Welkom op Harry Potter Forum! 


Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5 ... 9  Volgende

Volleerd Tovenaar



Offline
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 0:05 

Wrath of the Gods

Het verhaal:
Charles de Gualle-airport, Parijs, tijdstip: 4:32 's nachts – vol schrik en ongeloof kijken de passagiers die zojuist hun vlucht naar New York hebben gemist in hun vertrekhal naar het vliegtuig waar zij in hadden moeten zitten – dat vlak na opstijgen, getroffen door een harde donderklap aan de duistere hemel, neerstort op de landingsbaan en in brand vliegt. Allemaal zoeken ze even dekking als door de immense klap de ramen van de vertrekhal breken. Alle passagiers die hun vlucht gemist hebben waren verhinderd door toevallige – misschien wel abnormale – omstandigheden. Ze kunnen zich gelukkig prijzen.

Of ook niet. stof- en asdeeltjes schieten van alle kanten naar een centraal punt in de vertrekhal en plots staat daar een oude man. Hij claimt de "boodschapper van de goden" te zijn. Hij brengt de passagiers op de hoogte van hun situatie: tussen de goden – de Olympiërs – is een strijd losgebarsten. Dat verklaart huidige natuurlijke verschijnselen: het stormachtige weer dat Groot-Brittannië nadert; de Etna die rommelt; een aardbeving bij Turkije. Nu hebben de goden interesse in de passagiers getoond en hen uitverkoren. Zij moeten de ruzies tussen de goden gaan oplossen. Iedere prominente godheid legt zijn vertrouwen in één van de passagiers en zij moeten afreizen naar Olympus om die godheid te vertegenwoordigen in het oplossen van het conflict; en zo een nog grotere ramp voorkomen...

De vreemde – verdachte – man, "de boodschapper van de goden", deelt dit aan hen mede, en geeft hen de keuze om te kiezen wat ze gaan doen. Alhoewel hij hen waarschuwt dat ze niet in kunnen gaan tegen de wil van de goden. Uiteindelijk gaan de passagiers naar Olympus toe, en gaandeweg komen ze allerlei mythische obstakels tegen. Komen ze in Olympus? En wat dan? Wie is die rare oude man? Wat willen de goden? Waarom hebben ze ruzie? Kortom, genoeg te beleven…

_______________________

Personages:

Mannen:

Ryan Chadler - 24 - Brits / Apollo
Daniel Dupont - 28 - Frans / Elleaf
Jackson 'Jay' McGowan - 27 - Amerikaans / Machoefeltje
Shin Yun - 23 - Koreaans / Alice
Sören Axelsson - 26 - Zweeds / xMissMe
Thor Nerhus - 25 - Noors / Lupos


Vrouwen:

Soraia da Luz - 21 - Portugees / Sjar
Sofia Bianchi - 29 - Italiaans / Expecto Petra
Katherine 'Kate' Morgan - 34 - Amerikaans / Yuuki
Imogen Clarck - 27 - Canadees / Lacrimosa
Noora Ikonen - 26 - Fins / Reflex
Abigail Winters - 25 - Amerikaans / Moniek
Gaëlle Leblanc - 25 - Frans / Lana


_______________________

Start:
Het verhaal begint als alle personages net te laat arriveren in de vertrekhal en het vliegtuig weg zien vliegen. Iedereen is vanwege diverse - misschien wel wonderlijke - manieren opgehouden waardoor hij of zij de vlucht mist. Het is 4:31 in Parijs op Charles de Gualle. Het vliegtuig zou om 4:31 opstijgen. De vertrekhal is nu nagenoeg leeg.

_________________
,,The novelist is an ever-wakeful creator,
carefully monitoring those characters who might foil his design,
run away with his themes,
step out of their own atmosphere,
and make their way
in the void between the stars.
’’


 Profiel  

Lid Wikenweegschaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Rapture

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 0:34 

Afbeelding

"Hoe bedoelt u, er is geen plaats voor mijn hond? Ik heb gereserveerd toen ik mijn ticket kocht!" Verward kijkt Shin naar de vliegveldmedewerker, die hem in gebrekkig Engels uitlegt dat er iets verkeerd is gegaan met het boeken en er geen plaats is voor Badger. De man haalt nu zijn schouders op en gebaart naar de afgesloten gang. "Ik ben te laat? Hoe bedoelt- Natuurlijk ga ik niet weg zonder mijn hond!"

