Noah trekt onbewust iets aan de teugels om achterom te kijken. Zijn mond zakt een stukje open en zijn ogen verwijden zich bij het aanzicht van de draak. Vele malen groter dan de draken waarop ze wedstrijden deden. Even lijkt het of de grote gele ogen de zijne ontmoeten, al is dat van deze afstand lastig te zeggen. Noah wendt zijn blik af en duikt instinctief op zijn paard iets naar beneden. Langs hem voelt hij de warmte van de groene vlammen die hem net missen. Hij knijpt zijn ogen toe om zijn ogen te beschermen tegen het groene licht. Dan wordt alles weer donker en klinkt het geritsel van takken. Hij voelt zelfs takken langs zijn armen schuren. Hebben ze de beschutting van het bos gehaald? Naast hem klinkt het hoefgetrappel van een tweede paard.
“We hebben het gehaald” althans, ze zijn een stap verder bij hun vrijheid. De opluchting in zijn stem is hoorbaar, maar wanneer hij opkijkt naar het paard naast hem bemerkt hij dat de bijrijder ontbreekt.
“Rose..” hij trekt aan de teugels en moet moeite doen om het paard tot stilstand te krijgen.
“Rose!” zijn stem klinkt jachtig.
Het paard keert zich om en dribbelt nerveus tussen de bomen heen en weer. Daar tussen het beschutte bladerdek door ziet hij Feira liggen. Feira en
“Rose!” Hij geeft zijn paard de sporen maar die weigert als een ware schietschijf het open velt terug op te galopperen. Het kost hem dan ook de grootste moeite om er überhaupt voor te zorgen dat het paard niet zijn route vervolgt. Takken schrammen langs zijn armen als hij zich uiteindelijk naast het paard laat zakken. Het bange dier maakt zich direct uit de voeten, Noah rent zonder bij het gevaar stil te staan het open veld op. Weg uit het woud die als dekmantel dient. Richting Rose. Richting Maleficent.
Hij valt bij haar op zijn knieen. Haar ogen zijn geopend en haar borstkast beweegt zacht op en neer.
“Ik dacht -..” de schrik is in zijn ogen te lezen. Als de pluimen rook langzaam optrekken worden even verderop ook Feira haar contouren een stuk zichtbaarder. Ze lag er levenloos bij. Chase was nog nergens te bekennen. Zijn blik gaat van Rose naar het woud achter hun en terug naar Rose. Maleficent zou hun beide roosteren. Ze waren een makkelijk doelwit geworden, als ze dat al niet waren. Noah recht zijn rug, krabbelt overeind en loopt verder richting Feira. Hij slaat een pijnlijke kreet als zijn voet het gewicht van Feira, die hij aan haar armen overeind heist, gevaarlijk onder hun gewicht begint te kraken. Rood aangelopen van de inspanning begint hij haar de kant van Rose op te slepen. Hijgend van de inspanning laat hij haar in de buurt van Rose weer op de grond zakken.
Zijn ogen ontmoeten voor de tweede keer de gele ogen van Maleficent.
“Niemand heeft het eeuwige leven. Zelfs jij niet! “ hij veegt zijn haren uit zijn ogen en kijkt haar recht aan. Noah zet nog een stap naar voren
“Je begaat een grote fout.” Het nerveuze gevoel doet hem nu zelfs spottend lachen
“Uiteindelijk zal ook jij sterven.” Zijn neusvleugels trillen evenals zijn stem
“Als die dag komt, en die dag komt er, dan zal ik je opwachten. Jouw dood zal pas het begin zijn.” Het is een dreigement, maar dit keer meent hij het wel. Hij staat het niet toe dat ze Feira en Rose ook nog maar een haar krenkt. Terwijl zijn blik haar doorboort kleurt het gras onder zijn voeten grijns. Bomen beginnen hun bladeren te verliezen en te verdrogen. Bloemen gaan slap hangen en dikke wolken pakken zich boven hun samen.