[RPG] At the other side of the world (8)

Angel · Hotemetoot

Noah Taylor

Noah staat aan de andere kant van de zaal, maar merkt desondanks direct de aanwezigheid van Rose op. Hij rent dit keer niet direct naar haar toe, hij volgt haar op een veilige afstand met zijn ogen. Van de zoom van haar jurk, tot haar opgestoken lokken haar. Met een glimlach zet hij zijn lege glas terug op het dienblad, of eigenlijk bijna er naast doordat hij niet kijkt naar wat hij doet. Gelukkig is de bediening behendig genoeg om het dienblad er alsnog onder te schuiven zodat glasscherven voorkomen worden. Met het cadeau in zijn handen loopt hij op haar af en tikt hij zachtjes op haar schouder. Zoals wel vaker pakt hij direct haar hand en drukt hij daar een hoffelijke kus op. “Goedenavond, je ziet er beeldig uit” complimenteert hij haar “ Maar..” hij grijnst even “het kan altijd nog beter.” Met een brede glimlach toont hij haar de tiara die hij eerder van haar had afgenomen. “Mag ik?’ voorzichtig zet hij hem op haar hoofd “Beeldig” Met een tevreden glimlach pakt hij twee glazen van een dienblad en biedt hij er eentje aan haar aan. “Waar is Daisy? Is ze nog niet klaar?” vraagt hij om niet alle aandacht op haar te richten. Iets wat hij net even iets te graag doet nu en waar hij zich gelukkig wel van bewust is. Over Daisy gesproken, Sam zag hij ook al nergens. Nou was die wel vaker laat, dus die zou vast zo wel komen. “En het nieuwe meisje?” hij was haar naam alweer vergeten.

Allemaal onbelangrijk. Met een glimlach pakt hij haar hand vast en trekt hij haar in een dans houding. “Nu steel je wel de show” glimlacht hij, hij knikt even zijwaarts naar een groepje dames die ‘onopvallend’ fluisteren achter hun waaiers. “Als mijn moeder er was geweest had je hem nooit mogen dragen, geniet er dus extra van.” Hij glimlacht even en danst rustig met haar verder “Chase vind het vast niet erg en voorlopig mist hij zijn eigen feestje.” De troon was al die tijd al leeg geweest en hij had hem ook nog nergens anders in de zaal gezien. Hij humt zo nu en dan zachtjes mee met de muziek, zich niet bewust van het drama verderop. Zorgeloos danst hij met Rose, genietend van het moment. Zijn hand ligt zacht op haar rug en zijn vingers wrijven zacht over een lok haar die naar beneden is gevallen. “De laatste keer was je een stuk hardhandiger. Op het gemaskerde bal.” fluistert hij met een glimlach “Ik denk dat ik dit tempo een stuk fijner vind”

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Het leek allemaal zo onschuldig. Natuurlijk, op het moment dat het gebeurde was het wel even schrikken. Het ene moment ben je rustig over de zee aan het uitstaren, het volgende moment moet je houvast aan de reling zien te vinden. Lekker, zo'n stang in je maag. Wat gebeurde er dat die boot zo'n flinke klap maakte? Alusianen om je heen die verward opkijken. "Wat is er aan de hand?"

Het geluid dat volgt is zo intens, dringt zo diep tot in je botten door. Het begint als een soort wolvengejank, een soort krasserige viool, een speelse fluit. Onbeschrijflijk en zo intens. Gefluister gaat het dek over. De hoogbootsman komt toegesneld. "Gaat het, uwe hoogheid?" "Ja, ja... wat is er aan de hand?" "We hebben een bultrug geraakt. Niets ernstigs, niets ernstigs..."

Nog geen 5 minuten later breekt de paniek uit. Die hoogbootsman had geen flauw benul van de situatie, en als hij er wel benul van had gehad dan loog hij om me gerust te stellen. De aanvaring had een immens gat geslagen in de romp. Een overspannen matroos luidt de alarmbel op het dek. "WE ZINKEN, WE ZINKEN!" Een onderofficier slaat hem in het gezicht, "Kalmeer idioot!", en de matroos begint te snikken. Hij is op dat moment slechts een van de weinige nog bij wie de immense paniek uitbreekt. De meesten hebben geen benul van wat er aan de hand is of wat de ernst van de situatie is, en zij die dat wel weten beseffen het nog niet. Het hoge noten concert van het gewonde dier begint weer te spelen en laat de mannen even rillen en bevriezen in hun acties.

