[RPG] Cladis Creek

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Zo waren er een hoop mensen om haar heen, zo was ze weer alleen. Sophie slikt een keer als ze beseft dat ze ook de bus uit moet. Ze veegt het glas zo goed als kan van zich af en kijkt nog een keer naar haar gescheurde broek. Voorzichtig zet ze haar handen zo neer dat ze zich omhoog kan hijsen. De pijn in haar rechterbeen zorgt voor tranen in haar ogen en er ontsnapt een kleine kreet van pijn over haar lippen.

Sophie kijkt nu voor het eerst echt de bus in en ziet de enorme ravage. De voet die ze eerder had gezien was inderdaad die van de man die naast haar had gezeten. En de man was dood.. Snel kijkt ze weg en veegt ze met haar arm de tranen weg die maar niet lijken te stoppen.

"Je moet hier weg.." snikt ze tegen zichzelf.

Haar blik valt op haar tas, die half verscholen ligt achter de stoel waar ze zelf klem achter zat. Ze bukt en pakt het hengsel vast. De tas zit klem, maar met wat gepriegel en gepruts weet ze deze uiteindelijk los te krijgen. Het losmaken van haar tas lijkt op dit moment het belangrijkste en doet haar iets kalmeren.
Net als ze haar tas los heeft, hoort ze vlak bij haar iemand hallo zeggen, en dat zijn broer hulp nodig heeft. Sophie komt overeind en ziet drie rijen achter haar de jongen zitten die om hulp riep. Met haar tas in haar hand zet Sophie de eerste stap in het gangpad, maar de tas laat ze direct weer vallen. De hevige pijnscheut in haar rechterbeen verrast haar ondanks alles en ze pakt ze snel ze kan de leuning van de stoel vast om ervoor te zorgen dat ze niet boven op het lichaam van haar buurman valt. De paniek die ze juist dacht te hebben overwonnen laait weer in alle hevigheid op.

"Ik.." Huilt ze door de tranen heen in de richting van de jongen. Ze kon hem niet helpen, ze kon dit allemaal niet "Ik.."

Dan hoort ze ook nog iemand anders, waarschijnlijk de broer en Sophie beseft dat ze niet weg kon gaan. Ze haalt nog een keer diep adem, en zet dan een pas naar de jongens toe. Het deed enorm veel pijn, maar met elke stap die ze wel in hun richting maakte, kon ze alleen maar de gezichten van haar eigen broers zien. Die zouden ook nooit iemand achter laten.

Hijgend van de pijn, rode ogen van de tranen en uitgeput van de inspanning komt Sophie drie rijen achter bij de twee jongens aan. Tot haar schrik ziet ze dat ze ook klem zitten. Hoe kon ze hen helpen?

"Ik moet denk ik hulp halen.." Zegt ze zacht.

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Tristan loopt verder het pad af en dit zonder om te kijken. Hij vind het leuk om ondoordachte plannetjes tot uitvoering te brengen en hij verwachte van de andere twee dat ze hem wel zouden volgen. I mean, wie kan het enthousiasme van Tristan nu weerstaan? Ik zou het in ieder geval niet kunnen. Maar goed, Tristan loopt dus door en hoort Finlay achter hem een zeer beschaafd woord roepen. Nieuwsgierig draait hij zich om, eerst worden zijn vermoedens bevestigd. Ze volgen hem inderdaad en dan kruipt er een rilling over zijn rug die helemaal door hem heen gaat en snijdt tot in zijn beenmerg. De resten van een porseleinen poppenhoofdje ligt voor de voeten van Finlay. Hij schopt ze weg waardoor ze onder een struik rollen. Tristan vermant zich en probeert de gedachten van al de verschillende horror films, waarbij porseleinen poppen een hoofdrol in spelen, uit zijn hoofd te bannen. En geloof me, er zijn verbazend veel films waar poppen een belangrijke rol in spelen.

