Chase Alessia

Chase grinnikt bij het horen van haar zucht, die duidelijk hoorbaar was en ook met die intentie was gebruikt. Zijn humeur is dan ook niet naar beneden te halen, sterker nog hij laat zich ook niet weg jagen. Hij wacht wel terwijl zij zich optut. Wantrouwend brengt hij een flesje parfum naar zijn. Dus en ruikt hij er wat aan. Alsof hij een kleine jongen is pakt Leah het flesje weer van hem af. Verontwaardigd trekt hij zijn wenkbrauwen op. Ze moest niet doorslaan in dat moederlijke gedoe. Hij laat zijn blik dan ook even kort over haar heen gaan voor de walmen parfum zijn kant op komen. Overdreven wappert hij de geur wat weg. Noujaa! 

"Mijn kasteel, mijn kamers" bijt hij haar speels toe. Wanneer hij langs loopt haakt hij dwingend zijn arm in die van haar. "Je begint je wel meteen als een hofdame te gedragen"  Met haar aan zijn arm paradeert hij door de gangen waarop hun voetstappen weg sterven in de verte. Dat doet hij met opzet een tikkeltje ruw, hij vond het niet zo leuk als zij de broek aan had. Hij was de baas, niet zij. Als ze voorbij een grote spiegel lopen zet hij even een paar stappen terug achteruit en blijft hij staan. Hij haakt even kort een hand door zijn haar, maar het gaat er eigenlijk juist wat warriger van zitten. Met een tevreden grijns laat hij zijn blik over het totaal plaatje gaan. Ze konden zo samen zo in een schilderij. Met een glimlach kijkt hij even opzij "Je ziet dat je een spijkerbroek gewend bent" plaagt hij haar. Tijd om zich bij de rest te voegen. Bij de deur laat hij haar dan ook los en trekt hij hoffelijk de deur voor haar open. Hij zou zich niet misdragen in het bijzijn van haar dochters. "Ik zal je niet in verlegenheid brengen" hij houdt de deur voor haar open "niet nu tenminste"



Noah Taylor 

Noah denkt dat het gesprek hiermee ten einde is als Rose zich op het bestek richt.  Hij roert dan ook wat in zijn thee en kijkt verrast op. Niet aangenaam verrast. "Ooh sorry dat ik even wat tijd voor mezelf nodig had." hij laat zijn theelepel met een plons terug in zijn thee vallen. "Het is lekker makkelijk oordelen voor jou. Daisy leeft nog, je vader is misschien niet hier maar zover wij weten leeft ook hij nog. Je past jurken en kiest stoffen uit." dat laatste rolt er ontzettend sarcastisch uit. Onder wat zacht gemompel trekt hij de fruitschaal ruw zijn kant op. "Jij moet je daarentegen wel heel erg belangrijk voelen met al die aandacht." hij had heus wel gezien hoe de zusjes extra in de watten werden gelegd door Chase. Iets wat hij met zijn jaloerse instelling nu maar lastig kon verkroppen. 

En hoewel hij Flynn zijn aanwezigheid totaal niet had opgemerkt slaakt hij plots een lange zucht. "Flynn" bromt hij zonder zich om te draaien. Hij slaat zijn ogen even ten hemel en zucht nog eens.  Hij opent zijn mond alweer om Flynn de les te lezen als hij Chase en Leah bij de tuindeur ziet staan. "Flynn, ga zitten" murmelt hij dan ook.

Chase Alessia

Chase kijkt Rose even verbaasd na en richt dan zijn blik op de tuin. Wanneer hij weer oogcontact zoekt met Leah kijkt die hem al vragend aan. "Jongens?" hij haalt even twijfelachtig zijn schouders op. Waren het niet altijd de jongens die meisjes boos lieten weg stormen, terecht of onterecht. Hij zucht en kijkt even naar Noah die met een onwijs rothumeur in zijn thee roert. "Ik gok erop dat Noah weer een rotopmerking heeft geplaatst. Ik weet niet wat ik met die jongen aan moet" verzucht hij. 

Met een flauwe glimlach loopt hij naar de tafel en neemt hij plaats. "Goedemiddag" begroet hij hen opgewekt. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij een bediende aan komen lopen met een nieuw meisje. Ohja! Snel staat hij weer op. "Mag ik jullie allemaal voorstellen aan Romy. Ze is net zoals sommige van jullie menselijke en recentelijk in Alusia terecht gekomen. " hij glimlacht even bemoedigend naar het meisje en wenkt haar te gaan zitten "De jurken wennen wel, een spijkerbroek valt helaas teveel op."


