Welkom op Harry Potter Forum! 


Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen Ga naar pagina Vorige  1 ... 37, 38, 39, 40, 41  Volgende

Citizen of the World

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: At ALL the parties.

Houseitem
BerichtGeplaatst: di okt 23, 2012 10:08 

Afbeelding


Natuurlijk heeft Shawn een antwoord klaar en Naomi trenkt enkel haar wenkbrauwen hoog op als hij haar het zonnetje in huis noemt. Ze zwijgt omdat ze geen antwoord kan bedenken. Het was aardig beledigend aangezien ze hem helemaal zo vreselijk niet meer behandelde de laatste tijd, maar ze grijnst terug om niets te laten merken. Het zou waarschijnlijk onnatuurlijk overkomen, maar Shawn is toch te druk bezig met zichzelf om het op te merken. Of dat werkelijk de reden is waardoor hij verder gaat met praten, weet ze niet, maar hij heeft het over geesten en 'andere' dingen. "Ja tuurlijk Shawn. Wees vooral dramatisch. Ik geloof niet in de soort onzin."

[...]

Als ze uiteindelijk aankomen laat Naomi zich uit pure verveling meesleuren. Wie weet? Misschien kon ze Lea laten schrikken ofzo. Dat zou het het misschien nog een beetje waard maken. Maar zodra ze binnen zijn volgt er een klap, gaan de lichten uit en wordt ze vooruit geduwd door een ontzichtbare kracht. Naomi vindt dit niet leuk. Natuurlijk weer een of andere prank van Matt en Shawn? Waarom had ze ingestemt? Ze slaat richtingloos om zich heen en lijkt een aantal klasgenoten te raken en ze valt uiteindelijk voorover tegen de grond. Ze schreeuwt, want ze raakt de harde vloer pijnlijk. Ze wrijft vloekend over haar arm. "Verd*mme Shawn en Matt! Dit komt jullie duur te staan!"

Als Naomi haar wand uit haar zak vist en deze aan doet, ziet ze echter niemand. Het is een lege ruimte met een gang. Naomi staat voorzichtig op en loopt de gang in. Dat was de enige mogelijkheid. "Erg comisch om de geesten er in te betrekken, maar het is genoeg! Kom tevoorschijn."

_________________
And sometimes when the world stops floating in the sky,

the sky full of possibilities and desires,
it means a black tornado's come along
and washed us all in shades of
grey.


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Abbey Road

Houseitem
BerichtGeplaatst: di okt 23, 2012 16:31 

Afbeelding

Wanneer ze het huis hebben bereikt wil Alex eerst iets galant zeggen als ‘dames voor’, maar dat is vast niet gepast in situaties als deze waarin geacht wordt dat misschien een man als eerste moet gaan. Nu hij daadwerkelijk voor het huis staat, slaat de twijfel wel enigszins toe. Het zag er wel erg verlaten en krakkemikkig uit. Lichtelijk nerveus klemt hij zijn hand rond zijn wand die hij in zak van zijn vest verborgen houdt.

Alex gaat naar binnen en probeert de kamer rond te kijken waar het erg muf rook. Hij versmalt zijn ogen tot spleetjes om een poging te ondernemen om iets te zien. Hij denkt iets waar te nemen dat op een schoorsteenmantel lijkt en wanneer hij zijn hoofd optilt om de kamer verder te bekijken is wordt het plots volledig donker en duwt iets onherkenbaars de groep de kamer uit.

Als Alex volledig gedesoriĂ«nteerd zich op een andere plek terecht voelt komen tast hij naar adem happend naar zijn borst. Wat. Was. Dat. Voorzichtig staat hij recht terwijl hij tegen de muur tast en probeert om zich heen te kijken. Hij hoort een gedempte stem, maar beseft dat er met deze groep normaal gezien vĂ©Ă©l meer tumult zou zijn, waardoor Alex concludeerde dat ze van elkaar gescheiden zijn geworden. Alex grijpt naar zijn wand en fluistert ‘lumos’. Gerustgesteld door het licht dat zijn wand voortbrengt, houdt hij deze als een fakkel voor zich. Vaag denkt hij Ruelle te onderscheiden en hij is opgelucht dat hij niet alleen hier is belandt. “Gaat het?”, vraagt hij bezorgd terwijl hij schuifelend naar hem toestapt. Achter zich hoort hij vaag Naomi’s stem klagerig iets roepen, maar hij weet niet zeker of ze zich in dezelfde ruimte bevindt. Hij wist ook niet echt of hij daar al dan niet op moest hopen.


 Profiel  

Queen of Babylon

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Shiz
BerichtGeplaatst: do okt 25, 2012 0:08 

Afbeelding

Christine luistert naar wat Lea te zeggen heeft en is stiekem wel verrast om dit te horen. Wow. Dit had ze niet verwacht. Zeker niet omdat ze eigenlijk niet meer van elkaar weten dan hun naam. Want ja, zo is het. Dus zo’n “bekentenis” horen is vrij, ja, vreemd. Wat de inhoud ervan betreft
 Ja, dat was al even onverwacht. Zeker omdat Christine onder de indruk verkeerde dat er helemaal niets aan de hand was tussen hen drie.