Badger laat een zielig piepje horen, wanneer Shin de reistas oppakt en tegen zijn borstkas drukt. "U heeft blijkbaar zelf geen huisdieren." Bijt hij de man toe, voordat hij naar het raam beent, om daar de deur van het vliegtuig te zien sluiten. "Badgie, we hebben onze vlucht gemist." Zegt hij op kinderlijke toon en met een pruillipje tegen het dier, terwijl hij de tas neerzet op een stoel en er zelf naast gaat zitten. Zijn ogen blijven gericht op het vliegtuig. Die mensen hier konden ook niets goed regelen. Nu was hij te laat, omdat ze hun werk niet goed hebben gedaan. Hij pakt zijn telefoon erbij om de mensen in New York in te seinen dat hij later zal zijn.

_________________
I am done with my graceless heart,
So tonight I'm gonna cut it out and then restart.
'Cause I like to keep my issues drawn,
It's always darkest before the dawn.


 Profiel  

The Dark Mod

Avatar gebruiker

Offline

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 1:32 

Afbeelding

Abigail kijkt op haar telefoon en ziet dat het inmiddels 4:28. Great, just great.

"Wat ben jij nou voor f***ing waardeloze chauffeur man!" scheldt ze tegen de taxichauffeur. "Een beetje chauffeur weet toch wel een freaking omweg als er een ongeluk is gebeurd! Wat kan mij het nou schelen dat je geen kant op kon door alle auto's, is het niet jouw f***ing taak om mensen op tijd naar hun bestemming te brengen?!" scheldt ze nog even verder. De man kijkt haar verdwaasd aan, hij begrijpt zo te zien het grootste deel van haar engels maar weinig.

Ze gooit het geld wat ze kwijt is voor de reis boos in zijn gezicht en sleurt haar koffertje mee achter haar aan het vliegveld op. Ze loopt naar de vertrekhal en ziet dat het inmiddels 4:31 is; het vliegtuig is vertrokken.

"Great!" roept ze nog maar eens gefrustreerd uit. Het duurt nog heel lang voor de volgende gaat - hallo, het is tenslotte midden in de nacht! - dus ze smijt haar koffer op de grond neer bij een paar stoelen en ploft vervolgens zelf in Ă©Ă©n van de stoelen.


 Profiel  

Lioness of Casterly Rock

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: King's Landing
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 2:01 

Afbeelding
Kate Morgan

"Va te faire foutre, trouduc!" snauwt Kate naar de taxichauffeur terwijl ze hem zijn geld in de handen drukt en dan de deur met een klap dichtsmijt. Dat is ook zo'n beetje het enige Frans dat ze kent, maar in dit geval weergeeft het haar gevoelens wel. De zak had rondjes gereden om meer geld uit haar te kloppen en Kate was zo moe geweest dat ze dat in eerste instantie niet opgemerkt had. En toen ze er iets van gezegd had, had de man gegrijnsd. Gegrijnsd, alsof hij het zijn bedoeling was dat ze te laat zou zijn voor haar vlucht.

Ze had juist zo snel mogelijk uit dit stomme land weggewild - dat is ook de reden dat ze de eerstvolgende vlucht na de begrafenis wilde hebben. Kate heeft hier niets te zoeken. Het enige wat ze heeft is herinneringen aan een vader die ze slechts een paar keer in haar leven gezien heeft en een begrafenis met mensen die om hem gerouwd hadden terwijl zij - zijn dochter - er maar ongemakkelijk bij had gestaan. Ze kende niemand bij de begrafenis, niemand van haar zogeheten 'familie'.

Nee, Kate heeft hier niets te zoeken. Ze pakt haar tas van het trottoir en hijst hem op haar linkerschouder, terwijl ze haar stok in de andere hand pakt en langzaam begint te lopen. Ze heeft er een hekel aan om hem te gebruiken - heeft altijd het gevoel dat ze uit de toon valt -, maar haar vlucht kwam begin vanmiddag pas binnen, waarna meteen de begrafenis en receptie waren. Het gevolg is dat ze nog hetzelfde zwarte pak aanheeft als bij de begrafenis en dat ze al meer dan 24 uur wakker is, wat betekent dat ze uitgeput is en de pijn in haar been erger dan normaal.

Verderop ziet Kate een meisje boos schelden op een taxichauffeur. Blijkbaar ben ik niet de enige die pech heeft vannacht, denkt ze. Het meisje loopt snel naar de ingang toe; Kate volgt, iets langzamer. Haasten heeft toch geen zin meer, de laatste in-check tijden heeft ze al gemist. Dat wordt sowieso wachten, denkt ze geërgerd.

De vertrekhal is helemaal leeg, afgezien van hetzelfde meisje als net en een Aziatisch uitziende jongen met een hond. Kate negeert ze verder, hoewel ze hun positie wel in haar hoofd prent, en gaat op een willekeurige stoel zitten. Daar dropt ze haar tas op de vloer en strekt haar been uit terwijl ze naar buiten kijkt, waar de deuren van een vertrekkend vliegtuig - haar vlucht, verdorie - net dichtgaan.

