[RPG] Wrath of the Gods

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Andere mensen, onder wie Imogen en Ryan, stemmen met Kate in, zowel op het vlak van gebrek aan bewijs als het feit dat wie die 'goden' ook zijn, dat ze onschuldige mensen vermoord hebben. Kate is benieuwd wat de oude man erop zal zeggen. Bovenal vindt ze het echter belangrijk om tijd te rekken - zolang ze de oude man aan de praat houden, zal hij hen hopelijk niets aandoen, wat de hulpdiensen meer tijd geeft.

Dan vraagt een Spaans uitziende vrouw aan Kate hoe terroristen een man uit glas kunnen laten komen. "Ik weet het niet," antwoordt Kate op een geforceerd kalme toon. "Een truc of wat dan ook. Maar zelfs als je voor waar aanneemt dat het goden zijn, wat ik complete bullshit vind, dan is dat compleet irrelevant en neemt niet weg dat ze onschuldigen vermoord hebben!"

De oude man begint weer te praten, en insinueert allerlei dingen over de donkere vrouw, die blijkbaar Gaëlle heet. Wanneer de man begint over Kate bereikt haar gevoel van ongemakkelijkheid weer nieuwe hoogten. Ze grijpt haar wandelstok zo stevig vast dat haar knokkels wit worden, maar reageert verder niet.

Ze hebben hun informatie paraat, dat is alles, denkt Kate. Dit soort dingen zijn vrij makkelijk om uit te vinden. De man spreekt de andere mensen die gesproken hebben ook aan, en zegt dan dat iedereen weldra overtuigd zal zijn, en vraagt dan of hij nog meer kan betekenen.

Ryan vraagt wat ze kunnen verwachten. Hoewel een deel van Kate daar ook benieuwd naar is, is er een veel groter deel van haar dat volhoudt dat zij 'de goden' of wie ze ook zijn toch nooit zal helpen, dus dat dat toch niets uitmaakt. "Als jullie onze hulp willen, waarom was het dan nodig om een vliegtuig neer te laten storten om die boodschap over te brengen?" Kate hoort in de verte al sirenes. Dat is in ieder geval iets. Nog even tijd rekken... "Waarom konden jullie het niet gewoon vragen? Jezus," vloekt Kate, "hebben jullie nooit van telefoon gehoord?"

Expecto Petra · 6e jaars

Sofia kijkt naar de man die een beetje van de shock lijkt te bekomen. "Weet je het zeker dat het gaat? Kom anders even rustig zitten." Maar dan ziet hij haar handen. "Het gaat wel. Het meeste heb ik er volgens mij uitge..Aah, what the.." Haar handen doen opeens meer pijn. Ze kijkt ernaar en ziet dat stukjes glas hun weg uit haar hand zoeken. Stukje voor stukje komt uit haar hand zetten en zweeft naar het midden van de hal. Ze ziet dat de stukjes glas van de vloer samen met de wat bloedige stukjes uit haar hand samenkomen op een plek waar ze een stem vandaan hoort komen.

Uitverkorenen? Zij? De mensen die de vlucht naar New York gemist hebben? De goden hebben hiervoor gezorgd? Ze hoort de reacties van de anderen en voegt daaraan toe: "Waarom moeten ze ons zo benaderen? Als ze een vliegtuig neer kunnen laten storten, ons allemaal te laat laten komen, waarom ons gewoon niet op een wat mindere opzichtige manier benaderen waarbij er geen gewonden vallen en misschien wel doden in dat vliegtuig daar?" Ze wijst naar buiten naar het brandende vliegtuig.

Ze vat en gelooft het allemaal niet helemaal zo, maar als het terroristen geweest zouden zijn van het vliegtuig, hoe deden ze dat dan met al dat glas en die man? Ze voelt nog eens aan haar hoofd of ze geen wond heeft aan haar hoofd, of er niet een stuk glas in haar hoofd zit. Ze kijkt naar de man die zojuist in shock was. "Begrijp jij er wat van?" zegt ze zacht tegen hem.

