[RPG] Wrath of the Gods

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Kate rolt met haar ogen wanneer de jongeman zegt dat zijn wond niet zo erg is als het lijkt. Een verwonding bagatelliseren is werkelijk het stomste dat je kan doen, weet Kate uit ervaring. "Graag gedaan," zegt Kate afwezig, terwijl ze de laatste hand legt aan het tourniquet.

Ondertussen maakt de jongeman een opmerking over het missen van hun vlucht. Het begint langzaam in te zinken bij Kate dat als die taxichauffeur niet zo'n zak geweest was, dat ze nu waarschijnlijk dood was geweest. Het is puur toeval dat ze hier nog staat. Het maakt Kate ongemakkelijk. Ze houdt niet van het idee dat ze de controle niet heeft.

"Kate Morgan," zegt ze kort, wanneer de jongeman zich voorstelt als Ryan. Er komt een andere vrouw naar hen toe lopen, die aanbiedt om te helpen, maar zelf ook niet helemaal in orde lijkt. Negeer nooit je wonden, dat kan dodelijk zijn, denkt Kate geërgerd, een mantra herhalend dat jaren geleden er bij haar al ingestampt is.

"Ja," reageert Kate op Ryan wanneer die vraagt of ze de nieuwe vrouw kan helpen. Ze scheurt weer een stuk stof van haar shirt af (haar pak is ondertussen toch al geruïneerd) en begint ook bij de vrouw een verband aan te leggen. Het liefst zou ze de wond ook desinfecteren, maar bij gebrek aan middelen houdt ze het voor nu maar bij het stelpen van de bloeding.

Terwijl Kate hiermee bezig is, suggereert de workaholic - die zich later voorstelt als Imogen Clarck - dat ze hier weg moeten. Kate knikt, maar als Ryan op onderzoek gaat blijkt dat alle deuren dichtzitten. Het ongemakkelijke gevoel dat Kate heeft wordt groter.

"Dan kunnen we alleen maar hopen dat de hulpdiensten zo snel mogelijk arriveren," zegt Kate. De vraag is alleen wanneer dat zal zijn. Mensen in de buurt van het vliegveld zal de explosie vast wel opgevallen zijn... het probleem is alleen dat Kate niet weet in hoeverre het platleggen van het mobiele netwerk verspreid is, en of mensen in de buurt überhaupt om hulp kunnen bellen. Want als dat niet kan... dan hebben ze een groot probleem.

Voor nu is het het beste om te focussen op de dingen waar ze wel iets aan kunnen doen, zoals de gewonden. Verderop lijkt een man in shock te gaan, maar iemand anders schijnt zich al om hem te bekommeren, dus Kate blijft hier en maakt het verbinden van de wond van de donkere vrouw af. "Heb je verder nog ergens pijn?" vraagt ze.

Elleaf · Wanted: Dead or Alive

Daniel neemt net zijn koffie aan als er plotseling een oorverdovende klap door de hal galmt, gevolgd door veel licht, gerinkel, geschreeuw. Instinctief laat hij zich op de grond vallen. De koffie valt uit zijn handen en kleurt de witte vloer en een deel van zijn uniform bruin.

Verbijsterd knippert hij met zijn ogen, nog enigszins verblind door het licht. Dan ziet hij het vliegtuig, of waar zojuist het vliegtuig was om precies te zijn. Nu staat de boel in lichterlaaie. Haastig grijpen zijn handen naar het mobieltje dat hij bij zich draagt, maar net als de anderen komt hij er al snel achter dat die niet werkt. Vloekend komt hij overeind. Om hem ligt het bezaaid met glas, en overal ziet hij mensen langzaam weer in de benen komen, sommige met wonden, anderen overduidelijk in shock.

Hij rent naar de incheck balie, waar een vrouw achter ligt te gillen. Nadat hij zichzelf tevreden heeft gesteld dat ze behalve shock in orde is, grijpt hij de EHBO koffer mee en rent terug naar de anderen.

Verderop ziet hij een vrouw een ander verbinden, en hoewel ze hier vaardig in lijkt te zijn loopt hij toch in hun richting, het glas knerpend onder zijn schoenen.
"Kunnen jullie mijn hulp nog gebruiken?" vraagt hij beheerst, de EHBO koffer naast zich neerzettend. Hij heeft zichzelf al weer redelijk onder controle na de ergste schok. Zijn verplichte EHBO cursus was dan misschien toch niet voor niets geweest.