De daaropvolgende momenten gingen zo snel, niet te registeren snel. Ongetwijfeld zal het veel langer geduurd hebben, een kwartier, misschien zelfs een halfuur of een uur, maar het voelde als een fractie van een seconde. Het gat dat het arme nietsvermoedende dier in de romp van het kwetsbare houten schip had geslagen breidde zich uit tot een immense scheur, die zich genadeloos over het dek scheerde en het schip wist te splitsen. Voor je het goed en wel kon beseffen kapseiste het hele gebeuren, lag je op je rug en gleed je tegen een hoopje touwen aan. Hoe meer de tijd vordert, hoe sneller de dingen op je afvliegen als de zwaartekracht aan hun rokken trekt. Een pan. En dan zwart.

Bijkomen. Doorweekt. Warm water maar toch ijzig koud. Plakkerig bloederig haar van de klap van de koekenpan die recht uit de kombuis op me af kwam scheren. Althans, dat was wat ik vermoed dat er gebeurde, want op zo'n moment heb je geen tijd om dingen te beseffen en te verklaren. Polsen verstrengeld in het hoopje touw, dat op zijn beurt vastzat aan een stuk drijvende mast. Het hoopje had mijn leven gered, mijn leven! Dat vreselijk akelige maar tegelijkertijd prachtige gezang weer. Er rijst een gigantische vin op uit het water. Het stervende dier spartelt voor zijn leven. De vin komt met een rotvaart recht op me af en de klap die de vin en de golven er daarna overheen maken is onmenselijk en zou nooit iemand mogen ervaren. Snakken naar adem, maar onderwater is er weinig adem. Het voelt alsof iemand een ronde kaasrasp door je keel probeert te duwen. Het branden van dat water tot in je longen en -

...

Rose.

Het doet pijn. Het doet zó'n verdomde pijn. Ademhalen is het ergste wat je je kunt voorstellen-

Wacht, ademhalen? Thomas opent zijn ogen. Hij is droog. Kurkdroog. Hij heft zijn handen. Zijn ijzig blauwe handen die akelig droog en rimpelig zijn. Dan focussen zijn ogen op het object achter zijn hand, of liever, de persoon achter zijn hand. Sam. Hij snakt naar adem en het schuurt en brandt vreselijk. Hij voelt zich warmer en dat laat zich ook zien in zijn huidskleur.
"Ik dacht dat ik dood was," fluistert hij ademloos, terwijl hij doodstil op de grond blijft liggen.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose kijkt om wanneer er iemand op haar schouder tikt. Ze draait zich om en wordt meteen begroetmet een hoffelijke kus op haar hand door niemand anders dan prins Noah.
"Dankje." glimlacht ze dan ook, waarbij ze lichtjes door haar knieen buigt zoals ze dat in films heeft gezien, gewoon omdat het zo leuk paste bij zijn hoffelijkheid op sommige momenten. Haar wenkbrauwen schieten dan ook eventjes kort omhoog wanneer hij zegt dat het nog altijd beter kan. Er verschijnt meteen en ongelooflijke lach op haar gezicht wanneer hij de tiara tevoorschijn haalt. "Ik wist het! Ik wist dat jij hem had! Nou komt de aap uit de mouw." grijnst ze, waarbij ze het niet in kan houden om hem een zacht tiktje tegen z'n borst aan te geven. "Ooh, je bent zo erg Noah. Ik denk dat jij dat wel beter weet dan mij." zegt ze wanneer hij met een tevreden glimlach de tiara op haar hoofd plaatst. Met een bedankje neemt ze het glas van hem aan en neemt er een nipje van.
"We blijven meisjes, het zou je niet moeten verbazen dat we later komen." antwoordt ze wanneer hij naar Daisy en Romy vraagt. "Dais komt er zo aan, ze was bijna klaar. Romy en de rest zullen er zo ook wel zijn."

