[RPG] The Blood of Sado

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

In gedachten verzonken staat Liz achter de toonbank van de pub. Het is normaal al niet erg druk op de dag, aangezien iedereen werkt, maar vandaag is het extra rustig. Iedereen is vast druk met de voorbereidingen over het bal. Eigenlijk zou ze het zelf ook moeten zijn, want ze heeft de zaal van het restaurant immers zelf verhuurd aan de gemeente.

De afgelopen twee weken zijn een compleet gekkenhuis geweest. De begrafenis van Dorothy was compleet uit de hand gelopen. Enkele dagen erna heeft Liz haar vriendin nogmaals begraven, dit keer was zijzelf de enige gast en deed de ceremoniemeester weinig meer dan het laten zakken van de kist. Toch was het voor Liz een manier om de dood van haar vriendin toch een beetje af te sluiten.

Polly bleek inderdaad spoorloos te zijn en omdat het onmogelijk leek haar te vinden, heeft Liz haar uiteindelijk als vermist opgegeven. Een week na de begrafenis deed de kok haar een voorstel: hij wilde wel koken, maar zag het niet zitten om de hele tent te runnen. Dus besloot hij die taak in handen te leggen van Liz. Ze kreeg daarbij wel hulp, gelukkig.
Groter kon de schok niet zijn toen bleek dat hij de hulp had ingeroepen van niemand minder dan Syll Whyte..

Aangezien er toch geen klanten zijn, komt Liz achter de bar vandaan. Ze begint voorzichtig de borden op te stapelen, zodat de tafels zodadelijk weggehaald kunnen worden. Waar ze die gaan laten is haar nog even een raadsel, maar daar valt vast wel iets op te vinden.

Afbeelding

Zodra Susannah naar binnen stapt, vertrekt een andere vrouw. Blijkbaar had ze de middag vrij genomen ofzoiets. Ze negeert Suze in elk geval niet, maar knikt haar vriendelijk gedag. In plaats van Helena wordt ze geholpen door een man die haar net iets te charmant toelacht. Het vragenlijstje klinkt haar ook wat te standaard.
Susannah Hunter, Londen, 20 april 1974. Mijn ouders heetten Layla en James, maar zijn helaas niet meer in leven. Ik werk voor het Ministerie bij Geboorteregistratie en Magische Adoptie. Mijn vorige woonplaats in Londen.'

Ze merkt dat de man haar goed bekijkt, en wendt daarom haar blik af en bekijkt zogenaamd geïnteresseerd een schilderij aan de muur. Op het eerste gezicht kwam de man haar niet erg bekend voor, maar ze wist het niet zeker.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Nog altijd op het bankje zittend ziet Mairi een vrouw voorbij komen, die in een vaste pas door loopt naar waar dan ook. Wanneer ze de gestalte van de vrouw in zich op neemt fronst ze. De vrouw leek haar bekend voor te komen, maar ze kon zich zo snel niet goed herinneren waarvan. Ze was ook wat te ver weg om echt goed te kunnen zien, dus misschien verbeeldde ze zich het maar. Het was vast iemand geweest die leek op iemand die ze kende van Hogwarts, of zo.

Diep nadenkend over op wie de vrouw van daarnet ook al weer leek, merkt Mairi niet dat Helena ondertussen voor haar is komen te staan. Wanneer deze echter niet meer stopt met praten over jurken schrikt Mairi op uit haar gedachten. Dan pas ziet ze wie er voor haar staat en Mairi glimlacht even terug. Maar wat vroeg ze als eerste? Helena houdt een hele verhandeling over een tweetal jurken en Mairi knikt af en toe geduldig. om aan te geven dat ze luistert.

Helena heeft het over een rode jurk en Mairi kijkt haar met wat ontzag aan. Mairi zou nóóit zomaar een rode jurk aan durven trekken. Mairi is meer een type voor saai zwart. Of misschien wit of champagnekleurig, wanneer het een bruidsjurk betreft. Maar rood? Nee, dat zou ze echt niet aandurven. Waarschijnlijk zou ze ook nog eens een jurk uitkiezen die totaal niet bij haar past, dus dan is het niet alleen opvallend vanwege de kleur, maar dan blijkt ook hoe weinig Mairi over zulk soort dingen weet. Helena blijkt echter een heleboel over jurken en kleuren te weten, dus Mairi volgt toch haar verhaal maar. Ze zou er nog wat van op kunnen steken, misschien zou ze dan ooit wel een jurk uit durven zoeken voor een dergelijk feest. Hoewel een jurk die 'passie' schreeuwt haar wel een beetje eng zou lijken, wie weet wat vieze mannetjes over je gaan denken (want in haar optiek zijn het altijd de enge mannetjes die dingen gaan denken daarbij, terwijl dat nou niet de mannen zijn waarvan ze zou willen dat ze het denken, die zouden sowieso eerder naar meisjes als Helena kijken).

Wanneer Helena wat verontschuldigend kucht glimlacht Mairi even naar haar. Als Helena daarna vraagt wat Mairi zal gaan dragen wordt ze een beetje rood. Ze knippert even met haar ogen en kijkt dan de andere kant op, terwijl ze met haar handen aan haar totaal onmodieuze koffertje frunnikt. "Ehm..." zegt ze zachtjes. "Ik ehm. Ik denk dat ik niet ga." Mairi kijkt Helena niet aan terwijl ze dat zegt, want ze heeft het idee dat Helena haar niet zo goed zou snappen.

"Ik vind een feestje niet zo op z'n plaats." zegt ze dan, niet geheel overtuigd, maar als smoes voor haar afwezigheid van die avond. "Enikzouooknietwetenwatikaanmoettrekkenstraksslaikeenflater." gooit ze er dan vlug achteraan, terwijl ze voelt hoe haar wangen nog wat roder worden. Mairi ontwijkt de blik van Helena en staart een beetje naar het midden van het plein. "Maar die rode jurk zal je vast beeldig staan." zegt ze dan, om toch een beetje te reageren op Helena's hele verhaal.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Daar lig je dan. Op je nieuwe bed. Of eerder je oude bed in een nieuwe slaapkamer, in een nieuw huis, in een nieuw dorp. Om twaalf uur ’s middags. Maar Eleanora slaapt al even niet meer. Ook al heeft ze zich nog niet in de benedenvertrekken vertoond en haar ontbijt overgeslagen, ze ligt eigenlijk helemaal klaargemaakt en aangekleed op haar bed een dramatische liefdesroman te lezen.

