[RPG] The Blood of Sado

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

OOC:: Te lang en dom bericht... xD

Afbeelding

Nathans antwoord afwachtend, ziet Helena hoe Donovan zich recht. Ze kijkt Stacey even aan en blaast eens wanneer ze aanschouwt wat een ravage het hier is. Helena had eigenlijk geen zin meer om hier te blijven.

"Natuurlijk zijn de Whytes vertrokken," zegt ze met een ironische toon, bijna haar ogen draaiend. Ze was kwaad op Syll en zijn vader. Dat Selene ook deel uitmaakt van de familie, ontgaat haar. Helena staat op. Nathan zag er wel in orde uit, hij is gewoon neergeknuppeld door de mannelijke aandacht.

Liz? Wie is Liz? Helena kijkt een beetje om zich heen, terwijl het begint te dagen dat het misschien wel de dame zou kunnen zijn die meermaals bij Dorothy haar lichaam heeft gerouwd. Ze schudt haar hoofd, terwijl ze toekijkt hoe personeel van het Ministerie de crime scene begint te onderzoeken. Helena wil hier NU weg.

"Ik heb meer behoefte om de miserie van vandaag weg te spoelen," zegt ze met een gebaar richting Polly's Pub. Ze kende Liz niet. Er zal wel iemand anders zijn in dit dorp die haar beter kent. "Ik ben niet vies van gezelschap," zegt ze in het algemeen, terwijl ze haar haren en haar jurkje terug in vorm strijkt.
Helena vertrekt alvast en vist haar tas op die ze al de hele dag met zich meedraagt, waarin ze haar staf wegstopt. In gedachten verzonken wandelt ze naar de pub. Helena had helemaal niet verwacht dat er op een dag als deze ook maar enig teken van haat en verraad zou zijn. Ze huivert even en trekt haar vestje aan. Wat vandaag was gebeurd, was waarschijnlijk de grootste horror die Helena ooit live meegemaakt heeft. Het veilige gevoel dat ze had vandaag, is als sneeuw voor de zon weggesmolten. Allerlei "˜Stel je voor dat...'-jes vormen zich in haar hoofd, en Helena's tred versnelt automatisch wat, tot ze de pub bereikt.

Pas daar haalt ze wat meer ontspannen adem. Helena zoekt een plekje aan de toog uit en spreekt iemand achter de bar aan.
"Een dubbele Scotch," zegt ze. Ze laat haar hoofd rusten in haar hand. Eigenlijk deed het nog wel pijn en is ze nog niet helemaal duizelvrij... "Of weet je wat, maak er maar gewoon een enkele van..."

Helena staart door het raam wat naar een punt naar buiten. Haar aandacht wordt getrokken door een postuil met een officieel uitziende brief in zijn bek. Pas later kan ze haar naam erop onderscheiden. Fronsend staat ze op en wandelt naar buiten, waar ze de brief uit de uil zijn bek pakt. Op de envelop stond in grote letters DRINGEND geschreven.

Helena wandelt terug naar haar plekje terwijl ze de brief begint open te scheuren.

Dear Helena Montgomery,

U heeft u jongstleden aangemeld bij Wizard Interim voor een job. We hebben het genoegen u mee te delen dat u 27 april mag starten op het gemeentehuis van Sado. U zal daar voor onbepaalde tijd een collega vervangen.

Nog wat officií«le namen en begroetingen eronder, en het bericht is af. OK, dus ze had een job. Op het gemeentehuis. Vanaf morgen. Ze had nochtans laten vallen dat ze Heelkunde wil studeren en een voorkeur voor het verzorgingstehuis van Rust & Vrede zou hebben. Maar helaas. Het wordt een saaie job aan een saai bureau. Hopelijk is het gemeentehuis groot genoeg zodat ze niet moet werken in de buurt van die eikel wiens been ze net heeft geheeld. Helena plooit de brief dicht, wanneer er nog een kleine mededeling tussenuit valt. Ze raapt het op en leest het.

Gezien de recente gebeurtenissen, vragen we u vriendelijk of u zich vandaag nog zo snel mogelijk naar onderstaand adres wil begeven, ook ter vervanging van uw collega.

Helena werpt een blik op het adres. Ze herkent het niet. Met een schouderophaling drinkt ze van haar Scotch, ervan uitgaande dat als ze die uil niet had zien zitten, nu nog altijd van niks geweten zou hebben.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan werpt Helena geí«rgerd een blik toe als ze hem nabauwt. Hij komt steeds meer in de verleiding om te verkondigen dat ze hém dankbaar moest zijn. Dankzij zijn protego-spreuk is ze nog altijd in leven en in staat om over hem te klagen. Maar als Donovan zou inpeperen dat hij die spreuk over haar heeft uitgesproken, geeft hij min of meer toe dat hij haar toch wou beschermen en dat wil hij niet.