Ze moet al gauw haar glas weer terug op een dienblad zetten wanneer Noah haar hand vastpakt om vervolgens in een danshouding te trekken. Bij zijn opmerkingen kijkt ze even om zich heen en probeert ze zich zo weinig mogelijk van de omgeving aan te trekken. En Chase, ach, die zou zo vast wel komen. Alhoewel hij de laatste keer dat ze hem voorbij zagen lopen niet al te blij leek.. Hmm.. Noah weet haar echter makkelijk weer uit haar gedachten te halen. Er verschijnt meteen een grijnsje op haar gezicht.
"Dat herinner ik me nog wel ja." glimlacht ze dan ook bij de herinnering. "Het was zo mooi om te zien hoe erg je ervan schrok toen je erachter kwam dat ik het was. Dat waren nog eens tijden." zegt ze, waarna ze hem eventjes met een ongelovig lachje aankijkt. "Ik had een hekel aan je." Ze moet er weer even om glimlachen.
"Niet alleen het tempo, ik denk dat ik dit in z'n geheel een stuk fijner vind." geeft ze dan oprecht toe. Ze kijkt hem met hem welgemeende glimlach aan, ja, het was een stuk beter zo, waarna haar blik weer over de mensen in de zaal heen glijden terwijl ze verder dansen.

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Daisy Pocock

Daisy is best tevreden over het resultaat. De boom zag er goed uit. Ze klimt net terug op haar ladder om de volgende kerstbal op te hangen, als Noah onderaan haar ladder komt rammelen. Ze grijpt zich even angstvallig steviger vast, want dit had ze niet zien aankomen. Gelukkig komt hij met een mooi voorstel, want anders had ze moeten gillen dat hij gek en gevaarlijk was. 'Zolang hij maar knap en rijk is,' lacht ze naar hem. 'Doe je best, ik ben niet makkelijk te imponeren.' En daarna verdwijnt ze al snel met Rose naar hun kamer om zich op te tutten voor het kerstgala.

[...]

'Ja, ik ben zo klaar, Rose, ga al maar,' roept ze nog vanuit de badkamer naar haar zusje. Ze moet nog de laatste hand leggen aan haar haar en make-up, maar de jurk en de juwelen zijn al helemaal in orde. Het is dan ook slechts een paar minuten na Rose dat ze hun kamer verlaat en zich naar beneden begeeft.

Daar aangekomen staat ze ook eerst wat ademloos rond te kijken. Hun kerstboom was perfect afgewerkt -wat zij niet hadden gedaan, zullen de dienstmeisjes achteraf wel afgewerkt hebben- en het is helemaal zoals Daisy het zich had voorgesteld. Haar ogen blijven ook hangen op de prachtige lichtjes die aan het plafond hingen. Op die korte tijd dat zij weg waren geweest, was het paleis helemaal omgetoverd tot het perfecte decor voor een kerstgala. 'Prachtig,' verzucht ze.

In de zaal ziet ze iets schitteren. Daisy knijpt haar ogen samen in een poging beter te kunnen zien wat het is. Hé, het is Rose! Met de tiara! Ze wist dat Noah hem had! Gelukkig heeft ze hem nu terug. Mam zou echt gek worden als ze dat ding voor eeuwig hadden kwijtgespeeld.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Als Flynn plots wegrent om zijn maaginhoud te legen, fronst ze. Ze zal die jongen nooit begrijpen. Het zogenaamd onmogelijke is ze gelukt, en hij wordt er ziek van. Haar blik blijft hangen op die van Thomas die ondertussen een normalere lichaamskleur begint te krijgen. Zijn ogen gaan open en Samantha glimlacht, terwijl ze wacht totdat ‘het’ geluidmaakt.

En daar is ook de stem, hij klinkt nog wat rauw, maar dat vindt ze eigenlijk veel beter klinken bij hem. ‘Je was ook dood,’ bevestigt ze, terwijl ze haar vinger zachtjes over zijn wang laat glijden. ‘Hoe voel je je?’

