Welkom op Harry Potter Forum! 


Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5 ... 7  Volgende

Headhunter

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Kruideniersstraat 71

Houseitem
BerichtGeplaatst: wo aug 15, 2012 23:03 

Afbeelding


Mount Cladis is een hoog, onbegaanbaar gebergte dat twee steden van elkaar scheidt. Om de bewoners van de ene naar de andere kant te vervoeren rijdt er eens in de zoveel uur een enkele bus over de gevaarlijke, nauwe bergpas met verraderlijke bochten en slechte infrastructuur. Ondanks de vele gevaren is het nooit fout gegaan.

Tot op een dag de buschauffeur de controle over het stuur verliest, de bus zich door de vangrail slingert en de afgrond in duikt…

Het ziet er grimmig uit; de bus is volledig verwoest, en niet alle inzittenden klimmen levend uit het voertuig. Het handjevol personen dat het dramatische ongeluk wel overleeft - de RPG'ers - slaan de handen ineen om te overleven tot de reddingstroepen er zijn.

Als geluk bij een ongeluk ligt er enkele honderden meters van de crashsite een klein dorp met een naastgelegen meer: Cladis Creek. Gelukkig, hulp is nabij!

Als de overlevenden het dorpje echter betreden, blijkt het een spookstad te zijn. Cladis Creek is al jaren verlaten en afgesneden van de buitenwereld. De enige weg die naar de stad leidt is afgezet en onbegaanbaar. Er zit voor de groep overlevenden niets anders op dan zich in Cladis Creek op te houden en te wachten op de redding. In ieder geval zijn ze veilig en hebben ze onderdak…

… of toch niet?




Het is een uur of 5 's middags. De bus is op ongeveer een uurtje onderweg en heeft nog 2 à 2,5 uur te gaan voordat de bestemming bereikt is. Het is de tweede busrit van de dag. Er gaan maar twee bussen heen en weer per dag en geen 's nachts, vanwege veiligheid en de duur van de reis. De bus is afgeladen; er zitten zeker zo'n 65 inzittenden in. De radio staat zachtjes aan en de buschauffeur fluit vrolijk mee. Het was een lange rit, maar hij deed het vaak genoeg dus het was geen enkel probleem. Het waren dan wel nauwe bergpassen, hij had de rit al zo vaak gemaakt dat hij het bijna blind kon rijden. Hij rijdt dan ook nonchalant en gemakkelijk.

Hij rijdt met de bus een bocht haarpspeldbocht door. Midden op de weg staat een berggeit die geschrokken opkijkt. De chauffeur schrikt en maakt zonder nadenken in een reflex een uitwijkmanoeuvre, terwijl de geit naar veiligheid springt. De volle bus slipt, maakt een U-bocht en ramt met de achterkant de vangrail. Even lijkt de tijd stil te staan; dan helt de bus over en begint zijwaarts van de klif af te rollen, de diepte in...

Hoe lang heeft de val geduurd? 10 seconden? Een minuut? Een halfuur? Tijd is absoluut relatief in een situatie als deze. Na een eeuwigheid vallen en rollen en botsen landt de bus helemaal onderaan de berg, verrassend genoeg op zijn wielen, ingezakt naar rechts. Alle ramen zijn gesprongen of gebarsten, en de deur is uit zijn scharnieren gedrukt en opengevouwen...


Afbeelding

Giselle zit met haar blik op haar iPod gericht in de bus, oortelefoontjes ingeplugd, naar popsongs te luisteren. Naast haar zit een man van ongeveer in de 40. Hij was begonnen aan een boek maar zat nu naast haar te slapen met het boek nog half in zijn handen op schoot. Giselle kijkt zijlings naar hem. Als ze ziet dat zijn boek bijna van zijn schoot afglijdt, duwt ze hem voorzichtig terug in zijn grip.

Boven haar hoofd, in het bagagerek, ligt haar tas. Ze had een aantal weken bij haar oom en tante gespendeerd en was nu weer onderweg naar huis. Lily Allen blert hard in haar oren, dus van geluiden om zich heen merkt ze niets. Ze kijkt op als ze ineens een vreemde kriebel in haar buik voelt, en ziet hoe haar tas haast in slow-motion van het bagagerek afglijdt.

Giselle snakt naar adem. Ze is hard op haar rug terecht gekomen bij de uiteindelijke klap en dat heeft haar de adem ontnomen; om maar niet te spreken van het feit dat ze een afgrijselijk ongeluk hebben gehad. Ze ligt verfomfaaid tegen de wand van de bus op een bank. Half op de bank en op de grond, onder haar benen, ligt de oudere man die naast haar zit. Giselle hijgt geschokt. Ze is gehuld onder een deken van glasscherven en haar volledige rechterkant is open; er zit een diepe snee in haar wang, en in haar armen zitten nog wat glasscherven. Ze zit onder de blauwe plekken en alles lijkt pijn te doen. Ze kijkt om zich heen, en ziet overal bloed. De buik van de man is doorboord door een losgeschoten armleuning. Ze snakt weer geschokt naar adem en de paniekerige tranen beginnen te rollen. Het begint tot haar door te dringen wat er gebeurd is. De pijn voelt ze nog niet zo veel als ze zou moeten voelen door de schok en de adrenaline die er door haar heen jaagt.

Ze grijpt naar haar iPhone. Het scherm is gebarsten, en als ze op de knop drukt krijgt ze enkel een wit scherm. Hij staat nog wel aan en geeft licht, maar werkt niet meer. Ze buigt zich paniekerig over de man. Die kijkt haar met open ogen aan, hapt naar adem, lijkt iets proberen te zeggen... en zucht dan. Ze ziet hoe zijn ogen dof worden en zijn borst stopt met bewegen. Ze slaat haar hand voor haar mond. Ze heeft net een vreselijk ongeluk gehad. Ze heeft een man zien sterven. Ze is in paniek, in grote paniek. Ze rommelt in zijn zakken en vindt uiteindelijk een oud telefoontje. Ze klapt hem open. Hij werkt nog, maar er is geen signaal. Ze gooit de batterij en de simkaart eruit en stopt die van haar iPhone erin; ook geen signaal. Waarom ze denkt dat het zou werken weet ze ook niet, in crisissituaties doe je nu eenmaal onlogische dingen.

