Dorian is later dan anders bij de les, maar het betreft hier dan ook een dansles. Zwerkbal is erger, dat heeft hij enkele minuten geleden wel bewezen door niet op een bezem te stappen. Dansles is ook weer minder erger dan de zweverige spirituele vakken, maar het blijft niet zijn lievelingsvak. Niet erg gemotiveerd slaat hij dan ook de hoek om richting het lokaal. Hij glimlacht als hij Thomas al ziet staan, daar was Thomas al! En Naomi, die hij even iets minder aardig vind vanwege het bezemincident, maar dat kan hij haar wel vergeven. Hij wil ze al vrolijk begroeten als Thomas zijn arm om Naomi haar middel heen slaat, zoetsappig begint te brabbelen – dat is zelfs van deze afstand te zien – en Naomi dat dan beantwoord met een kus op zijn wang. Hij was bijna vergeten dat de twee nu een koppeltje waren, of hij had het feit gewoon verdrongen. Met een zucht laat hij zijn schouders iets afhangen en hijst hij zijn tas wat beter op zijn schouders.
“Hoi†mompelt hij een stuk minder enthousiast tegen Thomas bij het passeren. Op ruime afstand van de twee zet hij zijn tas op de grond neer en vouwt hij zijn armen over elkaar. Hij was het er nog steeds niet mee eens dat de twee elkaar nu noemde bij hun koosnaampjes, knuffelde en zoenden in het openbaar en dus een setje waren. Dat was slecht voor hun vriendschap. Want als het straks uit zou gaan, wat vast zou gebeuren op een dag, dan was hun vriendschap voorgoed voorbij. Want je bleef echt nooit vrienden met je ex, Dorian heeft zelfs procenten gegoogled op het internet. Afgunstig trekt hij zijn neus wat op. Tot nu toe had hij Thomas er nog niet op aan kunnen spreken want elke keer als hij een poging deed dan begon Thomas te zwijmelen over Naomi. Nors rommelt hij wat aan de mouwen van zijn overhemd. Misschien kon hij wel onder dansles uitkomen door te zeggen dat hij ziek was. Misselijk. Kotsmisselijk werd hij ervan. Van Naomi en Thomas uiteraard, niet de dansles.