Ze kijkt even op naar Flynn, die nu genoeg tijd heeft gehad om zich aan te stellen. ‘Flynn, kun jij de spullen even pakken die ik meegenomen had? –De jas, sjaal etc. Hij zal het zo wel koud gaan krijgen,’ Zo. Eigenlijk heeft ze Flynn al niet meer nodig, maar in de lieve stemming dat ze nu is, zal ze hem nog even in die waan laten.

Angel · Hotemetoot

Noah Taylor

“Mja, na deze avond zul je hem ook weer bij mij moeten inleveren. Je krijgt hem te leen, niet terug. Anders heb ik niks meer om je mee te chanteren.” Grapt hij met een knipoog. Zijn moeder was er niet, dus als Rose de hele dag met haar tiara wilde rondlopen dan was dat geen enkel probleem. Ook hij glimlacht even bij de herinneringen. Hij had in het begin inderdaad niet zo aardig tegen haar gedaan. “Ik probeerde een hekel aan jou te hebben” antwoord hij op zijn beurt. Probeerde ja, om de simpele reden dat zijn broer direct smoorverliefd op haar was. Aan haar een hekel hebben leek destijds een simpele oplossing. Nu bleek dat het simpelweg onmogelijk was om haar te haten. “Ja dit is fijner, hoewel ik ook blij ben met de periode ervoor. Nu weet ik tenminste wel dat onder die lagen ook een stoute laag zit.” Hij grijnst even en laat haar een rondje draaien. Hij wil nog meer vertellen maar aan veel herinneringen kleeft ook de herinnering aan Thomas. Of het stond in verband met de gebeurtenissen op het strand, ook al niet iets wat hij graag oprakelde. Dus danst hij rustig met haar verder, kijkt hij niet naar de andere vrouwen en heeft hij alleen maar oog voor Rose. “Ik weet wat er in de cadeaus van Chase zit” hij kijkt haar even met een grijnsje aan “Ik zou het je natuurlijk kunnen vertellen, als je het heel graag wil weten. Ik denk namelijk dat je het geweldig zal vinden, tenzij je er niet van houdt natuurlijk” Hij ratelt met opzet verder over het cadeau zonder haar directe informatie te geven. Dat Noah nu vreselijk veel op zijn broer lijkt heeft hij zelf niet eens door. Niet qua uiterlijk, maar in zijn gedrag. In de maniertjes hoe hij naar Rose kijkt, de manier waarop Rose hem betoverd lijkt te hebben en een kleine waterige glimlach zijn gezicht siert. Zijn duim wrijft zo nu en dan zacht over de stof van haar jurk, alhoewel de dikke stof hoogstwaarschijnlijk voorkomt dat Rose er veel van mee krijgt. Het zijn de kleine dingetjes, kleine aanwijzingen.

Een opmerking even verderop doet het magische moment verbreken. Zijn grip versoepelt iets en zijn ogen darten weer heen en weer en zijn niet langer op Rose gericht. “Je zusje is er” merkt hij op. Met een glimlach pakt hij haar hand en neemt hij haar mee richting Daisy. Met zijn andere hand pakt hij dan ook Daisy haar hand vast “Goedenavond” grijnst hij voor hij met de twee verder loopt. Brutaal neemt hij ze mee naar de nog altijd lege stoel van Chase en trekt hij de twee met een brutale grijns achterover in de stoel. Die was toch veels te groot om slechts een persoon te huisvesten. “Champagne!” roept hij vrolijk naar een bediende terwijl hij wat arrogant in zijn vingers knipt.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Flynn sluit zijn ogen gepijnigd terwijl zijn maag langzaam weer tot normaal aan het keren is met hier en daar een gesputter.
Hij voelt hoe een koude wind langs hem passeert en onwillekeurig gaan alle haartjes op zijn armen recht staan. Dat was de wind van de dood die net passeerde, dat weet hij zeker.
Terwijl zijn knieën zachtjes knikken van vermoeidheid door de magie die hij net heeft moeten gebruiken, hoort hij Sam een paar dingen vragen tegen hem. Het klinkt allemaal loom maar tegelijkertijd heeft hij wel de essentie gesnapt.
God, hij moet zijn kracht echt leren beheersen want nu voelt hij zich alles behalve goed in zijn vel. Niet alleen lichamelijk maar ook psychisch omdat hij net iets gedaan heeft dat tegen alle zaken indruist waar hij in gelooft. Met de dood mag je niet spelen en hij weet nu al zeker dat dit nog een weerbots zal krijgen.