Geen signaal. Kapotte telefoon. Geen mogelijkheid om het alarmnummer te bellen. Ze trekt zich op aan de bank en speurt de bloederige bus af, op zoek naar teken van leven. Hoeveel anderen zijn er überhaupt nog in leven?





We beginnen meteen met de actie! Laat je personage lekker gehavend uit de bus kruipen. Bedenk dat het niet realistisch zou zijn als je personage compleet ongehavend opstaat. Maak je geen zorgen over een permanent gehandicapt personage of limitaties, we zullen genoeg tijd en faciliteiten krijgen in Cladis Creek om de personages op te laten knappen.

Mobieltjes kunnen deels, helemaal of helemaal niet werken, maar bedenk dat ze in zo'n afgelegen plek geen signaal zullen hebben!

De personages kunnen best wat bagage bij zich hebben, aangezien het een lange trip is!

VEEL PLEZIER MET DE RPG!

_________________
now my life is sweet like cinnamon


 Profiel  

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: wo aug 15, 2012 23:14 

Afbeelding

Finlay zit, languit gestrekt, op zijn stoeltje die zich bevindt op de voorlaatste rij van de bus. Deze plek is zorgvuldig uitgekozen gewoon omdat hij graag met rust wil gelaten worden en slaap wil inhalen voordat hij weer actief aan het werk moet als soldaat. Ja, deze trip in de bus brengt hem naar een legerkamp hoog in de bergen, waar ze worden getraind. Hij onderdrukt een zucht als hij muziek hoort galmen uit de oortjes van een ipod, die blijkbaar eigendom zijn van een tienermeisje. Ze ziet er in elk geval zo uit. En die muziek...Vreselijk. Hij rolt met zijn ogen en gaat rechter zitten om verveeld een boekje te nemen van op het bagagerek.
Net als hij zijn hand wil uitsteken, voelt hij hoe de bus een scherpe bocht neemt en daarna compleet begint te slingeren waardoor Finlay zijn evenwicht verliest en met zijn achterhoofd tegen het bagagerek botst.

Zijn ogen gaan wijd open als hij ziet hoe ze tegen een vangrail botsen - die begint te buigen door het gewicht van de bus - en hij grijpt snel het bagagerek met beide handen terwijl hij hardnekkig met zijn lichaam tegen een kind aanduwt zodat ze niet van haar stoeltje gaat vallen. Het kind begint hysterisch te gillen terwijl ze met een topsnelheid naar beneden donderen.
[...]

Finlay opent zijn ogen met een schorre kreun terwijl hij iets korrelig rond zijn handen voelt. Stenen? Een wazig beeld verschijnt voor zijn ogen en terwijl de pijn in zijn lichaam begint door te dringen, hoort hij ook hoe talloze mensen aan het gillen zijn. Totale paniek en chaos. Waar is het kind? Hij wil zich oprichten maar laat een grom ontsnappen als zijn arm niet meteen wil meewerken.
Zijn zicht begint langzaam te beteren en dan pas merkt hij hoe groot de schade aan de bus is. Ziet hij daar nu iemand bewegen in de bus?
Met een kleine schreeuw van de pijn richt hij zich op, ziet dat wat hij voor stenen aanzag blijkbaar allemaal glassplinters zijn van de busramen, en strompelt langzaam naar de bus toe terwijl er bloed uit zijn been gutst.


 Profiel  

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 8:53 

Afbeelding

Elke paar minuten schrikt Sophie wakker doordat haar hoofd van de slaap naar beneden valt. Ze was kapot, maar slapen had ze nooit gekund in een bus. Vermoeid wrijft ze een keer over haar gezicht en gaat weer verzitten. Ze glimlacht even naar de man naast haar die haar door het bewegen wat verstoort aankijkt, maar richt haar blik dan weer naar buiten. De bus zat helemaal vol en zij had weer net naast dat ene chagrijnige stuk terecht moeten komen. Hij had na drie minuten al duidelijk gemaakt dat hij niet in was voor een gesprek, dat hij was getrouwd en vooral dat hij met rust gelaten wilde worden. Sophie slaakt een zucht. Ze zou blij zijn als ze weer thuis was.

De bus maakt plotseling een onverwachte bocht, die haar door het gewicht van de man naast haar tegen de raam klemt. Geschrokken houdt Sophie haar adem in, maar als de Bus van de weg afraakt, slaakt de paniek toe en wordt het zwart voor haar ogen.

Donker, schreeuwen, angst maar vooral pijn is wat er door Sophie heengaat als ze haar bewustzijn terug krijgt. Als ze beseft waar ze moet zijn opent ze haar ogen.

Het glas van de ruit ligt verbrijzeld over haar heen. De stoel naast haar is leeg, maar ze ziet nog net de been van de man naast haar in het gangpad. Sophie wilt opstaan om te kijken of alles met hem in orde is, maar dat lukt niet. De stoel voor haar zit klem op haar benen. En plotseling beseft ze dat daar de pijn vandaan komt die ze voelt.

"Help.." wilt ze roepen maar komt er klein en bibberig uit. Ze slikt haar tranen weg, veegt de tranen weg met haar hand en probeert zich onder de stoel voor haar uit te trekken.

Als dit niet lukt begint het rukken aan de stoel steeds panischer te worden en voelt ze de tranen in volle vloed over haar wangen rollen. "HELP!" roept ze dan.

