Cap voelt de neiging om Blake's woorden te weerleggen; te vertellen dat hij het heus niet doet om zichzelf beter te voelen. (Toch?
Toch?) Maar Keegan is hen achterna gekomen en zelfs door Cap's miserie krijgt hij het voor elkaar om te denken dat Keegan enorm brutaal en well,
rude aan het doen is. Wie denkt hij dat hij is, dat hij zich zo kan mengen in een zaak die duidelijk niets met Keegan te maken heeft? Vooral de manier waarop Keegan zichzelf positioneert werkt op Cap's zenuwen. Keegan heeft zichzelf vastberaden aan Blake's kant genesteld, alsof Blake en Keegan al eeuwen vrienden zijn.
Cap voelt een irrationele (of toch niet zo irrationeel, gezien de omstandigheden) jaloezie opborrelen.
Keegan hoort Blake niet te beschermen, en zeker niet tegen Cap. Maar dat is wel wat er gebeurt en het voelt zo surrealistisch, alsof dit een gekke nachtmerrie is waar hij elk moment uit kan wakker worden.
"Blake komt vanzelf wel naar jou toe als hij daar klaar voor is." Cap staart geïmmobiliseerd naar Keegan, maar vanbinnen schreeuwt hij
HOE MOET JIJ WETEN WAT BLAKE WEL OF NIET ZAL DOEN?Daarbovenop zegt Blake dat Cap zijn beste vriend niet meer is. Just like that. (Hij noemt hem Clark, voor de tweede keer, maar het doet nog steeds pijn). En hij hoort het lijden in Blake's stem. Blake keert zich om en loopt weg. Ditmaal blijft Cap staan. Hij kan dit de hele dag doen. Hij zou de hele dag achter Blake aan kunnen rennen; de hele dag zijn afwijzingen aanhoren en zich realiseren dat Blake gelijk heeft. Hij zou er niet moe van worden. Het ligt niet in Cap's aard om weg te lopen van de mensen waar hij van houdt. Maar misschien is dat voor nu het beste.
Tijd en ruimte. Hij is nooit goed geweest in het behouden van afstand. Als Cap geïnvesteerd is in iemand duikt hij er volop in met die persoon, zij het platonisch of romantisch. Als je Cap hebt, kom je niet meer van hem af.
Maar Blake wilt nu van hem af.
Cap's ogen blijven even gefixeerd op Blake's rug, en dan richt hij zijn blik op Keegan. Bitter staart hij hem aan. Klaar. Hij zal dit niet vergeten, hoe Keegan zich ongevraagd bemoeide met zaken waar hij zich niet mee diende te bemoeien. Hoe Keegan Blake van hem wilt afpakken. In een ruk draait Cap zich om. Hij wilt eigenlijk alleen zijn, maar dat kan niet. Hij moet op zoek naar Asha. Niet om te zorgen dat ze voor hem kiest (wat ze toch niet zou doen), maar gewoon om er te zijn. Om haar vriend te zijn. (Zij noemt hem nog wel 'Cap', hoopt hij vurig).
Hij zegt niets tegen Keegan en marcheert weg in de tegenovergestelde richting. Met elke stap die hij neemt voelt hij iets in zijn maag zichzelf opvreten.
[...]
'Ah, daar ben je.' Maar hij zegt niets tegen Asha. Ze zit op een trap met haar gezicht in haar handen. Hij zorgt ervoor dat hij genoeg voetstap-geluiden maakt zodat ze hem hoort aankomen. Geluidloos gaat hij naast haar zitten. Hij zorgt ervoor dat hun schouders elkaar niet aanraken. Een centimeter of twee scheidt hen. Cap kijkt eerst bruusk voor zich uit en probeert niet na te denken, maar na een lange stilte draait hij zijn hoofd zodat hij naar Asha's gezicht kan kijken.
"Hoi." Een glimlach hangt om zijn lippen maar hoe langer hij in haar ogen kijkt, hoe zwakker die glimlach wordt, totdat hij zijn onderlip voelt trillen en tranen voelt opwellen in zijn ogen. Hij veegt ze weg met zijn mouw maar er blijft een nieuwe lading komen.
"We hebben er een puinhoop van gemaakt, Ash. En nu zijn we 'm kwijt." Hij probeert nog dapper een waterige glimlach er vanaf te krijgen, maar dat mislukt tragisch. Opnieuw veegt hij met zijn mouw langs zijn wang.
"We zijn 'm kwijt nu."