“Oh.” Dat is alles wat Christine weet uit te brengen. Ze bedenkt zich dat ze in het vervolg misschien beter gewoon haar mond houdt. Ondertussen heeft Enora het initiatief genomen om de deur te openen en wandelt ze samen met de rest mee de cabane in, waar niet veel later het onvermijdelijke gebeurt. Christine hoort veel geschreeuw rondom haar, komende van haar klasgenoten. Zelf weet ze geen geluid uit te brengen en houdt ze haar lippen stijf op elkaar, ook al is ze toch een beetje bang. Ergens probeert Christine nuchter te blijven, alsof dit een onderdeel is waar je doorheen moet. Zoals een spookhuis op de kermis. Maar dan echt.

Het duurt niet lang of de duisternis waarin ze zich plots bevonden, trekt weer weg. Ook al blijft het te donker om enigszins goed te zien. De stilte om hen heen, valt haar wel op. Christine neemt haar staf uit haar broekzak en vrijwel meteen komt er een witte lichtbundel uit de punt tevoorschijn. Zonder veel aandacht te schenken aan de omgeving, schijnt ze om zich heen, op zoek naar de anderen, om tot de ontdekking te komen dat ze blijkbaar alleen is. Of, nee.

“Lea?” Christines stem klinkt nuchterder dan ze zich voelt. “Waar is de rest? Zijn wij de enigen hier?”

_________________
    ..*Eleka nahmen nahmen ah tum ah tum eleka nahmen*..


 Profiel  

Lioness of Casterly Rock

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: King's Landing
BerichtGeplaatst: vr okt 26, 2012 15:51 

Afbeelding
Lea Bennett

Uiteindelijk gaat Enora de groep voor. De deur zwaait na even proberen gemakkelijk open, en Lea vraagt zich af of het niet... te makkelijk gaat. Alsof er iets mis is. Maar dan zegt ze tegen zichzelf dat ze niet zo stom moet doen. Er zijn dan wel tig geruchten over dat het hier spookt, en Lea mag dan wel gegrapt hebben over het mogelijke avontuur hier, maar natuurlijk is dat allemaal onzin. Dus Lea loopt rustig naar binnen. Echt interessant ziet het er tot nu toe niet uit-

En dan wordt het plotseling donker en is Lea een stuk minder rustig. Meerdere geluiden klinken om haar heen, gebonk en gegil, totdat er na Shawns "lumos" een verblindend licht verschijnt en ze plotseling voortgestuwd wordt. Het licht van Shawns stok verdwijnt en het is zo donker dat Lea geen idee heeft wat er gebeurt, behalve dat ze als een pop heen en weer getrokken wordt, totdat ze weer stilstaat en de duisternis iets minder erg is.

Het lijkt erop alsof ze alleen is. Lea blijft stokstijf staan, haperend ademhalend, terwijl ze probeert niet in paniek te raken. Het is dan wel minder donker, ze ziet alsnog niets, en ze voelt zich helemaal verlaten. Alsof ze eindelijk in de steek gelaten is. Haar ademhaling versnelt, en ze staat op het punt om paniekerig in het rond te gaan tasten voor een uitweg, wanneer er een lichtbundel verschijnt en Lea toch niet alleen blijkt te zijn.

Meteen voelt Lea een enorme opluchting door zich heen gaan, terwijl ze de neiging om te facepalmen onderdrukt. Stom, dat ze er niet meteen aan gedacht had om haar toverstok te pakken. Maar ja, dat is simpelweg niet haar instinct; de laatste keer dat ze met Naomi vocht had ze ook gewoon haar handen gebruikt, in plaats van Naomi te vervloeken.

"Ik heb geen idee," zegt Lea. Ze merkt dat ze een beving in haar stem heeft, schraapt haar keel en gaat standvastiger verder: "Maar ik kan wel even kijken." Ze haalt haar stok te voorschijn en mompelt "Lumos maxima". Meteen komt er een grote bal licht uit haar stok, die de gehele kamer dof verlicht.

Lea kijkt in het rond. Het is niet zo'n grote kamer. Best wel krap, eigenlijk. En vuil; de planken van de vloer en de muren zitten onder het stof. Zodra ze de deur spot, gaat ze erop af, eerst proberend om hem met de hand open te rukken, en daarna met een "Alohomora". Geen van beiden werkt. "Ziet er naar uit dat we hier niet zomaar wegkunnen," zegt ze met een zucht. Maar in ieder geval zit ik niet in mijn eentje vast. Lea draait zich om en ziet dan voor de muur tegenover de deur een grote kast staan. "Misschien zit daar iets in dat ons kan helpen?" zegt ze, en wijst er aarzelend op.

