Chase zijn blik is strak op de grond onder zich gericht. Hij snuift even bij het horen van Adam zijn commentaar. Daisy. Het is Daisy haar verjaardag. Hij klemt de jampot nog wat steviger in zijn armen en zucht zachtjes. Hij werpt even een korte blik op Leah en richt zijn blik dan weer op de jampot.

Feira heeft een doorslaggevend effect op hem. Op een ander moment zou hij erom lachen dat ze Adam als haar eigen gast bestempeld en haar kamer met hen wil delen. Nu echter niet. Maar hoe kan hij vier paar smekende ogen negeren.

Voor hij echter ook maar kan zeggen dat hij er nog een nachtje over zal slapen neemt Leah een pijnlijke beslissing. Eentje die hij misschien wel op zichzelf heeft afgeroepen, maar welke desondanks steekt. “Maar…” zijn mond blijft alf open hangen. Hij wisselt een blik met Feira en kijkt dan weer naar Leah, die inmiddels al bij de deur staat. We zullen onze spullen wel pakken. “Nee! “ verlaat het geschrokken zijn mond. Mijn god, hij had haar na al die jaren bijna zelf weer weggejaagd. Het was allemaal wel anders nu, maar ze mocht niet vertrekken. “Het is Daisy haar verjaardag. Je, jullie, hoeven nu niet weg.” Mompelt hij.

Eigenlijk wil hij nu op zijn knieën vallen en hun smeken om te blijven. Maar niet waar Adam bij is, hij heeft hem zojuist nog de deur gewezen en wil zich niet laten kennen. Toch oogt zijn gelaatsuitdrukking wat nerveus, een vlaag van paniek gaat er door hem heen. Omdat hij moet kiezen tussen zijn standpunt volhouden en zijn gevoelens kiest hij subtiel voor een middenweg. “Adam kan morgen verhuizen naar het tuinhuis.” Bemiddelt hij nu met een zenuwachtige ondertoon “Ik wil hem niet hier in mijn kasteel.” Even koppig als altijd.




Noah grijnst en kijkt dan lichtelijk ontzet toe hoe ze de slagroom van zijn vinger veegt. “Ohh!” protesteert hij als de vinger snel in haar mond verdwijnt. “Wat gemeen zeg” pruilt hij terwijl hij braaf de kaarsen aan pakt. Terwijl hij wat kaarsjes op de taart zet kijkt hij haar even zijdelings aan. “Je bent echt heel erg stout vanavond. Zo ken ik je helemaal niet.” Grijnst hij.

Als zij hem plaagt mag hij haar ook best terug plagen, toch? Terwijl zij een kaars op de taart zet lepelt hij opnieuw een toefje slagroom van de taart. Deze verdwijnt niet in zijn mond maar eindigt op haar neus. Met een plagende grijns veegt hij zijn vinger schoon aan haar wang. “Zo, nu ben je weer een zoet meisje.”

“Jij gedraagt je anders ook niet als een gast. Je beledigt me in mijn eigen huis, zonder enige aanleiding daartoe.” Sputtert Chase verontwaardigd tegen als Adam zijn stemgeluid weer door de kamer weerklinkt. En dan is het even stil. Leah heeft gesproken en staat pal achter haar man, figuurlijk gesproken. Ze vertrekt ook. De kinderen ook?

Zijn blik blijft lang op Leah hangen voordat hij Adam weer aan kijkt. Zijn ogen vernauwen zich even “Erg loyaal. Je weet niet eens wat hij heeft gezegd en toch neem je hem in bescherming.” Hij schudt zijn hoofd en overhandigt Feira de jampot met het elfje. “Voor het geval er nog meer leugens zijn mond verlaten zal ik het je daarom vertellen.” Hij weet nog exact wat de woorden zijn, want ze branden nog na in zijn oren. “Je had haar. “ herhaalt hij Adam.

“Ik had Rose en ik had Daisy kunnen hebben. Ze zouden allemaal weten dat ik hun vader ben, maar volgens Adam heb ik dat zelf allemaal opgegeven.” Hij snuift. “Daar schijnt het grootste misverstand te zitten. Want het is niet zo dat ik vrijwillig de deur ben uitgelopen, al lijkt iedereen dat wel te denken. Jullie leven had er niet zo uit gezien als ik mezelf niet opgeofferd had voor jullie voortbestaan, voor Alusia haar voortbestaan. Daisy was misschien niet eens geboren. Er was geen keuze.”

“Het is allemaal al pijnlijk genoeg zonder dat Adam het er nog eens in wrijft. Op Daisy haar verjaardag nog wel, om een vis en wat aarde in de badkamer.” Even lijken de tranen in zijn ooghoeken op te wellen, maar die maken plaats voor woede.