Donovan negeert Helena's voorstel en bekijkt kortstondig zijn horloge. Liefst van alles wil hij nu naar huis: zichzelf opfrissen, alles wat er gebeurd is overdenken, een poging ondernemen om wat rust te vinden... Donovan knikt goedkeurend bij zijn eigen idee en besluit om naar huis te vertrekken. Weg van dit afschuwelijke feest.
Maar dan beseft hij weer dat hij het sufste baantje van Sado heeft en dat ook suffe baantjes vervelende verplichtingen hebben. Als werknemer van het gemeentehuis is hij verantwoordelijk voor de inschrijvingen van nieuwe inwoners, maar ook voor het afhandelen van overlijdens. Naast wat administratieve rompslomp moet hij ook soms naar de familie van de overleden persoon gaan en controleren wat er met het huis gaat gebeuren.

Donovan heeft hélemaal geen zin om zich nu al meteen met het overlijden van Dorothy bezig te houden. Maar zowel het bestuur van Sado als het ministerie zullen deze kwestie zo snel mogelijk in de doofpot willen stoppen, zodat de gebeurtenis door iedereen vergeten kan worden. Dat betekent dat hij naar Syll moet gaan, omdat Dorothy geen familie meer in Sado heeft en er mogelijk nog spullen van hem in haar huis liggen. Donovan is wel goed bevriend met Syll, maar het idee dat hij nu naar hem moet toe gaan is niet al te prettig. Gewoon wat in Polly's pub zitten met hem is een stukje leuker dan vervelend nieuws vertellen.
Terwijl Donovan dit allemaal zit te overpeinzen komt er een kerkuil op hem afgevlogen. De uil strijkt keurig op een omgekantelde tafel neer. Donovan herkent het dier meteen en voelt de bui al hangen. Hij neemt de enveloppe en laat zijn blik over de brief glijden:

Donovan Hastings,

We hebben de mededeling gekregen dat uw collega, Simon Mayfield, voor onbeperkte tijd afwezig zal zijn. We rekenen erop dat jij verantwoordelijk bent en zijn takenpakket helpt organiseren.
Gelieve zo snel mogelijk het overlijden van Dorothy Colson af te handelen: verzegel haar huis, breng familie op de hoogte en stel een inventaris op.

Simon is afwezig? Donovans sullige collega dat om de vijf seconde een boze blik of kritiek van Donovan moet verduren blijkt afwezig te zijn. De brief klink zelfs vrij ernstig. Donovan vraagt zich af wat er mogelijk aan de hand kan zijn, maar realiseert zich al snel iets. Een afwezige collega betekent dat hij het rijk (rijk = kantoortje met twee bureautjes) voor hem alleen heeft. Misschien, héél misschien kan hij wel voorstellen dat hij zijn taak met die van Simon combineert. Dat betekent een hoger inkomen en hij kan op zijn werk doen wat hij wil zonder dat iemand hem stoort.

Deze vaststelling verlichtte het deprimerende idee dat hij zich nog vandaag met Dorothy's vaststelling moest bezighouden.

"Het spijt me, maar ik moet gaan", zegt hij plechtig en verontschuldigend tegen Stacey en Nathan. "Problemen met mijn werk. Het spijt me dat ik op je ben gevallen", voegt hij eraan toe terwijl hij naar Nathan kijkt. Zo'n stoere Nathan kan vast wel tegen een stootje.

Donovan verschijnselt naar de straat waar de Whytes wonen, in buurt van de treurwilg. Met zijn voet dat Helena heeft ingezwachteld, belandt hij behoorlijk pijnlijk op de grond. Haar vermanende "˜laat je been zoveel mogelijk rusten', spookt door zijn hoofd. Ach, als de pijn blijvend is, zal hij haar er wel over aanspreken. Maar de kans dat hij haar niet tot nooit meer ziet is groot.
Donovan is net van plan om naar het huis van de Whytes te benen als hij in de verte Selenes rode haar ziet. Met een figuur naast haar dat waarschijnlijk dat hoogstwaarschijnlijk de enige echte Syll Whyte is.

Hinkend komt Donovan naar ze toe gewaggeld (zijn pompeuze en statige "˜hier ben ik'-loopje behoort nu niet tot de mogelijkheden). "Hallo". Na een lange pauze opent hij aarzelend zijn mond: "Syll. Selene... Het spijt me heel erg voor jullie".
Donovan weet niet goed wat hij zo spijtig vindt voor Syll, maar dat lijkt hem wel een zeer neutrale uitspraak.