_________________
I remember the color of music
and how forever
all the trembling bells of you
were mine.


 Profiel  

Happy to kill

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: New New York

Houseitem
BerichtGeplaatst: vr okt 26, 2012 16:37 

Afbeelding


"Mijn wand is verdwenen..." Mompelt Matt. "Dus ja, mijn wand." De hele situatie gaat hem even te boven. Hij zit opgesloten in het engste huis van de hele wereld. Is al zijn vrienden kwijt op Enora na (nou ja... Hij en Enora zijn niet bepaald vrienden te noemen). En is tot overmaat van ramp ook nog eens zijn wand kwijt!

Hij speurt de vloer af terwijl Enora erop schijnt, maar er is geen wand te vinden. "*Insert scheldwoord*. The parents aint gonna be happy..." Ze zien Matt toch al als een enorme mislukkeling, dus waarom zou dit er ook niet bij kunnen? Hij zucht en laat de gedachte van zich af glijden. Hij beantwoordt haar glimlach.

"Ja, die kant op gaan. Goed idee. You lead the way." Hij knikt kort richting de lange gang die nu zichtbaar is. Er loopt een kleine rilling over zijn rug, want, ook al zou hij het nooit toegeven, is Matt best bang...

_________________
Dorothea Johanna Omber is mijn grote voorbeeld!


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: ma okt 29, 2012 21:01 

    Afbeelding

Enora blijft eventjes staan en kijkt eventjes om naar Matt wanneer hij zegt dat ze voorop mag gaan. Hoorde hij juist niet dapper voorop te gaan? Met een licht lachje draait ze zich dan toch maar om richting het donker. Mannen.

"Er is vast niks heel ergs.. Misschien is het huis wel gewoon bezweerd tegen ongewenst bezoek, het zal vast niks ergers zijn." Ze richt haar wand voor haar en houdt deze zo ver mogelijk voor hun zodat ze zo veel mogelijk kunnen zien. Ze kunnen echter nog steeds niet meer dan een halve meter voor hun kijken. "Kom.." zegt ze.

Een poosje blijft Enora zwijgen, terwijl ze metertje voor metertje heel langzaam vorderen. Baby-stapjes waren in deze toestand het beste. Ze bijt eventjes vertwijfeld op haar lip en de stilte en het donker beginnen haar een beetje op de zenuwen te werken.
"Heb je nog met Flor gepraat?" vraagt ze dan maar gewoon, terwijl ze ondertussen met haar wand eventjes richting de grond gaat om te kijken of ze veilig verder kunnen stappen. "Het is alsof er geen eind aan deze gang lijkt te komen, zeg."

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Houseitem
BerichtGeplaatst: di okt 30, 2012 13:50 

Afbeelding
Ruelle Valois

Als ze bij het huis zijn gearriveerd staart Ruelle er de eerste tien seconden, waarschijnlijk was het wel langer, naar het huis, voor hij aanstalten maakten om de anderen naar binnen te volgen. Zo gauw hij echter met zijn hele lichaam in het huis staat wil hij er eigenlijk meteen weer uitrennen, want je ziet geen hand voor ogen en toen ze nog buiten stonden zou je haast denken dat het huisje op instorten stond. Dus waarom is hij naar binnen gegaan, waarom is hij eigenlijk sowieso mee gegaan.

Ruelle probeert ondanks dat hij geen hand voor ogen ziet toch dichtbij de groep te blijven. Dan alsof het al niet erg genoeg is dat hij hier in dit huis staat, duwt iets onherkenbaars hun de kamer uit waardoor Ruelle op zijn beurt een klein gilletje slaakt. De kleur is nog net niet uit zijn gezicht verdwenen als Alex voor verlichting zorgt en vraagt of het met hem gaat. 'Ja..Nee. Ik weet het niet' stamelt hij eerst 'heb ik voor dit mijn planning omgegooit' zegt hij en dubbel zo nerveus word als hij de klagelijke stem van Naomie hoort.


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Abbey Road

Houseitem
BerichtGeplaatst: wo nov 28, 2012 20:27 

Afbeelding

Terwijl Alex daar staat met zijn zielig vlammetje beginnen zijn gedachten af te dwalen in een stream of consciousness. Stel je voor dat hij gedoemd was om voor eeuwig in dit huis te zitten. Dan had hij maar liefst zes jaar in deze school gezeten zonder zijn diploma behaald te hebben. Hij zou niet kunnen verder studeren en niet eens kunnen vertellen tegen Christine dat hij haar leuk vindt. Waardoor hij zijn eerste kus, dansje, bedmoment, gezinsuitbreiding, huwelijk, burn-out, pensioensuitkering en een oude dag in een knus oudemensenchaletje zou missen. Met andere woorden, het idee dat er misschien wel geen uitweg was in dit huis, baarde hem best wel zorgen. Maar toen besefte hij dat hij zonder eten of drinken nog geen week zou overleven, waarna hij zich weer beter voelde.

Samenzweerderig brengt hij zijn hoofd naar Ruelle toe die over zijn planning kermt. In Beauxbatons zitten duidelijk vooral mensen die hun levensplanning overdenken. Alex begint na te denken over speeches die stoere personages wel eens geven in series Ă  la Prison Break. Hij had niet gedacht dat hij ooit in zijn leven een dergelijke toespraak zou geven, al is het maar omdat hij zich niet als een type beschouwt dat al eens een prison break zou belanden, maar nu het moment zich aandient neemt hij het maar aan.