Ook haar moeder heeft door dat ze vast niet meer slaapt, maar gewoon een puber is die zich op haar kamer verschanst en gepikeerd zucht Eleanora en draait ze met haar ogen. Ze laat geïrriteerd haar boek zakken. Niet nu, mam, hij is haar net zijn liefde voor haar aan het verklaren! Verdorie… Ze kunnen haar ook nooit gerust laten!

Naar papa zijn werk gaan. Pfoe. Eleanora staart kwaad voor zich uit. Zijn nieuwe werk. Haar beide ouders weten allebei goed genoeg hoezeer Eleanora er op tegen was. Ze volgt het nieuws ook wel een beetje, hoor! Het is niet aan haar voorbijgegaan dat in het dorp waar ze nu wonen vier moorden op twee dagen tijd plaatsgevonden hebben, waarvan één de burgemeester was. Eleanora snapt haar ouders niet. Ze zijn altijd zo beschermend en gevaar ontwijkend, dus het kon er bij haar helemaal niet in dat ze nu het gevaar wilden opzoeken door naar Sado te verhuizen. En dan nog om burgemeester te worden. Ook al is het nadien rustig geweest in Sado. Eleanora haalt zich nog levendig voor de geest hoe ze de voordeur van hun vorige huis met haar lichaam en leven en veel dramatisch geschreeuw en geruzie barricadeerde. Compleet pointless, want papalief is natuurlijk een tovenaar die geen voordeur nodig heeft om naar buiten te kunnen. Ambitie is goed, maar de ambitie van haar vader ging er wel een beetje over. Het zou zijn dood kunnen worden…

Eleanora slaat haar boek met een klap dicht en zucht opnieuw, waarna ze zich uit bed heist. Ze steekt haar voeten in haar schoenen en slentert dan haar kamer uit. Ze kijkt haar moeder van bovenaan de trap aan terwijl ze het boek tegen haar borst klemt.

“Het zal dan wel, zeker. Het is niet dat ik een keuze heb, he.” Langzaam daalt Eleanora de trap af. Papa’s werk kon haar weinig schelen. Zeker nu, maar Eleanora grijpt elke kans aan om eens buiten te kunnen komen. Ook al houdt dat in dat ze vast geïntroduceerd zou worden als “dochter van”. Waar ze geen zin in heeft. Ze zou zich wel uit de voeten maken tegen dan.

Verveeld leunt Eleanora tegen een muur in de hal en wacht op haar moeder die opeens naar de keuken teruggelopen is.

“Kom je nog of hoe zit het?” Ze had gerust haar scène nog kunnen aflezen, zo!

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Cecilia loopt met het mandje muffins terug de gang op en zet haar meest stralende glimlach op naar haar dochter. Oh, ze wist hoe haar dochter zich irriteerde, maar ze ging er niet op in. Denk maar niet dat Cecilia zich gewonnen gaat geven in de strijd van haar puberdochter. “Hier ben ik al, lieverd. Kom, we vertrekken.”

Cecilia haakt haar arm in die van haar dochter en stapt met haar naar het gemeentehuis. Ondertussen bestudeert ze aandachtig de straten van haar nieuwe dorp. Welke winkels ze graag binnen zou gaan, waar ze binnenkort inkopen wil doen en bovenal waar alles ligt. Cecilia heeft niet de mogelijkheid om ergens naar te verschijnselen en kan zich alleen te voet verplaatsen. Cecilia brengt haar hoofd toe naar haar dochter en wijst naar een tearoom.

“Misschien kunnen we daar binnenkort eens heen gaan? En daarna kunnen we gezellig samen gaan winkelen. Je had toch altijd dat gewaad gewild in die kleur dat je zo mooi vindt?”

Cecilia wou er het beste van maken met haar dochter, maar ze vreesde dat die toch alles vervelend of saai zou vinden. Ze hoopte desondanks binnenkort wat quality-time te hebben met haar kind. Cecilia houdt na een tijd halt bij het gemeentehuis van Sado. Oh, wat was ze trots op haar echtgenoot. Eindelijk heeft hij de functie gekregen waar hij zo van droomde en waar zij vanzelfsprekend ook van droomde.

“Kom, dan gaan we naar papa’s bureau”, zegt Cecilia enthousiast tegen haar dochter waarna ze het gebouw binnenstapte. Het gemeentehuis was misschien niet zo imposant als ze gehoopt had, maar de vloer en trappen leken van marmer gemaakt te zijn en de gangen waren voorzien van een hoog en mooi plafond. Dan ziet ze haar man staan, slaat gelukkig haar armen om hem heen en drukt een kus op zijn wang.

“Snoepje, wat geweldig, ik ben zó trots op je”. Ze laat hem los en legt een hand op de schouder van Eleanora. “En jij ook he? Niet waar, Nora?”

Afbeelding

Donovan luistert aandachtig naar de vrouw en noteert al haar gegevens op het document. Zijn vermoedens werden bevestigd dat het inderdaad iemand van Slytherin was. Hij kende haar vaag en bij naam, maar hij kon voor de rest niets over haar herinneren. Donovan zet een groot vinkje bij de status 'fullblood' en zet onder Susannahs inschrijvingsdocument een zwierige handtekening.

"Wat brengt u in Sado, als ik vragen mag? Na alle gebeurtenissen die enkele weken plaats vonden, bent u de eerste die zich hier als nieuwe bewoner aanmeldt".

Donovan neemt de stempel van het gemeentehuis, drukt deze in het inktkussen en laat te stempel dan met een doffe klap op het inschrijvingsdocument terecht komen. Hij blaast er nog even over en laat dan het document los zodat deze mooi opgerold wordt. Daarna spreekt hij nog een snelle vermenigvuldigingsspreuk erover uit en overhandigt dan een kopie van het document aan Susannah.

