Agenia
Headhunter
Woonplaats: Kruideniersstraat 71
|
|
Geplaatst: wo aug 15, 2012 23:03
Mount Cladis is een hoog, onbegaanbaar gebergte dat twee steden van elkaar scheidt. Om de bewoners van de ene naar de andere kant te vervoeren rijdt er eens in de zoveel uur een enkele bus over de gevaarlijke, nauwe bergpas met verraderlijke bochten en slechte infrastructuur. Ondanks de vele gevaren is het nooit fout gegaan.
Tot op een dag de buschauffeur de controle over het stuur verliest, de bus zich door de vangrail slingert en de afgrond in duikt…
Het ziet er grimmig uit; de bus is volledig verwoest, en niet alle inzittenden klimmen levend uit het voertuig. Het handjevol personen dat het dramatische ongeluk wel overleeft - de RPG'ers - slaan de handen ineen om te overleven tot de reddingstroepen er zijn.
Als geluk bij een ongeluk ligt er enkele honderden meters van de crashsite een klein dorp met een naastgelegen meer: Cladis Creek. Gelukkig, hulp is nabij!
Als de overlevenden het dorpje echter betreden, blijkt het een spookstad te zijn. Cladis Creek is al jaren verlaten en afgesneden van de buitenwereld. De enige weg die naar de stad leidt is afgezet en onbegaanbaar. Er zit voor de groep overlevenden niets anders op dan zich in Cladis Creek op te houden en te wachten op de redding. In ieder geval zijn ze veilig en hebben ze onderdak…
… of toch niet?
Het is een uur of 5 's middags. De bus is op ongeveer een uurtje onderweg en heeft nog 2 Ã 2,5 uur te gaan voordat de bestemming bereikt is. Het is de tweede busrit van de dag. Er gaan maar twee bussen heen en weer per dag en geen 's nachts, vanwege veiligheid en de duur van de reis. De bus is afgeladen; er zitten zeker zo'n 65 inzittenden in. De radio staat zachtjes aan en de buschauffeur fluit vrolijk mee. Het was een lange rit, maar hij deed het vaak genoeg dus het was geen enkel probleem. Het waren dan wel nauwe bergpassen, hij had de rit al zo vaak gemaakt dat hij het bijna blind kon rijden. Hij rijdt dan ook nonchalant en gemakkelijk.
Hij rijdt met de bus een bocht haarpspeldbocht door. Midden op de weg staat een berggeit die geschrokken opkijkt. De chauffeur schrikt en maakt zonder nadenken in een reflex een uitwijkmanoeuvre, terwijl de geit naar veiligheid springt. De volle bus slipt, maakt een U-bocht en ramt met de achterkant de vangrail. Even lijkt de tijd stil te staan; dan helt de bus over en begint zijwaarts van de klif af te rollen, de diepte in...
Hoe lang heeft de val geduurd? 10 seconden? Een minuut? Een halfuur? Tijd is absoluut relatief in een situatie als deze. Na een eeuwigheid vallen en rollen en botsen landt de bus helemaal onderaan de berg, verrassend genoeg op zijn wielen, ingezakt naar rechts. Alle ramen zijn gesprongen of gebarsten, en de deur is uit zijn scharnieren gedrukt en opengevouwen...
Giselle zit met haar blik op haar iPod gericht in de bus, oortelefoontjes ingeplugd, naar popsongs te luisteren. Naast haar zit een man van ongeveer in de 40. Hij was begonnen aan een boek maar zat nu naast haar te slapen met het boek nog half in zijn handen op schoot. Giselle kijkt zijlings naar hem. Als ze ziet dat zijn boek bijna van zijn schoot afglijdt, duwt ze hem voorzichtig terug in zijn grip.
Boven haar hoofd, in het bagagerek, ligt haar tas. Ze had een aantal weken bij haar oom en tante gespendeerd en was nu weer onderweg naar huis. Lily Allen blert hard in haar oren, dus van geluiden om zich heen merkt ze niets. Ze kijkt op als ze ineens een vreemde kriebel in haar buik voelt, en ziet hoe haar tas haast in slow-motion van het bagagerek afglijdt.
Giselle snakt naar adem. Ze is hard op haar rug terecht gekomen bij de uiteindelijke klap en dat heeft haar de adem ontnomen; om maar niet te spreken van het feit dat ze een afgrijselijk ongeluk hebben gehad. Ze ligt verfomfaaid tegen de wand van de bus op een bank. Half op de bank en op de grond, onder haar benen, ligt de oudere man die naast haar zit. Giselle hijgt geschokt. Ze is gehuld onder een deken van glasscherven en haar volledige rechterkant is open; er zit een diepe snee in haar wang, en in haar armen zitten nog wat glasscherven. Ze zit onder de blauwe plekken en alles lijkt pijn te doen. Ze kijkt om zich heen, en ziet overal bloed. De buik van de man is doorboord door een losgeschoten armleuning. Ze snakt weer geschokt naar adem en de paniekerige tranen beginnen te rollen. Het begint tot haar door te dringen wat er gebeurd is. De pijn voelt ze nog niet zo veel als ze zou moeten voelen door de schok en de adrenaline die er door haar heen jaagt.
Ze grijpt naar haar iPhone. Het scherm is gebarsten, en als ze op de knop drukt krijgt ze enkel een wit scherm. Hij staat nog wel aan en geeft licht, maar werkt niet meer. Ze buigt zich paniekerig over de man. Die kijkt haar met open ogen aan, hapt naar adem, lijkt iets proberen te zeggen... en zucht dan. Ze ziet hoe zijn ogen dof worden en zijn borst stopt met bewegen. Ze slaat haar hand voor haar mond. Ze heeft net een vreselijk ongeluk gehad. Ze heeft een man zien sterven. Ze is in paniek, in grote paniek. Ze rommelt in zijn zakken en vindt uiteindelijk een oud telefoontje. Ze klapt hem open. Hij werkt nog, maar er is geen signaal. Ze gooit de batterij en de simkaart eruit en stopt die van haar iPhone erin; ook geen signaal. Waarom ze denkt dat het zou werken weet ze ook niet, in crisissituaties doe je nu eenmaal onlogische dingen.
Geen signaal. Kapotte telefoon. Geen mogelijkheid om het alarmnummer te bellen. Ze trekt zich op aan de bank en speurt de bloederige bus af, op zoek naar teken van leven. Hoeveel anderen zijn er überhaupt nog in leven?
We beginnen meteen met de actie! Laat je personage lekker gehavend uit de bus kruipen. Bedenk dat het niet realistisch zou zijn als je personage compleet ongehavend opstaat. Maak je geen zorgen over een permanent gehandicapt personage of limitaties, we zullen genoeg tijd en faciliteiten krijgen in Cladis Creek om de personages op te laten knappen.
Mobieltjes kunnen deels, helemaal of helemaal niet werken, maar bedenk dat ze in zo'n afgelegen plek geen signaal zullen hebben!
De personages kunnen best wat bagage bij zich hebben, aangezien het een lange trip is!
VEEL PLEZIER MET DE RPG!
_________________
now my life is sweet like cinnamon
|
|