“Ruelle, ik weet niet of je verstand hebt van ontsnappingsroutes, maar we moeten hier zo snel mogelijk uit. Of de anderen redden. Of gered worden door de anderen”. Waarschijnlijk dat laatste.

“Gaat het? Heb je niets bezeerd?”


Laatst bijgewerkt door Lacrimosa op do nov 29, 2012 21:41, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do nov 29, 2012 11:19 

    Afbeelding

Terwijl Matt en Enora langzaamaan verder vorderen blijft Enora voor een hele poos zwijgen. Er lijkt helemaal niks in deze gang te zijn en ze zijn nog geen enkele keer langs een deur ofzo gelopen. Ze blijft zich goed concentreren op de muren en de vloer maar de de moed begint langzaam in haar schoenen te zakken.

"Matt.." verzucht ze uiteindlijk. Ze bijt even op haar lip. "Ik zit er echt heel erg mee." brengt ze uiteindelijk met grote moeite uit. "Shawn heeft nog niet eens het lef gehad om met me te praten, terwijl het al overduidelijk is dat het over is." Ze blijft even staan en kijkt hem aan. "En voor wat? Een dronken actie van jou?" Ze schudt haar hoofd met een zucht, waarna ze weer verder loopt. "Het was niet alsof,-"
"Great." zucht ze geërgerd wanneer ze bij het einde van de gang aan lijken te komen, zonder uitgang. "Fantastisch. Wat nu?"

"Dit is echt screwed up." Zowel het Shawn en Matt gedoe als deze hele frustrerende toestand. Er was gewoon geen uitweg.

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Happy to kill

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: New New York

Houseitem
BerichtGeplaatst: vr dec 21, 2012 19:44 

Afbeelding


Oke. Ze zitten in een oud gebouw. Een eng gebouw. En tot overmaat van ramp begint Enora ook nog eens haar moed te verliezen? MATT CAN'T HANDLE ALL THIS!!!! Matt heeft lang moeten denken bij de woorden van Enora, maar als ze aan het einde van de gang lijken te komen, geeft hij het op. Hij laat zich zakken en neemt plaats op de grond.

"Look, ik zit er ook mee. Ik heb in een dronken bui gezoend met de vriendin van mijn beste vriend terwijl ik zelf ook een vriendin had. Hoe denk je dat ik me daarbij voel? Het is niet alsof ik lachend toekijk hoe alles om mij heen in elkaar stort. I feel miserable!" Hij kijkt Enora aan met grote, wanhopige ogen aan. "En Shawn? Ik denk dat hij zich hetzelfde voelt..."

Matt's gedachten dwalen af naar zijn beste vriend. Alhoewel... Ze hebben elkaar niet meer gesproken sinds het hele gedoe.

"Wat nu? Ik weet niet wat nu. Ik heb geen zin meer om te denken. Niet over mijn dronken acties, niet om dit verschrikkelijke huis, niks meer."

_________________
Dorothea Johanna Omber is mijn grote voorbeeld!


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo dec 23, 2012 4:10 

Afbeelding


Shawn rolt in de eerste instantie zijn ogen als Dorian komt met het 'het juiste moment kwam niet!' excuus. Zodra Dorian echter belooft het niet verder te vertellen, draait Shawn zijn hoofd om zodat hij de andere jongen aan kan kijken. Een mengeling van ergernis en schaamte heeft zich gevormd op Shawn's gezicht, enkel omdat de belofte van geheimhouding alles zoveel erger laat klinken. Gelukkig voegt Dorian eraan toe dat Shawn dom is geweest, waardoor Shawn zich weer gerust aan Dorian kan irriteren. Om eerlijk te zijn weet Shawn niet welke actie Dorian nou als dom bestempelt, en dat is misschien nog wel erger. Dat er zoveel domme dingen zijn die Shawn in een korte tijdspanne heeft uitgeknaagd, dat hij niet eens weet wat er bedoeld wordt.

"Whatever, Dorian," zegt Shawn na een poosje. "Laten we doorlopen, okay? Ik heb geen zin om hier lang vast te zitten met jou." Hij werpt Casey een zijdelingse blik toe, en stapt dan naar voren, richting de duisternis.

De gang lijkt naar beneden te lopen, en lijkt tevens... natter te worden, of zo. Shawn tast met zijn vingers aan de muur. "Zitten we onder het meer, denken jullie?" vraagt hij aan Dorian en Casey. Het ziet er tevens naar uit dat er allemaal mos aan de muren hangt, en dat er allemaal steentjes aan de zijkanten liggen op de grond. Hij zucht, stopt met lopen, en keert zich om zodat hij de andere twee kan aankijken. "Dit gaat nergens heen," zegt hij, met een frons op zijn gezicht. "Deze gang loopt misschien naar - naar, weet ik veel, naar weg." Shawn verzucht het nogmaals. "Doorlopen heeft geen zin, wachten heeft geen zin... Hebben jullie eten mee? Ik niet. En ik heb al een beetje honger gekregen. Ik heb niet zo heel veel ontbeten, begrijp je."