Noah Taylor

"Nee, jij hebt geen idee" roept hij Rose na. Boos kijkt hij haar na, terwijl hij het opkomende schuldgevoel onderdrukt. Want hij jaagt haar wel van tafel, dat was voor het eerst. Bij het zien van Rose haar moeder in de deuropening wendt hij zijn blik af en begint hij nutteloos in zijn thee te roeren. Met een zuur gezicht richt hij zich tot Flynn. "Dat doet er niet toe. Hoewel het beter had geweest als je het wel met opzet deed dan betekende het tenminste dat je alles onder controle hebt. Iets wat nu duidelijk niet het geval is. " Ooh en dan is er een nieuwe aanwinst voor de groep. Romy. "Goedemiddag" knikt hij. Zijn blik schiet even kort naar Flynn "Ik ben heel even weg. Vanavond gaan we wel naar het bos, de heksen geven een feestje." misschien wordt het dan weer een beetje als vanouds "Probeer in de tussentijd dood te laten wat dood is" Hij plakt er een vriendelijke maar dwingende glimlach achteraan en neemt een schoteltje met een plakje taart mee. 

Sam vroeg tenminste nergens naar, dat oppervlakkige was fijn. Rose moest altijd met emoties strooien en vroeg hem zich kwetsbaar op te stellen. Hij zucht diep voor hij op de deur klopt  "Rose?" een lichte irritatie klinkt door in zijn stem. Op momenten als deze wenst hij dat hij niet zoveel om haar gaf. "Ik heb taart.." hij zucht even en leunt wat tegen de deurpost en wacht. "Weet je wat, Laat maar. Ik ben niet Thomas." Hij zet het bordje voor haar deur neer op de grond en haalt nog even gefrustreerd een hand door zijn haar. Zijn hand gaat nog even naar de deurklink voor hij die weer terug trekt en zich omdraait.

Noah Taylor

Zijn adem stokt even in zijn keel als Rose recht tegenover hem staat. Ze was dus helemaal niet op haar kamer. Hoe lang stond ze daar al? Haar woorden klinken een beetje als een verwijt en ze steken lichtelijk. "Waarom moet iedereen mij dan vertellen hoe ik me moet gedragen. Dan ben ik te afwezig, dan weer te aanwezig. Als ik me afzonder is het niet goed, maar als ik iedereen als schietschijf gebruik dan wordt me dat ook niet in dank afgenomen" Ja hij had zich niet voor niets opgesloten, bang voor wat hij in een emotionele bui zou doen.

 En dan dreigt die deur straks weer dicht te gaan. Oh nee, zo makkelijk kwam ze er niet vanaf. Als ze de deur nu achter zich dicht zou trekken, dan zou deze nooit meer open gaan. Figuurlijk gesproken dan. Hij plaatst zijn hand tegen de deur zodat ze die niet kan sluiten en stapt naar binnen. Eenmaal op haar kamer sluit hij de deur alsnog. 

"Ik moet het jou niet moeilijker maken?" er ontsnapt even een spottende lach "Jij moet het mij niet moeilijk maken. Ik gaf daarstraks antwoord op je vragen, maar dat was niet goed genoeg!"  Van frustratie kleuren zijn wangen nu een beetje rood en even blijft hij zwijgend staan. Uiteindelijk zet hij een stap naar voren en pakt hij haar handen vast. "Ik heb me nooit verplicht gevoeld om aardig tegen je te doen, als ik je niet mag dan steek ik dat niet onder stoelen of banken. Ik heb je ontweken, omdat ik je elke keer weer zag huilen of een traantje weg pinken. En ik ben geen grote knuffelbeer zoals Thomas dat was, ik begrijp al die emoties niet." Nogmaals een stilte "Ik heb je gemist" verzucht hij zachtjes en oprecht.

