
Chase, welke zich bijna verslikt heeft in zijn toast bij het antwoord op zijn vraag aan Juliet, drinkt in stilte wat water. De spanning is om te snijden, zeker nu ze nog maar met zo weinig aan tafel zitten. Blijkbaar voelt Rose die spanning ook want ze floept er plotseling uit dat zij de fruitjongen zal vergezellen. Hij glimlacht even, zijn kleine meisje. Dan moet hij alleen wel Leah bij iemand anders achterop plaatsen. Mooi niet dat ze met hem mee zou gaan. Een beetje zuur kijkt hij dan ook even haar kant op
“We vinden voor jou ook wel iemand” mompelt hij zacht. Hij prikt even wat ei op zijn vork en haalt zijn schouders op
“Of niet”
“Chase, de koning. Rose en Leah. Leah is de moeder van Rose. Het zijn mensen, ze zijn hier verzeilt geraakt. Dat leg ik je op een later moment allemaal nog wel uit.” Met een voorzichtige glimlach loopt hij met haar mee naar een leeg gastenverblijf. Noah kijkt zelf ook even de gang door
“Ooh, dat lijkt maar zo” glimlacht hij mistroostig.
“Vader is dood.” Hij schraapt even zijn keel
“Thomas is terug, maar dat wist je al.” Beleefd houdt hij de deur voor haar open en stapt hij na haar naar binnen.
“Ik ga even een dienstmeid halen, zodat je je kan omkleden. Dan kun je daarna nog mee ontbijten. Er staat ook een jacht op het programma, je kent het wel. Voor het gebruikelijke kerstdiner.” Hij glimlacht even flauwtjes, het was vreemd om iedereen weer terug te hebben.
“Ik hoop dat je je snel weer beter voelt” heel voorzichtig trekt hij haar in een omhelzing. Alsof ze van porselein is houdt hij haar zacht
“En er kan je nu niks meer gebeuren.” Hij laat haar weer los en glimlacht
“Ik ga het allemaal voor je regelen. We vertellen de anderen gewoon dat je lang op reis bent geweest. Niemand hoeft dit weten.” Met deze belofte loopt hij weer achteruit naar de deur.