Zijn blik gaat ongewild weer naar het brandende wrak, waar hij vijf minuten geleden nog in had willen zitten. Misschien had zijn moeder gelijk en moest hij toch eens naar de kerk gaan.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Rustig zit Noora op het bankje, wanneer ze ineens verblind wordt door licht. Voor ze het goed en wel in de gaten heeft trekt het meisje wat naast haar zat haar al naar de grond. Noora voelt hoe haar hoofd hard tegen de grond aankomt. Ze hoort glasgerinkel om zich heen en dan een heel klein moment een stilte. Dan komen de andere aanwezige mensen in beweging en Noora gaat overeind zitten. Een beetje verwilderd kijkt ze naar buiten, waar ze één groot vuur ziet, daar waar even daarvoor het vliegtuig nog was geweest. Een beetje bleekjes staart ze er naar. "Oh my..." brengt ze uit.

Noora brengt haar hand naar haar hoofd en voelt aan de pijnlijke plek op haar achterhoofd. Geen wond. Dan begint ze haar omgeving in zich op te nemen. Enkele mensen zijn al bezig met de hulptroepen inschakelen en elkaar helpen, maar Noora blijft liever nog even zitten. Wezenloos staart ze naar het vliegtuig. Daar had ik in moeten zitten! Een rilling loopt over haar rug. Dan richt ze zich tot het meisje dat haar naar beneden had getrokken. "Are you okay?" vraagt ze haar. "Bedankt..." vervolgt ze, een beetje fronsend.

Dan hoort ze niet ver van haar vandaan een jongen tegen twee vrouwen zeggen dat ze opgesloten zitten. Hoe kan dat nou? Hoe kun je in iets als een vliegveld nou opgesloten zitten? Noora kijkt om zich heen en loopt dan naar het raam toe, waarbij ze met haar hakschoenen (Jemig, die moet ik zo echt wisselen voor een paar normale schoenen) op glas trapt. Zwijgend staart ze naar de ravage onder haar. Het lijkt alsof ze niet kan beseffen wat er zojuist gebeurd is. Het is ook bizar. Zo'n groep mensen die hun vlucht niet hebben gehaald, een vlucht die zojuist voor hun ogen opgeblazen is. In gedachten verzonken loopt Noora terug naar de bank waar ze haar tas achter had gelaten. Ze trapt de hakschoenen uit en pakt een paar sportschoenen tevoorschijn.

Ooc: Lacrimosa bedankt voor het bannertje (:

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Shin kijkt een beetje verbaasd op wanneer de man hem bedankt. Een lichte grijns verschijnt op zijn gezicht, ondanks de shock. "Het is okay." Antwoordt hij. De man vraagt hem of hij oké is. Shin kijkt even naar zijn lichaam, dat nog redelijk intact is op een paar schrammetjes na. "Het ziet er wel naar uit."

Shin komt langzaam overeind en bekijkt de schade. Er leek niemand ernstig gewond. Een vrouw die met een stok loopt, is bezig om wonden te verbinden. Hij is blij dat dat bij hem niet nodig is. Hoewel iedereen zich om dat groepje lijkt te verzamelen. Shin wil zich erbij voegen, als er zacht gejank klinkt. 'Badger!'

Hij duikt onder de stoel en trekt de trillende pup eronder vandaan. Hij houdt de hond voorzichtig vast en bestudeert hem. Zijn ogen worden groter. "Nee, nee, zijn poot bloedt!" Hij moet moeite doen om niet te gaan huilen. Zijn arme hond. "Heeft iemand verstand van verwondingen bij dieren?"

xMissme · Volleerd Tovenaar

Sören dwingt zichzelf te kalmeren. Hij realiseert zich dat hij kalm moet blijven. Dat was toch altijd met alles zo? Als er iets aan de hand was, moest iedereen kalm blijven. Zo rustig mogelijk focust Sören zich op zijn ademhaling.

Een Zuid-Europeaans uitziende vrouw komt zijn kant op en raapt zijn mobiel op. Dankbaar neemt Sören het ding aan. ,,Merci - bedankt,'' mompelt Sören nog wat afwezig en niet al te charmant. Hij haalt nog een aantal keer rustig adem. ,,Ja - nee - ja,'' brengt Sören dan verward uit als ze vraagt of het gaat. Hij glimlacht onbeholpen. ,,Volgens mij gaat het...'' behalve dat hij een paar krassen op zijn handen had, leek er geen glas in te zitten.