“Ohja en ik heb Adam inderdaad gevraagd goed op jullie te letten. Gevraagd om voor jullie te zorgen. De enige waarheid die Adam tot dusver heet uitgesproken.” Nu komt de echte woede pas naar boven drijven. Hij weet dat wat hij nu gaat zeggen wel onredelijk is, maar hij kan zich niet langer inhouden. Met een paar grote passen staat hij bij Adam “Ik heb je nooit gevraagd met mijn vrouw het bed in te duiken.” Chase strekt zijn vingers nog even uit, alsof hij zijn vingers opwarmt voor wat komen gaat. Kort daarna komt zijn vuist hard in aanraking met Adam zijn wang. “Dat is omdat je niet met je vingers van haar kon afblijven en omdat je een van de gelukkigste dagen sinds lange tijd, zojuist hebt verpest.”

Met de jampot in zijn handen maakt hij bij zijn eigen kamerdeur nog even een sarcastische buiging. “Mijn excuses voor mijn niet zo koninklijke gedrag. Ik heb nooit de ambitie gehad koning te zijn, ik wilde een vader en echtgenoot zijn” Hij opent zijn slaapkamer deur “Ik ga me opfrissen en mijn cadeau aan Daisy overhandigen.” Alsof hij zojuist niet Adam had geslagen.




Noah glimlacht lichtjes bij het horen van Thomas zijn naam. “Ja..” hij werpt nog een laatste blik op de taart “ Februari en Augustus.” Hij wuift het onderwerp echter snel weer weg.

“We moeten een jarige toezingen.” Hij wrijft even genietend in zijn handen en loopt bij haar weg. Hij treft Delia bij Daisy aan en zet zijn handen zachtjes in Delia haar rug “Kom, we gaan beginnen.” Grijnst hij veel betekend. Hij geeft haar een zacht duwtje in haar rug.

Chase zet net de jampot neer, draait zich om en voelt een brandende pijn in zijn wang. Au! Lang tijd om na te denken over de klap krijgt hij niet. Zijn blik gaat naar het boek op bed, waarvan hij nu pas de kaft kan zien. Hij slikt even, wil wanhopig zijn excuses maken in een poging alles te lijmen en kijkt dan vol verbazing naar de ketting in haar handen. Met een verwarde en ontzette blik kijkt hij even naar de ring die nu bij het boek op bed ligt. Ze hadden ruzie. Echt ruzie. Ruzie zoals ze nog nooit eerder hadden gehad. Zelfs niet toen hij enkele dagen terug boos was weg gelopen en hij haar lange tijd had ontweken. Want wanneer hij haar zag kon hij de liefde nog altijd uit haar ogen aflezen. Dat deed pijn. Eigenlijk had hij stiekem gehoopt dat ze hem zou haten, zodat hij afstand van haar kon nemen zonder dat het pijn zou doen. Hij had het mis. Dit deed zoveel meer pijn.

Hij schudt zachtjes zijn hoofd “Ik kon geen afscheid nemen..” mompelt hij zachtjes als een zwak verweer waarom hij destijds de ring in Rose haar zak had achter gelaten. Hij slikt even en laat zijn ogen nogmaals over het bed gaan, weer terug naar Leah en weer naar het bed. Wanneer ze een stap dichterbij hem zit houdt hij zijn adem seconden lang gespannen in. Voor een kort moment is hij moedig genoeg haar recht aan te kijken, maar dan kijkt hij schuldbewust langs haar heen.

Hij wil haar toeroepen dat hij hier wakker werd, aan de verkeerde kant van de muur. Dat hij talloze pogingen heeft ondernomen om over die muur heen te komen. Maar hij krijgt het nu nauwelijks over zijn lippen. Zijn mond is droog geworden, terwijl zijn ogen juist vochtiger zijn dan nodig.

Ze gaat weg. De realiteit is keihard en komt harder aan dan haar klap. Hij slaat zijn ogen neer en bijt op zijn lip. Er volgt een zwak knikje waarna hij zich omdraait en voorzichtig het boek en de ketting van het bed pakt. Alsof het zijn kostbaarste bezit is vouwt hij de bladzijdes van het boek weer terug. Hij strijkt de kaft glad en legt hem op het nachtkastje neer. De ring houdt hij even tussen zijn vingers, het is lang geleden dat hij die heeft gezien. Een waterige glimlach verspreid zich over zijn gezicht. Ze was een prachtige bruid.

‘Niet dat het iets veranderd, maar ik dacht dat ik zou sterven. Als Sammie hier nog was geweest dan zou hij dat beamen. Toen ik wakker werd waren onze werelden al gescheiden. Stella en Sammie aan de zijde van Alusia, net zoals ik.” Verlaat het zachtjes zijn mond. “Niet dat ik nu een kans verdien, maar dat is de waarheid.” Heel even kijkt hij haar aan, hij is serieus en oprecht. Hij stopt de ring weg in zijn zak en richt zijn blik weer op de grond voor zich.
“Neem ze asjeblieft niet mee” de woorden zijn gevuld met tranen en de letters klinken paniekerig. “Asjeblieft” Ze mag de kinderen niet mee nemen, ze mag niet weg gaan. Hij mag ze niet verliezen. Dat besef doet hem nu letterlijk smeken “Asjeblieft.” Hij durft haar nog altijd niet recht aan te kijken “asjeblieft niet” prevelt hij zachtjes.