_________________
I remember the color of music
and how forever
all the trembling bells of you
were mine.


Laatst bijgewerkt door Yuuki op za maart 10, 2012 21:38, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

Citizen of the World

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: At ALL the parties.

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 13:04 

Afbeelding

Soraia rent als een gek door het vliegveld heen. "AAN DE KANT" brult ze in gebrekkig Frans. Natuurlijk was ze weer eens te laat. Ze had veel te veel tijd genomen om haar spullen in te pakken, te 'ontbijten' (ze moest altijd eten!) en uit het hotel te checken. Nu ging ze haar vlucht dus missen.
Hijgend komt ze tot een stop in de vertrekhal en kijkt op het bord waar duidelijk 'Gesloten' op staat vermeld. Droog blijft ze er even naar staren, zich realiserend dat ze haar vlucht gemist heeft, gezien check-in gesloten is. Ze haalt haar schouders dan maar op, dumpt haar tas ergens op een stoel en gaat daar languit tegen aan leunen.

"Achja..." zegt ze dan maar. Dan kon ze deze tijd toch gewoon gebruiken om even bij te komen en naar muziek te luisteren. Ze zou straks wel eventjes bij de balie langs gaan om haar vlucht om te zetten. Soraia haalt haar oude MP3-speler uit haar tas en begint hier naar te luisteren.

_________________
And sometimes when the world stops floating in the sky,

the sky full of possibilities and desires,
it means a black tornado's come along
and washed us all in shades of
grey.


Laatst bijgewerkt door Sjar op za maart 10, 2012 19:12, in totaal 2 keer bewerkt.

 Profiel  

5e jaars

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 13:48 

Afbeelding

Ryan kijkt op zijn horloge als plotseling zijn mobiel trilt. Hij grijpt naar zijn telefoon en neemt op. ”Met Ryan” mompelt hij. ”Ryan jongen, is het gelukt?” vraagt Mason. Ryan staart even naar de taxichauffeur, maar die doet braaf alsof hij niks hoort. ”Ja, de Lefévre’s vonden het een prima overeenkomst” antwoord Ryan. ”Dus je hebt het geld?” vraagt zijn baas. Ryan kijkt naar de koffer naast zich op de achterbank. ”Ja, dat heb ik zeker” zegt Ryan zacht. ”Goed dan zie ik je over enkele uren” zegt Mason en hangt op. Ryan stopt zijn mobiel weg en kijkt weer naar zijn horloge. Hij komt vast niet op tijd. Natuurlijk moest dit hem weer overkomen! Hij, Ryan Chadler met een koffer vol met geld, gaat zijn vliegtuig missen. Wat ook een positieve zijde had, Ryan houdt niet van vliegen. Hij had er nooit van gehouden en dat zou niet veranderen.
De taxi had enorme pech gehad onderweg, elke stoplicht stond op rood en de chauffeur had drie keer ternauwernood moet remmen omdat er anders iemand onder de auto terecht was gekomen.

Als de taxi stopt, gooit Ryan de chauffeur vlug wat geld toe en verlaat de auto zonder gedag te zeggen. Hij rent met zijn koffer naar het vliegveld en beent zich naar de vertrekhal. Vijf hele minuten te laat, ontdekt hij als hij op de klok kijkt. Ryan schopt kwaad tegen een onschuldig stoeltje en neemt dan plaats. Hij graaft zijn gezicht in zijn handen en denkt na. Wat moet hij doen? Hij moet Mason bellen, dat moet hij doen. Hij pakt zijn mobieltje en ziet dan dat de batterijen leeg zijn. Ja hoor! Dat kan er ook wel bij! Alles leek vandaag tot in de taxi perfect te gaan. Hij had vertrouwen ontvangen van Mason, had een deal gesloten met de Lefévre’s en zou bij thuiskomst veel geld verdienen. Maar nu was hij te laat voor zijn vlucht – net zoals enkele andere zag hij – en kon hij niet bellen.


 Profiel  

Wanted: Dead or Alive

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 14:04 

Afbeelding

Geïrriteerd beent Daniël door de vertrekhal. Voor het eerst in acht jaar tijd is hij te laat gekomen. Alles zat vanochtend dan ook tegen. Auto stuk, een buurman die zich ermee dacht te bemoeien, niemand die hem kon wegbrengen, taxi te laat. In zijn pilotenuniform moet hij toezien hoe het vliegtuig dat hij had horen te vliegen langzaam van de grond af komt, terwijl hij hier nog in de hal staat. Dit was hem echt nog nooit eerder gebeurd.