Enjolras · King of Babylon

Hij was onder de indruk. Helena zorgde voor Donovan like she was a boss. Nathan kon alleen maar toekijken en zichzelf er een beetje aan herinneren dat staren met de mond open niet zo sexy is, dus ze dan maar regelmatig uitdrukkelijk toe doet. (In zijn ooghoek ziet hij ook nog hoe een meisje het lichaam van het dode kind in de lucht laat zweven door middel van een Wingardium Leviosa terwijl hij denkt 'sinds wanneer leviteer je mensen niet meer met Levicorpus?' Maar dat denkt hij alleen maar en hij besluit er niks over te zeggen, want de afstand tussen hem en dat meisje met het lijk is gewoon veel te groot. Het was al een wonder dat zijn betweterige zelve (dat was hij bij tijd en wijle wel eens - als hij dan al eens iets beter wist, that is) de woorden Wingardium Levios had kunnen onderscheiden van ander gemompel. Ahja. Het leven is vol mysteries.)

Hij haalt zijn schouders op wanneer Helena hem vraagt hoe het is. Hij heeft geen tijd om het te beantwoorden, voor hij het weet komt er een vierde persoon hen vergezellen en vraagt heel koud "Kan ik nog iets doen?". Even, maar echt héél even, wil Nathan antwoorden "ja, verzamel eens alle dode bloempjes, inventariseer de gesneuvelde duiven en bouw een torentje met de losse stoelpoten", maar hij houdt zich in.

Donovan leunt plots heel ongemakkelijk op de schouder van Nathan. Nathan moet nogal wat weerstand bieden om niet gelijk onderuit te zakken. Niet dat Donovan veel woog, het was vooral Nathan die nogal een lack aan spiermassa had. Wanneer hij, voor hij wat kan protesteren, ziet dat zowel Helena als Donovan het strijdveld verlaten, blijft hij wat onhandig staan met het nieuwe meisje dat hij nog niet eerder zag.

"Dus uhm... Heb je plannen?" vraagt hij heel erg klungelig op een manier zoals een echte nerd een griet zou proberen te pakken te krijgen. Of tenminste, zo zou een nerd in Nathan's hoofd het in ieder geval proberen.

Moniek · The Dark Mod

Selene glimlacht opgelucht als Syll dan toch een koekje wil en zegt dat het al goed is. Gelukkig, dat was ten minste iets. Ze had ook niet echt verwacht dat hij lang boos zou blijven - dat deed hij nooit - maar dit was dan ook wel een niet erg alledaagse situatie. Ze weet zelf al niet eens hoe ze moet reageren en wat ze moet doen, en zij is niet eens degene die ging trouwen vandaag.

Het blijft even stil en Selene vermoedt dat er heel wat gedachtes door zijn hoofd heen gaan die hij nooit hardop zou uitspreken. Dat vermoeden wordt bevestigt wanneer hij begint over Polly's eten, ze gelooft niet dat dat hem í¨cht interesseert op dit moment.

"Ik weet niet," zegt ze schouderophalend. "Misschien zijn het de rest van de week wel dagspecials in d'r café."

Dan ineens ziet ze in de verte dat er iemand een beetje mankend aan komt lopen. Ze vraagt zich af wat iemand hier nu weer zou komen doen, er was toch niet nog meer aan de hand? Wanneer de persoon dichterbij komt, ziet ze dat het Donovan is.

"Hey," zegt ze een beetje verbaasd wanneer hij er is. "Hoe gaat het met je been? En met Helena, is die alweer bij bewustzijn? En de rest, is iedereen in orde? Is er wel iemand bij Liz eigenlijk?" begint ze te ratelen. Waarom had ze zich eigenlijk mee naar huis laten nemen door haar vader? Dat hij niets wilde doen om te helpen was niks nieuws, maar misschien had zij wel iets kunnen doen. Waarschijnlijk niet though. Ze had wel kunnen proberen te helpen, maar echt nuttig is ze meestal niet. Maar toch, om zomaar gelijk weg te gaan na zoiets was ook wel weer asociaal.

"Wat kom je eigenlijk doen?" vraagt ze zich dan ineens hardop af wanneer ze beseft dat hij dat nog niet had gezegd. Ze neemt aan dat hij niet even hierheen kwam om gezellig een praatje te maken.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Wanneer ook de laatste broodkruimels zijn opgegeten en de vogels weer gevlogen zijn, blijft hij toch naar het punt staren waar ze net hadden gezeten. Hij heeft het zelf niet eens echt door, te diep in gedachten verzonken.

Wanneer Selene zegt dat Polly er misschien wel dagschotels van zal maken, herinnert hij zich pas weer dat hij iets aan haar had gevraagd. 'Ooh...oohja, dat zou kunnen,' antwoordt hij een beetje afwezig. Ik zal straks maar even bij haar langs gaan, ze heeft het nieuws vast al gehoord, maar het is toch wel zo netjes.'

Het idee dat hij zich terug in het dorp moest begeven en dan ook nog in het dorpscafé stond hem niet echt aan, maar hij vond dat hij het niet kon maken om Polly niets te laten weten. Hij had zo zijn principes en hij kende Polly ook vrij aardig, dus zou hij toch snel even naar haar toe gaan. Misschien dat hij via de achteringang naar binnen kon glippen.