_________________

    you think i’ll be the dark sky so you can be the star? i’ll swallow you whole.


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: zo dec 23, 2012 15:50 

    Afbeelding

Enora zwijgt wanneer Matt zich op de grond laat zakken en begint te praten. Z'n woorden zetten haar aan het denken en ze dwaalt dan ook even af. Ze laat haar blik even op het einde van de gang rusten en gaat vervolgens met een zucht naast Matt op de grond zitten.

Enora is even stil en heeft haar blik op de grond gericht. Ze veegt wat met haar vinger over de grond. Ze zucht even alvorens ze begint te praten.
"Ik denk dat ik gewoon een schuldige zoek om dit allemaal aan te verwijten." mompelt ze. "Het was niet alsof het zo super goed ging tussen Shawn en mij.. Misschien zat het er ook wel aan te komen." Ze kijkt op van de grond en kijkt Matt vervolgens aan, waarna ze een licht glimlachje opzet. "We doen allemaal wel eens wat stoms wanneer we dronken zijn," - ze heeft echter geen enkel idee van zijn gevoelens erachter - ", ik zal het hier wel bij laten, mij hoor je er niet meer over." glimlacht ze, hopend hem hiermee in ieder geval een beetje gerust te stellen.

_________________

    "Bir gĂŒzele gĂŒzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: di dec 25, 2012 12:57 

Afbeelding

Dorian snuift zachtjes. Alsof het zijn lang gekoesterde wens is om met Shawn opgesloten te worden. Terwijl Shawn de muren betast en Casey met rust laat, laat hij zijn blik even over de jongen gaan. Met een frons kijkt hij hem aan. Hij heeft onderhand genoeg informatie om een biografie over Shawn te schrijven. Dit was echt wel het laatste wat hij had verwacht. Zwangerschapsperikelen op school. Hij weerstaat de neiging om een blik op Casey haar buik te werpen, al weet hij ook wel dat daar niets te zien valt.

“Ik denk het wel” mompelt hij zachtjes op Shawn zijn vraag. Terug naar het huidige probleem. Hij zat vast in dit krot.
“Is de weg doodlopend?” vraagt hij als Shawn zegt dat deze gang nergens heen gaat. Blijkbaar is Shawn gewoon bang voor waar de gang naartoe zal leiden, want hij weet helemaal niet waar de weg eindigt. Gelukkig is Dorian niet bang. Eigenlijk is het meer haantjes gedrag wat zijn eigen angstige gevoel nu nog wat weet te onderdrukken. Ook hij zucht. “Weg? Misschien kun je dat iets specifieker toelichten. Er zijn overigens geen aanwijzingen dat deze gang ons niet naar buiten zal leiden. Misschien loopt het wel een heel eind onder het meer door en is de uitgang enkele kilometers verder.” Hij kijkt Casey en Shawn met zijn wijze doch corrigerende blik aan.

Ohja en het feit dat Shawn honger heeft schijnt ook erg belangrijk te zijn. Wat een optimisme. Dorian trekt afkeurend zijn neus op “Water is belangrijker dan voedsel.” Niet dat Dorian nou z’on survival expert is, dat was bij het laatste kampeeruitje wel gebleken. Misschien had Shawn wel gelijk. Misschien was er echt geen uitweg. Hij schudt zijn hoofd en begint weer te lopen. Dit kan niet het einde zijn, dit is pas het begin. Slechts enkele minuten geleden had hij sinds jaren een ander kapsel aangemeten gekregen. Het begin van een nieuw tijdperk! Als er geen uitweg was aan het einde van de gang dan zouden ze wellicht de anderen vinden. Hij glimlacht even voldaan, hij zou Naomi redden en eindelijk zelf eens in de spotlights staan. Hij zou –

Met een kreet springt hij opzij. Er had wat bewogen. Een rat, een monster, een
.IETS! Gevoel van wanhoop overspoelt hem “Ik ben nog niet klaar om te sterven” piept hij zich half verschuilend achter Shawn.


 Profiel  

Queen of Babylon

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Shiz
BerichtGeplaatst: ma jan 14, 2013 2:17 

Afbeelding

Christine inspecteert de ruimte waarin ze samen met Lea vastzit nogmaals. Het was er ronduit smerig. Ze kijkt om wanneer ze Lea aan een deur hoort rammelen en wandelt dichterbij wanneer Lea het op de magische manier probeert, om te zien of de deur meegeeft. Helaas. Christine onderdrukt de sterke drang om het zelf ook met haar staf te proberen: als het Lea niet lukt, zal het haar ook wel niet lukken. Toch kan ze het niet laten van de deurklink vast te nemen en er eens tegen te duwen: ze zouden niet de eersten zijn die beweren dat een deur gesloten is omdat ze eraan liggen te trekken.