"Ik neem aan dat u dan ook in het gemeentehuis gaat werken? Of gaat u een eigen bureau bevinden?"

Donovan wou alles van iedereen weten en sinds al deze gebeurtenissen had hij deze drang nog meer dan voorheen. Bovendien was deze nieuwe persoon een Fullblood: nog een reden te meer om om je hoede te zijn.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena fronst haar wenkbrauwen wanneer Mairi aangeeft dat ze niet gaat. Ze haalt een hand door haar haar, waardoor het weer een beetje ongecontroleerder gaat zitten. Geen plaats voor feestjes? Voldemort is uitgeroeid! Is dat geen reden genoeg? schiet er door haar heen, en bijna wil ze het hardop zeggen. Bijna. Tot…

“Hoe, ‘ik zou ook niet weten wat ik aan moet trekken’? Wat is dat nu voor onzin? Je gaat me toch niet wijsmaken dat jij geen enkele outfit hebt, of wel?” Helena zwijgt en kijkt Mairi aan. De afwezigheid van haar reactie, bevestigt Helena’s vraag.
Dat de rode jurk haar vast wel zou staan, negeert Helena nu even. Dat is nu niet belangrijk, want dat weet ze gewoon.
“Waarom zou jij een flater slaan? Kom jij maar eens met me mee,” beveelt ze haar, waarna ze haar zonder pardon aan haar pols omhoog trekt. “We gaan een jurk zoeken. Geen gemaar en geen gezeur!” Ja, Helena is als het ware een samensmelting van Trinny en Susannah en naast haar kennis van de medische wereld is ze ook een uitstekende eerste hulpverlener in de branche van de mode. En als Helena iets in haar hoofd heeft, heeft ze iets in haar hoofd.

Dus staat Helena twee minuten later in de winkel met Mairi. Ze draait zich om.
“Blijf staan, en laat me eens goed kijken,” zegt ze, terwijl ze Mairi’s bouw grondig bestudeert. Ze kijkt naar haar hals, schouders, borsten, wel niet op die manier, taille en heupen. Nog even de kleur van haar ogen checken – OK.
Helena draait zich om en verdwijnt in een van de vele rekken. Zonder wat te zeggen. Met veel gemompel als “Deze niet, deze ook niet… Oeh, gewaagd! Nee, yuk!… Mooie kleur!” struint ze wat rekken af en staat na vijf minuten aan de andere kant van de winkel, met zicht op Mairi, doorheen een klein gaatje tussen de jurken heen.

“Hey! Kom eens naar het pashok!” roept ze zowat door de winkel heen, terwijl ze de jurken één voor één aan de haken hangt. Hier moet wel iets tussen hangen dat ze leuk vindt én goed staat! Ja, Helena houdt van shoppen!

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Rodrick kijkt niet erg op van de vrouw die langs loopt. Met zijn ogen op de deur gericht, als een trouwe konthond, kijkt hij of zijn vrouw en dochter er al aan komen. Hij verwacht ook wel dat er een mandje muffins mee komt. Cecilia wist hoe graag hij haar muffins at (en ondanks dat bleef hij nog altijd zijn lange smalle zelf) en op een dag als deze was een mandje natuurlijk heel erg op zijn plaats. Ook een beetje om wat medewerkers te paaien. Want dat is ook gewoon belangrijk.

Gelukkig ziet hij in de verte, wel een klein beetje aan de late kant, zijn vrouw en dochter aankomen. Rodrick wiebelt wat op zijn tenen en er verschijnt nu al een grote brede grijns op zijn gezicht. Wanneer zijn Snoepjes binnenkomen en Cecilia hem meteen omhelst en hem een kus geeft, geeft hij haar een kus terug, terwijl hij haar even beet pakt. Wanneer hij haar los laat legt hij even een hand op de schouder van Eleanora. Hij glimlacht tevreden naar haar, hij had niet verwacht dat ze mee zou komen en het doet zijn vader hart dan ook goed dat ze er wel is! Toch kan Rodrick het niet laten om even heel overduidelijk op zijn horloge te kijken, te laat komen, daar heeft hij wel een beetje moeite mee. Al is het maar twee minuten.

"Nou, kom. Dan gaan we ons even in schrijven in ons mooie dorp! " zegt hij met nog altijd een brede glimlach. Met die woorden pakt Rodrick de hand van zijn lieftallige echtgenote vast en met een klein gebaartje naar Eleanora loopt hij richting de trap. Voor de trap laat hij de hand van Cecilia even los, zodat hij de eerste trede viermaal opnieuw op kan stappen. Dan loopt hij de rest van de trap op, waarna hij de deur van burgerzaken al kan zien. In een vaste tred loopt hij er naar toe en met een zwiep van zijn toverstok, deze spreuk is hij erg bedreven in, laat hij de deur naar de afdeling open zwaaien.

Wanneer hij er aan komt ziet hij dat de vrouw van daarnet al bij het bureau staat en even overweegt Rodrick om heel bossy door de ruimte te roepen dat hij de burgemeester is en dat hij direct geholpen wilt worden en dat hij zeker niet in de rij gaat staan. Rodrick vindt dat zoiets wel een van de voordelen zou moeten zijn van een burgemeesterschap, maar hij is er niet van overtuigd dat anderen dat ook zo ervaren en hij besluit er maar van af te zien. Zijn dames zouden het waarschijnlijk niet erg waarderen. Het zou waarschijnlijk ook niet echt een goede indruk achter laten bij zijn medewerker.

Toch kan Rodrick het niet laten even luid te kuchen, want misschien wist de man al wel hoe hij er uit zag en zou hij belissen toch maar even op te schieten om hen te helpen. In dat geval zou het in ieder geval een beetje een trouwe medewerker zijn, iets dat in Rodricks ogen wel zeer belangrijk is.