Dan ziet hij ineens in de verte iemand aan komen strompelen. Als hij wat dichterbij komt bemerkt hij dat het Donovan is. Waarom kon niemand hem ook maar heel even met rust laten. Eigenlijk heeft hij de behoefte om nu snel weer weg te gaan. Hij was hier tenslotte gekomen om even alleen te zijn. Misschien moet ik een ander plekje uitkiezen voortaan, iedereen weet me onderhand te vinden. 'Maar goed, het is wel een vriend van me, ik moet blij zijn dat hij zich in ieder geval om me bekommert,' houdt hij zichzelf voor.

Hij ziet dat Donovan blijkbaar toch wel flink last heeft van zijn been. Wat zou er met hem gebeurd zijn? Zou er nog iets gebeurd zijn nadat hij wegging? Of had hij dit al eerder opgelopen? Hij had Donovan eigenlijk al een paar dagen niet gezien, dus het zou best kunnen. Voor deze vragen í¼berhaupt volledig in hem zijn opgekomen, heeft Selene ze al allemaal gesteld. Plus nog een aantal extra vragen waar hij uit opmaakt dat er inderdaad nog wel iets was gebeurd. Op één of andere manier liet het hem allemaal koud, hij wilde het liefst deze hele dag gewoon negeren.

Als Donovan dan tegen hem zegt dat het hem erg spijt, begrijpt Syll niet goed wat hij hiermee bedoeld. Wat spijt hem? Hij had toch niks verkeerds gedaan? Hij merkt aan Donovan dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt, maar dat vindt hij vreemd. Oke, deze dag was rot verlopen, maar beter dat ze er nu achter zijn gekomen dan pas veel later.

'Hey...' Zegt hij dan alleen kort. Zijn vragen houdt hij voor zich, Selene had ze immers al allemaal gesteld dus hij zou er vanzelf wel antwoord op krijgen. Hij vond het wel prima dat Selene de aandacht vroeg, dan zou tenminste niet alle aandacht op hem worden gericht. Hij had nu weinig zin om allerlei vragen over hoe hij zich voelde te beantwoorden.

Niinza · Professor

Stacey kijkt afwachtend naar het groepje mensen. Eigenlijk voelt ze zich nogal misplaatst, maar dat negeert ze maar even voor de goede orde. Ze kijkt naar Donovan als hij voorstelt dat er een van hun naar Liz kan gaan. Dat lijkt Stacey meteen al niets - ze is niet goed met verdrietige mensen en al helemaal niet met rouwende, verdrietige mensen.
"Eh..."
Als Helena al duidelijk maakt dat zij niet gaat, vindt Stacey het ongemakkelijk om te zeggen dat zij ook niet gaat. Aan de andere kant, het kan haar niet zoveel schelen.

'Dat lijkt mij eigenlijk ook een goed plan,' denkt Stacey als Helena vertrekt naar de pub. Ze heeft wel behoefte aan iets sterks, om even bij te komen. Donovan vertrekt tenslotte ook en dan staat Stacey daar alleen met iemand die ze eigenlijk niet kent.
"Which one are you again?" vraagt ze meteen zodra hij gevraagd heeft of ze plannen heeft. "Maakt ook niet uit verder. Hoezo, wat ben je van plan?"
Ze kijkt hem afwachtend aan. Stél dat hij nou een heel lumineus plan heeft!

Enjolras · King of Babylon

Vraagt ze nu serieus wat hij bedoelt met die vraag of ze plannen heeft? Hij heeft zin om te zuchten én met zijn ogen te draaien. Hij besluit om geen van beide te doen. Hij is dan misschien wel een socially awkward penguin, maar toch niet eentje die onbeleefd is.

"Uhm, nevermind hoor. Ik dacht-", begint hij, "ah, laat maar vallen." Hij weet niet echt hoe hij die zin moet eindigen dus doet hij het ook maar niet. Daarna neemt hij de ravage nog een keer in zich op. Dit was echt een gekke dag. De eerste dag dat hij zijn kop toonde en het resultaat was ermbarmelijk. Hij shrugt in zichzelf. "Eigenlijk heb ik een drankje verdiend," zegt hij daarna. "Ik bedoel. Ik ben jarig for god's sake. Ik heb op zijn minst recht op een cocktail ofzo. Of op zijn minst vijf minuten rust in een gesjellige bar," gaat hij verder. Dat laatste denkt hij, maar besluit hij ook luidop te zeggen. Niet rechtstreeks tegen het meisje dat naast 'm staan. Gewoon. In het algemeen luidop.

"Ik ben Nathan by the way," zegt hij dan, terwijl hij zijn colbertje strak trekt en een pluk haar die los was gekomen terugsteekt tussen de andere pak haren die nog wél mooi in vorm zitten, dankzij de hairspray/wax. "En ik ga iets drinken," besluit hij terwijl hij zonder aarzelen en zonder om te kijken afstand doet van de boom. Ze volgt vanzelf wel als ze dat persé wil.