Christine zucht ook op een geïrriteerde en tegelijkertijd beamende manier. “Hoe zijn we hier in de eerste plaats terecht gekomen?” Retorische vraag. Christine verwacht geen antwoord, of in ieder geval toch niets zinnigs. Ze laat Lea dan ook geen ruimte om te antwoorden wanneer ze wandelt in de richting die ze aanwijst.

“Het is misschien een geheime doorgang,” probeert Christine ietwat hoopvol en dapper te zeggen. Eentje zonder zombies of geesten dan, hoopt ze, want het staat haar niet aan dat ze samen met Lea van de rest van de klas afgezonderd zit, in een ruimte waar ze niet uit kunnen, niet wetende hoe ze hier geraakt zijn. Wie weet waren de geruchten over le cabane toch waar
 Christine schudt de rilling die over haar rug loopt van haar lijf. Doe even normaal
 Het griezeligste wat je hierin gaat aantreffen, zijn een paar huisspinnen


Vastberaden trekt Christine de deur van de kast open, maar deinst dan geschrokken naar achter met haar staf in de aanslag wanneer ze een been, nog een been en vervolgens een gans lichaam statig uit de kast ziet stappen. Niet wat ze verwacht had. Ze richt de punt van haar staf omhoog, naar het gezicht van de figuur en hapt hoorbaar naar adem.

“Pa – Papa?” Christines stem klinkt onnatuurlijk hoog en genepen. Wat is hier aan de hand? “Wa – Wat doe je hier?” Christine kijkt even achterom, naar Lea. Niet met Lea erbij, alsjeblieft.

“Steek die kromme tak weg voor ik hem in duizend stukken breek,” zegt de man met een dreigende stem en een vuile blik op Christine gericht. Nog nooit heeft Christine zo snel gehoorzaamd en haar staf in haar broekzak gestoken: elke hint die impliceert dat zij bezit over magische krachten is absoluut not done binnen haar familie. Ze voelt haar hart als een razende tekeer gaan in haar borst. Christine voelt dat hier iets niet in de haak is, waar ze krijgt geen tijd om na te denken.

“Ik schaam me echt dood met een dochter als jij,” galmt het door de kamer. “Eerlijk? Jij had niet geboren mogen worden. We zagen het meteen dat er iets met je scheelde, freak.” Christine kan niets anders doen dan aan de grond genageld staan luisteren naar hoe haar vader haar de grond in boort, ook al is ze er al aan gewend, hoewel
 Deze keer is hij echt tĂ© direct. Het feit dat Lea hiervan getuige is, doet haar dan wel zo klein en kwetsbaar voelen dat ze door de grond zou kunnen zakken van schaamte.

“Papa, alsjeblieft
” smeekt Christine nu bijna onhoorbaar met haar blik naar de grond, maar haar vader staat nu dreigend kort tegenover haar. Maar hij blijft onverstoord doorgaan, alsof ze er helemaal niet is.
“Je bent geen zak waard, en je zal nooit iets betekenen.”
“Alsjeblieft, stop het
”
“Niemand ziet je graag. Niemand heeft je nodig. Je bent niets
”
“Pap–”
“Niets dan last. Voor mij, voor ons, voor iedereen. Zelfs hier in freakland g-”
“STOP! STOP! VERDOMME STOOOP!!!” schreeuwt Christine dan met haar handen over haar oren, maar voor ze het weet, heeft ze hem hard van zich afgeduwd. Reflexmatig wendt ze zich van hem af en duikt preventief weg achter haar eigen armen.

_________________
    ..*Eleka nahmen nahmen ah tum ah tum eleka nahmen*..


 Profiel  

Lioness of Casterly Rock

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: King's Landing
BerichtGeplaatst: za feb 16, 2013 13:11 

OOC: Yikes, het was niet de bedoeling dat het zo'n epistel zou worden. Als je te lui bent om het helemaal te lezen; het komt erop neer dat Lea een sh*tload aan Mommy en Daddy issues heeft. ;)

Afbeelding
Lea Bennett

Lea reageert niet op Christine's vraag hoe ze hier terecht zijn gekomen. Het is nou niet dat ze er een antwoord op heeft, afgezien van geesten of magie of andere dingen waar Lea niet aan wil denken. Ze had gehoopt dat le cabane bezoeken een leuk avontuur zou zijn, maar dat valt al flink tegen. Ondanks het licht dat van hun toverstokken komt, drukt de duisternis in de kamer flink op Lea en heeft ze het gevoel dat de muren op haar afkomen. Ze kent Christine dan wel helemaal niet goed, maar ze is in ieder geval blij dat ze niet alleen opgesloten zit. (Lea kan zich weinig ergers indenken dan volkomen alleen zijn.)

Haar staf omhoog houdend - gewoon voor de zekerheid - kijkt Lea toe hoe Christine richting de kast loopt. Ze hebben geen idee wat er in kan zitten. Lea hoopt dat het iets is dat hen kan helpen, maar het zou net zo goed een of ander magisch monster kunnen zijn, als de geruchten over le cabane waar zijn. Daarom laat Lea Christine ook de kast openmaken; als er een magisch monster is, dan zal Christine veel beter in staat zijn zich daartegen te verdedigen dan Lea, die door de helft van haar klassen heenslaapt en sowieso beter is in Quidditch dan in alle andere aspecten van magie. Lea? Lea is zo'n beetje nutteloos in magische toestanden.

