“Dat weet ik best” roept hij Thomas na. Hoewel Thomas al lang uit het zicht is verdwenen wappert hij nog even met zijn hand “ Ja, kssh ga maar” mompelt hij. Bij het besef dat Thomas echt de kamer is uitgelopen krabt hij even zwijgend aan zijn kin en zucht hij diep.
Rose spreekt hem nog eens toe en trekt zijn overhemd wat recht. Als een stout kind darten zijn ogen schuldig heen en weer tussen de hare en de grond. Weemoedig haalt hij zijn schouders even op “Dat weet ik wel” pruttelt hij zacht. De teleurstelling die als een sluier over zijn gezicht hing lijkt nog iets groter te worden als Rose hem naar bed stuurt en de kamer dreigt te verlaten. Des te verbaasder kijkt hij dan ook op als Rose nog even zijn hand vast pakt. Hij knikt lichtjes en forceert een kleine glimlach. “Ik ben geen klein kind, ik denk dat ik het wel redt vanaf hier” probeert hij zich stoerder voor te doen dan hij zich nu voelt.

Rose sluit de deur en laat Noah daarmee achter met Sam. Het type gezelschap waarvan hij niet helemaal lijkt te weten wat hij ermee aan moet. In gedachten verzonken frunnikt hij nog wat aan zijn overhemd op de plek waar Rose het weer goed had getrokken.
Ongemakkelijk gaat hij op de grond zitten en trekt hij de dekens wat over zich heen. “Gezien de hoeveelheid alcohol en de mate van eerlijkheid die het met zich mee brengt.... Ik vertrouw je op dit moment niet zo en ik weet niet wat ik moet met je….aanwezigheid.” Ontwijkend trekt hij de dekens nog iets recht, niet wetend waar Sam toe in staat zou zijn en in hoeverre haar bezorgdheid levensvatbaar was. “Maar bedankt…” Half rechtop neemt hij plaats tegen de muur “Wil je het licht iets dimmen?” geen commando dit keer maar een vriendelijk verzoek. “Zou je anders nog even willen blijven?”

Noah volgt stilzwijgend Sam die de lichten dimt en even de badkamer in verdwijnt. Zijn blik glijdt van de badkamerdeur af naar zijn kamerdeur. Alsof hij verwacht dat er zo weer iemand binnen komt lopen. Hij glimlacht even lichtjes als ze hem een glas water geeft, dankbaar brengt hij deze dan ook naar zijn mond. Het koude water in zijn keel werkt enigszins verlichtend, alhoewel hij niet zeker weet of hij wel al nuchter wil zijn. Nog wat trillerig zet hij het half lege glas naast zich op de grond. Sam dept nog wat met de handdoek op zijn hoofd waarbij hij soms schrikkerig reageert zijn hoofd iets naar achter beweegt. Hoe voel je je? Hij trekt even zijn wenkbrauwen omhoog, dat doet zeer dus laat hij ze gauw weer op normale hoogte zakken. “Serieus?” hij kijkt haar even aan “Slecht, om het zacht uit te drukken.” Mompelt hij niet in staat om nu een bijdehand weerwoord te geven. Als ze naast hem komt zitten laat hij zijn hoofd voorzichtig tegen de muur achter zich rusten. Zijn ogen darten even opzij waarna hij ze met een pijnlijke frons sluit. “Een beetje.” Geeft hij waarheidsgetrouw antwoord “Ik was ook niet zogenaamd boos. Ik was echt boos.” Hij houdt zijn ogen dicht en zucht zachtjes “Je hebt gelogen over je identiteit, de spot met me gedreven door de doden te wekken en me toch zover gekregen om je te kussen. Ja, dat irriteert me wel een beetje. Maar jij bent mijn minste zorg nu, dus je hebt weer mazzel. En je zorgzaamheid maakt het ook wel weer een beetje goed denk ik. Nooit geweten dat je met een slok op liever werd.” Dat laatste probeert hij als een grapje te verpakken, alhoewel hij niet echt in de stemming lijkt te zijn voor grappen. “Kunnen we morgen verder praten, ik ben moe” fluistert hij zachtjes, als hij zijn ogen opent drukt hij even kort een kus op haar haren en gaat hij liggen. Even is hij stil “Sam..” murmelt hij “Kun je nog iets voor me doen?” Met een zucht trekt hij de dekens wat hoger op “Kun je Rose vragen om nog even langs te komen?” vraagt hij zachtjes, zich even niet bewust van de rivaliteit tussen de twee.

ooc: ik ga de dag langzaam afronden ^^