Sören ziet de handen van de vrouw. ,,Je handen!'' hij kijkt haar verschrikt aan. Dan ziet hij de man in het pilotenuniform die een EHBO-koffer heeft gehaald. ,,Dat moet er uit,'' constateert Sören. Sören laat zichzelf zo kalm mogelijk klinken, hetgeen hem al weer aardig af lijkt te gaan. ,,Misschien kan hij helpen?'' Sören wijst op de piloot.

Afbeelding

,,Aah… de macht van de goden!’’ klinkt een krakerige stem, haast verheerlijkend, door de vertrekhal. ,,Wacht niet langer! De hulpdiensten zijn hier!’’ Kleine stukjes glas beginnen voorzichtig naar één kant te schuiven. Een leeg en onaangenaam gegniffel echoot door de hal.

,,Zij vluchten in rood en paars / van de rode wolken van de voornoen / van de tempels waar de gele goden / hun ogen dichten uit minachtend nietsdoen.’’ De stem spreekt dwars door alles en iedereen heen. Nu, met meer vaart, schieten allerlei stukken glas en deeltjes stof naar het centrum van de vertrekhal. Glas uit Sofia’s handen; glas dat Gaëlla nog bedekte; overal komt het glas in beweging. Uit een vormloze massa vormt zich een gestalte; uit de gestalte vormen zich voeten, benen, een romp, armen, handen en een oud, vermoeid gezicht. De verjaarde figuur heeft witte haren, een rafelig grijs kleed om zich geslagen en ziet er breekbaar uit: ieder gewricht lijkt te kraken onder het weinige gewicht dat het nog moet dragen. ,,Zij staan op in groene gewaden / schreeuwend uit de groene onderwereld van de zee / waar gevallen hemelen - en kwaadaardige tinten - en oogloze schepsels zijn.’’

Twee ijzige ogen, ondersteund door een laag wallen en bedekt door borstelige wenkbrauwen, nemen de mensen in deze ruimte in zich op. Ze schieten waakzaam naar Ryan, naar Noora en Soraia, naar Imogen, naar Shin. ,,Maar een stem komt van de bergen! Van de bergen / en ik ken, ik ken die stem / het is de stem die onze wereld lang geleden deed beven.’’

De man stilt, en roept dan: ,,Aanschouw: de uitverkorenen! Ik ken al uw namen.’’

,,De Olympiërs – ‘’ de man stokt even als om zijn ontzetting en ontzag te uiten voor de goden, ,,- Interesseren zich voor u; elk van hen heeft één van u lief.’’ de man ademt. Zijn stem is vervelend om naar te luisteren. Hij spreekt langzaam en moeilijk. ,,Dit,’’ de man gebaart met zijn handen overdreven naar het vliegtuig, alsof hij een toneelstuk opvoert. ,,Is hun onbegrensde macht. Voel hun aanwezigheid!’’ een ijzige stilte volgt.

De Olympiërs maken zich kenbaar.

,,Ik kom met een boodschap van de Olympiërs; van de zonen en dochters van de titanen, die samen hemel - aarde en water - en onderwereld bezitten; ik kom van hen die u geschapen hebben; die uw oogst beschermen, die u huiselijkheid waarborgen en u hebben geleerd lief te hebben, muziek te spelen, te genezen. Ik kom van de tempels waar goden langzaam uit de harten van mensen verdwenen zijn,’’ de man kijkt indringend wat mensen aan. Een strenge blik schiet naar Daniël, naar Jackson, naar Katherine, naar Abigail, naar Thor. ,,En ik heb een boodschap: de Olympiërs voeren onderlinge strijd; en al hun zoon- en dochtergoden. Een verschrikkelijk conflict dat opgelost moet! Zij verlangen uw hulp. Zij verwachten u op Olympus – zo spoedig mogelijk.’’

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Gaëlle kijkt om zich heen wanneer de andere reizigers zich langzaam bij elkaar beginnen te verzamelen. Wel erg veel mensen die dezelfde vlucht missen… denkt ze, terwijl ze licht huivert. Dan pas hoort ze Ryans antwoord en kijkt naar haar bloedende arm. Ze heft even haar hand op.

“Oh ik… Voel het eigenlijk niet zo erg,” zegt ze in het Engels, na even twijfelen. Gaëlle was het Engels wel machtig, maar de omschakeling moet altijd met enige aarzeling gebeuren. Voor ze het beseft is de Amerikaanse haar arm al aan het verbinden.

