[RPG] The Blood of Sado

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan luistert naar Susannahs verhaal en knikt. Als zij binnenkort bij de adoptiedienst zal werken, zal ze waarschijnlijk soms met hem moeten samenwerken. Hij bergt het formulier van Susannah op in het archief en knikt dan ngo een laatste keer vriendelijk naar haar.

“Goed. Veel plezier in Sado (ahem) en misschien nog tot vanavond als u ook nog naar het gala van de burgemeester gaat.” Over burgemeesters gesproken.

Donovan bestudeert het gezin dat in zijn kantoor is binnengetreden. Eerst bestudeert hij de ietwat sullige man. Dit was mogelijk zijn nieuwe werkgever en Donovan was het niet zeker, maar hij hoopte dat deze voldoende te kneden was. Hij droomt al langer van een promotie. Of een loonsverhoging. Vervolgens keek hij naar de zakdoek die een heel klein beetje uit zijn borstzak stak. Met een motiefje dat assorti is met het doekje dat in de muffinmand van zijn echtgenote ligt. De vrouw die het mandje vasthoudt, houdt net iets te stevig de mouw van haar echtgenoot vast en haar lach is wat te geforceerd om natuurlijk over te komen. Daarna bekijkt hij de dochter die haar uiterste best doet om te doen alsof ze niet bij haar ouders hoort, maar daar jammerlijk in faalt. Het had iets zieligs: je jeugd slijten in een dorp als Sado terwijl je op Hogwarts kan zijn? Voor veel mensen ongetwijfeld een boeman.
Kortom: een standaardfamilie.
Donovan besluit maar van zijn bureau op te staan. Meneer de burgemeester (praat Rodrick ook soms met honden?) zal het vast niet op prijs stellen als Donovan tijdens hun eerste ontmoeting aan zijn bureau blijft zitten alsof hij zelf de baas is. Wat in Donovans stoutste dromen allicht de normaalste zaak van de wereld is. Donovan steekt zijn hand uit naar Rodrick en schenkt hem een formele glimlach. Donovans handdruk is altijd net iets te zelfzeker en stevig, alsof zijn voortdurende ‘ik ben nét dat beetje meer dan jou’-strijd begint met deze kleine geste.

“Aangenaam, ik ben Donovan Hastings. Ik hou me bezig met de nieuwe inwoners van Sado, geboortes en overlijdens.” Vooral dat laatste was wel Donovans voornaamste bezigheid. Donovan verplaatst even snel zijn inktpotje als hij merkt dat die niet volledig op de juiste plek staat, niet wetend dat Rodrick tig keer uptighter is dan hijzelf. “En jullie moeten mevrouw McCloud en mejuffrouw McCloud zijn. Ik stel voor dat we met de inschrijvingen aan de slag gaan. Hoe bevalt het jullie tot nu toe in Sado?”

Tijdens al deze geveinsde interesse denkt Donovan alleen maar aan zijn potentiële loonsverhoging.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Nauwlettend bestudeert Rodrick zijn nieuwe werknemer en de afhandeling van de dame voor hen. Wanneer Donovan aan de vrouw vraagt of ze wel naar het gala komt knikt Rodrick even goedkeurend. Wanneer Donovan op staat en naar hem toe komt schudt hij hem de hand, waarop hij vluchtig even zijn hand in zijn zak steekt om die af te vegen (je weet maar nooit wat voor vreemde gewoontes onbekenden er op na houden).

Terwijl Donovan zich voorstelt ziet Rodrick hoe hij het inktpotje op zijn bureau wat verschuift. Met kleine stapjes beweegt Rodrick zich naar het bureau, alwaar hij probeert om ongemerkt het potje nog net een paar milimeter naar rechts te schuiven. Rodrick kijkt even schuin naar het potje en zet dan weer wat stappen naar achteren, zodat hij terug naast zijn familie staat. Hij glimlacht even vriendelijk naar Donovan. "Rodrick G. McCloud." beantwoordt hij uiteindelijk het voorstellen.

"Sado bevalt ons prima, toch liefjes?" Rodrick kijkt even opzij naar zijn Snoepjes terwijl hij dat zegt. Eleanora werpt hij een 'waag het niet' blik toe. Vervolgens brengt hij zijn aandacht weer terug naar Donovan, in afwachting van wat deze wilt weten. Een vlaag van bezorgdheid schiet door hem heen, zoals altijd wanneer ze zich in een nieuw dorp aanmelden. Altijd bang dat iemand achter het geheim van zijn vrouw zou komen.

"Nou, Donald, wat wil je weten?" Zegt hij uiteindelijk, met een amicale grijns, hij geeft Donovan nog net geen klopje op zijn schouder. Hij doet zijn best, hij was toch wel van plan een goede indruk achter te laten.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena blijft even half verscholen staan achter een rek vol jurken, wanneer ze de laatste terug weggehangen heeft. Ze blijft nog even staan denken, terwijl haar blik richting het pashok van Mairi gaat. Ze fronst even. Hoe groot is de kans dat Mairi uit haar krammen zou schieten tegen haar, voor haar ontdekking van de dag? Haar vorige mysterieuze ontdekking had haar bijna haar kop gekost, bedenkt Helena zich terwijl haar vingers over haar hals glijden. Ook al lijken de situaties totaal niet op elkaar.

