[RPG] Cladis Creek

xMissme · Volleerd Tovenaar

Gabe Miller

,,Graag gedaan,'' zegt Gabe tegen het meisje als zij hem bedankt. Het meisje vraagt of dit iedereen is, maar Gabe zwijgt, niet wetend wat het antwoord is. Misschien waren er meer mensen buiten - misschien niet; Gabe wist het niet. Als Kath zich voorstelt, stelt hij zich ook voor. ,,Ik ben Gabe.''

Als ze met z'n vijven de bus uitkomen, blijkt dat er buiten nog meer overlevenden zijn. Gabe kijkt ze stuk voor stuk aan en knikt wat beduusd. Myra neemt het initiatief door achter de 'anderen' aan te gaan. ,,Zijn er al mensen hulp halen?'' vraagt Gabe dan, om niet achter te blijven. Myra en Kath lopen een richting uit en Gabe keert zich naar Liam. ,,Kom je, Liam?'' en dat gezegd hebbende, loopt Gabe met Myra en Kath mee.

Tengaar · Schoolhoofd

Het openen van de deur ging met extra vaart gepaard en een jonge man met een wapen op hem gericht verrast Aaron volledig. Geschrokken doet hij een aantal stappen achteruit en steekt zijn handen onschuldig de lucht in.

"Ik had niet verwacht dat hier nog mensen zouden wonen." stamelt hij tegen hem. "maar ik kom met geen slechte bedoelingen, dus het geweer is niet nodig denk ik" zegt hij terwijl zijn armen langzaam weer laat zakken. Voorzichtig kijkt hij voorbij de man en ziet jongen en jonge vrouw. De vrouw lijkt gewond al kan hij niet goed zien vanaf zijn standpunt wat er aan de hand is. Snel richt hij zijn blik weer op de hill-billy met het geweer. Aaron vernauwt zijn blik en bestudeerd hem om te kunnen schatten in wat voor gevaar hij is. Zijn kleding is netjes en modern, maar ook zijn gehele uitstraling. Voor zo'n afgelegen plek al deze is hij wel erg modern. Woont hij hier wel? Gespannen wacht hij op reactie, volledig vergeten dat hij hem ook een vraag heeft gesteld.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Eindelijk komen er meer mensen uit de bus. Wat een treuzels. Zonder haar een blik waardig te gunnen beginnen er al een paar te lopen. 'Whatever,' denkt ze. Dan kijkt ze naar de tassen die voor haar neus liggen vol met eten, flesjes drinken en spullen waarmee ze eventueel wonden kunnen verbinden. Dit kan ze nooit alleen dragen.
"Hey!" schreeuwt ze naar de vrouw die zich eerder voorstelde als Myra en twee anderen die met haar meelopen. " 'T zou wel handig zijn als we allemaal wat spullen meenemen! Heb alle nuttige spullen verdeeld over een paar tassen," zegt ze luid terwijl ze naar de grond wijst. Als de rest te lui is om een extra tas te pakken, dan laat ze de spullen dus mooi hier.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle is vooral in een staat van shock. Er schieten allerlei gedachten door haar hoofd heen, ze voelt angst, afschuw, machteloosheid en hulpeloosheid, maar kan tegelijkertijd geen woord - niet eens een geluid - uitbrengen. Ze reageert niet op het gekibbel van de jongens - ze kijkt huilend naar haar arm, naar de wond, terwijl ze geholpen wordt.

Geluid maken kan ze plotseling wel weer als de deur weer open gaat en er iemand in de deuropening staat; het is een man, die claimt dat hij geen kwaad komt doen.
"DOE DE DEUR DICHT DOE DE DEUR DICHT!" gilt ze paniekerig. Straks krijgen ze dat monster weer op hun dak...

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Als Tristan met de EHBO-kist komt aangelopen vraagt Finlay of hij iets van wondzorg kent. Hij pijnigt zijn hersenen en gaat opzoek naar alle handelingen die zijn moeder gebruikte om hem en zijn verschillende wondes te verzorgen. Zelf studeert Tristan Communicatiewetenschappen, iets wat dus totaal niets met wondzorg of al dat gedoe te maken heeft. Gelukkig voor hem is zijn moeder verpleegster en heeft hij wel enkele dingen meegekregen.

Verbluft staat hij stil wanneer Finlay terug naar het geweer grijpt. Wat is hij nu weer van plan? Is hij opeens van gedachten veranderd en gaat hij me neer knallen? Een kleine flits van paniek, bezorgdheid, verwardheid, en tegendraads pubergedrag is te zien in de ogen van Tristan. Zijn spieren ontspannen zich als Finlay naar het raam loopt.