Net wanneer Tristan zich terug om wilt draaien en door wilt lopen om het beeld van het popje te vergeten hoort hij Giselle en Finlay verbaasde kreten slaken. Hij richt zijn blik op de weg waar ze vandaan kwamen, die blijkbaar geen weg meer blijkt te zijn. Bij het zien van deze verschijning weet hij waarom ze allebei verbaasd hadden gekeken, zelf kan hij het ook niet laten. "What the ??" Zover hij kan zien, links en rechts, er is nergens meer iets te zien wat hen een aanwijzing geeft dat er zonet nog een pad was dat zij hadden bewandeld.
Impulsief staat Tristan op en loopt hij Finlay en Giselle voorbij, recht naar boven door de bossen heen, op zoek naar de weg. Maar hij kan niets vinden, hoe langer hij wandelt, hoe steiler de weg wordt en hoe vermoeiender het is om te blijven wandelen. Als hij zich dan terug omdraait, om te zien hoe ver hij gelopen is, kijkt hij verbaasd. Het dorpje ligt nog steeds op exact dezelfde afstand van hem verwijderd. Net alsof ze alleen maar dichterbij kunnen. Koppig als hij is wil hij het nog eens proberen, door de bossen een weg te zoeken en verder weg van het dorpje te gaan, maar tevergeefs. Het is niet mogelijk. "Wel, als we niet verder weg kunnen, en we alleen maar dichterbij mogen komen. Dan moeten we het er maar op wagen zeker? De anderen zullen ons waarschijnlijk wel achterna komen? Alhoewel ik niet zeker weet of me dat wel een goed idee lijkt." Vol vragen loopt hij maar terug naar Giselle en Finlay. Het dorpje komt met een razendsnel tempo dichterbij, dit was inderdaad veel gemakkelijker dan afstand nemen van het dorpje.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay slikt terwijl hij verwonderd blijft kijken naar de plaats waar er nog net een weg had gelopen. Dit kon toch helemaal niet? Een weg die zomaar verdwijnt.
Hij nijpt haastig in zijn arm en kreunt als het allemaal geen droom is.
Giselle heeft zijn blik gevolgd, waardoor ze een gilletje slaakt en tegen hem aanbotst. 'Ow ow...' Hij kan haar arm nog net grijpen voordat ze helemaal haar gewicht verliest door de botsing. Ze zag er maar bleekjes uit en hij kan het niet laten van haar geruststellend aan te kijken terwijl hij zelf diep vanbinnen aan het panikeren is.

Hij kijkt op als Tristan een poging doet om het pad terug te halen, wat totaal nutteloos is. 'De groep zal sowiezo komen kijken waar we zijn, als we te lang wegblijven... Alhoewel het beter zou zijn niet.' Het laatste mompelt hij meer tegen zichzelf maar zijn gedachten worden verstoord als er zacht geritsel weerklinkt van tussen de bomen aan hun linkerkant.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle kijkt verschrikt op bij het botsen tegen Finlay. Ze kijkt weer naar de weg en hoe Tristan probeert weg te komen maar niet wegkomt.
"Dit klopt niet..." piept ze zachtjes. "Hier klopt helemaal niks van... dit kan niet, dit kan echt niet."
Ze kijkt de twee jongens aan.
"W-we moeten maar mensen gaan zoeken," zegt ze. "Mensen die ons kunnen helpen."

Melody · Hotemetoot

Mason Bondeau

Mason kijkt de vrouw even heel serieus aan wanneer ze zegt dat haar boek er nog ligt. En haar spullen. Hij knikt even naar haar. Haar boek is waarschijnlijk superbelangrijk.
"We zullen zo al je spullen bij elkaar rapen, net als die van de rest." knikt hij om haar gerust te stellen. "We zullen je boek redden, maak je maar geen zorgen, maar eerst jij."

Zo spoort hij haar een beetje aan om met hem mee te lopen/wankelen richting de uitgang. Er zitten echter een jongeman en dame in de deuropening die deels de doorgang versperren. Met enige moeite weet hij Alex uit de bus te krijgen, die hij vervolgens voorzichtig tegen de bus aan laat leunen. "Zo."