“Maar… je kleren…” sputtert ze een beetje tegen wanneer ze merkt dat het een lap stof van Kates kleren is. Ze kijkt even naar Kate, maar die lijkt zo down to earth dat het haar niet lijkt te schelen hoe ze erbij loopt, dus zwijgt ze maar. “Nevermind…” Ze kijkt Kate dankbaar aan wanneer ze vraagt of het verder gaat. “Nee, ik voel niet meteen iets…” antwoordt ze verder “Bedankt…”

Ze kijkt op wanneer iemand in uniform naast hen komt te staan. Iemand die hier werkt, blijkbaar, ook te horen aan zijn Frans accent. Hij zal vast wel meer weten van wat er aan de hand is, dus richt ze zich tot hem. “Mon Dieu, qu’est ce qui s’est passé?” Ze kijkt even naar de naam die op zijn hemd geborduurd staat, maar wordt dan opgeschrikt door een oude echoënde stem. Gaëlle kijkt naar de vloer en ziet dat het glas begint te schuiven, en dit vast niet onder invloed van de gewone wind. Als onder de invloed van magnetisme schuift alles naar een punt en begint zich een gestalte te vormen. Onbewust verschanst ze zich een beetje achter Ryan, Kate en Daniël, zich afvragend of ze misschien een klap op haar hoofd heeft geïncasseerd en de enige is die dit ziet, maar al gauw wordt duidelijk dat ze niet de enige is die hier getuige van is. Met open mond staart ze de ondertussen verschenen oude man aan, niets begrijpend van zijn geleuter, tot hij opeens uitroept dat zij de uitverkorenen zijn.

Vanaf dan begrijpt ze alles wat hij zegt, maar het klinkt allemaal vrij absurd. Dus een stelletje Griekse goden en godinnen zijn de oorzaak van deze crash en vragen om hun hulp? En bij toeval is dat iedereen die dat vliegtuig gemist heeft? Een terroristische aanslag klinkt veel aannemelijker.

Gaëlle schudt haar hoofd. Het is even stil als de oude man uitgesproken is. Gaëlle is eigenlijk vrij realistisch ingesteld en gelooft niet echt in bovennatuurlijke krachten. Ook al huivert ze bij de gedachte van de man die uit het glas herrijst. Ze voelt verder niet veel…

“Bewijs het!” roept ze dan van achter Ryan, Kate en Daniël, onmiddellijk spijt hebbend van haar woorden. Maar ze heeft ze uitgesproken, dus zet nu een stap naar voor zodat ze voor hen drie komt te staan en zichtbaar wordt. “Ik geloof er niets van. Bewijs wat je vertelt.” Gaëlle probeert haar onzekerheid omtrent dit te verbergen en haar stem zo vast mogelijk te houden.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Kate knikt wanneer de donkere vrouw haar bedankt. Een man met een pilotenuniform komt nu ook naar hen toe en vraagt of ze nog hulp nodig hebben. "Volgens mij is hier alles onder controle," antwoordt Kate, "maar ik weet niet hoe het met de rest zit." Ze kijkt de hal rond. Op het eerste gezicht lijkt niemand ernstig gewond te zijn (hoewel de Aziatische jongen van eerder klaagt over zijn hond, maar daar kan Kate niets mee). Schijn kan soms echter bedriegen.

Kate pakt haar stok weer en, erop steunend, vervolgt: "Hoe dan ook, het lijkt me belangrijk dat we nu eerst iedereen bij elkaar krijgen. Misschien dat het ons met meerdere mensen lukt om een van de deuren open te forceren-"

Ze valt stil wanneer een krakerige stem door de hal galmt. Het glas schiet door de hal, gevolgd door gegniffel en iets wat klinkt als cryptische poëzie. Kate gelooft haar eigen ogen niet, maar het lijkt alsof het glas zich omvormt tot een... een persoon, totdat er uiteindelijk een oude man in het centrum van de hal staat.

Wat voor terroristen zijn dit? vraagt Kate zich af, compleet overdonderd. Dit moet een truc zijn. Er is- er zijn vast wel manieren daarvoor. De man praat ondertussen heel cryptisch verder, zegt iets over uitverkorenen en de Olympiërs en dat ze hun aanwezigheid moeten voelen.