Even besluiteloos kijkt hij om zich heen. Zijn hele schema voor vandaag was door de war geschopt en daar wordt Daniël niet blij van. Opeens komt er een meisje voorbij stormen dat heel hard schreeuwt 'aan de kant' en hem bijna ondersteboven loopt. In rap Frans snauwt hij terug.

"Als je zou uitkijken waar je loopt is het volstrekt overbodig om aan de kant te schreeuwen. Er is hier ruimte genoeg om elkaar te passeren zonder een poging te doen anderen onderste boven te lopen." Stomme buitenlanders.

Zonder haar verder nog een blik waardig te gunnen loopt hij naar de Starbucks, die gelukkig zelfs op dit onmenselijke uur nog open is, en bestelt een Caffe Americano.

_________________

Never give up on the things that make you smile


 Profiel  

Queen of Babylon

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Shiz
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 15:20 

Afbeelding

“HELP! Kan iemand mij hieruit halen?! Alsjeblieft, mijn vliegtuig vertrekt over vier minuten!”

Te laat komen? Nee, dat staat niet in Gaëlle haar woordenboek. Er moet al een mirakel gebeuren om Gaëlle ergens te laat te laten arriveren. Ze liep al sinds drie uur ’s nachts rond te dolen in de vlieghaven en had er speciaal haar nachtrust voor gelaten omdat geen slaap in haar ogen beter is dan het risico te laat te komen. Ze kon in het vliegtuig nog genoeg slapen.

Haar bagage was al netjes afgegeven vanaf het moment dat dit kon. Alle controles op haar identiteit waren gedaan. 4:07. Gaëlle was ruim op tijd. Er kon niets meer misgaan nu. Tot ze besloot om nog eens naar het toilet te gaan dan, ook al moest ze niet zo dringend. Gaëlle gebruikt liever niet het toilet in het vliegtuig, want het gebeurt misschien alleen maar in films, maar ze denkt liever niet aan wat er allemaal tegen de muur zou kunnen plakken als er twee mensen bezig geweest zijn.

En daar liep het dan fout. Om Ă©Ă©n of andere bizarre reden kreeg ze de deur van haar toilethokje niet meer open. Het moderne en veilig uitziende slot gaf voor geen millimeter mee. Over of onder de deur door kruipen was geen optie.

“HALLO? IS DAAR IEMAND?! HELP!” en andere gelijkaardige dingen roept Gaëlle wanhopig. Ze zat al twintig minuten vast in dit hok! Ze draait als een bezetene aan het slot, bonkt op de deur. Ze gooit zelfs haar gewicht in de strijd. Het kan haar niet schelen dat de deur uit zijn scharnieren vliegt. Het kan toch niet zijn dat er op al die tijd geen énkele vrouw moest komen plassen, of make-up checken, of whatever! Straks vertrekt het vliegtuig zonder haar! Merde merde merde merde MERDE…!

“URGH!” Ze draait nog eens aan het slot, en voor ze het beseft komt er zonder enige moeite beweging in. Gaëlle vliegt letterlijk naar buiten wanneer ze nog eens tegen de deur wil beuken en kan zich net weerhouden van tegen de lavabo’s te botsen. De deur slaat met een harde, echoënde klap tegen de muur en stuitert dan weer dicht. Geschokt staart ze naar haar spiegelbeeld, veegt de zweetdruppeltjes op haar neus af, steekt haar handen een seconde onder de kraan, pakt haar handtas en rent met duidelijk hoorbare tikjes van haar schoenen het toilet uit wanneer ze ziet dat de gate gesloten is. Ze rent naar de man die er loopt te bewaken, maar hij laat aan zijn gezichtsuitdrukking duidelijk merken dat niemand zal passeren.

“Non, non, monsieur,” begint ze in het Frans, “vous ne me comprenez pas! ik MOET op dat vliegtuig zitten! Ik ben nog op tijd! Kijk, mijn paspoort… Mijn ticke- Merde, laat me passeren! Mijn bagage ligt ook al op het vliegtuig!” Kwaad kijkt ze de man aan. “Ik klaag u aan! Ik klaag dit hele vliegveld aan! Ik loop hier al sinds drie uur rond om mijn vlucht niet te missen, ik ga even kakken en ik zit gewoon twintig minuten opgesloten in mijn toilethok door een gebrekkig slot! Fiks uwe rommel! Dit is jullie fout!” Ze kijkt de man aan, maar hij lijkt niet onder de indruk aangezien hij elke dag wel bedreigd wordt met aanklachten. Merde! Gaëlle haalt diep adem.