_________________
Cos I am taking back what’s mine
I am taking back the time
You may call it suicide
But I’m being born again


 Profiel  

3e jaars

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 9:10 

Afbeelding

Genim klapt met een zucht zijn telefoon dicht. Hij zit in kleermakerszit op een bankje ergens in het midden van de bus, zich helemaal niks aantrekkend van de deftige dame naast hem die vuile blikken op zijn uitgestoken knieën aan het werpen is. Geïrriteerd steekt hij zijn telefoon terug in zijn sporttas. Net zijn pech dat zijn auto het begeven heeft na een competitie. De kinderen zijn allemaal naar huis gebracht in de auto's van hun ouders, maar Genim zelf merkte pas dat zijn auto het niet deed toen iedereen al weg was en hij al het papierwerk al had ingevuld bij de balie van de sporthal.

Een paar telefoontjes, wat knarsetandende gesprekken met automonteurs met ik-weet-alles-beter-dan-jij-dus-blijf-met-je-tengels-van-die-moersleutel-af houdingen en een taxirit naar het busstation later kon hij nog net een kaartje bemachtigen voor deze busrit, die hem in ieder geval naar de andere kant van de berg zal brengen. Genim rolt met zijn schouders en reikt naar zijn iPod, die zich ergens in zijn tas zou moeten bevinden. Gefrustreerd met zijn dag vloekt hij onder zijn adem als hij het onding niet meteen te pakken kan krijgen. Hij geeft het op en leunt zijn hoofd tegen de steun aan. Het laatste wat hij ziet voordat zijn wereld zwart wordt is het verschrikte gezicht van de dame naast hem als de bus begint te kantelen.

[...]

Genim opent langzaam zijn ogen. Zijn eerste gedachte is vol pijn, maar hij kan de bron zo snel niet vinden dus hij blijft stil liggen. Het tweede dat hij waarneemt is chaos. Er is gegil, gehuil, geschreeuw, en tegelijkertijd lijkt er een soort gedempte stilte over de bus te heersen. Maar dat zou ook de piep in zijn oren kunnen zijn die het geluid aan het dempen is.

Hij haalt diep adem en probeert rechtop te gaan zitten. Moeilijker dan verwacht, aangezien hij op de een of andere manier half onder een bank is geschoven. Hij gebruikt zijn armen om zich op te hijsen en valt meteen terug naar de grond met een teruggebeten gil. Oké, primaire pijnbron gelokaliseerd. Met moeite kijkt hij naar zijn linkerschouder. Zoals verwacht steekt er een flinke glasscherf uit tussen zijn sleutelbeen en zijn schouderblad. Met moeite hijst hij zich met zijn rechterarm tussen de bank vandaan. No way dat hij die scherf er zelf uit kan trekken. Als hij eenmaal half staat merkt hij dat hij tijdens de val van de bus zijn knie raar verdraaid moet hebben. Zijn ribben voelen ook niet helemaal lekker aan. Hij wil wedden dat hij onder zijn kleren helemaal onder de schaafwonden en blauwe plekken zit.

Genim probeert wat rechter te staan en kijkt om zich heen. Niet ver van hem zit een meisje te prutsen met een telefoon. Zijn blik valt op de ramen. De dame waar hij naast zat tijdens de rit hangt half door een ruit heen, compleet levenloos. Hij slikt en kijkt langs haar heen. Er lijkt iemand aan te komen lopen, maar hij kan er niet zeker van zijn. Hij zet een kleine stap en voelt iets tegen zijn voet. Naar de grond turend merkt hij dat het de iPod is waarna hij op zoek was vlak voor de klap. Huh. Hij stopt het ding in zijn zak en kijkt weer om zich heen de bus in terwijl hij aan zijn oren trekt om het geluid weer vol terug te laten keren. Wat is de volgende stap?

_________________
I carry your heart. I carry it in my heart.


 Profiel  

Headhunter

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Kruideniersstraat 71

Houseitem
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 9:14 

Afbeelding

Giselle hoort gesnik, gejammer van verschillende plekken uit de bus komen. Er waren nog mensen in leven, maar voor hoe lang? "HELP!" hoort ze een vrouw roepen. Giselle klautert moeizaam over de man heen naar het gangpad. Auw. Haar enkel doet ongelooflijk veel pijn. Ze bijt op haar lip, knijpt haar ogen dicht en blijft even stilhangen, met haar ellebogen leunend op twee stoelleuningen. Ze glijdt voorzichtig met haar voet uit haar pumps. Ze droeg altijd, áltijd hakken. Alleen als de pijn ondraaglijk werd deed ze ballerina's aan om de pijn even te verlichten. Maar nu was niet de tijd om haar tas te doorzoeken en deze te zoeken. Heel voorzichtig zet ze haar blote voet neer. De bus zit onder het glas en bloed en andere troep. Een nieuwe traan biggelt over haar wang. De gedachte dat ze in andermans bloed - misschien wel die van de man naast haar - aan het lopen was, dat de glasscherven haar voeten openhaalden, was vreselijk, maar ze moest nu naar de vrouw.

Met veel pijn in haar enkel strompelt ze naar de bron van het geluid toe. Ze moet zich over enkele mensen in het gangpad manoeuvreren, waaronder een man die naast een bekneld meisje in het gangpad ligt. Zelf zeer overstuur snikkend klautert Giselle naast het blonde meisje op de stoel en helpt haar met duwen tegen de stoel die haar beknelt. Een plan heeft ze niet, ze moesten die stoel gewoon wegkrijgen. Ze voelt zich compleet machteloos, en huilt en jammert luidkeels terwijl ze het meisje probeert te bevrijden.