Niet veel later stapt hij Polly's Pub binnen. Hij kende de plek niet, maar vanaf het gemeenteplein gezien was het de eerste de beste kroeg die je kon vinden. Alsof het helemaal meant to be is, ziet hij gelijk Helena zitten aan de bar. Ze neemt net een teug van wat er uit ziet als een whiskey, alsof ze een weduwe is van rond de zestig die samenleeft met zeventien katten en in wiens huis het extreem geurt naar kattenpis. Zo'n beeld zag hij nu in ieder geval in zijn hoofd. Tja, grote verbeelding soms. Hij zet het liever onder de noemer 'creatief', niet dat altijd iedereen het daar eens mee is.

Hij raakt zachtjes haar schouder aan, als begroeting. Hij overweegt even om te openen met een leuke oneliner, iets met 'drinking is never a solution', maar hij besluit dat maar niet te doen. Wie weet is ze echt down en zit ze zichzelf om zeep te drinken en dan zou een oneliner als die niet zo tactvol zijn. "Heb je knap gedaan. Ik bedoel, dat uhm, hoe je dat ding van Donovan hebt gespalkt. Dat been. Uhm, ja. Dat was wel sterk," zegt hij dan. Geen idee waarom hij zo blijft haperen over zijn woorden. Zal wel de commotie zijn.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan herhaalt meermaals in zijn hoofd wat hij wil zeggen tegen Syll. Dat doet hij ook als hij onderweg is naar iemand die hij al een tijdje niet meer heeft gezien: welke gespreksonderwerpen kan ik zoal aanhalen zodat we niet na één minuut al met ongemakkelijke stiltes te kampen hebben? Selene zorgt er echter voor dat er nooit een stilte is. Hij laat haar vragenwaterval tot zich doordringen en beseft dan dat Syll gelukkig al was weggevlucht toen hij een poging had ondernomen om Helena te redden. Donovan heeft namelijk het idee dat Helena niet meteen hoog op Sylls "˜mensen die ik vast en zeker beter wil leren kennen'-lijstje staat.

"Met mijn been gaat het goed", zegt hij zelfzeker. Hij doet een poging om zo recht mogelijk te staan, maar failt hier nogal in. "Helena stond, nadat ze terug bij bewustzijn was gebracht, meteen weer dramatisch te doen, dus je kan wel stellen dat ze weer helemaal in leven is". Hij wisselt een "˜halfbloods: allemaal hopeloos'-blik uit met Syll en hoopt van harte dat Selene niet verklapt dat Donovan stiekem heeft geprobeerd Helena te redden.

Terwijl hij naar Syll kijkt komt hij tot het besef dat hij Syll eigenlijk ontzettend haat op dit moment. Donovan heeft totaal geen begrip voor het feit dat Syll zonder pardon heeft toegekeken hoe Dorothy met een mes doorboort werd. Het feit dat hij nu wat onder een treurwilg zat weg te kwijnen in een vat vol zelfmedelijden maakte het er niet beter op. Donovan probeert zichzelf te sussen met het idee dat Ralphs ideeí«n Syll indoctrineren. Laat ik maar snel zeggen daarom ik gekomen ben...

"Liz is alleen vertrokken met Dorothy. Ik wou even kijken hoe het met jullie ging, maar ik heb ook vervelend nieuws." Donovan schraapt zijn keel en voelt zich schuldig dat hij Selene en Syll met zo'n nare mededeling moet opzadelen. "Ik heb de taak gekregen om zo snel mogelijk Dorothy's huis te verzegelen. Ik weet dat jullie - Donovan verbetert zichzelf en richt zich vervolgens meer op Selene- je nu nog volop aan het rouwen bent, maar het moet vandaag nog gaan gebeuren. Ik vroeg me af of er nog spullen van jullie in haar huis liggen? Aangezien Dorothy geen familie meer heeft worden deze bezittingen door het bestuur in beslag genomen. Als jullie liever niet meer naar het huis willen gaan, en dat begrijp ik, dan wil ik ze wel voor jullie ophalen". Donovan kijkt afwachtend naar de Whytes. Hij vermoed dat Selene vast wel zal mee willen gaan, maar Syll zal waarschijnlijk geen voet meer in Dorothy's huis willen zetten.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Half luistert hij naar wat Donovan antwoordt op de vragen die Selene heeft gesteld. Dus Liz ging Dorothy naar huis brengen. Hij kon zich bijna niet voorstellen dat zij niet had geweten van Dorothy's bloedsoort. Zij was immers ook de enige geweest van Dorothy's familie en vriendenkring die aanwezig was bij de bruiloft. Hij had die Liz een paar weken geleden ontmoet en haar wel aardig gevonden, maar nu daalde zij toch flink in zijn achting. Hij hoefde haar nu gelukkig ook nooit meer te zien.