Lupos · Volleerd Tovenaar **Woonplaats:** Over the rainbow

Beetje bij beetje geraakt Thor uit zijn shock en begint hij echt dingen op te nemen. Er lijkt niemand echt gewond te zijn. Dat was al iets, het had erger kunnen zijn. Hij hoort iemand vragen of er iemand verstand had van wonden bij dieren. Natuurlijk had Thor dat. Hij had zijn hele leven met dieren doorgebracht. Vlug loopt hij naar de chinees lijkende man. "Ik ken wel iets van wonden bij dieren, mag ik eens kijken ? ". Pas dan dringt het tot hem door dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld. Typisch Thor om zoiets weer te vergeten. Verstrooid richt hij zich weer tot de man :"Ik ben Thor trouwens, Thor Nerhus, N...".

Voordat hij zijn zin kan afmaken begint het glas naar een bepaald punt te bewegen en ontstaat er een oude man. Thor's mond valt open van verbazing. En voor zover mogelijk blijft die zakken naarmate de oude man zijn relaas doet. Als hij klaar is slikt Thor. "Oh" kan hij alleen maar uitbrengen. Hij had altijd veel belang gehecht aan de goden van zijn thuisland dus hij wist absoluut niet hoe hij hier moest op reageren. Zo maar aannemen dat er andere goden bestonden. Zijn goden hadden nooit contact met hem opgezocht deze leken dat wel te doen. Waarom zij daarom de echte goden. Hij wist het niet. Toch had hij tijdens de oude man zijn relaas een vreemde aanwezigheid waargenomen, alsof iemand hem zacht een zoen had gegeven.

Verschillende mensen beginnen tegen de oude man in te gaan. Thor niet, goden bestonden daar was geen twijfel voor nodig. Maar Griekse goden ?

De oude man geeft de protesterende mensen een repliek. Hij leek enorm veel te weten. Thor laat zijn ogen zakken. De man straalde een soort van macht uit. Thor durfde hem niet in de ogen te kijken. Bang voor dat alleswetende wezen."Ik denk dat er weleens goden zouden kunnen zijn, griekse of welke dan ook. Maar daarom een vliegtuig doen crashen. Dat lijkt me zo wreed. zegt hij zacht tegen niemand in het bijzonder.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Imogen luistert naar het antwoord van de verschrompelde man. Met een opgetrokken wenkbrauw luistert ze naar zijn geleuter. Ze kent die andere mensen niet en kan dus moeilijk bepalen of het allemaal wel waar is wat hij beweert. Wanneer hij een geheim van Imogen prijs geeft, voelt ze de warmte naar haar wangen stijgen en laat ze haar hand voorzichtig maar toch merkbaar over de binnenzak van haar jasje glijden. Ze heeft het altijd kinderachtig van zichzelf gevonden om een geluksbrengertje mee te nemen. Maar haar vader nam het altijd mee op zakenreis en heeft het later aan haar gegeven. Het versleten knuffeltje was haar meer dierbaar dan al de dure maar betekenisloze cadeaus die ze door de jaren heen van hem heeft gekregen.

Ze voelt zich eerder vernederd door de oude man dan dat ze er ontzag voor voelt. Niemand hoeft iets over haar privéleven te weten en hoé kan hij zoiets überhaupt te weten zijn gekomen? "Het enige dat u nu voor mij kan betekenen is dat u ons laat gaan. Ik heb geen tijd voor deze onzin." Het moment van rust dat ze net ervoer zorgde ervoor dat ze weer aan haar belangrijke meeting begon te denken. Zo meteen miste ze haar tweede vliegtuig nog door deze knar en dan kon ze haar promotie helemaal vergeten.

Imogen kijkt naar haar Starbucksbekertje. Er moet iets ingezeten hebben waardoor ze aan het hallucineren is. Het kan niet anders.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Met haar armen over elkaar kijkt Noora naar de oude man. Ze weet niet zo goed wat ze van de man moet denken en als ze niet met eigen ogen had gezien dat hij uit een hoop glas gefabriceerd werd had ze gedacht dat hij seniel was. Het klinkt allemaal gewoon heel raar. Half verwachtend dat dit een of ander verborgen camera televisie programma is kijkt ze de vertrekhal rond, op zoek naar camera's. Wanneer de man het donkere meisje met een naam aanspreekt kijkt ze even verbaasd naar haar. Zat ze in het complot of zo? Maar de man spreekt ook andere mensen aan en de frons in Noora's gezicht wordt al sterker. Als die goden echt bestonden mochten ze in ieder geval wel wat aan de hoofdpijn doen die ze over had gehouden na het stoten van haar hoofd.