Hij knielt neer naast Giselle, de tranen lopen over haar wang. Voorzichtig stroopt hij de mouw van Giselle omhoog en bekijkt de plaats waar de kogel haar geschampt heeft. Ok, hij kan best geloven dat het pijn doet maar moet ze daarvoor de hele tijd blijven huilen? Hoeveel energie heeft die meid? Ze kan het beter sparen voor anderen, belangrijkere dingen. "Rustig maar," Hij kijkt in haar ogen en geeft een zacht kneepje in haar linkerhand. Ergens is hij best verbaasd van zichzelf dat hij ondanks haar gehuil zo rustig blijft. "Ik ga je arm even ontsmetten en dan in zwachtelen. Niet verschieten, en zeg het me als de pijn echt ondraaglijk wordt." voorzichtig legt hij het doosje neer en opent het met twee kleine klikjes. Maar verder dan dit geraakt hij niet.

De reden dat Finlay het geweer heeft vast gegrepen staat in eens voor de open deur. Een man die zegt dat hij hun niets kwaad wil doen, Tristan snuift. In dit dorpje kan je niet iemand blindelings vertrouwen. Giselle denkt er blijkbaar ook zo over of ze schiet gewoon in paniek. De decibellen die ze produceert steken als messen in Tristan zijn trommelvlies. Vlug slaat hij zijn handen voor zijn oren en kijkt Giselles woedend aan als er eindelijk een einde komt aan haar gegil. "Waarvoor was dat nu weer nodig?! Als je me doof wilt maken ben je goed bezig." De scherpe ondertoon in zijn stem is duidelijk hoorbaar. Tristan weet van zichzelf dat hij eigenlijk nog steeds boos is op zichzelf en natuurlijk ook op Finlay. Diep vanbinnen weet hij dat Finlay gelijk heeft en dat hij het niet op Giselle mag uitwerken; Hij slikt, en eerlijk als Tristan is kijkt hij Giselle weer aan. "Sorry van euhm, net. Als je wil gillen is dat je volste recht." Als je wil gillen is dat je volste recht? Serious? is dat nu echt het beste wat je kon bedenken? In situaties als deze is dat echt het beste dat hij kon bedenken en liegen, daar doet hij niet aan me. Of beter gezegd dat kan hij niet. Tristan glimlacht nog even kort en haalt dan ontsmettingsmiddel uit de kist en brengt enkele druppels aan op Giselle haar huid. Hopelijk gaat ze niet weer beginnen met gillen want alcohol kan nogal pikken.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Sophie loopt achter Gabe aan, als ook hij heeft gehoord dat er nog iemand om hulp roept. Bij het zien van het dode lichaam van de man, boven op een meisje, blijft Sophie geschrokken staan. Ze had zelf echt niet zo kunnen reageren als het meisje dat door Gabe vrij gemaakt wordt. Als ze vraagt of dit iedereen is en zich voorstelt kan Sophie niet anders dan haar een paar seconden sprakeloos aankijken.
Sophie wordt uit haar gedachten gehaald door de stem van Myra en ze knikt.

"Ja.." Zegt ze zachtjes.

Ze kijkt nog een keer naar Kath, naar Gabe en probeert dan iets van een kleine glimlach te produceren. Sophie draait zich om, loopt achter Kath de bus uit en probeert hierbij haar been zo veel mogelijk te ontzien.

Buiten de bus haalt Sophie een keer diep adem. Hoe ze ook in paniek geweest was, hoe vreselijk ze het vond, ze stond hier nu. En ze had zelfs nog kunnen helpen.
Naast haar roept een meisje iets naar Myra toe en als Sophie doorheeft waar het over gaat, stapt ze naar het meisje toe.

"Ik neem wel wat mee." Zegt ze zacht met een glimlach.

Ze pakt haar eigen tas anders vast, doet een van de rugzakken om die er op de grond liggen en loopt dan achter de rest aan.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay kijkt de jongen wantrouwig aan als die probeert duidelijk te maken dat hij geen slechte intenties heeft. Dat heeft ie genoeg in Irak mogen horen, om vijf seconden later voor zijn leven mogen te rennen omdat die halvegare zijn eigen ging opblazen.

Lichtjes laat hij zijn wapen zakken, en kijkt de jongen zwijgend aan terwijl ie probeert te bedenken wat ie er mee gaat doen.
Hij trekt een gezicht als Giselle als een halvegare begint te gillen dat de deur dicht moet. Er is iets serieus mis met dat kind. Bij iedere seconde dat er verstrijkt en iedere handeling dat ze doet, heeft hij haar minder graag.

'Maak dan dat je binnen bent.' bromt hij naar de knul en gebaart dat ie mee naar binnen moet. Snel sluit Finlay de deur weer en schuift een stoel onder de deurklink.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Zowel Gabe als het net bevrijde meisje lopen met haar mee en Myra glimlacht even. Dan hoort ze iemand roepen dat ze spullen mee moeten nemen. Myra had dat heel graag willen doen, ware het niet dat ze met haar dikke arm niets kan tillen. "Sorry," roept ze terug, oprecht gemeend, "Ik kan niets tillen hier mee." Ze steekt haar arm op en een pijnscheut schiet er door heen. Haar gezicht betrekt. Ouch. Niet okay. In het dorpje zouden ze er vast wel iets aan kunnen doen.

