[RPG] Daisyville

Angel · Hotemetoot

Een hoop series hebben weer hun gebruikelijke voorjaarstop. Kun jij niet zonder de humor en het drama? Dan is deze RPG iets voor jou!
Men neemt een klein stadje, met z’n eigen eigenaardigheden, gewoontes en verborgen romances en dropt daar een aantal nieuwe bewoners uit de grote stad in. Dat garandeert een paar flinke cultuurshocks en een aantal ‘Oeh’ en ‘ aahh’ momenten.

Daisyville
Het is een klein dorp, ver weg van de drukte van de grote steden en met een rijke historie. Generatie na generatie heeft hier gewoond. Er zijn dan ook wat oude tradities die nog altijd in stand worden gehouden, zelfs met de komst van de technologie. Denk aan taartenbak wedstrijden en de jaarlijkse wildzwijnen jacht. Klinkt leuk als een cultureel weekendje weg niet? Even weg van alle drukte, rust en samenhorigheid. Niet dus. Zeker niet als je van plan bent langer te blijven. Nieuwkomers worden door sommige bewoners met wantrouwen verwelkomt, indien nodig buiten gesloten en door andere blij omarmt. Maar hoe lang weet een stel stadse jongens en meiden het hier uit te houden?

Te huur!
Nog diverse kamers te huur in landelijk gelegen landhuis. De plaatselijke supermarkt en bar liggen op slechts 1 km afstand en zijn goed te bereiken. Voor een schappelijke prijs per maand zijn er nog 4 kamers te huur. Het huis bevat alle benodigde voorzieningen en beschikt over twee gedeelde badkamers, een keuken en een kleine achtertuin.

Klinkt aantrekkelijk toch? Of het nu is om de stad even te ontvluchten of een nieuw leven op te starten. Deze advertentie is echter iets rooskleuriger dan het daadwerkelijk is. Hoewel er twee gedeelde badkamers zijn, zijn deze niet altijd voorzien van warm water. Het huis heeft ook nog wat onderhoud nodig omdat het in verouderde staat is, maar als je een beetje handig bent is dat ook wel te overzien (ahum). De achtertuin is klein, knus en verwilderd. De verhuurster is op leeftijd en kon de laatste jaren nog maar weinig aan haar tuin doen. Toch zullen de nieuwe bewoners vast gauw een reden vinden om nog even te blijven. Daisyville verovert uiteindelijk iedereen zijn of haar hart.

Extra’s:
- Het speelt zich af in het heden, ondanks de wat ouderwetse gewoontes heeft iedereen een mobiele telefoon. Al laat het draadloze internet het soms afweten.
- Geen zorgen, het dorpje heeft ook een klein fantasiegehalte. Sommige zijn dan ook wat bijgelovig over bepaalde ‘ verschijnselen’ .
- Wanneer de rpg’ers bekend zijn zullen de dorpsbewoners wat op elkaar afgestemd worden. Zij kennen elkaar immers al een tijdje. Uiteraard gebeurd dit in overleg. Ook is het mogelijk om van te voren al iets met een andere rpg’er af te stemmen.

Inwoners van Daisyville
Matthew Kross – Trijn
Dexter - Angel
Tess – Moniek
“Mama” Liv Jameson – Sjar
Ryce Carney – Darren
Carolyn Abott - Xmissme

Nieuwe inwoner
Tyler Ashby – Margo
Justin Maguire – Alice
Jamie Winsten – Skywalker
Jessie - Angel

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Tyler Ashby

Tyler kijkt met een twijfelende blik naar het gedrocht -of is het toch echt een huis? Who knows- voor hem, waar hij de komende dagen, weken, maanden, jaren zal verblijven. Met zijn zonnebril op zijn neus, terwijl de zon echt niet zo hard schijnt, maar eerder als bescherming voor zijn arme ogen die dit nieuwe armzalige leven voor hem moeten aanzien, zet hij een stap naar voren, klaar om zijn nieuwe thuis te betreden. In zijn hoofd verzint Tyler allerlei rampscenario's, die er allemaal op uitdraaien dat hij vermoord wordt in dit krot, of -nog erger- naar zijn ouders moet terugkeren met hangende pootjes.

