Noah is verward en alleen op zoek naar zijn kamer. Zijn passen zijn onregelmatig en wijken soms iets af van links naar rechts. In zijn rechterhand heeft hij een fles wijn geklemd, ditmaal niet om zijn gevoelens weg te drinken, maar om zichzelf moed in te drinken. Zo nu en dan murmelt hij iets in zichzelf, lacht hij hardop en verstrengelen zijn vingers zich weer gefrustreerd in zijn haar. Als hij eindelijk bij zijn eigen kamerdeur is prutst hij wat met het slot en laat hij de sleutel uit zijn handen vallen. Met een zucht laat hij zich tegen de deur aan zakken waar hij opnieuw alle mogelijkheden tegen elkaar begint af te wegen. Een vriendelijke dienstmeid die passeert merkt hem op. Behulpzaam raapt ze de sleutel op en opent ze voor hem de deur. Behoedzaam helpt ze hem ten slotte ook maar overeind en bezwijkt ze bijna onder het gewicht dat nu steun op haar zoekt. Noah heeft zijn arm over haar tengere schouders geslagen en laat zich gewillig naar binnen helpen. Terwijl het meisje zich concentreert op haar stappen en haar blik verlegen op de grond voor haar gericht houdt lijkt iets Noah zijn aandacht vast te houden. Zijn ogen darten onderzoekend over haar heen, maar er ligt ditmaal geen flirtende blik in zijn ogen. Er schuilt iets heel anders achter zijn blauwe ogen, iets totaal anders.

 

Wanneer de dienstmeid hem ver genoeg zijn kamer heeft in geholpen maakt ze een lichte buiging en excuseert ze zichzelf.  
“Nee!” zijn stem klinkt hard, dwingend. Hij verspert haar de doorgang en blokkeert daarmee de deur. “Niet weg gaan” fluistert hij nu wanhopig.
“Ik moet de bedden nog verschonen” haar blik gaat zenuwachtig heen en weer tussen de deur en Noah. Maar Noah luistert al niet meer, Noah zijn ogen zijn op haar gefixeerd zoals een roofdier naar zijn prooi kijkt.

De gang is verlaten, vanachter de deur klinken de zachte stemmen van de dienstmeid en Noah. Af en toe schiet die van het meisje iets omhoog en klinkt het geschuifel van voeten. “W..wat ga je doen?” snikt ze duidelijk overstuur van het gesprek dat zojuist heeft plaatsgevonden.
“Een logistiek probleem oplossen.” Bij elke pas die zij naar achter zet, zet hij nu een stap naar voren.
“Ik weet zeker dat dit niet is wat Thomas zou willen” ze krimpt wat ineen als ze de muur in haar rug voelt en blijft even versteend staan.
“Je hebt gedronken, dit is niet juist. Je mag dit niet doen. Ik weet zeker dat-“
De beklemmende rust die eerst nog om Noah heen hing slaat snel om. De bijt op zijn onderlip toont tekens van twijfel, maar wanneer hij zijn ogen met een zucht weg rolt werken de vele woorden van het meisje juist tegen haar. “Hou je mond!” sneert hij “Hou voor twee tellen je mond en laat me nadenken.” Opnieuw twijfels. Met een warrig handgebaar gebaard hij haar stil te zijn. Nonchalant, of op zoek naar steun, plaatst hij zijn hand op haar schouder. “Je bent de dienstmeid. Je kent Thomas niet eens, niet echt. Dus ik bepaal zelf wel wat ik wel en niet mag. Niet Thomas, niemand niet. Daarbij is het niets persoonlijks. Het doet geen pijn…denk ik” Vanuit een dierlijk instinct besluit het meisje dat dit haar enige kans is om weg te komen en grist ze de lamp van het nachtkastje. Met een harde knal laat ze deze op zijn hoofd neer komen. De lamp rolt over de vloer weg gevolgd door haar snelle voetstappen richting de deur.

Op de gang gaat de deur echter nooit open. Er glipt niemand naar buiten, de deurklink blijft onbewogen. Rond de kamer hangt een ijzige stilte, een onheilspellend gevoel. Op het bed ligt de dienstmeid, maar ze ligt er opvallend vredig bij. Niets wijst op een gevecht, behalve de kamer die overhoop is gehaald. Haar handen liggen voor zich gevouwen op haar buik, alsof ze slaapt. Ze slaapt niet. Noah zelf zit op de grond in een hoek van zijn kamer, zijn ogen zijn rood doorlopen en vochtig. Afwezig drukt hij zijn hand tegen zijn achterhoofd, want het bloed door de klap met de lamp.

Noah is zo in gedachten verzonken dat hij het geklop op de deur niet hoor. Pas als Rose hem roept kijkt hij op. Niet in staat om nu te reageren op haar geroep, omdat zijn adem halverwege in zijn keel is blijven hangen. Er valt wat licht van de gang naar binnen waarna Rose haar schaduw in de kamer zichtbaar wordt. Hij wil zeggen dat ze weg moet gaan, maar er komt geen geluid uit zijn keel. Hij is slechts een toeschouwer die vanaf een afstand toe kijkt.

En terwijl bij Rose vast voor lange tijd, misschien voor altijd, het beeld van het meisje op haar netvlies blijft staan. Wordt op dat moment de reactie van Rose op zijn netvlies gebrand. Alsof nu pas het besef helemaal tot hem door dringt. Dat de andere dienstmeid alarm slaat merkt hij wel, maar reageren doet hij er niet meer op. Zijn blik is op Rose gericht, Rose die niet eens meer op haar benen kan staan. Niet zoals bij het wederzien van Thomas, maar van pure ellende. Ellende die hij had veroorzaakt. En hij kan de hele tijd ongestoord naar haar kijken, juist omdat zij zijn blik ontwijkt. Dat is een zegen en een hel tegelijk. Als ze haar hand terug trekt kan hij het niet langer aan zien. Hij heeft de kracht niet om zelf de afstand te overbruggen en haar geruststellend op haar hand te kloppen. Hij wil haar bovendien ook niet laten schrikken of bang maken. Hij laat zijn hand even op de grond zakken, zijn vingers haar kant op. Maar om die afstand te overbruggen zal hij in beweging moeten komen. Het blijft daarom een stilzwijgend gebaar, hopend dat haar vingers ooit nog tussen de zijne zouden glijden.

Machteloos sluit hij zijn ogen “Thomas is in orde” mompelt hij. Hij knikt even, ja Thomas was terug. Thomas. Hij had hem nu nodig, nu. Zoals die keer toen die mus dood van de dakgoot viel. Dit was alleen geen mus.