Afbeelding

Mairi zit nog een beetje beschaamd om zich heen te kijken, wanneer Helena haar aan haar pols omhoog trekt en haar mee sleurt naar de eerste de beste winkel met jurken. Ze durft ook niet erg tegen Helena in te gaan, want ze heeft zo maar het idee dat het geen ene moer zou helpen in dit geval. Waarschijnlijk was haar enige lot minstens een uur in een pashokje door te brengen en allerlei jurken aanpassen. Zo is haar vage vermoeden.

Wanneer ze in de winkel staan heeft Mairi weinig kans om even rond te kijken, want Helena begint haar grondig te bestuderen. Wat onzeker van die actie slaat Mairi haar armen om haar lichaam, om zo maar een beetje te bedekken waarvan ze altijd hoopt dat mensen het niét zien. Gelukkig is de kwelling snel voorbij en Helena schiet weg, terwijl Mairi een beetje beduusd stil blijft staan. In de tijd dat Helena door de rekken gaat en de een na de andere jurk afwijst, neemt Mairi eindelijk de kans om maar wat rond te kijken. Haar blik blijft hangen op een jurk in de aparte hoek van de winkel. Een herinneringen aan de jurk die bij haar op zolder ligt schiet in haar op. Die jurk stond haar wél heel mooi, maar was nou niet bepaald geschikt. Daarnaast kleefde er ook die andere herinnering aan.

Voordat haar gedachten de loop nemen hoort ze Helena's stem luid door de winkel roepen. Vluchtig begeeft Mairi zich naar de pashokjes, waar ze op de haken al een bult jurken ziet hangen. Mairi's ogen worden groot en een beetje onzeker kijkt ze van de jurken naar Helena. Zelf had ze onderweg nog een hangertje met daarop een simpele zwarte en hoog aangesloten jurk (met mouwtjes) meegenomen. Aarzelend hangt ze het op een haakje, maar als ze ziet wat daar al hangt vermoedt ze dat Helena de jurk nog eerder op de stapel 'wil ik nog niet in begraven worden' zou gooien, dan dat ze het ooit bij iemand aan zou willen zien. En dus pakt Mairi maar een andere jurk. Een paarse. Mooie kleur... Maar... Decolleté. Mairi knippert even snel met haar ogen en kijkt dan onzeker naar Helena.

"Ik denk niet dat ik dát aan durf hoor..." zegt ze, terwijl ze langs de jurken gaat en alle jurken die ze niet aan zou durven weg hangt van de jurken die ze wel aan zou durven. Ongeveer drie vierde van de jurken komt uiteindelijk op het 'durf niet' stapeltje en vluchtig duwt ze hen in Helena's handen, waarop ze het gordijn dicht trekt. Zo. Ze zou die donkerblauwe wel proberen. Veel gematigder, véél beter!

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Eleanora blijft met een verveelde uitdrukking op haar gezicht naar haar moeder kijken wanneer die zonnetje in huis-achtig grijnst. Er is geen enkele reden om zo te stralen, lijkt haar. Eleanora houdt haar boek stevig tegen haar lichaam geklemd wanneer haar moeder haar arm in de hare haakt. De hele wandeling blijft Eleanora in het niets voor haar uitstaren. Het boeide haar niet waar de winkels waren, waar de cafés en pubs waren, waar het stadhuis was. Net zoals ver alles in haar leven boeit dit haar niks.

“Oh, ja, natuurlijk,” antwoordt ze wat afwezig wanneer haar moeder een voorstel doet, ook al had ze er niet veel van opgevangen. Wanneer ze in het stadhuis zijn, laat Eleanora Cecilia een paar meter voor haar de trap op lopen. Zelf loopt ze vrij energieloos achter haar aan en komt een paar luttele seconden later boven aan.

Wanneer Cecilia nogal vrijpostig met Rodrick doet, stapt Eleanora voor de zekerheid een metertje of twee opzij en kijkt demonstratief de andere kant op. Ook al doen ze niets wat een of andere speciale aandacht trekt. Ze heeft het altijd awkward gevonden als haar ouders zo in het openbaar met elkaar doen. Ze wordt echter vrij vlug weer in het spel betrokken wanneer haar moeder haar hand op haar schouder legt en bevestiging zoekt over haar trotsheid.

“Ja, mama, enorm.” antwoordt ze zonder enige vorm van enthousiasme. Ze is wel blij voor hem dat hij het heeft geschopt tot waar hij wilde komen, maar ze had het liever in een ander dorp of stad zien gebeuren, gezien de gebeurtenissen. En haar ouders zijn zich meer dan bewust van Eleanora’s mening hierover, dus ze kan het niet opbrengen van terug te glimlachen naar haar vader. Eleanora heeft geen zin in drama.

Ze loopt achter haar ouders aan de trap op, na even haar vaders compulsieve impulsen aanschouwd te hebben. Eleanora snapt niet waarom hij daar zo’n behoefte aan heeft, en blijft ook hier een beetje afstand bewaren voor ze weer verder loopt. Eens boven, ziet Eleanora dat ze moeten wachten omwille van een voorganger. Het perfecte moment om haar boek terug open te slaan!

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena draait zich met een brede grijns op als alle jurken op de haakjes hangen om Mairi aan te zien komen wandelen. Ze kijkt even naar de zwarte jurk die ze zelf ook mee heeft genomen en zo verhullend is dat ze bijna als boerka kan fungeren. Neen, dit moet Helena verhinderen. Waarschijnlijk zegt haar blik genoeg, want Mairi neemt daarop een mooie paarse jurk die ze zelf blijkbaar niet had zien hangen.

“Oh ja, die is ook nog wel leuk, ja, pak maar mee!” zegt Helena enthousiast. Een beetje trots omdat ze zichzelf tot modeadviseur heeft gebombardeerd, staat ze naast het pashok terwijl Mairi’s blik over de jurken heen gaat. Mairi begint te jurken te sorteren en Helena is tevreden dat ze de fantastische jurken weet te onderscheiden van die die toch een ietsiepietsie minder fantastisch zijn. Tot ze de fantastische reeks vlug terug in haar handen duwt en het gordijntje dicht trekt.