Hij wil net met zijn wijsvinger aanbellen, wanneer hij zich bedenkt en in de plaats daarvan op de opstapjes voor de deur gaat zitten en zijn sporttas met de weinige spullen die hij heeft meegegrist naast zich neerzet, waarna hij zijn gitaar van mijn rug haalt en die tussen zijn benen plaatst. Hij denkt er even aan dat het misschien niet zo slim is geweest alles wat hij had achter te laten, maar al snel schudt hij die gedachte van zich af. Dit is wat hij wilt: een beetje avontuur, iets nieuws, ver weg van zijn ouders en dat stomme makkelijke wereldje. Met een glimlachje op zijn gezicht, geniet hij van het idee van wat er voor hem ligt en vermijdt daarbij de gedachte aan het bouwvallige huis achter hem. Desnoods gebruikt hij de creditcard van zijn vader wel om ergens op hotel te gaan zitten...

Trijn · Opperste Hotemetoot

Matthew Kross

Matthew is druk bezig de eieren in dozen te steken die hij straks zal gaan afleveren aan de bakkerij, zodat ze morgenochtend weer lekker vers brood op tafel kunnen brengen. Hij zucht met een mijmering als hij aan de mooie Liv moet denken. Zo prachtig, zo puur en zo...Onbereikbaar.
Hij verstrakt zijn gezicht lichtjes, doet de laatste doos dicht en laadt die in de bak waar hij straks mee zal rondtrekken. Het dorp is toch niet groot, dus het is altijd leuk om met zijn bakfiets de benodigdheden af te leveren bij zijn 'klanten'.

Hij wrijft zijn handen even samen, kruipt op het zadel en zet zijn voeten op de trappers zodat hij zijn eigendom met een kleine glimlach kan verlaten.
Matthew zwaait even naar de vaste bewoners als hij die kruist, maar zijn aandacht wordt dan getrokken door een jongeman die voor het huis zit waar er al altijd veel kamers te huur hebben gestaan. Hebben ze eindelijk een huurder gevonden? Hij slikt. Nieuwe mensen in het dorp. Hm, als dat maar goed afloopt.

Hij focuset zich snel weer op de weg terwijl hij half nog in gedachten verzonken is waardoor hij haast langs de bakkerij passeert. Net op tijd remt hij en haalt diep adem terwijl hij afstapt. Hij klopt een paar keer aan de deur van de bakkerij waar ze al het lekkers altijd bakken en wacht geduldig tot er iemand open doet.

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Liv staat achter de balie van haar bakkerij. Ze heeft net een batch verse cupcakes uit de oven gehaald die ze nu, samen met Collin en Ryce, aan het versieren is. De hele balie ligt vol met glitters, verschillende kleuren glazuur en chocolade bloemetjes. Het is pas 10 uur op een maandag ochtend, dus ze verwacht niet veel klanten op dit moment. De ochtendspits voor vers brood was voorbij en de middagspits kwam meestal pas na 11'en. Ze konden dus rustig hun gangetje gaan. Als er een klop op de deur is, veegt ze haar handen aan haar schort af en doet de deur met een klein gepiep open. Daar ziet ze, zoals elke dag weer, Matthew staan.

"Hoi Matthew, kom binnen! Zet het maar even op die tafel neer," wuift ze naar een van de tafeltjes en drukt de jongen haast hardhandig op een stoel neer. "Heb je trek? We hebben verse cupcakes gemaakt! Zo te zien heeft Collin er net een klaar."

Ze loopt heupwiegend naar Collin toe en drukt een kus op zijn bol. "Deze heb je echt prachtig gedaan Collin!" zegt ze trots. Blijkbaar deelde Collin haar talent. Liv pakt de cupcake en zet het op een schoteltje. "Vindt je niet erg toch lief?" vraagt ze, maar Collin schudt al meteen nee, te druk bezig met versieren.

