Catie
Black Bird of the Sky
Woonplaats: Winterfell
|
|
Geplaatst: vr jan 04, 2013 19:20
Mila hoort het geklop op de deur en ze volgt Damien met haar ogen als hij de deur open doet. Op het moment dat hij spreekt weet ze wie het zijn. Ryan&Lara. Dat betekende dat ze nog steeds veel mensen misten. Terwijl de twee binnenkomen blijft Mila bij de deur staan. Ongeduldig luistert ze naar de geluiden buiten terwijl de tijd langzaam voorbij tikt. Als het 01.59 is gaat ze rechtop staan.
"Tijd om de spullen te pakken en zo te vertrekken," zegt ze dan op een zakelijke toon, "Blijkbaar heeft de rest zich bedacht."
Ze kijkt nog even naar de deur. Ergens had ze niet verwacht dat Sebastian het op zou geven. Ze loopt naar haar tas toe en pakt die op. Als ze weer naar de deur loopt en de deurklink vastpakt wordt er aangeklopt. Haar adem stokt even. Dan opent ze de deur langzaam. Elina&Sebastian. Ze kijkt de twee even aan. Over precies op tijd gesproken.
"Een minuut later en we waren vertrokken," zegt ze dan op zakelijke toon, "We gaan gelijk."
[[...]]
De tocht door het barre landschap is absoluut niet de makkelijkste die Mila ooit heeft gemaakt, maar er leken geen verborgen vallen te zijn of gevaarlijke beesten. De uren zijn voorbij gestreken en ze heeft geen idee hoe laat het ondertussen is. Dit gedeelte kende de lichten niet en Mila begrijpt wel waarom. Het was makkelijk verdwalen in de duisternis. Ze waren uiteindelijk aan de rand van de afgrond beland en één richting op gaan lopen, eigenlijk maar hopend dat ze de juiste op gingen.
Mila loopt voorop, de omgeving houdt ze in de gaten. Ergens knaagt er iets aan haar dat dit allemaal niet klopt, maar ze kan haar vinger er niet opleggen. Misschien ging het gewoon te gemakkelijk? En dan ziet ze het. Verderop, in de verte. Licht. Ze stopt en kijkt even om naar de anderen.
"Licht... Misschien de ingang van het doolhof..." zegt ze dan.
Ze begint weer te lopen, ze moet het zeker weten. Hoe dichterbij ze komt, hoe meer ze kan zien. Het was een smalle oversteek en aan de andere kant stond een torenhoge muur met een ingang. En ervoor, een klein houten huisje met licht. En ze weet het niet zeker, maar er lijkt iemand buiten te zitten. Ze stopt weer en kijkt de andere aan.
"De ingang... Maar volgens mij zit er iemand op wacht," zegt ze dan en ze richt haar blik op Damien, "Gelijk uitschakelen?"OOC:: En ik heb doorgespoeld! Oke, de groep is bijna bij de ingang van het doolhof. Er zit een oude man bij de ingang, doet geen vlieg kwaad. Als ze hem voorbij proberen te slippen zal hij ze opmerken. (Hij merkt ze sowieso op) Hij heeft geen wapens. En overduidelijk, het is nog donker.
_________________
Life doesn't run a clear course It flows through from within It's supposed to take you places and leave markings on your skin
|
|