Dan richt de man zich tot haar. Maar hij spreekt haar niet met haar naam aan. Bluf dus! Ze had er geen idee van hoe hij de namen van die andere mensen wist, maar de hare wist hij dus gewoon niet. Noora grijnst even en denkt dan vlug na. Het was stom die pruik af te trekken, maar ze had in haar koffer nog wel haar eerste valse paspoort zitten, met haar eigen foto, maar met de identiteit van een Duitse vrouw (voor als iemand haar verhaal perse wilde nagaan). Of moest ze haar eigen naam gebruiken? In dubio kijkt Noora naar de man. Ach, wat, het was nou niet zo dat ze deze mensen nog veel vaker zou zien en ze zouden kunnen zeuren over het feit dat ze gelogen had. "Aber natürlich! Iedereen hier mag weten dat mijn naam Ulrika Meier is." antwoordt ze, terwijl ze een duits accent aan haar engelse woorden geeft.

Noora hoort de woorden van de anderen en kijkt de man afwachtend aan. 'Weldra overtuigd van hun aanwezigheid', ze zag het nog niet zo snel gebeuren.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Gaëlle werpt een korte blik op Ryan wanneer hij naar haar glimlacht en krijgt al gauw bijstand van de andere reizigers, ergens opgelucht dat ze niet de enige is die sceptisch is. Kate wordt gewoon ronduit kwaad – en Gaëlle moet haar gelijk geven – als ze de oude man confronteert met de overleden mensen enkele honderden meters verder, maar ze zwijgt omdat er al genoeg chaos heerst momenteel. De oude man laat alles over zich heen komen, maar heeft dan toch een antwoord klaar.

Gaëlle haalt duidelijk hoorbaar adem wanneer de man haar naam zegt. Ongelovig schudt ze met haar hoofd wanneer de oude man insinuaties begint te maken. Insinuaties die kloppen. Hoe wist hij dat? Hoe wist hij haar naam? Hoe wist hij dat ze naar Harvard ging? Ze zou na aankomst in New York nog een tweede plaatselijke vlucht moeten nemen om daar te raken. Wat? Mijn hand…?

Gaëlle kijkt onbegrijpend naar de oude man. Tegelijk voelt ze hoe iemand met twee handen haar linkerhand zacht vastneemt. Geschrokken trekt ze haar hand terug en kijkt naar Ryan die links van haar staat. Maar hij was het niet. Gaëlle kijkt om zich heen maar ziet niemand anders die het gedaan zou kunnen hebben. Moest ze nu geloven dat er iemand onzichtbaar naast haar staat? Dat is gewoon absurd! Tot ze het opnieuw voelt. Gaëlles ademhaling versnelt een beetje van schrik en haar blik gaat naar beneden, naar haar hand, maar ze ziet niets. Dan verdwijnt het gevoel weer, vanzelf deze keer.

Gaëlle kijkt terug op terwijl de oude man alles over de anderen lijkt te vertellen. Ze ziet dat Noora verbaasd naar haar kijkt en haar blik blijft even op haar hangen. Verdenkt ze haar van dit? Omdat ze zwart is?
Ze rukt haar blik los van Noora en buigt zich zachtjes naar Katherine toe die rechts van haar staat.
“OK. Ik voelde net iets heel vreemds en ik zag niets,” zegt ze zo zacht dat alleen zij het kan horen. Katherine leek net zo sceptisch als zij, en ze zoekt wat steun. “Zou er een drogerend gas in deze ruimte hangen die ons dingen laat zien en voelen die er niet zijn?” vervolgt ze nog zachter.