Samen met een glas melk, op een dienblad, loopt ze terug naar Matthew. "Eet maar lekker op! Je krijgt het bedrag pas als je het bord leeg hebt." Liv kijkt hem even streng aan, vooral ze weer een glimlach op zet. Iedereen moest goed eten!

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Justin Maguire

Justin loopt trots hand-in-hand met Jamie richting het huis. Zijn neus is lichtelijk opgetrokken door de landelijke luchten om hem heen en hij sleept met wat tegenzin een koffer achter zich aan. Daisyville was een tikkeltje ouderwets en vies naar zijn smaak, maar iets beters had hij niet kunnen vinden, dat binnen hun budget viel. Hij ziet er een beetje tegenop om een baan te zoeken, maar hij kan niet verwachten dat zijn vriend alles voor hem gaat betalen. En zijn kleding kostte een klein vermogen. Dus, ja, hij moest een baan zoeken. Ze waren eerder voorbij een bakkerij gekomen. Misschien dat hij het daar kon proberen.

Hij knijpt in Jamie's hand, wanneer ze dichter bij het landhuis komen. De uitstraling valt hem toch een beetje tegen. "Het staat op instorten.." Mompelt hij een beetje chagrijnig. Zijn ogen lichten op, wanneer ze ineens voor de neus van een jongen met een gitaar staan. Justin laat Jamie's hand los en trekt zijn kleding recht. "Wat hebben we hier?" Zijn ogen glijden over de knappe jongeman. Wauw, die mocht er wezen. Een lichte blos verschijnt op zijn wangen.

Justin knippert met zijn ogen en verstrengelt weer snel zijn vingers met die van Jamie. "Zo, dus jij bent vandaag de portier? Of heb je geld nodig?" Zijn blik blijft hangen op de gitaar en gaan dan weer naar het gezicht van de jongen. Hij leek aan de jonge kant, maar Justin weet dat mensen hem ook altijd jonger schatten dan hij officieel is.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Matthew

Matthew slaat zijn blik op als hij de deur hoort open gaan en zijn hart maakt een klein sprongetje als de prachtige Liv in de deuropening verschijnt.
Goedhartig wordt hij verwelkomd en knippert algauw met zijn ogen als hij op een stoel wordt gedrukt. Waarom schrikt hij hier eigenlijk nog van? Ze verplicht hem zoveel van iets te eten. Maar het is die zoete aanraking die hem altijd in de war brengt.
Vluchtig kijkt hij opzij naar Collin - der zoontje - en Ryce die aan het helpen zijn bij het bakken. Alleen zou ze het nooit redden.

Hij krijgt een gebakje voor zijn neus gezet dat keurig op een bordje ligt en kijkt met een lieve glimlach op naar haar. Altijd beleefd blijven.
Matthew neemt het gebakje in de hand - vindt ze hem stiekem te mager dat ze hem haast iedere dag volpropt met een gebakje, koffiekoek of iets ander lekkers dat gemaakt is met liefde? - en zet er zijn tanden in.
'P-f-lekker' mompelt hij terwijl hij knabbelt en het doorslikt.
'Hebben jullie het al gezien?' Begint hij terwijl hij een stukje van zijn gebakje trekt om het in zijn mond te steken. 'Er zit een jongeman aan het verlaten huis.'

xMissme · Volleerd Tovenaar

Carolyn Abott

Baaah, nog zo'n normale dag. Verveeeeling! Zittend in het zonnetje, op de trap van de kleine bibliotheek, kijkt Carolyn de straat eens door. Caro's ellebogen steunen op haar knieën en Caro's hoofd steunt op haar handen. Ze zwaait glimlachend naar Matthew als hij voorbij fietst, ze begroet een aantal mensen als die hun weg maken door het voor hen zo bekende Daisyville, en ze leunt achterover en sluit haar ogen om even te genieten van het mooie, mooie weer.

