliet. Ex ja, dat had ze gisteren nog even haarfijn benadrukt. Noah waggelt ze zaal uit en blijkt nog fragieler dan hij al ingeschat had “Aangezien het traditie is dat de man rijdt en de vrouw hem vergezelt. En bij het tekort aan mannen, is het zojuist geen verzoek meer maar een opdracht geworden.” Spreekt hij Hyde toe. Want in deze staat zou Noah nooit kunnen rijden.

Terwijl Noah boven het toilet hangt hoort hij voetstappen en Juliet haar stem. Onder wat zacht gemurmel en gekreun schuift hij met zijn voet de deur dicht. Ooit gehoord van privacy? Na een korte stilte gaat de deur voorzichtig weer wat open. Met zijn mouw veegt hij de tranen bij zijn ooghoeken weg, niet zijn meest charmante moment dit. Omdat Juliet toch een soort kille modus heeft aangenomen vindt hij dat hij ook nog wel even zijn handen kan wassen en wat water in zijn gezicht kan gooien. Nadat hij de laatste plens water in zijn gezicht heeft gegooid kijkt hij via de spiegel op. Juliet zag er nog steeds hetzelfde uit. Maar net zoals Thomas was er iets anders aan haar. Wantrouwend draait hij zich om en neemt hij het meisje nog eens goed in zich op. “Juliet?” herhaalt hij zachtjes haar naam. “Je doet raar..” hij bestudeerd haar even goed. Ergens wil hij haar omhelzen, maar het feit dat ze in een toilet staan, zij een peer vast heeft en ze zo monotoom doet weerhoudt hem hiervan. “Thomas is vast ook blij je weer te zien” glimlacht hij lichtjes in een poging niet te afstandelijk te zijn. Hij schuifelt wat heen en weer “Dat je verbannen bent geweest betekend niet dat je al je sociale vaardigheden zomaar kunt weg gooien. Je staat in het herentoilet, ik heb net-“ hij wijst gefrustreerd naar het toilethokje “Misschien moet je eerst rusten. We kunnen een kamer voor je klaar maken en wat kleding voor je halen.” Hij merkt nu pas haar blote voeten op. “Kom..” hij legt zijn hand voorzichtig op haar schouder en duwt er iets tegen om haar aan te moedigen met hem mee te lopen.