“Bon. Hier gaan jullie spijt van krijgen,” zegt ze met een onderdrukte stem van woede, en met vinnige tikjes van haar schoenen beent ze tegen een hoog tempo weg en gaat voor het raam staan, terwijl ze kijkt naar de vliegtuigen. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze kijkt even om zich heen, en ziet hier en daar nog een paar gestrande mensen. Ze zucht, in een poging tot rust te komen en steekt haar oordoppen van haar muziekspeler maar terug in haar oren.

_________________
    ..*Eleka nahmen nahmen ah tum ah tum eleka nahmen*..


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Abbey Road

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 16:08 

Afbeelding

Met haar Smartphone tussen haar oor en schouder geklemd en in haar handen haar tas en latte, loopt Imogen met driftige passen de vertrekhal binnen. Imogen had te kampen met stress. En niet de positieve variant wanneer ze een presentatie tot een goed einde heeft gebracht.

"Zoals ik u al zei: ik zat vast in de file en heb net mijn vliegtuig gemist. Nee, ik ben niet te laat vertrokken, maar u weet dat de taxi's in Parijs..."

Imogen houdt even halt om haar tas op de grond neer te zetten en haar mobiel in haar hand te nemen. Ze doet haar uiterste best om haar kalmte te bewaren en professioneel te klinken, maar vanbinnen besterft ze het van de nervositeit. Vandaag staan de presentatie en het sollicitatiegesprek gepland die haar eindelijk de kans kunnen geven om de meest felbegeerde baan te krijgen bij een groot Amerikaans bedrijf. Imogen heeft alles uit de kast gehaald: genetwerkt, met andere bedrijven gepraat, tot middernacht dossiers doorgenomen, vergaderd, presentaties gehouden,... Al dat werk en haar droom zouden met Ă©Ă©n vingerknip verdwijnen omdat de taxichauffeur eindeloos rondjes bleef rijden rond de Arc de Triomphe.

Imogen neemt haar tas terug op en loopt naar een van de stoeltjes toe. Ze luistert naar de kwade stem van haar niet meer zo toekomstige baas die onverbiddelijk zegt dat stiptheid van groot belang is. Imogen laat zich in het stoeltje in de buurt van een vrouw met een gestrekt been ploffen.

"Ik.. Ik doe er alles aan om zo snel mogelijk een ander vliegtuig te vinden. Ik beloof het u, geef me alsjeblieft de kans om..."

De man laat Imogen niet uitspreken en zegt dat dit haar laatste en enige kans is. Daarna volgt het toontje dat het gesprek tot een einde is gelopen. Imogen klemt haar vuist om haar smartphone en staart verbeten voor zich uit. Ze moest en zou een tweede vlucht vinden. Ophouden stond niet in haar woordenboek. Ze vist haar laptop uit haar tas en begint verwoed enkele websites af te schuimen, maar die hebben niet al te best nieuws voor haar: ze zal haar meeting gaan missen. Imogen knippert, met een haast emotieloze uitdrukking naar het scherm zonder de woorden in zich op te nemen. Vervolgens neemt ze haar bril af en wrijft vermoeid door haar ogen. Al dit werk. Voor niets.


Laatst bijgewerkt door Lacrimosa op za maart 10, 2012 21:10, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Wonderland

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 16:55 

Afbeelding



GeĂŻrriteerd kijkt Noora op haar horloge. Die verdomde Fransen, hoe moeilijk was het nou om op tijd te komen? Ze had dat paspoort ook gewoon op moeten halen, wat een stomme beslissing. Ze had gelijk toen ze vrij kwam naar hem toe moeten gaan. Wanneer Noora niet ver van haar vandaan ziet dat de balie sluit zucht ze eens luidruchtig. En ja hoor, daar aan de andere kant van de hal komt die lelijke idioot ook eindelijk eens aanlopen.

"Hoe moeilijk is het om op tijd te komen? Ik heb je nog gevraagd of het zou lukken!" Giftig trekt Noora het nieuwe paspoort (op naam van een duitse zakenvrouw Andrea Himmel) uit de hand van de dikke man tegenover haar (die waarschijnlijk toch geen fins verstaat). Ze slaat hem er een keer mee op zijn hoofd en draait zich dan om, om zich nog naar de balie te haasten. Ze had hem geen geld gegeven en hij moest het ook niet wagen er naar te vragen. Als ze over een aantal dagen terug was in Finland (na omgereisd te hebben via Amerika en Mexico) zou ze nog wel wat regelen.