Als Caro haar ogen na een tijdje open doet, vallen drie jongemannen, verderop bij het huis dat leeg staat, in haar ooghoeken. Caro fronst, gaat voorover zitten en bekijkt het stelletje. Ze vouwt haar handen, waarvan de ellebogen weer op haar knieën zijn gaan rusten, en volgt het stelletje even. Ze kwamen haar niet bekend voor. En: ze droegen koffers. Huurden ze het huis? Stadslui? Dat wist Caro helemaal niet. Ze fronst weer. Caro kijkt nog eens - nieuwsgierig, al probeert ze dat gevoel te onderdrukken - en staat dan op. Ze kamt met haar hand door haar haar heen, steekt haar handen in haar zakken, en stapt dan op het drietal af.

,,Hee,'' zegt ze, als ze hen nadert. Haar ogen zijn wat dichtgeknepen vanwege de ochtendzon. Ze zet een hand boven haar ogen en houdt de rechter - de handschudhand - nonchalant - bijna vijandig - in haar broekzak, en kijkt de jongens eens aan. Hielden die twee elkanders hand vast? ,,Zijn jullie de nieuwe huurders?'' Caro wijst naar het huis ter verduidelijking en neemt hen in zich op. Welmenend glimlacht ze.

Moniek · The Dark Mod

Tess komt de bakkerij binnen en ziet dat Liv, Collin, Ryce en Matthew er allemaal zijn.

"Goedemorgen!" roept ze vrolijk terwijl ze achter de balie loopt. Ze hoort wat Matthew zegt en kijkt hem gelijk gefascineerd aan. Ze komt zelf nooit langs het verlaten huis, dus ze heeft niks gezien. "Nee! Echt waar! Ik had al gehoord dat er mensen zouden komen, vertel me alles! Was hij alleen? Hoe oud is hij? Hoe ziet hij eruit? Heb je met hem gesproken?" vraagt ze aan hem. Misschien moet ze straks in haar pauze maar eens even snel gaan inspecteren.

Ze doet een schort voor - ze wil natuurlijk niet dat haar outfit vies wordt - en kijkt naar de cupcakes. "Ziet er top uit Collin!" zegt ze enthousiast en begint de cupcakes die al klaar zijn netjes in de toonbank te zetten.

Skywalker · Schoolhoofd

Jamie glimlacht flauw bij het horen van Justin's woorden. Justin was niet bepaald enthousiast over het wonen hier - die had waarschijnlijk een classy appartement in New York in gedachten toen ze het hadden over samenwonen. En nu staan ze hier. Jamie houdt een grote, groene koffer in zijn vrije hand vast, terwijl hij met zijn andere hand die van Justin vasthoudt. "De binnenkant zal er vast beter uitzien," reageert hij lichthartig. "Da's meestal het geval met zulke landhuizen."

Anyway, ze lopen verder en Jamie wacht op het moment dat hij de koffer los kan laten, want het is zwaar. Tegenover het huis staat echter een jongeman die gitaar speelt, en Jamie kijkt hem schuin aan. Is dit hun huisgenoot? Of, zoals Justin vraagt, een portier of een straatmuzikant? Het ontgaat Jamie niet dat Justin zijn hand loslaat en de Huisgenoot/Portier/Muzikant zowat met zijn ogen uitkleedt, maar hij zegt er niets van. Justin heeft eenmaal een afdwalend oog, soms.

Er komt dan ook een meisje aanlopen die vraagt of ze de nieuwe bewoners zijn, maar Jamie weet niet of ze het alleen tegen hem en Jus heeft, of ook tegen de andere jongen. Desalniettemin glimlacht Jamie vriendelijk naar haar. "Ja! We zijn nét aangekomen. Ik ben Jamie Winsten, en dit is is Justin Maguire." Hij neemt een zijstapje zodat hij ietsjes dichter bij Justin staat. "We wilden net onze spullen naar binnen brengen, en dan op onderzoek uitgaan. Het ziet er erg gezellig uit hier."