Elleaf · Wanted: Dead or Alive

Instemmend knikt hij bij Imogen's woorden.
"Ik voel me zeer vereerd," begint hij gewichtig. "Maar helaas heb ik andere verplichtingen. Ik wens u veel succes met het vinden van deelnemers aan uw quest. Alsof hij zomaar zijn werk kon afzeggen voor één of andere missie van goden. Hij twijfelde niet zo aan het verhaal, het gevoel was zeer duidelijk geweest, maar hij stond al ingeroosterd op vijf vluchten deze week. Waarvan er zojuist eentje ontploft was.

De anderen maken zich druk om de mensen in het vliegtuig, maar dan kan Daniël niet wakker van liggen, tenslotte kende hij die mensen toch niet. Gelukkig zat hij er zelf niet in. Misschien moest hij toch maar een bedankbriefje richting Olympus sturen.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Wat er gebeurt is onwaarschijnlijk. Zéér onwaarschijnlijk. Sören heeft zijn blik nog op de handen van de vrouw die zo sympathiek richting hem was en ziet de kleine stukje glas uit haar handen komen. Hij volgt waar ze heen gaan, en in het midden van de ruimte vormt al het glas zich een oude man - die rare verzen bralt en met een nogal eigenaardig verhaal aan komt zetten. Zéér eigenaardig. Hij krijgt dan ook nogal een gemeenschappelijk weerwoord.

Sören kijkt vol ongeloof hoe de man zijn 'tegenstanders' één voor één afgaat en hen bij naam noemt. Hoe kon hij dat allemaal weten? Of verzon hij gewoon wat, om verwarring te creëren? Er worden ware woorden gesproken maar de oude man pareert alles door in feite te zeggen dat die 'goden' alles kunnen doen en laten wat ze willen.

De man die de oude man Ryan had genoemd, stapt op de man af en vraagt hem wat dan precies de bedoeling is. Sören begreep het ook niet helemaal. Was hij óók uitverkoren? De oude man had hem niet bij naam genoemd. Miscchien waren alleen die Ryan, Imogen, Gaëlle en Katherine uitverkoren. Van hen wist hij immers de naam; de vrouw die zich als Ulrika voorstelde had de man niet benoemd.

De sympathieke vrouw sluit zich aan bij wat die Katherine zegt; waarom een vliegtuig laten neerstorten? Sören kijkt de man verwart aan. Niemand lijkt deze bullshit te geloven, en Sören sluit zich daarbij aan. Hij knikt even als hij hoort wat de man met de gitaar zegt. Dit kan toch niet.

,,Ik begrijp het net zo goed als jij,'' zegt Sören tegen de vrouw. ,,Maar als hij een terrorist is, dan kunnen we hem beter niet uitdagen,'' mompelt hij dan. Imogen en de piloot-uitziende man bedanken al. Sören kijkt de vrouw samenzweerderig aan. ,,Misschien kunnen we voor nu beter gewoon doen wat hij van ons wil, en zo snel mogelijk uitstappen - zodra dat kan...'' zegt hij op zo'n toon dat een aantal mensen om hem heen het kan horen. Katherine onderhandelde misschien niet met terroristen, maar Sören was niet van plan om slachtoffer van terroristen te worden door die keuze te maken.

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Soraia's vraag wordt zowel direct door Kate als indirect door de man beantwoord. Ze stopt een vrije lok haar achter haar rechter oor, terwijl ze haar blik op de man gevestigd houdt. Haar ogen beginnen haast te wateren, omdat ze steeds vergeet te knipperen, compleet gehypnotiseert door het gebeuren. Ze neemt Kate's antwoord en de man's cryptische boodschappen in zich op, overwegend. De man leek zo zéker en hij was door glas gevormd. Notabene gedeeltelijk van glas uit haar lichaam! Dat kon ze moeilijk negeren. Daarbij kwam dat radiator-gevoel en het feit dat Soraia heilig gelooft dat er iets bestaat zoals een God. Misschien had ze het al die tijd wel mis gehad met haar Christelijke God?

Soraia stapt resoluut naar voren. Ze was gekomen voor avontuur en om de wereld te ontdekken. Waarom zou ze het niet doen? Ze heeft immers geen behoefte om de Goden tegen te werken en kwaad te maken op haar. Ook gaat ze de kans niet laten liggen om Olympus met eigen ogen te zien, als dit echt bestaat. "Ik ga mee naar Olympus! New York kan ik altijd nog daarna bezoeken." zegt ze luid, zodat iedereen in de vertrekhal het hoort.