Wel, ze zit in ieder geval nog in haar pashokje. Als Helena écht iets verkeerd gedaan had, zou Mairi hoogstwaarschijnlijk de jurken al lang naar haar hoofd gezwierd hebben en het afgetrapt zijn. Of haar misschien vrij krankzinnig te lijf gegaan zijn, als ze een beetje op haar oma lijkt. Maar ze zit er nog. Dus alles lijkt haar vrij OK.

Het gordijn van het pashok gaat terug open, en Helena haast zich terug naar daar terwijl Mairi buitengewandeld komt. Ook al zoekt ze haar blik niet rechtstreeks op. Keurend kijkt ze naar de Mairi, en dan vooral of de jurk fatsoenlijk om haar lijf valt. Voorzichtig verlegt ze hier en daar een stukje stof en zet dan een stap naar achter.

“Wel een beetje mooi? Ik weet wel welke jurk ik moet uitkiezen voor iemand, hoor. Deze jurk staat je nog beter dan ik in eerste instantie verwacht had!” Helena glimlacht, maar ze klinkt momenteel niet meer zó enthousiast als voorheen, omdat ze nog met de voorgaande situatie in haar achterhoofd zit. “Hij toont genoeg, maar niet te veel. Lijkt speciaal voor jouw figuur gemaakt. En gaat perfect met de kleur van je ogen!” Ze kijkt Mairi héél kort in de ogen aan. “Het is stijlvol, én sexy.” Helena moet het toch nog eens gezegd hebben voor de zekerheid.

“Kom kom, ik denk dat je klaar bent met passen, niet? De rest val de jurken valt in het niet met deze. Kleed je maar terug om. Deze wordt het. Dat had ik eigenlijk al verwacht, hoor.” Een magere glimlach verschijnt terug op Helena’s gezicht als ze Mairi aankijkt.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan volgt na zijn uiteenzetting de dwangmatige handeling van Rodrick, als die zijn inktpotje weer verschuift. Donovan weet niet wat het ergste was: dat de burgemeester een potentiële dwangneurose had, of dat hij het lef had om met zijn tengels aan zijn inktpotje te zitten én het te verplaatsen. Denk aan je loonsverhoging, Donovan. Donovan perst zijn lippen op elkaar om er geen opmerking over tegen en niet zijn typische 'get the f out'-blik te verkopen. Denk aan al die chique gewaden die je kan kopen, Donovan.

Terwijl Rodrick wat zegt over hun schattige woonplaatsje, neemt Donovan alvast plaats aan zijn bureau. Hij neemt drie nieuwe inschrijvingsrollen en legt ze alvast open. Vervolgens noteert hij Rodricks naam op het eerste document. Maar dan doet Rodrick iets onvergefelijk. Nog een tikje erger dan het ongevraagd verschuiven van inktpotjes.

Hij sprak Donovans naam verkeerd uit.

Donovans reactie gaat als volgt: eerst staart hij naar een bepaald punt in de kamer, dan voelt hij dat zijn veer een licht knappend geluid maakt, waarna hij zich terug op het document focust. Donovan interpreteert het verkeerd uitsprekend van iemands naam als het niet noemenswaardig vinden van iemand. Donovan is het niet bepaald gewoon dat iemand hem niet kent. Toen hij op school zat kende iedereen wel Donovan Hastings en zijn nodige gebitch in Sado zorgde er ook wel voor dat hij meteen een reputatie had. Buiten Snape, die ook eens Donald zei, waarschijnlijk omdat hij wist dat die zich er vreselijk aan zou opwinden en nu ook dit heerschappij had nog nooit iemand zijn naam verkeerd uitgesproken.

'Het is Donovan', verbetert hij de burgemeester op een ietwat beledigde toon. Met zijn veer krast hij hard verder op het perkament, iets harder dan gewoonlijk. Denk aan dat antieke bureau dat je je eindelijk kan aanschaffen, Donovan.

"Ik zou graag het volgende over jullie alle drie weten de naam, geboorteplaats, geboortedatum, naam van uw ouders, favoriete kleur, beroep en jullie vorige woonplaats."

Donovan geeft geen krimp als hij tot het besef komt dat hij ook naar de favoriete kleur vroeg. Heb ik dat serieus gevraagd? Zouden ze me gehoord hebben? Oh, laat hem naiëf genoeg te zijn om te denken dat dit een serieuze vraag is.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Rodrick heeft geen vermoeden van de ergernis die hij zojuist veroorzaakt heeft. Hij blijft vriendelijke glimlachen naar Donovan en gebaart dan naar Cecilia dat ze Donald een muffin moet geven. Of misschien moest ze deze jongeman er maar twee geven? In zijn overpeinzingen of Donovan één of twee muffins zou moeten krijgen hoort hij niet dat het hij verbetert wordt en dus kijkt hij Donovan even een beetje niet begrijpend aan en dan haalt hij zijn schouders op, vast niet belangrijk.

