Lana
Queen of Babylon
Woonplaats: Shiz
|
|
Geplaatst: za maart 10, 2012 15:20
“HELP! Kan iemand mij hieruit halen?! Alsjeblieft, mijn vliegtuig vertrekt over vier minuten!”
Te laat komen? Nee, dat staat niet in Gaëlle haar woordenboek. Er moet al een mirakel gebeuren om Gaëlle ergens te laat te laten arriveren. Ze liep al sinds drie uur ’s nachts rond te dolen in de vlieghaven en had er speciaal haar nachtrust voor gelaten omdat geen slaap in haar ogen beter is dan het risico te laat te komen. Ze kon in het vliegtuig nog genoeg slapen.
Haar bagage was al netjes afgegeven vanaf het moment dat dit kon. Alle controles op haar identiteit waren gedaan. 4:07. Gaëlle was ruim op tijd. Er kon niets meer misgaan nu. Tot ze besloot om nog eens naar het toilet te gaan dan, ook al moest ze niet zo dringend. Gaëlle gebruikt liever niet het toilet in het vliegtuig, want het gebeurt misschien alleen maar in films, maar ze denkt liever niet aan wat er allemaal tegen de muur zou kunnen plakken als er twee mensen bezig geweest zijn.
En daar liep het dan fout. Om Ă©Ă©n of andere bizarre reden kreeg ze de deur van haar toilethokje niet meer open. Het moderne en veilig uitziende slot gaf voor geen millimeter mee. Over of onder de deur door kruipen was geen optie.
“HALLO? IS DAAR IEMAND?! HELP!” en andere gelijkaardige dingen roept Gaëlle wanhopig. Ze zat al twintig minuten vast in dit hok! Ze draait als een bezetene aan het slot, bonkt op de deur. Ze gooit zelfs haar gewicht in de strijd. Het kan haar niet schelen dat de deur uit zijn scharnieren vliegt. Het kan toch niet zijn dat er op al die tijd geen énkele vrouw moest komen plassen, of make-up checken, of whatever! Straks vertrekt het vliegtuig zonder haar! Merde merde merde merde MERDE…!
“URGH!” Ze draait nog eens aan het slot, en voor ze het beseft komt er zonder enige moeite beweging in. Gaëlle vliegt letterlijk naar buiten wanneer ze nog eens tegen de deur wil beuken en kan zich net weerhouden van tegen de lavabo’s te botsen. De deur slaat met een harde, echoënde klap tegen de muur en stuitert dan weer dicht. Geschokt staart ze naar haar spiegelbeeld, veegt de zweetdruppeltjes op haar neus af, steekt haar handen een seconde onder de kraan, pakt haar handtas en rent met duidelijk hoorbare tikjes van haar schoenen het toilet uit wanneer ze ziet dat de gate gesloten is. Ze rent naar de man die er loopt te bewaken, maar hij laat aan zijn gezichtsuitdrukking duidelijk merken dat niemand zal passeren.
“Non, non, monsieur,” begint ze in het Frans, “vous ne me comprenez pas! ik MOET op dat vliegtuig zitten! Ik ben nog op tijd! Kijk, mijn paspoort… Mijn ticke- Merde, laat me passeren! Mijn bagage ligt ook al op het vliegtuig!” Kwaad kijkt ze de man aan. “Ik klaag u aan! Ik klaag dit hele vliegveld aan! Ik loop hier al sinds drie uur rond om mijn vlucht niet te missen, ik ga even kakken en ik zit gewoon twintig minuten opgesloten in mijn toilethok door een gebrekkig slot! Fiks uwe rommel! Dit is jullie fout!” Ze kijkt de man aan, maar hij lijkt niet onder de indruk aangezien hij elke dag wel bedreigd wordt met aanklachten. Merde! Gaëlle haalt diep adem.
“Bon. Hier gaan jullie spijt van krijgen,” zegt ze met een onderdrukte stem van woede, en met vinnige tikjes van haar schoenen beent ze tegen een hoog tempo weg en gaat voor het raam staan, terwijl ze kijkt naar de vliegtuigen. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze kijkt even om zich heen, en ziet hier en daar nog een paar gestrande mensen. Ze zucht, in een poging tot rust te komen en steekt haar oordoppen van haar muziekspeler maar terug in haar oren.
_________________
|
|