Noora zwiept de dikke rode krullen van haar pruik wat naar achteren en trekt het rokje van haar glimmende zwarte mantelpakje wat naar onderen. Wanneer ze ziet dat de andere laatkomers afgewezen worden zucht ze opnieuw luid. Okay. Fijn. Ze had dus voor niets dat lelijke pakje aangetrokken, die hete pruik opgedaan en ruim een uur besteedt aan het aanbrengen van make-up (en die lippenstift was echt vreselijk). Alles voor niets. Als ze eenmaal de grens over was, dan waren ze haar weer kwijt. Dan kon ze in een van haar vele vermommingen weer rustig verder reizen en zou er gedacht worden dat Noora Ikonen zich nog in Frankrijk bevond. In werkelijkheid wilde ze niet anders dan dit stupide land zo snel mogelijk verlaten. Ze was er al zeven maanden te lang geweest.

Uiteindelijk loopt Noora dan maar naar een bankje toe en gaat twee stoelen van een meisje zitten dat tegen een tas aanleunt en muziek luistert. Die pruik kon ze nu wel af doen. Noora trekt het rode ding van haar hoofd, stopt het in haar handtas en haalt een hand door haar blonde haar. Ze zou zo naar de toiletten gaan om haar normale outfit weer aan te trekken en haar rugzak tevoorschijn te halen. Vluchtig kijkt Noora de vertrekhal rond. Scannen. Potentieel? Haar blik blijft hangen op een vrouw die haar telefoon ophangt en een laptop pakt. Zou daar wat zitten? Ze blijft even naar de vrouw staren, terwijl ze een inschatting maakt en dan bekijkt ze de rest van de mensen.

_________________
    Que sera, sera.


Laatst bijgewerkt door Reflex op zo maart 11, 2012 14:49, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

Volleerd Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Over the rainbow

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 17:48 

Afbeelding

Moe draait Thor zich om in zijn bed als de wekker afgaat. 3:30. Wat ? Neen dat kon niet. Hij wrijft nog eens extra in zijn ogen, knippert en kijkt nog eens op de klok. Nog steeds 3:30. Hoe kon dat nu ? Thor was honderd procent zeker dat hij zijn wekker had gezet om 2:00 niet om 3:30. Vlug kleed hij zich aan, propt zijn slaapgerief in zijn rugzak en loopt de kamer uit.

Beneden, achter de balie van zijn hotelletje staat een man slaperig te gapen. "Sorry voor het storen, maar weet u toevallig hoe het kan dat mijn wekker op het foute uur afging ?" vraagt hij de man vriendelijk in een gebrekkig Frans. Wat ? Een stroompanne ? en de wekkers zetten zichzelf terug op het juiste uur en gaan dan op dat uur af ? Dat had Thor nog nooit meegemaakt of zelfs maar van gehoord. "Maar mijn gevraagde taxi zal dan wel nog buiten klaarstaan?" vraagt hij de man. Zonder op antwoord te wachten loopt hij naar buiten.

Buiten is er geen taxi, er is helemaal niets. Dit begrijpt Thor helemaal niet. Oke ja de taxi zou er zijn om 2:15, maar die kon dan toch gewoon wachten tot hij daar was ? Nu was die taxi gewoon doorgereden, wat was dat nu voor een rare mentaliteit, wachten was heus niet zo erg.

Nu ja niets aan te doen. Vlug haalt Thor een kaartje van Parijs uit zijn zak en kijkt even waar hij zich bevindt. Het hotelletje bevond zich niet zo ver van het vliegveld , als hij snel liep zou hij het nog kunnen halen.

Thor is buiten adem als hij de vertrekhal komt binnenstormen. Er waren al aardig wat mensen. Vlug werpt hij een blik op de klok. 04:31. Verdomme, vlucht gemist. Ach, er zijn natuurlijk ergere dingen dan een vlucht missen. houdt hij zichzelf voor. Rustig gaat hij vlakbij het raam gaan zitten en staart naar buiten, denkend aan de landen die op zijn planning staan om te bezoeken.

_________________
"People die everyday! Friends, family. We lost Harry tonight. He's still with us, in here. So's Fred, Remus, Tonks, all of them. They didn't die in vain. Harry's heart did beat for us, for all of us. It's not over."
Neville Longbottom


Laatst bijgewerkt door Lupos op zo maart 11, 2012 22:06, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

6e jaars

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 19:26 

Afbeelding

'Devo proprio andare' Sofia geeft haar moeder en vader nog een kus en kijkt op haar horloge. 4.00. 'Nog zat tijd. Nu zij hun vliegtuig hebben, kan ik nog een paar bladzijdes uit mijn boek lezen.'Ze loopt naar een bankje en gaat zitten lezen. Een paar bladzijde kon toch nog wel. Het boek was ook zo spannend.

'Nu snel inchecken en dan kan ik zo weer verder lezen in het vliegtuig.' Ze kijkt op de klok die tegenover haar hangt. '4.33? Zo lang heb ik toch niet gelezen? Het waren maar een paar bladzijden,' denkt ze verontwaardigt. Om te kijken of die klok goed loopt kijkt ze naar buiten waar het vliegtuig zojuist nog stond. En ja hoor, hij staat er niet meer. Vliegtuig gemist.