Angel · Hotemetoot

Jessie Tucker Nog even bannerloos :-(

Jessie, voor vrienden Jess, trekt met een glimlachje de deur achter zich dicht. Ze is zojuist bij de verhuurster van het pand haar sleutels komen ophalen. . Een onwijs lief mens. Oud, met wild grijs haar en een prachtige tandeloze glimlach. Ze mistte misschien wat styling, maar de vrouw was vriendelijk en behulpzaam geweest. Als haar gps systeem van haar telefoon werkt dan is het huis slechts een paar stratenblokken verderop. Even staat ze maar wat op de stoeprand, maar bij gebrek aan verkeer besluit ze die paar meter wel te kunnen lopen. In eerste instantie loopt ze het huis bijna straal voorbij. Met in haar hand de advertentie werpt ze een twijfelachtige blik op het huis voor haar. Met licht opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze van de advertentie op naar het huis en weer terug naar het papiertje in haar hand. Het straat en het huisnummer kwamen overeen. “Die foto is zeker een paar jaar geleden genomen” mompelt ze in zichzelf. De verf oogt niet meer fris en fruitig van kleur. Ook de mooie petunia’s zijn weg en vervangen door groen struikgewas, onkruid. Misschien was dit juist wat ze nodig had, hier moest ze doorheen kijken. Dit was een sphycologische uitdaging die ze zou overwinnen. Deze tuin zou haar dichter bij de natuur brengen, bij haar eigen oermens. Goed, ze moest nu niet overdrijven. Misschien was dat laatste meditatieboek iets te heftig. Even snel een status update voor haar collega’s, nu oud collega’s. Triomfantelijk neemt ze een foto van het huis. Hmm misschien toch niet. Ach en er zijn nog meer mensen! Haar nieuwe buren/kamergenoten. Gehaast, zoals altijd, neemt ze een foto van de advertentie en plaatst ze die uiteindelijk online. Met de telefoon nog in haar ene hand en haar Gucci koffer in de andere steekt ze de straat over. De kans dat je hier aangereden werd was klein.

“Hooiiii” begroet ze de mensen voor het huis vrolijk. Als ze zich realiseert dat dit niet het standaard type sollicitatiegesprek wordt valt ze even stil. Ze wiebelt even van haar ene been naar het andere en laat dan enthousiast de gekregen sleutel tussen haar vingers rinkelen. “De nieuwe bewoner!” kirt ze. Nog even houdt ze haar overdreven brede glimlach vast, kort daarna begint deze wat te verwateren. Be cool. Jessie laat haar koffer even voor wat het is en begint ze iedereen spontaan een hand te geven. Een stevige hand, het type ik knijp zo hard als ik kan, verrassend gezien haar kleine postuur. “Jessie Tucker” Ze knikt even, bijna zakelijk, en begint dan toch wat onhandig aan een lok haar te prutsen.

Dexter Porter

Dexter bepaald zijn eigen werktijden en heeft deze ochtend besloten uit te slapen. Zijn huis, aan de rand van het dorp, oogt klein en mist duidelijk vrouwelijke invloeden. Met de dekens nog ver over zijn hoofd heen getrokken blijft hij liggen. Nog heel eventjes.

Darren · Volleerd Tovenaar **Woonplaats:** Assiah.

Ryce zit met Collin aan tafel en geeft hem instructies hoe hij de cupcakes hier en daar kan verbeteren. Een lichte glimlach staat op zijn gezicht. In dit dorp werd Liv's zoontje gezien als een kind dat net iets te veel leven in de brouwerij bracht, maar op momenten als deze was duidelijk dat hij zich goed kon inzetten als hij iets voor elkaar wilde krijgen. Talent voor het versieren van cupcakes zat sowieso in de familie.