Dus Lea zet zich al helemaal schrap voor wat het ook is dat die kast uit zal komen - maar dan stapt er een man de kast uit. Verrast laat Lea haar stok zakken. In ieder geval heel wat beter dan alle mogelijkheden die eerder door Lea's hoofd gingen. Neemt niet weg dat het wel heel vreemd is dat die man plotseling hier is, en-

Er komt een hoog, haast kinderlijk "papa?" uit Christine's keel. De rillingen lopen spontaan over Lea's rug, zowel in afgrijzen als wegens een gedempt soort herkenning. Wanneer Christine kort omkijkt naar Lea, kan Lea haar alleen verstomd aankijken. Ze denkt er niet eens aan hoe het mogelijk is dat Christine's vader hier blijkbaar is; denkt er in eerste instantie niet eens aan om in te grijpen terwijl Christine's vader gevoelens van afkeer en schaamte voor zijn dochter uitdrukt. Nee, Lea staat aan de grond genageld, alsof ze weer dertien is en met gebalde vuisten moet luisteren naar haar ouders, maar zelf niets kan doen. Niets durft te doen.

Totdat Christine begint te schreeuwen; Lea huivert even, maar dan doet ze een voet naar voren. In haar achterhoofd heeft ze door wat het moet betekenen, dat Christine probeert om bescherming achter haar armen te zoeken. Niet dat specifiek dit Lea ooit overkomen is, maar het is niet lastig om Ă©Ă©n bij Ă©Ă©n op te tellen. Het maakt een vastberadenheid bij haar los die ervoor zorgt dat ze voor Christine duikt. "Nou luister eens," gromt Lea bijna. Dreigend met haar stok zwaaiend keert ze zich van Christine af en kijkt Christine's vader recht in het gezicht. "Je hebt-"

Hun blikken ontmoeten elkaar, en er is een luide "KRAK". Het eerste wat Lea opvalt zijn de de ogen; die van Christine's vader waren bruin, maar nu beginnen ze te kolken, veranderen ze in een donkergroene kleur die Lea kent. Een scherp gevoel van angst flitst door haar heen voordat de rest van het gezicht ook verandert, totdat het uiteindelijk niet Christine's vader is die voor haar staat, maar die van Lea.

"Is dat de manier om tegen je vader te praten, Lea?" zegt Alphonse Bennett afkeurend. Dit is je vader niet, vertelt Lea aan zichzelf. Het kan haar vader niet zijn, dat heeft die verandertruc wel getoond. Haar vader, noch Christine's vader, kunnen hier ĂŒberhaupt zijn. Wat dit ook is, het is dus niet echt. En toch lijkt het zo; het... wat het ook is dat doet alsof het haar vader is, het heeft haar vaders houding volkomen correct; hoe hij zijn armen over elkaar slaat wanneer hij teleurgesteld is, zelfs hoe hij zijn ogen licht vernauwt wanneer hij iets ziet wat beter kan. Het is een blik die Lea de laatste jaren maar al te vaak gezien heeft. "We hebben je met meer respect opgevoed."

Lea slikt. Ze houdt de hand met haar toverstok erin weer stil, zich nauwelijks bewust van Christine achter haar. "Maar ik dacht-"

"We hebben zo hard geprobeerd om je op te voeden tot een goed mens, Lea," zegt het. Hij. Lea weet het niet. "Wij zijn goede mensen. Het is niet onze schuld dat jij zo bent geworden. Zo... abnormaal." Lea deinst terug. Dit is niet echt, denkt ze. Dit kan niet echt zijn. Maar ook al is dit moment niet echt, ook al is haar vader op dit moment niet hier... dit is gebeurd. Dit is realiteit geweest. En Lea's mantra van dit is niet echt helpt geen ruk, want ze weet maar al te goed dat dit is hoe haar vader over haar denkt. Hoe iedereen over haar moet denken. Het is onvermijdelijk dat iedereen haar zal- "Het is niet verbazingwekkend dat iedereen je verlaat," zegt haar vader kil, alsof hij precies weet waar Lea aan denkt. Alsof hij precies weet waar Lea bang voor is. "Je vernietigt immers alles. Zelfs-"

"Zelfs mama," fluistert Lea. Ze wist dat het nooit de bedoeling was geweest van haar ouders dat ze dat gesprek zou horen - maar Lea was tien en nog jong genoeg, nog naĂŻef genoeg om erop te vertrouwen dat wanneer ze een nachtmerrie had, haar ouders alles in orde zouden maken, ook al waren ze op dat punt al begonnen met zich terug te trekken van haar, gestopt met haar aan te raken.