_________________
now my life is sweet like cinnamon


 Profiel  

The Immortal Mod

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Hopes Peak Academy
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 9:27 

Afbeelding

Terwijl de bus doorrijdt is Myra, helemaal achterin de bus bij het raampje, druk bezig met drie dingen tegelijk. Het luisteren naar The Who terwijl haar iPod veel te hard staat, het lezen van The Shining, al had ze deze al minstens 20 keer gelezen en het wegwerken van een bak appelkaneelkwark. The Who is briljant, Stephen King is een held en de persoon die appelkaneelkwark heeft uitgevonden moet een nobelprijs krijgen. Er is bijzonder weinig mis met de wereld op dit moment. Met haar voeten tegen de stoel voor haar slaat ze een bladzijde van haar boek om.

De bus schommelt wat, maar veel doet het haar niet. Wanneer de bus voor de tweede, en zelfs de derde keer hevig schommelt zet ze haar koptelefoon af. "Meneer de buschauffeur, kunt u alstublieft gewoon rechtdoor blijven rijden?" zegt ze wat klagelijk. Ze had geen zin om misselijk te worden.

Dan volgt er een dreun vlak naast haar en voelt ze een onaangenaam gevoel in haar maag, alsof ze in een schommelschip op de kermis zit. Ze vallen. Ze ziet hoe verschillende koffers en tassen van de bagagerekken vallen. Sh.t. Ze duikt op haar stoel en maakt zich zo klein mogelijk. Dan volgt er een klap en gegil en Myra merkt dat de bus van de berg afrolt.

Myra heeft geen besef van tijd en plaats... Hoelang waren ze gevallen? Waar was ze? Wat was onder en boven? Ze kijkt even op ze, naar de ander hoek van de bus. Even schrikt ze; deze is helemaal ingedeukt. Als ze daar was gaan zitten was dood geweest, dat is een ding dat zeker is. Maar goed, daar zat ze niet. Ze wilt opstaan, maar merkt dat haar arm vast zit tussen de twee stoelen voor haar. Ze vloekt zachtjes en probeert zich los te wringen, wat met veel pijn en moeite eindelijk lukt. Dan hoort ze verderop iemand huilen... terminste, het lijkt op gejammer. Ze pakt haar rugtas staat op en loopt door de bus naar voren. Thank god for kisten, want veel last van het glas had ze niet. Haar arm voelt dik, pijnlijk en gezwollen en er sijpelt een straaltje bloed langs haar gezicht. Haar kleding was een mengeling van bloed en kwark en ze zag d'r waarschijnlijk monsterlijk uit.

Dan ziet ze waar het geluid vandaan komt. Twee meisjes zitten verderop en één van de twee lijkt vast te zitten. Ze gaat er gelijk op af en leunt over de stoel naar ze toe. "Zit je vast?" vraagt ze, en zonder op antwoord te wachten wurmt ze zich langs het andere meisje en begint ze hard tegen de stoel aan te trappen. Zo komt het been van het meisje langzaam los.

_________________
BLOOD LUST
<3


 Profiel  

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 9:33 

Afbeelding

Finlay staakt zijn passen als de pijn in zijn been wel heel erg wordt, en voorzichtig tuurt hij naar beneden - bang voor wat hij zal zien - en slikt als zijn broekspijp volledig onder het bloed zit. Hij haalt diep adem in de hoop kalm te blijven, stap nummer één dat ze hebben geleerd in het leger: Altijd kalm blijven!
Hij trekt zijn trui uit, bukt zich voorzichtig - om zoveel mogelijk pijn te vermijden - en bindt zijn trui uiteindelijk op de plek waar de wonde zit. Een pijnscheut trekt door zijn lichaam waardoor hij er bijna moet van kokhalzen en even misselijk wordt.

Maar zijn gedachten worden afgeleid door een vrouw die om hulp begint te roepen. Er zijn dus echt overlevenden in de bus!
Finlay strompelt naar de bus toe tot hij aan het portier is die half open hangt van de klap. Met een nijdige grom wurmt hij zich de bus in en is even van zijn lood geslagen door al de levensloze lichamen die er liggen. In Irak zou je nog zoiets verwachten, maar toch niet hier? Automatisch glijden zijn ogen verder, op zoek naar het kind. Finlay trekt bleek weg als hij het kind op de grond ziet liggen, midden in het gangpad, in een rare houding met de angst in de ogen. Dood.

Haastig wendt hij zijn blik af en probeert zich te concentreren op de overlevenden. Hij ziet hoe het tienermeisje van daarnet en een onbekende een poging doet om een ander te helpen. Terwijl hij een rugleuning grijpt van een zetel, wurmt hij zich het gangpad door en gaat naast haar staan. Dan ziet hij hoe een blonde jongedame gekneld zit tussen twee stoelen. 'Probeer kalm te blijven... We krijgen je hier heus uit, we laten je niet achter. Ok?' Hij slaat zijn blik neer op de donkerharige meid die de stoel langzaam los aan het krijgen is, grijpt de leuning vast en krijgt de stoel dan uiteindelijk los.


 Profiel  

3e jaars

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 9:41 

Afbeelding

Rond Genim heen vind beweging plaats. Hij hoort zelf nog bar weinig, maar een luide 'help' dringt tot hem door. Hij volgt een meisje dat eruit ziet alsof de halve zuivelafdeling van de plaatselijke supermarkt over haar heen heeft gespuugd en bevindt zich al snel naast de twee meisjes die proberen een derde meisje vrij te krijgen. Goed duwen kan hij niet met maar één goed werkende arm, en maar één van zijn knieën is onbeschadigd gebleven, maar hij kopieërt het zuivelmonster en trapt tegen de bank aan, hopend dat de benen van het meisje zo niet verder beschadigen.

Gelukkig komt er op dat punt een jongen aanlopen met flink wat meer kracht -zie je wel dat er buiten de bus iemand bewoog!-, en hij krijgt de stoel wel los.Als de bank ver genoeg los lijkt te zijn buigt hij een beetje en trekt het beknelde meisje er voorzichtig een stukje onderuit, de pijn in zijn linkerarm verbijtend.

"Nog een klein stukje..."