Het enige wat Kate voelt is woede. Het kan haar niet schelen of die Olympiërs echt zijn of niet - maar ze acht het nog steeds heel waarschijnlijk dat het een truc is -, ze zijn hoe dan ook verantwoordelijk voor het doden van de onschuldige mensen in dat vliegtuig. Het kan haar niet schelen dat volgens de man, die weer verderpraat, de Olympiërs de wereld geschapen hebben, of dat ze de hulp van de groep willen. Het zijn moordenaars.

De vrouw die Kate net geholpen heeft stapt naar voren en eist bewijs. Kate doet nu ook langzaam een paar stappen naar voren en kijkt de oude man recht in het gezicht. "Bewijs kan me niets schelen, al lijkt het me heel sterk dat dit echt door goden gedaan is. Wat me wel iets kan schelen is dat jullie hoe dan ook moordenaars zijn. Jullie hebben dat vliegtuig laten ontploffen en jullie zijn verantwoordelijk voor de dood van honderden onschuldige mensen!" Kate's woede klinkt duidelijk door in haar stem. Ze grijpt haar stok steviger vast. "Dus nee, het kan me niet schelen dat jullie hulp nodig hebben, want ik ga die niet geven! Ik onderhandel niet met terroristen!"

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Imogen reageert haast opgelucht als een piloot op hun afkomt. Ze wendt zich meteen tot hem toe en zegt: "U werkt hier? Dan moet u vast voorbereid zijn op situaties als deze. Wat moet je doen in dergelijke situaties? Hoe kunnen we iedereen zo snel mogelijk hier evacueren?"

Als piloot ben je nooit echt voorbereid op dergelijke rampen, maar Imogen veronderstelt dat alle medewerkers wel een cursus krijgen over crisissituaties en hoe je dan het beste kan handelen. Imogen weet alles van cursussen: ze heeft niet voor niets meegedaan aan assertiviteitscursussen, powerpointcursussen en cursussen over non-verbale communicatie'. Een EHBO-cursus vond ze niet zo nodig om aan haar al redelijk indrukwekkende CV toe te voegen. Alvorens de piloot antwoord kan geven gebeurt er weer iets bizars. De glassplinters zweven naar elkaar toe en vormen een geheel. Imogen houdt haar hand boven haar ogen om het merkwaardige verschijnsel te kunnen waarnemen. Plots lijken haar handen niet meer te trillen, verdwijnt de gespannen trek om haar lippen en voelt ze zich plotseling heel rustig. Een gevoel dat ze zelden meemaakt, omdat haar leven een aaneenschakeling is van drukte en stresssituaties. Imogen sluit haar ogen en geniet even van dit moment; niet beseffend dat er iets bestond als volmaakte rust.

Dit moment is echter maar van korte duur: een rasperige stem kakelt door de vertrekhal en kraamt allerlei vreemde zinnen uit. Het klonk een beetje als die vreemde mannen die in Central Park op een sinaasappelkist roepen dat de wereld over enkele seconde zal vergaan. Imogen vindt dit voorval echt te vreemd om waar te zijn. Bovendien is ze een enorme scepticus.

"Dat wat u daarbuiten ziet is het resultaat van een aanslag of een defect aan het vliegtuig. Denkt u nu echt dat wij zo naiëf zijn? Wie bént u überhaupt?"

Apollo · 5e jaars

Ryan gelooft zijn ogen niet als het glas zich voortbeweegt en een vorm aanneemt. Een oud mannetje verschijnt en het lijkt alsof hij een sprookjesverhaal vertelt. De uitverkorenen? Dit lijkt sterk op een hele slechte film of boek. Hoe zou hij nou een uitverkorenen kunnen zijn? Hij is Ryan Chadler, een doodeenvoudige jongen die zich bezig houdt met illegale activiteiten en daar een flink som geld mee verdient. Hoezo zou een Griekse god hem uitkiezen? Ryan merkt dat de donkere vrouw zich achter hem verschuilt. Hij draait zich naar haar toe en schenkt haar een geruststellende glimlach. Zij is niet de enige die er niks van snapt. Hij zou nu wel een joint kunnen gebruiken.

