Op dit moment ben ik bijna bij de Grande Finale en voor ik daar mee verder ga, ben ik nu begonnen met het kijken van interviews met Naveen Andrews, Sayid.
Het blijkt dat bij de derde seizoen al geprobeerd werd om er een einde aan te maken, maar de schrijvers eigenlijk helemaal geen einde wisten. Dat is meteen de reden waarom het vierde seizoen voor veel van de kijkers, maar ook voor de acteurs zelf het minste seizoen is.
Best apart eigenlijk, dat bij het bedenken van het einde, de kwaliteit meteen omhoog gegaan is. Bij seizoen zes kreeg men spontaan weer zin in het verhaal en dat blijkt eigenlijk uit alles.
Verder kan ik me helemaal vinden in Charlie's mening. Ook heb nodig wat commentaar geleverd, gelachen en gehuild. Iedere keer als er een personage stierf waar ik van hield, liepen de tranen over mijn wangen.
Wat dat betreft vond ik het echt jammer dat ik wist dat Sayid zou sterven, anders had ik een halve aflevering kunnen snotteren.
Overigens, om even terug te komen op mijn eerdere opmerking over Jack. Sinds hij weer naar het eiland is gekeerd, is hij een stuk liever geworden. Ik had echt een hekel aan hem toen hij in eerste instantie van het eiland wilde en later toen hij zijn vader achterna ging.
Maar nu... nu is hij wel weer lief.
Persoonlijk blijf ik erbij dat ik het briljant vind hoe alles in elkaar gestoken is. Het feit dat ze zoveel native speakers hebben gebruikt en eigenlijk mensen van over de hele wereld hebben ingevlogen.
Uiteindelijk denk ik dat ook ik in het welbekende Lost-gat ga vallen. Dan ben ik completely Lost!