Ondertussen had hij het met zijn handen het gras rondom hem gemolesteerd. Hij moest altijd wat om handen hebben. Hij had het zelf niet eens in de gaten, diep in gedachten verzonken. Tot dat hij ineens het woordje rouwen opvangt in Donovan's relaas over zijn gemeentelijke taken.

"˜Pardon?' Flapt hij er kwaad om. Hij was normaal niet impulsief, maar als hij echt kwaad was dacht hij weinig na. In zijn opwinding was hij opgekrabbeld – half tegen de wilg steunend – en hij ging staan. 'Er valt niks te rouwen vriend. Het is klaar zo. Die trut verdient geen enkele aandacht meer van mij.' Hij keek Donovan niet rechtstreeks aan, maar richtte zijn ogen op de omgeving achter hem. 'Ik kan toch niet om haar rouwen? Ze is geen dierbare! Een dierbare zou me niet constant voorliegen!' Zegt hij, hij kan zijn stem nauwelijks onder controle houden.

Wanneer Donovan zegt dat er beslag wordt genomen op al Dorothy's spullen en ze wellicht nog spullen van henzelf willen ophalen, komt zijn woede voor Dorothy opnieuw sterk naar boven. Dankzij haar kon hij hun, nee zijn huis straks niet betalen. Dus hij zou zorgen dat hij alles van waarde meeneemt uit haar huis.

'Ik ga mee,' zegt hij beslist. 'Ik haal alle, maar dan ook alle spullen die van mij zijn of die ze van mij heeft gekregen uit dat huis. En daarna mag je het wat mij betreft platbranden! Blij dat hij nu weer iets nuttigs kan doen, zonder de hele tijd te hoeven nadenken, wil hij zo snel mogelijk vertrekken. Verwachtingsvol kijkt hij naar Selene die nog altijd met haar thee en koekjes bij de boom zit. 'Ga je mee?'

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Langzaam, diep in gedachten, slentert Mairi door de straten van Sado. Haar tranen zijn ondertussen wel gedroogd en momenteel voelt ze zich eerder alsof ze de aankomende maanden helemaal niet meer zal kunnen huilen. Wat kan er trouwens erger zijn dat deze situatie?
Mairi voelt zich verplicht naar Liz te gaan, maar ze voelt ook een enorme dosis tegenzin om weer naar de dode Dorothy te moeten kijken. Daarnaast weet ze ook niet wat ze van Liz moet verwachten, dus dat maakt het er niet beter op. Al met al is ze erg bezig met voelen en denken en nou ja, nog langzamer slenteren.

Wanneer Mairi uiteindelijk in de straat waarin Dorothy woont, nee woonde, aan komt blijft ze even stil staan. Ze kwam niet vaak in deze buurt en nu gaat ze zo mogelijk, als ze binnen gelaten wordt dus, het huis van een dode betreden. Vreemde gedachte.
Mairi kijkt even op naar de lucht, het zonnetje dat vanmorgen nog vrolijk scheen is ondertussen bedekt door een laagje wolken. Alsof de atmosfeer in de gaten heeft dat wat minder vrolijke weersomstandigheden beter bij de situatie past.

Langzaam, het woordje van deze post, loopt Mairi door naar het huis van Dorothy. Ze slikt wanneer ze op het punt staat het lage hekje open te duwen, maar zet dan door en ze loopt door naar de deur. Met de gedachte dat ze er nu nog onderuit kan brengt ze haar hand naar de deurbel. Mairi slikt nogmaals gespannen en dan drukt ze op de bel, afwachtend of Liz de deur open zal doen.

Moniek · The Dark Mod

Selene kijkt opgelucht als Donovan zegt dat iedereen wel min of meer oké is. Ze grijnst lichtelijk bij zijn opmerking over Helena, hij praat nu wel negatief over haar, maar ze herinnert zich nog heel goed wat hij niet zo lang geleden gedaan heeft.

Dan begint hij over Dorothy en haar huis. Ze snapt niet waarom dat nu gelijk al geregeld moet worden eigenlijk, maar het zal wel. Ja, ze heeft daar sowieso nog schoenen liggen natuurlijk, maar voordat ze iets kan zeggen begint Syll al te tieren. Over wat voor een trut Dorothy wel niet is en dat ze haar huis mogen platbranden van hem. Ze richt haar ogen naar de grond en bijt op haar lip, ze kan er echt niet tegen dat hij zo over haar praat.

Ze haalt even diep adem en staat dan ook op. "Ja, ik ga wel mee," zegt ze en ze probeert haar stem en gezicht zo goed mogelijk onder controle te houden. Ze heeft eigenlijk totaal geen zin om met Syll naar Dorothy's huis te gaan terwijl hij in zo'n bui is, maar ze wil haar schoenen wel terug en als Liz daar inderdaad alleen is, is het misschien ook geen goed idee dat ze dan met Syll in één huis is.