Als achteraf blijkt dat het terroristen zijn heeft ze tenminste meegewerkt, rationaliseert ze haar besluit.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Niet van hem onder de indruk bekijkt de man Ryan als die naar hem toestapt. De sirene's klinken al dichterbij. Weldra waren de 'menselijke' hulpdiensten hier. Een stukje glas, afkomstig van de linkerhand van de man, valt op de grond. Er was niet veel tijd meer.

,,Oh,'' zegt de oude man, terwijl zijn ogen Noora streng aankijken. Hij wist niet of ze loog of niet, maar hij kende haar onder een andere naam. ,,Meier is vast en zeker de naam van uw gemaal,'' zegt hij dan.

,,De goden zullen u op u reis naar vele plaatsen sturen, zodat u uiteindelijk weet wat uw rol is en wat u van hen kan verwachten. Ik ben slechts uw eerste aanwijzing. De goden zullen tot u spreken en u laten weten wat te doen,'' zegt de oude man tegen Ryan. ,,Ik weet veel, maar ik ken de motieven van de goden niet,'' de man lijkt voor een seconde neerslachtig. Dan herhaalt hij weer: ,,Ik ben slechts hun boodschapper.''

Katherine vuurt nog een andere aanval op de man af. ,,Had u hen geloofd als de Olympiërs u uit het niets vertelden dat zij bestonden en dat u op Olympus wordt verwacht? Was u dan wel akkoord gegaan?''

De oude man keert zich naar Sofia. ,,En u, Sofia Bianchi. Had u het gelooft als dat gebeurde?'' de man is even stil, en wijst haar dan met zijn rechterhand aan. ,,De goden weten hoe u over onrechtvaardigheid denkt. Men zou denken dat u hun belangen zou behartigen om dat onrecht tegen te gaan.''

Thor Nerhus spreekt. ,,Thor Nerhus. Ook uw goden begingen wreedheden,'' zegt de oude man in reactie op zijn opmerking. Thor kende ongetwijfeld de verhalen en mythes die de goden van het hoge noorden beschreven.

,,U heeft geen tijd?'' vraagt de oude man als hij Imogen hoort. Hij kan het niet laten even bespottelijk te grijnzen. Daar laat hij het bij. De oude man fronst als Daniel zegt dat hij andere verplichtingen heeft.

,,Daniel Dupont,'' zegt de man. ,,Was het ook niet uw verplichting om dat vliegtuig te vliegen?'' de man wijst hem op het vliegtuig. ,,Wat zal uw baas van u denken als blijkt dat u uw vlucht gemist hebt en het vliegtuig vervolgens explodeerde?'' De man glimlacht onschuldig.

De oude man ziet dat Gaëlle een aanwezigheid heeft opgemerkt en dan iets tegen Katherine zegt, maar hij hoort niet wat ze zegt. Was ze overtuigd? De man was er op gericht om individuen te overtuigen, niet de hele groep in één keer. Als één van hen overtuigd was, zou de rest hem of haar eerder geloven. Kleine glassplintertjes vallen nu van de man af, op de grond, vanwaar ze naar de plek schuiven waar eerst de grote ramen waren.

Als Sören tegen Sofia spreekt kijkt hij hem even aan. ,,Sören Axelsson. Helaas, dit maal kunt u niet ontsnappen. U, noch iemand anders, ontkomt niet aan de wil van de goden.'' Als de lichten in de hal voor heel even feller branden, kijkt Sören omhoog. Kippenvel staat op zijn armen.

Dan spreekt Soraia da Luz. De man kijkt haar aan - in eerste instantie wat ongelovig. De oude man had zelf ook niet verwacht dat één van de passagiers zich zo vrijelijk zou geven. ,,Dank u, Soraia da Luz. Hieruit blijkt eens te meer uw behulpzaamheid.''

De man wendt zich nog tot iedereen die hij niet bij naam genoemd heeft. ,,Abigail Winters,'' hij kijkt Abigail streng aan. ,,Jackson McGowan,'' zijn ogen schieten naar de jongen met de gitaar. ,,Shin Yun,'' de ogen van de oude man kruisen die van Shin. ,,Ook u wordt verwacht op Olympus.''