Als het Blonde meisje vraagt wat er gebeurt is begint Myra te vertellen. "Eigenlijk moet ik eerlijk zijn dat ik niet zo goed weet wat er is gebeurt. De bus is tegen de vangrail gecrasht vlakbij waar ik zat. Waardoor hij gecrasht is weet ik niet. Daarna is hij naar beneden van de berg gerold en uiteindelijk onderaan beland." Myra fronst even, ja, zo wat het zo wel ongeveer gegaan. "De meeste mensen zijn dood... Maar een groepje heeft het overleefd. Drie zijn richting het dorpje daar verderop gegaan. Een meisjesmeisje, een of andere gast en een gozer die ik heel irritant vond. Maar goed, misschien moeten ze maar snel vinden. In horrorfilms gaat ook altijd iedereen dood als ze opsplitsen." Dat laatste zegt ze met een glimlach.

"Ik heet trouwens Myra." zegt ze, als het meisje om haar naam vraagt.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Kath negeert het geschreeuw eigenlijk. Je bereikt een hoop bij Kath, maar niet als je schreeuwt. Althans, ze gokt dat het schreeuwen is, want het klinkt harder in haar oren dan de stem van Myra en die loopt naast haar. Als Myra haar dan verteld wat er ongeveer is gebeurd knikt Kath even. Hoewel het verhaal heel logisch klinkt, doet het absoluut niets aan het geheugen van Kath. Het blijft één grote zwarte vlek. Als ze verteld dat in horrorfilms altijd iedereen dood gaat als ze opsplitsen grinnikt ze even.

"De cheerleaders en babysitters gaan ook altijd dood," antwoord ze dan met een flauwe glimlach, "Gelukkig ben ik geen van beide."

Ze haalt een hand door haar haren heen en haar blik valt weer even op de snee. Ze moet in het dorpje de snee maar schoonmaken en eens kijken of ze die mini-verbanddoos nog in haar tas zit. Er zat sowieso water in haar tas en nog genoeg andere spullen.

"Ik ben overigens Kath," zegt ze dan tegen Myra, "Ik weet niet zeker of je mijn naam had gehoord."

Ondertussen kijkt Kath even rond. Ze waren een eind gevallen... Hoe lang zou het duren voordat er hulp zou zijn? Ze gaat even na wat er allemaal in haar tas zit wat kan helpen. Water, energierepen, kleding, schoenen, zwachtels en waarschijnlijk nog veel meer. Ze pakte haar tas nooit zo kieskeurig in.

"Wat doe je normaal in het dagelijks leven? Zonder het neerstorten...?"

Kath houdt niet van stiltes. Dus dan kan ze beter maar een gesprek gaande proberen te houden. Ze kijkt nog even naar Gabe en glimlacht even kort. Ze richt haar blik even op het dorpje voor hun en dan kijkt ze Myra weer aan.

Tengaar · Schoolhoofd

Gespannen kijkt Aaron toe de man voor hem langzaam het geweer laat zakken. Opgelucht laat hij zachtjes zijn adem ontsnappen, maar als snel staan al zijn spieren weer gespannen. Uit het niets begint het meisje hard te gillen dat de deur dicht moet. Het is duidelijk dat ze niet gesteld op zijn verschijning. Aaron verwacht eigenlijk dat ieder moment de deur voor zijn neus wordt dicht geslagen, maar tot zijn grote verrassing bromt de man dat hij snel naar binnen moet komen. Kort haalt Aaron zijn wenkbrauw op, gezien de psychische staat van deze mensen twijfelt hij of hij dat wel wilt. Hij besluit het maar het voordeel van de twijfel te geven en stapt naar binnen. Met een dreun slaat achter zich de deur dicht en terwijl hij omkijkt ziet hij hoe er een stoel onder de deurklink wordt geschoven. Het is duidelijk dat er iets buiten de gehouden moet worden en niet zozeer binnen.

Een ongemakkelijk stilte valt die voor Aaron wel eeuwen lijkt te duren. Hij kijkt de bar rond, maar blijft op zijn plaats staan. Alles lijkt al voor lange tijd niet meer gebruikt te zijn, gezien de stoflaag. Zijn blik glijdt naar de man met het geweer, de jongen en de jonge dame, deze mensen komen ook niet hier vandaan. Een vervelend gevoel kruipt bij hem omhoog. Wat is hier aan de hand?