De thee en koekjes laat ze maar liggen bij de boom, dat kwam later wel, ze had geen zin om het nu mee te gaan slepen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena zit naar de omslag van haar brief te staren, terwijl ze, met een deftige houding, en op een deftige manier die niet naar eenzame weduwe ruikt, op haar gemak haar Scotch drinkt. Wat kan je veel anders dan op je gemak nadenken met een lekker drankje in geval van opgekropte frustraties?

Kilbride Drive, 16... [OOC: See what I did there? xD] Waar in godsnaam is dat? vraagt ze zichzelf met een frons af. Ze woonde nu al een kleine maand in het dorp, van deze straat had ze nog niet veel gehoord, om niet te zeggen niets. Ze schrikt op uit haar gedachten wanneer ze een hand op haar schouder voelt en draait zich snel om op haar kruk om te zien wie het is. Ze glimlacht warm als ze ziet dat het Nathan is.

"Je deed me schrikken," zegt ze opgelucht en ook wel een beetje blij dat ze hier niet meer alleen in de pub zit. Haar glimlach transformeert naar een bitterzoete grijns wanneer Nathan haar complimenteert over haar interventies bij Donovans been.
"Ik had hem voor kreupel moeten achterlaten... Of nog beter, zijn been moeten afzetten. Hem zelf een oplossing laten zoeken," zegt ze, met terug een gefrustreerde slok. Ze slikt het weg. "Serieus, wat denkt die arrogante egotripper wel niet? Alsof hij superieur is aan ons..." Het vreet aan Helena. Ze haalt haar schouders op.
"Maar bedankt..." zegt ze terwijl ze Nathan aankijkt. Ze krijgt niet vaak een compliment, dus het geeft haar een boost van zelfvertrouwen wanneer iemand dat doet. "Met de studies die ik ga volgen, moet ik dergelijke dingen wel kunnen. Ik ben misschien geen kei in duelleren of vergevorderde dingen, maar... Ieder zijn talent," besluit ze, met een glimlach.

Ze wenkt opnieuw een random iemand van het pub-personeel bij zich.
"Ik ben blij dat ik hier niet alleen hoef te zitten, gezien wat er net gebeurd is," Zegt Helena terwijl tegen Nathan. Ze huivert eventjes. Erg veilig voelt ze zich niet, maar alleen is ook maar alleen, en met twee ben je altijd sterker. "Wil je ook wat drinken? Een beetje bekomen van de commotie en zo... Ik trakteer."

Enjolras · King of Babylon

"Ah, die jongen heeft wat...," antwoordt Nathan op Helena's niet onbescheiden opinie over Donovan, "...issues." Hij weet niet helemaal hoe hij moet onder woorden brengen wat hij denkt. Toegegeven, Donovan was niet echt de meest tactvol persoon. Vriendelijk ook niet meteen. Maar hij had 'm wel gered. Op een bepaalde manier dan. En hij had iets over 'm. Een uiterlijk met grote U, that is. "Ah, trek het je niet aan. Er lopen wel meer van die assholes rond die denken dat ze te goed zijn om hulp te vragen," zegt hij uiteindelijk. Hij glimlacht als ze hem uiteindelijk bedankt voor zijn compliment.

Wanneer ze nog eens benadrukt dat er net wel het één en ander is gebeurd, blijft hij een beetje voor zich uitstaren. Hij had het gevoel dat hij wat te hard van stapel was gelopen. Het was een soort adrenalinekick geweest, gevoed door een mengeling van gevoelens. Gevoelens van onmacht en ergens ook een drang om zichzelf te bewijzen. Hij weet natuurlijk van zichzelf wel dat hij best wel een kei is in duelleren, en als Muggleborn is hij daar best fier op, maar dit was een beetje zijn 'eerste indruk'-moment voor velen. Maar nu hij er verder over nadacht. Misschien had hij helemaal niet moeten terugvechten. Misschien was het dan maar bij één dode gebleven. Als hij niet zo heftig te werk was gegaan, dan had die arme sul van een ceremoniemeester misschien nu nog geleefd. Misschien...

"Boterbiertje is goed hoor. Dankje," zegt hij wat flauwtjes. Hij twijfelt even. "Denk je... Uhm. Misschien hadden we beter niet gevochten. Ik bedoel," stamelt hij. Hij probeert op de één of andere manier zijn gevoelens duidelijk te maken. Ergens een gevoel van schuld, merkt hij op. Hij rilt. "Die Ceremoniemeester zou vast nog geleefd hebben als ik die Death Eater met die vuile sik niet te lijf was gegaan," zegt hij een beetje stil, terwijl hij naar zijn voeten kijkt. "Die man had geen f*ck verkeerd gedaan," besluit hij dan terwijl hij zich nog afvraagt wat er met het lijk van die man zou gebeuren. Hij neemt uiteindelijk plaats op de kruk naast Helena.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena neemt Nathans woorden in consideratie en moet besluiten dat hij volledig gelijk heeft.
"Iedereen heeft issues. Dat wil dan nog niet zeggen dat je automatisch het recht hebt om je als een ass te gedragen." Tja, Helena kan het, koppig als ze is, niet laten om er tóch nog iets over te zeggen, maar hierna neemt ze het wijze besluit om – mocht ze Donovan in de toekomst nog eens tegenkomen – hem gewoon als lucht te beschouwen.