Dan draait de oude man zich om en zet hij stappen richting de plaats waar de ramen zaten. Zijn lichaam ontbindt zich langzaam weer in stukken glas, die samen de ruiten weer opbouwen. ,,In een debat met de goden komt u niet tot consensus! Zij laten u hun aanwezigheid merken!'' roept hij. Dan klinkt er weer gegniffel.

,,Het machtige toneelspel gaat voort / en u! / u mag een vers bijdragen.'' de man kijkt nog één keer om, alvorens ook zijn gezicht in duizenden stukjes glas uiteen spat. ,,De natuur dringt aan één ieder op: -'' de stukken vormen weer het egale glas in de ruiten, en het laatste stukje vindt zijn plek: de grote ramen zijn weer zoals ze waren. ,,- het idee van god.''

En dan is het stil. In de verte brandt het vliegtuig.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Het wordt Kate wel duidelijk dat duidelijke antwoorden nog lang op zich zullen laten wachten. De opmerkingen van de oude man over haar diensttijd zitten haar nog steeds dwars, al probeert ze dat zoveel mogelijk te onderdrukken. Ze voelt al genoeg schuld zonder dat ze de praatjes van een - duidelijke compleet waanzinnige - oude man gaat geloven. Bovendien heeft zij tenminste nooit een vliegtuig vol onschuldige mensen opgeblazen.

Dit noemen een paar andere mensen ook al, hoewel anderen alleen graag wegwillen. Kate trekt even een wenkbrauw op als de vrouw met de pruik zich voorstelt als Ulrika, met een Duits accent dat ze nog helemaal niet had toen ze eerder vroeg wat de groep met 'de goden' te maken had. Kate weet niet wat er met die vrouw aan de hand is, maar ze weet wel dat ze haar niet vertrouwt. Als ze hier nog een langere tijd vastzitten - wat hopelijk niet het geval is, waar blijven die hulpdiensten? - zal Kate zeker een oog op haar houden.

Kate kijkt de rest van de groep rond. Hoewel de meeste reacties tot nu toe vooral sceptisch of woedend waren, merkt ze nu dat de stemming langzaam om begint te slaan in ontzag. Nog even en dan is het merendeel van de groep om, realiseert ze zich, verontrust.

In ieder geval is Gaëlle nog wel net zo sceptisch als Kate; ze vraagt zacht aan Kate of er misschien een hallucinerend gas in de ruimte verspreid zou kunnen zijn. "Nou ja, als ze een vliegtuig opgeblazen hebben..." antwoordt Kate net zo zacht. "Ik zie ze er zeker voor aan. Ik heb echter nog niets-"

Kate breekt zichzelf af wanneer het voelt alsof ze plotseling een hand op haar rug voelt kloppen, twee keer. Even verspreidt zich een gloeiende warmte door haar, een rustgevende warmte, die voor een kort moment alle druk van Kate's schouders afneemt, alsof voor een korte tijd alles weer in orde is; maar dan is het gevoel weg en de druk zwaarder dan ooit.

Ze onderdrukt met moeite de neiging om zich meteen om te draaien, wetende dat wat het ook was waardoor ze zich zo voelde, ze het in ieder geval niet achter zich zal vinden. "Correctie," vervolgt ze zacht tegen Gaëlle, "ik heb het wel gevoeld. Maar wat het is..." Kate zwijgt even. "Ik zou hoe dan ook sceptisch blijven," zegt ze uiteindelijk dan. "Zelfs als het goden zijn" - en Kate haat het om het toe te geven, maar die mogelijkheid lijkt steeds aannemelijker - "dan zijn ze alsnog alleen op hun eigenbelang uit en hebben ze volgens mij niets goeds in de zin. In ieder geval niet voor ons."

En dan verklaart de Spaansuitziende vrouw van eerder haar steun aan 'de goden'. Kate kijkt met een frons toe. Als er één schaap over de dam is, volgen er meer, weet ze. Kate's geweten staat haar niet toe om de goden te steunen, zelfs niet wanneer de oude man aangeeft dat ze zonder de explosie van het vliegtuig ongeloofwaardig zouden zijn geweest, maar ze vindt ook dat ze de goden niet zomaar hun gang kan laten gaan. Iemand moet ze in de gaten houden. Kate besluit om bij de groep te blijven, voor nu in ieder geval.