Noah Taylor

Noah blijft haar in stilte aankijken als ze haar handen los trekt uit die van hem. Dat was duidelijke lichaamsstaal. Niet begrijpend kijkt hij haar aan, was er nou sprake van miscommunicatie of wat.  "Je had Daisy en je moeder" gaat hij zachtjes in de verdediging. "Ik had eerst zelf tijd nodig, ik..." moedeloos blijft hij haar aankijken "Ik kon het verdriet van anderen er niet bij hebben" Slap, egoïstisch misschien? Nog even en ze praat hem een complex aan.  Als ze ook het oogcontact verbreekt slikt hij even. Nu zij niet naar hem kijkt laat hij zijn blik even onderzoekend over haar heen gaan. 

"Thomas is, was, mijn grote broer. Ik keek tegen hem op, hij was er onvoorwaardelijk voor mij. Vraag het Daisy, ik weet zeker dat zij ook tegen jou op kijkt, Thomas was mijn grote voorbeeld sinds ik een klein jongetje was. Dat is waarom. Alles wat Thomas deed leek zo makkelijk, hij was geweldig." hij neemt even een teug adem en keert zijn gezicht opzij om de brok in zijn keel weg te slikken. Hij neemt er dan ook echt even de tijd voor, hij wil niet schor klinken  vanwege het droge gevoel in zijn keel. Hij wil al helemaal niet huilend in haar armen vluchten. Daar is zijn trots te groot voor, daar is hij deze keer te nuchter voor. En toch lonken haar armen, het gevoel van waardering. Hij schraapt even zijn keel om zijn stem te hervinden "Het was liefde op het eerste gezicht toen we jullie verscholen achter de bosjes vonden. Waar ik alleen de buitenkant zag was Thomas helemaal weg van hoe je was. Hij deed alsof hij je al jaren kende en ik verklaarde hem voor gek voor het vertrouwen dat hij in je had. Ik heb jullie band nooit precies begrepen, het spijt me dat ik niet volledig beseft heb hoe groot het verlies voor jou was." Klaar, hij heeft zijn excuses aangeboden en opgebiecht hoe smoorverliefd Thomas op haar was.

Noah Taylor

Als de eerste traan over haar wang bungelt is hij bijna opgelucht dat ze hem zelf weg veegt. Eigenlijk wil hij de waarheid dan ook achter houden om haar niet nog verder van streek te maken. "Ja, ik heb het jullie wel verweten. Niet meer, want als jullie er niet waren geweest dan was Thomas misschien uitgehuwelijkt en ongelukkig geworden. Dan hadden we jullie allemaal niet ontmoet. Jullie waren er niet eens bij toen het gebeurde, het was een stom ongeluk op zee." En toch verwijt hij het hun nog, soms als ze gelukkig lijken te zijn aan het hof en zorgeloos rond huppelen. Maar dat hoeft ze niet te weten, zo te zien is ze al genoeg van haar stuk gebracht.

Enkele seconden blijft zijn blik besluiteloos op haar betraande gezicht hangen. Dan begint hij nerveus in zijn zakken te graaien op zoek naar een tissue of zakdoek. Natuurlijk is hij niet het type dat zakdoeken bij zich draagt en hij staakt zijn zoektocht er naar dan ook snel. Stop asjeblieft met huilen, denkt hij. In een vaag troost gebaar strekt hij even zijn arm uit en wrijft hij daarmee een tikkeltje afstandelijk over haar arm. "Het is niet jouw schuld" fluistert hij in een poging de pijn te verzachten. Hij zucht even als haar wangen nat worden van alle tranen en overbrugt dan eindelijk de afstand tussen hen. Onwennig legt hij zijn arm om haar schouders heen en drukt hij haar voorzichtig iets tegen zich aan. Als hij merkt dat haar lichaam lichtjes schokt van het huilen verstevigd hij zijn grip nog iets. "Ssshhh" met zijn vrije hand veegt hij wat plukken haar uit haar gezicht "Het spijt me" Ja als hij zich nog niet schuldig zou voelen dan was daar nu wel het moment voor. Hij voelt zich enorm schuldig, elke traan is zijn schuld. Met een zuchtje laat hij zijn hoofd even rusten op dat van haar. "Niet huilen" hij bijt op zijn lip "Straks krijg je mij ook nog zover" Een lichte grinnik ontsnapt, waarna hij hij even troostend haat haren kust. Daar staat hij dan, met Rose in zijn armen, een huilende Rose. Zijn eerdere waarschuwing was geen grap geweest, zijn ogen zijn vochtig en hij knippert dan ook vaker dan nodig om niet met haar mee te huilen.