Donovan geeft aan wat hij moet weten en Rodrick kijkt hem even met samengeknepen ogen aan wanneer deze vraagt naar zijn favoriete kleur. Rodrick werpt een korte blik op zijn vrouw en haalt dan zijn schouders op. Iedereen heeft zo zijn eigen rariteiten en deze jongeman had duidelijk een obsessie met favorieten kleuren. Wie was hij om het die jongen te onthouden? Hij zou nog wel een keer een gesprekje voeren met Donald, hem aanbieden dat hij als hij ergens over wilde praten hij altijd bij hem terecht kon (of ja, eigenlijk bij zijn vrouw, want dat was het voordeel van getrouwd zijn, het empathische kun je aan haar overlaten).

"Rodrick George McCloud, geboren op 11 maart 1947 te Brodick. Vader George William McCloud, moeder Nadine McCloud-Luzac. Mijn favoriete kleur is beige. Niet te donker, niet te licht. Ook niet te bruin of te geel. Precies er tussen in. Een beetje zoals de kleur van dat boek daar." Het kost Rodrick moeite om een meewarige grijns te onderdrukken wanneer hij naar een boek wijst dat in de kast staat. "Onze vorige woonplaats was het prachtige kustplaatsje Holyhead, die van de harpies. Mijn beroep is, zoals je weet, burgemeester van Sado." Rodrick kan het niet laten de laatste woorden uiterst nadrukkelijk uit te spreken. Hij glimlacht even trots.

Rodrick zet een stapje achteruit om Cecilia aan het woord te laten. Ze hadden goed overlegd wat ze als beroep op zouden geven en Rodrick houdt zijn blik strak op haar gericht. Hij hoopte dat ze zich niet zou verspreken, want dan waren er andere maatregelen nodig.

Afbeelding

Mairi glimlacht even, weliswaar een beetje opgelaten, wanneer Helena zegt dat de jurk haar mooi staat. Het sexy beviel haar nog steeds niet zo, laat staan dat ze het gelooft, maar ze kan er wel mee leven. Daarnaast, ze zou toch een masker dragen! Als ze zich voor gek zette, wie zou haar herkennen?

Mairi gaat het hokje weer in en zorgvuldig trekt ze de jurk terug uit. Ze kijkt even naar haar lichaam in de spiegel en trekt dan haar dagelijkse kleding weer aan. Nog wat in gedachten over de gebeurtenissen van eerder wandelt ze het hokje uit en loopt ze naar de kassa om de jurk af te gaan rekenen. Ze kijkt even naar Helena verderop. "Moet jij nog een jurk?" roept ze haar toe, terwijl ze haar buideltje met geld tevoorschijn trekt. Mairi betaalt de jurk en een maskertje wat ze in deze winkel heel toevallig vond én bij de jurk paste.

Twijfelend blijft Mairi staan. En nu? Als ze er echt mooi uit wilde zien vanavond had ze ook hulp nodig met haar kapsel en make-up. Ze wilde Helena echter niet bij haar thuis uitnodigen, buiten haar grootmoeder en diens huiself kwam er nooit iemand binnen. Enkel haar baas was een keer binnen geweest. Na alles in Dundee had ze eigenlijk besloten geen mensen meer thuis uit te nodigen, het voelde voor haar altijd zo dichtbij. Een beetje hulpeloos blijft Mairi staan, terwijl ze afweegt wat ze nu moet doen.

Afbeelding

Amy bestudeert Kyla wanneer die de kamer binnen komt. Het was maar weer afwachten in wat voor bui ze was. Amy kijkt wat verrast wanneer Kyla tegen Philip zegt dat ze samen naar het gala gaan. Ze moet hard haar best doen een tevreden grijns te onderdrukken. Dit maakte het haar zóveel makkelijker! Ze hoefde niet eens stiekem weg te sluipen, Philip en Kyla zouden er gewoon niet zijn.

Amy moet hard haar best doen niet al te vrolijk op dit heugelijke nieuws te reageren. Wanneer Kyla zegt dat zij hier zal moeten blijven trekt Amy een sip gezicht, om haar hele reactie maar overtuigend over te laten komen. Geduld, Kyla moest eens weten! Amy knikt langzaam. "Sure, ik blijft wel weer hier. Hoewel ik ook niet herkenbaar zou zijn hoor met een masker." snauwt ze, Amy slaat opstandig haar armen over elkaar. Deze hele act deed haar wel genoegen. Kyla zou haar verdiende loon voor dit opsluiten nog wel krijgen. Ze was heus wel dankbaar, maar really... Het was gewoon onnodig in haar ogen.