"Mason." antwoordt hij op de dame die in de deuropening van de bus zit. Zijn hand gaat even naar zijn hoofd - hij heeft nog steeds die verschrikkelijke hoofdpijn en duizeligheid - en hij fronst even wanneer hij iets scherps aan zijn vingers voelt. Hij trekt even wit weg wanneer hij zijn bebloedde vingers ziet en voelt er nog eens voorzichtig aan.
Zijn blik valt al snel op het meisje met het verband en de latex handschoenen. Snel strompelt hij naar haar toe. "Trek dat ding eruit!" piept hij.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Myra observeert iedereen die de bus uit komt. Ze merkt hoeveel energie deze crisis haar heeft gekost. Het feit dat ze een hoofdwond heeft is ook niet bepaald bevorderlijk. "Ik ben Myra." zegt ze als Genim en Mason zichzelf voorstellen.

Als de Aziatische dame tegen de groep begint te praten, kijkt ze even op. Ai, van EHBO heeft ze geen verstand. Ze zal moeten toegeven dat ze dit echt niet kan. Dan hoort ze weer geroep uit de bus.

Ze staat op en loopt langzaam terug naar binnen, terwijl ze over haar opgezwollen arm wrijft. Ze ziet het krullenmeisje staan, ze huilt en lijkt tegen iemand te praten. Ze loopt in haar richting en kijkt opzij. Twee jongen, waarschijnlijk broers zitten vast tussen de stoelen. "Gaat het?" vraagt ze, zowel aan het krullenmeisje als aan de twee broers. Dan begint ze met haar ongeschonden arm tegen de stoel, waar de voorste broer in zit, te duwen. Ze kijkt naar het krullenmeisje. "Help me even," roept ze, terwijl ze blijft duwen, "Probeer aan die stoel te hangen." Dan richt ze zich op de voorste broer, "Probeer jij jezelf los te trekken, okay?"

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay reageert niet terwijl Giselle honderduit aan het stamelen is.
Gespannen luistert hij naar het geritsel die steeds dichter komt vanuit de struiken.
Hij slik en heeft haast het gevoel dat dit zoveel lawaai maakt dat iedereen het wel moet gehoord hebben. Zijn adamsappel gaat zenuwachtig op en neer terwijl zijn blik nog een beetje verstrakt.

Hij weet niet goed wat hij moet doen, maar het geritsel voorspelt alvast niet veel goeds. Zijn hart bonkt wild en hij zet aarzelend een stap dichter. Het geritsel houdt op als Finlay per ongeluk op een tak trapt die een krakend geluid maakt.
'F*ck' verlaat er sissend zijn mond terwijl hij zijn blik op de struik houdt.
Het geritsel begint aarzelend opnieuw om dan met een snelheid dichter te komen.
Finlay zet snel een paar stappen achteruit en slaakt geschrokken een schreeuw als hij ziet wa er uit de struiken begint te komen.
Hij grijpt Tristan bij de arm, die het dichtst bij hem staat, op dat moment en trekt hem mee. 'RENNEN!'

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Als de rest zich begint voor te stellen in de bus, besluit Maxime om dat toch ook maar te doen. Ze heeft niet echt zin om deze mensen beter te leren kennen, maar de situatie geeft haar niet echt een keus. "Maxime," zegt ze, als de meeste haar al voor zijn geweest. Ze merkt op dat het al behoorlijk donker begint te worden en strompelt vervolgens de bus uit. Als ze naar boven kijkt, ziet ze de eerste sterren al aan de hemel staan. En het groepje dat was vertrokken is nog steeds niet terug.

"Zullen wij onderhand ook eens gaan? Die 3 zijn nog steeds niet terug dus ze hebben vast wat gevonden, laten we opschieten!" zegt ze, waarna ze vervolgens alle spullen die ze naar buiten had gegooid in verschillende tassen stopt.