“Seg, seg. Ga je deze niet passen?” vraagt ze een beetje verontwaardigd, terwijl ze naar een gesloten gordijn staart. “Dit zijn de mooiste exemplaren in de winkel. Ze weghangen zonder ze ook maar eens gepast te hebben is haast een belediging!” Ze zwijgt eventjes, gooit er dan een beetje samenzweerderig een schepje bovenop.

“Ik denk dat je in enkele van deze enorm sexy voor de dag kan komen, hoor. Elegant en in stijl uiteraard, maar sexy!”

Enjolras · King of Babylon

Fcuk, denkt hij, zonder een woord uit te brengen, wanneer hij met zijn linkervoet ongelukkig tegen de tafelpoot aanstampt. De vuilgebekte woorden die hij wil uitroepen, slikt hij in en vervangt die door een gelaatsuitdrukking die boekdelen spreekt. Het is hier ook echt veel te krap.

Sinds anderhalve week woont Nathan niet langer in zijn bloemkolenhuis. Zijn verblijf daar was er erg kort geweest, zo bleek achteraf. Een waar Blitz-bezoek. Hij had niet eens tijd gehad om te wennen aan de vele vertrekken die het huis had geteld. Door de gebeurtenissen van de afgelopen weken, had hij toch enige schrik gepakt. Zijn eerste natuurlijke reactie was vluchten geweest. Weg uit Sado. Maar een jongen met opmerkelijk kapsel had dat met weinig woorden uit zijn hoofd gepraat. Hoewel hij Damien na de begrafenis slechts vier keer – geheel per toeval – had gezien, had die zo’n beetje het leven van Nathan op een kantelpunt gezet. Op charmante wijze weliswaar, dat wel.

Nog een geluk dat ik niet alle dozen geledigd had, denkt Nathan wanneer hij met een zwiep van zijn wand de laatste doos in een hoekje laat ploffen. De moeite die hij doet om dit alles zo geluidloos mogelijk te doen, wordt door de wetten van de natuurkracht helaas niet geapprecieerd. Met een duidelijke plof belandt de doos op zijn eindpunt. Precisie, het is nog steeds niks voor hem. Maar in tegenstelling tot wat hij had verwacht, volgt er op de plof geen gebrom en gemekker. Gelukkig.

Situatieschets. Nathan woont nu in hartje van de Fullbloodwijk. Hide in plain sight. Het was een idee geweest van Damien. Op instinctief gevoel had Nathan alvast zijn spullen gepakt en met het idee gespeeld terug te keren naar London. Bij toevalligheid liep hij diezelfde dag Damien tegen het lijf die hem op andere gedachten bracht. Hoewel Nathan het niet aan zichzelf wou toegeven, en al zeker niet aan een potentieel belangrijk-en-schone-vent-in-zijn-leven; de schrik om het volgende slachtoffer te zijn zat er aardig in. Maar het idee om net in het hol van de leeuw te gaan wonen, klonk nog zo vreemd niet.

Dus nu woont Nathan als Mudblood in het hart van het grote Fullbloodbeest. Een nieuwe woonst vinden ging uiteindelijk aardig goed. Alsof het lot het zo gewild had, had Damien diezelfde dag nog een zoekertje gezien bij het boekenantiquariaat Books & Brewers (gelegen naast de speelgoedwinkel Queens & Dolls). Het antiquariaat bleek uitgebaat te worden door een grimmige man van begin de 100. Hoewel Nathan het nooit met zoveel woorden heeft gevraagd, veronderstelde hij dat Jeremy Brewers een doorweekte Fullblood was. Maar zoals het alle grimmige mannen vergaat, zo ook kon Jeremy Brewers zijn zaak niet langer uitbaten. Een week oefentijd had hij gekregen en daarna kon hij het alleen opknappen. Om het met de woorden van Jeremy zelf te zeggen.

Tot ongenoegen van Nathan had hij de compromis niet helemaal gesnapt. Dat hij voortaan een boekenantiquriaat zou gaan uitbaten was volledig naar zijn zin. Het antiquariaat bleek dan ook werkelijk een fenomeen an sich te zijn. Nathan refereerde er voorzichzelf naar als de Chocoladefabriek van Charlie onder de boekenhandels. Hoewel het van op straat helemaal niet zo groot lijkt, des te groter is de winkel binnenin. Elke mogelijke vrije plek wordt benut door scheve boekenkasten die stuk voor stuk volgestauwd zijn met boeken in allerlei vormen en maten, geuren en kleuren. Dikke, dunne, stoffige, nette,... Die oefenweek was dan ook één en al plezier geweest. Elke dag was een ontdekking.

Het enige dat Nathan blijkbaar niet goed had gesnapt, was dat de oude en grote Jeremy Brewers niet van plan was geheel het pand te verlaten. Nathan kreeg de zolderkamer, Jeremy behield de eerste verdieping. Dus zo komt het dat Nathan zich op dit moment bezig houdt met het stoten van tenen tegen tafelpoten, het verplaatsen van dozen om ze toch nooit te ledigen - wegens plaatgebrek om de inhoud een fijne thuis te geven. En dit allemaal zo stil en geluidsloos mogelijk, omdat ene Jeremy Brewers op de verdieping onder Nathan zijn middagdutje doet. En zoals het een stereotiepe oude man toekomt: zo ééntje wek je liever niet.

Goed, dat is dat, denkt Nathan vervolgens. Hij neemt zijn nieuwe vertrek nog een keertje door. De dozen waarvan hij besloten had ze ongeopend te laten, staan nu netjes tegen de wanden zodat hij de ruimte optimaal kan benutten. Hoewel dat met een korrel zout te nemen is, want het is en blijft er krap. Het antiquriaat mag dan wel een paradijs zijn, de Magie was blijkbaar op om ook van het zolderkamertje iets deftig te maken. Nathan zucht, haalt zijn schouders op, krabt even in zijn nek en neemt dan zijn wand weer stevig in de hand.