"Heb je al een jurk?" vraagt ze dan wat vriendelijker, want daar is ze eigenlijk wel nieuwschierig naar. In die jaren St. Mungo had ze weinig fashion gekend en hoewel het haar nooit zó erg interesseerde, moest ze nu wel het een en ander inhalen wat dat betreft. "En hij? Wat trekt hij aan?" Amy knikt even met haar hoofd naar Philip alsof hij er niet echt zelf bij is.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Terwijl Rodrick het wijze gezinshoofd uithangt, laat Cecilia een gehandschoende hand boven haar muffinmandje zweven. Geringschattend bekijkt ze Donovan. Hij zag er wel een hazelnotenmuffinliefhebber. Ja, die zou hij krijgen. Bovendien mag de adoptiedame ook wel een muffin, aangezien zij ook binnenkort onder haar teergeliefde echtgenoot zal werken. Als Rodrick zijn favoriete kleur beschrijft, Ceclia weet er alles over, zet ze enkele stapjes naar Suzanne toe.

“Hier. Een kleine attentie om u welkom te heten op het gemeentehuis”. Ze geeft Suzanne het cake met chocoladeschilfers en voegt er nog een glimlach aan toe die zo uit een tandpastareclame kan komen. Technisch gezien was Cecilia nog geen seconde eerder dan Suzanne op het gemeentehuis, maar ze voelde zich al helemaal ‘the lady of the house’, terwijl haar Rodrick natuurlijk de Richard van dienst was. (OOC. Ik hoop dat iemand Schone Schijn/Keeping up appearances kent xD).

Cecilia gaat vervolgens terug op haar plekje staan en knikt regelmatig bij de dingen die Rodrick zegt, gewoon om te bevestigen hoe goed hij kan vertellen. Als haar echtgenoot zegt dat hij burgemeester is, met dat aandoenlijke schaapachtige lachje van hem, kan Cecilia zich amper bedwingen om er een applausje aan toe te voegen. Wat is ze toch trots op haar dropje. Dan is het haar beurt om de vragen te beantwoorden. Dit wekt vaak de nodige nervositeit bij haar op, maar het is ondertussen wel routine geworden. Ze weet wat ze mag zeggen en bovenal wat ze beter voor zichzelf kan houden.
Cecilia zet een stapje naar voren, schuift een muffin met hazelnootsmaak op Donovans bureau, lacht weer breed, maar kijkt wel een beetje met een enge ‘you’ll better eat it’-blik toe. Dan begint ze aan haar lijstje:

“Mijn naam is Cecilia McCloud-Doyle. Ik ben geboren op 24 april 1951 in Llanelli. Mijn ouders heten Richard Doyle en Catherine Davis. Mijn favoriete kleur is blauw, maar dan wel met een patroontje erbij. Mijn man heeft net gezegd waar we eerst woonden en… -Cecilia hapt even naar adem- Ik ben een fulltime moeder, geef thuisonderwijs aan mijn dochter, beheer het hele huishouden, ik ben druk bezig met mijn eigen kookboek en ik organiseer etentjes voor mijn echtgenoot en zijn collega’s”.

Trots kijkt Cecilia Donovan aan en gaat terug op haar plekje staan.

Afbeelding

Donovan schrijft naast Cecilia’s beroep het woord huisvrouw. Vervolgens bestudeert hij de muffin. Hij houdt helemaal niet van zoetigheid, maar hij voelt zich verplicht. Die Rodrick was misschien wel zo’n type dat met ontslag zou dreigen als hij geen hap van zijn vrouws muffin zou nemen. Dan kijkt Donovan naar het meisje dat tussen haar ouders staat:

“Zo jongedame, mag ik ook nog even jouw gegevens weten?”

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Eleanora haalt terwijl ze onverstoord haar boek blijft verderlezen haar schouders op wanneer haar gevraagd wordt hoe Sado haar bevalt. Eerlijk? Er is niet veel verschil met Holeyhead. Eleanora komt toch niet zo veel buiten. Ze besluit maar te zwijgen en een ‘don’t care’-attitude aan te meten, om vervelende situaties te vermijden. Wie luistert er ten slotte naar de mening van een zestienjarig meisje?

Eleanora kijkt even op naar haar vader wanneer deze Donovan Donald noemt. Het naamkaartje stond echter klaar en duidelijk in vizier. Ze werpt een snelle blik op Donovan die boekdelen spreekt vooraleer ze die weer op haar boek richt en verbergt haar irritatie wanneer haar ouders, en dan vooral haar moeder, alle moeite van de wereld doet om iedereen met een muffin om te kopen.

Nogal theatraal legt ze haar boek met een plof neer op de desk van Donovan wanneer hij ten slotte om haar gegevens vraagt.

“Eleanora McCloud. Holeyhead. 28 februari 1982. Dus ik ben momenteel zestien,” En NIET op Hogwarts, denkt ze er geïrriteerd bij, “mijn ouders…” En ze wijst nogal nonchalant met haar duimen naar Rodrick en Cecilia die schuin achter haar staan. “Tenzij ik geadopteerd ben, of zo, rood en Holeyhead, uiteraard.”

Zo. Dat was dat. Officieel ingeschreven in dit verrekte dood en verderf-dorp. Eleanora kijkt Donovan nu pas voor het eerst tegoei aan, maar neemt dan haar boek terug op en leest gewoon verder.

OOC:: Ik edit/post wel met Helena als ik zin heb. En tijd.