Als het meisje eenmaal helemaal los is kijkt hij om zich heen. Langzaamaan begint de bus meer in beweging te komen. Hij keert zich terug naar het meisje.

"Hoe voel je je?"

_________________
I carry your heart. I carry it in my heart.


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Bij An!

Houseitem
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 10:50 

Afbeelding

De bus is net vertrokken en ja je raadt het al, Tristan is al direct verveeld. Zuchtend kijkt hij om zich heen, probeert de omgeving een beetje te observeren en in zich op te nemen. Op zoek naar iets wat een beetje meer leven in deze saaie bus rit zou kunnen brengen. Het is verbazend hoeveel verschillende mensen toch dezelfde bestemming kunnen hebben. Zelf was deze reis voor hem geheel ongepland. Na een beetje onderzoek te hebben gedaan in zijn geboortedorp kwam hij erachter dat hij nog familie heeft in het dorpje waar deze bus nu naar toe aan het rijden is. Nieuwsgierig om te weten wat er nu werkelijk met zijn ouders is gebeurd, waardoor zij gestorven zijn, is hij impulsief vertrokken.

Een grijns komt erop zijn gezicht als de vrouw naast hem een beetje meer naar links opschuift zodat de afstand tussen hen groter wordt. Ze trekt haar neus op en kijkt zuur, net alsof ze iets vies ruikt. Geamuseerd trekt Tristan op die reactie nog maar een schoen uit en moet echt zijn best doen om niet in lachen uit te barsten als hij het gezicht van de vrouw dan ziet. Hij wiebelt even geamuseerd met zijn tenen en blikt nog eens snel doorheen de bus. Wat zou hij nu eens gaan doen? Of beter gezegd, wie zou hij nu eens gaan lastigvallen? Hij is en blijft nu eenmaal een puber van begin de twintig.
Zijn ogen vallen op een meisje. Ze zit iets meer naar achteren in de bus en is met haar Ipod bezig. Een grijns verschijnt erop zijn gezicht terwijl hij zijn rugzak over zijn schouder tilt en opstaat.

Op blote voeten wandelt hij door de bus, geconcentreerd op zijn doel af. Door het feit dat hij dus met zijn rug naar de voorkant van de bus gekeerd aan het lopen is ziet hij niet wat er daadwerkelijk gebeurd. Het enige wat Tristan weet is dat hij in ene keer helemaal door de bus vliegt. Hij smakt met een klap tegen één van de zetels vooraan. Geschrokken hapt hij naar adem, probeert recht te staan maar vliegt daarom nog meer naar links waardoor hij haast tegen de buschauffeur opvliegt.

Een pijnscheut zorgt ervoor dat Tristan trillend zijn ogen opent. Hij kreunt zachtjes en merkt dat elke spier in zijn lichaam pijn doet. Nog steeds te verbaasd om wat er nu eigenlijk gebeurd is kijkt hij om zich heen. Niet dat hij veel ziet door de puinhoop die er ligt. Terwijl hij zijn bovenlichaam omhoog duwt, steunend op zijn ellebogen, ziet hij dat hij boven op de chauffeur ligt. Geschrokken om de blik die in zijn ogen schuilt probeert hij recht te staan en zakt met een kleine gil terug naar beneden. Als hij zijn rechtervoet bekijkt merkt hij wat de oorzaak is van de pijn. Impulsief trekt hij in een vluchtige beweging een groot stuk glas uit zijn voet. Scheurt een stukje kleding van de bloes van de chauffeur af en drukt deze tegen zijn voet. In de hoop de bloeding te stoppen.
Zover hij kan zien staat hij vol schrammen, zijn rechterenkel is rood en opgezwollen. Verstuikt, concludeert hij hieruit.

Een kleine help en wat stemmen verderop in de bus trekken zijn aandacht. Zouden er nog overlevenden zijn? Hoopvol spitst hij zijn oren in de hoop nog meer op te kunnen vangen. Klanken hoort hij maar hij verstaat er niets van, ze zijn te ver weg.
Tristan besluit dat hij hier niet langer kan blijven zitten, wankelend komt hij overeind en bijt op zijn lip. De pijn in zijn knie en voet zijn overheersend en feller dan hij dacht. Hij ademt even diep in en zet dan een stap naar voren, helaas houd zijn knie het niet waardoor hij terug naar beneden zakt. "Awww!" gilt hij luider dan hij wou. "Is er iemand die kan helpen?" De tranen prikken in zijn ooghoeken, gefrustreerd veegt hij deze weg. Laat er maar snel hulp komen, de pijn is niet te houden, denkt Tristan.

_________________
2 seconds ago via HPF · Like · Comment


 Profiel  

Citizen of the World

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: At ALL the parties.

Houseitem
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 11:04 

Afbeelding

Tia zit zeer ongemakkelijk op haar stoel, want het was absoluut niet haar eerste keuze. Ze had namelijk de perfecte keuze geplanned voordat ze op de bus stapte; ze had na lang aandringen, de dag voor vertrek, een handgetekende plattegrond van de bus - inclusief nooduitgangen! - weten te bemachtigen van een onguur figuur op een onguur busstation. Waarom ze geen gedrukte plattegronden in hun bezit hadden, was voor haar een verwondering. Haar vraag daarover werd echter niet vriendelijk beantwoord.

De gekozen plaats zou direct naast de nooduitgang zitten, had het minst kans op geluidsoverlast en alsnog een ongebroken gezichtslijn tot aan de chauffeur, zodat ze zijn rijgedrag en kennis van de wegregels in de gaten kon houden. Helaas was de taxi later dan ze het taxi bedrijf had opgedragen - eigenlijk had ze rekening moeten houden met de alledaagse mensen - en haar stoel was bezet door een man met ernstig overgewicht. Tia had hem geprobeerd te overtuigen om op te staan, totdat de buschauffeur er genoeg van had en haar de keuze gaf om ergens anders te gaan zitten of de bus te verlaten. Dat laatste liet haar gestructureerde rooster echter niet toe, dus na een grondige schoonmaakbeurt, want ze is er van overtuigd dat bussen ziektes met zich meedragen, is ze gaan zitten op een andere plek met haar handen op haar schoot.