De donkere vrouw neemt na het verhaal van de oude man het heft in handen. Ze stapt vanachter hem, Kate en de overige man vandaan en laat van zich horen. Ryan vindt haar dapper. Aangezien deze zogenaamde goden net een vliegtuig hebben vernietigd, tenminste dat beweert de oude man. Ze is niet de enige met lef want Kate en Imogen laten ook van zich horen. Ryan besluit dan dat hij ook enkele vragen heeft. ”Waarom vermoorden deze goden onschuldige mensen?” vraagt Ryan kil, doelend op het brandend wrak. ”En hoe moeten wij in dat Olympus komen?" Ryan heeft geen idee waarom hij dit laatste had gevraagd. Gelooft hij in dit fabeltje? Misschien is de oude man wel in shock en kraamt hij onzin uit. Maar heeft hij net niet met zijn eigen ogen gezien hoe de man verscheen? Uit het niets!

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Noora is net bekomen van de schrik wanneer er ineens een stem door de vertrekhal klinkt. Ze kijkt rond waar het vandaan komt, maar dan lijkt het glas ineens te bewegen. Met grote ogen volgt ze het glas dat zich ineens tot een persoon vervormt. En niet bepaald een type persoon waarmee je een beschuitje wilt eten. Hoewel de gedaante er niet echt uit ziet alsof hij een groep mensen in zijn eentje aan kan, heeft hij toch wat angstaanjagends. Dat is waarschijnlijk vooral vanwege zijn bizarre tekst...

Noora wrijft even in haar ogen. Ze hád wat veel gedronken in het hotel, voordat ze naar het vliegveld vertrok... Maar... Ze voelde zich niet meer aangeschoten, dus? Een beetje gespannen kijkt Noora naar de rest van de aanwezigen, om te zien of ze niet hallucineert. Wanneer het geval ook nog eens haar kant op kijkt schuifelt ze wat ongemakkelijk op haar plek. De man vertelt wat over goden. Olympiërs. Olympus. Hmm. Was dat nou iets met de Grieken of met de Romeinen? Haar hulp nodig? Noora kan een lachje niet onderdrukken. Wat is dit voor een bizarre grap?

Drie vrouwen en een man protesteren en Noora knikt langzaam. Ze was dus gelukkig niet de enige. Zwijgend gaat ze bij het groepje mensen staan dat tegen de oude man in gaat. Ze kijkt even naar hen en dan weer naar de man. "Waarom zouden we helpen? Wat hebben wij te maken met die goden?" vraagt ze, waarbij ze zich voornamelijk ook afvraagt wat het haar op zou leveren als ze zou helpen.

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Soraia blijft eventjes liggen tot ze er zeker van is dat er niet nog een explosie komt. Eerst jezelf redden en dan anderen; dat zeggen ze altijd toch? Ook op het vliegtuig bij van die zuurstof maskertjes. Eerst de volwassenen en dan de kinderen. De vrouw die ze naar beneden heeft getrokken, blijkt nu ook in beweging te komen. Ze vraagt of alles ok is en bedankt Soraia. "I'm fine," antwoord ze, maar dat is niet helemaal waar. Ze ligt op een vloer met glasscherven en dat is niet prettig. Net als de vrouw, besluit ze dat het tijd wordt om overeind te komen. Eerst probeert ze zoveel mogelijk glasscherven te verwijderen en te kijken of ze verder in orde is. Geen grote verwondingen en haar tas leek ook ongedeerd. Verschillende groepjes verzamelen zich, maar Soraia kijkt liever rond of er mensen alleen zijn die ze mogelijk kan helpen.

Zo helpt ze een vrouw die waarschijnlijk door de knal naar achteren is gestommeld en haar hoofd heeft gestoten. Gelukkig is ze bij bewustzijn en lijkt er niks aan de hand, behalve de shock dan. Een aziatische jongen vraagt of er iemand iets weet van verwondingen bij dieren. Het blijkt dat zijn hond iets aan zijn pootje heeft en Soraia loopt er heen om te kijken of ze iets kan betekenen. Ze pakt het pootje voorzichtig beet en haalt er een glasscherf uit. "Oh het komt wel goed, liefje," zegt ze tegen het beestje. "Het lijkt niks ernstigs te-"

Dan gebeurd het. Alle glasscherven die zich nog verstopt hadden in Soraia, alle anderen en alles op de gronds wordt door een of ander fenomeen bij elkaar geveegt en omgetovert in een oude man. Ze knippert even met haar ogen, alsof ze er niet zeker meer van is dat ze niet droomt. "Ai meu Deus!" roept ze verstrooid uit. Hij begint te ratelen over dingen die Soraia helemaal niet begrijpt en dan voelt ze zich helemaal warm. Alsof er een radiator in haar torso zit en de warmte zich langzaam versprijdt tot aan haar vingertoppen, maar lang duurt het niet. Het is na een seconde weer verdwenen.