Hij gaat in het midden van de kamer staan - daar waar het plafond het hoogste reikt en waar hij netjes rechtop kan blijven. Alsof hij een scene uit één of ander over-the-top toneelstuk repeteert, heft hij zijn wand omhoog en sluit zijn ogen. Daar waar het donker is, daar ziet hij zijn broertje. Een glimlach. Zeven tuinkabouters. En nog een glimlach. "Expecto Patronum," brengt Nathan met een gelukzalig gevoel uit. Stil, dat wel. Want zo hoort het, als je dat ding alleen als postbode gebruikt. Uit de top van zijn wand ontspruit een Pinguïn die gloeiend en waggelend boven de houten vloer van de zolderkamer blijft zweven. Met oogcontact brengt Nathan de boodschap over en richt zijn wand dan doorheen het zolderraam. Weg is de Pinguïn.

Afbeelding

Waggelend, minstens één meter boven de grond, schiet hij een andere kamer weer binnen. Terwijl hij boven de grond blijft zweven, richt hij zich met zoveel mogelijk gratie richting een menselijk schepsel met torenhoge kruin. Daarna weerklinkt de stem van Nathan doorheen de kamer. Geheel van lichte nerveuze trilling voorzien.

"Jongeheer Leighton. Vanavond is er een bal in de pub van Polly. Ik wil je graag bedanken voor het regelen van mijn nieuwe woonst en vroeg me af of je zin zou hebben met mij daarheen te gaan. You-Know-Who I am." Nu het eindelijk veilig was, had Nathan de moed gevonden eindelijk dat woordgrapje te maken. Zo snel als Pinguïn gekomen was, zo verdwijnt hij ook weer. Met veel glitter en glamour, zoals het hoort.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi heeft zich in het pashokje terug getrokken en peinzend staart ze naar de jurken die er nog hangen. Achter het gordijn hoort ze Helena vragen of ze de andere jurken niet aan gaat passen, maar voor ze zich nader heeft kunnen verklaren vervolgt Helena dat ze in die jurken enorm sexy voor de dag kan komen. Ongemakkelijk steekt Mairi even haar hoofd uit het hokje. Bij het idee er sexy uit te zien is ze al rood geworden, "Nou ik denk niet dat dat lukt hoor." mompelt ze, waarop ze haar hoofd het hokje weer intrekt.

Vluchtig schiet ze uit haar kleren en trekt ze de blauwe jurk aan. Voordat ze het hokje uit stapt duwt ze haar boezem nog even goed in het bovenstuk van de jurk, voordat zo'n hyperactieve nep vriendelijke verkoopster er aan komt om het in haar plaats te doen. Dat vindt ze altijd zo awkward. Uiteindelijk stapt Mairi het hokje uit. Wat onzeker gaat ze voor de spiegel staan, terwijl ze vluchtig naar Helena kijkt. Dan gaat haar blik naar de spiegel. Ongemakkelijk kijkt ze naar haar spiegelbeeld. Okay. Toegegeven, de jurk stond niet geheel verkeerd. Tenminste. De bovenkant. Haar kont leek echter wel héél breed in deze jurk, een koe zou jaloers zijn op zo'n bilpartij! Mairi trekt een vies gezicht en vlucht dan het hokje weer in, zonder wat te zeggen.

Na enkele jurken aangepast te hebben pakt Mairi dan toch maar een van de jurken die ze in eerste instantie terug aan Helena had gegeven. Die groene leek haar bij nader inzien toch wel mooi. Ze trekt de vorige jurk die ze aangepast had uit, een zwarte, en kijkt even via de spiegel naar haar lichaam. Met haar hand glijdt ze even over de streep op haar buik. Dan pakt ze de jurk van de haak en trekt hem aan, om vervolgens tot de conclusie te komen dat de jurk toch wel een maatje te groot is. Maar hij is wel mooi... "Helena..." zegt ze zachtjes, omdat ze eigenlijk niet wil toegeven dat ze die jurk dan toch mooi vindt. "Wil je die groene jurk misschien in een maatje kleiner pakken?"

Nog even staart Mairi in de spiegel, dan trekt ze de jurk alvast uit en steekt ze haar hand een stukje uit het pashokje, zodat ze zo de jurk van Helena kan aanpakken.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Susannah volgt de veer van Donovan als hij haar gegevens invult. Even trekt ze haar wenkbrauw op als hij uitbundig het fullbloodvakje aanvinkt en een krullerige handtekening zet. Dan begint hij nieuwsgierig te worden, wat haar niet aanstaat.
'Ik heb een korte geschiedenis met Sado,' antwoordt ze vaagjes.

Ze kijkt de man nogmaals aan. Ergens komt hij haar toch wel bekend voor. Een angstig gevoel bekruipt Susannah als ze vermoed dat ze hem van Hogwarts kent. Om de aandacht daar niet verder op te vestigen, besluit ze er niet naar te vragen.

'Ik werk in principe sowieso een aantal dagen op het Ministerie, omdat daar immers alle documenten liggen, in de archieven bijvoorbeeld. Maar een bureau op het gemeentehuis komt er vermoedelijk ook, aangezien er hier in Sado nog een gat zit op de plek van adoptie en geboorteregistratie.'

Op dat moment komen er een man, een vrouw en een jonger meisje binnen, waarvan Suze vermoed dat het hun dochter is. De man kucht luidruchtig en Susannah kijkt hem eventjes bevreemd aan. Was het niet de man die ze net in de hal zag?

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Kyla. Een rustig, kalm en beheerst persoon. Iemand die nooit enige emotie zal vertonen in het openbaar. Tot je aan haar dierbaren komt. Dan vertoont ze ineens wel emoties. Woede en obsessie.

Ze had al gemerkt dat er dingen niet helemaal in orde waren, maar haar vermoedens waren driedubbel bevestigd op de dag van de begrafenis, zo’n twee weken geleden. Het was onmogelijk dat háár man, Philip, ooit iemand zou vermoorden. Ze geloofde niet eens dat hij de spreuk daadwerkelijk zelf kon. Iemand moest hem vervloekt hebben. Haar vermoedens hierover werden bevestigd toen hij zich later niets meer kon herinneren.