De oude man maakt zijn cryptische verhaal af en begint... begint langzaam weer uit een te vallen. De stukken glas waaruit hij bestond vliegen weer naar de ruiten toe, totdat met een laatste mysterieuze uitspraak de laatste stukken glas in de ruiten teruggezet worden en de man weg is.

"Nou, dat was helemaal niet onduidelijk," zegt Kate sarcastisch. "We hebben nog steeds geen idee wat ze precies van ons willen of waar we heen moeten, afgezien van 'de Olympus'. Ik stel voor dat we kijken of we met een groep mensen een van de deuren open kunnen krijgen."

Apollo · 5e jaars

Nog steeds lijkt niemand het verhaal van de bejaarde man te geloven. En terecht, vindt Ryan. Als hij zou vertellen aan zijn baas waarom hij zijn vlucht gemist heeft en wat er is gebeurd, zou hij Ryan direct aanmelden bij een gesticht en ontslaan. Mason zou natuurlijk ook kunnen denken dat hij stoned is of een overdosis aan drugs heeft genomen.

De oude man lijkt niet te schrikken van Ryan’s intimiderende aanwezigheid. Natuurlijk geeft hij weer een uitleg waar niks zinnigs of duidelijks uit te halen valt. De man focust zich op de overige vragen en geeft ook daar antwoord op. Ryan draait zich om en stapt weer op de rest af.

Het moment dat hij zich bij de groep voegt, ziet hij niks meer. Alsof een hand zijn ogen bedekt. Heel even voelt hij een doodse leegte. Alsof hij zijn ogen nooit meer zal openen. Alsof hij in een doodskist diep onder de grond begraven ligt. Maar dan verlicht iemand weer de vertrekhal en ziet hij weer. Ryan kijkt geschrokken om zich heen, maar niemand heeft zich verroert. What the f*ck is er zojuist gebeurd? Hij probeert zo min mogelijk te laten zien dat hij verschikt is en focust zich weer op de oude man. Ryan heeft de helft van zijn uitleg tegenover de rest niet mee gekregen.

De man sluit zijn verhaal af en beent zich naar de kapotte ramen. Hij roept wat, terwijl zijn lichaam zich begint te ontbinden. De man kijkt nog een enkele keer om en spat dan uit één in duizenden stukken glas. Het glas vliegt weer terug naar zijn oorsprong en herstelt de raam.

Kate maakt een sarcastische opmerking, maar Ryan hoort het amper. Hij vraagt zich nog steeds af wat er enkele minuten geleden met hem gebeurd is.
”Nou, welk vliegtuig gaat naar Olympus?” vraagt hij uiteindelijk cynisch in het algemeen.

Expecto Petra · 6e jaars

"Ja misschien heb je ook wel gelijk," zegt Sofia tegen de man als hij zegt dat ze hem misschien niet uit moeten dagen.

Ze zit een beetje over de situatie na te denken als haar gedachten onderbroken worden de oude man. 'Ja waarschijnlijk had ik het dan ook niet geloofd als ze gewoon naar mij toegekomen waren. Dit 'spektakel' zorgt er wel weer voor.' Dan wijst hij zelfs naar haar en zegt hij dat de goden weten hoe zij over onrechtvaardigheid denkt. Op een één of andere manier gelooft ze het gelijk.

'Wat moet ik toch doen?' vraagt ze zich af, maar dan voelt ze dat haar handen vastgepakt worden. Ze kijkt naar haar handen, maar ziet geen andere handen die ze vasthouden. Dan kijkt ze naar de man die blijkbaar dus Sören heet, volgens de oude man. Deze leek het niet gedaan te hebben.

Sofia denkt even na terwijl ze de oude man weer in glas ziet veranderen. Ze kijkt naar Sören en reageert dan op wat hij eerder al voorstelde. "Misschien kunnen we het inderdaad maar beter doen. Maar hoe komen we dan ooit daar op Olympus?" vraagt ze zich hardop af.