Hij richt zich meer op en voelt langzaam de misselijkheid wegebben en zijn zicht is ook weer stabieler. Hij neemt de benodigdheden uit de zak die aan het paard van Sam gevestigd is en geeft die dan aan haar zonder een woord te zeggen.
Voorzichtig laat hij zijn blik naar Thomas glijden - dit is niet te geloven - en laat zijn adem langzaam ontsnappen.
'Ben je sterk genoeg om zelfstandig recht te staan of heb je nog een zetje nodig?' besluit hij dan maar, alsof het uiterst normaal is om te praten tegen iemand die vijf minuten geleden nog hartstikke dood was.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Er gaat een rilling over zijn rug als Sam haar vinger zachtjes over zijn wang laat glijden.
"Hoe bedoel je, ik was dood?" vraagt hij, zijn ogen toeknijpend. Hij komt zachtjes kreunend voorzichtig overeind - hij is nog een beetje stijf van de voormalige rigor mortis - en veegt zijn haar uit zijn gezicht.
"Je neemt me in de maling," gromt hij knorrig. "Je kan me niet tot leven wekken. Alleen ik kan Alusianen tot leven wekken en de staat waarin zij zich dan verkeren is niet erg acceptabel. Alleen in combinatie met een immense heksenkracht zou dit mogelijk zijn."
Hij kijkt Sam grimmig aan, niet gediend van haar zogenaamde 'humor'.
"Hoe lang heb ik in coma gelegen?"

Hij kijkt Flynn even aan die er net zo gezond uitziet als hijzelf.
"Ik denk dat het wel moet kunnen," antwoordt hij schoor. "Maar ik blijf voor de zekerheid nog even zitten. Ik voel m'n tenen nog niet zo goed."

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Ze slaat de rood-witte jas om Thomas heen, een bijpassende sjaal met rendiertjes gaat om zijn nek, en een rode muts met een witte bol bovenop gaat op zijn hoofd. Dit had ze laten regelen door de dienstmeisjes, aangezien ze Thomas ook nog ‘ongezien’ in het kasteel moet krijgen. En hoe gaat dat nu beter dan verkleed als de kerstman? Daarbij was het pak dat hij nu aanhad, afschuwelijk, maar oke.

‘Hoe bedoel je, ik neem je in de maling?’ vraagt ze ontzet, ‘Dat zou ik nooit doen.’ Ze snuift. ‘Je ligt nu op een kerkhof, met een doodskist naast je.’ Ze besluit de grafsteen met zijn naam nog maar even voor zichzelf te houden. ‘En Rose en je broer is er niet. Ik en Flynn wel.’

Ze zucht eventjes als hij het nog niet schijnt te geloven. ‘Flynn heeft bij jouw dood je kracht van leven ontvangen.. en inderdaad in combinatie met mij,’ ze glimlacht even bij dit feitje, ‘leef jij nu weer.’ Simpel haalt ze haar schouders op. ‘Vraag Flynn anders maar voor bevestiging.’

Ze knijpt even hard in zijn teen. Zo. ‘Ga je mee?’ Ze staat nu, terwijl ze haar hand uitgestoken houdt voor Thomas, ‘Er wacht een feestje op ons.’

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Thomas kijkt Samantha even beduusd aan. Wacht, wat ze nu zei, dat klinkt logisch. Die overdracht... het zou kunnen... Hij kijkt Flynn peinzend aan. Maar dan begint Sam hem al aan te kleden als een pop. Hij neemt haar hand aan en staat op.
"Een feestje hè?"

Hij kijkt even naar beneden.
"Je gaat me toch nog wel iets fatsoenlijkers geven hè?"