Er is een speech over de Griekse goden. Soraia weet absoluut niet meer wat wel en wat niet waar is. Haar ouders hadden haar altijd Katholiek opgevoed en Soraia ging dan ook naar de kerk, dus geloven deed ze op zich wel, alleen niet in de Griekse goden. Een aantal mensen roepen om bewijs en dat hier terroristen achter zitten. Soraia gelooft dat niet.

"Hoe kunnen terroristen er voor zorgen dat een man uit glas te voorschijn komt?" vraagt ze aan de vrouw.

Elleaf · Wanted: Dead or Alive

De Francaise met zojuist verbonden handen vraagt hem wat er gebeurd is. Hij werkt een donkere blik richting het brandende wrak. "Ik vermoed een terroristische aanslag," antwoordt hij haar terug in het frans. Een vrouw vraagt hem hoe ze het beste kunnen gaan evacueren. Instemmend knikt hij bij het voorstel van de Amerikaanse die voorstelt om te proberen een van de deuren te forceren.

Voordat ze echter dit plan verder in werking kunnen zetten klinkt er een stem door de hal. Verbijsterd kijkt hij om zich heen, naar het glas dat wel lijkt te bewegen. En opeens staat er een oude man, die er twee minuten eerder nog niet stond, daar is Daniël heel zeker van. Volgens hem zijn ze uitverkoren door Olympiërs. Wat een- Opeens wordt hij vervuld door een gevoel, een gevoel dat hem helemaal eigen is. Het is alsof hij één wordt met dit gevoel. Zo snel als het komt is het ook weer verdwenen.

Verbijsterd kijkt hij naar de anderen of zij dit ook gevoeld hebben. Iedereen kijkt echter alsof de man een gestoorde moordenaar is, en dan sluit hij zelf ook nog niet uit, dus hij houdt zijn mond maar en wacht af of de man zich nog zal verdedigen.

Machoefeltje · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** In my cosy little bed

Jackson blijft nog steeds versuft op de grond zitten, terwijl de rest van de mensen in actie lijkt te komen en her en der mensen elkaar beginnen verzorgen.
Hij kijkt opzij als Shin zegt dat hij ok is en Jay knikt lichtjes.
Met moeite staat hij recht, zijn benen voelen nog altijd een beetje trillerig aan, maar hij is al in staat om recht te blijven staan.

Hij wil net naar Shin en Badget toelopen om te kijken naar het hondje als er een stem door de vertrekhal weerklinkt. Jay kijkt lichtjes geschrokken naar het glas dat ze begint te verzamelen en zich tenslotte vormt tot een man.
Jay staart wezenloos naar hem en slikt als hij blik even de zijne kruist. Zwijgend luistert hij naar de uitleg, maar hij begrijpt er echt niets van. Hij kan niet plaatsen waar dit hele gedoe vandaan komt. Hij begint zichzelf ervan te verdenken dat hij gewoon nog aan het dromen is.

Verschillende mensen protesteren al tegen de vreemde man, maar Jackson is afgeleid door een vreemd kriebelend gevoel op zijn wang. Het lijkt wel alsof hij een zoen krijgt, maar dat is niet mogelijk. De enige die naast hem staat is Shin en die staat ver genoeg van hem af. Jay gaat er dan maar vanuit dat het zijn haar was dat hij voelde kriebelen. Of de schok van de ontploffing die nog doordringt en hij lichtjes begint de hallucineren.

Jackson laat zijn adem ontsnappen en loopt naar de rest van de groep toe. Kwestie van niet kwetsbaar alleen te staan.
Dus... Ze moeten naar Olympus voor iets met Goden? En zij zijn uitverkoren om hen te helpen hun ruzie op te lossen? Jay kijkt alsof hij gek aan het worden is.
"Nou, laat ons dan maar vertrekken?" Antwoordt hij, op het sarcastische af. "Komaan... Dit kan toch niet?" Hij kijkt wat opzij naar de mensen in zijn buurt. "Toch?" Voegt hij er wat onzeker aan toe.

xMissme · Volleerd Tovenaar

De boodschapper lacht niet. Hij kijkt niet boos. Hij kijkt niet verdrietig; noch verbaasd, noch arrogant. Er is geen emotie. Hij kijkt alleen maar. Twee donkere ogen wenden zich langzaam tot Gaëlle als ze naar voren stapt en hem vraagt bewijs te voeren. ,,Gaëlle LeBlanc,'' zegt de man. ,,De goden hoeven zich niet te bewijzen. Maar wie heeft ervoor gezorgd dat u uw vlucht mist, en later op Harvard zal aankomen dan u had gedacht?'' de man wijst met zijn knokige, dunne vinger naar de studente. ,,Wie heeft uw hand vastgenomen?''