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Tristan trekt even één enkele wenkbrauw op zoals alleen Tristan het kan, dit als reactie op al het vreemde wat er aan het gebeuren is. Hierna richt hij zijn blik op Finlay. Hij heeft gelijk. De anderen komen hen sowieso zoeken, ze zijn nu eenmaal al een tijdje weg en blijkbaar gaat dit ook zo blijven. De paniek die in Giselle haar ogen schuilt en die je kan horen in haar stem zorgt ervoor dat er een klein lachje op Tristan zijn lippen komt. Hij is haar niet echt aan het uitlachen, hij wil haar zelf ergens diep vanbinnen geruststellen maar het is gewoon ook zo grappig. Vrouwen die in paniek slaan. Net als Tristan zijn mond open doet om iets te reageren op de woorden van Giselle worden zijn gedachten onderbroken door een zacht geritsel uit een van de struiken achter hem. Het klinkt steeds luider en het komt steeds dichter en dichter bij.

Op zijn hoede kijkt hij naar Finlay, bij het zien van zijn gezicht hoort hij het blijkbaar ook. Te bang om iets te zeggen maakt hij met hulp van zijn handen een gebaar van weet-jij-wat-het-is? Maar echt lang moet hij niet wachten op een antwoord. Iets, waar Tristan geen naam op kan plakken, springt de bos uit. Adrenaline giert door zijn lichaam terwijl zijn ademhaling toeneemt in snelheid. Finlay neemt hem bij zijn arm en trekt hem zo mee terwijl ze het op een loopje zetten. Zijn blik valt op Giselle, hij weet niet of ze al volledig door heeft wat er gaande is. "Giselle!" roept hij, wat voor hem een startschot is om zich los te maken van Finlay en zo snel als mogelijk, met zijn pijnlijke knie en voet, naar Giselle te rennen. Zijn vingers omsluiten haar hand, "We moeten maken dat we hier weg komen."

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle snakt naar adem als ze geritsel hoort. Ze is zo geschrokken en ontdaan van het feit dat ze opgesloten lijken te zitten, dat ze van elk klein geluidje en beweging schrikt. Onzin, natuurlijk, die paranoia van haar, maar ze is gewoon zo ontdaan door de hele situatie...

Ze gilt kort en hoog als Finlay een tak breekt met zijn voet.
"Doe voorzichtig!" piept ze geschrokken, terwijl ze zich naar hem toe draait en hem verwijtend aankijkt. Ze staat met haar rug naar de ritselende bosjes en is te druk bezig Finlay boos aan te kijken om de situatie door te hebben. In eerste instantie merkt ze niet dat Finlay's blik verstart. Dan, als Tristan lijkbleke gezicht erbij komt begint het langzaam tot haar door te dringen. Ze draait zich heel, heeeeeel langzaam om.

Even lijkt de tijd stil te staan. Het wezen, het ding, lijkt in slowmotion naar hen toe te rennen. De doffe klap waarmee eerst zijn knokkels en dan zijn voeten op de grond terecht komen lijken in het paniekmoment over het gehele gebied te galmen met een harde knal. Vier korte dreunen achter elkaar. Hand hand, voet voet. Giselle's mond valt open.

Dan loopt de tijd weer normaal. Haar vingers worden vastgeklemd, en in respons knijpt Giselle heel hard in de hand die haar wegtrekt. Ze zet het op een ijselijk gillen, draait zich met lichtsnelheid om en rent met de twee jongens weg, richting het dorp. Het wezen achtervolgt hen met ijselijk gejammer.

Giselle's tas is een last bij het rennen, maar Giselle is te zeer in paniek om logisch na te denken en haar tas te laten vallen. Het zware ding zwaait heen en weer tegen haar been aan en vertraagt haar immens. Dat, en het feit dat ze door haar enkel gegaan is en op blote voeten rent. Ze durft niet achterom te kijken, maar hoort het gejammer van het beest harder worden.

Ze passeren twee kleine gebouwtjes aan weerskanten van de weg bij het binnenkomen van het dorp. Ze zijn oud, vervallen, en zijn waarschijnlijk woonhuizen (of dat ooit geweest, want het ziet er niet naar uit dat ze nog bewoond zijn). Dan, op de hoek, staat een groter, bakstenen gebouw, met een hangend bordje boven de deur; Herberg 'De Bruine Beer'.