"Je bent een gedrocht," zegt haar vader afstandelijk, een echo van zes jaar geleden, toen Lea haar ouders smeekte om naar Hogwarts te mogen gaan en ze haar woorden naar het hoofd slingerden die ze nooit zal vergeten, die ondertussen onderdeel van haar geworden zijn. Lea bijt op haar lip; een poging om de tranen die zich in haar ooghoeken verzamelen tegen te houden. "Vreemd, dat dat pas echt tot me doordrong toen je die verdomde brief kreeg, terwijl je moeder het zo veel eerder doorhad..."

Lea was naar beneden gegaan, na de nachtmerrie. Ze stond in de deuropening van de woonkamer, behoedzaam toekijkend hoe haar moeder in haar vaders armen stond, glas wijn in haar hand, en iets zei over onvruchtbaar en freak en ik wens dat ze nooit... Terugdenkend aan de herinnering weet Lea niet eens meer waar haar nachtmerrie over ging; wat haar nog wel in het geheugen gegrift staat is het moment dat haar moeder haar daar zag staan, de manier waarop het glas wijn dat haar moeder naar haar toe gooide achter haar tegen de muur uiteen spatte, hoe Lea stokstijf en verdwaasd stilstond terwijl haar moeder praktisch uitspuwde...

"Het is jouw schuld!" krijst haar moeder nu. "Het is jouw schuld dat ik nooit meer kinderen zal krijgen!" Blijkbaar was er iets mis gegaan toen haar moeder van Lea beviel; wat precies weet Lea niet, maar het heeft ervoor gezorgd dat haar moeder nooit meer kinderen zal kunnen krijgen. "Bloed, zweet en tranen hebben we in jou geĂŻnvesteerd. Niets hebben we ervoor teruggekregen. Had op zijn minst het fatsoen gehad om een goede dochter te zijn, als je mijn lichaam zodanig moest breken dat we nooit een betere zouden kunnen krijgen!"

Lea's schouders schokken terwijl de tranen over haar wangen lopen, maar ze zegt niets. Als je beter was geweest, misschien dat je ouders dan wel trots op je zouden geweest, denkt ze. Misschien dat je moeder je dan had kunnen vergeven. Misschien.

"Je kan het niet eens ontkennen," zegt haar moeder minachtend. "Je wil niet eens de moeite nemen om jezelf te verbeteren, om ervoor te zorgen dat je iets waard bent. Je maakt me ziek! Hoe haal je het in je hoofd dat iedereen je niet in de steek zal laten zodra ze weten wie je echt bent? Ik begrijp niet hoe je kan verwachten dat andere mensen van je houden."

Andere mensen. Christine. Lea was zo meegesleept dat ze vergeten was dat die er ook nog was. Ja, Lea weet dat haar ouders niet trots op haar zijn. En ze kan niet zeggen of haar ouders van haar houden of niet. Het is iets dat ze graag zou willen geloven, maar wat inmiddels lastig voor haar is. Wel weet ze dat haar ouders de dingen die ze zojuist gezegd hebben nooit in het bijzijn van een ander zouden zeggen. Ze hebben immers een schone schijn op te houden. Lea kijkt kort om en probeert er niet te lang bij stil te staan dat Christine dit net allemaal aangehoord heeft. Dat Christine nu vast door begint te krijgen wat voor freak Lea is. Nee, in plaats daarvan focust ze op wat dit betekent: dat dit niet echt is. Dat ze te maken hebben met een of ander magisch wezen dat in hun ouders kan veranderen en dat Lea daar tegen kan vechten, hoe lastig het ook is om niet overrempeld te worden door hoe juist het is wat dit wezen allemaal zegt.

"Dat verwacht ik ook niet," fluistert Lea als antwoord. En dan veegt ze vastberaden haar tranen weg. Want hoewel het al te makkelijk is om terug te glijden naar die dertienjarige die niets durfde te zeggen tegen haar ouders, die tienjarige die nog wanhopig naar de liefde van haar ouders verlangde, is Lea dat allang niet meer. Lea heeft sindsdien geraasd, geschreeuwd en gevloekt tegen haar ouders. Want als haar ouders haar toch nooit hun goedkeuring zouden geven - nou, wat voor zin had het dan nog om te proberen die alsnog te krijgen? "Maar jij hebt niet het recht om dit allemaal tegen me te zeggen. Dat heb je al lang geleden verspeeld. En weet je wat? Loop naar de hel!" Dit laatste schreeuwt Lea terwijl ze naar haar moeder - nee, het wezen - toeloopt, toverstok in haar hand met de vonken ervan af spattend. Te laat heeft Lea door dat dit betekent dat Christine niet meer afgeschermd is, en in plaats van op Lea te reageren focust het monster, of wat het ook is, zich nu weer op Christine - en begint opnieuw te veranderen.

_________________
I remember the color of music
and how forever
all the trembling bells of you
were mine.


Laatst bijgewerkt door Yuuki op ma maart 11, 2013 23:16, in totaal 2 keer bewerkt.

 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 605 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1 ... 37, 38, 39, 40, 41  Volgende


Keer terug naar RPG Archief
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 2 gasten

cron

Powered by phpBB :: FI Theme