"Als we dit inderdaad gaan doen kan ik me misschien beter nog even zelf voorstellen. Ik ben Sofia Bianchi."

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Noora wordt eigenlijk hoe langer hoe sceptischer over het hele gebeuren en met nog steeds haar armen over elkaar kijkt ze naar de mensen die ineens beginnen over dat ze misschien toch aan de reis moeten beginnen. Noora kijkt hen wat ongelovig aan. Hoe het met die man zat wist ze niet, maar dat vliegtuig had vast een defecte motor of zo iets. Dat soort dingen gebeurden nou eenmaal wel eens. En de wetenschap was niet voor niets zo ver gekomen, om nou ineens terug te gaan naar het idee dat er goden zijn die goede en slechte dingen laten gebeuren...

Dan kijkt de oude man haar streng aan en Noora begint zich ongemakkelijk te voelen. Hij praat verder tegen Ryan en Noora schudt ongelovig haar hoofd. "Ze sturen vast dat vliegende paard uit de disneyfilm." zegt ze dan met een flauwe grijns, om haar eigen spanning wat te doorbreken. Ze is er nog steeds niet helemaal zeker van over welke goden ze het nu precies hebben, maar ze zouden vast allebei een verhaal met een vliegend paard hebben. Als ze hadden bestaan dan.

De oude man spreekt door en dan klinkt er opnieuw een vaag gegniffel dat niet van een van de aanwezigen lijkt te komen. Dan, vanuit het niets, voelt Noora een hand op haar schouder. Het voelt als een aanmoedigend gebaar en even blijft Noora stokstijf staan. Haar ogen gaan naar haar schouder, maar het gevoel is al verdwenen en de hand ook. Vlug draait ze zich om, maar de dichtstbijzijnde persoon is te ver van haar vandaan om haar aangeraakt te kunnen hebben. Verward kijkt Noora om zich heen. Hoe kon dat gebeuren? Ineens weet ze niet meer zo zeker of het allemaal onzin is.

Dan valt er een stilte en Noora draait zich terug om te kijken naar de oude man, die nu op mysterieuze wijze verdwenen is. Aarzelend kijkt ze naar de anderen. Ze voelde er weinig voor om naar dat Olympus gedoe te gaan, maar er is iets in haar dat het ook niet kan weigeren. Maar wat zou ze er voor terug krijgen?

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Gaëlle ziet verschillende mensen om zich heen verschillende reacties geven. De één gelooft er niets van, de ander heeft wel zin in een avontuur, nog een ander overweegt te doen wat gezegd wordt uit schrik… Gaëlle luistert naar wat Katherine langs haar zegt. Dit gecombineerd met het feit dat de oude man terug in glassplinters uit elkaar valt die naar het raamkozijn schieten om terug een raam te vormen, sluiten de invloed van één of ander chemisch gas voor haar uit. Dit moest haast bovennatuurlijk zijn. Maar dan nog… Dit was té absurd.

Gaëlle staart in het niets voor zich uit en knippert als een uil enkele keren met haar ogen. Dan schudt ze verward haar hoofd, alsof ze een waanbeeld probeert weg te krijgen.

“Bon, soit,” zegt ze schouderophalend tegen wie het horen wil terwijl ze met haar hand in haar handtas begint te grabbelen, “ik ga mijn vliegticket omwisselen. Ik word wél ergens verwacht. Maar ik zal eerst maar eens horen of er überhaupt nog wat uitvliegt vandaag hier… Nog iemand?” Ze kijkt even rond of iemand haar zou vergezellen, werpt nog een blik op het wrak buiten – enigszins opgelucht – en begint dan te stappen naar de dichtstbijzijnde infobalie. Niets zou haar namelijk tegenhouden om naar New York en ten slotte naar Harvard te gaan. Ze maakt deel uit van een gezin dat haar steun hard nodig heeft, en alleen zo kan ze die geven. Ze ziet niet in hoe het helpen van een stelletje ruziënde goden belangrijker kan zijn dan haar familie.

Dus niemand ontkomt aan de wil van de goden? Gaëlle wil het zien.

[RPG] Wrath of the Gods

Wie is er online