Tia was bezig geweest de overwichtige man in de gaten te houden, voor een kans om haar stoel eigen te maken, terwijl ze de kakelende vrouw naast zich negeerde, toen de bus begon te kieperen. Geschrokken pakt ze beiden kanten van haar stoel klampachtig beet met haar handen en kijkt met grote ogen om zich heen. Het enigste wat in haar omgaat is dat ze wist dat ze nooit naar haar moeder had moeten luisteren en nooit een bus had moeten nemen. Statistisch gezien, op haar leeftijd, was de kans dat ze in een ongeluk zou omkomen het hoogst en ze begint te hyperventileren. Nog voor dat de bus neerstort, wordt het zwart voor haar ogen.

[...]

Tia wordt wakker met vrij ernstige pijn die ze identificeert in haar hoofd en onderarm. Boven haar ziet ze het plafond van de bus en het is duidelijk dat ze op de vieze vloer ligt en dat ze daar met haar hoofd en arm tegenaan is gepletterd. Meteen schakelt haar brein naar de vele documentaires die ze heeft gezien over een trein-, auto-, vliegtuig-, boot- en busongelukken. Ze herinnert zich dat de eerste prioriteit eerste hulp is! Eerst op jezelf en dan op anderen. Natuurlijk was Tia voorbereid. Ze had alle benodigheden, zoals een gloednieuwe doos handschoenen en 3 meter verband, bij zich. Ze wil rechtop gaan zitten om wat algemene tests op haar pijnlijke lichaamsdelen uit te voeren, voor dat ze standaard veiligheids procedures in plaats kan zetten voor de rest van de overlevenden - want die kenden ze hoogstwaarschijnlijk niet - en daarna een telefoon en de meest efficiente route naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Helaas kan ze zich niet bewegen, omdat ze klem zit. Ze beseft dat er iemand op haar ligt; een dood iemand.

Dat is genoeg om alles om zich heen te vergeten. Compleet hysterisch probeert Tia er onder uit te komen, maar dat lukt duidelijk niet. Ze schreeuwt: "HELP! HELP!" Het idee van een lijk met alles wat daarbij komt kijken - waarschijnlijk lag dat mens op haar te bloeden en had ze een of andere besmettelijke ziekte - is voor haar erger dan wat dan ook in de wereld. Ze waste haar handen meer dan twintig keer per dag en er was niet genoeg water en zeep in de wereld om dit te ontsmetten.

_________________
And sometimes when the world stops floating in the sky,

the sky full of possibilities and desires,
it means a black tornado's come along
and washed us all in shades of
grey.


Laatst bijgewerkt door Sjar op vr aug 17, 2012 10:59, in totaal 1 keer bewerkt.

 Profiel  

The Immortal Mod

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Hopes Peak Academy
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 11:39 

Afbeelding

Langzaam, maar zeker komt de stoel los en kan het blonde meisje haar been los krijgen. Myra glimlacht even bemoedigend naar haar, maar al snel ontfermt een man zich over haar. Met haar komt het wel goed. Nu moesten ze een dokter vinden, eigenlijk voor iedereen die hier nu rond liep. Waarschijnlijk is er niemand die niet gewond is. Wat een nachtmerrie.

Dan wordt er van twee kanten om hulp geroepen. Helemaal voor in de bus zit er iemand in de problemen en bijna achterin, vlakbij waar zijzelf zat. Myra twijfelt even wie ze het eerst moet gaan helpen. "Ik ga achterin kijken." besluit ze dan, rekening houdend met het feit dat zij kisten aanheeft en dus makkelijk over het gebroken glas kan lopen. Ze loopt naar achter, terwijl ze over haar pijnlijke arm wrijft. Deze begint steeds dikker en blauwer te worden.

Bij het geroep aangekomen ziet ze een Aziatische dame onder het lichaam van een andere vrouw liggen. "Rustig maar," zegt ze kort, "Ik kom je helpen." Geen idee of het helpt bij de hysterische staat waarin deze dame verkeerd, maar goed, je kan het altijd proberen. Ze schudt aan de bovenste vrouw en voelt of er nog een hartslag is. Die is er niet. De vrouw is dood en gaat dus niet meer zelf opstaan. Dit houdt in dat ze ook niet in veiligheid gebracht hoeft te worden. Myra probeert haar armen onder de oksels van de vrouw te haken en haar weg te slepen, maar een pijnscheut trekt door haar linkerarm. Dit gaat ze niet alleen redden.

"Kan iemand me even helpen?" roept ze over haar schouder, "Dit red ik niet alleen!"

_________________
BLOOD LUST
<3


 Profiel  

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 12:52 

Afbeelding

Alle kracht is uit haar armen als er plotseling een meisje tevoorschijn komt. Sophie haar ogen worden groter van angst als ze ziet hoe het meisje eraan toe is. Er zit een diepe snee in haar wang en in haar haren glinsteren nog scherven glas. De bus was verongelukt! Lijkt ze nu pas echt te beseffen.
Als het meisje naast haar ook aan de stoel begint te trekken, maar er weinig gebeurt, begint Sophie ongecontroleerd te beven. Ze moest hier uit! Huilend en jammerend probeert ze samen met het meisje de stoel in beweging te krijgen, maar deze lijkt onvermurwbaar.

Plotseling hoort ze nog een stem, die haar iets vraagt, maar nog voor Sophie kan antwoorden begint dat meisje tegen de stoel aan te trappen. Ondanks dat er een flinke pijnscheut door haar benen heen schiet en ze een kreet van pijn daarbij niet kan onderdrukken, voelt ze ook hoe haar benen langzaam losser komen en de pijn verminderd. En als er dan zelfs nog twee jongens bij komen om haar te helpen, beseft Sophie dat ze in ieder geval hier weg gaat komen.