Harry, Ron & Hermione

Terwijl Callen zich had voorzien van een rokkostuum, ontbrak het nog aan iets. Een masker, het feest ter inhuldiging van de burgemeester was immers een gemaskerd bal. Noem het zo je wilt, een beetje dom [/Maxima] was het toch wel van Callen om juist nu datgene te vergeten, wat het nu apart doet staan van een normaal bal. Enfin, beter laat dan nooit om achter zoiets cruciaals te komen nietwaar? En zo begon Callen zijn zoektocht opnieuw, ditmaal naar een mooi masker. Het was maar goed dat hij zijn winkel al om 14:00 uur voor gesloten had verklaard. Want het enige wat Callen zo nu en dan aantrof was nogal simpel. Of juist te standaard. Nee, Callen wenste een masker te vinden, wat een beetje uitstak boven de rest van zijn kostuum. Na lang zoeken vond Callen wat hij wenste. Een flamboyant masker [/pun intended] welke prima afstak tegen zijn rokkostuum. Zodoende keerde Callen dan ook tevreden terug naar Sado. Eenmaal verschijnseld liet hij de spullen thuis achter. Het was pas half vijf, dus het feest stond nog niet op het punt te beginnen.

In plaats thuis af te wachten en te zien hoe de tijd zou verstrijken, schoot Callen te binnen hoe hij dan weliswaar ingeschreven was. En zich zodoende inwoner van Sado mocht noemen. Hij bedacht zich plotseling, dat nu hij als apotheker aan de slag was gegaan het handig was om in het handelsregister te staan. Anders zul je net zien dat je als vanzelf mensen v/d gemeente over de vloer krijgt. Om een dergelijk bezoek voor te zijn, besloot Callen zich te begeven naar het stadhuis. Hij had eerlijk gezegd geen idee of de ambtenaren überhaupt een handelsregister bij hielden en of een inschrijving wel vereist was. Maar desondanks, onder het mom beter te vaak gevraagd dan helemaal niet, liep Callen de trappen op in het stadhuis. Op weg naar de burgerlijke stand. Immers, als er een afdeling zou zijn die hem beter wegwijs kon maken dan was het wel die afdeling. De bewegwijzering liet namelijk in de ogen van Callen te wensen over. Misschien dat de nieuwe burgemeester eenzelfde zou opmerken en daar verandering in aan zou brengen dacht Callen in zichzelf terwijl hij de burgerlijke stand naderde. Hij sloeg de hoek om en liep de gang door. Aan het uiteinde waren de bureaus voor inschrijving gesitueerd. Zoveel had Callen nog wel onthouden van de laatste keer toen hij zich kwam inschrijven.

Het viel hem op hoe druk het in feite was. Want al van een afstand viel te zien dat er kennelijk een nieuw gezin zich kwam inschrijven. (Lees: Rodrick, Snoepje en Eleanora) Onwetend als Callen was, had hij geenszins door dat dit het gezin betrof v/d burgemeester-in-spe. Hij schoof achteraan in de rij aan, wachtend op zijn beurt. Gelukkig duurde het wachten niet al te lang, want Callen zag hoe klaarblijkelijk de dochter van het gezin, zojuist de benodigde info had gegeven. De drie mensen voor hem stonden namelijk richting Donovan te kijken met een blik in hun ogen van: is alles dan nu in orde? Geduldig wachtte hij af, want Callen wilde pas zich melden nadat het drietal hun weg weer had vervolgd.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan vult het laatste inschrijvingsdocument in, toch wel geamuseerd dat het ‘ik ben te wijs voor deze wereld’-kind toch op zijn kleurtjesvraag beantwoord. Donovan beseft dan dat hij niet heeft gevraagd naar de bloedstatus, terwijl hij dat wel aan Suzannah had gevraagd. Aarzelend kijkt hij naar het document en daarna naar het gezinnetje. Na de val van Voldemort, hoefde Donovan het in feite niet meer te vragen. De onderhuidse wrevel tussen fullbloods en mudbloods is echter nog altijd zeer aanwezig. Hij wou erg graag weten of de nieuwe burgemeester ook een mudblood was, maar dat betwijfelde hij ten zeerste. Donovan was nog steeds zijn nep-purebloodzelve. Hij zou nu uit de kast kunnen komen als mudblood, maar waarom zou hij zijn comfortabele positie als pureblood opgeven als niemand iets over zijn geheim weet? Bovendien wil hij zijn geloofwaardigheid niet kwijt.

Donovan rolt de documenten op, maakt er een kopie van en overhandigd de drie exemplaren aan Rodrick.

“Ik wens u het beste toe in Sado en ik zal jullie straks zien op het bal”. Donovan voegt er zelfs een buiginkje van enkele graden aan toe. Als die burgemeester niet eens zijn naam kan onthouden, vergeet hij vast ook hoeveel nulletjes hij in de positieve zin op Donovans loonbrief moet noteren.

Terwijl Donovan de perfect gepoetste punten van zijn schoenen bestudeerd tijdens het kortstondige buiginkje, hoort hij dat een nieuwe persoon het kantoor heeft betreden. Donovan kijkt op en ziet dan Callen in de deuropening staan. Donovan steekt nogmaals zijn hand uit naar Rodrick en glimlacht nog even stijfjes. Na dit gebaar knikt hij naar Callen dat hij naar zijn bureau mag komen.