Ze rukt zich los van Tristan en rukt de deur van de herberg open. Bij het omdraaien ziet ze het beest recht in de ogen, en ziet ze hoe vreselijk dichtbij hij is gekomen. Ze verstijft, staat verstomd in de deuropening, doodsbang.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay kijkt haastig om, om te zien waar het monster zich ongeveer bevindt en hoeveel afstand er tussen hen zit. Hij hijgt lichtjes terwijl hij half zijn been aan het meeslepen is omdat de pijn goed door begint te steken door de inspanning die ze momenteel aan het leveren zijn.
Met zijn andere arm sleurt hij zijn tas mee, omdat hij het vertikt van die los te laten en het hoogstwaarschijnlijk te laten vermorzelen door dat wezen van de hel.

Opgelucht is hij dan ook als Giselle een deur opentrekt dat blijkbaar van een herberg is, en Finlay wurmt zich snel naar binnen.
'Doe de deur dicht!' roept hij hijgend terwijl hij zijn hand tegen zijn wonde aandrukt. Hij sluit zijn ogen even, maar raakt verward als hij nog steeds de deur niet heeft horen dichtvallen. Een luide grom weerklinkt die haast in slow motion door de herberg gaat en uiteindelijk in het niets verdwijnt.
Voorzichtig slaat hij zijn ogen op en ziet hoe het monster zich recht voor Giselle bevindt, die er als verdoofd bij staat.

Finlay loopt voorzichtig achteruit in de hoop dat het monster hem niet meteen opmerkt en begint in het wild rond te tasten onder de bar, als hij er uiteindelijk is geraakt. Naar goede gewoonte hebben de meeste barmannen altijd een wapen liggen in het geval van nood. Zijn ogen gaan wijdopen als hij iets kouds en metaalachtig voelt en sluit dan zijn hand rond het wapen. Haastig opent hij het en merkt tot zijn opluchting dat er nog 3 kogels in zitten.
'Giselle...Niet bewegen.' spreekt hij zo kalm mogelijk uit. Hij wil het niet riskeren dat ze net op het moment dat hij schiet, net een poging doet om te ontsnappen waardoor zij misschien wel de kogel zou vangen.

Finlay haalt diep adem, richt het wapen op het monster, sluit één oog om zich te concentreren. Het monster gromt nijdig en zet een stap dreigend naar Giselle om de aanval in te zetten. 'F*ck...Niet bewegen, Gis...' mompelt hij tegen zichzelf en knalt dan een kogel richting het monster.

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Wanneer Giselle in zijn hand knijpt weet hij dat ze beseft dat het de hoogste tijd is om te gaan lopen. Samen rennen ze door. In het zelfde ritme weerklinken hun voetstappen op de stenen weg die er loopt. Met zijn drie volgen ze deze, lopen nog enkele huizen voorbij en komen uiteindelijk aan bij een iets groter gebouw. 'Herberg de bruine beer.'
Giselle laat hem los en loopt op de deur af, haastig volgt Tristan haar. De lach die amper 5 minuten geleden nog op zijn gezicht stond had nu plaats gemaakt voor een vastberaden blik, fronsend en klaar voor de aanval.

Net wanneer ook hij de herberg is binnen gelopen merkt Tristan op dat Giselle hem niet volgt maar verstijfd in de deur opening blijft staan. "Giselle!" roept hij, een klein beetje paniek is er te horen in zijn stem. "Lopen!" Niets. Blijkbaar hoort hij haar niet. Vol schrik kijkt hij naar Finlay die naar de bar loopt. Wat is die nu weer van plan? Gaat die nu echt drinken op dit moment? Zelf kan hij ook best wat drank gebruiken, maar zelf Tristan heeft nog ergens het fatsoen om dit niet te doen. Moet hij nu echt alles alleen doen? Rustig loopt hij naar Giselle toe. Hij is bijna bij haar, dan kan hij haar arm vastgrijpen en haar naar binnen trekken en zo de deur sluiten. Alleen moet hij dit zien te doen zonder 'het ding' én Giselle te laten schrikken. Hij slikt even en strekt zijn arm uit naar haar. Maar dan hoort hij Finlay. Hij is kalm en zegt dat Giselle zich vooral niet mag bewegen. Wanneer Tristan zich dan omdraait ziet hij dat hij een geweer vast heeft. Huh, wat? Hoe komt ie daar nu weer aan?
Impulsief als Tristan is neemt hij Giselle tóch bij de arm om haar zo weg te trekken. Dit doet hij net op het moment dat Finlay een kogel lost.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Er ontsnapt een snik van schrik, maar ook opluchting als er plotseling een stem vlak bij haar vraagt of het gaat. Sophie knikt dankbaar naar hetzelfde meisje als wat haar te hulp was geschoten niet veel eerder. Ze kijkt kort naar de twee jongens en ze merkt dat de tranen uit blijven. Dit kon ze. Ze knikt nogmaals en pakt de stoel vast. Zo goed als ze kan, met alle energie die ze heeft, gaat ze aan de stoel hangen en hoopt dat het voldoende is om te kunnen helpen.