Katherine is de volgende die haar menselijkheid toont. ,,Katherine Morgan,'' constateert de man als hij haar aankijkt. ,,De goden onderhandelen ook niet met u,'' zegt hij dan droogjes. ,,De goden hoeven bovendien geen verantwoording aan u af te leggen. Noch moorden zij. Zij beschikken over de macht - en zodoende het recht - om te geven en te nemen. Mensen hebben dat recht niet; hebt u zich op dat recht beroepen tijdens uw dagen in dienst?'' de oude man blikt op haar been en op haar stok.

,,Imogen Clarck,'' gaat de oude man verder. Zijn blik kruist de hare. Ze wijst hem op het vliegtuig. Hij kijkt niet naar het brandende toestel achter hem. De oude man zet een paar stappen richting het groepje mensen. ,,Het vliegtuig had geen defecten. Noch is er een aanslag gepleegd of was de piloot inaccuraat -'' de ogen van de man schieten naar Daniel, en dan weer naar Imogen. ,,Geestig dat u spreekt over naïviteit - gelooft u in de werking van het gelukspoppetje dat uw vader u gaf? Heeft het u vanavond gered?'' op zijn vraag wie de man is, zegt hij nogmaals: ,,Ik ben de boodschapper van de goden.''

,,Ryan Chadler,'' de ogen van de man kijken zijn volgende toehoorder aan. Zijn vinger wijst beschuldigend naar hem. ,,U spreekt van onschuldige mensen; kende u hen? Maakt dat u ook een onschuldig mens? Of had u in dat vliegtuig moeten zitten?'' De man doet nog een stap dichterbij en beantwoordt de andere vraag van Ryan. ,,De goden leiden u naar Olympus.''

,,Mag men uw naam weten?'' de man keert zich naar Noora, die zich op een andere plek als het groepje mensen bevindt. ,,Vraagt u zich liever af waarom de goden uw hulp nodig hebben. Ik kan de wil van de goden niet doorgronden. Ik ben slechts hun boodschapper.''

De oude man kijkt naar Soraia, als zij opmerkt dat terroristen geen mannen uit glas kunnen laten verschijnen. Jackson merkt sarcastisch op dat ze dan maar beter kunnen vertrekken. Daniel blijft stil. De oude man heeft reeds gemerkt welke aanwezigheid hen in zijn greep heeft. In de verte klinken sirenes. Iemand anders had kennelijk een alarmnummer gebeld. ,,Ik beloof u dat u allen weldra overtuigd bent van hun aanwezigheid.'' de man doet dan een aantal stappen terug. ,,Kan ik nog meer voor u betekenen?'' vraagt de oude man dan

Apollo · 5e jaars

Ryan luistert aandachtig naar de man die de vragen beantwoordt en kijkt beduusd op als de oude man hem bij zijn naam noemt. Hoe wist hij zijn naam? De goden leiden u naar Olympus? Hoe dan? Met de godenmobiel? Gaan ze een ritje maken op een draak? Dit voelt allemaal maar als een vage trip. Als een droom waaruit je maar niet kon ontwaken. Ryan is verbaasd als de oude man vraagt aan de blondine of anderen haar naam mogen weten. Verbergt ze iets? De man had namelijk zonder moeite alle anderen namen genoemd.

Ryan stapt intimiderend op de oude man af en gaat recht voor hem staan. ”Als het waar is wat je zegt” begint hij koeltjes. ”Wat gebeurd er dan met ons? Wat kunnen wij verwachten?” vraagt hij. ”En zeg niet dat je alleen een boodschapper bent, je moet toch wat weten?” Ryan houdt niet van onduidelijkheid. Hij wilt weten waar hij aan toe is. Wat hij kan verwachten. Hij wilt er klaar voor zijn.

[RPG] Wrath of the Gods

Wie is er online