Trijn · Opperste Hotemetoot

Flynn trekt een wenkbrauw op als Sam Thomas gaat aankleden alsof hij haar lievelings barbiepop is. Arme knul. Maar tegelijkertijd is Flynn blij dat hij het een keertje niet is die de dupe geworden is van Sam en het lijdzaam moet ondergaan. Yay!
Hij grinnikt dan ook lichtjes als Thomas de opmerking doet over de kledingkeuze.
'Ik denk wel dat je straks andere kleren krijgt.' antwoordt hij. 'En anders verlos ik je wel uit je lijden.'
Ze wandelen, half Thomas ondersteunend naar de paarden toe, en Flynn helpt Thomas dan maar op Sam haar paard aangezien hij er vanuit gaat dat zij hem wil vervoeren.
Hij krabbelt dan maar op zijn eigen paard en grijpt de teugels.
Eerst een dode tot leven moeten wekken en nu moet hij dat feestje gaan trotseren waar Sophia ook aanwezig zal zijn en hem verder gaat negeren...In het openbaar. -.-"

Hij geeft een lichte tik met zijn teugels zodat het paard in gang schiet en rijdt dan in galop terug naar het kasteel in de verwachting dat Sam hem vast aan het volgen is, met de kerstman achter haar. Gelukkig dat het niet de echte is, of Sam was allang verraden door hem dat ze helemaal geen braaf meisje is. De echte kerstman zou Flynn verkiezen als chauffeur. Lekker puh =D

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

"Je hoeft me toch helemaal niet te chanteren, je kan het ook gewoon heel lief vragen als je iets wil." antwoordt Rose met een lachje wanneer hij zegt dat ze hem alleen maar te leen krijgt. "Oh, ja dat klopt ook wel weer.. Maar met het gedoe tussen Sam en mij weet je ook wel dat iedereen krijgt wat 'ie verdient." knikt ze met een grijnsje.
Vrolijk danst ze dan ook verder, volledig op haar gemakje, verder niks belangrijks zoeken achter het glimlachje dat op Noah's gezicht verschijnt. "Ah." zegt ze dan ook wanneer Noah zegt dat Daisy er is. Met z'n tweetjes lopen ze dan ook naar haar toe, waarna Noah hun naar de troon begeleid en ze al snel champagne aangereikt krijgen.

"Daisy! Noah weet wat er in de cadeautjes van Chase zit." zegt ze dan ook enthousiast tegen haar zusje. Ja, de zusjes hielden wel van de cadeautjes onder de kerstboom. Rose heeft het dan ook volledig naar haar zin op zo'n betoverend kerstgala. "Denk je dat hij het ons wil zeggen als we hem allebei heel lief aankijken?" zegt ze tegen Daisy, haar zusje en daarmee ook altijd haar partner-in-crime. Met een onschuldig glimlachje kijkt ze van Daisy naar Noah.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

‘Ja, een feestje.. Al niet speciaal voor jou, maar dat wordt het wel,’ knikt ze, ‘Kijk eens om je heen.. Het is kerstmis.. Dus het kerstbal is’ ze kijkt even op haar horloge ‘nú begonnen. En jij.. bent mijn cadeautje voor Noah!’ Blij dat het gelukt is, kijkt ze Thomas aan die nu door veel moeite van Flynn achterop bij haar op het paard zit.

Na een rustig ritje, komen ze bij het kasteel aan. ‘Welkom thuis, Thomas.’ Ze helpt Thomas afstappen en geeft Flynn haar paard. ‘Ik heb je hulp nu niet meer nodig, bedankt voor wat je gedaan hebt en ik zie je wel op het bal.’ Tja, zo is Sam nu eenmaal. ‘Ik hoor nog wel wat je hiervoor terugwilt.’

Met de hand van Thomas vasthoudend, neemt ze hem mee het kasteel in. Ze hoort de muziek van het bal al. Onderweg naar haar kamer, informeert ze Thomas even. ‘Je bent niet lang dood geweest, slechts twee weekjes nu. Ik moest alles even voorbereiden.’ Ze stapt haar kamer in en doet de deur weer op slot. ‘Als je wilt douchen, kan dat.. wat eten en drinken staat ook klaar.’ Zelf loopt ze als eerste naar de douche, hij moet toch eerst eten en misschien had hij daarna nog wel wat vragen. ‘Ze zullen het waarschijnlijk niet geloven, als ze je zien.’ Voegt ze er nog aan toe, ‘Net zoals jij dat ook niet deed.’

