Reflex
Schoolhoofd
Woonplaats: Wonderland
|
|
Geplaatst: ma jan 23, 2012 20:02

Rodrick heeft geen vermoeden van de ergernis die hij zojuist veroorzaakt heeft. Hij blijft vriendelijke glimlachen naar Donovan en gebaart dan naar Cecilia dat ze Donald een muffin moet geven. Of misschien moest ze deze jongeman er maar twee geven? In zijn overpeinzingen of Donovan één of twee muffins zou moeten krijgen hoort hij niet dat het hij verbetert wordt en dus kijkt hij Donovan even een beetje niet begrijpend aan en dan haalt hij zijn schouders op, vast niet belangrijk.
Donovan geeft aan wat hij moet weten en Rodrick kijkt hem even met samengeknepen ogen aan wanneer deze vraagt naar zijn favoriete kleur. Rodrick werpt een korte blik op zijn vrouw en haalt dan zijn schouders op. Iedereen heeft zo zijn eigen rariteiten en deze jongeman had duidelijk een obsessie met favorieten kleuren. Wie was hij om het die jongen te onthouden? Hij zou nog wel een keer een gesprekje voeren met Donald, hem aanbieden dat hij als hij ergens over wilde praten hij altijd bij hem terecht kon (of ja, eigenlijk bij zijn vrouw, want dat was het voordeel van getrouwd zijn, het empathische kun je aan haar overlaten).
"Rodrick George McCloud, geboren op 11 maart 1947 te Brodick. Vader George William McCloud, moeder Nadine McCloud-Luzac. Mijn favoriete kleur is beige. Niet te donker, niet te licht. Ook niet te bruin of te geel. Precies er tussen in. Een beetje zoals de kleur van dat boek daar." Het kost Rodrick moeite om een meewarige grijns te onderdrukken wanneer hij naar een boek wijst dat in de kast staat. "Onze vorige woonplaats was het prachtige kustplaatsje Holyhead, die van de harpies. Mijn beroep is, zoals je weet, burgemeester van Sado." Rodrick kan het niet laten de laatste woorden uiterst nadrukkelijk uit te spreken. Hij glimlacht even trots.
Rodrick zet een stapje achteruit om Cecilia aan het woord te laten. Ze hadden goed overlegd wat ze als beroep op zouden geven en Rodrick houdt zijn blik strak op haar gericht. Hij hoopte dat ze zich niet zou verspreken, want dan waren er andere maatregelen nodig.

Mairi glimlacht even, weliswaar een beetje opgelaten, wanneer Helena zegt dat de jurk haar mooi staat. Het sexy beviel haar nog steeds niet zo, laat staan dat ze het gelooft, maar ze kan er wel mee leven. Daarnaast, ze zou toch een masker dragen! Als ze zich voor gek zette, wie zou haar herkennen?
Mairi gaat het hokje weer in en zorgvuldig trekt ze de jurk terug uit. Ze kijkt even naar haar lichaam in de spiegel en trekt dan haar dagelijkse kleding weer aan. Nog wat in gedachten over de gebeurtenissen van eerder wandelt ze het hokje uit en loopt ze naar de kassa om de jurk af te gaan rekenen. Ze kijkt even naar Helena verderop. "Moet jij nog een jurk?" roept ze haar toe, terwijl ze haar buideltje met geld tevoorschijn trekt. Mairi betaalt de jurk en een maskertje wat ze in deze winkel heel toevallig vond én bij de jurk paste.
Twijfelend blijft Mairi staan. En nu? Als ze er echt mooi uit wilde zien vanavond had ze ook hulp nodig met haar kapsel en make-up. Ze wilde Helena echter niet bij haar thuis uitnodigen, buiten haar grootmoeder en diens huiself kwam er nooit iemand binnen. Enkel haar baas was een keer binnen geweest. Na alles in Dundee had ze eigenlijk besloten geen mensen meer thuis uit te nodigen, het voelde voor haar altijd zo dichtbij. Een beetje hulpeloos blijft Mairi staan, terwijl ze afweegt wat ze nu moet doen.

Amy bestudeert Kyla wanneer die de kamer binnen komt. Het was maar weer afwachten in wat voor bui ze was. Amy kijkt wat verrast wanneer Kyla tegen Philip zegt dat ze samen naar het gala gaan. Ze moet hard haar best doen een tevreden grijns te onderdrukken. Dit maakte het haar zĂłveel makkelijker! Ze hoefde niet eens stiekem weg te sluipen, Philip en Kyla zouden er gewoon niet zijn.
Amy moet hard haar best doen niet al te vrolijk op dit heugelijke nieuws te reageren. Wanneer Kyla zegt dat zij hier zal moeten blijven trekt Amy een sip gezicht, om haar hele reactie maar overtuigend over te laten komen. Geduld, Kyla moest eens weten! Amy knikt langzaam. "Sure, ik blijft wel weer hier. Hoewel ik ook niet herkenbaar zou zijn hoor met een masker." snauwt ze, Amy slaat opstandig haar armen over elkaar. Deze hele act deed haar wel genoegen. Kyla zou haar verdiende loon voor dit opsluiten nog wel krijgen. Ze was heus wel dankbaar, maar really... Het was gewoon onnodig in haar ogen.
"Heb je al een jurk?" vraagt ze dan wat vriendelijker, want daar is ze eigenlijk wel nieuwschierig naar. In die jaren St. Mungo had ze weinig fashion gekend en hoewel het haar nooit zĂł erg interesseerde, moest ze nu wel het een en ander inhalen wat dat betreft. "En hij? Wat trekt hij aan?" Amy knikt even met haar hoofd naar Philip alsof hij er niet echt zelf bij is.
_________________
|
|