Met schaamte denkt ze terug aan het feit dat ze zich niet sterk had kunnen houden. Heel even was ze de controle verloren. Maar toen iedereen om haar heen leek te staan vermande ze zich weer. Ze was opgestaan en had kalm en duidelijk uitgelegd waarom haar man nooit iemand zou kunnen vermoorden. Niemand leek echt in actie te komen. Haar man werd meegenomen naar het gemeentehuis, gezien ook niemand leek te weten wat met hem aan te moeten. Ze was naar huis gegaan na wel honderd keer te hebben moeten zeggen ‘nee het gaat wel’ en had daar ongerust op de nieuws van haar man gewacht. ’s Avonds was hij terug thuisgekomen. Niet wetend hoe hij in vredesnaam in het gemeentehuis was belandt.

Sindsdien had ze Philip gedwongen binnen te blijven. Ze wilde geen enkel risico meer nemen. Er waren grootse dingen aan de hand. Niet alle dorpsbewoners leken dit te merken. Zij zagen alleen de moorden die aan het oppervlak lagen. Die voor iedereen zichtbaar waren. Maar Kyla wist dat er meer achter zat. Dit merkte ze aan alles. De alarmbellen van haar analytische geest hadden de afgelopen weken regelmatig gerinkeld. Ze had de situatie rondom Amy uitgezocht en ook deze wees erop dat er meer aan de hand was. Gelukkig had ze op haar werk geen problemen gekregen. Niemand zou haar ooit verdenken. Ten eerste wist iedereen dat ze nooit buiten de lijntjes zou kleuren en als ze dat wel dachten durfde ze haar er niet over aan te spreken. Daar vonden ze haar veel te welbespraakt en fel voor.

Nu zit ze op een kamertje boven in het huis. Het was nooit echt gebruikt maar de afgelopen twee weken heeft Kyla hier bijna non-stop gezeten. Op het bureau in het midden van de kamer liggen tientallen boeken met her en der blaadjes met daarop aantekeningen. Aan de rechterkant van het bureau liggen tientallen rollen perkament. Volledig beschreven met alle informatie die ze te weten was gekomen. Ze kijkt tevreden naar een document op haar bureau dat ze net heeft afgerond. Alles over het leven van Syll Whyte wat ze te weten had kunnen komen heeft ze opgeschreven. En dit heeft ze al over een heel aantal dorpsleden gedaan. Nu hoopt ze alleen vurig dat ze er ook echt iets aan zal hebben uiteindelijk. Er moest ergens een verband zijn.

Wetend dat ze hierover zeer gefrusteerd kan raken, het was haar de afgelopen dagen al enkele keren overkomen, legt ze haar veer neer en besluit naar beneden te gaan. Ze kon het niet hebben dat ze er maar niet achterkwam wat er precies aan de hand was in Sado. Maar vanavond hoopte ze een hoop nieuwe informatie te krijgen. Op het gemaskerd bal. Iedereen was aanwezig. Het enige wat haar verontruste was het feit dat het al twee weken opvallend stil was in Sado na de vier moorden. Zouden er plannen zijn gesmeed voor vanavond? Zouden ze daar op gewacht hebben? In ieder geval hoopte ze dat het een interessante avond zou worden. Met nieuwe ingevingen voor haar.

Ze opent de deur naar de woonkamer en ziet zowel Philip als Amy op de bank zitten. Weliswaar niet op dezelfde bank, want echt veel contact leken ze niet met elkaar te hebben. Ze volgde het ook niet echt, als ze niet op haar werk was zat ze voornamelijk boven voor haar onderzoek. Ze heeft dus ook geen idee wat Amy en Philip de hele dag uitvoeren, want beiden zitten de hele dag binnen op haar bevel. Ze durft het niet naar buiten te laten. Maar ze heeft nu besloten dat daar een kleine verandering in komt. ’Philip, we gaan vanavond naar het gala.’ Geen koetjes en kalfjes, ze communiceert het liefst alleen het noodzakelijke. ’Ik heb iemand nodig om me gezelschap te houden, zodat ik niet teveel opval en m’n ogen rustig de kost kan geven. Bovendien is het een gemaskerd bal dus niemand zal je herkennen.’ Ze wacht niet echt een antwoord af van Philip maar loopt naar de keuken om wat drinken te pakken. Als ze terugkomt gaat ze ook op de bank zitten en spreekt Amy aan. ’Jij moet helaas hier blijven. Maar ik heb goede hoop dat ik vanavond resultaten kan boeken en dan kun je binnenkort gewoon in het openbaar verschijnen zonder problemen. Nog even geduld dus.’

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena staart zwijgend naar het gordijn, waar zonet Mairi’s hoofd even doorgestoken heeft. And why the f*ck not? gaat er door haar heen wanneer ze zegt dat het niet gaat lukken. Mairi weet zeker niet met wie ze te maken heeft? Helena heeft nog nóóit gefaald, wat mode betreft.

“Serieus, Mairi, jij spreekt alsof er totaal niets vrouwelijks aan je lijf is, alsof alles aan je lijf een schande is. Je bent geen lid van de PlatVanVoor-club, dus… Show your assets!” eindigt ze vrolijk, terwijl ze haar eigen assets checkt in een spiegel. Helena springt naar achter wanneer Mairi naar buiten komt om zichzelf te beoordelen in de spiegel. Helena houdt bewust even haar mond om Mairi zelf de kans te geven zichzelf te beoordelen. Of leren beoordelen. Helena vond het niet mis, maar ze zwijgt zodat Mairi ook nog de andere jurken probeert.

Helena grijnst echter wanneer Mairi dan toch één van de jurken terugneemt die ze in eerste instantie terug in haar handen geduwd had. Win! Geduldig wacht Helena op enige reactie. Met een geluidloze “Yes!”, gecombineerd met een blik van triomf en een bijhorend gebaar, draait ze zich om en gaat op zoek naar een maat kleiner. Al gauw keert ze ermee terug en ziet ze Mairi’s arm al uit het hokje steken. Helena gaat voor de opening staan for the sake of privacy en trekt het gordijn een stuk meer opzij om de jurk aan te kunnen geven, want de rok is nogal breed. Ze werpt onbewust een korte blik op Mairi’s lichaam en merkt een streep op haar buik op. Het had opvallend veel weg van een litteken.