Wanneer ze klaar is met douchen, loopt ze vrolijk de kamer weer binnen met een fluwelen badjas om. ‘Ik heb een aantal kleren voor je klaargelegd.. al zou ik het zelf wel leuk vinden als je alleen een strik omdoet,’ ze lacht terwijl ze de naar de strik wijst die op bed ligt.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Flynn kruipt van zijn paard af en wil hem net ontzadelen als Sam ook aankomt en de teugels in zijn handen gooit. Niet meer nodig.
Zijn gezicht verschijnt meteen op onweer als ze daarna met Thomas naar binnen wandelt alsof het normaal is en dat zij alles gedaan heeft. Wat ze ook vast tegen iedereen gaat zeggen zodat ze met alle pluimen gaat lopen.

Hij had het moeten weten, met zijn naïeve hoofd. Het is en blijft Sam.
Stom mens. Dit is ook de laatste keer dat hij zich laat inlopen door haar! ...cough

Met een onderdrukte grom neemt hij de twee paarden beter bij de hand, via de teugels, en wandelt dan maar naar hun stal toe om ze daar te ontzadelen en te voorzien van eten en drank, aangezien het personeel druk bezig is met serveren op het kerstbal, is er niemand aanwezig in de stal. Pf, what ever. Dan kan hij tenminste later toe komen, misschien gaat hij zelfs niet. Stom gedoe.

Hij laat zijn hand even zachtjes over de manen van beide paarden glijden en verlaat dan de stal met een zucht terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken laat verdwijnen. Met een lichte ergerenis kijkt hij naar het kasteel en ziet licht branden uit de grote ramen waar het feest aan het doorgaan is.
Flynn wandelt dan maar naar het kasteel toe, komt uiteindelijk de hal in en besluit van meteen door te gaan naar zijn slaapkamer. Niemand die hem zou missen op het feest.

Machoefeltje · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** In my cosy little bed

Romy heeft zich gedurende de dag bezig gehouden met een lange wandeling door de sneeuw, iets waar ze altijd al van heeft gehouden. Het leek iets normaals in deze nog steeds bizarre wereld.
Tijdens de wandeling waren haar gedachten weggedwaald naar hoe Kerst thuis verliep. Samen met haar ouders de boom versieren, sneeuwballen gooien als het gesneeuwd had, een sneeuwman maken, warme chocomelk om op te warmen...
Ze vraagt zich onwillekeurig af of haar ouders dit jaar op dezelfde manier Kerst zouden vieren, nu zij verdwenen was.
Ze rilt en steekt haar handen dieper in de zakken van haar mantel terwijl ze weer naar het kasteel vertrekt, waar ze de versieringen voor het gala al opmerkt. Desondanks krijgt ze toch een kerstgevoel en trekt ze naar haar kamer om zich om te kleden.

Zenuwachtig komt Romy de trappen af naar de zaal waar het gala doorgaat. Als onhandige kluns zijnde, zou ze vast weer iets doen waarmee ze zich belachelijk zou maken. Of tenminste, dat denkt ze toch. Ze strijkt haar jurk nogmaals glad, een zenuwtrekje.
Heel stilletjes om toch maar niet teveel aandacht naar zich toe te trekken, loopt ze met gevouwen handen voor zich, de zaal in. Ze laat haar blik de zaal rondgaan en bijt op haar lip. De zaal was prachtig versiert, ze moesten daar enorm veel werk mee gehad hebben.
Romy kijkt even opzij als ze de bekende stem van Rose hoort die blijkbaar zonder pardon door Noah samen met Daisy op de troon gezet is.
Om zich een houding te geven, en dus niet zielig alleen te blijven staan, loopt ze naar Noah, Rose en Daisy toe. Ze vangt nog net iets op over cadeautjes terwijl ze een dienblad voor zich krijgt met een glas champagne dat ze er maar snel afneemt.
"Cadeautjes?" Brengt ze een beetje onwennig in, om te laten weten dat ook zij gearriveerd is.

[RPG] At the other side of the world (8)

Wie is er online