"Ik ben Aaron." besluit te verkondigen om de stilte te breken. Hij probeert een glimlach te produceren. De dame lijkt gewond, Aaron kijkt toe terwijl de jongen ontsmettingsmiddel uit het kistje haalt het het op de wond laat druppelen.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Myra lacht als Kath over babysitters en cheerleaders begint. "En mensen die net de loterij hebben gewonnen, en mannelijke jocks, en mensen die de held uithangen, en mensen met een te grote mond." Ja, als die gast met die bril in een horrorfilm terecht zou komen zou hij d'r binnen no time aan gaan. "Alleen die één na laatste zou nog op mij kunnen slaan."

Ze loopt stevig door, ze had geen zin om langer doelloos bij zo'n bus te blijven staan. "Ik werk in een bar." zegt ze, "Vooral gevuld met alternatievelingen en hardrockliefhebbers. En jij? Wat doe jij naast in de middle of nowhere rondbanjeren of zoek naar mensen die ik-weet-niet-waar kunnen zijn?"

Ze ziet hoe het dorpje langzaam dichterbij begint te komen.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Kath glimlacht als ze de reactie van Myra hoort over wie er nog meer dood gaan in horrorfilms. Ze kan deze lichte humor wel waarderen. Het is beter dan de negativiteit die er momenteel hangt. Als Myra dan verteld dat ze in een bar werkt die vooral gevuld is met alternatievelingen en hardrockliefhebbers komt het niet geheel onverwachts voor Kath. Myra ziet er niet uit als iemand die elke week naar de kerk gaat en in een degelijk iets werkt. Als Myra de vraag terugstelt grinnikt Kath even.

"Oh, eigenlijk doe ik dit elke week. Beetje rondlopen in the middle of nowhere en mensen zoeken," zegt ze met een kleine lach.

Ze schud haar hoofd even en doet haar tas wat beter. Hij is niet op zijn zwaarst, maar als de tas niet goed hangt, is het geen pretje. Ze kijkt even kort naar het dorpje dat dichterbij komt en dan weer naar Myra.

"Ik studeer nog," verteld ze dan, "Sportacademie. Dus mijn dagelijkse leven bestaat vooral uit veel rennen, krachttraining en praten over sport." Ze glimlacht kort, "En niet te vergeten, want dat is het belangrijkste, veel voetballen."

Er klinkt een wat enthousiaste toon in haar stem, want zodra Kath over sport begint en vooral voetbal, dan wordt ze eenmaal enthousiast en actief.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay blikt op naar de jongeman als die zichzelf gaat voorstellen.
Hij bekijkt de jongeman even goed, en merkt niet echt iets speciaals aan de knul. Zoals een wapen bijvoorbeeld.

Hij zucht als hij beseft dat zijn beroepsmisvorming weer naar boven komt, maar hij kan er nu eenmaal niets aan te doen.
'Finlay.' Zo. Kort gevat, geen overbodige informatie.
Hij blikt even opzij naar Tristan die Amy aan het verzorgen is, en laat zich dan neerzakken op een stoel waardoor het stof onder hem even opwaait.
'Heeft er niets je achtervolgd? Heb je niets merkwaardigs gezien buiten?' vraagt hij dan aan Aaron.

Tengaar · Schoolhoofd

Aaron draait zich om naar de man als hij zichzelf voorstelt. Met een klein knikje geeft hij een bevestigende reactie. Finlay was ieder geval een man die zichzelf weet voor te stellen. Dat stelt Aaron ergens gerust. Verbaast kijkt hij hem echter aan als hij zijn vraagt stelt.

"Achtervolgd?" herhaalt hij hem vragend. "Nee, ik hem niemand gezien. Ik dacht eigenlijk dat het verlaten was." Hij haalt kort een hand door zijn haar en zet voorzichtig zijn tas op de grond neer. "Ik ben niets merkwaardigs tegengekomen, hoewel er wel een opdroogde vloeistof voor de deur van de herberg ligt, niet van jullie?"

"Zou ik iets tegengekomen moeten zijn?" met lichte argwaan legt hij zijn hand op zijn tas. Ondanks dat de man zich heeft voorstelt, de vrouw is nog steeds gewond. Het moment zou zomaar daar kunnen zijn dat hij moet rennen voordat het te laat is.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Na een tijdje is Maxime voorop komen te lopen en begint het tempo af te nemen. De groep volgt wel, maar het gaat allemaal niet zo snel met die gewonden. In de verte begint het dorp al echte vormen aan te nemen, wat Maxime moed geeft om nog even door de pijn van haar arm heen te bijten.

Als ze eindelijk bij het dorp zijn aangekomen, ziet ze de drie die vast vooruit waren gegaan nergens. Alle gebouwen zijn oud en vervallen, er zal hier al jaren niemand meer hebben gewoond. "HALLO? Waar zitten jullie?" roept Maxime rond in het dorp.

[RPG] Cladis Creek

Wie is er online