Sofia kijkt om haar heen en merkt nu pas op dat er meerdere mensen zitten. Aan hun gezichten te zien is ze niet de enige die het vliegtuig gemist heeft. Misschien was het vliegtuig wel te vroeg vertrokken, want dat kon toch nooit dat al die mensen hetzelfde vliegtuig nét gemist hebben.

Ze pakt haar spullen en gaat kijken hoe laat het volgende vliegtuig vertrekt naar New York. Gelukkig had ze niet al te veel haast, want morgen had ze pas weer een afspraak voor haar werk. Het volgende vliegtuig vertrekt helaas pas een poos later, dus dan zal nog even moeten wachten. Gelukkig heeft ze haar boek nog, maar ze neemt haar voor om nu wel goed op de tijd te letten, want om nog een keer haar vliegtuig te missen. Daar heeft ze geen zin in.

_________________
The last enemy that shall be destroyed is death.


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: In my cosy little bed

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 19:40 

Afbeelding
Jackson McGowan

Jackson ligt ondertussen al een tijdje te slapen in de vertrekhal op de luchthaven. Gezien zijn fooien die hij verdiende met zijn liefdesliedjes te spelen voor toeristen, niet voldoende waren om nog een nacht te veroorloven in het hotel waar hij verbleef, had hij geen andere keuze dan de nacht op de luchthaven door te brengen.

Met zijn gitaar in zijn armen geklemd, wat best een raar zicht is, ligt hij volledig in dromenland. In een hoekje weggestopt en uit te drukte, heeft hij volledig door het lawaai van het vertrekkend volk geslapen. Hij schiet dan ook wakker als iemand van het schoonmaakpersoneel hem een hardhandige stomp geeft omdat hij in de weg ligt om te kuisen.
Hij knippert eventjes ontzet en zet zich rechter, zijn gitaar opzij leggend. "Hoe laat is het?" Mompelt hij, maar krijgt geen antwoord van de ontzette schoonmaker die driftig verder kuist.

Jay kijkt even stomverbaasd als hij merkt hoe de vertrekhal leeg is en blikt meteen op zijn horloge. Is het nog maar zo vroeg- Oh nee! Hij is te laat! Hoe heeft hij hier kunnen doorslapen? Hij krabbelt meteen overeind van zijn slaapplaats, gooit zijn gitaar op zijn rug, grijpt zijn zak en loopt naar het raam van de vertrekhal toe.
Met een diepe zucht ziet hij hoe de trap naar het vliegtuig van het vliegtuig wegrijdt. Hij had officieel zijn vlucht gemist. Hij kijkt eventjes om zich heen en ziet dat hij niet de enige is.

"Oh, wat een schattig hondje!" Zegt hij onwillekeurig vrolijk als hij de schattige pup ziet die Ă©Ă©n van de reizigers vastheeft in zijn armen. "Hoe heet hij?" Half vergeet hij dat hij net zijn vlucht gemist heeft, dat zal vast wel zijn reden hebben.

_________________
I want to be a monkey, be monkeys with you.


Laatst bijgewerkt door Machoefeltje op za maart 10, 2012 20:49, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

Lid Wikenweegschaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Rapture

Houseitem
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 20:13 

Afbeelding

Er komen steeds meer mensen de vertrekhal binnen, die dezelfde vlucht te lijken hebben gemist. De reacties verschillen nogal, maar er hangt vooral ergernis in de lucht. Shin neemt de verschillende mensen Ă©Ă©n voor Ă©Ă©n in zich op. Gelukkig lijken ze niet eng. Waarom doet zijn telefoon het niet?

Inmiddels heeft hij Badger uit de tas gehaald, omdat hij bleef piepen. De hond vond het natuurlijk ook niets om opgesloten te zitten. Shin kan dus begrijpen dat hij ging klagen. Het dier zit nu dus op zijn schoot, lichtjes hijgend, zijn kopje rondkijkend. Shin moet hem alleen goed vasthouden, zodat de pup niemand gaat bespringen in zijn enthousiasme.

Wanneer hij iemand iets hoort zeggen over een schattig hondje, kijkt Shin op. Er staat een jongeman voor zijn neus. Shin bekijkt hem even en grijnst dan vrolijk. Hij staat op en houdt Badger voor de neus van de jongen. "Dit is Badger!" Antwoordt hij enthousiast. De pup blaft bij het horen van zijn naam en besproeit daarmee het gezicht van de vreemdeling lichtelijk met speeksel. "Ik ben Shin. Heb jij ook een hond? Oh! Je hebt een gitaar! Kun je goed spelen?" Ratelt hij vrolijk door. Hondenliefhebbers zijn potentiële vrienden, weet je.