“Tot ziens, dames”, voegt hij er nog aan toe, “en tot ziens meneer McCloud. Ik zal morgen een even langskomen om de nieuwe wetgeving omtrent het vermelden van bloedstatussen te bespreken”.

Harry, Ron & Hermione

Wanneer Callen door krijgt hoe Donovan, het kersverse gezin met zachte hand de deur wijst en nadien naar hem knikt, stapt Callen richting het bureau van Donovan. Hij weet even niet hoe hij dit moet brengen en besluit het dan maar eruit te flappen. "Is het nodig om je als middenstander in te schrijven in het handelsregister?" "En zo ja, waar dien ik dat dan te doen?" Terwijl Callen beide vragen oplepelde nam hij Donovan in ogenschouw. Nadien daarentegen liet hij zijn blik glijden over het bureau van Edelachtbare. Callen kreeg de indruk dat Donovan hield van smetteloze ordelijkheid. Hoe alles precies op zijn plaats stond, hoe smetteloos het bureaublad erbij lag, ja.. iemand had een goede bezigheidstherapie gevonden. Althans.. Callen kreeg het idee dat om een bureau in zo'n staat te krijgen, daar het nodige werk in gaat zitten. Daarna is het een kwestie van bijhouden. Akkoord.. maar tot je daar bent, ja.. bezigheidstherapie pur sang.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena haalt wat nonchalant haar schouders op als Mairi vraagt naar haar jurk.

“Die heb ik al lang geleden gepast en laten weghangen. Dus normaal gezien zou het in orde moeten zijn,” zegt ze wanneer ze samen naar de voorkant van de winkel stappen. Wanneer Mairi betaald heeft, vraagt Helena naar haar exemplaar met een bijpassend sober maskertje en niet veel later is dat ook haar bezit te noemen.

“Zo. Dat was deel één. Nu naar huis en mijn haar en make-up doen,” zegt ze hardop denkend terwijl ze met Mairi naast zich naar buiten loopt. Helena weet al precies wat ze gaat doen. Haar blik gaat even naar Mairi.

“Hoe ga jij je haar doen?” vraagt ze dan. Een donkerbruin vermoeden vertelt haar dat Mairi daar nog niet bij stilgestaan heeft, gezien ze in eerste instantie niet naar het bal wilde. Helena twijfelt eventjes. Zelf had ze spullen genoeg om van het meest eigenzinnige haar een eyecatcher te maken, en ze zou zich graag bezighouden met het opsmukken van een ander, al voelt ze er niet zo veel voor om andere mensen buiten zichzelf in haar huis te laten. Geen mensen die connecties hebben met het Ministerie, in ieder geval. Langs de andere kant is er nu ook niet meteen iets abnormaals aan haar huis waar mensen van zouden opkijken, dus kan het niet echt kwaad…

“Vind je het erg als ik er iets mee wil doen? Dan moet je wel mee met mij…” vraagt ze ten slotte.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Damien haalt zo nu en dan een andere polaroid uit zijn fotobakje. Afwezig tilt hij zijn kop koffie van het tafelblad, die nu voorzien is van een bruine kring, en neemt een andere foto uit het doosje. Op de foto staat een jongere versie van Damien en een mollig meisje met blond krullend haar. De foto is genomen bij het meer van Hogwarts en een warme zomerse gloed lijkt over het plaatje te schijnen. Damien heeft een arm om het meisje heen geslagen en beide kijken ze regelmatig lachend in de camera. Damien kijkt toe hoe zijn tweedimensionale zelve iets in het oor van het meisje lijkt te fluisteren, waarna ze hem lachend van haar wegduwt. Damien zet zijn koffie terug op tafel en steekt een sigaret op terwijl hij de foto terug op zijn plek stopt. Wat lijkt het lang geleden. Alsof hij die zorgeloze momenten in een ander leven heeft meegemaakt en zich niet meer kan herinneren hoe het ooit heeft gevoeld om oprecht vrolijk te zijn. Damien laat zijn vinger over de foto’s in het bakje glijden. Vooraan steken de meest recente afbeeldingen met die van Nathan als eerste, vanachter zit zijn verleden. Hij laat zijn duim als het ware van zijn heden naar verleden glijden, maar tilt zijn hand er dan van weg. Damien bande zijn problemen liever weg dan er opnieuw mee geconfronteerd te worden. Het bekijken van de oude foto’s zou hem te veel pijn doen.