Helena kijkt naar het Boterbiertje dat voor Nathan neergezet wordt terwijl ze hoort wat hij zegt. Ze neemt nog een slok van haar bijna lege drankje en kijkt wat naar het helder goedje in haar glas. Haar duimen glijden langzaam langs de rand van het glas, terwijl ze Nathans woorden overdenkt.

"Dorothy had ook niks verkeerd gedaan," zegt ze vastbesloten. Ze was het eigenlijk niet eens met Nathans mening en kijkt hem aan. "Had zij wel mogen sterven? Ik kan niet machteloos blijven toekijken en niks doen wanneer iemand publiekelijk vernederd wordt en op het punt staat vermoord te worden, op basis van discriminatie. Ik wenste dat er meer mensen in dit dorp waren die van hun stoel waren opgestaan en actie hadden ondernomen. En niet pas als het al te laat is..."
Helena staart weer naar de inhoud van haar glas. "Vandaag is gebleken hoe vreselijk alléén je hier bent wanneer je geen Pureblood bent. Er waren genoeg gasten aanwezig. We hadden met gemak er een stokje voor kunnen steken en op tijd terugvechten. We mogen ons niet weerloos laten uitroeien..." Ze kijkt Nathan terug aan, een beetje angst in haar ogen. "Maar er is niemand die voor je op komt hier... Als ze je vangen, is het gedaan met je."

Helena huivert wanneer in haar hoofd zich een beeld vormt van hoe zij gepakt wordt en er geen andere uitweg meer is dan de dood. Ze kijkt terug naar haar vingers die over de rand van haar glas cirkelen.

"Het is jammer van Dorothy. En van die ceremoniemeester... Maar ik heb er geen spijt van dat ik in de verdediging ben willen gaan. Ook al heeft het waarschijnlijk meer schade aangericht dan oorspronkelijk het geval zou zijn. Maar ik wil niet dat ze denken dat we bang en weerloos zijn..."

Helena zucht. De frustratie was er nu ook deels in woorden uitgekomen.

"Oh trouwens, Nathan, ik weet dat je ook nieuw in het dorp bent. Maar weet jij toevallig waar Kilbride Drive is? Een straat ergens in het dorp... Ik heb er nog nooit van gehoord, ik weet niet waar het is..." Om maar halsoverkop met een ander onderwerp in huis te vallen.

Enjolras · King of Babylon

Nathan weet niet helemaal welke blik hij moet aannemen als Helena naar Donovan verwijst als ass. Ergens had ze wel een punt natuurlijk. Maar toch. Die jongen heeft... iets. Hij weet echter wel weer welke blik aan te nemen als ze even de stuff van zich afgooit die nogal op haar lever lag. Hij had zich nogal verkeerd uitgedrukt en hij kan alleen maar knikkend instemmen met wat Helena te zeggen heeft. Hij is het eigenlijk roerend met haar eens. Hij neemt en slok van zijn Boterbiertje.

Hij haalt uiteindelijk zijn schouders op. "Dorothy was er sowieso geweest. Hoe cru ik het ook moet zeggen. Zij was hun doel. Die Ceremoniemeester had gespaard kunnen blijven als we niet-," maar hij besluit niet verder te gaan wanneer hij beseft dat hij eigenlijk in herhaling valt. Ze vatte zijn punt natuurlijk ook wel en hij wou niet dat ze dacht dat hij spijt had van het feit dat hij had teruggevochten. Hij besluit het zo te laten en neemt nog een grote slok van zijn Boterbiertje. Het smaakte hem niet echt, eigenlijk. Wrange nasmaak. Letterlijk en figuurlijk dan.

"Kilbride Drive? Like.. Seriously?" zegt hij nogal verbaasd wanneer Helena 'm naar dat adres vraagt. Voor hij het beseft, lacht hij luidop, maar brengt dan zijn hand naar zijn mond wanneer hij een nogal gek kreetje slaakt. "Ow. Sorry. Nja. Coincidence en fate, je kent het wel," zegt hij dan nogal brabbelend, want echt een punt kan hij toch niet maken. "Never mind," zucht hij. Zo'n zucht van 'Nathan, je moet leren je zinnen structureren en er niet gelijk uit te gooien wat je denkt. Er is een groot verschil tussen Bold en Italic' "Ja, Kilbride Drive kruist als het goed is net de straat waar ik woon. Zal ik je leiden?" vraagt hij daarna alsof hij haar net ten dans heeft gevraagd. Pas op de tweede plaats wil hij vragen waarom ze in godsnaam daarheen moet, maar een stemmetje in zijn hoofd zegt 'm dat hij dat dan wel gelijk ontdekt.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online