Rond een uur of tien wordt er op de deur geklopt. Ryce kijkt omhoog naar de klok en concludeert dat het Matthew is. De jongen kwam zonder duidelijke reden dagelijks langs. Nou ja, zonder duidelijke reden voor de meeste mensen. Ryce kende hem niet goed. Matthew interesseerde hem ook niet zo. Kort begroet hij hem met een "Morgen," en concentreert zich vervolgens weer op Collin. Zijn oren zijn echter scherp.

Al snel wenst hij dat hij zich niet zo op het gesprek had gefocust, want Tess komt binnen en beschadigt zijn gehoor en humeur. Geïrriteerd werpt hij haar een blik toe, maar zegt verder niets.

"Het dorp is klein. We zullen ze wel snel tegenkomen.''

Trijn · Opperste Hotemetoot

Matthew

Matthew kijkt afwachtend naar de aanwezigen in de bakplaats, als Tess komt binnen gewandeld en hem meteen bestookt met veel te veel verschillende vragen die samengeplakt zijn in één zin omdat ze niet één keer ademhaalt in die tijd.
Wezensloos staart hij haar even aan, lichtjes uit zijn lood geslagen, door haar overweldigende entree. Kan ze nooit waarschuwen dat ze binnen komt? Jemig.

Hij herstelt zich vlug en kucht even. 'Ik denk dat het een jongen is van rond de 20 jaar, donker haar... Weet ik veel. Hij had een gitaar bij, dat wel.'
Matthew pijnigt zijn hersens even, hij had nochtans de jongen goed bekeken en toch... 'En nee, ik heb hem niet gesproken.'
Met een kleine zucht richt hij zijn blik even naar Ryce, nuja, hij ziet enkel de jongeman zijn rug, als die een opmerking maakt. Eeuwige grompot.

Hij steekt het laatste van de cupcake in zijn mond en slikt het snel door. Oef. ééntje is meer dan genoeg. Alhoewel ze héél lekker zijn.
Matt richt zijn blik naar Liv. 'Ik geloof dat we nu wel kunnen afrekenen.' Hij knikt bevestigend naar het lege bordje dat op tafel staat. 'Morgen weer dezelfde bestelling als gewoonlijk?'

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Justin Maguire

Justin kijkt op van de schone vreemdeling, wanneer er ineens een vrouw op hen af komt stappen. Automatisch bekijkt hij haar een beetje afkeurend. Niet dat hij iets ziet wat hem niet bevalt, maar hij wil niet de indruk wekken dat hij zich gemakkelijk laat kennen. Opnieuw steekt hij zijn neus in de lucht en wil antwoorden, wanneer Jamie ineens het woord neemt. Gelukkig gaat hij dichterbij staan, waardoor Justin zich iets veiliger voelt. Hij knikt richting de vrouw en steekt dan maar zijn hand uit. "Justin. Zoals hij al zei." Zegt hij met een knikje richting Jamie. Hij hoopt maar dat niemand een opmerking gaat maken over zijn stem, die hoger klinkt dan die van de gemiddelde jongen - alsof hij nog altijd in zijn pubertijd zit en de baard in de keel heeft overgeslagen.

Voordat hij verder een opmerking kan maken over het bouwvallige huis, - iets in de richting van 'Ziet jouw huis er ook uit alsof het ieder moment in ekaar kan storten?' - komt er een volgende vrouw aangelopen. Justin trekt een wenkbrauw op. Oké, iemand had teveel koffie op. Maar ze geeft iedereen in ieder geval een hand - al heeft Justin voor een aantal seconden geen gevoel meer in zijn vingers na haar handdruk - en geeft hen haar naam. Hij kucht eens, zodat zijn stem niet zal overslaan. "Justin Maguire. Dus jij hebt al sleutels?" Hij kijkt naar Jamie. "Heb jij al een sleutel? Ik heb geen sleutel gezien."

Hij fronst even en staat praktisch op het punt om zijn koffer overhoop te halen, op zoek naar een sleutel, waarvan hij zich niet kan herinneren dat hij die ooit in zijn handen gehad heeft.