Tranen van opluchting beginnen er over haar wang te stromen als ze uiteindelijk door een van de twee jongens wat naar achteren wordt getrokken. Door haar tranen heen kijkt ze naar haar bovenbenen. Haar broek was open gescheurd. Op haar rechterbeen ziet ze een snee zitten, haar linkerbeen ziet er alleen rood en beurs uit. Verwoed veegt ze wat tranen weg en haalt een keer diep adem.

"Dank je," weet ze uit te brengen. Het klonk zelfs slap in haar eigen oren, want ze was al deze mensen zo ontzettend dankbaar dat ze haar hadden geholpen. "Ik.." Prevelt ze.

Voorzichtig probeert ze haar benen iets op te trekken. Haar gezicht vertrekt van de pijn, maar ze deden het in ieder geval nog. Sophie kijkt op naar de jongen die haar eronder uit had getrokken.

"Ik weet het niet.. Zijn er veel mensen.. De man naast me.. D.." Ze hapert, ze durfde het niet hardop te zeggen.

Sophie schudt haar hoofd en gaat voorzichtig iets meer rechtop zitten.

"Jullie in orde?" Vraagt ze dan voorzichtig aan de jongen en het meisje naast haar.

_________________
Cos I am taking back what’s mine
I am taking back the time
You may call it suicide
But I’m being born again


 Profiel  

Klassenoudste Ravenklauw

Avatar gebruiker

Offline

Houseitem
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 14:38 

Afbeelding

Maxime rent de benen onder haar lijf vandaan - harder dan dit kan ze niet, hopen dat ze politie ook niet sneller kan. Ze rent snel een smal straatje in en gaat aan het eind de hoek om, waar ze op het busstation uit komt. Haar oog valt op een buschauffeur die eruit ziet alsof hij op het punt staat om te vertrekken. Ze trekt een sprintje en springt nog net op tijd de bus in. Achter haar sluiten de deuren en de bus vertrekt. Ze haalt opgelucht adem tot de buschauffeur tegen haar begint te praten. "Kaartje, jongedame!" Oh ja, bijna vergeten! Ze laat haar rugzak van haar rug glijden en zoekt naar haar portemonnee. Ze komt er een tegen die ze vanmorgen nog iemand heeft ontfutselt en pakt deze er snel uit voor de buschauffeur ongeduldig wordt. Ze ritst het muntgeld vakje open, vist er een paar munten uit en legt deze op het plankje voor de kaartjes. "Is het genoeg?" vraagt ze. De man knikt, geeft haar het kaartje welke ze aanpakt en meteen doorloopt naar een lege plek ergens vooraan in de bus.

Maxime legt haar tas op haar schoot en bekijkt ondertussen de portemonnee. Er zit nog behoorlijk wat briefgeld in het daarvoor bestemde vak, een goede vangst dus. Ze stop de portemonnee terug in haar tas en pakt de volgende eruit, de man naast haar ligt toch de slapen. Jammer, deze had minder geld bij zich. Ze bekijkt haar hele vangst voor vandaag en mag best tevreden zijn. Alleen een beetje jammer van de politie natuurlijk. Nu ze er over nadenkt, wie weet rijdt de politie wel gewoon achter de bus aan! Ze kijkt snel om en probeert uit de zijramen te kijken, maar ziet geen spoor van de politie. Als ze uit de voorruit van de bus kijkt, ziet ze waarom: ze rijden op Mount Cladis af. Opgelucht maakt Maxime het zich gemakkelijk, voor de komende tijd is ze veilig. Langzaam valt ze in slaap.

Ze heeft het idee alsof ze in een nare droom gevangen zit. Het blijft zwart voor haar ogen, maar voor haar gevoel wordt ze alle kanten op geslingerd. Haar hoofd begint ontzettend te bonken en haar schouder begint te steken. Als ze eenmaal merkt dat dit geen droom is maar werkelijkheid, opent ze langzaam haar ogen. Ze begint aan zichzelf te twijfelen of ze niet tóch nog ligt te slapen, want wat ze ziet is bijna onwerkelijk.
De bus is een groot wrak en overal liggen mensen. Het lijkt net alsof iemand heeft lopen rondstrooien met rode glitter verf, overal ligt namelijk bloed en glasscherven. Snel probeert Maxime zich te oriënteren waar ze ergens ligt. Ze ziet het grote stuur en de stoel van de buschauffeur, maar de man zelf is nergens te bekennen. Ze is dus nog steeds voorin in de bus. Ze probeert haar linkerarm op te tillen, maar door deze beweging begint haar schouder alleen maar meer te steken. Ze draait haar hoofd naar links en ziet een grote glasscherf uit haar bovenarm steken. Ze duwt zich omhoog op haar rechterarm en probeert te blijven zitten, zonder enig succes. Ze rolt op haar buik, waardoor ze er pijnlijk achterkomt dat er ook glasscherven in haar benen zitten. Als ze haar hoofd optilt, ziet ze dat de deur verdwenen is. Ze recht zich op haar rechter elleboog en worstelt zich zo een - zeer pijnlijke - weg naar buiten.

Als ze weer op haar rug ligt, heeft ze geen energie meer om ook maar iets te doen. Ze laat de glasscherven even voor wat het is, ze moet eerst de energie en moed ervoor te zien opbrengen om deze eruit te trekken. Ze hoort hoe anderen elkaar helpen in de bus - ze is dus niet de enige overlevende. Zouden die dan niet gewond zijn? Hoe komen ze erbij om onbekenden te helpen terwijl ze zelf hulp nodig hebben? Rustig blijft ze op haar rug liggen, terwijl ze zich moed inpraat om in ieder geval de glasscherf uit haar bovenarm te trekken. In een opwelling brengt ze haar rechterarm naar de glasscherf toe en trekt deze er in één beweging uit, waarbij ze een gilletje uitslaat.

