Totaal onverwachts zit ze dan toch ineens bij hem. Beduusd knippert hij met zijn ogen, hij kan het niet helemaal bevatten. De warme aanraking van haar handen op zijn wangen doen bevestigen dat het echt gebeurd. En hoewel Noah eerder die avond de liefde tussen Rose en Thomas ware liefde had genoemd, in tegenstelling tot dat van hem en Sam, beseft hij niet volledig wat er nu gebeurd. Want dit was echte liefde. Of dat nou was met een romantische achtergrond of van vriendschappelijke aard. Wat hij wel beseft is dat Rose onvoorwaardelijk bij hem zal blijven. Zelfs nu, hoe moeilijk dat ook moest zijn. Zelfs na de afschuw uit haar ogen te hebben gelezen zat ze hier voor hem. Dat was meer dan gewoon een goed mens zijn. Gewillig, en moe, laat hij zich in haar omhelzing vallen. “Dank je” fluistert hij zacht. Alsof hij verdoofd is leunt hij tegen Rose aan en laat hij zijn hoofd op haar schouder rusten. “Ik weet haar naam niet eens…” mompelt hij omdat hij vanaf haar schouder zicht heeft op het bed. Kort daarna wordt dat zicht hem ontnomen door Flynn, maar hij gaat er niet tegen in. Hij bemoeit zich nergens mee en volgt stilzwijgend zijn bewegingen. Dan is het weer stil, de kamer is nog steeds een puinhoop maar het bed is leeg. Het is bijna niet te geloven dat de twee eerst een ‘twee meter’ regel hadden. Noah hangt als een dood vogeltje in haar armen en is sowieso te verward om al het lichamelijke contact op te merken. Hij tilt zijn hoofd iets op van haar schouder als Flynn de kamer uit loopt en nestelt zich vervolgens weer tegen haar warme hals aan. Zachtjes fluistert hij in haar haren tegen haar nek aan. Geen romantische of dankbare worden, maar de harde realiteit van het moment. “Ik voel me niet zo goed..” murmelt hij wat licht in zijn hoofd en met een opkomend gevoel van misselijkheid. Alert tilt hij opnieuw zijn hoofd op “Waar is Thomas?” zoekend kijkt hij op terwijl zijn blik heen en weer schiet tussen de deur en de kamer.

En dan is Sam er ineens. Ze is er te plotseling om ineens weg te duiken, hoewel dat gevoel na hun laatste gesprek wel even komt opborrelen. Die liefdevolle aanrakingen van Sam voelen daarbij behoorlijk pijnlijk aan. Niet zo vreemd, als je je bedenkt dat hij enkele minuten geleden een schemerlamp op zijn hoofd had gekregen. Hoewel hij zich niet tussen de twee mengt kijkt hij wel even op als Sam subtiel kenbaar maakt dat Rose kan gaan. En Sam draagt niet echt bij aan een helder verstand. Hij wist pas net dat ze een heks was, was door haar min of meer bedreigd en nu zat ze zorgzaam naast hem. Hij duwt haar hand zachtjes weg bij zijn hoofd, voorzichtig omdat hij Sam haar furie er nu niet bij kan hebben. Wanneer Rose dan ook naar de badkamer toe gaat blijft Noah er nogal ongemakkelijk bij zitten. Zo nu en dan een blik werpend op de badkamer deur, alsof hij een puppy is die door zijn baasje is vast gebonden aan een boom en niet weet of ze terug komt. Gelukkig komt ze terug.

Pijnlijk krimpt hij iets ineen als de natte doek in aanraking komt met zijn hoofd. De koelte verlicht wel gauw de pijn en het bonzende gevoel in zijn hoofd. Schuldig reiken zijn handen even omhoog om de doek van haar over te nemen, pas dan merkt hij zijn bebloede handen op. Abrupt laat hij ze weer zakken en houdt hij ze even voor zich. Jak. Gelukkig is het van zichzelf, hoewel het alles wel een extra luguber tintje geeft. Je zou bijna vergeten dat de dienstmeid geen schrammetje had opgelopen. >.>

Thomas! Even lijkt het erop alsof hij overeind zal komen, heel even. Schuldig richt hij zijn blik weer naar de grond.

Noah pakt stilzwijgend de doek vast en haalt die even langs zijn handen. Terwijl Rose naar Thomas toe loopt valt het hem op dat Sam alles aan het opruimen is. Sinds wanneer was die huishoudelijk? Echt erom lachen kan hij niet, hij zou er later nog wel op terug komen. Twijfelachtig werpt hij een blik op haar uitgestoken hand. Wantrouwend blijft hij zitten, maar Sam wacht niet af en pakt zijn hand al vast. “ik blijf liever nog even zitten” mompelt hij ondanks dat ze zijn hand vast heeft. Alsof ze hem overeind zou trekken. Naja, geen idee waartoe ze in staat was eigenlijk. Hij glimlacht even schamper en wiebelt zijn vingers los uit haar handen. Ze moest nou niet boos worden. “Heel eventjes” murmelt hij, belovend dat hij straks gebruik zou maken van haar vriendelijkheid.

Ondertussen zijn Rose en Thomas klaar met knuffelen. Hij voelt de blik van Thomas op hem en kijkt even ontwijkend op. Persoonlijk had hij liever dat Thomas eens flink boos op hem werd. Dat zou hij hem in dit geval niet eens kwalijk nemen. Of in elk geval een reactie die meer was dan zijn aanwezigheid. Hij kijkt dan ook niet op als Thomas naast hem plaats neemt. Hij zucht even, ook niet in staat om nu boos op hem te worden. Hij was net terug. Het klonk bijna alsof hij op vakantie was geweest. Thomas knijpt even in zijn hand, waardoor hij automatisch op kijkt. Thomas heeft zijn blik afwezig voor zich uit gericht bemerkt hij nu. Zijn fluisterende woorden gaan dan ook half langs hem heen. “Waarom blijft iedereen zeggen dat het goed is. Het is niet goed.” Er is wat irritatie voelbaar in zijn stem, maar het voelt beter dan de afgestompte deprimerende Noah. Het enige wat zijn toestand verraad is zijn nog wat schorre stem. Ook hij richt zijn blik weer strak voor zich uit. Minuten lang is hij stil waarna hij even zijn schouders op haalt en zich aan Sam overeind trekt. “Het is niet goed, het gaat helemaal niet goed.” Mompelt hij boos. “Ik heb zojuist iemand vermoord. Waarschijnlijk nogal koelbloedig en kil , maar de enige die ons dat kan vertellen is dood. En mijn reputatie van kil en emotieloos laat me wel mooi in de steek nu. Want ik voel me ellendig , diep ellendig!” zijn emoties beginnen weer hoog op te lopen. Hij pakt zijn kussen van zijn bed en gooit die naast het bed. Niet omdat hij weer gaat gooien met spullen, maar omdat hij niet in zijn bed wil slapen. Logischerwijs volgen er ook wat dekens en vormt zich een geimproviseerd bed op de grond. Zijn blik blijft opnieuw op zijn broer hangen “Je leeft! Laat dat asjeblieft niet voor niets zijn. Leef dan ook! Alleen ik mag pruilen en in een hoekje op de grond de eindeloze verte in staren. Jij niet. Doe iets, iets in vredesnaam. Het kan me niet schelen wat. “ Gefrustreerd trekt hij aan zijn overhemd en springen alleen de bovenste knopen los “Als ik nuchter was geweest, dan had ik je een schop onder je kont gegeven” mompelt hij.