Moniek · The Dark Mod

Tess zet de laatste cupcakes neer en veegt haar handen af aan haar schort. Ze vangt de blik op van Ryce, die er niet heel vrolijk uit ziet. "Ochtendhumeur Ryce? Of is er iets aan de hand?" vraagt ze hem. Als er inderdaad iets aan de hand is waardoor hij zo chagrijnig lijkt (al is dat geen uitzondering natuurlijk) zal hij dat waarschijnlijk toch niet zeggen, maar interesse tonen kan nooit kwaad toch? "En ik weet wel dat ik ze vanzelf tegenkom, maar dat kan nog uuuuuren duren en ik ben gewoon niewsgierig ernaar."

Dan vertelt Matthew wat hij gezien heeft en ze luistert aandachtig. "Een gitaar? Dat is zo cool! Ik vraag me af wat voor muziek hij maakt..." zegt ze. Ze heeft zelf nooit het geduld gehad om een instrument te leren spelen, maar ze vindt het altijd superleuk als anderen dat wel kunnen. Ze kan nu al niet wachten om hem te ontmoeten. Stel je voor, nieuwe mensen in Daisyville! Niks tegen de mensen die er nu wonen hoor, die Tess allemaal heel lief vindt, maar nieuwe mensen ontmoeten doet ze maar al te graag.

"Thanks," zegt ze dan nog met een brede glimlach tegen Matthew voor het delen van de info en dan richt ze zich op het maken van deeg voor aardbeiengebakjes.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Carolyn Abott

Eén van de jongens glimlacht en stelt zich enthousiast voor als Jamie Winsten en stelt zijn kameraad - of hoe dan ook? - voor als Justin Maguire. Niet namen uit het dorp, wist Caro, tenminste, op het eerste gezicht. Maar Jamie leek haar tot nu toe een vriendelijke jongen. Een normale jongen. ,,Ik ben Carolyn Abott,'' zegt Caro, Jamie's vriendelijke glimlach retournerend. ,,Ik woon hier al een tijdje. En het is hier gezellig - op een geheel eigen manier...'' Caro glimlachte. Dat laatste had misschien wat cynisch haar mond verlaten en ze had meteen spijt dat ze dat gezegd had. ,,...Het kan misschien even wennen zijn, afhankelijk van waar jullie vandaan komen natuurlijk.''

Justin voelt zich geroepen om zich nogmaals te introduceren en Caro fronst als ze zijn stem hoort. Ook typerend is zijn uit-de-hoogte-manier van gedragen; Caro negeert het. Ze wist wel beter dan dat. Als hij haar een hand wil geven, haalt Caro de hare wijfelend uit haar zak om Justins hand te schudden. Maar dan verschijnt een drukke jongedame ten tonele die Caro's hand al geschud heeft voor ze er erg in heeft. ,,Carolyn,'' zegt Caro, koeltjes. ,,Abott,'' voegt ze er dan aan toe. ,,Ik kom uit het dorp.''

Caro nam de jongen met de gitaar eens in zich op. Zijn groenige ogen fascineerden Caro voor een paar seconden. Jamie had hem niet voorgesteld, en ze ging er dus vanuit dat hij niet bij hen hoorde. Hij... hij was op een bepaalde manier wel cool; de gitaar, zijn vrij eenvoudige kleding... Heel anders dan bijvoorbeeld Justin, die naar Caro's standaard nogal pompeus de wereld door ging.

Justin begint over de sleutels van het huis - sleutels die Jessie kennelijk al had. ,,Geen paniek,'' probeert Caro hem glimlachend te sussen. ,,Jullie kunnen voor nu toch samen doen?''

Caro kijkt dan naar de koffers die de nieuwelingen bij zich hebben. ,,Moet ik een handje helpen met jullie koffers?'' vroeg ze onverschillig. Ze had toch niets te doen en ze kon moeilijk doorlopen zonder haar hulp aan te bieden. Je boodt gewoon je hulp aan op zulke momenten.

[RPG] Daisyville

Wie is er online