In gedachten verzonken neemt hij een trekje van zijn sigaret. Damien heeft in zijn schoolcarrière wel eens van een rare Hufflepuff een of ander magisch kruid gekregen dat je ook kon roken. Het kruid had nogal aparte gevolgen: zo zag Damien alles een weeklang door een roze bril, zag hij wel eens dingen die er niet zijn of had hij een keertje gehallucineerd dat Dumbledore naakt voor hem stond (gelukkig heeft ‘ie zo’n gigantische baard). Maar Damien had nog nooit een pinguïn zien langs paraderen. Als Damien het dier goed en wel in de gaten krijgt, verslikt hij zich bijna in zijn koffie en draait hij onhandig in zijn draaistoel rond. Noemt die pinguïn hem nou echt ‘jongeheer Leighton’? Twijfelachtig kijkt Damien naar zijn sigaret. Mocht er een kruid bestaan zodat Damien continue kon fantaseren dat pinguïns, flamingo’s en ander gevogelte hem ‘jongeheer’ noemen, hij zou waarschijnlijk op een verslaving afstevenen.

Wanneer de pinguïn hem vraagt om te daten, slaat Damien aan het twijfelen. Zo ver gaat zijn liefde voor pinguïns nou ook weer niet. Als Nathan begint te ‘you know who’en (duidelijk een goed geïntegreerde mud in de tovenaarswereld), kijkt Damien verrast naar het dier. Damien was het bal helemaal vergeten en had in eerste instantie niet de intentie om er heen te gaan. Het feit dat Nathan hem zo maar uitnodigt zou er voor kunnen zorgen dat… Damien bijt op zijn onderlip. Hij begon steeds meer op Nathan gesteld te geraken en dat was niet bepaald volgens plan. Hij had een taak te volbrengen en hij wou er zo snel mogelijk van af zijn.

Damien haalt zijn wand uit zijn kanariegele kamerjas en brengt dan een ‘Expecto Patronum’ uit. Zonder resultaat. Gefrustreerd probeert Damien het nog enkele keren, maar het leek niet te willen lukken. Hij dacht aan dingen die hij leuk vond, mensen van vroeger,… maar niets leek echt genoeg te zijn. Gefrustreerd kneep Damien zijn ogen dicht in de hoop om dan een gelukkige herinnering of gedachte op te diepen. Opeens schiet hem een beeld van Nathan te binnen . Hoe hij zijn nieuwe woonst bewondert en zich vervolgens naar Damien draait en glimlachend vertelt hoe gelukkig en dankbaar hij is. Met Nathans glimlach in gedachten herhaalt Damien nog eens de spreuk.

Afbeelding

Een vogelbekdier komt in Nathans kamer terecht. Hij kringelt langs Nathan, alsof hij in de lucht lijkt te zwemmen. “Ik zou niets lievers willen, jongeheer Taylor."

OOC. Dat vogelbekdier heeft eigenlijk de serieusheid van m’n post in twee regels verpest

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Helena geeft een uitleg over haar jurk en Mairi knikt zwijgend. Ze bekijkt de jurk even vluchtig wanneer Helena die betaalt en staat met de hanger van haar jurk in de hand te wachten. Ze volgt Helena naar buiten, die begint over haar en make-up. Mairi voelt dat haar wangen een beetje kleuren, want ze had nog helemaal niet nagedacht over haar en make-up.

"Ik ehm... Ik ga..." begint ze te praten, terwijl ze koortsachtig nadenkt over mogelijke kapsels. "Ehm... Los?" zegt ze dan, terwijl ze Helena even kort aan kijkt. Wanneer Helena haar aanbiedt dat zij het wilt doen haalt ze opgelucht adem. Het zou knap stom zijn om in een prachtige jurk te komen, met een of ander lelijk kapsel. No way. Dan bedenkt ze zich wat Helena daarnet gezien heeft en begint ze te twijfelen. In de winkel was er tenminste nog een verkoopster, in een huis, ja... Dan was ze alleen met Helena. En dat zou zo awkward aanvoelen.

Even loopt Mairi wat nadenkend door. Dan knikt ze langzaam. "Okay, als jij iets met mijn haar aan kan vangen..." zegt ze dan glimlachend, alsof ze het meest moeilijke haar heeft dat er is. Mairi volgt Helena richting haar huis, stiekem wel een beetje benieuwd in wat voor huis ze woont (en of ze erg veel prullaria bezit).

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Terwijl ze nog druk bezig is alles op te stapelen en opzij te zetten, wordt Liz gestoord door een stem. Ze kijkt op en ziet daar Syll voor zich staan. Erg verbaasd is ze niet, want het werd toch eens tijd dat hij zou beginnen met werken.

Als Syll haar vraagt bij wie ze moet zijn en wie de leiding op zich heeft genomen, trekt Liz een wenkbrauw op. Of hij heeft totaal niet opgelet bij zijn sollicitatie, of de kok heeft hem een deel van de informatie niet gegeven. Ergens is ze een beetje geïrriteerd dat Syll niet uit zichzelf begrijpt dat zij de pub nu runt. Hij weet dat ze er al een poosje werkt. Hoewel die irritatie misschien niet helemaal eerlijk is, besluit Liz om Syll nog even in het duister te laten tasten.

'Ik heb nu de leiding over de pub.' Liz glimlacht zwakjes.
'Fijn dat je er bent. We moeten alle deze tafels enzo ergens laten, want het hele dorp wordt verwacht. Heb jij een idee voor de indeling?' vraagt ze. Het feit dat Syll mede-eigenaar is verzwijgt Liz voor het gemak even, in de hoop dat Syll dit niet al weet.