"Dank je.." Prevelt ze dankbaar aan het meisje, terwijl ze nu alle aandacht op haar taak richt; de stoel van zijn plek te krijgen.

IrethR · 3e jaars

Terwijl Genim bezig is zijn eigen schouder te desinfecteren met alcoholhoudende doekjes stapt er een meisje met een verbandtrommel over zijn uitgestrekte benen heen en loopt zo langs Myra naar buiten. Hij kijkt gefascineerd toe hoe ze methodisch al haar spulletjes neerlegt en ze één voor één telkens weer op precies dezelfde plek terug legt als ze ze gebruikt heeft. Obsessive much?

Precies wanneer hij zijn eigen schouder verbonden heeft begint het meisje te spreken. Haar instructies zijn duidelijk, maar misschien net iets te overdreven precies. Genim begint erg het gevoel te krijgen dat ze hier te maken hebben met iemand met OCD, of een of andere andere super- compulsieve aandoening. Hij zet zijn eigen verband goed vast en staat op, precies wanneer Myra ook opstaat en de andere kant op gaat. Hij loopt naar het meisje op de grond toe en pakt het verband en een paar handschoenen van haar aan.

"Laat mij maar", zegt hij, precies wanneer er een jongen redelijk in paniek hun kant op komt rennen en iets roept over dingen ergens uittrekken. Hij knippert even met zijn ogen en zegt dan tegen de jongen: "Als je even twee seconden wacht ruk ik dat ding er wel uit."

Vaag hoort hij in de verte iemand opperen dat ze misschien beter achter het groepje aan kunnen gaan dat hulp is gaan zoeken, maar hij reageert er niet op. Hij focust zich nu liever even op het oproepen van zijn EHBO-skills.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Gabe Miller

Een meisje - aarzelend; dat zichzelf kennelijk de moed in moet spreken - komt op de broers af. Even is Gabe opgelucht, er waren immers meer overlevenden! Hij had de stemmen echt gehoord en deze mensen konden zijn broer en hem helpen! Het blonde meisje lijkt echter weinig daadkrachtig, en hoewel Gabe wist dat hij het haar niet kon verwijten, was hij even teleurgesteld.

Gelukkig komt er meer hulp. Een meisje met zwart haar komt bij hen vraagt of het ging. Een zwak, zelfspottend glimlachje speelt Gabe's lippen. ,,...Niet bepaald,'' zegt hij, kalmer dan normaal was voor de situatie - maar zijn hoofd duizelde. De twee meiden beginnen gauw actie te ondernemen door Liam's te proberen te bevrijden. Het blonde meisje begint aan de stoel te trekken en het 'rock'-meisje duwt Liam's stoel aan de kant.

Gabe is vermoeid en duizelig door de klap die hij tegen zijn hoofd heeft gekregen, maar hij spant zich zo veel mogelijk in om de stoel voor Liam, die waar het blonde meisje aan trekt, in beweging te krijgen. Gestaag lijkt de stoel mee te geven, en Gabe slaakt een opgeluchte zucht uit. Nu hoefde alleen hij nog bevrijd te worden. ,,Bedankt,'' mompelt hij, en dankbaar kijkt hij de twee meiden aan. ,,Kan je die stoel voor mij... misschien nog naar achter trekken?'' vraagt hij dan aan het blonde meisje.

[RPG] Cladis Creek

Wie is er online