Helena’s blik blijft eventjes hangen, waarna ze Mairi wat verbaasd aankijkt. Is dat niet..? Dit is… Ja, het moet wel. Het kan moeilijk anders… Maar dat kan toch niet… Ze blijft Mairi aankijken en ziet aan haar blik dat ze gewoon weet dat Helena het weet.

“Goed. Ik neem even al die gepaste afgekeurde jurken mee voor je verzwelgt in het stof. Ondertussen kan je deze passen. Ik ben zo terug…” zegt ze, alsof er niets gebeurd is, waarna ze vlug alles van de haken neemt en het gordijn terug dicht trekt. Helena blijft even staan, vooraleer haar nieuwsgierige brein weer begint te piekeren en veel nieuwe vragen in haar hoofd ontwikkelen. Helena weet niet echt wat ze ervan moet denken. Ze vindt Mairi een beetje te mysterieus, en dat schrikt haar ergens een beetje af.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll staat onder de douche. Hij had zijn dagelijkse rondje hardlopen er alweer opzitten. De laatste dagen was hij hierin nog fanatieker geworden als hij al was. Heerlijk even zijn verstand op nul zetten. Vandaag zou zijn eerste werkdag zijn bij Polly’s Pub. Hij twijfelde nu enorm. Hij was zelfs een beetje zenuwachtig. Wat zou zijn vader nu wel niet denken? Syll was zich er van bewust dat Ralph niet blij was dat zijn zoon in een kroeg ging werken. Misschien kon hij het ook beter niet doen, wat zouden mensen zeggen?. Feit was echter wel dat het huis nog steeds niet verkocht was en hij dus eigenlijk weinig keus had behalve aan het werk gaan.

Hij pakt zijn toverstok van de badrand en zet hiermee het water stop. Hij klimt over de badrand, pakt een handdoek en begint zich af te drogen. Hij heeft zijn kleding al klaar liggen. Voordeel is vandaag dat het gemaskerde gala plaatsvindt. Niemand zal hem ieder geval hoeven herkennen op zijn eerste werkdag. En zijn vader zou er niet bij aanwezig zijn dus die hoefde zich ook niet te schamen. Problemen voorlopig opgelost. Zijn vader was fel tegen het feest, omdat vanavond zal worden gevierd dat de Heer van het Duister is verslagen. Hier was hij niet blij mee geweest. Een zwarte dag in de geschiedenis van de tovenaarswereld had zijn vader hem gezegd. Hier was Syll het wel mee eens, hij had genoeg van die bloedbesmeurden. Meer dan genoeg. De enige reden dat hij naar het feest ging was dat hij moest werken.

Een half uurtje later verschijnselt hij met nog nat haar vlak voor Polly’s Pub. Hij plooit nog 1x zijn kleding goed en loopt dan zelfverzekerd naar binnen. Binnen aangekomen ziet hij dat Liz ook aan het werk was. Daar was hij ook al bang voor geweest. Ze lijkt hem niet meteen op te merken dus loopt hij naar haar toe. ’Uh, hoi…ik kom hier werken. Maar dat weet je waarschijnlijk al.’ Hij voelt zich enorm ongemakkelijk, weet zich even geen houding te geven. Die stomme bloedbesmeurde had hem geholpen in het brandende huis maar tegelijkertijd verafschuwde hij haar vanwege haar bloedsoort en vanwege haar band met Dorothy.
’Kun jij me misschien vertellen wat ik moet doen? Of bij wie ik moet zijn? Wie heeft hier de leiding nu?’ Zegt hij, suggererend dat Liz dat in ieder geval niet kan zijn.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi probeert maar om de 'assets' opmerking van Helena te negeren, toch moet ze stiekem achter het gordijn een beetje glimlachen. Het was in ieder geval duidelijk dat Helena plezier had in het hele gebeuren. Maar ze had weinig anders verwacht, eigenlijk.

Wanneer ze de voetstappen van Helena terug dichterbij hoort komen steekt ze haar hand wat verder naar buiten. Ze pakt het haakje aan, maar de jurk blijkt niet goed door de kleine kier te kunnen. Voor ze het weet trekt Helena het gordijn wat verder open. Mairi voelt hoe haar wangen kleuren en dan, wanneer ze ziet dat Helena een een blik op haar lichaam werpt en dat die blik een moment blijft hangen op haar buik trekt alle kleur uit haar gezicht weg.

Een kort moment kijkt ze Helena aan, om een beetje in te schatten wat Helena's gedachte is. Een gevoel dat Helena precies weet wat er aan de hand is bekruipt haar. Een beetje beschaamd kijkt Mairi dan weg, terwijl ze haar armen beschermend om haar lichaam slaat. Gelukkig blijkt Helena ergens tóch nog wat tact te bezitten (iets wat ze tot dan toe ernstig betwijfeld had :')) en nadat er een paar jurken verdwenen zijn wordt het gordijn gesloten. Een beetje ontdaan doet Mairi een stap naar achter en ze laat zich op het krukje dat in de hoek staat zakken. Met haar handen voor haar mond in een kommetje gevouwen haalt ze een paar keer diep adem. Dan komt Mairi terug overeind.

Sloom pakt Mairi de jurk die Helena haar zojuist overhandigd had. Ze trekt het aan en blijft dan een tijdje staan om moed te verzamelen om het hokje uit te stappen. Na iets langer dan een minuut durft ze dan toch en een beetje schuchter loopt ze het hokje uit. Zonder oogcontact te zoeken met Helena loopt ze naar de spiegel, waar ze zichzelf in bekijkt. Haar blik glijdt over haar lichaam. Deze maat was in ieder geval een heel stuk beter. Peinzend bestudeert Mairi haar spiegelbeeld. Die jurk staat je eigenlijk best mooi.

"Ik eh.. Ik denk dat deze jurk misschien wel een beetje mooi is?" zegt ze twijfelend, nog steeds Helena's blik ontwijkend. Ja, deze jurk vond ze erg mooi en hij paste ook goed bij haar. Of zo zegt haar leken oog in ieder geval.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online