_________________
I am done with my graceless heart,
So tonight I'm gonna cut it out and then restart.
'Cause I like to keep my issues drawn,
It's always darkest before the dawn.


 Profiel  

Volleerd Tovenaar



Offline
BerichtGeplaatst: za maart 10, 2012 20:30 

Afbeelding

Op z'n tenen loopt Sören over het vloerkleed in de duistere hotelkamer. Hij kijkt nog eens op de digitale wekkerradio: 4:02. Hij was aan de late kant, maar hij kon het vliegtuig nog halen. Voorzichtig zetelt hij in één van de stoelen en trekt hij zijn sokken aan, gevolgd door zijn schoenen. Hij schiet zijn jas aan, doet een sjaal om en zet een muts op zijn hoofd. Alles zo stilletjes mogelijk. Dan pakt hij zijn leren tas. Zijn hand reikt naar de klink. Even is hij ontzettend opgelucht als de deur stilletjes open gaat. Sören stapt de gang op en doet de deur voorzichtig weer dicht. Dan kraken de scharnieren.

,,Nick?'' klinkt er uit de kamer. Sörens ogen worden groter. ,,Nick?'' klinkt er weer. Sören neemt een besluit. De deur klapt dicht en hij vlucht de gang door. Dit was niet handig. Achter zich hoort hij de deur van de hotelkamer weer opengaan. Oh nee. Hij had hier zo geen zin in! Sören sprint de trappen af, van de tweede verdieping naar de begane grond. Hij ging het redden! Sören loopt zo onopvallend mogelijk de lobby door. Niet dat dat hoefde: de lobby was zo goed als verlaten. Sören gaat de draaideur uit en ademt de frisse lucht in; phew; buiten. Ontkomen. Sören slaat een zucht uit.

Sören houdt een taxi staande en stapt in. ,,L'aeroport,'' mompelt hij; hij heeft geen flauw idee of dat Frans is, maar, zelfs met Sörens uitspraak van het Frans, klonk het Frans en de chauffeur lijkt het te begrijpen.

Bij het vliegveld aangekomen drukt Sören de chauffeur wat geld in zijn handen - er was over van wat hij aan het hotel moest betalen. Die moest het meisje, die dacht dat hij Nick heette, betalen. Sören grijnst jongensachtig. Hij mocht haar toch niet zo; ze was zo'n akelige Franse die hij ergens in een Parijse club had opgepikt. 't Was niets bijzonders. Sören neemt zijn iPhone uit zijn zak en kijkt hoe laat het is. 4:29? Van bagage wegbrengen was geen sprake; zijn tas was handbagage. Maar hij had geen flauw idee waar hij hier moest zijn! Hij had alleen in één of ander blaadje gelezen dat Charles de Gualle de man was die 'nee' zei - hetgeen niks van doen had met dit hele vliegveld. Sören zuchtte, informeerde waar hij moest zijn, en sprintte toen de hal in. 4:31. Te laat. En hij was kennelijk niet de enige: de hal was gevuld met gefrustreerde mensen. Sören fronst bij het horen van een eerste gesprek tussen een japans-uitziende jongeman en een man met een gitaar.

Het vliegtuig waar hij in had moeten zitten, wordt ontkoppeld van de loopgang. Langzaam komt het in beweging en neemt het zijn plaats op de landingsbaan in. Alles is te zien door het glas waar één van de wanden van de vertrekhal uit bestaat. Sören zucht. Zou hij dan toch maar teruggaan naar het hotel? Zeggen dat hij even moest roken of zo? Een luchtje scheppen? Het vliegtuig maakt vaart. De vertrekhal is verlaten. Sören keert de glazen wand teleurgesteld zijn rug toe.

Dan wordt alles wit door een verlindend fel licht. Een enorme knal volgt; Sören zet zijn handen tegen zijn oren en buigt naar de grond. Het licht verdwijnt zo snel als het kwam - een soort van windvlaag suist door de vertrekhal heen. Er klinkt gerinkel van glas. Terroristen? schiet er door Sörens hoofd heen. Hij draait zich om. Op de vertrekbaan ligt het vliegtuig naar New York; gekanteld, vlammend. Sörens ogen worden groot. De vloer van de vertrekhal is gevuld met stukken glas. Wat was er aan de hand?

_________________
,,The novelist is an ever-wakeful creator,
carefully monitoring those characters who might foil his design,
run away with his themes,
step out of their own atmosphere,
and make their way
in the void between the stars.
’’


 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 125 berichten ]  Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5 ... 9  Volgende


Keer terug naar RPG Archief
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast

cron

Powered by phpBB :: FI Theme