Afbeelding

Als Donovan de man uit de hal opmerkt, wordt Susannah veel te snel naar haar zin afgewimpeld. Maar ze krijgt nog wel nuttige informatie: een bal. Haar blik valt op een poster op de deur, met rondzwierende mensen in galagewaden. Ze leest de tekst, die haar vertelt dat het gala gemaskerd is en vanavond plaatsvindt. Vooral dat eerste vindt Susannah interessant.

Ze wordt in haar overpeinzingen gestoord door de vrouw die binnen is gekomen, die haar een muffin geeft en haar welkom heet. Ze had al vaag opgevangen dat de man uit de hal de nieuwe burgemeester was, dus dan was dit vast zijn vrouw. Suze bedankt vriendelijk voor de muffin en loopt dan het gemeentehuis uit.

Terwijl ze langzaam richting haar huis loopt, denkt ze even na. Thuis heeft ze nog wel een gewaad - op het Ministerie hielden ze tegenwoordig wel van een feestje - dus ze moest eigenlijk alleen nog een masker. Terwijl ze de juiste winkel nadert, laat ze de muffin achteloos in een vuilnisbak vallen. Wie weet wat dat vreemde mens erin had gestopt.

Enjolras · King of Babylon

Een beetje teleurgesteld laat hij zijn handen door de reeks Magische Polaroids glijden. Hij mompelt iets onverstaanbaar, zonder de enige andere persoon in de ruimte aan te kijken. Wanneer hij merkt dat hij weer bij de eerste foto is aangekomen, gooit hij het hoopje voor hem uit op tafel. "Niks aan," zegt hij kordaat. Zijn opponent doet aanstalten hem tegen te spreken, maar nog voor die aanstalten tot daad verheven zijn, snoert hij hem alweer de mond.

"Ik heb absoluut geen nood aan tegenwoord. Dit is teleurstellend. Laten we daar geen discussie over voeren. Het enige wat nog een beetje blijk tot interessant materiaal zou kunnen zijn, is die ene blik van Hastings. Maar dat is het dan ook," hij hapt naar adem en gaat dan verder, "Over de gehele lijn een reeks oninteressante foto's. Zelfs uw kadrage is zwak." Dat laatste was geinig bedoeld, maar gezien de huidige omstandigheden kwam dat niet zo over.

"En gelieve de volgende keer de Mudblood-lijken uit de oplage te halen. Die hoef ik niet te zien." Zo eindigt hij het gesprek dat bijna een monoloog was geworden. In wezen deed het zien van het toegetakelde lijk van Martin Drew hem pijn. Een pijnlijke steek in het hart, zowaar. Maar dat medeleven kan hij nu absoluut niet laten zien. Integendeel.

Afbeelding

Gehoorzamend wacht hij tot zijn meerdere is uitgepraat. De teleurstellende blik stelt Joseph allesbehalve gerust. Hij wil hem tegenspreken - maar wordt tijdig de mond gesnoerd. Misschien maar beter ook. Hij knikt alleen maar. Wanneer de man aan de overkant van de tafel lijkt uitgesproken te zijn, staat Joseph op. Zonder een woord te reppen neemt hij eerst het stapeltje foto's van de tafel.

Dan zal ik Hastings zelf wel nader onderzoeken. "Bedankt," zegt hij daarna, niet gemeend. Hij wil aanstalten maken om de kamer te verlaten. Zijn pas wordt echter onderbroken.

Afbeelding

"Je vergeet wat," zegt hij, op dezelfde kordate toon als daarnet. Hij tikt met zijn wand op de tafel. Een zakje verschijnt uit het niets en valt met een klingelende plof op de tafel. Geld. Joseph Balcombe mag hem vandaag dan wel hebben teleurgesteld, over één ding is er geen twijfel mogelijk: hij is en blijft een uiterst belangrijke pion voor The Greater Good. "En maak nu dat je weg komt. Je hoort nog van me."

Afbeelding

Zonder aarzeling ritst hij het zakje van de tafel af. Hij kijkt de man nog even diep in de ogen voor hij hem de rug toekeert en de kamer uitloopt. Terwijl hij het zakje in zijn binnenzak laat glijden, grijpt hij naar zijn wand. Zonder nog een stap verder te zetten, Verdwijnselt hij, vlak voor de deur van de Mysterieuze Vent.

Twee tellen later Verschijnselt hij weer, vele straten verderop. Met driftige pas loopt hij richting de voordeur. Zijn voordeur. Daar moest hij nog aan wennen. Zijn gedachten draaien nu op topsnelheid, maar een stemmetje in zijn hoofd maant hem ertoe aan zijn blik van 'focused' naar 'relaxed' te zetten. Met een geforceerde 'relaxte' blik duwt hij de voordeur open. Meteen merkt hij Elisabeth op. Hij glimlacht.

"Sorry, ik ben wat later." Nog voor die woorden goed en wel zijn mond verlaten hebben, heeft hij er al weer spijt van. Dit was overduidelijk té geforceerd. "Heb je al beslist wat vanavond betreft?" gooit hij er nog achteraan.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online