Geplaatst: ma feb 13, 2012 9:08
 Rose Pocock
Rose kijkt stilltjes vanaf haar plaats toe hoe Thomas zich naar Noah toe begeeft en vervolgens naast hem gaat zitten. Er gaat een klein gevoel van opluchting door haar heen. Het zou nu goed komen. Thomas was degene die daar voor zou zorgen bij Noah, net zoals Daisy dat altijd bij haar deed, en andersom.
Rose schrikt op wanneer Noah eindelijk begint te praten, nogal boos en geïrriteerd. Zwijgend kijkt ze toe hoe hij zijn slaapplaats op de grond vast begint voor te bereiden. Haar blik schiet heen en weer tussen de twee broers. Met een bezorgde frons bijt ze op haar lip. Dit kwam niet goed zo. Opeens staat dan ook Thomas op, duidelijk kwaad om Noah's reactie. Dit was de eerste keer dat ze hem zo zag en het is maar van korte duur wanneer hij al meteen de kamer verlaat.
Niet wetend wat te doen kijkt ze Thomas even na, waarna ze haar blik op Noah richt. Ze wil hem zeggen dat Thomas het ook maar probeert te verwerken, dat hij zich ook geen raad weet met dit alles, dat hij er gewoon wil zijn voor Noah.. maar dat lijkt allemaal niet zo verstandig om te zeggen nu, niet met Noah die nu zo gefrustreerd en geïrriteerd is. Aarzelend zet ze dan ook een paar stappen naar Noah toe. Nogal op haar hoede voor nog een uitbarsting staat ze uiteindelijk toch voor hem. "Het is oke om je zo ellendig te voelen, Noah.. Je kan het niet allemaal wegstoppen alsof het niks is.. Maar we proberen er allemaal voor je te zijn.." zegt ze zachtjes tegen hem, terwijl ze een beetje nutteloos zijn overhemd wat beter trekt, waarvan hij net nog wat knoopjes los had gemaakt. "Probeer een beetje te slapen, oke?" brengt ze vervolgens bezorgd uit, waarbij ze hem uiteindelijk aankijkt. "Als er iets is.. Nouja.. Dan hoor ik het wel." Ze probeert een ietwat bemoedigend glimlachje op te brengen, wat maar half lukt.
Voorzichtig zet ze een stapje van hem terug, waarna haar ogen al gauw Samantha vinden. Ze knikt heel lichtjes naar haar. Dit was toch het moment waar ze op gewacht had, dat Rose eindelijk zou gaan. Ze zou Noah vast helpen om hem weer emotieloos te laten voelen. Ze kijkt nog voor een laatste keer om naar Noah, waarbij ze even z'n hand vast pakt. "Het komt goed, Noah.. Echt." fluistert ze hem toe, waarna ze voorzichtig zijn hand los laat en zich vervolgens maar de kamer uit begeeft.
Ze doet de deur achter zich dicht voordat ze zich snel bij Thomas begeeft, die ze bij zijn arm pakt om hem om te laten draaien. "Thomas." komt er dan een beetje beschuldigend en dwingend uit. "Waarom laat je hem zo achter?" ze kijkt hem niet begrijpend aan. "Ik kan niet begrijpen hoe je dat zo makkelijk kan doen. Je ziet hoe hij eraan toe is en jij weet vast als geen ander hoeveel moeite het hem allemaal kost, en dan kan je hem zo simpel achterlaten? Omdat hij eindelijk eens een keer iets van een reactie toont?" Met een frons kijkt ze hem aan. Haar ogen speuren zijn gezicht af, nemen elk detail in zich op. Alsof er een compleet andere Thomas voor haar staat. Voor het eerst voelt het alsof ze hem helemaal niet meer kent. "Je hoort er voor hem te zijn, no matter what."
Zachtjes laat ze zijn arm los en schudt ze ongelovig haar hoofd. Ze kan het allemaal niet meer bevatten. Eerst Thomas die opeens uit de dood is herrezen, vervolgens het verkleedpartijtje van Sam en Jarrod, dan Noah die iemand vermoordt en tot slot Thomas die z'n broertje zo makkelijk in z'n eentje kan achterlaten?
_________________
"Bir güzele güzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel." "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."
|