_________________
the pavement is my friend
it will take me where I need to go


 Profiel  

Opperste Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 17:42 

Afbeelding

Finlay haalt opgelucht adem als het meisje los is, en de wonde lijkt op het eerste zicht nog mee te vallen. Hij gaat met een hand door zijn haar en kijkt de bus rond net als er een jongen begint te roepen. Voorzichtig wandelt hij naar de jongen toe en grijpt hem bij de arm.
'Gaat het? Steun anders op me...Dan kruipen we de bus uit.'

Hij grijpt de jongen beter vast en helpt hem naar de deur toe om hem dan zachtjes naar buiten te duwen. 'Laten we voortmaken, mensen. Voor het donker wordt.' Hij grijpt zelf zijn gsm terwijl hij zich naar buiten wurmt en zucht als hij geen signaal heeft.


 Profiel  

Hotemetoot

Avatar gebruiker

Offline
BerichtGeplaatst: do aug 16, 2012 18:32 

Afbeelding
Mason Bondeau

"Eens kijken.. Te groot jasje, onverzorgd gezicht, hmm.. geen koffertje.. Weet je zeker dat je geen museumgids bent?" Mason kijkt de man naast hem met een diepe frons aan. De man kijkt hem lichtelijk geërgerd aan. Mason heeft hem nu al voor een conciërge, maffiabaas, detective en deur aan deur verkoper uitgemaakt, terwijl ze arme man een doodnormale kantoorbaan bij een krant heeft.
"Hmm. Niets zeggen hoor!" brengt Mason uit terwijl hij de man nog maals goed in zich opneemt. "Ik weet het al!" Enthousiast draait Mason zich om naar de tienerjongen die achter hem zit. Nu zouden zijn Sherlock-gaven hem niet in de steek laten! Hij hangt over zijn eigen stoel heen om met de jongen te kunnen praten. De buschauffeur heeft hem er al een aantal keer op gewezen dat dit gedrag echter niet gewenst is, maar dat is Mason alweer vergeten. "Hey kid! Wedden voor een tientje dat ik het nu wel goed heb?"

Mason heeft echter nooit de hand kunnen schudden van de jongen om de weddenschap aan te gaan. Net op het moment dat hij namelijk op de instemmende jongen in wil gaan, begint de bus namelijk een rare, absurde route te rijden. Ze beginnen te slingeren en er wordt een scherpe bocht gemaakt. Hey! Dit was helemaal niet de route! Er was hier iets mi-hiiiiiiiis! En dan valt de bus naar beneden.

[...]

Oef. Mason wrijft even met zijn hand over zijn hoofd heen terwijl hij z'n ogen nog dicht heeft. Hij heeft een barstende hoofdpijn, alsof hij heel hard met z'n hoofd ergens tegenaan is geknald. En hij heeft last van z'n rug. Waarom heeft 'ie last van z'n rug?
Mason opent langzaamaan zijn ogen en knippert even een paar keer. Hij ligt in een dubbelgevouwen vorm half op de schoot van de jongen die achter hem zat. Mason rolt op een onhandige manier van de jongen af en belandt op een krap plaatsje bij de voeten van de jongen. Zijn blik gaat even omhoog en z'n ogen worden groot. "Holy,-" Er zit een flinke glasscherf door de keel van de jongen heen! Zijn blik gaat meteen naar de vrouw die naast de jongen zat; ze hangt half over de armleuning heen - ook dood. "Whoa."
Mason knippert nog even een paar keer. Whoo.. Ze waren gewoon gecrashed!
Mason probeert half kruipend tot het gangpad te komen. Hij moet half op zijn lip bijten om de pijn tegen te gaan. Hij beseft nog niet goed welke ledematen hem pijnsignalen doorsturen, maar dat wordt al sne,- "Bwaah!" Hij grijpt naar zijn been wanneer die blijft hangen achter het been van de vrouw. Met grote ogen kijkt hij naar zijn been. Er zit een bult op de plaats van z'n knie. Dat leek op een akelige knieschijf uit de kom! Hij trekt er eens flink aan om het achter het been van de vrouw vandaan te trekken, waarbij de knieschijf terug op z'n plaats schiet. Met een x_x-gezicht brengt hij een sidderend geluid uit bij de pijn die erbij komt kijken. Ugh.
Zijn aandacht wordt echter al snel getrokken door iets anders. De man die naast hem had gezeten. "Seriously?" brengt hij ontzet uit. Redacteur van de dorpskrant? Zijn gezicht vertrekt even van de pijn die in zijn been door blijft zetten. Ook zijn hoofdpijn blijft flink doorbonken.

Mason trekt zich half overeind aan de armleuning van de dode vrouw. Hij zakt meteen door zijn been heen en ook begint alles om hem heen even te draaien. Hij is waarschijnlijk heel hard tegen de zijkant van de bus aan gedreund en dan is hij zich nog niet eens bewust van een dikke glasscherf in z'n hoofd. Het is half bedekt met z'n haren maar er begint al flink wat bloed uit te sijpelen.
Hij blijft een beetje aan de rand van het gangpad staan terwijl hij zich probeert te oriënteren. Hier en daar lijkt het alsof hij iets ziet bewegen. Aan de geluiden te horen is het in ieder geval wel duidelijk dat er nog een aantal mensen leven.
Strak blijft hij voor zich uit kijken naar het gordijntje van de bus. De duizeligheid trekt echter niet weg en hij moet zich inhouden om niet jammerend te gaan schreeuwen om de pijn.

_________________

    "Bir güzele güzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."

    "Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."


Laatst bijgewerkt door Melody op do aug 16, 2012 18:43, in totaal 2 keer bewerkt.

 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 105 berichten ]  Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5 ... 7  Volgende


Keer terug naar RPG Archief
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast

cron

Powered by phpBB :: FI Theme